Ζούμε την κρίση (και το τέλος;) του εκλογικού ΣΥΡΙΖΑ. Όχι μόνο γιατί το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν κατώτερο των προσδοκιών μας, αλλά και γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ, ως εκλογική συμμαχία μόνο, δεν μπορεί να εμπνέει και να στρατεύει.
Ο εκλογικός ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται ότι τελείωσε με τις εκλογές του 2007. Ακολούθησε μια ερμαφρόδιτη πορεία τα επόμενα χρόνια, που παρήγαγε τριβές, εσωστρέφεια, νοσηρότητα και ιδιοτελείς κοντόθωρες πολιτικές επιδιώξεις. Χωρίς να θέλω να ακυρώσω την παρέμβασή μας σε κρίσιμα κοινωνικά μέτωπα, που μας χάρισαν και το 4,7% , θέλω να υπογραμμίσω ότι η κύρια μορφή ενωτικής και συλλογικής παρέμβασής μας ήταν η εκλογική. Κλονίστηκε σ' αυτές τις εκλογές και μείναμε πίσω.
Δεν είναι λοιπόν τυχαίοι οι σεισμοί και οι μετασεισμοί που ακολούθησαν. Ο προβληματισμός όμως που άνοιξε στον ΣΥΡΙΖΑ και στον κόσμο του δεν μπορεί παρά να προκαλεί βάσιμη αισιοδοξία για την υπέρβαση της κρίσης. Το επίδικο της περιόδου δεν είναι η δημιουργία ενός ενιαίου κόμματος, όπως αβάσιμα διακινείται για να κινητοποιηθούν κομματικά ανακλαστικά, αλλά αν μπορεί ο νέος ΣΥΡΙΖΑ, που όλοι θέλουμε, να ανταποκριθεί στις ανάγκες της κοινωνίας. Ο εκλογικός ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε ανάγκη ούτε από μέλη ούτε από δημοκρατία και συμμετοχή. Λίγοι και συγκεντρωτικά, αποφάσιζαν τα κρίσιμα. Ο πολιτικός όμως ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να έχει μέλη και οξυγόνο, δηλαδή δημοκρατικές διαδικασίες. Επαναπαυμένοι στις δάφνες των δημοσκοπήσεων, ξεχάσαμε ότι η μεγαλύτερη παράταξη της αριστεράς είναι οι ανέντακτοι/ες, που δεν θέλουν να οργανωθούν σε καμία συνιστώσα, αλλά στο κοινό εγχείρημα και στο κοινό πρόγραμμα. Ξεχάσαμε ότι, χωρίς αυτούς, ούτε η απήχηση μας μεγαλώνει ούτε συνθέσεις μπορούν να υπάρξουν.
Αυτό λοιπόν που απαιτείται, δεν είναι διορθωτικές κινήσεις στον εκλογικό ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τομές, οργανωτικές και πολιτικές, που θα εξασφαλίζουν μέλλον στο εγχείρημα.
Τασία Χριστοδουλοπούλου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου