Του ΜΙΧΑΛΗ ΚΑΣΤΡΙΝΑΚΗ*
Είχα την ελπίδα πως το μέτριο εκλογικό αποτέλεσμα θα έδινε τη δυνατότητα να συζητηθούν επιτέλους μερικά από τα μόνιμα, σχεδόν δομικά, προβλήματα που αντιμετωπίζει ο χώρος μας.
Γιατί είναι τόσο δύσκολο να εφεύρουμε μια γλώσσα που να μην ερωτοτροπεί με την έκπτωση της ασπόνδυλης μεταμοντέρνας πλαστικής γλώσσας, στην προσπάθειά της να μην είναι ξύλινη;
Γιατί συνεχίζουμε να κρατάμε γραφεία που είναι τόσο άσχημα αισθητικά, συχνά βρόμικα και σχεδόν πάντοτε κλειστά;
Γιατί δεν πειραματιζόμαστε με στέκια - πολυχώρους, στους οποίους να γίνονται εκδηλώσεις πολιτιστικού και ιδεολογικού χαρακτήρα και να είναι ελκυστικοί για την νεολαία και όχι μόνο;
Γιατί δεν διανοούμαστε καν τη διάσταση της δημιουργίας εναλλακτικών πρωτοβουλιών, που θα απαντάνε σε προβλήματα των πιο αδύνατων στρωμάτων του πληθυσμού και θα αποτελούν έμπρακτα παραδείγματα αλληλεγγύης (συσσίτια, δωρεάν παροχή υπηρεσιών υγείας και μαθημάτων), παρά την τόσο επιτυχημένη πορεία των σχολείων για τους μετανάστες;
Γιατί αναγκαζόμαστε να μιλάμε εντελώς διαφορετικά στο κοινωνικό και επαγγελματικό μας περιβάλλον από τους κώδικες που χρησιμοποιούμε στις κομματικές διαδικασίες;
Γιατί, πολλοί από εμάς, συχνά νιώθουμε πως η κοινωνία μάς εκλαμβάνει σαν ένα είδος παπάδων, που μονότονα επαναλαμβάνουν ευχές και τροπάρια, ενώ πολλοί από εμάς ζούμε καταφανώς αντίθετα από όσα διακηρύττουμε;
Γιατί υπάρχει τέτοιο τεράστιο έλλειμμα στοιχειώδους ενημέρωσης των κομματικών μελών για όλες της αναζητήσεις της ριζοσπαστικής σκέψης των τελευταίων δεκαετιών και για τις δράσεις και τους πειραματισμούς των νέων κοινωνικών κινημάτων;
Γιατί, μετά από 18 χρόνια κομματικής λειτουργίας, τα μέλη μας δεν έχουν κατακτήσει μια διακριτή Συνασπισμική ταυτότητα, ενώ αντίθετα συνεχίζει να παραμένει εμφανής η κομματική προέλευσή τους;
Γιατί οι λειτουργίες του κόμματος μοιάζουν τόσο πολύ με αυτές του Ελληνικού Δημόσιου;
Πώς είναι δυνατόν να ανεχόμαστε τη διαιώνιση αυτής της τεράστιας απόκλισης ανάμεσα στην πολιτική μας κουλτούρα και στην μίζερη πραγματικότητα του εντελώς συμβατικού τρόπου λειτουργίας μας;
Τα παραπάνω προβλήματα θα υπήρχαν ακόμα κι αν είχαμε διψήφια ποσοστά. Τα παραπάνω προβλήματα θα περιόριζαν την αποτελεσματικότητα της πολιτικής μας πρότασης, θα συνέχιζαν να μας βυθίζουν στην ανία και στην φθορά και, το χειρότερο από όλα, να υπονομεύουν την αναπαραγωγή του χώρου στη νεολαία και τη δημιουργία νέας γενιάς πολιτικών, ιδεολογικών, αυτοδιοικητικών, συνδικαλιστικών στελεχών.
Αντί για τα παραπάνω, ο διάλογος διεξάγεται με απίστευτα πληκτικό και αναμενόμενο τρόπο. Δεν αναφέρομαι στα όσα απίστευτα συμβαίνουν στην ηγεσία του κόμματος. Εκεί, έτσι κι αλλιώς, υπάρχουν περιορισμένες ελπίδες για κάτι νέο και απρόβλεπτο, πέρα από τις γελοιότητες του Αλαβάνου. Μιλάω για το απίστευτο γεγονός της στοίχισης πολλών (;) μελών με τις πολεμικές ιαχές των κεντρικών επιτελείων των τάσεων. Εκατοντάδες καλοπροαίρετοι άνθρωποι πιστεύουν πως χάσαμε επειδή η Σωτηρίου είναι υπέρ της εξόδου από την Ε.Ε. Νομίζω πως ο σοβαρότερος λόγος που οδηγεί σοβαρούς, μορφωμένους, αξιόλογους συντρόφους σε τέτοια θεώρηση της πραγματικότητας μέσα από τους άκρως παραμορφωτικούς φακούς της ιδεολογίας, είναι η νοσταλγία για την νεότητά τους. Με αυτό τον τρόπο αυταπατώνται πως νικάνε το χρόνο, σβήνουν τρεις δεκαετίες από το κοντέρ τους και ξαναγίνονται οι ερωτεύσιμοι 20χρονοι Ρηγάδες που ένιωθαν περήφανοι για τη στάση του ΚΚΕ Εσωτερικού στα ευρωπαϊκά θέματα το 1980.
Από την άλλη μεριά του κόμματος, αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν τόσοι πολλοί ανιδιοτελείς αγωνιστές του Αριστερού Ρεύματος να μην αντιλαμβάνονται το τεράστιο λάθος της επιλογής του (κατάλληλου για πολλά κομματικά αξιώματα, αλλά όχι για εκλογικές μάχες) σ. Χουντή. Μήπως πίσω από αυτή τη συγκατάβαση κρύβεται η καρικατούρα της κομματικής πειθαρχίας, μέσα στην ατμόσφαιρα της οποίας έζησαν τα νιάτα τους;
Πιθανόν να υπερβάλλω. Όμως ο διάλογος που εξελίσσεται αυτές τις ημέρες στο κόμμα και στην "Αυγή" θυμίζει απελπιστικά αντιπαραθέσεις της δεκαετίας του '80.
Κι όμως, παρά τα κωμικοτραγικά που αναφέρω παραπάνω, αρκετά πράγματα συνεχίζουν να λάμπουν μέσα στο χώρο μας. Οι προγραμματικές μας θέσεις. Τα κινήματα με τα οποία συνδεθήκαμε και οι μάχες που δώσαμε. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι για την καρεκλοκενταυρική του διαστροφή, αλλά για την υπόστασή του ως δημόσιος χώρος της αριστεράς, όπου όλα θα μπορούσαν να ξαναρχίσουν σε νέες βάσεις. Και, το κυριότερο όλων, η επένδυση στη νέα γενιά ηγετικών στελεχών.
Τα πράγματα θα μπορούσαν να γίνουν απλά. Αλλά για να συμβεί αυτό, χρειάζεται η εξέγερση της βάσης εναντίον των στοιχειωμένων ηγεσιών της γενιάς του Πολυτεχνείου.
Καταγγελία του πολέμου των τάσεων. Απελευθέρωση από αυτές ενός σημαντικού τμήματος μελών του κόμματος. Στήριξη του σ. πρόεδρου και της νέας γενιάς. Διεκδίκηση της απόσυρσης από τα ηγετικά κλιμάκια των περισσότερων δεινόσαυρων. Επανεξέταση όλων των αποσπάσεων και της λίστας των επαγγελματικών στελεχών. Μεταφορά οικονομικών πόρων στην περιφέρεια. Τακτικό Συνέδριο με στόχο την επανεκλογή του σ. Τσίπρα και τη δρομολόγηση των παραπάνω βημάτων. Καταστατικό Συνέδριο για το χτύπημα της γραφειοκρατίας και την επιλογή νέων κανόνων για το πώς ρυθμίζονται οι εσωκομματικές διαφορές και πώς εμποδίζονται οι τάσεις να γίνουν κόμματα μέσα στο Κόμμα.
Συνέχιση της γραμμής ενάντια στην κεντροαριστερά και της στροφής στην αναζωογόνηση μέσα από τη συμμετοχή σε κινήματα. Διαμόρφωση ενός προγράμματος minimum στόχων με στόχο την ανακούφιση των λαϊκών στρωμάτων, την προάσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και την προστασία του περιβάλλοντος. Πολεμική στο ΠΑΣΟΚ - πρό(σ)κληση σε αυτό να μας κοινοποιήσει τις θέσεις του για τα ζητήματα που θα βάλουμε. Επίθεση προγραμματικής φιλίας και επιδίωξη πολιτικής σύγκλισης με τους Οικολόγους Πράσινους, έτσι ώστε ή να συνεργαστούμε ή να εκτεθούν ως αλαζόνες αυτοί. Σκληρή πολεμική στην ηγεσία του ΚΚΕ και ταυτόχρονα επιμονή στην υπενθύμιση πως η συμπαράταξη της αριστεράς είναι αναγκαία για την άμυνα των εργαζομένων. Δημοκρατική εμβάθυνση του ΣΥΡΙΖΑ. Απόδοση δικαιωμάτων μελών στους φίλους του. Εκλογή συλλογικών οργάνων, υποψήφιων για τις επερχόμενες εκλογές, ακόμα και προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, μέσα από τον μόνο δημοκρατικό τρόπο που υπάρχει: την καθολική ψηφοφορία των μελών του. Αφού ο Αλαβάνος και οι σύμμαχοί του έβαλαν θέμα ηγεσίας, ο μόνος τρόπος να μην βασανιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ από εσωστρεφείς συγκρούσεις και άγονες κόντρες για τα δικαιώματα του ΣΥΝ είναι η δημοκρατική επίλυση του προβλήματος. Τι φοβόμαστε; Αν οι οπαδοί του Αλαβάνου και της ΚΟΕ είναι πιο πολλοί από την επιρροή του Συνασπισμού, θα αποδεχτούμε το αποτέλεσμα.
Το δύσκολο και πολύπλευρο ζήτημα της προοπτικής μετεξέλιξης του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο κόμμα δεν σχετίζεται αναγκαστικά με την απόδοση δημοκρατικών δικαιωμάτων στα μέλη του. Ο εξορθολογισμός της λειτουργίας του όμως, με τη δυνατότητα συμμετοχής των μελών στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων και την εξάλειψη του veto (που τόση ταλαιπωρία έχει προκαλέσει στα μέλη των τοπικών Γραμματειών του), μπορεί να διαμορφώσει ένα πιο ήρεμο πολιτικό περιβάλλον για τη διεξαγωγή αυτής της συζήτησης, η οποία μπορεί να προχωρήσει μόνο με ψυχραιμία και επιδίωξη της συναίνεσης όλων.
Αν συμβούν τα παραπάνω και πετάξουμε λίγη τουλάχιστον από την αρχαία σκουριά που έχει επικαθίσει πάνω μας, τότε θα μπορέσουμε ίσως, αφήνοντας τα αγαπημένα κουβαδάκια των νοσταλγιών και των ευκολιών μας εκεί που ανήκουν (στην παραλία των αναμνήσεων της νεότητας μας), να αναμετρηθούμε με τα δύσκολα. Δηλαδή με μερικά από τα αρχικά ερωτήματα αυτού του κειμένου.
* Ο Μιχάλης Καστρινάκης είναι μέλος της Γραμματείας της Ν.Ε. Μαγνησίας του ΣΥΝ.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου