Qvo vadis

Του ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ ΚΑΣΤΑΝΑ*

Συμβολή στη συζήτηση για ένα νέο κόμμα, δημοκρατικό και με σαφήνεια, της αριστεράς, απόλυτα διαφανές, μακριά από ηγεμονισμούς και προσωπικές βλέψεις, ένα κόμμα βαθιά ριζωμένο μέσα στην κοινωνία και τα σοβαρά προβλήματά της.

Δεν χάσαμε. Διαψεύστηκαν οι προσδοκίες μας. Από το 18% του προηγούμενου έτους των δημοσκοπήσεων και το 5,25% των εκλογών του 2007, γυρίσαμε στο 4,70 % το 2009. Γιατί; Η άμεση απάντηση είναι: δεν πείσαμε το κρίσιμο κομμάτι, δεν απευθυνθήκαμε στο συγκεκριμένο κομμάτι του εκλογικού ακροατηρίου, που έχει ευήκοον ους στις δικές μας προτάσεις και θέσεις, δεν το πείσαμε, δεν μας άκουσε ή δεν ήθελε να μας ακούσει και πήγε και ψήφισε οικολόγους, 16% του ποσοστού μας πήγε προς αυτούς, ένα άλλο κομμάτι μετακινήθηκε στο ΠΑΣΟΚ και ένα άλλο κομμάτι, που θα μας ψήφιζε (δυνητικά), ή έλεγε ότι επρόκειτο να μας ψηφίσει (ανάμεσά τους και πολλοί νέοι), πήγε πλατεία, συγγνώμη, παραλία.

Ναι, είναι συνολικότερο το πρόβλημα της αποχής και ειδικά στις ευρωεκλογές, είναι και μεγάλο πρόβλημα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και του πολιτικού μας συστήματος, αλλά εμείς τι πράξαμε; Καταφέραμε να πείσουμε τα νέα παιδιά, όλους αυτούς που λέμε και “διατυμπανίζουμε” εδώ και χρόνια ότι είναι το ακροατήριό μας, να μην προτιμήσουν την αποχή;

Aυτό είναι ήττα και μάλιστα μεγάλη. Και δεν είναι το ποσοστό, το 4,70 %, που έχεις κατακτήσει με ιδρώτα.

Προσπαθώ να καταλάβω τις παραιτήσεις, τις ανακλήσεις, αλλά, δυστυχώς, δεν τις καταλαβαίνω. Πού είναι το πρόβλημα; Είναι στην πολιτική στόχευση και την πολιτική στρατηγική, ή είναι στη λαθεμένη τακτική και στα πρόσωπα που απαρτίζουν τη μία ή την άλλη ηγεσία;

Δεν μιλάνε οι δυο ηγέτες μεταξύ τους και γι’ αυτό πρέπει να βρεθούν μεσολαβητές από τη μια ή την άλλη πλευρά ώστε να τα «ξαναφτιάξουν». Και ο κόσμος της αριστεράς, ο κόσμος που προσβλέπει στην ανανεωτική, ριζοσπαστική αριστερά, ο κόσμος γύρω που περιμένει, κοιτάζει με μάτια ανοιχτά και δεν πιστεύει ότι όλα αυτά τα κωμικοτραγικά γίνονται μπροστά στα μάτια του;

Αυτή είναι η αριστερά, η δημοκρατική, η ριζοσπαστική, γι’ αυτή δουλέψαμε, γι’ αυτήν ιδρώσαμε, όλοι μαζί, χιλιάδες άνθρωποι σ’ όλη την Ελλάδα; E, δεν είναι αυτή, αγαπητοί σύντροφοι. Αυτά που έγιναν δημιούργησαν μεγάλη απογοήτευση και ακόμη μεγαλύτερη αποστασιοποίηση του κόσμου μας και ειδικά αυτών που δεν είναι «ενεργοί» και που μόνο μας ψηφίζουν. Προφανώς, θέλετε να τους χάσουμε. Σας αρκεί λοιπόν το 2,90%.

Επειδή, θέλω να πιστεύω, δεν μας αρκεί, μη συνεχίζετε να τρώτε τις σάρκες σας και τις σάρκες μας. Ανοίξτε τις πόρτες του ΣΥΡΙΖΑ να μπουν οι ανέντακτοι αριστεροί με όλα τα δημοκρατικά δικαιώματα του μέλους. Γιατί δεν το κάνετε; Τι φοβόσαστε; Μήπως δεν θέλετε; Γιατί, φαντάζομαι θα το γνωρίζετε! Το μεγαλύτερο κόμμα της αριστεράς σ’ αυτόν τον τόπο είναι οι ανέντακτοι. Ανοίξτε, επιτέλους, να μπει «φρέσκο αεράκι»...

*Ο Γεράσιμος (Μάκης) Καστανάς είναι δημοσιογράφος, ανέντακτος της αριστεράς, πρώην υποψήφιος νομαρχιακός σύμβουλος του Συνασπισμού, μέλος του ΣΥΡΙΖΑ Ερυθρού Σταυρού - Ελληνορώσων