Θα γίνει επιτέλους κόμμα ο ΣΥΝ;

Του ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΡΤΕΡΟΥ

Υπάρχει κι ένας κόσμος που ελπίζει ότι με την ολοκλήρωση σήμερα των εργασιών του Πανελλαδικού Σώματος του ΣΥΡΙΖΑ θα τελειώσουν οι τριβές, οι μπηχτές, οι αγριότητες και οι αντιπαραθέσεις για το εκλογικό αποτέλεσμα. Ότι θα περάσει επιτέλους ο «χώρος» σε  κατάσταση συνεννόησης και προετοιμασίας για μάχη. Κι αυτό γιατί δεν βρισκόμαστε, δυστυχώς, σε μετεκλογική, αλλά σε προεκλογική περίοδο. Και από ένα σημείο και πέρα, αν τα πράγματα συνεχιστούν έτσι, θα ήταν σκόπιμο το θέμα να αλλάξει: να αρχίσουν δηλαδή οι ορεξάτοι να συζητούν όχι γιατί η αριστερά έχασε στις ευρωεκλογές, αλλά γιατί θα χάσει στις επερχόμενες εθνικές εκλογές.

Όποιος θέλει να βαυκαλίζεται με αυταπάτες και εσωκομματικές νίκες, με γεια του με χαρά του. Η ψευδής συνείδηση δεν είναι κάτι σπάνιο, ακόμα και στην αριστερά. Αλλά όποιος καταφέρει να ξεφύγει κάπως από το μαγνητικό πεδίο των τριβών, από την κληρονομική ασθένεια να θέλει να «στηρίξει» τον τάδε, τον δείνα, την άλφα τάση ή τη βήτα κατάσταση, μόνο αισιόδοξος δεν μπορεί να είναι. Κι αυτό έχει να κάνει όχι με τις δυνατότητες της αριστεράς, αλλά με την άρνηση ή την αδυναμία πολλών από τους αρμοδίους να κατανοήσουν ότι ήδη ετοιμάζουν το επόμενο λάθος τους.

Η τελευταία Κεντρική Επιτροπή του Συνασπισμού -μια δοκιμασία για όσους την παρακολούθησαν «απ’ έξω»- ήταν ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα.

Γιατί εκεί δημοσιογράφοι και «παρατηρητές» είδαν ένα Σώμα που δεν εκπροσωπούσε ένα, αλλά δυόμισι κόμματα. Με το συμπάθιο, αλλά να διακηρύσσουμε -πολύ σωστά- ότι κάνουμε μια προσπάθεια όλα να συμβούν στο φως και όχι στο παρασκήνιο, και τελικά όλα, ή τα πιο ουσιαστικά, να κρίνονται και να αποφασίζονται στο παρασκήνιο του παρασκηνίου δεν είναι ελκυστική εικόνα, όπως και να το κάνουμε. Και δεν προσφέρεται φυσικά ούτε για στράτευση, ούτε για αισιοδοξία.

Πάλι με το συμπάθιο, αλλά να ανοίγει η σοβαρότατη διαδικασία εκλογής γραμματέα του κόμματος και ο εκπρόσωπος ενός από τα «έσω κόμματα» (τα κόμματα μέσα στο κόμμα) να δηλώνει από το βήμα «ΕΜΕΙΣ θα ψηφίσουμε λευκό γι’ αυτό και γι’ αυτό τον λόγο», μπορεί να θεωρείται συνηθισμένο και άκρως δημοκρατικό από τους θιασώτες της χαλαρής κομματικής συνομοσπονδίας, αλλά παραπέμπει οπουδήποτε αλλού εκτός από κόμμα που ετοιμάζεται να δώσει την πιο κρίσιμη μάχη του. Και η απόλυτη πειθαρχία των λευκών, όπως και των «ναι», επιβεβαιώνει τους χειρότερους φόβους και όχι την εσωκομματική δημοκρατία. Κι ύστερα εξανίστανται ορισμένοι για την «κάρτα του ΣΥΡΙΖΑ» και διακηρύσσουν ότι έχουν «μία κάρτα, αυτή του ΣΥΝ». Αλήθεια;

Τρίτη φορά με το συμπάθιο, αλλά Κεντρική Επιτροπή αριστερού κόμματος, με συντεταγμένους «οπαδούς» που χειροκροτούν μανιωδώς τους «δικούς τους» και αποδοκιμάζουν με τα χέρια στις τσέπες τους «άλλους», είναι μια εικόνα εντελώς απωθητική, για όποιον τουλάχιστον θέλει να είναι έξω από αυτή.

Το δημοσιογραφικό ερώτημα είναι: η ίδια εικόνα υπάρχει και παρακάτω; Όσο να ‘ναι, γίνεται μια προσπάθεια... Τι άλλο να σκεφτεί κανείς όταν τέσσερις γραμματείς νομαρχιακών διακηρύσσουν στη χτεσινή "Αυγή" ότι για το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα αιτία είναι η πτώση της αριστεράς στην Ευρώπη και το δυσμενές κλίμα που δημιούργησαν οι κάθε λογής αντίπαλοι; Ή όταν ντροπαλά αποδίδουν την ήττα σε ένα από  τα έσω κόμματα του κόμματος; Ή όταν διακηρύσσουν τη στήριξή τους στα εκλεγμένα όργανα του κόμματος; Δηλαδή τα εκλεγμένα όργανα δεν έχουν καμιά ευθύνη για το αποτέλεσμα και απλώς χρειάζονται δημόσια στήριξη! Στήριξη απέναντι σε ποιον;

Τούτων λεχθέντων, η κατάληξη είναι μία από τα ίδια: Το πρόβλημα δεν είναι αν θα γίνει ή δεν θα γίνει κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ. Το πρόβλημα είναι αν θα αποφασίσει να γίνει κόμμα ο Συνασπισμός. Γιατί αν δεν το πάρει απόφαση να συμπεριφερθεί ως ένα ενιαίο κόμμα, να σοβαρευτεί, να λάβει άμεσα, συντονισμένα, ακόμα και έκτακτα μέτρα (οργάνωσης, όχι άλλου είδους, μη μας μπαίνουν ιδέες) μπροστά στην πιο κρίσιμη μάχη της ιστορίας του, τότε... Σαββόπουλος: όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει.