ΣΥμφωνο ΕΛεύθερης ΣΥμβίωσης

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΣΤΑΪΚΟΥ*

Από τις 7 Ιούνη μέχρι και σήμερα, ο πολιτικός χρόνος για τη δικιά μας αριστερά ήταν πυκνός. Τα γεγονότα είναι γνωστά και δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση πάνω σε αυτά. Θα σταθώ, ωστόσο, στη λειτουργία του μορφώματος του ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν και παραμένει, άλλωστε, το θέμα για το οποίο ακούστηκαν πολλά και χύθηκε αρκετό μελάνι. Οι κάρτες, τα δικαιώματα, η λειτουργία, η διάχυση, το ενιαίο είναι μερικές από τις έννοιες με σαφές, αλλά και ασαφές περιεχόμενο για να περιγράψει ο καθένας την οπτική του, αλλά και την επιθυμία του για το οργανωτικό περιεχόμενο του ΣΥΡΙΖΑ. Με λίγα λόγια, τι είναι και τι πρέπει να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Υπάρχουν πολλοί, εντός του ΣΥΝ και άλλων συνιστωσών, αλλά κυρίως ανένταχτων, που επιθυμούν τη μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα, δηλαδή σε γάμο και μάλιστα αντισυστημικό. Άλλοι επιθυμούν μεν τη σύναψη του γάμου, αλλά θεωρούν ότι δεν είναι ακόμα ώριμες οι συνθήκες και ότι αυτό θα πρέπει να γίνει στο μέλλον. Αφού γνωριστούμε ακόμη καλύτερα. Κατά τη δική μου άποψη, η σχέση που διέπει τα συμβαλλόμενα μέρη, και που πρέπει να συνεχίσει να ισχύει, είναι αυτή της ελεύθερης συμβίωσης. Η δυνατότητα αυτή πλέον, παρέχεται και επίσημα και παρόλες τις ελλείψεις του έχει γίνει και νόμος του κράτους. Το Σύμφωνο Ελεύθερης Συμβίωσης είναι πραγματικότητα και ταιριάζει στο ΣΥΡΙΖΑ. Οι λόγοι του είναι σαφείς και εξηγούμαι:

"Η νομοθετική αυτή πρόβλεψη δίνει τη δυνατότητα σε εκείνους που δεν επιθυμούν και δεν μπορούν για λόγους ιδεολογικούς να συνάψουν γάμο, να ορίσουν με κάποιο τρόπο ένα πλέγμα δικαιωμάτων και υποχρεώσεων, το οποίο θα διέπει τις μεταξύ τους σχέσεις, (και τις οικονομικές)", τουτέστιν, πολιτική συμμαχία με συνεννόηση σε αυτά που συμφωνούμε, για όσο συμφωνούμε και βλέπουμε.

"Το εν λόγω σύμφωνο συνδέεται με λιγότερα δικαιώματα σε σχέση με τον γάμο και αυτός είναι άλλωστε και ο προοδευτικός του στόχος".

"Το σύμφωνο θα μπορεί να λυθεί είτε κατόπιν συμφωνίας των συμβαλλόμενων μερών είτε χωρίς καμία μεταξύ τους συνεννόηση, αφού αρκεί η μονομερής δήλωση του ενός εξ αυτών".  Αυτή είναι και η ελευθερία του.

"Το 'Σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης' προορίζεται για αυτούς που επιθυμούν την αναγνώριση από το δίκαιο της συμβίωσης, αλλά με βάση ρυθμίσεις που, κατά κύριο λόγο, θα βασίζονται στην ελεύθερη βούλησή τους.  Οι σχέσεις των συντρόφων, δηλαδή, ρυθμίζονται καταρχήν συμβατικά. Το συμβατικό αυτό μόρφωμα ανταποκρίνεται στο αίτημα εκείνων που αντιμετωπίζουν τη συμβίωση ως κατά βάση ιδιωτική υπόθεση. Η βαρύνουσα σημασία που αποδίδεται στην ιδιωτική αυτονομία και, επομένως, στην ελεύθερη βούληση, εξηγεί και την ονομασία της συμβίωσης ως 'ελεύθερης'. Σε μια συμμαχία δημοκρατική και πλουραλιστική η ικανοποίηση του αιτήματος αυτού είναι επιβεβλημένη".

Στη Γαλλία, όπου έχει εφαρμοστεί το μέτρο, το "Σύμφωνο δεν επιφέρει καμία μεταβολή στο επίθετο κανενός και δεν μεταβάλλει τον τρόπο άσκησης της επιμέλειας των τέκνων που αποκτήθηκαν εκτός του αυτού".

Το κυριότερο; "Το Σύμφωνο λήγει με την κοινή βούληση των μερών, αλλά και μονομερώς και αυτό είναι πολύ σημαντικό γιατί είναι μία νομική διέξοδος για εκείνους που θεωρούν το ενδεχόμενο διαζυγίου, που ακολουθεί ένα γάμο, ιδιαίτερα επιβαρυντικό".

Όλα τα παραπάνω, περιγράφουν το πνεύμα του νόμου χωρίς να μπορώ να εισέλθω σε περισσότερες λεπτομέρειες, που δεν τις γνωρίζω κιόλας. Το σημαντικότερο, ωστόσο, είναι ότι είμαστε "ελεύθεροι".

Στο δια ταύτα. Είτε παντρεμένοι είτε με ελεύθερη συμβίωση είτε συζώντας μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ, τα ερωτήματα που μπαίνουν είναι επιτακτικά. Δεν ενδιαφέρει το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας που θέλουμε να απευθυνθούμε σε τι σχέση βρισκόμαστε, αλλά αν έχουμε να δώσουμε όσο το δυνατόν περισσότερες και πειστικότερες λύσεις στα ζητήματα που τους απασχολούν, μικρά και μεγάλα. Σε αυτή τη βάση κρίνεται και θα κριθεί και η σχέση μεταξύ μας, ιδιαίτερα σε μια περίοδο, όπου η οικονομική, πολιτική, και ηθική κρίση διαμορφώνει τα νέα δεδομένα.

Όπως και να έχει, προς το παρόν, ας αφήσουμε το γάμο να πάμε για πουρνάρια και για κανένα μπάνιο, γιατί αρκετά χάσαμε τον ύπνο μας.

Ο Χρήστος Στάικος είναι μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝ