'Ενα ακόμη όραμα συλλογικότητας σε κίνδυνο;

Της ΜΑΝΙΑΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Αν λείψει ο Αλαβάνος ποιος θα μιλάει στη Βουλή έτσι που να σωπαίνουν και οι εχθροί του ΣΥΡΙΖΑ; Ποιος θα βάζει στη σωστή σειρά τις λέξεις και θα συνοψίζει σε γρήγορες φράσεις τα νοήματα, έτσι που και  η τηλεόραση ακόμα να μην μπορεί παρά να τα συμπεριλάβει;

Αν λείψει ο Κουβέλης ποιος θα μιλάει εκεί που πρέπει να σωπαίνει η άκρα δεξιά, ποιος θα υπερασπίζεται με νομικά, ακράδαντα επιχειρήματα το δίκαιο του αδυνάτου; Ποιος θα διαφυλάττει την εγκυρότητα των επιχειρημάτων της αριστεράς μέσα σ΄ένα τοπίο τέτοιας επικοινωνιακής σύγχυσης;

Αν λείψει ο Τσίπρας ποιος θα μας αναγκάζει σε τολμηρότερες τοποθετήσεις με την αθωότητα των επιχειρημάτων του και ποιος θα μας σώσει από τη χλεύη των αντιπάλων μας για την ελπίδα που δώσαμε στους νέους και μετά την πήραμε πίσω;

Γιατί να λείψουν θα μου πείτε;

Γιατί αν δεν τα καταφέρουν να συνεννοηθούν ώστε να ασκεί ο καθένας τον διακριτό του ρόλο κάποιος από τους τρείς θα σωπάσει. Και χρειάζονται και οι τρείς…Είναι αναγκαίοι!

Αν τώρα τους στενοχωρεί το γεγονός ότι δεν είναι ο καθένας μόνος του και πρέπει να αντέξει και τους άλλους δύο,  ένα  έχω να πω:

Τα αριστερά κόμματα είναι όπως οι θεατρικές παραστάσεις που δεν έχουν χρήματα για ακριβές παραγωγές.  Είναι καταδικασμένες να πασχίζουν για να δώσουν το παράδειγμα του ήθους στην κοινωνία. Γι' αυτό μας ψηφίζουνε, γι' αυτό μας διαλέγουν, γιατί αντέχουμε χωρίς οικονομική απολαβή αυτό που άλλοι πληρώνονται αδρά για να το κάνουν. Είμαστε η εναλλακτική πρόταση ζωής άρα η πρόταση που της απαγορεύονται οι βαρυγκόμιες.

Αν όμως διαλυθούμε λίγο πριν το τέλος χάνουμε και τη μία και μοναδική ευκαιρία να αποκτήσουμε αξία στο χρηματιστήριο των «αξιών που δεν αγοράζονται», κι αυτό κανείς αριστερός δεν το θέλει.

Είμαστε λοιπόν καταδικασμένοι- αν φυσικά μας απασχολεί το ζήτημα της αριστεράς στην Ελλάδα- να ανεχόμαστε τη συνεργασία των ομοίων μας ακόμα και αν σε προσωπικό επίπεδο δεν τους αντέχουμε.

Γιατί κανείς δεν μας επιχορηγεί για να υπάρχουμε. Υπάρχουμε έτσι, κόντρα στις συνθήκες του νεοφιλελευθερισμού  και επομένως κόντρα στις συνθήκες πρέπει και να μάθουμε να επιβιώνουμε παρέα αν θέλουμε να συνεχίσουμε να αποτελούμε το τοπίο  στο οποίο θα οραματίζονται και άλλοι.

Είναι πολύ λυπηρό να βλέπεις τους ψηφοφόρους και τους φίλους του χώρου μας δυστυχείς και αμήχανους απέναντι σε μια ηγετική ομάδα που δεν μπορεί να αποφασίσει για  την αναγκαιότητα της συνύπαρξής της.

Θέσαμε μήπως ιδεολογικούς στόχους ανώτερους από το ήθος μας; Πολύ πιθανόν. Δεν είναι όμως του παρόντος ο απολογισμός και κυρίως δεν θάπρεπε να είναι η δημοσιότητα ο κριτής.

Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον…κ.λπ…  Ποιος μέσα από το Κοινοβούλιο ολόκληρο μπορεί να καυχηθεί πως θα έπεφτε σε λιγότερες παγίδες από τους δικούς μας ηγέτες; Αν ήταν σ΄αυτή τη θέση; Να υπάρχει και να οραματίζεται κόντρα στις συνθήκες και με την εξουσία και τους χορηγούς της ενάντιους, να πολεμούν με συγκεκριμένα όπλα και με σύμμαχο τον τηλεοπτικό χρόνο και την τηλεοπτική πραγματικότητα που όλοι εμείς οι άνθρωποι του θεάματος τουλάχιστον γνωρίζουμε καλά πως είναι μία πραγματικότητα συχνά πολύ διαφορετική από την  αληθινή;

Ας μην κατηγορούμε λοιπόν τη φιλοδοξία των ανθρώπων, ας αποδεχθούμε το ελάχιστο μέγεθος ενός εκάστου και ας συνεννοηθούμε παρ όλα αυτά σκεπτόμενοι το συμφέρον των συντρόφων, των ψηφοφόρων και των οπαδών μας που περιμένουν, όχι θέσεις εξουσίας από μία ενδεχόμενη αλλαγή, αλλά στήριξη και προστασία στους αγώνες τους ενάντια σε μια πολιτική της κυβέρνησης που φαίνεται να επιδιώκει να γκρεμίσει και να αφήσει να αποσυντεθεί- αν όχι να αποσυνθέσει η ίδια με τα χέρια της- κάθε δημόσια παροχή ή εξασφάλιση κάθε  τι που θεωρούσαμε προνόμιο και κεκτημένο δικαίωμα για τον  αδύναμο και χαμηλόμισθο πολίτη.

Με όλη την επίγνωση της ανεπάρκειας των πολιτικών επιχειρημάτων μου αλλά με πλήρη συνείδηση ότι με το  εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ επιχειρήθηκε κάτι στη χώρα μου στον χώρο της αριστεράς που ήταν φωτεινό παράδειγμα προσπάθειας συλλογικότητας και συνεργασίας που δεν πρέπει να αφήσουμε να χαθεί ειδικά τώρα σε μια εποχή τόσο σκληρής στροφής της κοινωνίας προς τον συντηρητισμό και τον σκοταδισμό, κάνω έκκληση στους ηγέτες μας να βρουν το τι τους ενώνει και να μην αφήσουν τον κόσμο του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ εκτεθειμένο και ανέστιο μέσα σ' ένα «τοπίο ερήμωσης» σαν αυτό που δημιουργείται σιγά σιγά στη χώρα μας  από τους δεξιοτέχνες της διαπλοκής και της αισχροκέρδειας που κρατούν στα χέρια τους τα ηνία του μέλλοντός μας.