Έτσι απλά...

Είναι, δυστυχώς, προφανές ότι το αποτέλεσμα στις ευρωεκλογές, αποτέλεσε τη θρυαλλίδα που έθεσε σε κίνηση και έκανε ορατές και στα μέλη του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, όλες τις παθογένειες του πολιτικού μας χώρου. Παθογένειες τόσο σοβαρές, που η βάση του κόμματος δεν μπορούσε και, ίσως, δεν ήθελε να δει και να παραδεχτεί.


Δεν μπορώ να ξέρω, ούτε με ενδιαφέρει, πως διαμορφώνεται ο συσχετισμός δυνάμεων. Ξέρω δυστυχώς, και με ενδιαφέρει, ότι η πλειοψηφία των  μελών του κόμματος ωθούνται να στοιχηθούν, σαν πρόβατα, στις διάφορες τάσεις. Γιατί; Υποθέτω γιατί έτσι μάθαμε, έτσι διαπαιδαγωγηθήκαμε, έτσι διαπαιδαγωγήσαμε τους νεότερους. Κουβαλώντας τα χαρακτηριστικά της μήτρας όλων μας, του κομμουνιστικού κινήματος και της τραγικής του εσωκομματικής ιστορίας.


Προβληματίστηκα πολύ για το αν θα έστελνα αυτή την επιστολή. Γιατί ξέρω ότι αυτόματα θα με «τοποθετήσει» και θα δημιουργήσω δυσκολίες στη ζωή μου μέσα στην οργάνωση του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ.


(Δεν είναι τραγικό, σ. Λεωνίδα; Μετά από τόσες «ανανεώσεις»; Ούτε και εσύ δεν ξεφεύγεις από την παλινδρόμηση, κουνώντας μας το δάχτυλο και εγκαλώντας μας, από το βάθρο της ιστορίας σου και της προσωπικής σου άποψης. Μην το ξανακάνεις! Η κοινωνία προχωράει, διαφύλαξε την εκτίμηση της στο πρόσωπό σου. Σώπα, κυρίως γιατί είσαι συνυπεύθυνος.)


Όταν αποχωρήσαμε από το ΚΚΕ με τους συντρόφους μου, κάναμε και συναισθηματικά και σε επίπεδο πολιτικών θέσεων μια επώδυνη επιλογή. Μέσα από την ωρίμανσή της και μέσα από την απόφαση συμμετοχής μου στον ΣΥΝ, εγώ τουλάχιστον, αποφάσισα ότι την κάθε πολιτική απόφαση θα την υποβάλλω σε τεστ λογικής. Ότι θα ακούω τις απόψεις ΟΛΩΝ, χωρίς προκαταλήψεις. Ότι η άποψή μου δεν θα ξαναγίνει εφαλτήριο για την εξουσία του όποιου συστήματος απόψεων, ή των όποιων προσώπων. Κατατάξτε με λοιπόν όπου θέλετε. Μου είναι παντελώς αδιάφορο.


Όποιος σήμερα προσπαθεί να αναβιώσει το ΚΚΕ εσωτερικού ή το ΚΚΕ στον ΣΥΝ, είναι ανιστόρητος. Ο διαγωνισμός «αριστεροσύνης», «επαναστατικότητας» ή «σωφροσύνης» στον οποίο έχουν αποδοθεί τα μέλη της ηγεσίας, είναι αστείος, ελλιπής σε ιδεολογική βάση, συνθηματολογικός και μακριά από τα ενδιαφέροντα της κοινωνίας.


Αν θέλουν ας συνεχίσουν, σαν «τον άνθρωπο που έβλεπε τα τρένα - κοινωνικές εξελίξεις,  να περνούν». Ακόμα ελέγχουν την κατάσταση, αλλά λίγο-λίγο θα αρχίσουν να χάνουν την φωνή τους, τον ενεργό αριστερό πολίτη, δηλαδή εμάς, τα μέλη. Θεωρούν άραγε τόσο μεγάλη την αυταξία τους; Δεν μας χρειάζονται; Ο θυμός που εκφράζουμε σήμερα τα μέλη δεν είναι επιφανειακός, είναι χθόνιος.


Οι απόψεις του προέδρου σ. Τσίπρα, όπως εκφράστηκαν με την εισήγησή του στην ΚΠΕ, είναι ανεπαρκείς πολιτικά και σαν κύριο χαρακτηριστικό έχουν τη διάχυση των ευθυνών σε όλους, σε μεγεθυμένες αντικειμενικές συνθήκες, σε εσωτερικές υπονομεύσεις κ.λπ. Αμύνεται, χωρίς πολιτικές  αναγνώσεις και χωρίς πολιτικές προτάσεις, με το ανεκδιήγητο «δεν αλλάζουμε πορεία».


Το περίφημο (μετά τον Μαρξ!) «Μανιφέστο Κουβέλη» ασκεί κριτική, που σε ορισμένα σημεία έχει λογική βάση. Και μετά, κάνοντας ένα λογικό άλμα, εκτιμά ότι η «αλλοίωση της ανανεωτικής φιλοευρωπαϊκής φυσιογνωμίας» του ΣΥΝ ευθύνεται για την ήττα. Πέρα από το ακατανόητο του όρου, εκτιμά η ανανεωτική πτέρυγα ότι ειδικά σε αυτές τις εκλογές, στις οποίες η Ε.Ε. ούτε τελευταία δεν μπήκε στα θέματα της πολιτικής συζήτησης, η κύρια αιτία της ήττας ήταν ο δικός τους καημός;


Τους βεβαιώνουμε ότι η, σκανδαλώδης, αποχή στελεχών τους από τον προεκλογικό αγώνα και η προτροπή μελών, φίλων και οπαδών τους για ψήφο αλλού, δεν είναι ο κύριος λόγος για το αποτέλεσμα. Δεν έχουν τέτοια δύναμη. Αν πιστεύουν ότι όντως είναι επείγουσα και προφανής η ανάγκη αλλαγής πλεύσης, τότε ας βάλλουν θέμα Συνεδρίου όχι θέμα....Mega!


Τέλος, εγώ τουλάχιστον, ως απλό  μέλος και αρνούμενη να ακούσω κουτσομπολιά, δεν γνωρίζω τις τόσο σοβαρές αιτίες που «ανάγκασαν» τον σ. Αλαβάνο στην πρόσφατη στάση του. Πριν δε δώσει απαντήσεις στο Βήμα της Κυριακής (με παράλληλη κόντρα-παρουσία του σ. Τσίπρα στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία), θα ήταν σκόπιμο να θέσει τους προβληματισμούς του  και τις ενστάσεις του, στα όργανα και κυρίως στη βάση του κόμματος. Τώρα παραιτήθηκε, ξεπαραιτήθηκε, ...σκουπίστε, τελειώσαμε! Όλα περιορίστηκαν για μία ακόμη φορά στα ηγετικά κλιμάκια.


Νομίζω ότι υπάρχουν πολλά ζητήματα ανοιχτά για συζήτηση και εξαγωγή συμπερασμάτων. Ας περιοριστούμε όμως στις βασικές ανεπάρκειες.


Κατ’ αρχήν ο μόνιμος κοινωνικός αυτισμός μας, ενισχυμένος από τις δημοσκοπήσεις. Πιο απλά η έλλειψη επαφής με τις κοινωνικές εξελίξεις και η λάθος ερμηνεία τους. Τι ζητούσαν από εμάς οι πολίτες, όταν μας φανέρωναν τη διάθεσή τους να μας ακούσουν; Ζητούσαν την αξιόπιστη εναλλακτική λύση στη διακυβέρνηση της χώρας, άμεσα, για τον φιλολαϊκό χειρισμό της οικονομικής κρίσης και την απομάκρυνση από το τέλμα του δικομματισμού. Ζητούσαν μια τίμια πειστική απάντηση.


Θα μπορούσαμε να απαντήσουμε ότι είμαστε μια αριστερή δύναμη, ότι οι επιλογές μας έχουν πολιτική προοπτική και ότι αυτό κάνει δύσκολη τη συνεργασία μας με την ελληνική σοσιαλδημοκρατία. Θα μπορούσαμε ακόμα να το κάνουμε σαφές, με σύγκριση των θέσεών μας σε καίρια σημεία. Να εξηγήσουμε γιατί από μια τέτοια συνεργασία, δεν θα προέκυπτε το ζητούμενο, ούτε μια σταθερή κυβέρνηση. Να εξηγήσουμε γιατί παρ' όλες τις δυσχέρειες πρέπει να μας ενισχύσουν.


Τι κάναμε αντί γι’ αυτό; Ονομάσαμε τον εαυτό μας μοναδικό και κύριο φορέα σωτηρίας -φέραμε κάτι σε ...μεσσία- μιλήσαμε για καθόδους στην Άδη, για τρίτους πόλους κ.λπ. Και προφανώς δεν πείσαμε. Δώσαμε τόσες και τέτοιες απαντήσεις, που ακόμα και εμείς μπερδευτήκαμε. Ας το συζητήσουμε λοιπόν το θέμα και ας αποφασίσουμε. Τι θέλουμε και τι απαντάμε. Για το τώρα, για το σήμερα.


Ποιος είναι ο πολιτικός μας χαρακτήρας, το πρόσωπό μας; Πολύ ωραία το περιγράφει η κάθε τάση, συνιστώσα κ.λπ. Πολύ ωραία φιλοτεχνούμε το πορτρέτο μας, ρομαντικά, υποθετικά, επαναστατικά! Πώς δώσαμε όμως το πολιτικό μας στίγμα στην κοινωνία;


Απλά δεν το δώσαμε. Και δεν πρόκειται να μας καταλάβει και να μας εμπιστευτεί, αν δεν στηριχτούμε σε ένα συνεκτικό προγραμματικό λόγο που θα παλεύουμε καθημερινά. Πρώτη φορά εξοπλισμένοι με προγραμματικές επεξεργασίες, τις βάλαμε στο ντουλάπι και αυτοσχεδιάσαμε ακολουθώντας τις εξελίξεις. Αν σε αυτό προστεθεί και η πολυγλωσσία..!


Αποκτήσαμε μια φετιχιστική σχέση με τον όρο «κινήματα». Επειδή εμείς πιστεύουμε στη δυναμική των κινημάτων, αυτό δεν σημαίνει ότι όλες οι κοινωνικές διεργασίες είναι κινήματα. Μερικές φορές βλέπουμε ό,τι θέλουμε και όχι ό,τι υπάρχει. Δυναμική και σωστή η παρουσία μας στο φοιτητικό κίνημα για το άρθρο 16. Μετά; Όταν οι συνελεύσεις απομαζικοποιήθηκαν; Δεν αναρωτηθήκαμε; Ήταν ο ρόλος μας στην κατεύθυνση της σταθεροποίησης, της μαζικότητας, της δυναμικής, της συνέχειας;


Αντίθετα υποβαθμίσαμε το πολύ αδύναμο ακόμα, ευάλωτο, οικολογικό κίνημα. Αυτό που αναπτύσσεται πάνω στα συγκεκριμένα προβλήματα και βγάζει, πολύ λίγους είναι αλήθεια, από τα σπίτια τους. Αδυναμία που δεν καλύπτεται με μια… συνεργασία (;) με το κόμμα των οικολόγων.


Αλήθεια, σκεφτήκατε ποτέ πώς συγκροτούμε την κοινωνική μας βάση και επιρροή; Είδηση δεν πήραμε από την αναδίπλωση ευρέων κοινωνικών στρωμάτων κάτω από το βάρος της κρίσης. Ούτε από τα φοβικά σύνδρομα που οδήγησαν στην όξυνση της ξενοφοβίας και του ρατσισμού.


Επειδή οι εθνικές εκλογές έρχονται σε σύντομο χρονικό διάστημα, είναι καιρός να σοβαρευτούμε. Δεν θα λύσουν το πρόβλημα οι συνάξεις στα ξενοδοχεία.


-Έχουμε ένα κόμμα που ματώσαμε να το φτιάξουμε, ας το στηρίξουμε.


- Έχουμε ένα πρόγραμμα. Ας το κάνουμε μπούσουλα της δράσης μας.


- Έχουμε τον ΣΥΡΙΖΑ. Ας τον ενισχύσουμε, ας τον απλώσουμε, ας τον λειτουργήσουμε όλοι μαζί οι συμμετέχοντες. Δεν είναι ενιαίο κόμμα, ούτε μπορεί ετσιθελικά να γίνει. Είναι μια πολύτιμη πολιτική συνεργασία. Ας μην μεταφέρουμε εκεί συμπεριφορές που τον στενεύουν.


- Έχουμε οργανώσεις. Ας τις δραστηριοποιήσουμε. Ας τις εντάξουμε στους χώρους δουλειάς, στα σωματεία, στους χώρους της νεολαίας, σε κάθε κίνηση και σε κάθε κοινωνική διεκδίκηση. Ας τις δυναμώσουμε και... ας τις ακούμε (!) πότε, πότε.


-Έχουμε (;) δημοκρατικούς κανόνες λειτουργίας. Ας τους εφαρμόσουμε. Θα υπάρξουν μειοψηφίες και πλειοψηφίες και πρέπει να το αποδεχτούμε. Ας σταματήσει η ηγεσία να χωρίζει τη βάση.


- Και προς Θεού, όχι άλλο γράμμα στον Περισσό. Ας είμαστε προσγειωμένοι. Μπορεί τα μέλη του ΚΚΕ να είναι εν δυνάμει συνοδοιπόροι μας, η σημερινή όμως ηγεσία τους βρίσκεται πιο μακριά από κάθε άλλη φορά από τις πολιτικές μας απόψεις. Τεκμηριωμένη κριτική χρειάζεται, όχι... γράμματα.


Με τέτοια συγκροτημένη παρουσία, ίσως ξεπεράσουμε τον κίνδυνο (!) των εθνικών εκλογών. Η συνεπής και συνεχής δράση μας όμως, θα δοκιμαστεί στην πορεία. Και ελπίζουμε να ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη, τη δική μας και των πολιτών.


Έτσι απλά…. το χρωστάτε σύντροφοι των τάσεων και των ενστάσεων, της ηγεσίας του ΣΥΝ και της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ.


Το οφείλετε στην σ. Ζασμίν, 81 ετών, που γύρισε από το Λονδίνο για να βοηθήσει στο εκλογικό περίπτερο. Στον Στέλιο από τη σπουδάζουσα. Στη μάνα μου, ετών 90, που ακούει όλη μέρα το Κόκκινο. Στην Ντία που δούλεψε σκληρά και βούρκωσε προχτές στη Συνέλευση, από αυτά που βάραιναν την καρδιά της. Στα παιδιά που δεν ξέρω αν μας ψήφισαν, αλλά ήρθαν μετά το αποτέλεσμα να μας στηρίξουν. Σε όλους. Στην αριστερά, που έχει σάρκα και αισθήματα και όνομα.


ΡΟΥΛΑ ΚΑΪΜΑΚΗ


Π.Κ. Χαλανδρίου

 
eXTReMe Tracker