Στις 21.11 στην "Αυγή" της Κυριακής ο Βασίλης Πάικος στο άρθρο του "Αυτοσκοπός ή ενότητα;" ρωτούσε και απαντούσε ότι η ενότητα της αριστεράς είναι αυτοσκοπός. Χωρίς να έχω την πρόθεση να κρίνω το δικαίωμα του αρθρογράφου να έχει την άποψή του, αν και θα ήθελα οι αρθρογράφοι μιας αριστερής εφημερίδας να προσπαθούν να καλλιεργούν την κρίση και τη συνείδηση στους αναγνώστες τους και όταν κατά κύριο λόγο απευθύνονται σε κόσμο κατ' εξοχήν αριστερό.
Δεν επιτρέπεται να λησμονούν αυτό το μέγιστο χρέος, να τον ενημερώνουν αντικειμενικά, γιατί κανείς στην εποχή μας, από αυτούς που χρησιμοποιούν τα μέσα ενημέρωσης, δεν ενδιαφέρεται, γιατί θέλουν έναν λαό χωρίς γνώση και συνείδηση. Τον θέλουν εύκολη λεία, για να δέχεται αδιαμαρτύρητα ό,τι του σερβίρεται.
Καταρχάς το αίτημα της ενότητας της αριστεράς, από τον κόσμο της αριστεράς, δεν είναι ούτε για να εξορκίσει, ούτε για να διασκεδάσει τις δικές του αμαρτίες, όπως λέει ο φ. Πάικος. Κάνει ένα λάθος όταν αναφέρεται στο αίτημα της ενότητας και το λάθος του, όχι μόνο του Πάικου, αλλά και όλων αυτών που αναφέρονται στην αριστερά, σκοπίμως οι περισσότεροι και από άγνοια οι πολύ λιγότεροι, αναφέρονται στην αριστερά που δημιουργήθηκε μετά τη μεταπολίτευση, από όλους αυτούς που θεωρούν τον εαυτό τους, το κόμμα τους, τη συλλογικότητά τους αριστερά, γιατί οι ίδιοι το δηλώνουν. Κανείς από όλους αυτούς δεν νοιάζονται και δεν τους ενδιαφέρει η ενότητα της αριστεράς, αλλά η δικιά τους συλλογικότητα, το δικό τους κόμμα.
Ο κόσμος και όλοι αυτοί που απαιτούν και παλεύουν για την ενότητα της αριστεράς δεν επιδιώκουν να ενώσουν άτομα και κόμματα και να συμπορευτούν μαζί τους, που όχι μόνο δεν πιστεύουν και δεν παλεύουν για τον στρατηγικό στόχο και το όραμα αυτής της αριστεράς αλλά ούτε για τα καθημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο λαός, αλλά το ενδιαφέρον τους επικεντρώνεται στο πώς θα διαχειριστούν το καπιταλιστικό σύστημα, που αυτή τη φιλοδοξία τους την προβάλουν σαν τη μόνη ρεαλιστική δυνατότητα για την αριστερά δημιουργώντας ψεύτικες ελπίδες και αυταπάτες στον κόσμο της.
Το αίτημα για την ανασυγκρότηση και ενότητα της αριστεράς αφορά την ενότητα της αριστεράς που την παρουσία της στο πολιτικό και κοινωνικό προσκήνιο την οφείλει στην αναγκαιότητα που τη γέννησε, για να υπηρετήσει κοινωνικές δυνάμεις και κοινωνικά συμφέροντα, διεκδικώντας τα από αυτούς που πλουτίζουν σε βάρος του λαού, υπηρετούν και υπερασπίζονται το καπιταλιστικό σύστημα, που παλεύει και οραματίζεται αυτή η αριστερά να το αλλάξει.
Και όταν αναφερόμαστε στον κόσμο της αριστεράς, που απαιτεί και παλεύει για την ενότητα της αριστεράς, δεν μιλάμε για όλους αυτούς που είναι δικαίωμά τους να μην τους ενδιαφέρει να ενωθούν με έναν κόσμο που τίποτα το κοινό δεν έχουν με αυτούς που πιστεύουν, κατανοούν, αγωνίζονται και θέλουν την ενότητα της αριστεράς, παρά μόνο η αναφορά στο όνομα αριστερά.
Είναι ένα τεράστιο κοινωνικό και ιδεολογικό πρόβλημα, που σκοπίμως διατηρείται για το ποια είναι και πώς ορίζεται η αριστερά στη εποχή μας για να μπορεί ο κ. Ψαριανός, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, να αναρωτιέται αν υπάρχει αριστερόμετρο που μετράει την αριστεροσύνη.
Η ενότητα της αριστεράς αφορά όλους εκείνους που πάλεψαν, μάτωσαν κάτω από δύσκολες συνθήκες και συνεχίζουν να παλεύουν ανανεώνοντας καθημερινά το εισιτήριο με το όχημα που ταξιδεύουν για να φτάσουν στην κοινωνία που οραματίζονται. Αυτός ο κόσμος απαιτεί την ενότητα αυτής της αριστεράς, για να τους οδηγήσει στην κοινωνία που οραματίζονται.
Αν κάποιοι που έχουν αναφορά την αριστερά και αν ακόμη σε κάποια μακρινή εποχή και οι ίδιοι είχαν τη συνεισφορά τους σε αυτήν την προσπάθεια, όταν για λόγους δικούς τους εγκατέλειψαν αυτήν την προσπάθεια και σήμερα τη χρησιμοποιούν σαν όχημα για να αναρριχηθούν στην εξουσία, για να διαχειριστούν το σύστημα που η κοινωνική κινηματική αριστερά παλεύει να ανατρέψει, δεν έχουν καμία σχέση με την αριστερά της κοινωνικής αναγκαιότητας.
Φίλε Πάικε, αυτοί που μιλούν, θέλουν και παλεύουν για την ενότητα της αριστεράς δεν αναφέρονται ούτε στα μέλη και στελέχη του Συνασπισμού που δεν τους ενδιαφέρει -γιατί τα περισσότερα παλεύουν και θέλουν την ενότητα- ούτε στη Δημοκρατική Αριστερά, ούτε και σε όλους αυτούς που την αριστερά την αντιλαμβάνονται και τη χρησιμοποιούν σαν όχημα για να υπηρετήσει τα στενά κομματικά τους συμφέροντα. Αλλά σε όλον εκείνο τον κόσμο που τον εμπνέουν οι αγώνες, οι ιδέες, τα οράματα και τα ιδανικά της αριστεράς, που συμπύκνωνε η λέξη "σύντροφε", που σήμερα από την πολλή χρήση και κατάχρηση έχει χάσει το νόημά της και τα συναισθήματα και τη δύναμη σχέσης που εξέφραζε.
Η ενότητα για αυτήν την αριστερά, όχι μόνο των δικών της δυνάμεων, αλλά όλων εκείνων των δυνάμεων που σήμερα καταδυναστεύονται και πληρώνουν τις αντιλαϊκές εγκληματικές επιλογές των διαχειριστών του καπιταλιστικού συστήματος, τη θεωρεί απαραίτητη για να γίνει ο αγώνας τους αποτελεσματικός και νικηφόρος, παλεύοντας για τα προβλήματα που σήμερα αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία. Γιατί γνωρίζει πως μέσα από αυτήν την προσπάθεια μπορεί να ωριμάσουν οι συνθήκες για να φτάσει με τη θέληση όλων αυτών των δυνάμεων στον στρατηγικό της στόχο.
ΥΓ.: Θα παρακαλούσα τους αγαπητούς φίλους της "Αυγής", λόγω της μακρόχρονης σχέσης μου με την "Αυγή" από τότε που κυκλοφόρησε το πρώτο της φύλο το 1950 και όταν για πολύ μεγάλο διάστημα δεν την αγόραζα μόνο για τον εαυτό μου αλλά την αγόραζα και την έστελνα και σε άλλους σ. για να μπορεί να επιβιώσει μέχρι σήμερα, το ελάχιστο που ζητάω είναι να μην με αγνοεί.
Με σεβασμό και εκτίμηση
Νίκος Αρβανίτης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου