Η ηγεσία του ΣΥΝ να σκύψει στην κρίση

Συνέχεια από το πρώτο μέρος που δημοσιεύθηκε στην Αυγή της Κυριακής

Της ΑΝΝΑΣ ΦΙΛΙΝΗ

Μετά από το πρώτο μέρος αυτού του άρθρου στο κυριακάτικο φύλλο και το σημείο α. περί στρατηγικής και «τρίτου πόλου», συνεχίζουμε με τα υπόλοιπα σημεία:

Β. Η κριτική που συχνά διατυπώθηκε ότι στις ευρωεκλογές, αλλά και προηγουμένως, χάθηκε από τη φυσιογνωμία μας ο αριστερός ευρωπαϊσμός, έμεινε αναπάντητη. Αφέθηκε να εννοείται ότι πρόκειται για μια έννοια κενή περιεχομένου κι ότι η ασάφεια αν είμαστε τελικά υπέρ της εξόδου από την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει πολλή σημασία.

Έγιναν πολλές προσπάθειες προ των εκλογών στην ΚΠΕ του ΣΥΝ και πριν τη συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ του Απρίλη προκειμένου να γίνουν διορθώσεις στη γραμμή της ευρωδιακήρυξης, αυτό όμως αποκλείστηκε από την ηγεσία.

Είχα προηγουμένως γράψει αναλυτικό άρθρο στην ΑΥΓΗ, όπου επεσήμανα ότι η διακήρυξη αυτή κινείται σε αντίθετο μήκος κύματος από τις θέσεις της ευρωδιακήρυξης του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, επειδή ασπάζεται περισσότερο τις γενικόλογες αντισυστημικές αντιλήψεις του Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος (NPA) της Γαλλίας.

Η στενότερη συμπάθεια προς την πλατφόρμα αυτού του κόμματος φάνηκε ακόμη καθαρότερη στη μοναδική συγκέντρωση που είχαμε ομιλητές από το εξωτερικό, στα εγκαίνια δηλαδή του εκλογικού μας κέντρου στην Πανεπιστημίου, όπου ένας alpha;πό τους βασικούς ομιλητές ήταν εκπρόσωπος αυτού του κόμματος. Τελικά, στις εκλογές το NPA απέτυχε να εκλέξει ευρωβουλευτή, ενώ πολύ καλύτερα πήγε η συνεργασία του Κ.Κ. Γαλλίας με τους σοσιαλιστές του Μελανσόν, που εξέλεξαν 4 ευρωβουλευτές.

Αποδεικνύεται ότι αυτό που συνολικά μετρά είναι η ίδια η φυσιογνωμία που τα κόμματα εκπέμπουν στην κοινωνία μέσα από τα προγράμματά τους και τους εκπροσώπους τους και μέσα από τη δράση τους. Οι οικολόγοι της Γαλλίας που είχαν μεγάλη άνοδο είναι γνωστό ότι, όπως και οι οικολόγοι της Γερμανίας, δεν είναι μόνο ακτιβιστές. Αλλά μέσα σε περίοδο οικονομικής κρίσης προέβαλαν την προοπτική της πράσινης ανάπτυξης, ενώ έπαιξε ρόλο και ότι έχουν ήδη λάβει μέρος στο παρελθόν σε κυβερνήσεις συνεργασίας με τους σοσιαλιστές. Ταυτόχρονα, οι σοσιαλδημοκράτες συρρικνώθηκαν γιατί δεν έχουν καταφέρει να εκφράσουν διαφορετικό λόγο ούτε σε προγραμματικό επίπεδο, ούτε σε επίπεδο κοινωνικών συμμαχιών.

Όλα αυτά τα ζητήματα πρέπει να γίνουν αντικείμενο βαθιάς συζήτησης και μέσα στο ΚΕΑ, όπου τα κόμματά του είχαν στασιμότητα πλην εξαιρέσεων ή και κάμψη. Είναι γεγονός ότι στις πλατύτερες μάζες των Ευρωπαίων πολιτών η κριτική προς τη δεξιά ηγεσία της Κομισιόν εκφράστηκε μέσω της μεγάλης αποχής. Ταυτόχρονα όμως, ο ευρωσκεπτικισμός που προωθήθηκε κυρίως μέσα από την αμερικανική επιρροή σε κόμματα της ανατολικής Ευρώπης και από τις ανερχόμενες ακροδεξιές δυνάμεις σε διάφορες χώρες, αποδεικνύει ότι η αριστερά οφείλει να παίξει ενεργότερο ρόλο όχι για να ενισχύσει τον ευρωσκεπτικισμό, αλλά για να μιλήσει για τη δημοκρατική ενοποίηση της Ευρώπης. Για αυτό τον σκοπό πρέπει να αναζητήσει μάλιστα συγκεκριμένες συνεργασίες με σοσιαλδημοκράτες και οικολόγους (π.χ. τώρα για να μην εκλεγεί ο Μπαρόζο).

Η θέση του ΚΕΑ υπέρ μιας εναλλακτικής πρότασης απέναντι στη συνθήκη της Λισσαβώνας, θέση που συνειδητά εκσφενδονίστηκε από τη δική μας ευρωδιακήρυξη, εκφράζει ακριβώς αυτή την πρόθεση συμβολής της Ευρωπαϊκής Αριστεράς στη διαδικασία ενωτικής συγκρότησης της Ευρώπης. Όμως αυτό δεν αρκεί. Αποδεικνύεται ότι τα κόμματα του ΚΕΑ πρέπει να εμβαθύνουν με περισσότερο θάρρος στα πολιτικά θέματα της ενοποίησης, για τη δημοκρατικοποίηση των θεσμικών οργάνων της Ε.Ε. καθώς και για τα οικολογικά ζητήματα. Και στην Ελλάδα πρέπει να βαθύνουμε σε αυτήν την κατεύθυνση.

Αντί να ζητά η ηγεσία του ΣΥΝ να στείλει στο πυρ το εξώτερον τους βουλευτές που με την αποχή τους στην ψηφοφορία για την ευρωσυνθήκη δήλωναν πως συμφέρον της αριστεράς και της χώρας είναι να αντιμετωπιστεί με υπευθυνότητα και βέβαια από θέσεις αντίθεσης στον μονεταρισμό και τον νεοφιλελευθερισμό η ευρωπαϊκή ενοποίηση, θα έπρεπε να αφήσει να ξεδιπλωθούν οι επιχειρηματολογίες χωρίς να στιγματίζονται οι καινοτόμοι και οι απόψεις τους.

Γ. Η εκλογική μας δύναμη έχει υποστεί δραστική μείωση στην Αθήνα, όπου παραδοσιακά συγκεντρώναμε ευρύτερη αποδοχή. Το γεγονός ότι σε πολλά ζητήματα της πόλης –στον Δεκέμβρη, σε κινήματα σε πλατείες και ελεύθερους χώρους, κ.λπ.- αφέθηκε τελικά η δυνατότητα στον αντιεξουσιαστικό χώρο να κερδίζει έδαφος και να διώχνει δημοκρατικές δυνάμεις, είχε τεράστιες επιπτώσεις στη μείωση της ακτινοβολίας μας αλλά και στην ελαχιστοποίηση των δυνατοτήτων που είχαμε πετύχει σε ζητήματα πολιτικά και περιβάλλοντος μέσω της κοινοβουλευτικής δουλειάς, αλλά και της αυτοδιοίκησης.

Δ. Ο ΣΥΡΙΖΑ συγκροτήθηκε ως εκλογικός συνασπισμός αριστερών κομμάτων, δεν αποτελεί δηλαδή έναν οργανισμό με ένα ευρύτερο περιεχόμενο δράσης όπως θα ήταν ένα μέτωπο π.χ. για τον πόλεμο (βλέπε το ΕΑΜ) ή για την κρίση, κ.λπ. Μάλιστα, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ένα πολιτικό πρόγραμμα στενότερο από αυτό του ΣΥΝ μιας και μέχρι τώρα οι δυνάμεις που τον αποτελούν δεν συζητούν καν για ευρύτερες πολιτικές πρωτοβουλίες.

Γι’ αυτό εξάλλου και έχει συχνά επιχειρηθεί να χρησιμοποιηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ από την πλειοψηφία του ΣΥΝ ως άλλοθι σε βάρος της μειοψηφίας και ως χώρος τελευταία για μονόπλευρες υπερ-αριστερές διευρύνσεις. Παρόλα αυτά, σήμερα αποτελεί πραγματικότητα στην κοινωνία ότι η Κοινοβουλευτική Ομάδα είναι του ΣΥΡΙΖΑ, ευρύτερη δηλαδή από το ΣΥΝ. Άρα, τα θέματα περί κάρτας μέλους, κεντρικού βασικού εκπροσώπου και λοιπά, πρέπει να λυθούν στη βάση της συζήτησης της πολιτικής πραγματικότητας και της πολιτικής προοπτικής του όλου εγχειρήματος.

Τα ζητήματα εκεί που έχουμε φτάσει είναι πολιτικά, αλλά και ανθρώπινα. Έχει λείψει όλον αυτόν τον καιρό η διαφάνεια στη λειτουργία της ηγεσίας και φοβούμαι πως οποιαδήποτε «λύση» δοθεί τελικά εκ των άνω και χωρίς πολιτικό περιεχόμενο θα εκληφθεί ως μεθόδευση για την αποκαθήλωση ανθρώπων και απόψεων.