Προσοχή, σύντροφοι!

Του Μάνου Ιωαννίδη*


Διαβάζοντας τα τελευταία φύλλα της "Αυγής" για την ερμηνεία ή παρερμηνεία του άρθρου του σ. Φ. Κουβέλη στα Επίκαιρα και ακούγοντας πολλούς συντρόφους, θυμήθηκα τον αλησμόνητο Σπύρο Πάντζα, τον πατέρα του σημερινού ηθοποιού Γιώργου Πάντζα, όταν κάποτε μου αφηγήθηκε το πώς υποδέχτηκαν οι εξόριστοι αγωνιστές στον Άη Στράτη την αποκαθήλωση του γεν. γραμματέα του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη σ' εκείνη την ιστορική Ολομέλεια του Εξωτερικού.


Συνήλθαν, λοιπόν, οι εξόριστοι ένα βράδυ σε μια συνεδρίασή τους για τη συζήτηση των αποφάσεων της Ολομέλειας και η κατάληξη ήταν να μουτζώνει ο ένας τον άλλον, να βρίζονται μεταξύ τους με εκείνους τους βαρείς χαρακτηρισμούς που ήταν τότε στην ημερήσια διάταξη και να έρθουν σχεδόν στα χέρια. Δεν άκουγες τίποτε άλλο από "προδότες, πράχτορες, πουλημένοι, λιποτάχτες, φραξιονιστές κ.λπ.". Το αποτέλεσμα ήταν να χωριστούν, παλιοί αγωνιστές και σύντροφοι στους αγώνες και στις περιπέτειες του Κινήματος, σε ζαχαριαδικούς και αντιζαχαριαδικούς, αλληλομισούμενοι σε βαθμό που δεν μπορεί να συλλάβει ο νους του ανθρώπου.


Ο Σπύρος τάχθηκε με τους αντιζαχαριαδικούς, ενώ ένας φίλος του, με τον οποίο κοιμόντουσαν στην ίδια σκηνή και είχαν φάει μαζί στην Κατοχή "ψωμί κι αλάτι", παίζοντας πολλές φορές και τη ζωή τους κορώνα - γράμματα, τάχθηκε με τους ζαχαριαδικούς. Αγανακτισμένος ο Σπύρος με τα δρώμενα στη συνέλευση, έφυγε νωρίς για ύπνο. Το πρωί ξύπνησε πρώτος και κατέβηκε στα βαρέλια να πλυθεί. Επιστρέφοντας, διασταυρώνεται με τον φίλο του, που κι αυτός κατέβαινε στα βαρέλια. "Καλημέρα, σύντροφε", του λέει ο Σπύρος. Κι εκείνος, αντί για απάντηση, φτύνει χάμω. "Το δίδαγμα από όλα αυτά ξέρεις ποιο είναι", μου λέει ο Σπύρος, "ο χειρότερος εχθρός του κομμουνιστή είναι ο κομμουνιστής που δεν συμφωνεί μαζί του".


Να κι ένα άλλο παρόμοιο, προσωπικό μου βίωμα, στην Κατοχή. Ήμουνα τότε καπετάνιος του λόχου του ΕΛΑΣ Βύρωνα, όταν ένα βράδυ, με τον καπετάνιο του τάγματος Χρήστο Θάνο -παλιό κομμουνιστή, δηλωσία μάλιστα, αλλά από τους καλύτερους αγωνιστές της συνοικίας μας, παρά τη φυματίωσή του- και δυο-τρεις ΕΛΑΣίτες, τρέξαμε βιαστικά με προτροπή του Θάνου να διαλύσουμε ένα συνεργείο Αρχειομαρξιστών που έγραφαν συνθήματα στους τοίχους. Με το πρώτο σύνθημα που αντικρίσαμε σε έναν τοίχο, ο Θάνος βγάζει το πιστόλι του κι αρχίζει να πυροβολεί τα γράμματα! Ναι, τα γράμματα. Τέτοιο μίσος!


Δεν θέλω να αναφερθώ σε άλλα παραδείγματα, που πολλοί αγωνιστές χάσανε ακόμα και τη ζωή τους για τη διαφορετική γνώμη τους από την πάνσοφη καθοδήγηση. Είναι πολύ γνωστές οι περιπτώσεις τόσο από την Κατοχή όσο και από τον Εμφύλιο και την εποχή του "όπλου παραπόδα" και των ασυρμάτων. Ακόμη και από τη Διάσπαση με το κυρίαρχο σύνθημα "θα τους λιώσουμε, θα τους θάψουμε". Και γνωστοί είναι οι βαρείς αλληλοεκτοξευόμενοι χαρακτηρισμοί.


Προσοχή, λοιπόν, σύντροφοι. Εμείς που σηκώσαμε ψηλά τη σημαία της ανανέωσης αυτού του μεγάλου Κινήματος, δεν πρέπει να γλιστρήσουμε στα ίδια ή σε παρόμοια μονοπάτια που αργά ή γρήγορα θα οδηγήσουν στην πολιτική και αγωνιστική απομόνωση της κάθε άποψης, στις κρίσιμες μάλιστα στιγμές της εποχής μας, που απαιτούν συναινέσεις και συνεργασίες στη διεργασία της πανθομολογούμενης αναγκαιότητας της ενότητας της αριστεράς. Στην πολιτική η αλήθεια ποτέ δεν είναι μία.


Ελπίζω τα όσα γράφονται από συντρόφους -συναγωνιστές μέχρι σήμερα στο ίδιο μετερίζι- στην "Αυγή" ή οπουδήποτε αλλού και θα γραφούν ακόμη να μην είνα η απαρχή ενός αβυσσαλέου διχασμού. Δεν χρειάζονται πια ούτε οι αμφιλεγόμενες κουβέντες ούτε τα πισώπλατα χτυπήματα. Γιατί εδώ η αλήθεια είναι μία και καθαρή: Όλοι ανήκουμε στην αριστερά. Καλή ώρα, όχι σαν το ΚΚΕ, που ξεχώρισε από την αριστερά και έφτιαξε τον τέταρτο πόλο της πολιτικής ζωής (δεξιά - κέντρο - αριστερά - κομμουνιστές).


Σεβασμός, λοιπόν, στις οποιεσδήποτε απόψεις του κάθε συντρόφου μας και όχι πικρόχολες εκτιμήσεις που μπορούν να οδηγήσουν στη μονιμοποίηση οδυνηρών, αξεπέραστων διχαστικών καταστάσεων στην αριστερά μας.


 


* Ο Μάνος Ιωαννίδης είναι αντιστασιακός.

Οι επόμενες μέρες

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΣΤΑΪΚΟΥ*

Οι εκλογές τελείωσαν. Τα μηνύματα πολλά. Εισερχόμενα και εξερχόμενα. Το ζητούμενο είναι η όσο το δυνατόν καλύτερη αποκωδικοποίηση τόσο του γενικότερου μηνύματος της κοινωνίας προς το πολιτικό σύστημα, όσο και ειδικότερα του κόσμου της αριστεράς και δη της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής. Αναπόφευκτα, Στα καθ΄ημάς.

Οι αριθμοί από μόνοι τους δεν λένε πάντα όλη την αλήθεια, ωστόσο έχουν μεγάλη σημασία. Για τον ΣΥΝ λοιπόν, το αποτέλεσμα συνολικά ήταν μια ανάσα, στη λογική της προσωρινής επιβίωσης. Προφανώς και αυτό δεν είναι αρκετό και δεν είναι ο στόχος, αλλά για να μπορέσεις να αλλάξεις το τοπίο, πρέπει να υπάρχεις σε αυτό, με όσο δυνατόν καλύτερους όρους. Και οι όροι αυτοί εμπεριέχουν την πολιτική αξιοπρέπεια του χώρου μας. Είτε θέλουν να το παραδεχτούν κάποιοι είτε όχι, η επιλογή της συμπόρευσης με τον σοσιαλιστικό οικολογικό χώρο, ειδικά στην περιοχή της Αττικής, ήταν μια απόφαση που εκτός του ότι υπεράσπιζε το πολιτικό μας σχέδιο, υπεράσπιζε και την αξιοπρέπεια του ΣΥΝ. Για πρώτη φορά, μετά από πολύ καιρό, αρνηθήκαμε να δεχτούμε τις όποιες παραλυτικές ισορροπίες και εκβιασμούς δεχόμασταν ως κόμμα μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ και αποφασίσαμε ότι μπορούμε να υπηρετήσουμε το σχέδιο που θεωρούμε καλύτερο. Και αυτή είναι μία εξίσου σημαντική ανάσα για τον κόσμο μας που δίνει τις μάχες όλο το τελευταίο χρονικό διάστημα. Και αν και το αποτέλεσμα στην Αττική δεν ήταν αυτό που θέλαμε (γύρω στο διψήφιο), ήταν ωστόσο ένα αξιοπρεπές ποσοστό τηρουμένων των αναλογιών, αλλά ταυτόχρονα ένα ποσοστό που μας δίνει τη δυνατότητα να συνεχίσουμε σε αυτή τη λογική.

Σε αυτές οι εκλογές γίνανε ξεκάθαρα και άλλα πράγματα. Η επιλογή του Μετώπου Ανατροπής και Αλληλεγγύης να καταγραφεί διαφορετικά στην Αττική, σημαίνει επί της ουσίας ότι έχει πάρει τον δικό του δρόμο και δεν μπορεί να αποτελεί πλέον ¨συνιστώσα¨ του ΣΥΡΙΖΑ. Όσο δε για τις άλλες συνιστώσες και ανένταχτους συντρόφους, μένει να αποφασίσουν τι θέλουν.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει όπως τον ξέραμε, και τυπικά πλέον μετά από αυτές τις εκλογές και αυτό είναι θετικό γιατί πλέον δεν κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας και μπορούμε να διαμορφώσουμε καθαρές σχέσεις μεταξύ μας.

Αυτό που προέχει στην παρούσα φάση είναι η ενίσχυση του ΣΥΝ οργανωτικά και πολιτικά, με ταυτόχρονο εμπλουτισμό και επικαιροποίηση των θέσεων του για την εναλλακτική πρόταση εξόδου από την κρίση. Ένα σχέδιο που μπορεί να υλοποιηθεί και να υπηρετηθεί μέσα από την επιμονή μας στρατηγικά για τη μεγαλύτερη και βαθύτερη ρωγμή στη σοσιαλδημοκρατία (όπως π.χ. στη Γερμανία και Γαλλία), μέσα από τη συνέχιση της προσπάθειας συνάντησης του με τις δυνάμεις που απεγκλωβίζονται από το ΠΑΣΟΚ. Μια προσπάθεια που θα απευθύνει κάλεσμα για κοινή δράση και ανασυγκρότηση και του ευρύτερου χώρου της ανανεωτικής και οικολογικής αριστεράς που θα περιλαμβάνει τη Δημοκρατική Αριστερά, τους οικολόγους και όσες δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ θέλουν να συμπλεύσουν σε αυτή τη λογική . Η στρατηγική συμπόρευση με τον σοσιαλιστικό και οικολογικό χώρο δεν προϋποθέτει ως ικανή και αναγκαία συνθήκη την πολιτική ενότητα αυτού που αποκαλείται ριζοσπαστική αριστερά μέσα από τον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ. Εμείς οφείλουμε να προχωρήσουμε. Δεν έχουμε περιθώριο για εξαντλητικές (ανεξάντλητες) διαδικασίες μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η εποχή πέρασε. Η καινούργια εποχή σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο επιβάλλει νέες διαδικασίες.


* Ο Χρήστος Στάικος είναι μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝ

Η ενότητα της αριστεράς είναι αναγκαιότητα και όχι αυτοσκοπός

Στις 21.11 στην "Αυγή" της Κυριακής ο Βασίλης Πάικος στο άρθρο του "Αυτοσκοπός ή ενότητα;" ρωτούσε και απαντούσε ότι η ενότητα της αριστεράς είναι αυτοσκοπός. Χωρίς να έχω την πρόθεση να κρίνω το δικαίωμα του αρθρογράφου να έχει την άποψή του, αν και θα ήθελα οι αρθρογράφοι μιας αριστερής εφημερίδας να προσπαθούν να καλλιεργούν την κρίση και τη συνείδηση στους αναγνώστες τους και όταν κατά κύριο λόγο απευθύνονται σε κόσμο κατ' εξοχήν αριστερό.


Δεν επιτρέπεται να λησμονούν αυτό το μέγιστο χρέος, να τον ενημερώνουν αντικειμενικά, γιατί κανείς στην εποχή μας, από αυτούς που χρησιμοποιούν τα μέσα ενημέρωσης, δεν ενδιαφέρεται, γιατί θέλουν έναν λαό χωρίς γνώση και συνείδηση. Τον θέλουν εύκολη λεία, για να δέχεται αδιαμαρτύρητα ό,τι του σερβίρεται.


Καταρχάς το αίτημα της ενότητας της αριστεράς, από τον κόσμο της αριστεράς, δεν είναι ούτε για να εξορκίσει, ούτε για να διασκεδάσει τις δικές του αμαρτίες, όπως λέει ο φ. Πάικος. Κάνει ένα λάθος όταν αναφέρεται στο αίτημα της ενότητας και το λάθος του, όχι μόνο του Πάικου, αλλά και όλων αυτών που αναφέρονται στην αριστερά, σκοπίμως οι περισσότεροι και από άγνοια οι πολύ λιγότεροι, αναφέρονται στην αριστερά που δημιουργήθηκε μετά τη μεταπολίτευση, από όλους αυτούς που θεωρούν τον εαυτό τους, το κόμμα τους, τη συλλογικότητά τους αριστερά, γιατί οι ίδιοι το δηλώνουν. Κανείς από όλους αυτούς δεν νοιάζονται και δεν τους ενδιαφέρει η ενότητα της αριστεράς, αλλά η δικιά τους συλλογικότητα, το δικό τους κόμμα.


Ο κόσμος και όλοι αυτοί που απαιτούν και παλεύουν για την ενότητα της αριστεράς δεν επιδιώκουν να ενώσουν άτομα και κόμματα και να συμπορευτούν μαζί τους, που όχι μόνο δεν πιστεύουν και δεν παλεύουν για τον στρατηγικό στόχο και το όραμα αυτής της αριστεράς αλλά ούτε για τα καθημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο λαός, αλλά το ενδιαφέρον τους επικεντρώνεται στο πώς θα διαχειριστούν το καπιταλιστικό σύστημα, που αυτή τη φιλοδοξία τους την προβάλουν σαν τη μόνη ρεαλιστική δυνατότητα για την αριστερά δημιουργώντας ψεύτικες ελπίδες και αυταπάτες στον κόσμο της.


Το αίτημα για την ανασυγκρότηση και ενότητα της αριστεράς αφορά την ενότητα της αριστεράς που την παρουσία της στο πολιτικό και κοινωνικό προσκήνιο την οφείλει στην αναγκαιότητα που τη γέννησε, για να υπηρετήσει κοινωνικές δυνάμεις και κοινωνικά συμφέροντα, διεκδικώντας τα από αυτούς που πλουτίζουν σε βάρος του λαού, υπηρετούν και υπερασπίζονται το καπιταλιστικό σύστημα, που παλεύει και οραματίζεται αυτή η αριστερά να το αλλάξει.


Και όταν αναφερόμαστε στον κόσμο της αριστεράς, που απαιτεί και παλεύει για την ενότητα της αριστεράς, δεν μιλάμε για όλους αυτούς που είναι δικαίωμά τους να μην τους ενδιαφέρει να ενωθούν με έναν κόσμο που τίποτα το κοινό δεν έχουν με αυτούς που πιστεύουν, κατανοούν, αγωνίζονται και θέλουν την ενότητα της αριστεράς, παρά μόνο η αναφορά στο όνομα αριστερά.


Είναι ένα τεράστιο κοινωνικό και ιδεολογικό πρόβλημα, που σκοπίμως διατηρείται για το ποια είναι και πώς ορίζεται η αριστερά στη εποχή μας για να μπορεί ο κ. Ψαριανός, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, να αναρωτιέται αν υπάρχει αριστερόμετρο που μετράει την αριστεροσύνη.


Η ενότητα της αριστεράς αφορά όλους εκείνους που πάλεψαν, μάτωσαν κάτω από δύσκολες συνθήκες και συνεχίζουν να παλεύουν ανανεώνοντας καθημερινά το εισιτήριο με το όχημα που ταξιδεύουν για να φτάσουν στην κοινωνία που οραματίζονται. Αυτός ο κόσμος απαιτεί την ενότητα αυτής της αριστεράς, για να τους οδηγήσει στην κοινωνία που οραματίζονται.


Αν κάποιοι που έχουν αναφορά την αριστερά και αν ακόμη σε κάποια μακρινή εποχή και οι ίδιοι είχαν τη συνεισφορά τους σε αυτήν την προσπάθεια, όταν για λόγους δικούς τους εγκατέλειψαν αυτήν την προσπάθεια και σήμερα τη χρησιμοποιούν σαν όχημα για να αναρριχηθούν στην εξουσία, για να διαχειριστούν το σύστημα που η κοινωνική κινηματική αριστερά παλεύει να ανατρέψει, δεν έχουν καμία σχέση με την αριστερά της κοινωνικής αναγκαιότητας.


Φίλε Πάικε, αυτοί που μιλούν, θέλουν και παλεύουν για την ενότητα της αριστεράς δεν αναφέρονται ούτε στα μέλη και στελέχη του Συνασπισμού που δεν τους ενδιαφέρει -γιατί τα περισσότερα παλεύουν και θέλουν την ενότητα- ούτε στη Δημοκρατική Αριστερά, ούτε και σε όλους αυτούς που την αριστερά την αντιλαμβάνονται και τη χρησιμοποιούν σαν όχημα για να υπηρετήσει τα στενά κομματικά τους συμφέροντα. Αλλά σε όλον εκείνο τον κόσμο που τον εμπνέουν οι αγώνες, οι ιδέες, τα οράματα και τα ιδανικά της αριστεράς, που συμπύκνωνε η λέξη "σύντροφε", που σήμερα από την πολλή χρήση και κατάχρηση έχει χάσει το νόημά της και τα συναισθήματα και τη δύναμη σχέσης που εξέφραζε.


Η ενότητα για αυτήν την αριστερά, όχι μόνο των δικών της δυνάμεων, αλλά όλων εκείνων των δυνάμεων που σήμερα καταδυναστεύονται και πληρώνουν τις αντιλαϊκές εγκληματικές επιλογές των διαχειριστών του καπιταλιστικού συστήματος, τη θεωρεί απαραίτητη για να γίνει ο αγώνας τους αποτελεσματικός και νικηφόρος, παλεύοντας για τα προβλήματα που σήμερα αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία. Γιατί γνωρίζει πως μέσα από αυτήν την προσπάθεια μπορεί να ωριμάσουν οι συνθήκες για να φτάσει με τη θέληση όλων αυτών των δυνάμεων στον στρατηγικό της στόχο.


ΥΓ.: Θα παρακαλούσα τους αγαπητούς φίλους της "Αυγής", λόγω της μακρόχρονης σχέσης μου με την "Αυγή" από τότε που κυκλοφόρησε το πρώτο της φύλο το 1950 και όταν για πολύ μεγάλο διάστημα δεν την αγόραζα μόνο για τον εαυτό μου αλλά την αγόραζα και την έστελνα και σε άλλους σ. για να μπορεί να επιβιώσει μέχρι σήμερα, το ελάχιστο που ζητάω είναι να μην με αγνοεί.


 


Με σεβασμό και εκτίμηση


Νίκος Αρβανίτης

Πέρα από εντυπώσεις και πολεμικές

Του Παναγιώτη Βωβού*


Από τις τελευταίες αυτοδιοικητικές εκλογές δύο ήταν τα κύρια στοιχεία που προέκυψαν. Ότι ο δικομματισμός έχασε 1,5 εκ. ψηφοφόρους προς την αποχή και ότι ποσοστιαία -από τον πρώτο γύρο κιόλας- η κυβέρνηση δεν υπέστη ήττα ανάλογη με το μέγεθος της επίθεσής της στους εργαζόμενους. Στο δεύτερο βοήθησε το πρώτο.

Πριν τις εκλογές και πάνω στην τακτική συγκρούστηκαν στον χώρο μας δύο κύριες αντιλήψεις. Αυτή που έλεγε ότι το κρίσιμο σε αυτή την αναμέτρηση ήταν η ευρύτερη δυνατή ήττα της κυβέρνησης και οι επιλογές μας θα έπρεπε να υπηρετήσουν αυτό τον στόχο και η αντίληψη ότι η πολιτική της κυβέρνησης δίνει ευκαιρία μεγάλης ενίσχυσης της αριστεράς.
Κατά τη γνώμη μου, από το αποτέλεσμα η πρώτη αντίληψη επιβεβαιώθηκε χάνοντας ενώ η δεύτερη διαψεύστηκε κερδίζοντας. Οξύμωρο, αλλά έτσι είναι.

Η πρώτη άποψη έλεγε ότι η ήττα της κυβέρνησης περνά μόνο μέσα από την αποδέσμευση μεγάλου τμήματος ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ και εκτιμούσε ότι αυτή η μετακίνηση δεν θα οδηγούσε αυτούς τους ψηφοφόρους μαζικά στην αριστερά και λόγω αυτού ότι χρειάζονταν ψηφοδέλτια συνάντησης της αριστεράς με τον αντιμνημονιακό σοσιαλιστικό χώρο ως πόλος έκφρασης της διαμαρτυρίας. Το πάνω από ένα εκατομμύριο ψήφων που έχασε το ΠΑΣΟΚ προς την αποχή και όχι την αριστερά επιβεβαιώνει το πρώτο. Το γεγονός ότι στην Αττική, λόγω των ψηφοδελτίων κυρίως Δημαρά, αλλά και Μητρόπουλου, η κυβέρνηση είχε το χειρότερο πανελλαδικά ποσοστό της 24%, επιβεβαιώνει το δεύτερο. Μάλιστα το 15% του Δημαρά υπογραμμίζει ότι οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ που αποφάσισαν όχι απλώς να μην το ψηφίσουν, αλλά και να ψηφίσουν κάτι άλλο θίγοντας τα ποσοστά του, προτίμησαν συντριπτικά ό,τι πιο κοντινό στο ΠΑΣΟΚ.


Το 24% του Σγουρού, επειδή η Αττική αποτελεί το 1/4 του πανελλαδικού εκλογικού σώματος συνέβαλε καθοριστικά στο να χάσει η κυβέρνηση τις συνολικά περίπου δέκα ποσοστιαίες μονάδες. Εάν στην Αττική η κυβέρνηση είχε τα ποσοστά της υπόλοιπης Ελλάδας, θα είχε πολύ μικρότερη απώλεια. Συνεπώς ως ανάλυση με κεντρικό στόχο την ήττα της κυβέρνησης η πρώτη άποψη αποδείχτηκε επί της ουσίας σωστή.

Η δεύτερη άποψη -περί ευκαιρίας ενίσχυσης της αριστεράς- δεν επιβεβαιώθηκε ως ανάλυση παρά μόνο και λίγο σε επίπεδο ποσοστών. Γιατί: Αθροιστικά ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, Δ.Α. και ΑΝΤΑΡΣΥΑ, έφτασαν το 1 εκ. 70 χιλ. ψήφους από 870 χιλ. το 2009. Μόλις πριν 3 χρόνια στις βουλευτικές 2007 η αριστερά είχε αποσπάσει 995 χιλ. ψήφους. (ΚΚΕ: 580, ΣΥΡΙΖΑ: 361, Εξωκοινοβουλευτική: 48). Και στις ευρωεκλογές του 1999 και 2004 από 940 χιλ. Ακόμα και το ποσοστό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει προηγούμενο στις νομαρχιακές του 2006. Με απλά λόγια, ο αριθμός ψήφων της αριστεράς δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο. Αντιθέτως αν και αντιμετωπίζουμε τη μεγαλύτερη δυνατή επίθεση στα εργατικά δικαιώματα και πρωτοφανή κρίση του συστήματος, η αδυναμία όλης της αριστεράς οποιασδήποτε απόχρωσης να κερδίσει σημαντικά από την ιλιγγιώδη έξοδο 1 εκ. ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ αποτελεί τεράστια αδυναμία που καθιστά τα όποια μικρά κέρδη εσωτερική της υπόθεση.


Όλα αυτά γράφονται για έναν βασικό λόγο. Γιατί πολλοί σύντροφοι και συντρόφισσες επιχειρούν να δικαιώσουν την άποψή τους και στάση τους πριν τις εκλογές μόνο με βάση την επιφάνεια των εκλογικών αποτελεσμάτων ή τα εσωτερικά της αριστεράς, προσπερνώντας ουσιαστικότερα στοιχεία. Το ότι αποτυγχάνουμε σε μια τακτική επιλογή δεν σημαίνει αυτοδίκαια ότι η ανάλυση στην οποία βασίστηκε ήταν λάθος. Όπως π.χ. αντίστοιχα η εκλογική επιτυχία του ΚΚΕ δεν σημαίνει ότι η τακτική και ανάλυσή του είναι σωστή. Θέλει μεγάλη προσοχή, γιατί κινδυνεύουμε για σωστούς λόγους να βγάλουμε λάθος συμπεράσματα προχωρώντας σε διαφορετικά λάθη.


Επιπλέον αυτή η συζήτηση δεν μπορεί να εμπλέκει το ζήτημα της κρίσης και ενότητας του ΣΥΡΙΖΑ με λάθος τρόπο. Γιατί κοινό κατέβασμα θα είχε υπάρξει αν είχε γίνει αποδεκτή και από το Μέτωπο η πρόταση για Δρίτσα, ή αν είχε γίνει αποδεκτή από τον Π. Λαφαζάνη η δική του, αποδεκτή από όλες τις πλευρές, υποψηφιότητα. Συνεπώς το θέμα ΣΥΡΙΖΑ εφάπτεται, αλλά δεν ταυτίζεται με τη συζήτηση αυτή.


Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι δυστυχώς δεν βγήκε η επιθυμητή από όλους μας καθαρή ήττα της κυβέρνησης και του Μνημονίου και ότι για τον ΣΥΝ δε βγήκε η επιλογή Μητρόπουλου, όπως υπολογίζαμε ή ελπίζαμε. Όσοι την υποστηρίξαμε οφείλουμε λοιπόν απαντήσεις σε όσους τραυματίστηκαν από αυτή τη διαδικασία. Οφείλουμε να κάνουμε την αυτοκριτική μας για το τι δεν είχαμε υπολογίσει και γιατί φέραμε σε τόσο δύσκολη θέση συντρόφους μας χωρίς αυτό να αποδειχτεί καν αναγκαίο κακό. Πολλά θα μπορούσαν να ειπωθούν. Για το πρόσωπο του Μητρόπουλου και τις τραυματικές του για εμάς δηλώσεις σε διάφορα θέματα. Για την εξαιρετικά ελλιπή συνεννόηση με τους συμμάχους της προσπάθειας. Για την αναγκαστικά πρόωρη συμμαχία με έναν πιο ασυγκρότητο από όσο νομίζαμε χώρο. Για τα αντανακλαστικά του δικού μας κόσμου, που, καλώς ή κακώς, αποτελούν αντικειμενικό παράγοντα τον οποίο οφείλαμε να μετρήσουμε περισσότερο και πολλά ακόμα που χρειάζονται ξεχωριστό άρθρο.


Όλα αυτά όμως δρουν διαλυτικά μόνο αν με πρόχειρες αναλύσεις καταλήγουμε σε κατακλυσμιαία συμπεράσματα. Ας κρατήσουμε από κάθε διαφορετική άποψη αυτό που έχει να μας προσφέρει, και το θετικό είναι ότι όλες έχουν μέρος της αλήθειας, για να πετύχουμε μια ανώτερη σύνθεση. Θα μας χρειαστεί, καθώς είναι φανερό ότι και την αριστερά ενωμένη τη χρειαζόμαστε αλλά και ανοιχτή στην υπόλοιπη κοινωνία και άλλες διεργασίες.


 


* Ο Παναγιώτης Βωβός είναι μέλος της ΚΠΕ, τεχνικός Τύπου.

Η πολυκλαδική αριστερά

Του Δημήτρη Κυριαζή


 


Από την απελευθέρωση -σωστότερα μετά τη λήξη του Εμφυλίου- για πρώτη φορά η αριστερά καταγράφει σε εκλογική αναμέτρηση ποσοστά που υπερβαίνουν και το 30%! Η ΕΔΑ κορυφώθηκε στο 24 και μισό.


Τι θεωρώ αριστερά. Ας επαναλάβω τα χιλιοειπωμένα -τα πασίγνωστα: την ιδεολογία που στοχεύει σ' ένα καθεστώς "χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο" με δημοκρατία κι ελευθερία, με κοινωνική "αλληλεγγύη", ο ένας για τους πολλούς, οι πολλοί για τον έναν. "Ζητήστε την ευτυχία στην ευτυχία των πολλών". Η δράση του ατόμου "κοινωνικοκεντρική", όχι "ο εαυτούλης μου". Με συμμετοχή στα κοινά, που την αποχή (και τα κοινά) την ερμηνεύει, όπως οι αρχαίοι πρόγονοί μας, κάπως ως "ιδιωτεία", που κατά την ιατρική ορολογία σημαίνει "κατάσταση πλήρους διανοητικής ανεπάρκειας".


Στις μέρες μας -και στη χώρα μας- οι πάντες έχουν πειστεί πως το παγκοσμίως ισχύον καπιταλιστικό καθεστώς σωρεύει όλο και περισσότερο πλούτο σε όλο και λιγότερους και εξαπλώνει τη φτώχεια -από την παντελή στέρηση, την εξαθλίωση έως το αγκομαχητό για κάποια επιβίωση- σε όλο και περισσότερους. Η περίφημη "μεσαία τάξη" προλεταριοποιείται αυξητικά -όρα τις δεκάδες επιχειρήσεις που βάζουν λουκέτο καθημερινά στη χώρα μας. Αυτός είναι ο "φυσιολογικός" δρόμος, του DNΑ του καπιταλισμού.


 


Οι απέχοντες και οι με λευκό ή άκυρο των εκλογών


Η μεγάλη δεξαμενή της αριστεράς! Είναι αριστεροί; Όχι! Αλλά είναι πολίτες που καταδικάζουν (η μεγάλη πλειοψηφία τους), απεχθάνονται το κρατούν σύστημα (όπως και η αριστερά) και πιστεύουν πως έτσι το καταπολεμούν.


Και το σπουδαιότερο: Με την ψήφο τους δεν αποβλέπουν να προσκολληθούν, ν' αποκτήσουν "έναν μπάρμπα στην Κορώνη", για όποιο βόλεμά τους, έχουν απομακρυνθεί από "το πελατειακό σύστημα", τον "εαυτούλη μου" -κύριο χαρακτηριστικό στο νεοελληνικό κράτος και βασικό παράγοντα του ανεπρόκοπού του. Γιατί "το δικό μας παιδί" όχι μόνον θα ικανοποιεί και το παράνομο αίτημα του πάτρωνά του, αλλά έτσι θα συμπεριφέρεται στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα - όπου δραστηριοποιείται.


Οι "λαμογιές" δεν γίνονται μόνον, π.χ., από υπουργούς, αλλά από όλη αυτήν την αλυσίδα "των δικών μας παιδιών". Τρανταχτή απόδειξη οι μηνύσεις που υπεβλήθησαν από τις δικαστικές αρχές κατά υπηρεσιακών παραγόντων για το μέγιστο σκάνδαλο του Βατοπεδίου.


Για τούτο είμαι σφόδρα αντίθετος και μου είναι ακατανόητη η συμπεριφορά κάποιων αριστερών δυνάμεων που κατεβαίνουν στους δρόμους συναγωνιστές με "τα δικά μας παιδιά", που αναξιολογικά, χωρίς να απαιτούνται από τις υπηρεσίες, παρανόμως τα διόρισαν -η τελευταία νουδίτικη κυβέρνηση 100.000!- και η τωρινή κυβέρνηση για λόγους οικονομίας -προσοχή!!! όχι αξιοκρατίας- προσπαθεί να τ' απολύσει. (Αν υπάρχουν ανάγκες ας διοριστούν μέσω ΑΣΕΠ).


Είναι "αυτόματη", εύκολη η ένταξη αυτών των πολιτών στην αριστερά; Καθόλου! Χρειάζεται μια αριστερά αδογμάτιστη, εύστροφη, ανοιχτομάτα, να ξέρει να πολιτεύεται. Το υλικό προσφέρεται εν αφθονία -το 60% του εκλογικού σώματος! Αρκεί να προσφερθεί συγκεκριμένο, απτό πρόγραμμα υπέρβασης του παρόντος.


 


Η πολυδιάσπαση


Οδυρμοί, κατάρες για τη διάσπαση, θλίψη και παράπονο... Αν δεν ήταν (η διάσπαση) και κραυγές: Ενότητα! (όπως - όπως, η θαυματουργή).


Η διάσπαση, κατ' εμέ, οφείλεται κυρίως (αναμφισβήτητα υπάρχουν ή δρουν και παθογένειες αρχηγιλικίων) στο ότι η κάθε οργάνωση έχει διαφορετικές απόψεις. Είναι θεωρητικός - πραγματικός πλούτος, όχι αμάρτημα. Ο μονοδιάστατος άνθρωπος, η μονολιθικότητα είναι ο κίνδυνος -το επιβεβαιώνει πανηγυρικά η ιστορία. Αν συγκροτείτο μία μοναδική οργάνωση κι όλες αυτές οι διαφορετικές απόψεις καπακώνονταν, καταχωνιάζονταν υπέρ μιας πλειοψηφούσας άποψης, και οι αναζητήσεις θα μαραίνονταν και τα άτομα - φορείς των διαφορετικών απόψεων δουλεύοντας για μια άποψη που την αμφισβητούσαν και μη παραγωγικά θα ήντουσαν και οι κρυμμένες, διαφορετικές απόψεις μπορούσε να ξεπεταχτούν σε κρίσιμες στιγμές -όρα ΣΥΡΙΖΑ...


Ερώτημα: Αν ο Κουβέλης πειθαρχούσε στην πλειοψηφούσα άποψη του ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ -πόλεμος στο ΠΑΣΟΚ ολοκληρωτικός σε κάθε άποψη και τομέα του, δεν δημιουργούσε τη Δ.Α., δεν ανακάλυπτε -κυριολεκτικά- τον Καμίνη, δεν τον υποστήριζε, όπως και τον Μπουτάρη, και παρέμεναν οι δήμοι στη δεξιά και κυριαρχούσε θρασομανώντας στη Θεσσαλονίκη ο σκοταδισμός του Άνθιμου και στην Αθήνα πολλαπλασιάζονταν οι Χρυσαυγίτες, για αυτές τις πόλεις, τον λαό τους, ακόμη και για την αριστερά, θα ήταν καλύτερα; Ακόμη και για ολόκληρη τη χώρα...


Αν είχαμε ενότητα... επιμένει και επανέρχεται σε ομιλίες και κείμενα αριστερών. Μοιάζει με την παροιμία "Αν η θειά μου είχε... θα τη λέγαμε μπάρμπα". Με το "αν" δεν γίνεται ορθή πολιτική. Γίνεται και στην περίπτωσή μας, για την επίτευξή της, στόχος μόνιμος -με το γε νυν έχον- υπάρχουσα πραγματικότητα. Και επιβάλλει: καταγραφή ΟΛΩΝ των αριστερών οργανώσεων, όπως και λεπτομερειακά, συγκεκριμένα, χωρίς παραποιήσεις της θεωρίας και πράξης τους, μη δαιμονοποίηση καμιάς οργάνωσης, ούτε εναντίον της πολεμική, κατανόησή της, μελέτης της, καλή πίστη, όχι απαξίωση, αλλά εκτίμηση, όχι κουκούλωμα των διαφορών -πρώτα ενότητα και μετά βλέπουμε- αλλά ευθαρσώς διατύπωσή τους.


Ακόμη, σε περίπτωση ενότητας, τι αξιώσεις έχει η κάθε οργάνωση για ανάληψη διαφόρων πόστων αιρετών ή και με "διορισμό - επιλογή". Για παράδειγμα: Πόσων στα κλιμάκια της οργάνωσης καθώς και στα αιρετά (βουλευτές, αυτοδιοικητικοί). Θα τοποθετούνται ανάλογα με την αριθμητική δύναμη της κάθε οργάνωσης και θα εκλέγονται με τα δικά της ψηφοδέλτια ή ανάλογα με την εκτιμώμενη αξιοσύνη του καθενός και με σταυρωμένα ψηφοδέλτια;


Την παραπάνω δουλειά πρέπει να αναλάβουν - διεκπεραιώσουν κύρια οι πολιτικές κινήσεις του ΣΥΝ και οι αντίστοιχες στην περιοχή τους και άλλων οργανώσεων. Από εκεί να ξεκινήσει για να φτάσει στα κεντρικά όργανα. Να συνεδριάσουν, να συγκροτήσουν ένα "όργανο" και ν' αρχίσουν από τη διερεύνηση, καταγραφή των προβλημάτων της περιοχής τους: των μισθοβίωτων, των εργοδοτών, επαγγελματιών, ελευθεροαπασχολουμένων, νεολαίας, εκπαίδευσης, συγκοινωνίας, πράσινου και περιβάλλοντος, πολιτισμού και ψυχαγωγίας, λαϊκών αγορών και ό,τι άλλο.


Να τα μελετήσουν και να διαμορφώσουν λύσεις. Και με ανά χείρας αυτά να συναγρικηθούν με τους φορείς της κοινωνίας. Μέσα σε αυτή τη διαδικασία θ' αναπτυχθούν σχέσεις αλληλογνωριμίας, εκτίμησης, φιλίας, θα αναδειχθεί η αξιοσύνη του καθενός, θα βγει η βάση στο προσκήνιο, θα παράγει πολιτική, θα διαμορφώνονται και θα ξεπετάγονται στελέχη, θα ζωντανέψει, θα πάψει η βάση να είναι -όπως τώρα- ένας γραφειοκρατικός κρίκος που απλά μεταφέρει τις απόψεις των παραπάνω οργάνων. Και ταυτόχρονα οι οργανώσεις να λειτουργούν, ν' αναζητούν τους ομοϊδεάτες τους. Και όλοι μαζί θα "παλεύουν" τα λαϊκά προβλήματα.


Η προηγούμενη διαδικασία είναι μακρόχρονη. Απαιτεί καλή πίστη κι έξυπνους χειρισμούς. Αλλά παράγει, βέβαια, σταθερά αποτελέσματα για μια ενότητα αληθινή, βάση για νικηφόρους αγώνες σε όλους τους τομείς, για ανάδειξη της αριστεράς σε πρωταγωνιστή του κοινωνικού γίγνεσθαι. Ο δρόμος της τεχνητής όπως - όπως συγκόλλησης με συναντήσεις κορυφών οδηγεί σε ΣΥΡΙΖΑ, στα χάλια του, στην αμφιβολία, στην αναποτελεσματικότητα, στη θλίψη της αριστεράς... στη χαροποίηση όλων των λαμόγιων του κατεστημένου.

Ένα βήμα πριν τη νέα διάσπαση

Του Γιώργου Κ. Μπουγελέκα*


Τα άσχημα αποτελέσματα των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών ξαναέφεραν με δραματικό τρόπο στην επιφάνεια το ζήτημα της ενότητας των κομματικών μας γραμμών.


Αντικειμενικά οι επιλογές μας στην περιφέρεια της Αττικής και κυρίως η μεθοδολογία που ακολουθήθηκε μέχρι να φθάσουμε έως εκεί, αποτελούν αποτυχία πρώτου μεγέθους για το σύνολο -χωρίς τασικές εξαιρέσεις- της ηγεσίας του Συνασπισμού.


Οι εργαζόμενοι μας γύρισαν την πλάτη είτε στηρίζοντας τις επιλογές της Δημοκρατικής Αριστεράς, είτε το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.


Οι προσδιορισμοί της καθ’ ημάς αριστεράς ως ανανεωτικής και ριζοσπαστικής δύσκολα μπορούν πλέον να αποδοθούν από τους εργαζόμενους στον Συνασπισμό. Η ΔΗ. ΑΡΙ. φαίνεται να καλύπτει -με τον τρόπο της- μεγάλο μέρος του εκλογικού κοινού που ασπάζεται την αριστερή ανανέωση, ενώ τον αριστερό ριζοσπαστισμό διεκδικούν επί ίσοις όροις η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το «Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής».


Κατά συνέπεια ο ζωτικός χώρος του ΣΥΝ περιορίζεται επικίνδυνα.


Αν σε αυτήν την κατάσταση προσθέσουμε την απίστευτη πολυφωνία του συμμαχικού μας σχήματος, που μοιάζει να αδιαφορεί για τα αισθήματα των αγωνιστών και αγωνιστριών της Αριστεράς, τότε τα θλιβερά συμπεράσματα προκύπτουν μάλλον αβίαστα.


Ήταν πηγαία η στιγμή της έκρηξης του σύντροφου Μιχάλη στην Αγία Βαρβάρα, συνταξιούχου πια, όταν με τη βούρτσα και την αφίσα στο χέρι αναρωτήθηκε την Παρασκευή πριν τις εκλογές: “Μα έπρεπε τώρα οι εννέα σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ να διατυπώσουν τις ενστάσεις τους; Τα χίλια δίκια να είχαν, δεν μπορούσαν να περιμένουν τη Δευτέρα; ”.


Η αγανάκτηση και τα ερωτήματα του «απλού» μέλους καθαγιασμένα, όμως απαντήσεις δεν δόθηκαν.


Και δεν πρόκειται να δοθούν, όταν εμείς είκοσι χρόνια μετά την ίδρυση του κόμματος, αναζητούμε εναγωνίως συμμάχους και εισπράττουμε ακούραστοι απορρίψεις και διαψεύσεις, αντί να ασχοληθούμε με τα του οίκου μας.


Ο σ. Παπαδημούλης αναζητά συνεργασίες με τη Δημοκρατική Αριστερά, τους Οικολόγους, τον λεγόμενο σοσιαλιστικό χώρο και με εκείνο το κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ, που στάθηκε δίπλα μας στην τελευταία αναμέτρηση.


Ο σ. Λαφαζάνης δηλώνει, πως οι συνεργασίες που έχει ανάγκη η αριστερά πρέπει να αναζητηθούν στο ΚΚΕ και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ.


Όμως κανέναν δεν προβληματίζει, ότι κανένα από όλα αυτά τα κόμματα και τις συλλογικότητες δεν ασχολείται αυτή τη στιγμή με το θέμα των συνεργασιών.


Τα κόμματα μετά την εκλογική αναμέτρηση καταμετρούν τις επιτυχίες και τις αποτυχίες τους, επιδιώκουν να αναστοχαστούν τη στρατηγική τους, ανασυντάσσουν τις δυνάμεις τους για τη συνέχεια, επεξεργάζονται τις θέσεις τους. Μόνο εμείς βγήκαμε από την επομένη των εκλογών στο μεϊντάνι προς άγρα νέων συνεταίρων.


Ο αντίλογος γνωστός: στοχεύουμε στην ενότητα, που θα ανατρέψει το κύμα της νεοφιλελεύθερης επίθεσης και η οποία, ως γνωστόν, κατοικοεδρεύει αποκλειστικά στο DNA μας.


Όμως, για να ασχοληθεί ένα κόμμα με την ενότητα με άλλα κόμματα, πρέπει πριν απ’ όλα να ξεκαθαρίσει τι είναι και τι θέλει το ίδιο.


Δεν είναι δυνατόν, επί παραδείγματι, να προτείνει ο πρόεδρος του ΣΥΝ από τη Θεσσαλονίκη, ότι για να ξεπεράσουμε την κρίση πρέπει να ιδρύσουμε μια ελληνική κρατική τράπεζα, που θα δανείζεται από την ΕΚΤ με επιτόκιο 1% και στη συνέχεια θα δανείζει επίσης χαμηλότοκα το ελληνικό κράτος, ενώ από την άλλη μεριά στην -ενδιαφέρουσα κατά τα άλλα-ιστοσελίδα iskra η λύση που προτείνεται, να είναι η επαναδιαπραγμάτευση του χρέους και η έξοδος από το ευρώ, αφού το πρόβλημα είναι «το ίδιο το ευρώ και τελικά η Ε.Ε.».


Πώς γίνεται να συνυπάρχουν στο ίδιο κόμμα τόσο αλληλοσυγκρουόμενες απόψεις;


Το πρόβλημα είναι βαθύτερο. Αν δεν συνομολογηθούν άμεσα οι άξονες των στρατηγικών μας επιλογών, το κόμμα μας θα πελαγοδρομεί αενάως. Ο σοσιαλισμός με δημοκρατία και ελευθερία, ο δημοκρατικός δρόμος προς αυτόν, αλλά και ο αγώνας για μια Ευρώπη της ειρήνης, της απασχόλησης, του κράτους πρόνοιας, της δημοκρατίας, της παιδείας, της καινοτομίας, του πολιτισμού, της οικολογίας και του φεμινισμού αποτελούσαν τους πυλώνες της ιδεολογικής μας συγκρότησης μέχρι σήμερα.


Στο τελευταίο προγραμματικό μας συνέδριο αυτοί οι στόχοι επαναβεβαιώθηκαν με μια πλειοψηφία που έφθασε το 81%. Δεν γνωρίζω ποιοι από αυτούς θα κέρδιζαν σήμερα μια ανάλογη πλειοψηφία και ποιοι όχι. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι υπάρχει ανάγκη για μια άμεση ιδεολογική ανασυγκρότηση. Δεν εννοώ την επίτευξη μιας ιδεολογικής καθαρότητας, αλλά την προσέγγιση της ιδεολογικής μας ενότητας. Θεωρώ επομένως απαραίτητη τη σύγκληση του διαρκούς συνεδρίου του κόμματος με αυτόν τον σκοπό.


Σε διαφορετική περίπτωση οι αποστάσεις ανάμεσα στις γραμμές μας καθημερινά θα μεγαλώνουν και την κάθαρση στην τραγωδία του εγχώριου αντισταλινικού και αντιδογματικού ρεύματος του κινήματος θα περαιώσει μια επιπλέον διάσπαση. Μόνο που αυτή η διάσπαση θα είναι η χαριστική βολή στη διαδρομή της δικής μας αριστεράς.


 


*Ο Γιώργος Κ. Μπουγελέκας είναι εκπαιδευτικός


gbougelekas@yahoo.com

Κείμενο 2 βουλευτών και 9 μελών της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ: Οι αυτοδιοικητικές εκλογές κρίσιμο μέτωπο μάχης

Οι αυτοδιοικητικές εκλογές αποκτούν κρίσιμη πολιτική σημασία. Το Μνημόνιο, η επίθεση των δυνάμεων του κεφαλαίου, της τρόικας, της Ε.Ε., της ΕΚΤ, του ΔΝΤ και της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου στο εισόδημα και τα δικαιώματα των εργαζομένων και το σύνολο του ελληνικού λαού, το ξεπούλημα του εθνικού πλούτου, το καθεστώς επιτήρησης από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ, σε συνδυασμό με τις επιπτώσεις του "Καλλικράτη", δίνουν ιδιαίτερο νόημα στην ψήφο του ελληνικού λαού στις επικείμενες εκλογές.


Η αριστερά είναι κατώτερη των ιστορικών αναγκών και προκλήσεων και δεν είναι σε θέση να παίξει τον ηγετικό της ρόλο σε αυτή την κρίσιμη φάση. Ευθύνες γι' αυτό υπάρχουν σε πολλές πλευρές.


Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε σοβαρή κρίση. Απέτυχε να προωθήσει τον βασικό λόγο δημιουργίας του. Την ενότητα της αριστεράς και τη σύγκλιση και την κοινή δράση ευρύτερων δυνάμεων της ριζοσπαστικής αριστεράς.


Η αδυναμία μας να συγκροτήσουμε κοινά ψηφοδέλτια στην Περιφέρεια Αττικής και σε άλλες Περιφέρειες και Δήμους της Ελλάδας, σε μια εκλογική μάχη με κατ’ εξοχήν πολιτικό χαρακτήρα, αποκαλύπτει το μέγεθος και το βάθος αυτής της κρίσης.


Τη σημερινή μας κρίση επέτειναν τα διαφορετικά σχέδια και οι αποκλίνουσες στρατηγικές, αφενός της ηγεσίας του ΣΥΝ και αφετέρου των δυνάμεων του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής, με την αυθαίρετη υπέρβαση των αποφάσεων των Πανελλαδικών Σωμάτων και των συμφωνημένων κανόνων για τη λήψη αποφάσεων και τη λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η συγκεντρωτική και γραφειοκρατική λειτουργία, ερήμην των μελών και του κόσμου που προσέγγισε το ενωτικό εγχείρημα, καθώς και το σοβαρό έλλειμμα κοινωνικής γείωσης.
Σοβαρό πρόβλημα αποτελεί και η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να επεξεργαστεί σε βάθος, να προβάλλει και να πείσει την κοινωνία για τις εναλλακτικές του προτάσεις για την κρίση, τις αιτίες που την προκάλεσαν και τη διέξοδο απ' αυτή.


Ένα είναι βέβαιο. Μετά τις αυτοδιοικητικές εκλογές δεν μπορούμε να συνεχίσουμε σαν να μην έχει συμβεί τίποτε. Οφείλουμε να καταβάλουμε συστηματικές προσπάθειες για μια δημιουργική ανασύνταξη του ΣΥΡΙΖΑ με τις αναγκαίες αποσαφηνίσεις και τομές σε ζητήματα πολιτικής και οργανωτικής φυσιογνωμίας.


Όμως, όσο κι αν έχουμε βαθιά συνειδητοποιήσει όλα τα παραπάνω, δεν έχουμε δικαίωμα στην απογοήτευση και στην αποστασιοποίηση. Κακώς υπάρχουν πολλά αριστερά ψηφοδέλτια. Η απάντηση όμως δεν είναι η ένταση του ανταγωνισμού μεταξύ τους, αλλά η υπέρβαση αυτής της πραγματικότητας μετά τις εκλογές.


Καλούμε τους εργαζόμενους του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, τους συνταξιούχους, τους ανέργους, τους νέους και όλους τους πολίτες που θέλουν να αντισταθούν, με την ψήφο τους στις αυτοδιοικητικές εκλογές, όποιο αριστερό ψηφοδέλτιο κι αν επιλέξουν, να πουν όχι στο Μνημόνιο, στην τρόικα, στην Ε.Ε., στην ΕΚΤ και το ΔΝΤ, στην κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου και στον "Καλλικράτη". Η αριστερή ψήφος μπορεί να συμβάλλει, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την ανατροπή του Μνημονίου, για την ανατροπή της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου, για μια νέα προοπτική κοινωνικής αφύπνισης και για μια νέα ενότητα των δυνάμεων της αριστεράς και ιδιαίτερα της ριζοσπαστικής αριστεράς.


Ιδιαίτερα η ψήφος στα ριζοσπαστικά αριστερά και οικολογικά σχήματα που έχουν συγκροτήσει ο ΣΥΡΙΖΑ με ευρύτερες δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς και οικολογίας, αλλά και σε άλλα αριστερά σχήματα, με θετική συμβολή στα κινήματα και στους αγώνες των τοπικών κοινωνιών, στα οποία μετέχουν επί μέρους δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και έχουν σαφές Συριζικό πρόγραμμα και χρώμα, θα προωθήσει τους κεντρικούς ενωτικούς στόχους του κινήματός μας.


Μετά τις εκλογές συνεκτιμώντας και τα αποτελέσματά τους θα παρουσιάσουμε αναλυτικά και δημόσια τις θέσεις μας για τα μέτωπα πάλης στη νέα φάση και τις προτάσεις μας για την υπέρβαση της κρίσης του ΣΥΡΙΖΑ.


Το κείμενο υπογράφουν:


Αθανασίου Κώστας, Ρόζα, Μέλος Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ
Γιαννόπουλος Τάκης, Ξεκίνημα, Μέλος Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ
Δρίτσας Θοδωρής, Βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ
Κοσμάς Πάνος, Κόκκινο, Μέλος Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ
Μαστρογιαννόπουλος Τάκης, Ανένταχτος, Μέλος Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ
Μουλόπουλος Βασίλης, Βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ
Μπανιάς Γιάννης, ΑΚΟΑ, Μέλος Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ
Πανταζίδης Τάσος, Οικοσοσιαλιστές, Μέλος Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ
Ρήγος Άλκης, Ανένταχτος, Μέλος Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ
Σπαθής Μάκης, Ανένταχτος, Μέλος Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ
Χριστοδουλοπούλου Τασία, Ανένταχτη, Μέλος Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ

 
eXTReMe Tracker