Εγκώμιο "αλάθητων ηγεσιών"

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΠΟΥΛΟΥ

Παρακολουθώντας από κοντά την πορεία του κομμουνιστικού και γενικότερα του αριστερού κινήματος στη χώρα μας από την εμφάνισή του ώς τα σήμερα, έχω καταλήξει στην παρακάτω διαπίστωση:

Οι ηγεσίες μας έχουν το χάρισμα να είναι σχεδόν πάντα αλάνθαστες! Πώς τα καταφέρνουν, ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του. Αυτή όμως είναι η πραγματικότητα. Θα μου πείτε πως πολλές φορές -τις περισσότερες θα λέγαμε- η πραγματικότητα τούς διαψεύδει κατηγορηματικά. Γι' αυτό όμως, προς Θεού, οι ηγέτες μας δεν φέρουν καμία ευθύνη. Την ευθύνη τη φέρνουν στο ακέραιο τόσο οι εξωτερικοί όσο και οι εσωτερικοί μας εχθροί, που φαίνεται πως δεν είναι καθόλου λίγοι.

Χτυπητό παράδειγμα, ο Εμφύλιος πόλεμος (1946-1949), όπου οι πρωτοκλασάτοι του Κομμουνιστικού Κόμματος, Βλαντάς, Γούσιας, Μπαρτζώτας κ.ά., με τον Ζαχαριάδη επικεφαλής φυσικά, αφού πρώτα μέτρησαν τις συνθήκες και αποφάσισαν με συντριπτική πλειοψηφία ολομέτωπο ξεσηκωμό ("όλοι στ' άρματα, όλα για τη νίκη" ήταν το κεντρικό σύνθημα), ζώστηκαν τ' άρματα, αυτοανακηρύχτηκαν στρατηγοί και μπήκαν επικεφαλής του Δημοκρατικού Στρατού για να τον οδηγήσουν προς τη νίκη! Το αποτέλεσμα είναι γνωστό σε όλους... Όταν όμως τα υπολείμματα αυτού του -πράγματι ηρωικού- στρατού βρέθηκαν έξω από τα ελληνικά σύνορα, συνήλθε αμέσως η ολομέλεια της Κ.Ε. του κόμματος και επιβεβαίωσε την ορθότητα των αποφάσεών της. Με άλλα λόγια, διαπιστώθηκε για άλλη μια φορά πόσο σωστή ήταν η γραμμή που ακολουθήθηκε.

Και η ήττα; Και το μακέλεμα των αριστερών; Εδώ την ευθύνη τη φέρανε αποκλειστικά οι Άγγλοι και οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές, που βοήθησαν αφειδώς την κυβέρνηση της Αθήνας, ο εγχώριος φασισμός και τα παρακλάδια του, και φυσικά ο αποστάτης Τίτο με το "πισώπλατο χτύπημα" που μας έδωσε. Από την άλλη μεριά, ήταν και οι δικοί μας "πράκτορες του ιμπεριαλισμού", όπως ο γραμματέας του κόμματος κατά την περίοδο της Κατοχής, ο Γιώργης Σιάντος (είχε πεθάνει στο μεταξύ και δεν καλέστηκε σε απολογία), ο Κώστας Καραγιώργης και κάποιοι ακόμα από τους πρωτοκλασάτους. Πιάσανε επίσης και 200 περίπου "πράκτορες" και "πρακτόρισσες" από το αντάρτικο της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, τους κλείσανε στις βουλγάρικες φυλακές και με την εποπτεία του Βλαντά τούς σακατέψανε στα βασανιστήρια για να ομολογήσουν τη συνεργασία τους με τον εχθρό! Το ότι δεν ομολόγησε κανένας (οι πράκτορες είναι σκληρά καρύδια) και καμιά, επιβεβαιώνεται για μια ακόμη φορά η ορθότητα της γραμμής! Μιας γραμμής που δεν επιδέχεται την αμφισβήτηση. Μάλιστα οι αντάρτες μας παραμείνανε για καιρό "με το όπλο παρά πόδα", με στόχο να γυρίσουν στην Ελλάδα και να την εφαρμόσουν...

***

Από τότε κύλησαν αρκετές δεκαετίες και μας δόθηκαν κάμποσα ακόμα παραδείγματα αυτού του ηγετικού αλάνθαστου. Και ερχόμαστε στη σημερινή μας ηγεσία, την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ εννοώ, αφού στις τελευταίες εκλογές αυτή είχε το πάνω χέρι. Αρχηγείο θα τολμούσα να την ονομάσω, αφού απαρτιζόταν από τον εκπρόσωπο του Συνασπισμού και τους εκπροσώπους δέκα ακόμη συνιστωσών, άλλων γνωστών και άλλων εντελώς άγνωστων στον κόσμο της αριστεράς.

Η ηγεσία των έντεκα, λοιπόν, με την καθοδήγηση του προέδρου υποθέτω, κάθησε κάτω και διαμόρφωσε ένα πολιτικό πρόγραμμα για τις ευρωεκλογές πέρα για πέρα σωστό. Αναβαπτισμένο στις επαναστατικές εκδηλώσεις, του Δεκέμβρη για το ψυχορράγημα του καπιταλισμού, τα χώνει για τα καλά και στη μισητή Ευρώπη με όλες τις συνθήκες της, καταστρώσανε και το ψηφοδέλτιο καθώς αρμόζει σε επαναστάτες και, πανέτοιμοι πια, διακήρυξαν στον κόσμο μας ότι τραβάμε να καταφέρουμε σοβαρό πλήγμα στον δικομματισμό. Όλα τα σημάδια μάς φέρνανε τρίτους κατά σειρά με διψήφιο αριθμό ψήφων και με τουλάχιστον τρεις βουλευτές (ο τέταρτος δεν ήταν σίγουρος).

Δυστυχώς αυτές οι προβλέψεις δεν δικαιώθηκαν, όπως ξέρω. Ήρθαμε πέμπτοι και καταϊδρωμένοι στη σειρά, με ψήφους κάτω από το μισό της δεκάδας και με έναν μονάχα βουλευτή! Και τότε η ηγεσία μας, αφού συνήλθε και εκτίμησε το αποτέλεσμα, αποφάνθηκε πως, παρά ταύτα, η πολιτική που ακολουθήθηκε ήταν πέρα για πέρα ορθή και αδιαπραγμάτευτη! Ούτε ένα βήμα πίσω!

Και η αποτυχία πού χρεώνεται; Μα, στους εχθρούς μας, τόσο στους εξωτερικούς όσο και στους εσωτερικούς. Φταίει ο αδηφάγος καπιταλισμός που ελέγχει τα μέσα ενημέρωσης. Φταίνε τα άλλα κόμματα που μας έχουν βάλει στο μάτι, φταίει η Ευρώπη των μονοπωλίων... Από την άλλη μεριά, τι να πει κανείς για τους εχθρούς από τα μέσα. Αυτούς θα πρέπει να τους εντοπίσουμε σχεδόν όλους στο κόμμα του Συνασπισμού και τις τάσεις του. (Αχ αυτή η "Ανανεωτική Πτέρυγα" κοψοφτέριασμα που θέλει!). Να ξεκινήσουμε από τα μέλη του, που πολλά δεν έτρεξαν να κολλήσουν αφίσες και να μοιράσουν χαρτιά, να περάσουμε στη μουρμούρα κάποιων στελεχών, για να φτάσουμε στον "ιστορικό ηγέτη της αριστεράς", που, ενώ δεν έκαμε καμιά δήλωση προεκλογικά, μετεκλογικά τόλμησε ν' αμφισβητήσει τη γραμμή!

Με τούτα και με κείνα, δηλαδή με τέτοιες σωστές και σοφές πολιτικές, που, όπως είπαμε και πιο πάνω, δεν επιδέχονται αμφισβήτησης, το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ διαγράφεται λαμπρό. Ύστερα μάλιστα από την απόφαση του προέδρου του να παραιτηθεί από την παραίτηση που είχε αναγγείλει και να ξαναγυρίσει στο πόστο του, διαγράφεται λαμπρότερο.

Όσο για τα στόματα που μουρμουρίζουν, είναι προτιμότερο να παραμένουν ανοιχτά για να υπάρχει πάντα μια δικαιολογία...