Μέρες... Αλεξανδρινών!

Της ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΕΠΙΤΡΟΠΑΚΗ*

Αν και αυτά ανήκουν στη σφαίρα των κυρίων Σταυρακάκη, Βαρώτσου ή του δικού μας σ. Κουρουζίδη, ωστόσο και εμείς οι κοινοί συνασπισμένοι θνητοί διαπιστώνουμε σήμερα ότι πολλάκις οι μετασεισμοί αποδεικνύονται ισχυρότεροι και καταστροφικότεροι από την κυρίως σεισμική δόνηση. Έτσι, πριν προλάβουμε να συνέλθουμε από το κακό εκλογικό αποτέλεσμα της 7ης Ιουνίου, έπεσαν οι αλαζονικές δηλώσεις «σ’ όποιον δεν αρέσει να ζητήσει συνέδριο», οι αμετροεπείς αναφορές περί «δαμανακισμού» για στελέχη όπως ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος Φ. Κουβέλης, για να κλείσει το δεκαπενθήμερο με εκβιασμένες «έκτακτες» συνεδριάσεις της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ υπό την απειλή δηλώσεων παραίτησης on camera.

Και φτάσαμε στις έσχατες ημέρες των Αλεξανδρινών, με τον Αλέξιο και τον Αλέξανδρο να ανταλλάσσουν διαδορατισμούς και αυτό να τροφοδοτεί σχόλια εκ του προχείρου είτε πολιτικού χαρακτήρα -ποιος θα κάτσει στην καρέκλα, ποιος είναι πιο “συριζολάτρης”, κ.λπ.- είτε ψυχολογικής τάχα ερμηνείας -ο Κρόνος που τρώει τα παιδιά του ή ο πατροκτόνος Οιδίποδας που διεκδικεί τη μαμά-εξουσία; Και δεν μπορεί παρά τα σχόλια να έχουν αυτό τον χαρακτήρα, γιατί επί της ουσίας η πολιτική φιλοσοφία των δύο «Α» δεν διαφέρει, παρά σε επί μέρους θέματα, τακτικών χειρισμών.

Προσωπικά, αν και αισθάνομαι δικαιωμένη που δεν στήριξα κανέναν από τους δύο στα δύο τελευταία συνέδρια του κόμματος, δεν μπορώ να μην ενοχλούμαι από την ευτέλεια που εμφανίζει σήμερα ο χώρος μας και από την επικοινωνιακού χαρακτήρα προχειρότητα με την οποία προσεγγίζονται τα πράγματα όχι μόνο έξωθεν (εφημερίδες κ.λπ.), αλλά κυρίως μέσα από το κόμμα, (μείνε Αλέκο, κανείς δεν περισσεύει κ.λπ., ενώ άλλες φορές περίσσευε και περισσεύει ολόκληρη Ανανεωτική Πτέρυγα).

Γιατί αγαπητοί μου σύντροφοι, θεωρώ ότι το μείζον πρόβλημα δεν είναι καν το κακό αποτέλεσμα του 4,7%, που προφανώς από μόνο του δεν σημαίνει καμία καταστροφή. Ούτε το επίμαχο είναι εάν κάποιοι προκρίνουν τον ΣΥΡΙΖΑ έναντι του ΣΥΝ ή το αντίστροφο. Άλλωστε, κατά τη γνώμη μου, η διαχωριστική γραμμή δεν βρίσκεται ανάμεσά τους.

Τα προβλήματα του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ είναι δομικού χαρακτήρα, από τη στιγμή που αποτελούν ένα συνονθύλευμα εκ διαμέτρου διαφορετικών απόψεων -προσοχή, όχι διαφορετικών αποχρώσεων ή προσεγγίσεων- αλλά θεμελιακών αξιακών συστημάτων.

Για παράδειγμα, πώς μπορεί να συμβαδίσει η αντίληψη περί αριστερού μεταρρυθμισμού με την αντίληψη ότι ο καπιταλισμός ή ανατρέπεται συθέμελα ή δεν αλλάζει τίποτα;

Πώς μπορεί να διεκδικούμε χθες σήμερα και αύριο όσο το δυνατόν περισσότερες βουλευτικές έδρες σε εθνικό και ευρωπαϊκό κοινοβούλιο και συγχρόνως κάποιοι να απαξιώνουν τον κοινοβουλευτισμό;

Πώς μπορούμε να συμβαδίζουμε όταν δεν έχουν όλοι την αντίληψη ότι η αστική δημοκρατία αποτελεί δημοκρατία; Ακόμα και στο αίτημα (που δεν έχουμε λύσει εάν είναι καθολικό μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ) για σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία, πού βάζουμε τα bold; Στον σοσιαλισμό ή στη δημοκρατία;

Τέλος, σύντροφοι, πιστεύουμε πραγματικά ότι ο ελκτικός για την κοινωνία ρόλος μας θα ήταν να είμαστε ο… Φρέντυ Κρούγκερ του συστήματος που το τρομάζουμε και γι’ αυτό μας πολεμάει με δημοσιογράφους, κανάλια, κόμματα, εσωκομματικούς προδότες, δημοσκοπικές εταιρείες και ό,τι τέλος πάντων διαθέτει;

Μήπως έφτασε η ώρα να τα δούμε σοβαρά όλα αυτά και να δώσουμε ειλικρινείς απαντήσεις με όποιο κόστος κι αν έχουν;

* Η Κατερίνα Επιτροπάκη είναι μέλος της Ν.Ε. του Συνασπισμού Α' Αθήνας