Η αριστερή γρίπη

Η γρίπη έχει γίνει το κεντρικό θέμα των ημερών. Από Σεπτέμβριο ένας στους δύο ή ένας στους τρεις θα νοσήσουν. Τα εμβόλια δεν φθάνουν ή δεν είναι κατάλληλα για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Τα σχολεία δεν είναι βέβαιο ότι θα ανοίξουν. Τα νοσοκομεία και το νοσηλευτικό προσωπικό μπορεί να μην επαρκούν και η πρωτοβάθμια περίθαλψη είναι ανύπαρκτη. Μετριοπαθή και άσχημα σενάρια… Με λίγα λόγια, ενδεχομένως να βρισκόμαστε μπροστά σε ένα μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα.

Και η αριστερά; Ούτε για δείγμα! Δεν ασχολείται με το θέμα, όπως δεν ασχολείται και με τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης. Ίσως να την έχει στημένη σε καμιά γωνία για να διαπιστώσει τις δυσκολίες της κατάστασης, για να καταγγείλει την ανεπάρκεια του συστήματος υγείας και της κυβερνητικής πολιτικής. Λόγια δηλαδή, που θα συντονιστούν με την δυσαρέσκεια των πολιτών για να τους οδηγήσουν σε ακόμα μεγαλύτερη απογοήτευση. Να κατανοήσουν το αδιέξοδο και να ζητήσουν… «σοσιαλισμό».

Κάποια προσπάθεια κοινωνικής προσφοράς; Κάποια ένδειξη ότι η κοινωνική αλληλεγγύη δεν είναι λόγια παχιά, αλλά μπορεί να είναι και οργανωμένη καθημερινή δράση που να συνδέει τη γνώση των ιατρικών σχολών, την κλινική εμπειρία των νοσοκομειακών γιατρών και του νοσηλευτικού προσωπικού, την καθημερινότητα των αριστερών πολιτών στη γειτονιά; Κάποια δράση που να αναδεικνύει τις δυνατότητες της πρωτοβάθμιας υγείας και όχι μόνο την πασιφανή έλλειψή της; Κάποια δράση που να φτιάχνει κοινωνικούς δεσμούς, που να πλήττει στην ρίζα του τον πανικό και την απογοήτευση που αναπτύσσεται στην κοινωνία και να δημιουργεί ελπίδα μέσα από τη δράση των πολιτών;

Αν δεν σκέφτεσαι, δεν ερευνάς, δεν παίρνεις θέση και δεν δρας σε σχέση με ό,τι απασχολεί ή ενδέχεται να απασχολήσει το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας, τότε έχεις πάρει διαζύγιο με την πολιτική. Και ο ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο μετά τις ευρωεκλογές βάζει κάθε μέρα την υπογραφή του σε αυτό το διαζύγιο. Επιχειρεί να οργανώσει τον εσωκομματικό του καυγά με τον καλύτερο τρόπο ώστε το διαζύγιο με την πολιτική να βγει συναινετικό, απ’ όλες τις πτέρυγες, τα ρεύματα, τα κύματα και τις συνιστώσες. Η αριστερά, αντί να επιχειρεί την οργανωτική ανασυγκρότηση για να δείξει ότι είναι μια από τα ίδια με τους άλλους πολιτικούς χώρους, ας οργανώσει τη διαφορά της.

Αν έχει διαφορές που να περπατάνε στη ζωή…

ΥΓ.: Δεν είμαι ούτε επιδημιολόγος ούτε μελλοντολόγος για να μπορώ να προβλέψω την έκταση του προβλήματος της γρίπης, αλλά δεν μπορώ να είμαι και αδιάφορος ή να θεωρώ αποπροσανατολιστική τη συζήτηση. Οι ειδήμονες ας εκτιμήσουν αν υπάρχει ανάγκη δράσης και παρέμβασης σε αυτό το πεδίο.

ΒΑΛΑΝΤΗΣ ΣΤΕΡΓΙΟΥ