Άλλη μια χαμένη ευκαιρία

Του Ηρακλή Πλιάκη*




Με θλίψη διάβασα το σιβυλλικό σημείωμα του κ. Καρτερού «Με αφορμή τον Μίλιμπαντ». Επειδή δεν νομίζω ότι ξαφνικά στις 28.09.2010 θυμήθηκε να σχολιάσει τη διεθνή πολιτική σκηνή των τελευταίων 15 χρόνων και με βάση προηγούμενα άρθρα του, συμπεραίνω (δέχομαι ωστόσο την πιθανότητα λάθους) ότι στόχος του σημειώματός του είναι ο κ. Τσίπρας. Σεβαστή η άποψή του, απορώ όμως γιατί δεν μας λέει καθαρά τι εννοεί.


Προσωπικά διαβάζοντας το άρθρο του κ. Καρτερού, αλλά και παρακολουθώντας τις εξελίξεις στον ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ από τις Ευρωεκλογές και μετά μου δημιουργήθηκε μια πελώρια λαχτάρα -όχι για Νεσκουϊκ- αλλά για να φύγει η παλιά γενιά.


Εδώ και τέσσερα χρόνια έχουμε σαν καραμέλα να έρθουμε σε επαφή με τους σοσιαλδημοκράτες που διαφωνούν με το ΠΑΣΟΚ. Αυτό δεν μπορεί να γίνει με αντιλήψεις του τύπου: «Ε, εσείς αδαείς και ηλίθιοι πασόκοι, που δεν ξέρετε τι σας γίνετε, ελάτε εδώ να σας δείξουμε εμείς που ξέρουμε και είμαστε οι κάτοχοι της μοναδικής αλήθειας» - ο καθένας βέβαια της δικιάς του.


Άλλωστε έπρεπε να έχουμε ήδη διδαχθεί ότι συνήθως αποτυγχάνουμε να πείσουμε μόνοι μας αυτόν τον κόσμο, που πολύ συχνά μας απορρίπτει.


Άρα η σύμπραξη για έναν τόσο σοβαρό στόχο όπως η μάχη κατά του Μνημονίου πρέπει να γίνει και με ανθρώπους του άλλου χώρου. Και όσο και αν δεν το περιμένετε έχουν το δικαίωμα να μην αποδέχονται πλήρως τις θέσεις του ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ.


Μπορεί όντως ο κ. Μητρόπουλος να μην είναι η καλύτερη περίπτωση.


Δυστυχώς όμως η ανικανότητα του ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ να βρει υποψήφιο περιφερειάρχη δεν έχει να κάνει με τα πρόσωπα. Άλλωστε πραγματικά νομίζετε ότι υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος (ακόμα και ψηφοφόρος σας) που πραγματικά να πιστεύει ότι θα μπορούσατε να συμφωνήσετε σε ένα πρόσωπο;


Δεν υπάρχουν ουσιαστικές διαφωνίες, υπάρχουν μόνο απολιθωμένοι άνθρωποι, που δεν έχουν μάθει να λειτουργούν εκτός λογικής γκρουπούσκουλου, που είναι γαντζωμένοι στις μικροεξουσίες τους και που το κυριότερο δεν αντέχουν ούτε καν να βλέπουν τη φάτσα του «συντρόφου» τους.


Είναι τόσο δύσκολο να υποστηρίξουμε έστω για μια φορά, μια κοινή γραμμή ακόμα και αν διαφωνούμε;


Προφανώς είναι…


Πόσο μάλλον όταν προσπαθεί να την επιβάλει ένα «παιδαρέλι», θέλοντας να κάνει κουμάντο στον μικρόκοσμο των παλιών.


Ε, δεν πρόκειται να τον αφήσουν.


Και αυτή είναι η μεγάλη αποτυχία του Τσίπρα. Να βάλει μια στοιχειώδη τάξη σε αυτό το χάος που θέλει να ονομάζεται ανανεωτική και ριζοσπαστική αριστερά.


Βέβαια ούτε εγώ θα μπορούσα να βάλω τάξη και αναρωτιέμαι ποιος θα το κάνει…


Περιγελάτε και απαξιώνετε το ΚΚΕ, αλλά τουλάχιστον αυτοί έχουν μια σταθερή πορεία και αξιοπιστία σε αυτά που λένε και κάνουν. Χαρακτηριστικά που ο χώρος μας έχει ξεχάσει εδώ και καιρό. Γιατί να μην το προτιμήσει ο μεροκαματιάρης ή ο άνεργος που δεν αντέχει άλλο το ΠΑΣΟΚ και ούτε καταλαβαίνει τις περισπούδαστες αναλύσεις και τους ατελείωτους τακτικισμούς σας;


Και έτσι ο χώρος μας για άλλη μια φορά είναι κατώτερος των περιστάσεων. Στη συγκεκριμένη φάση αυτό είναι και το πιο θλιβερό. Όχι μόνο λόγω των δυσκολιών που αντιμετωπίζουμε ως κοινωνία. Αλλά και γιατί ακόμα και έτσι παράγει ιδέες, προτείνει λύσεις και παίρνει θέσεις που μπορούν να προσφέρουν ελπίδα.


Βέβαια με την εικόνα χάους που παρουσιάζουμε όλα αυτά καίγονται.


Ταυτόχρονα, οι εκλογές στον Δήμο της Αθήνας και στην περιφέρεια Αττικής φαίνεται ότι θα μπορούσαν να αποτελέσουν αφετηρία μιας ισχυρής προσπάθειας ανατροπής των συσχετισμών που έχουν φέρει τη χώρα μας σε καθεστώς Μνημονίου.


Πρώτη φορά είμαστε τόσο κοντά στις εκλογές και οι εκπρόσωποι του «επάρατου» δικομματισμού δεν έχουν σίγουρη την είσοδό τους στον δεύτερο γύρω -πλην Κακλαμάνη.


Και όμως αντί να έχουμε οργανώσει ένα ισχυρό ενιαίο μέτωπο -και να διεκδικούμε είσοδο στον δεύτερο γύρω, έχουμε τον μεγαλύτερο δυνατό κατακερματισμό του λεγόμενου προοδευτικού χώρου από τη μια και μια αξιοσέβαστη υποψηφιότητα από την άλλη, που όμως δεν μπορεί να χτυπήσει τη συνεργασία ΠΑΣΟΚ -Δ.Α. Έτσι οι επίσημοι (;) συνδυασμοί του ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ τελικά τρέχουν, τελευταία στιγμή, να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα.


Συνεπώς, το προφανές συμπέρασμα είναι ότι οι δύο προηγούμενες εκλογικές αποτυχίες όχι απλά δεν μας έβαλαν μυαλό, όχι απλά δεν μάθαμε από τα λάθη μας, αλλά αυτή τη φορά εμφανιζόμαστε ακόμα χειρότεροι!


Ίσως όμως το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η βαθιά πληγή που συνεχίζουν να ανοίγουν πολλά από τα στελέχη μας σε εμάς τους ίδιους. Μας γεμίζουν με όλο και μεγαλύτερη απογοήτευση και απέχθεια για ανθρώπους που στηρίζαμε ανελλιπώς τόσα χρόνια.


Εκτός συγκλονιστικού απροόπτου λοιπόν, μιλάμε πάλι για μια χαμένη ευκαιρία και σίγουρα για μια παρατεταμένη απαξίωση του χώρου μας στα μάτια συνολικά της κοινωνίας.


Με τιμή και απεριόριστη πικρία,


 


* Ο Ηρακλής Πλιάκης είναι εκπαιδευτικός


irapli@gmail.com


 


ΥΓ.: Αγοράζω ακριβά την "Αυγή" για να διαβάζω για να στηρίζω οικονομικά την ύπαρξη μιας διαφορετικής, κοινωνικά χρήσιμης άποψης -όπως π.χ. του κ. Χρήστου και τόσων άλλων όλο αυτόν τον καιρό- και όχι για να βλέπω τη μια παράταξη να τα χώνει στην άλλη.

Ξέφραγο αμπέλι και σε κολοκυθοπαιχνίδια εκβιασμών ο ΣΥΝ;

Γιάννης Κανναβός


Για τον σ. Γιάννη Τόλιο έχω ξεχωριστή εκτίμηση και τον προσμετράω στα φωτεινά και νηφάλια μυαλά διανοουμένων, του στελεχικού δυναμισμού της Ανανεωτικής μας Αριστεράς. Διαβάζοντας το άρθρο του στην "Αυγή", στις 18 του μήνα, έμεινα άναυδος, πικράθηκα απρόσμενα και με πνίξανε ερωτήματα μύριων αποριών, που μου προκάλεσε. Δικαιολογώντας τέτοιες θέσεις, τακτικές ή νοοτροπίες εν όψει σκληρής μάχης αντιπαραθέσεων και Μνημονίου, όταν όλοι μας, ως ρομαντικοί, συναισθηματίες και ερωτευμένοι με τις ιδέες της Ανανεωτικής Αριστεράς, επιβάλλεται ενωμένοι, φιλότιμα και πεισματικά να αγωνιστούμε για την ύπαρξη και το δυνάμωμα του ΣΥΝ; Καταλήγει και ως επίκληση υπενθύμιση στους ανήκοντες στο "Α.Ρ." λέγοντας: "Η στάση του Αριστερού Ρεύματος (Α.Ρ.) δεν μπορεί να είναι άλλη από την αυστηρή τήρηση των καταστατικών ρυθμίσεων που όσοι-ες μειοψηφούν και συμμετέχουν σε άλλο ψηφοδέλτιο στις εκλογές Τοπικής Αυτοδιοίκησης αναστέλλεται για χρονικό διάστημα η ιδιότητα του μέλους...". "Κάτι τρέχει στα γύφτικα!" θα λέγανε κάποιοι σε απλή ερμηνεία!


Σα σε ξέφραγο αμπέλι, δηλαδή. Παίρνουμε σταφύλια και πάμε αλλού να πιούμε το κρασί τους και ύστερα ξαναγυρίζουμε για μουστοκούλουρα κι όταν γουστάρουμε πάμε αλλού για τσίπουρο και με το ίδιο εισιτήριο επιστρέφουμε, ως σε βάση ανεφοδιασμού, επαναστέγασης, καπρίτσιων, γιατί όχι και υπονόμευσης συντρόφων με χίλιες προφάσεις, αφορμές και αθεράπευτης γκρίνιας. Έτσι λοιπόν, και όλα "μέλι-γάλα", χωρίς ηθικές αναστολές και κυρίως... νόμιμα(!) "στην αυστηρή τήρηση καταστατικών ρυθμίσεων!". Οι σκέψεις για πολιτικό τυχοδιωκτισμό και συντροφικά μαχαιρώματα μακριά από εμένα. Τις κάνουν αφελείς κι αγράμματοι στον επαγγελματισμό της πολιτικής. "Α.Ρ." και τάσεις εμφανίζονται πλέον ως κόμματα μέσα στο κόμμα του ΣΥΝ, υπακούν και εφαρμόζουν δικές τους αποφάσεις κατά τη γνωστή τακτική της άλλοτε "Ανανεωτικής Πτέρυγας" Κουβέλη, που ελλείψει δημοκρατίας στον ΣΥΝ (!) τη βάφτισαν Δημοκρατική Αριστερά ως κόμμα με αρχηγό πια. Δείχνουν σαν να μην έχουν καμιά δέσμευση να αγωνιστούν για τις αποφάσεις της πλειοψηφίας των συλλογικών οργάνων του ΣΥΝ. Κάπως ως λίγο μπάχαλο Βαβυλωνία, φυλές Ισραήλ με γλώσσες Βαβέλ!..


Άραγε δεν απειλούν έτσι, την ΚΠΕ που δεν "εσυμμορφώθη με τας υποδείξεις των" και δεν αποκαρδιώνουν μέλη, φίλους, οπαδούς και ψηφοφόρους του ΣΥΝ; Δεν κάνουν "διάσπαση", αλλά... αναχωρούν προσωρινά... έχοντας ανοιχτές τις πόρτες επιστροφής για να... επιβάλλουν τις προτιμήσεις τους κι όταν δεν θα τους "βγαίνει", πάλι αποχωρήσεις... και εκδρομές αποχής! Έτσι αισθάνονται τον ρόλο ευθύνης τους κι εμείς προσδέσαμε ελπίδες και αισιοδοξούμε για το άνοιγμα στην κοινωνία του ΣΥΝ για έντιμες συνεργασίες και συμμαχίες δυνάμωσης της πάλης κατά του Μνημονίου και των πιο βάρβαρων μέτρων της πιο αντιλαϊκής και ψευτοσοσιαλιστικής κυβέρνησης; Φοβάμαι, αν δεν πείθονται απ' την ορθότατη απόφαση καταξίωσης της πολιτικής του ΣΥΝ, ικανοποίησης και δικαίωσης του κόσμου του, μήπως, τελικά, όπως αφήνει να εννοηθεί ο σ. Γ. Τόλιος, επειδή και πιθανόν να έχουν πλειοψηφίες σε Π.Κ. ή Ν.Ε. να πούνε, εν όψει της εκλογικής φάσης και μάχης: "Γεια σας και στο επανιδείν! Τώρα πάμε με Αλαβάνο, αναστέλλουμε την ιδιότητα του μέλους" και σε 'κάνα μήνα ερχόμαστε, στις καρέκλες μας, στα αξιώματα, στους μισθούς μας, ή να κάνουμε τα τηλεφωνήματά μας και τις πλακίτσες μας!". Μήπως είμαι αφελής για περιέργειες, φόβους και ερωτήματα: Μήπως για τη στήριξη απόψεων η ακαμψία είναι δείγμα εγωπάθειας και όχι πολιτικής σωφροσύνης που έχει ελιγμούς, υποχωρήσεις, νερό στο κρασί και κυρίως σοβαρότητα και υπευθυνότητα; Αναιρείται ο ρόλος ευθύνης της ΚΠΕ για αποφάσεις, είναι διακοσμητικός; Αν κάποιοι φύγουν "με αναστολή"(!) τη στελεχική τους ιδιότητα θα την "κλειδώσουν" στον ΣΥΝ, να την ξαναπάρουν... στην επιστροφή τους και όπου πάνε δεν θα φοράνε τις επωμίδες της; Θα πάνε μετά και σε οργανώσεις να μιλάνε για το πώς λειτουργούν τα κόμματα αρχών και θα μπορούν να κοιτάνε στα μάτια τα μέλη τους, να γίνουν αξιόπιστοι και να τους εμπιστεύονται; Μήπως, στην πίκρα μου, να παρεξήγησα κάτι από "την αυστηρή τήρηση καταστατικών ρυθμίσεων" που επικαλείται ο σ. Γ. Τόλιος κι άδικα δημιουργείται η εντύπωση πως κάποιοι θεωρούν και "κολοκυθομπαχτσέ" τον ΣΥΝ που δεν χάνουν ευκαιρία να παίζουν και "παιχνίδια της κολοκυθιάς" ως: "Θέλουμε τον Λαφαζάνη! Δεν δέχεται; Τότε τον Αλαβάνο! Δεν περνάει; Τότε τη σ. Βαλαβάνη. Δεν περνάει; Τότε τον Δρίτσα! Δεν δέχεται; Τότε τον Φούφουτο" έτσι, μόνο και μόνο να παλινδρομούν, να ταλαιπωρείται ένας χώρος, να ροκανίζεται πολύτιμος χρόνος, από ανερμήνευτες αντιρρήσεις κι αντιδράσεις, να καθυστερούν λήψη αποφάσεων σε καθοριστικής σημασίας μάχες και αγώνες, που απαιτείται όλοι να ανασκουμπώνονται και να δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους, με όλα τα αποθέματα δυνάμεων και περιθώρια δυνατοτήτων τους.


Αναφορικά με την καταξιωμένη προσωπικότητα του Μ. Δρεττάκη, γιατί την εμφανίζει τώρα ως πρόταση για περιφερειάρχη; Αν τον ρώτησε και αποδεχόταν γιατί έγκαιρα δεν την έκανε στην Ε.Γ. που μετέχει; Το κάνει πια για εντυπώσεις ή είναι συνέχεια του παιχνιδιού "της κολοκυθιάς"; Αν πάνε με τον Αλαβάνο θα είναι σαν επιβράβευση και δικαίωσή του για όλα τα καμώματά του μετά την εκούσια παραίτησή του από πρόεδρος του ΣΥΝ; Θα τον συγχαρούν και που... πολύ κουράστηκε... αγναντεύοντας στις εθνικές εκλογές που δώσαμε και νόμιζε πως ήμασταν και τελειωμένοι και εκτός Βουλής; Θα πάνε μαζί του "για ελεύθερη Αττική, σε ελεύθερη Ελλάδα, να... απαγορεύσουν και την έξοδο στους κυβερνώντες απ' τη χώρα μας", για να θυμίζουν ζαχαριαδική συνθηματολογία και άλλοτε ταμπελογράφους "αποπυρηνικοποιημένων ζωνών" σε δήμους "επαναστατών μαγκιάς" δημάρχων φίλων τους; Θα πάνε για... να μην αποθαρρυνθεί να μπαίνει σα σφήνα κατά του ΣΥΝ σε κάθε εκλογές και αποφάσεις πλειοψηφίας που θα μειοψηφούν για να εκβιάζει "ανατρεπτικά" και κάποιοι να ξαναρχίζουν "την κολοκυθιά" ασυμφωνιών τους: Ταπεινά ή ως αφελής, θα τους συνιστούσα: να βγουν απ' τα γραφεία, τον στενό τους κύκλο παρεών και να κυκλοφορήσουν έξω ανεπηρέαστοι, να αφουγκραστούν, να ακούσουν τι λέει ο κόσμος τόσο για την απόφαση συνεργασίας με τον Αλ. Μητρόπουλο, για τον Αλαβάνο, αλλά και για το πώς πολιτεύονται στον ΣΥΝ, έστω για μια δική τους σφυγμομέτρηση επανεξέτασης προβληματισμού και αποφάσεών τους. Μην υποτιμάνε τη νοημοσύνη κανενός, πολύ περισσότερο ανιδιοτελών, πολύπαθων αγωνιστών της αριστεράς και καργαρισμένους από πτυχία και χτυπήματα αδικίας, ανεργίας και ονείρων νέους και νέες της χρυσής νεολαίας μας. Αν και μετά την περατζάδα και επαφή τους με κόσμο πάνε προς Αλαβάνου μεριά, όταν επιστρέψουν για την "ανάληψη" της "ανασταλείσας κομματικής τους ιδιότητας", ως και των αξιωμάτων τους στον ΣΥΝ, να μην... ξεχάσουν να μας κάνουν "νταντά" και κριτική που "απαντήσαμε" και δώσαμε σκληρό αγώνα για μια πετυχημένη συνεργασία με τον εργατολόγο Αλ. Μητρόπουλο και τους συντρόφους του.


Αισιοδοξώ πως θα μας βρουν δυνατότερους, όχι φυσικά τόσο που θα μπορούσαμε αν δίναμε όλοι μαζί τον αγώνα. Γνωρίζω πως κι ένας να λείψει θα είναι απώλεια αναντικατάστατη και τη δυναμική επιτυχίας, νίκης εξουσίας για την ανανεωτική μας αριστερά τη διαθέτουν οι ενωμένες συντεταγμένες κομματικές δυνάμεις με έντιμες συμμαχίες. Αυτό εγγυάται και η συνεεργασία μας με τον Αλ. Μητρόπουλο. Μεγαλύτερη δύναμη, καλύτερο αποτέλεσμα και θα παλέψουμε με πάθος και φανατισμό. Σε κοινή υπόθεση νίκης επιτακτικό είναι το χρέος να αγωνιστούμε παραμερίζοντας διαφορές, ταλαντεύσεις και μικροψυχίες. Ταπεινό το αγωνιστικό μου ανάστημα μπροστά στα υψηλά τους αξιώματα, αλλά επιμένω να δεχθούν τις θερμές παρακλήσεις και εκκλήσεις να μην "αναστείλουν την ιδιότητα του μέλους του ΣΥΝ" και να συμπορευτούμε, να πρωταγωνιστήσουμε ενωμένοι για λίγο χαμόγελο χαράς και ελπίδας στον κόσμο μας που πρώτοι του στερούν και οφείλουν να του δώσουν! Όλοι γνωρίζουν πως η ιδιότητα του μέλους κόμματος συνεπάγεται με "αβαρίες" συναισθημάτων και δεσμών φιλίας ή συγγένειας και ιδιαίτερα σε κρίσιμες καμπές μάχης. Το κόμμα υπερέχει στη στήριξη και υπεράσπιση έναντι αδελφού ή φίλου αντίπερα όχθης, αν και οι όποιες "κακές" αποφάσεις για πρόσωπα δεν προσβάλλουν, δεν ταπεινώνουν την αξιοπρέπεια κανενός.


Η προσωπικότητα Αλ. Μητρόπουλου είναι η καταλληλότερη, η πιο ενδεδειγμένη τιμητική μας στήριξη και ισχυρότερη εκλογική δύναμη απ' όποια υποψηφιότητα "ατόφιου" αριστερού μας. Δεν είναι τυχαίο που το ΠΑΣΟΚ φοβήθηκε την κάθοδό του και σε αντιπερισπασμό ως "Δούρειο Ίππο" του "έριξε στον στίβο" τον Γ. Δημαρά. Δεν ξέρουν πως ο Αλαβάνος πια, με τις συμπεριφορές και τον χοϊμενικό αρχηγισμό του, έχασε συμπάθειες και δεν συσπειρώνει τον κόσμο του ΣΥΝ και όχι μόνον; Λέτε να μην ήταν τιμητική η πρόταση Τσίπρα να κατέβαινε για δήμαρχος Αθήνας και η άρνησή του να μην είναι από υπολογισμούς και φόβους του, πως δεν θα έπιανε το ποσοστό ψήφων, που είχε πάρει ο Τσίπρας το 2006 και τέτοια σύγκριση δεν την θέλει για ευνόητους λόγους; Αλήθεια και με ευθυκρισία, δικαιολογούνται λόγω φιλίας μαζί του, αν εγκαταλείψουν έστω για "συγκεκριμένο χρονικό διάστημα" το κόμμα που στελεχώνουν και καθοδηγούν και μάλιστα σε "διάστημα" μάχης, ύπαρξης και καταγραφής της δύναμής του;


Πριν χρόνια, τιμητικά η Ν.Δ., κατέβασε για νομάρχη Αθηνών "τον Νέστορα Τ.Α." τον αείμνηστο Θ. Κατριβάνο, μεγάλο κομμουνιστή αγωνιστή, στέλεχος της ΕΔΑ, προδιδακτορικό δημοτικό σύμβουλο Αθηνών, νομάρχη του ΠΑΣΟΚ και φημισμένο δικηγόρο. Ήμουν απ' τους καλούς και οικογενειακούς του φίλους, με είχε υπερασπίσει ως δικηγόρος σε δίκες πριν τη χούντα, χωρίς αμοιβή και ζήσαμε χρόνια συνεξόριστοι, στη Λέρο. Αγωνιζόμουν για την εκλογή του τη 2η Κυριακή. Την πρώτη ψήφιζα Σπύρο Λυκούδη, για να μην στερήσω την ψήφο απ' τον ΣΥΝ κι ας μην ήμουν μέλος του, αλλά απ' τα ιδρυτικά τοπικά στελέχη του και με ακλόνητη πίστη στις ανανεωτικές, κομμουνιστικές ιδέες της ριζοσπαστικής αριστεράς που εκφράζει, έστω και με λάθη και δυσαρέσκειάς μου.


Το ίδιο έκανα και το 2002 που η Ν.Δ. είχε κατεβάσει για νομάρχη τον υπέροχο δημοκράτη αγωνιστή και αρθρογράφο της "Αυγής" τον δημοσιογράφο Γιάννη Τζαννετάκο. Τον υπερεκτιμώ ακόμη, υπερείχε σε προσόντα και ικανότητες και τον ψήφισα τη 2η Κυριακή κι αυτόν. Στην πρώην Κυριακή δεν άλλαξα προτίμηση από τον Σπ. Λυκούδη και το ψηφοδέλτιο του ΣΥΝ. Κάποτε οι ιστορικοί θα κρίνουν κι εκείνες τις ανεγκέφαλες -κατ' εμέ- αποφάσεις της αριστεράς, που αντιπαρατίθονταν με αυτές τις ξεχωριστές υποψηφιότητες, δικών της καταξιωμένων τέκνων, που αξιοκρατικά τους τιμούσε αντίπαλος πολιτικός χώρος.


Στις εθνικές εκλογές ανιψιός μου και με αριστερές οικογενειακές σχέσεις ήταν στο ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ. Προτίμησα Φ. Κουβέλη, Γρ. Ψαριανό και Δ. Παπαδημούλη, να υπάρξει ο ΣΥΝ και με ισχυρή φωνή στη Βουλή! Πού να ήξερα για τις τούμπες της "πουτάνας τύχης" για τις διαψεύσεις και την πίκρα απ' τις προτιμήσεις μας.  Υπηρέτησα 28 χρόνια δημοτικός σύμβουλος Αγίου Δημητρίου χωρίς ποτέ να έχω στήριξη κόμματος και θα ξαναδοκιμάσω για μια ακόμη 4ετία. Πιστεύω πως οι εργασίες είναι πιο αποδοτικές σε έργο και σε ικανότητα ανθρώπων, διαχειριστών εξουσίας. Ενώνονται δυνάμεις σε προγραμματικές θέσεις κοινής αποδοχής και δημιουργούν προϋποθέσεις καλύτερου αποτελέσματος και νίκης. Όταν σου παρέχονται δυνατότητες συνεργασιών οφείλεις πολιτικά να τις συνεκτιμάς και να τις αξιοποιείς. Φωτεινό παράδειγμα δήμαρχοι, αυτοδιοικητικά μας στελέχη, το ΚΚΕ και το ΕΑΜ στην Εθνική Αντίσταση που γιγάντωσαν και θαυματούργησαν, η ΕΔΑ προδικτατορικά και το ΚΚΕ εσωτ. στη μεταπολίτευση κι αργότερα με εξαιρέσεις ο ΣΥΝ. Φρονώ πως βασικό μέλημα του ΣΥΝ και στρατηγική του στόχευση, πρέπει να είναι οι ευρύτερες συνεργασίες που θα ανταποκρίνονται στις προσδοκίες του κόσμου, θα σέβονται, θα υλοποιούν τις δεσμεύσεις τους και θα διακρίνονται για συνέπεια, διαφάνεια χρηστής διοίκησης, καθημερινές προσπάθειες και έργο αναβάθμισης και ανάπτυξης των πόλεών τους, προκειμένου να γίνουν πιο ανθρώπινες και φιλικές. Να νοιάζονται για τη λύση προβλημάτων και καθημερινότητας και οι πολίτες να αντιμετωπίζονται, όπως θα θέλανε για τον εαυτό τους, αν βρίσκονταν στη θέση των πολιτών τους. Να υπηρετούν με έλεγχο συνείδησης και να είναι τίμιοι, σεμνοί και ειλικρινείς υπόλογοι! Στηρίζω Αλ. Μητρόπουλο και θα αγωνιστώ εξαντλώντας δυνατότητες και χρόνο!

Σύγχιση

Η αριστερά σήμερα δείχνει χούφταλο που του πέφτουνε τα σάλια για την ωραία κόρη, την εξουσία, την οποία εξουσία, ενώ θα 'πρεπε να 'ναι σαν ένας ώριμος άνθρωπος που αγαπά τη ζωή και είναι, μαζί με όσους άλλους νέους και όσους ώριμους, ερωτευμένος με το όνειρο της αλλαγής κι όχι ξελιγωμένος με την εξουσία που σβήνει το όνειρο.


Φοβάμαι πως ο ΣΥΝ, μέσω Μητρόπουλου και η Δημ. Αριστερά, μέσω Καμίνη και Μπουτάρη, ορέγονται συμμετοχή στην εξουσία του ΓΑΠ, με ένα αλλαγμένο δήθεν ΠΑΣΟΚ, για ένα πιο περιποιημένο Μνημόνιο, η ηγεσία του ΚΚΕ μέσω του δόγματος της μοναδικότητας της αλήθειας, ικανοποιείται με τη διαιώνιση της εξουσίας της, στο μικροκράτος του Περισσού και ας πάει να κουρεύεται το Μνημόνιο, τα γκρουπούσκουλα του ΣΥΡΙΖΑ και της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, κάθονται αυτάρεσκα πάνω στην μικροεξουσία των εμμονών τους και οι αναρχομπαχαλάκηδες ταξιδεύουνε παρέα με τον χάρο, στο χάος και τον χαμό. Δεν πρόκειται για πολυφωνία αλλά για κακοφωνία οχλαγωγίας που στέκει βοηθός του δικομματισμού και της τρόικας, στο σχέδιό τους, να γίνουν εκλογές του τρόμου και της σύγχυσης, για να θολώσουν τη σκέψη των μικροαστών - μικρονοικοκυραίων, προς διαιώνιση του Μνημονίου.


Τι θα πει τρόμος και σύγχυση;


Θα πει: Είμαστε όλοι κατά του Μνημονίου, αλλά δυστυχώς αν φύγει το Μνημόνιο θα χάσουμε και την υπόλοιπη σύνταξη. Επομένως “μη μιλάς - κινδυνεύει η Ελλάς”. Το λένε ακόμα και σεβάσμιοι πανεπιστημιακοί. Στο μεταξύ “ο κόσμος υποφέρει και πονά” και η αριστερά πάντα “τα ίδια παραμύθια”.


Κι όμως ο από μηχανής θεός του Ευριπίδη, θα κατέβει ξαφνικά, στην ελληνική σκηνή και θα μας σώσει. Αυτό βέβαια είναι ψευτομεταφυσική θα πεις. Κι αυτό που είπε ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ στον ΓΑΠ τι είναι; Ο θεός είπε, θα μας βοηθήσει να βρούμε τον δρόμο μας. Κι ο ΓΑΠ: Τον βρήκαμε τον δρόμο μας. Ξέρανε τι εννοούσανε. Ο αντιπρόεδρος πως ο Θεός είναι το ΔΝΤ και ο ΓΑΠ πως το ΔΝΤ είναι ο δρόμος. Της αριστεράς ο δρόμος ποιος είναι: Η ενότητα; Ή μήπως το ΜΕΤΩΠΟ, το ΚΑΘΑΡΟ; Σαλάμ - Αλέκουμ,... στην υγεία μας, Αλέξη, να χαρώ τα Τσίπρα. Κυρ Φώτη Κουβέλη πόσο πήγε το καρβέλι; Σύντροφε Παπαδημούλη πώς τα κάναμε έτσι ούλοι;


Αλήθεια, όταν το ΔΝΤ τελειώσει το θεϊκό έργο του, ποιοι θα είναι τότε, οι ΡΟΜΑ της Ευρώπης; Να δω τον Γεωργιάδη του ΛΑΟΣ να τον μαζεύουν σε κάποιον Άι Παντελεήμονα του Παρισιού και τι στον κόσμο.


ΚΩΣΤΑΣ ΜΕΣΑΡΗΣ


Ηθοποιός

Η μνημονιακή κατάσταση, η μεσαία τάξη και η... μαθητευόμενη (;) ριζοσπαστική αριστερά

Του Βαγγέλη Πιλάλη*




Η κατάσταση της χώρας σε όλα τα επίπεδα είναι ναρκοθετημένη. Η οικονομική και πολιτική ελίτ δεν έχει αντιληφθεί ότι η διέξοδος αυτήν την φορά δεν περνά μέσα από τις εν πολλοίς πατενταρισμένες και διαφοροποιημένες μεταπολιτευτικές στρατηγικές απόσπασης συναίνεσης των δύο κομμάτων εξουσίας και των περιστασιακών δορυφόρων ή συμμάχων τους (δικομματισμός, επιλεκτική «κάθαρση», κεντροαριστερά, κεντροδεξιά, εκσυγχρονισμός, τεχνοκρατικός ευρωπαϊκός προσανατολισμός, «υπεύθυνη» εθνική ρητορεία, αναδιανεμητικός λαϊκισμός, εξαρτημένος καπιταλισμός κ.λπ.). Επίσης η διέξοδος δεν βρίσκεται στο διπλωματικό σλάλομ του πρωθυπουργού που επιχειρεί άμεσα να αναπροσανατολίσει τις διεθνείς συμμαχίες της χώρας με αμφιβόλου ποιότητας μυστικές συμφωνίες και ανταλλάγματα.


Η απευθείας πρόσδεση της τύχης της χώρας με τις κατευθύνσεις της τρόικας και του σχετικού Μνημονίου είναι ολέθριο πολιτικό λάθος που οδηγεί την ελληνική οικονομία με μαθηματική ακρίβεια στην οριστική χρεωκοπία και στην παραγόμενη εξ αυτής απώλεια εθνικής κυριαρχίας. Οι μόνοι ωφελημένοι από αυτήν τη «νέα τάξη πραγμάτων» θα είναι οι διεθνείς δανειστές και μερικοί εγχώριοι φίλοι τους (κυρίως μερίδες του τραπεζικού κεφαλαίου που πιθανά να καταφέρουν να διασωθούν τελευταία στιγμή). Οι υποτελείς τάξεις και ιδιαίτερα η μεσαία τάξη όχι μόνο δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα από αυτό το υποτιθέμενο «νοικοκύρεμα» των δημοσιονομικών της χώρας αλλά αντίθετα θα συνθλιβούν. Είναι αμφίβολο αν θα καταφέρουν να διατηρήσουν υπό τον πλήρη έλεγχό τους τις επιχειρήσεις τους ακόμα και σημαντικές μερίδες της κρατικοδίαιτης ελληνικής αστικής τάξης.


Η αριστερά μπροστά σε αυτήν την κατάσταση δεν μπορεί να ομφαλοσκοπεί, να πειραματίζεται, να διασπάται, να «τακτικίζει» χωρίς αρχές. Ότι πιο πλούσιο και βαρύ διαθέτει στον προγραμματικό της καμβά, ότι πιο αιχμηρό διαθέτει στην ιδεολογική της φαρέτρα, ότι πιο έμπειρο και μάχιμο υπάρχει στο πολιτικό της προσωπικό πρέπει να αξιοποιηθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Κανονικά αυτό το διάστημα η αριστερά θα έπρεπε να δώσει το σήμα της μεγαλύτερης δυνατής ενότητας της ώστε να εγκολπώσει αποτελεσματικά τη διάχυτη, χαμένη προοδευτικότητα του λαϊκού κόσμου του ΠΑΣΟΚ αλλά και τη γενικότερη κοινωνική δυσαρέσκεια που προσανατολίζεται στην αποχή.


Δυστυχώς η ηγεσία της ανανεωτικής-ριζοσπαστικής αριστεράς τα τελευταία 2 χρόνια έχει βυθισθεί στις εκλογικίστικες και επικοινωνιακές πλάνες της. Πότε συμπεριφέρεται σαν τον αλαζόνα τηλεμάγειρα... Έκτορα Μποτρίνι (που η αλήθεια είναι ότι είναι χαρισματικός) και πότε σαν τον γκαφατζή ήρωα του παιδικού παραμυθιού του Γκαίτε... του μαθητευόμενου μάγου (που η αλήθεια είναι ότι είναι συμπαθής).


Η κοινωνία όμως σήμερα για να αποκτήσει ξανά μακροχρόνιους δεσμούς εμπιστοσύνης και ανάληψης κινδύνου κοινωνικής αλλαγής με την όποια αριστερά χρειάζεται: έμπειρη και αποτελεσματική ηγεσία, ρεαλιστικό πολιτικό και προγραμματικό σχέδιο στη δυσμενή μνημονιακή συγκυρία, κινηματικά πειστήρια συνέπειας και συνέχειας... και σοσιαλιστικό πρόταγμα!


Τα έχουμε; Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα με τον ΣΥΡΙΖΑ και τις συλλογικές διαδικασίες του αναβαθμισμένες αποδείχτηκε ότι εν μέρει τα είχαμε... και έμενε να τα καλλιεργήσουμε ακόμα περισσότερο. Μετά όμως... όταν το παιχνίδι μετατοπίστηκε από τη διαπάλη με όρους ιδεολογικής - προγραμματικής ηγεμονίας και συλλογικής σύνθεσης σε διαπάλη μηχανισμών με όρους κυριαρχίας και κάθετων ψευτο-διαχωριστικών γραμμών... όλα τελείωσαν.


Υπάρχουν βαριές ευθύνες για αυτές τις ρηχές επιλογές... κυρίως εντός Συν και από πολλές πλευρές. Η 7 Νοεμβρίου όμως δεν πρέπει να αναδείξει νικητές και ηττημένους... ηττημένοι θα είμαστε έτσι και αλλιώς όλοι... όσοι πραγματικά πιστεύαμε στην ανασύνθεση της ριζοσπαστικής αριστεράς μπολιασμένη από τις σύγχρονες κοινωνικές διεργασίες και τις νέες ταξικές αντιθέσεις.


Τώρα το ότι δεν θα υπάρξουν πραγματικοί νικητές αλλά μόνο επίπλαστοι για εσωτερική κατανάλωση... δεν πρέπει να μας παρηγορεί γιατί βρισκόμαστε σε μια έκτακτη ιστορική κατάσταση που τα οργανωτικά, οικονομικά και πολιτικά κεκτημένα δεν αρκούν ούτε για το επόμενο τρίμηνο... γιατί και οι βουλευτικές εκλογές πλησιάζουν... αν δεν είναι ante portas!!!


 


* Ο Βαγγέλης Πιλάλης είναι μέλος ΚΠΕ ΣΥΝ

Σύντροφοι, μη μας κάνετε να ντρεπόμαστε

Της Αρχοντούλας Καλογερά*


 


Στη μακρά, ενεργό στην πράξη (και όχι θεωρητικά) θητεία μου στα διάφορα κινήματα της γειτονιάς, της πόλης, του χώρου δουλειάς και τη συμμετοχή μου στα πολιτικά δρώμενα, μέσα πάντα από αριστερά πολιτικά σχήματα (ΚΝΕ και ΚΚΕ παλιότερα, ΣΥΝ και ΣΥΡΙΖΑ σήμερα), έχω καταλήξει -όπως και πολλοί άλλοι συνομήλικοί μου σύντροφοι- σε ορισμένα συμπεράσματα:


1. Ο αριστερός είναι ανθρωπιστής και όχι μισάνθρωπος. Αγωνίζεται για το καλό των ανθρώπων, γιατί αγαπά τον Άνθρωπο, τη Φύση, τον Κόσμο όλο. Γιαυτό τους βάζει πάνω από τα κέρδη. Γι' αυτό εναντιώνεται στην κερδοσκοπική εκμετάλλευση και την απαξίωση όχι μόνο των ανθρώπων αλλά και κάθε μορφής ζωής.


2. Ο αριστερός θέλει να αλλάξει τον κόσμο και γι' αυτό δέχεται ότι μπορεί να αλλάζει και ο ίδιος. Δέχεται ότι όλοι οι άνθρωποι μπορούν κάτω από διαφορετικές συνθήκες να αλλάξουν. (Αλλιώς πώς θα άλλαζε ο κόσμος;). Άρα ποτέ δεν εκδίδει, και μάλιστα αμετάκλητα, πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων των ανθρώπων γύρω του, ούτε το παίζει τιμητής.


3. Ο αριστερός είναι ανοικτό μυαλό, ανοικτή καρδιά. Δεν περιχαρακώνεται από τον φόβο μήπως τον διαβρώσει το σύστημα. Η περιχαράκωση δεν σε προφυλάσσει από τίποτα στο οποίο δεν έχεις «εκτεθεί». Μόνο όταν εκτεθείς δοκιμάζεται η αντοχή και μπορείς να αναπτύξεις ανοσία.


4. Ο αριστερός δέχεται και σέβεται τη διαφορετικότητα των ανθρώπων παντού και στην πράξη ως δικαίωμα. Όχι μόνο στο χρώμα, τη φυλή, τη θρησκεία, την κοινωνική θέση, τις ελεύθερα διαμορφωμένες σεξουαλικές προτιμήσεις κ.λπ. Αλλά και στη γνώμη, την άποψη, την ιδέα, την πρόταση, ιδίως των συντρόφων του που υπηρετούν τον ίδιο σκοπό, χωρίς να διεκδικεί για τον εαυτό του το αλάθητο.


5. Ο αριστερός γνωρίζει ότι, για να αλλάξει ο κόσμος, χρειάζεται η συνειδητή συλλογική προσπάθεια, μιας μεγάλης πλειοψηφίας του λαού. Γι' αυτό δένει την αποδοχή της διαφορετικότητας με την ανάγκη της συλλογικότητας, με την αρχή της δημοκρατικής έκφρασης, με την έννοια ότι κατά τεκμήριο ορθότερες είναι οι αποφάσεις που έχουν ληφθεί δημοκρατικά από μια μεγάλη πλειοψηφία και αυτές πρέπει να εφαρμόζονται από τη συλλογικότητα (κόμμα, παράταξη, σωματείο, σύλλογο, ομάδα). Αν κάποιοι απέχουν ή και αντιστρατεύονται τη συλλογική απόφαση, τότε ως γνωστόν η πιθανή αποτυχία της δεν θα σημαίνει αναγκαστικά ότι ήταν λάθος.


Αυτά και άλλα πολλά που θα μπορούσε να προσθέσει κάποιος άλλος, αποτελούν τη σοφία της αριστεράς χρόνια τώρα, που την ξαναανακαλύπτουμε κάποιοι, αφού έχουμε υπηρετήσει πρακτικές που οδηγούν σε αντίθετες κατευθύνσεις και στην ουσία έξω από την αριστερά.


Αν αυτά τα έχουμε κατανοήσει εμείς τα εσαεί απλά μέλη, πόσο μάλλον θα έπρεπε εσείς οι πολυδιαβασμένοι στην ηγεσία της αριστεράς που πιστεύουμε ακόμη. Με αυτές τις σκέψεις, σας παρακολουθούμε άφωνοι.


Σύντροφοι, στελέχη της ΚΠΕ του ΣΥΝ, αλλά και απλά μέλη του κόμματος, που έχετε διαφορετική άποψη για την Περιφέρεια Αττικής:


Σταματήστε να μας βομβαρδίζετε με τις ιδιαίτερες απόψεις σας για την τακτική του κόμματος και κυρίως για την απόφαση στήριξης του Α. Μητρόπουλου. Τις εκφράσατε στην ΚΠΕ; Πήρε η ΚΠΕ απόφαση κατά πλειοψηφία, όπως προβλέπεται από το καταστατικό; Ψήφισε το πρόσφατο συνέδριο του ΣΥΝ την ΚΠΕ και με μεγάλη πλειοψηφία τον πρόεδρό της; Αποδοκιμάστηκε από το συνέδριο η τακτική του σ. Αλαβάνου και του Μετώπου του;


Γιατί λοιπόν και μέχρι πότε μια μειοψηφία στην κορυφή θα έχει το δικαίωμα να κάνει συνεχώς άνω-κάτω τις οργανώσεις, τα μέλη στη βάση και όλο τον κόσμο της αριστεράς, θέλοντας να επιβάλει τις μειοψηφικές απόψεις της; Το ζήσαμε με τους σ. της Ανανεωτικής Πτέρυγας και τότε οι περισσότεροι από σας επικαλούνταν την κομματικότητα. Τώρα κάνετε τα ίδια;


Σύντροφοι, θα υλοποιήσετε (πρώτοι εσείς) τη συλλογική απόφαση ή θα παίζετε σε δυό ταμπλώ; Βαρεθήκαμε πιά. Έχουμε ή μάλλον θέλετε τον ΣΥΝ να λειτουργεί σαν κόμμα ή έχετε άλλα σχέδια και σεις; Πάρτε θέση σε αυτή τη μάχη, γιατί ο κόσμος θα μας προσπεράσει για άλλη μια φορά. Ο κόσμος ζητά από κάπου να πιαστεί και μεις τον απωθούμε με τη στάση μας.


Τούτη τη στιγμή χρειάζεται η μέγιστη κινητοποίησή μας, για να ανατρέψουμε το κακό που μόνοι μας έχουμε κάνει στον χώρο μας, για να αποκρούσουμε την αναμενόμενη λυσσαλέα επίθεση που άρχισε κιόλας από εχθρούς και «φίλους» και από όλα τα ΜΜΕ στο πρόσωπο του Μητρόπουλου, από τα ίδια ΜΜΕ που μέχρι πρόσφατα τον επαινούσαν.


 


* Η Αρχοντούλα Καλογερά είναι μέλος της Π.Κ. του ΣΥΝ Αγ. Παρασκευής


 


 


 

Η αριστερά και η διάσπαση του ατόμου

Του Ευριπίδη Ταρασίδη*




Και 'κει που μετά το συνέδριο του κόμματός μας (του ΣΥΝ) λέγαμε πως τελειώσαν οι ερωτήσεις από μεριάς του κόσμου που παρεμβαίναμε -ερωτήσεις του στυλ «εσείς δεν τα βρίσκετε μεταξύ σας, θέλετε να σας στηρίξουμε κιόλας;»- νά σου που εμφανίζεται ξανά η χρόνια νόσος της αριστεράς: η φαγωμάρα της για την κτήση της μοναδικής αλήθειας. Αυτή η μοναδική αλήθεια έρχεται να συγκρουστεί βιαίως με τις ανάγκες της κοινωνίας, έρχεται να βάλει στο περιθώριο την ουσία της μάχης για τις αυτοδιοικητικές εκλογές και έρχεται να φέρει ξανά στην επιφάνεια την έννοια που η αριστερά βάζει για χάρη της συλλογικότητας και της κοινής δράσης σε δεύτερη μοίρα: το άτομο.


Στη φυσική, η διάσπαση του ατόμου ακτινοβολεί και παράγει φυσική ραδιενέργεια ή υπό άλλες πιο βίαιες συνθήκες παράγεται η γνωστή πυρηνική ενέργεια. Τα πράματα στη φυσική δεν είναι απλά. Ούτε και στη ζωή βέβαια. Υποτίθεται ότι στην αριστερά το άτομο διαφωνεί, συνθέτει, λέει τη γνώμη του γενικά για καλό της οργάνωσης του, για καλό των αγώνων, για καλό των υποτελών τάξεων. Έστω λοιπόν, απλοϊκά καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι οργάνωση = πλήθος ατόμων με κοινή βάση ιδεολογίας. Διασπώνται τα άτομα;


Σαν σύνολα ατόμων, ναι. Από ιστορικά παραδείγματα άλλο τίποτα. Προσφάτως είχαμε την αποχώρηση της Ανανεωτικής Πτέρυγας, που οδήγησε στην πιο πρόσφατη διάσπαση αριστερού κόμματος. Και εν μέσω κρίσης όλα αυτά. Αυτή η διάσπαση δεν εξέπεμψε ούτε ακτινοβολία ούτε δημιούργησε κάποια κοινωνική έκρηξη (αντίστοιχη με την πυρηνική στο κομμάτι της φυσικής). Αντιθέτως θα έλεγα. Θυμίζω τις πρόσφατες συμφωνίες με το ΠΑΣΟΚ για κοινή υποστήριξη υποψηφίων που προσπαθούν να αποσυνδέσουν τις αυτοδιοικητικές εκλογές από το σημερινό πολιτικό περιεχόμενο που 'καίει' την κοινωνία. Και αυτό δεν είναι άλλο από το Μνημόνιο και την πολιτική που ασκεί το ΠΑΣΟΚ με άλλοθι αυτό. Τα κόμματα διασπώνται λοιπόν.


Τι γίνεται με τις συμμαχίες τύπου ΣΥΡΙΖΑ; Αυτές διασπώνται; Κανονικά όχι!Ας είμαστε ειλικρινείς και σοβαροί! Όπως είπε και ο σύντροφος Αλέξης Τσίπρας, "...οι πολιτικές συμμαχίες δεν διασπώνται όταν σε κάτι δε συμφωνούν... Οι πολιτικές συμμαχίες προχωρούν σε όσα συμφωνούν και σε κάθε περίπτωση ανασυγκροτούνται ή αναδιατάσσονται, έτσι ώστε να εξυπηρετούν αποτελεσματικότερα τον στόχο τους. Και να αναπτύσσουν τη δυναμική τους". Μόνο που μονάχα σοβαρότητα και ειλικρίνεια δεν εντοπίσαμε τον τελευταίο καιρό. Ανακαλύψαμε ότι τελικά στην αριστερά υπάρχουν σωτήρες. Ότι υπάρχουν άτομα που μπαίνουν πάνω από τις διαδικασίες, πάνω από τη δημοκρατία και πάνω από τους κοινούς στόχους. Τα άτομα αυτά συνήθως εξαφανίζονται για καιρό και μετά επιστρέφουν με τον ρόλο του ήρωα για να βγάλουν από τη δύσκολη θέση τους αγωνιστές και να πουν «μην φοβάστε, είμαι εγώ εδώ. Το πολύ-πολύ τους εκβιάζουμε!». Άρα λοιπόν υπάρχουν και περιπτώσεις που τα άτομα μπαίνουν πάνω από τις συλλογικότητες πάνω από τις συμμαχίες. Και τις διασπούν!


Η πολιτική άλλωστε είναι σαν τα μαθηματικά: όλα τα θεωρήματα ισχύουν μέχρι να έρθει κάποιος να τα απορρίψει και να τα υπερβεί. Μόνο που στα μαθηματικά πάει μπροστά η επιστήμη κατόπιν τέτοιων ανατροπών. Εδώ (στη στάση του Μετώπου) η επιστήμη απλά σηκώνει τα χέρια ψηλά!


Αλλά το πρώτο μας ερώτημα -αν το άτομο διασπάται- παραμένει αναπάντητο.


Νομίζω πως δεν διασπάται. Πάντως έχει σίγουρα τη δύναμη να διασπά. Και αυτό προκαλεί μεγαλύτερες δονήσεις απ' ό,τι η διάσπαση του ατόμου στη φυσική. Επίσης έχει τη δύναμη να διασπά ένα κομμάτι λογικής, συναίνεσης, προσπάθειας σύνθεσης από το είναι του. Αυτό να δείτε εκρήξεις που παράγει!


Και αν όλα τα παραπάνω περί φυσικής και πολιτικής μοιάζουν ξένα σε έναν άνθρωπο που δεν κατάφερε να σπουδάσει λόγω του ταξικού σχολείου που πήγε, λόγω των ταξικών ανισοτήτων στην κοινωνία, λόγω της αδυναμίας της αριστεράς να ηγηθεί ενός κινήματος που θα φέρει τις υποτελείς τάξεις και τα δικαιώματα αυτών ως πρώτο στόχο ικανοποίησης, σίγουρα θα ήθελε εναλλακτικά να πει με αγανάκτηση και περίσσιο πάθος: άσε μας, ρε Αλαβάνο!!


 


* Ο Ευριπίδης Ταρασίδης είναι μέλος της Π.Κ. Νεολαίας ΣΥΝ Βόλου

Τετελεσμένα

Του Αποστόλη Αγέλαστου*




Συντρόφισσες και Σύντροφοι


Πίστευα ότι μετά τις τραυματικές εμπειρίες που μας άφησε το 6ο Συνέδριο του κόμματός μας με τη διάσπασή του, μια και οι πρώην σύντροφοί μας οι ανανεωτικοί ζητούσαν εκβιαστικά να περάσουν οι απόψεις τους, θα άλλαζε το κλίμα στον ΣΥΝ.


Τελικά το κλίμα δεν άλλαξε και οι μηχανισμοί ζουν και βασιλεύουν και έρχονται σε αντιπαράθεση και, όπως γίνεται πάντα, ηττημένο είναι το πνεύμα της συντροφικότητας και η απομάκρυνση συνεχώς από τον στόχο μας της ενότητας της αριστεράς.


Αλήθεια, σύντροφοι, γιατί δημιουργούμε προβλήματα εκεί που δεν υπάρχουν; Ενώ η λύση είναι τόσο απλή: Το δημοψήφισμα ανάμεσα στα μέλη. Θα επιλέγατε τρεις ή τέσσερις προσωπικότητες και τα μέλη θα ψήφιζαν. Έτσι απλά.


Ένα δημοψήφισμα είναι δυο μέρες δουλειά και με τις δυνατότητες που μας δίνει η νέα τεχνολογία θα είχαμε το αποτέλεσμα σε λίγες ώρες. Γιατί τόση πρεμούρα, γιατί πάλι στα τετελεσμένα;


Γιατί τα μέλη να παρακολουθούν άφωνα τις πεισματικές αντιπαραθέσεις και στο τέλος να καταλήγουμε στα τετελεσμένα;


Δεν μας ενδιαφέρει η υποψηφιότητα ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ ούτε η υποψηφιότητα ΑΛΑΒΑΝΟΥ, γιατί και τις δυο δεν μπορούμε να τις αποδεχθούμε για διαφορετικούς λόγους την κάθε μία. Εμείς τα μέλη δεν έχουμε λόγο;


Τα χιλιόμετρα από σπίτι σε σπίτι, από άνθρωπο σε άνθρωπο, ποιος θα τα κάνει; Να μην πούμε κι εμείς τη γνώμη μας ;


Εμείς δεν είμαστε που σε όλες τις εκλογές τραβάμε το κουπί;


Στόχος πρέπει να είναι τα προβλήματα που έχουν αφαιρέσει από τον λαό την ασφάλεια και την υπερηφάνειά του και όχι τα πρόσωπα.


Δεν μας ενδιαφέρει ποιος μπορεί να φέρει μεγαλύτερα ποσοστά, αλλά αυτός που με σαφήνεια θα προβάλει τις θέσεις μας και θα προβάλει μια εικόνα ενότητας.


Γι' αυτό, σύντροφοι, τα τετελεσμένα που ανήκουν σε άλλες εποχές δεν τα χρειαζόμαστε.


Με συντροφικούς χαιρετισμούς.


 


* Ο Αποστόλης Αγέλαστος είναι μέλος της Π.Ο. Καλλιθέας.

Στρατηγοί χωρίς στρατό;

«Εκλογικισμός» δεν είναι το να συμμετέχεις στις εκλογές και να προσπαθείς να τις κερδίζεις. Εκλογικισμός είναι η ιδέα ότι η ηγεμονία κατακτιέται με τις εκλογές και ότι οι εκλογές κερδίζονται μέσα στις προεκλογικές καμπάνιες: με πολιτικούς ηγέτες, με λαμπερά πρόσωπα, με έξυπνες ατάκες και αδιάλλακτη φρασεολογία


 


Δεν είμαστε καθόλου χαρούμενοι για τις διασπάσεις και τον κατακερματισμό της αριστεράς, ιδιαίτερα της ριζοσπαστική αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ. Αντιθέτως. Είμαστε προβληματισμένοι από το γεγονός ότι οι διαδοχικές κρίσεις και το οριστικό δράμα διεξάγονται πάντα μεσούσης της προεκλογικής περιόδου: ευρωεκλογές, βουλευτικές, δημοτικές και περιφερειακές εκλογές. Δεν είμαστε ανυποψίαστοι, είχαμε δει, όπως όλοι, να εξελίσσεται ένα ανταγωνιστικό σχέδιο διαφοροποίησης εντός του ΣΥΡΙΖΑ από τις οργανώσεις και τα πρόσωπα που αποτελούν το «Μέτωπο αλληλεγγύης» εδώ και ένα χρόνο περίπου. Είχαμε προβλέψει την κατάληξη, κάναμε ότι μπορούσαμε για να αποτρέψουμε το αναπότρεπτο, σε βάρος μάλιστα της ίδιας μας της πολιτικής αξιοπρέπειας, σε βάρος επίσης των πιο ειλικρινών δυνάμεων μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Γνωρίζαμε ότι είναι αδύνατο να επαγγέλλεσαι την ενότητα της αριστεράς και την ίδια στιγμή να οδηγείσαι σε διαδοχικές διασπάσεις και μάλιστα σε μια εποχή που το αίτημα του κόσμου της εργασίας είναι η μέγιστη ενότητα για να αντιμετωπισθεί το Μνημόνιο και η κυβερνητική επέλαση σε στοιχειώδη δικαιώματα της μισθωτής εργασίας. Εκείνο που δεν γνωρίζαμε, και ακόμα και σήμερα δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε με ακρίβεια, είναι ποιες είναι οι πολιτικές διαφορές -οι πολιτικές, όχι οι ιδεολογικές και στρατηγικές- που κάνουν τη διάσπαση αναπόφευκτη.


 


Συγκρούσεις για την ηγεμονία;


Η εύκολη απάντηση είναι η πάλη για την ηγεμονία. Μια πάλη χωρίς αρχές με έντονα αρχηγικά και μεσσιανικά στοιχεία, ιδιαίτερα από την πλευρά του Α. Αλαβάνου, η οποία από τη στιγμή που δεν της βγήκε, λόγω της στοιχειώδους συνοχής του ΣΥΝ και της άρνησης της ΑΝΑΣΑ να τη συνδράμει, εξυφαίνει την ηρωική έξοδο από τις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ για να συναντηθεί με το «πεπρωμένο» μιας αδιευκρίνιστης κοινωνικής αριστεράς. Ένα πολιτικό σχέδιο δηλαδή βγαλμένο από τα συρτάρια της ΠΑΣΟΚικής εμπειρίας της μεταπολίτευσης το οποίο στις μέρες μας δεν μπορεί να συγκινήσει ούτε καν τις δυνάμεις που εύχονται τη διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ. Στην πραγματικότητα πίσω και πέρα από το βολονταρισμό, τις κινήσεις τακτικής στην πολιτική σκακιέρα, το πόκερ της απόδοσης των ευθυνών της διάσπασης που εκπονεί και διαχειρίζεται το «Μέτωπο» κρύβεται η παθολογία του, όπως και ενός μεγάλου τμήματος της αριστεράς εξ άλλου, που δεν είναι άλλη από τον «εκλογικίστικο» χαρακτήρα των ενδοαριστερών συγκρούσεων.


«Εκλογικισμός» δεν είναι το να συμμετέχεις στις εκλογές και να προσπαθείς να τις κερδίζεις. Εκλογικισμός είναι η ιδέα ότι η ηγεμονία κατακτιέται με τις εκλογές και ότι οι εκλογές κερδίζονται μέσα στις προεκλογικές καμπάνιες: με πολιτικούς ηγέτες, με λαμπερά πρόσωπα, με έξυπνες ατάκες και αδιάλλακτη φρασεολογία. Ιδέα ολέθρια, που δεν σταμάτησε να φέρνει καταστροφικές ήττες - ακόμα και εκλογικές. Ιδέα που έχει πληρώσει ακριβά στο παρελθόν ο Συνασπισμός και σήμερα δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι έχει ανοσία.


Οι εκλογές δεν είναι παρά ένα εργαλείο μέτρησης, μια φωτογραφία της γνώμης στη δεδομένη στιγμή. Παράγουν δυνατότητες ή δυσκολίες για την επόμενη μέρα, δεν παράγουν όμως οι ίδιες τη γνώμη που καταγράφεται. Αυτή διαμορφώνεται ουσιαστικά έξω από την εκλογική σφαίρα, μέσα στις κοινωνικές πρακτικές όπως αυτές δομούνται μέσα στις κυρίαρχες κοινωνικές σχέσεις και στους θεσμούς που τις αποκρυσταλλώνουν.


 


Η αποδόμηση των συναινέσεων


Για να μην καταγράφουν οι εκλογές απλώς «την κυριαρχία των κυρίαρχων» η Αριστερά πρέπει να επεμβαίνει πολύ πριν την εκλογική μάχη, στο επίπεδο της ίδιας της διαδικασίας σχηματισμού της συναίνεσης. Πρέπει να προωθεί μια αγωνιστική πρακτική που να υπονομεύει την αστική ηγεμονία, να αποσυνθέτει την ταξική συμμαχία στην οποία στηρίζεται. Μέσα από αυτό το πρίσμα είναι απόλυτα εύλογο να επιχειρείς να συμπυκνώσεις στο πολιτικό πεδίο, άρα και να αποτυπώσεις στο εκλογικό, τους αγώνες της αμέσου προηγούμενης περιόδου. Μια περίοδος κοινωνικών αγώνων οι οποίοι μπορεί να μην κατάφεραν να ανατρέψουν το Μνημόνιο και την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, διέρρηξαν όμως τις κοινωνικές συναινέσεις και αναστάτωσαν το μπλοκ εξουσίας. Αυτούς τους αγώνες, τους ελλειμματικούς, τους αποσπασματικούς, που δεν είχαν ενδεχομένως σαφή «αντικαπιταλιστική ρητορική», που κινήθηκαν προγραμματικά στα όρια του κοινωνικού κράτους και του σοσιαλδημοκρατικού συμβολαίου -πως θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά- δεν τους έδωσε μόνη της η αριστερά, ούτε βεβαίως μόνη της η ριζοσπαστική Αριστερά.


Τους έδωσε μαζί με τα συνδικάτα, τους νεολαίους, τα λαϊκά στρώματα, με ΠΑΣΟΚους και αριστεριστές, με τους «πάνω» και τους «κάτω». Έχουμε βάσιμους λόγους να πιστεύουμε ότι οι 3 ομάδες που προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ και στηρίζουν την υποψηφιότητα Μητρόπουλου στην Περιφέρεια της Αθήνας είναι αποτελέσματα αυτής της κοινωνικής διεργασίας, των αγώνων και της πολιτικής διαφοροποίησης. Στόχος μας σε μια πρωτόγνωρη συγκυρία ήτα και παραμένει η δημιουργία του πιο πλατιού μετώπου δυνάμεων που θα παλέψει για την έξοδο από την κρίση από θέσεις που θα θέτουν σε προτεραιότητα την κοινωνία και τους εργαζόμενους και μπορούμε τουλάχιστον να ισχυριστούμε πως το προσπαθούμε με όρους συνάντησης χώρων και όχι με όρους μεταγραφής προσώπων. Ανεξάρτητα από το πόσο επιτυχημένα εκτιμά ο καθένας πως εργαζόμαστε προς αυτην την κατεύθυνση έχουμε λόγους να πιστεύουμε ότι η πολιτική του Μνημονίου και του ΠΑΣΟΚ, μετά τη δίμηνη «εκεχειρία» λόγω εκλογών, θα εντείνει την κοινωνική και πολιτική διεργασία.


Η αριστερά πρέπει να είναι και πάλι εκεί με το διπλό στόχο της συσπείρωσης και της διεύρυνσης, έτοιμη να υπερβεί τον εαυτό της και την έκρηξη υποκειμενισμών που βιώσαμε όλο το προηγούμενο διάστημα, έτοιμη να συμμαχήσει στη βάση ενός κοινού σχεδίου με τμήματα του πληθυσμού που απεγκλωβίζονται από το ΠΑΣΟΚ και δυνάμεις του οικολογικού χώρου που αντιλαμβάνονται τα διακυβεύματα της συγκυρίας, μα κυρίως πρέπει να είναι έτοιμη υπερβαίνοντας την υπερπολιτικοποίησή της να κοπιάσει για τη συγκρότηση ενός κοινωνικού κινήματος ανατροπής της σημερινής πολιτικής σε συμμαχία πρωτίστως με τα κοινωνικά στρώματα που βιώνουν πρώτα τις οδυνηρές συνέπειες της πολιτικής του Μνημονίου.


Αν η αριστερά μένει αδιάφορη γι’ αυτή τη διεργασία, περίκλειστη στην αυτοαναφορικότητα και στο ενδοαριστερό παιχνίδι των συσχετισμών, δεν συμβαίνει το ίδιο με το πολιτικό σύστημα. Το τελευταίο και ιδιαίτερα το ΠΑΣΟΚ, η κυβέρνησή του και το σύστημα των ΜΜΕ που στηρίζει τη συναίνεση στο Μνημόνιο μετά από μια αποτυχημένη περίοδο αποπολιτικοποίησης των αυτοδιοικητικών εκλογών δια μέσου «προσώπων» που δεν είχαν βαρύ πολιτικό στίγμα (Καμίνης, Μπουτάρης, Τατούλης) επανέρχεται πολώνοντας πλέον την εκλογική σύγκρουση δίνοντας χαρακτήρα δημοψηφίσματος αποδοχής της κυβερνητικής πολιτικής, στερώντας βεβαίως το «φύλλο συκής» από τη Δημοκρατική Αριστερά. Ας πρόσεχε.


 


Κοινωνία και στρατηγεία


Αν ο εκλογικισμός είναι το ένα «προπατορικό αμάρτημα» της Αριστεράς, το άλλο είναι η απογείωση από το κοινωνικό, το μεγάλο πολιτικό παιχνίδι που αγνοεί, αδιαφορεί η υποτιμά τους υπαρκτούς συσχετισμούς τη συνείδηση και τις διαθέσεις του κόσμου της εργασίας, του κόσμου της Αριστεράς. Η Αριστερά δεν μπορεί να υπάρξει ως επιτελείο, ως στρατηγείο μεγάλων ιδεών και μεγάλων σχεδίων επί του πολιτικού, έξω και πέρα δηλαδή από το κοινωνικό φίλτρο των οργανωμένων της δυνάμεων.


Ο ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει και αντέχει τις απερίγραπτες κακουχίες γιατί οι μικρές του δυνάμεις είναι κοινωνικά αγκυρωμένες: σε συνδικάτα, σε κινήματα πόλης, σε περιβαλλοντικά σχήματα, σε αντιρατσιστικές κινήσεις, σε πρωτοβουλίες αλληλεγγύης και αντίστασης, γιατί ζει και υπάρχει, πολιτικά και κοινωνικά, στις τοπικές κοινωνίες, σε δήμους, συνοικίες και κοινότητες. Με όλους αυτούς είμαστε αποφασισμένοι να συνεχίσουμε το ταξίδι, δεν μας αφορούν τα σενάρια υποκατάστασης, πόσο μάλλον αντικατάστασης του «λαού της αριστεράς» με ένα άλλο λαό. Συνεχίζουμε με όλους εκείνους και όλες εκείνες που εξακολουθούν να πιστεύουν το εγχείρημα της ενότητας της ριζοσπαστικής αριστεράς, της ενότητας της αριστεράς με ανιδιοτέλεια, ανεξάρτητα από την πρόσκαιρη διαφωνία, βαθαίνοντας τη δημοκρατία και εκτείνοντας την πολιτική δράση.


 


Έφη Καλαμαρά,


Τάσος Κορωνάκης,


Χριστόφορος Παπαδόπουλος


Μέλη της Π.Γ. του ΣΥΝ

Η δική μας κρίση

Του ΝΙΚΟΥ ΚΑΡΑΝΙΚΑ


 


Το τελευταίο διάστημα η αριστερά παρουσιάζει την αδυναμία της να παρέμβει και να κάνει την κρίση ευκαιρία για τις κοινωνικές δυνάμεις που όλα αυτά τα χρόνια είναι εξαρτημένες για διάφορους λόγους από τις κυβερνητικές δυνάμεις.


Όπως φαίνεται το Μνημόνιο θίγει τόσους και τόσο που άρχισε να εκδηλώνεται μαζική δυσαρέσκεια στα απλά μέλη-φίλους και στα στελέχη, με δημόσιες διαφοροποιήσεις και διαγραφές.


Μέσα σ' αυτήν τη συγκυρία έχουμε τις εκλογές για τοπική αυτοδιοίκηση, όπου Μνημόνιο και "Καλλικράτης" πρωταγωνιστούν, διαλύοντας κάθε νόημα αυτοδιοικητικό και την κυβέρνηση να προσπαθεί να συγκρατήσει τον κόσμο της, με απώτερο σκοπό να καταγράψει τις λιγότερες απώλειες ώστε να συνεχίσει την επίθεσή της προς την εργατική τάξη, την κοινωνία.


Το ζήτημα τώρα είναι τι κάνουμε εμείς ως αριστερά αυτήν την περίοδο και όχι γενικά τι θα κάναμε σε ομαλή περίοδο και συνάμα να υπερασπιστούμε την αντίληψη μας για την τοπική αυτοδιοίκηση δημιουργώντας ένα ρεύμα ενάντια στο Μνημόνιο και τον "Καλλικράτη".


Τόσο ο Συνασπισμός όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουμε αποφασίσει ότι σ' αυτή τη συγκυρία πρέπει να συνδράμουμε ώστε να διευκολύνουμε τη δημόσια έκφραση διαφωνίας του κόσμου, που, ενώ κατάγεται από το ΠΑΣΟΚ, διαφωνεί τώρα και είναι διατεθειμένος να συνεργαστεί μαζί μας στις εκλογές.


Αν αδιαφορήσουμε για τη δυσαρέσκεια που υπάρχει από την πλευρά του κόσμου του ΠΑΣΟΚ και αρκεστούμε σε ρητορείες, και υποθέσεις, θα καταλήξουμε να λειτουργούμε με βάση το συναίσθημα και μια "εγωιστική" αριστερή αισθητική.


Η εποχή όμως απαιτεί να σκεφτούμε και να δράσουμε πολιτικά, γνωρίζοντας ότι τόσα χρόνια σε ελάχιστες πόλεις έχουμε δημιουργήσει σταθερές σχέσεις με άξονα την τοπική αυτοδιοίκηση, την αυτοδιαχείριση, την άμεση δημοκρατία, την αλληλεγγύη, την κοινωνική χειραφέτηση έτσι ώστε η ρήξη με τον "Καλλικράτη" και το Μνημόνιο να είναι υπόθεση απλού συντονισμού.


Να σκεφτούμε και να πράξουμε πολιτικά ως αριστερά δεν σημαίνει να πράξουμε δημαγωγικά, γιατί δημαγωγία είναι να αποφασίζεις κάτι και να πράττεις αλλιώς επειδή διευκολύνει προσωπικές στρατηγικές ή γιατί η δυσκολία να επινοήσεις και να χαράξεις την ανάλογη τακτική, και να τη δικαιολογήσεις, σε οδηγεί σε γνώριμες τακτικές ασάφειας προς γενικά καταγγελτικά καλέσματα και δικαιολογίες αριστερού ήθους.


Αντιθέτως, στην περίπτωσή μας σημαίνει ότι πρέπει να βρεθούμε με ανθρώπους που πριν από ένα διάστημα διαφωνούσαμε και τους καταγγέλλαμε για την υποστήριξή τους σε αντιλαϊκές πολιτικές και σήμερα διαφωνούν.


Σημαίνει να χρησιμοποιήσουμε την τέχνη της πολιτικής δίχως να κοροϊδεύουμε ή να σνομπάρουμε τον βαθμό συνείδησής τους. Να δεχτούμε ότι κάνουμε προσπάθεια με αυτόν τον κόσμο να αναδείξουμε την αριστερή κριτική στην κρίση και να γίνει χρήση της δυνατότητας να συνομιλήσουμε στην κατεύθυνση αριστερών προτάσεων.


Να σπάσουμε την κυρίαρχη αντίληψη ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος και να προωθήσουμε την αντίληψη της αριστερής διεξόδου ώστε να την διαδίδουν τα ίδια τα διαφωνούντα μέλη του ΠΑΣΟΚ στην ταραγμένη κοινωνία του ΠΑΣΟΚ.


Να οργανώσουμε ανοιχτές εκδηλώσεις με ομιλητές από την πλευρά αυτού του κόσμου μαζί με δικά μας μέλη και εκεί να οργανώσουμε επιτροπές ενάντια στα μέτρα, με άμεση εμπλοκή του κόσμου και με δημοκρατική, κινηματική διαδικασία ώστε να μπορούμε να ελέγχουμε και να παρεμβαίνουμε στην εκλογική ενότητα που θα προκύψει.


Μια ήττα εκλογική του ΠΑΣΟΚ αυτήν την περίοδο με αντίστοιχη επιτυχία των ψηφοδελτίων αυτής της συνεργασίας δημιουργεί στους κόλπους αυτής της κοινωνίας την συνθήκη απονομιμοποίησης της κυβερνητικής πολιτικής, βάζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ στο επίκεντρο των εξελίξεων.


Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν μια δύναμη που ήταν μακριά από τους αγώνες των εργαζομένων, τότε θα έλεγα ότι αυτή η τακτική είναι δημαγωγική πολιτική που αδιαφορεί για τις κοινωνικές διεργασίες. Όμως συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, γι' αυτό και δεν πρέπει να εγκλωβιστούμε σε συναισθηματισμούς.


Έχουμε λίγο χρόνο μπροστά μας για να οργανώσουμε μια τακτική που προσδοκά την συνάντηση με ανθρώπους που, ενώ όλα τα προηγούμενα χρόνια χειροκροτούσαν ή σιωπούσαν, σήμερα διαφοροποιούνται από την κυβερνητική πολιτική και μας επιλέγουν για συνεργασία.


Κανείς δεν είπε ότι αυτή η συνεργασία σημαίνει αλλαγή του χαρακτήρα μας και άλλο τόσο δεν σημαίνει ότι όλοι αυτοί από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ γίνανε σύντροφοί μας στην στρατηγική του σοσιαλισμού. Επίσης ας κρατήσουμε την επιφύλαξή μας ότι κάποια στελέχη από το ΠΑΣΟΚ ψάχνουν σε μας την πολιτική τους καριέρα και την αυριανή δυναμική επιστροφή με νέους όρους στο ΠΑΣΟΚ.


Να κρατήσουμε όμως στο μυαλό μας ότι αυτοί είναι λίγοι σε σχέση με τον κόσμο που θα συναντηθούμε και ότι, αν εμείς, με ξεκάθαρες θέσει,ς έχουμε συνδράμει προς όφελος της κοινωνίας με γνώμονα την ανατροπή της κατάστασης, προβάλλοντας την πολιτική κουλτούρα μιας δημοκρατικής κινηματικής διαδικασίας, τότε μόνο κέρδος θα έχουμε και σαν άνθρωποι και σαν ΣΥΡΙΖΑ αλλά και ως κοινωνία.


 


ΥΓ.: Είναι προφανές ότι όταν επικαλούμαι τον ΣΥΡΙΖΑ δεν εννοώ το μέτωπο του Αλαβάνου, ΚΟΕ, ΔΕΑ, λόγω έλλειψης αυτής της δημοκρατικής και κινηματικής κουλτούρας, αλλά λόγω της διάσπασης που έχουν επιλέξει με αρχή την Περιφέρεια Αττικής.


 


http://karanikas.wordpress.com/

Οι «φυλές» και οι .. «φίλαρχοι» της αριστεράς

Της Ρούλας Καϊμακη*




Σε στιγμές σοβαρής (!) αυτοκριτικής (;) είναι συχνή η αναφορά όλων μας στις... «φυλές» της αριστεράς, τις ιδιομορφίες τους και τις συγκρούσεις τους. Τις οποίες, στη συνέχεια, αποκηρύσσουμε μετά βδελυγμίας ομνύοντας στην ενότητα.


Σπανίως όμως αναφερόμαστε με σοβαρότητα στους .. «φίλαρχους» της αριστεράς και στο δημοκρατικό της πρόσωπο (ή προσωπείο).


Ας πάρουμε το ΚΚΕ. Εσαεί ερωτευμένο με τη «μόνη λύση» που είναι η κατάληψη της εξουσίας από τον λαό (μέσω του κόμματος φυσικά), την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου (μέσω του κόμματος φυσικά) και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού (μέσω του κόμματος φυσικά). Η έμπρακτη αποτυχία αυτού του μοντέλου και ο εκφυλισμός του σε ένα γραφειοκρατικό και αντιδημοκρατικό σύστημα διακυβέρνησης της κοινωνίας οφείλεται στους εχθρούς του λαού (φυσικά).


Αλλά και η στάση του απέναντι στα άλλα πολιτικά και ιδεολογικά ρεύματα μέσα στην αριστερά εκφράζεται με την απαξίωση και καταγγελία των πάντων εκτός του «περιουσίου της ιστορίας» (φυσικά) κόμματος.


Ας πάρουμε το νεοσύστατο κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς. Που στέκεται διστακτικά και με μικροαστικό καθωσπρεπισμό απέναντι στον λαό, τα προβλήματά του, τους αγώνες του. Πιστεύοντας ότι μόνο μέσα από τη συμμετοχή σε κάποια τρέχουσα εξουσία (μην το πολυψάχνουμε κιόλας) μπορεί να εφαρμόσει τις «μεταρρυθμιστικές» του ιδέες. Έστω και από τη θέση του «τρίτου έξω φυλαρούχα». (Φυλαρούχας, όπως πληροφορούμαι από σοβαρούς φιλάθλους, είναι ο φροντιστής, που κουβαλάει, πλένει, σιδερώνει και τακτοποιεί τις στολές των παικτών μιας ομάδας. Σαν τέτοιος συμμετέχει στις αποστολές της).


Αυτό που αντισταθμίζει την υστέρησή του σε δύναμη και κοινωνική εμβέλεια είναι το «υψηλό επίπεδο» των μελών του και των απόψεών του, η επιρροή του στην διανόηση και τους πανεπιστημιακούς. Μια άλλη ελίτ, περιούσια και αυτή της ιστορίας (φυσικά). Που επιζητεί απελπισμένα τη συμμετοχή στην εξουσία μέσα από συμπράξεις.


Προχωράμε στον ΣΥΡΙΖΑ και τους «συμμάχους»!! Όπου στόχος των περισσοτέρων είναι η διάλυση ή η υποταγή του ΣΥΝ, που είναι η μεγαλύτερη συνιστώσα (και ως εκ τούτου... αριστοκράτισσα και εξ αντικειμένου αντιδημοκρατική έως ξεπουλημένη). Διότι, ανεξάρτητα από την κοινωνική τους επιρροή (;), εκπροσωπούν τη «μόνη αριστερά» που θα αναμορφώσει και θα φέρει στον ίσιο δρόμο την παραπαίουσα παιδίσκη. Εδώ έχουμε την ελίτ της «καθαρής» αριστεράς (φυσικά).


Αφήσαμε στο τέλος το καλύτερο. Τον ΣΥΝ τον ίδιο. Ας κάνουμε ένα μικρό απολογισμό λοιπόν.


A. Η πρώτη πρόεδρος του ΣΥΝ αποχώρησε, βρίσκεται -ελέω ΠΑΣΟΚ - στις Βρυξέλλες και ασχολείται με την αλιεία, αφού για λόγους «αριστερής συνείδησης» αρνήθηκε το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Έκτοτε για το μνημόνιο, τα οικονομικά μέτρα κ.λπ. προφανώς οι δηλώσεις της έγιναν στην γλώσσα των ψαριών.


- Ο δεύτερος πρόεδρος του ΣΥΝ συμβιβάστηκε με μια διμηνιαία (..παρά κάτι) θητεία ως πρόεδρος του Παναθηναϊκού.


- Ο τρίτος πρόεδρος του ΣΥΝ δεν συμβιβάζεται με τίποτα. Αυτός παίρνει ό,τι του λάχει. Από πρόεδρος ή αντίπαλος του ΣΥΡΙΖΑ, από αρχηγός τάσης ή κόμματος, από πούρος αριστερός μέχρι οπαδός της συνεργασίας με τμήματα της σοσιαλδημοκρατίας... μέχρι και περιφερειάρχης αν τα άλλα δεν φτουράνε. Μόνο την ανώνυμη συμμετοχή και προσφορά δεν αντέχει.


- Ο νυν πρόεδρος ανδρώθηκε πολιτικά σε αυτό το κόμμα, με αυτούς τους προέδρους. Θέλει / μπορεί να αλλάξει το τοπίο; Ζητούμενο.


Β. Τα στελέχη, οι αμιγώς(!) πολιτικοϊδεολογικές τάσεις που δεν είναι οργανωμένες φράξιες (όχι καλέ!) και η περίφημη «σύνθεση απόψεων» για την παραγωγή πολιτικής. Καλά, το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε;


Στο τέλος παίρνουμε και μια απόφαση κατά της «οργανωτικής και πολιτικής παραλυσίας» και είμαστε ωραίοι.


Επειδή όμως όλα αυτά συμβαίνουν γιατί... υπάρχουν απίστευτα σοβαρές και διαφορετικές πολιτικές και ιδεολογικές εκτιμήσεις για τον καλύτερο τρόπο αντιμετώπισης της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας της τρόικας και της κυβέρνησης προς όφελος των εργαζομένων (!), μη τύχει και σας περάσει από το μυαλό ότι ελάχιστα διαφέρουν από ό,τι συμβαίνει στα κόμματα εξουσίας. Ά πα πα!!!


Τέλος ας έρθουμε και στις «φυλές». Που απαρτίζονται από όλους εμάς, μέλη και οπαδούς (λίγους πια) όλων των παραπάνω.


Έχουμε τεράστια ευθύνη γιατί χρόνια δεχόμαστε να απαντάμε σε ερωτήσεις: «Γιατί όχι ο Αλαβάνος;», «Γιατί όχι ο Τσίπρας;», «Γιατί όχι ο Λαφαζάνης;», «Γιατί όχι η… Μαρία η Πενταγιώτισσα;». Έχουμε τεράστια ευθύνη γιατί δεν βάζουμε εμείς το μοναδικό ερώτημα του οποίου η απάντηση θα είχε κάποιο νόημα για τον ελληνικό λαό, το «γιατί αριστερά» !!!


Όσο για μένα (έτσι δεν λέει, ότι πρέπει να κάνουμε την αυτοκριτική μας;) αναρωτιέμαι πιο σοβαρά από κάθε άλλη φορά. Μήπως παλεύουμε για «ένα πουκάμισο αδειανό, για μια Ελένη»;


 


 


* Η Ρούλα Καϊμάκη είναι μέλος της Π.Κ. Χαλανδρίου του ΣΥΝ

Κρίσιμα ερωτήματα ζητούν απάντηση για τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ

Του Γιάννη Τόλιου


 


Η κρίση στο «συμμαχικό σχήμα» του ΣΥΡΙΖΑ αφορά όλες τις συνιστώσες. Ευθύνες υπάρχουν σχεδόν σε όλες τις πλευρές και πρώτα απ’ όλα στον ΣΥΝ, τη μεγαλύτερη συνιστώσα, που δεν κατάφερε να αποτρέψει την κάθοδο δύο ψηφοδελτίων στην Περιφέρεια Αττικής. Μεγάλες είναι επίσης και οι ευθύνες του πρώην προέδρου του ΣΥΝ και της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ Α. Αλαβάνου, που παρά, τον θετικό ρόλο την περίοδο 2004-2008, τα τελευταία δύο χρόνια συνέβαλε με τη στάση του στις αρνητικές εξελίξεις.


Πού ακριβώς επικεντρώνονται οι ευθύνες της ηγεσίας του ΣΥΝ; Πολύ συνοπτικά σε λαθεμένες πολιτικές θεωρήσεις και σεχταριστικές πρακτικές. Ειδικότερα η εμμονή της να τοποθετήσει επικεφαλής του ψηφοδελτίου Περιφέρειας Αττικής πρόσωπο προερχόμενο από το ΠΑΣΟΚ για να εκφράσει τάχα τους δυσαρεστημένους ψηφοφόρους του δείχνει τουλάχιστον «πολιτικό κόμπλεξ» (απουσία πολιτικής αυτοπεποίθησης), διότι θεωρεί ότι καταξιωμένοι αγωνιστές της αριστεράς (σε πολιτικό ή κοινωνικό επίπεδο) δεν μπορούν να εκφράσουν αυτόν τον κόσμο. Πρόκειται για αναγωγή ενός ζητήματος τακτικής σε ζήτημα στρατηγικής.


Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι αγωνιστές προερχόμενοι από τον ευρύτερο «σοσιαλιστικό χώρο», που έχουν διαχωρίσει «ξεκάθαρα» τη θέση τους πολιτικά και οργανωτικά σε αντιλαϊκές επιλογές, δεν μπορούν να αναδειχτούν υποψήφιοι της Αριστεράς. Μια τέτοια περίπτωση ήταν ο Μανόλης Δρεττάκης, που τίμησε την αριστερά και τιμήθηκε από την αριστερά.


Δυστυχώς η εμμονή της ηγεσίας του ΣΥΝ σε έναν υποψήφιο που μέχρι την τελευταία στιγμή κρατιόταν «πεισματικά» από την κομματική του θέση και διαπραγματευόταν παράλληλα τη συμμετοχή του σε άλλο συνδυασμό φιλοπασοκικής έμπνευσης δεν μπορεί να πείσει κανέναν για την ορθότητα της επιλογής. Αλήθεια, άξιζε να διχαστεί ο ΣΥΡΙΖΑ, τη στιγμή που όλες σχεδόν οι συνιστώσες, όπως και μεγάλο κομμάτι του ΣΥΝ και η Νεολαία, ήταν ενάντια σε αυτήν την επιλογή;


Από την άλλη η ηγεσία του ΣΥΝ δεν έκρινε κατάλληλη την υποψηφιότητα μιας καταξιωμένης αριστερής αγωνίστριας, της Ν. Βαλαβάνη, που προτάθηκε από τις γυναίκες του ΣΥΡΙΖΑ (σ. Φραγκιαδάκη), έγινε δεκτή από όλες τις συνιστώσες και τον Α.Αλαβάνο (αποτρέποντας την κάθοδο του), καθώς από μεγάλο τμήμα του κόμματος (Αριστερό Ρεύμα).


Ο ισχυρισμός ότι το «πολιτικό σχέδιο» του ΣΥΝ δεν μπορούσε να εξυπηρετηθεί με την υποψηφιότητα της Ν. Βαλαβάνη, ούτε με αυτήν του Α. Αλαβάνου, είναι έωλος και παραπειστικός. Αν ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΝ δεν υπηρετούσε το πολιτικό σχέδιο στην Περιφέρεια Αττικής, μπορούσε να το υπηρετήσει στον Δήμο Αθήνας; Εν τέλει σε τι διαφέρει το «πολιτικό σχέδιο» της ηγεσίας του ΣΥΝ από αυτό της «Ανανεωτικής Πτέρυγας», που έθετε ως όρο στο Έκτακτο Συνέδριο για την παραμονή στο κόμμα τον απεγκλωβισμό από ΣΥΡΙΖΑ και την επιδίωξη συνεργασίας με τις δυνάμεις του «σοσιαλιστικού χώρου»;


Προβλήθηκε επίσης η άποψη ότι στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν «ανταγωνιστικά πολιτικά σχέδια». Οι επιλογές του ΣΥΝ έχουν χαρακτήρα «ανταγωνιστικού σχεδίου» απέναντι στις άλλες συνιστώσες; Άραγε με τέτοιες θεωρήσεις μπορεί να κρατηθεί μια πολιτική συμμαχία; Θεωρώ ότι όλες οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, ως αυτοτελείς πολιτικές οργανώσεις, έχουν τα δικά τους ιδιαίτερα «ανταγωνιστικά σχέδια», όπως κι ο ΣΥΝ. Όμως ταυτόχρονα έχουν συμφωνήσει την «κοινή δράση» σε αυτά που συμφωνούν.


Ποιες ήταν οι πολιτικές διαφορές που προέκυψαν, μετά το Έκτακτο Συνέδριο και την Πανελλαδική Συντονιστική Επιτροπή ΣΥΡΙΖΑ (Ιούλιος 2010), που έκαναν αδύνατη την ενιαία κάθοδο στην Περιφέρεια Αττικής; Εξυπηρετούν την «πολιτική συμμαχιών» και την υπόθεση της κοινής δράσης της αριστεράς τέτοιες «σεχταριστικές» λογικές;


Λέγεται ότι δεν υπάρχει θέμα προσωπικής αντιδικίας Αλαβάνου - Τσίπρα και ότι τα ζητήματα είναι πολιτικά. Αν είναι έτσι, και εύχομαι να είναι, ποιες είναι οι πολιτικές διαφωνίες; Ποιες συγκεκριμένες πολιτικές διαφορές υπάρχουν με το «Μέτωπο Αντίστασης και Ανατροπής»; Άραγε στις επόμενες βουλευτικές εκλογές, αν κάποιος από το «Μέτωπο» και συγκεκριμένα ο Α. Αλαβάνος, θελήσει να είναι υποψήφιος σε κάποια περιοχή, η ηγεσία του ΣΥΝ θα θέσει «βέτο»;


Τέλος σε ποιο πολιτικό σχέδιο εντάσσονται οι τελευταίες δηλώσεις του προέδρου του ΣΥΝ στον Ρ/Σ 9,84 (13.9.10) για «αναδιάταξη συμμαχιών» στο πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ; Ασφαλώς κάθε συνιστώσα, όπως και ο ΣΥΝ, αξιολογώντας την πορεία μιας «συμμαχίας», έχει το δικαίωμα επαναπροσδιορισμού της στάσης του. Πώς θα γίνει αυτό; Με απόφαση της ηγετικής ομάδας ή με συνεδριακές διαδικασίες που επεξεργάστηκαν και αποφάσισαν την πολιτική συμμαχιών;


Και επειδή κατά καιρούς καλούνται τα μέλη του ΣΥΝ να «πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους» (μια φράση που ακουγόταν συχνά πριν από το Έκτακτο Συνέδριο από στελέχη της σημερινής πλειοψηφίας), στις επιλογές που έγιναν (προσώπων και προσανατολισμών) πως υπολογίστηκαν; Γιατί δεν κλήθηκαν να πουν τη γνώμη τους, τουλάχιστον οι Ν.Ε. στην Περιφέρεια Αττικής; Πώς θα πάμε τώρα να ζητήσουμε ενεργοποίηση και κινητοποίηση των μελών «εν όψει εκλογών»; Όλα αυτά και πολλά άλλα είναι κρίσιμα ερωτήματα που καλείται να απαντήσει η ηγετική ομάδα της πλειοψηφίας του ΣΥΝ, η οποία σήμερα διευθύνει το κόμμα.


Όσον αφορά τη στάση του «Αριστερού Ρεύματος», αυτή δεν μπορεί να είναι άλλη από την αυστηρή τήρηση των καταστατικών ρυθμίσεων, οι οποίες προβλέπουν: «(…)Οι αποφάσεις των συλλογικών οργάνων είναι σεβαστές, (…)όσοι/σες μειοψήφησαν έχουν το δικαίωμα να μην εκπροσωπήσουν το κόμμα στην εφαρμογή της απόφασης, (…)η ιδιότητα του μέλους αναστέλλεται για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα στην περίπτωση συμμετοχής σε άλλο ψηφοδέλτιο στις εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης από αυτό που υποστηρίζει η Πολιτική Κίνηση ή η Νομαρχιακή Επιτροπή του χώρου».


Στη μάχη των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών θα πάμε όλοι μαζί, με το μέτωπο του αγώνα στραμμένο στην κοινωνία και κυρίως κατά των δυνάμεων που στηρίζουν το «Μνημόνιο», τον «Καλλικράτη» και τις επιλογές της «τρόικας». Μετά τις εκλογές θα έλθει η στιγμή του νηφάλιου απολογισμού.


www.ytolios.gr, e-mail:tolios@syn.gr,




* Ο Γιάννης Τόλιος είναι μέλος της Ε.Γ. του ΣΥΝ

Να γίνει δημοψήφισμα στον ΣΥΡΙΖΑ για την Αττική

Του Κώστα Μεσάρη*


Αυτές οι εκλογές, ενώ είναι πεντακάθαρο το τι διακυβεύεται, θα επιδιωχθεί να είναι εκλογές τέλειας σύγχυσης. Το κατεστημένο δεν έχει πειστικά συνθήματα πλέον και θα θολώσει τα νερά. Με τη βοήθεια και των ΜΜΕ και κυρίως με τη βοήθεια των τρομοκρατών δημοσιογράφων της TV, θα κονιορτοποιήσει τη δυνατότητα κρίσης του μέσου μικροαστού νοικοκύρη. Ο ΓΑΠ λέει: δεν είναι δημοψήφισμα, αλλά είναι δημοψήφισμα. Ο Σαμαράς (σαμαράς για σαμάρια στα υποζύγια;) λέει: Είναι δημοψήφισμα κατά του Μνημονίου (ο κολλητός του λέει πως, αν χρειαζόταν 180 ψήφους στη Βουλή για να ψηφιστεί, θα το ψηφίζανε), Μνημόνιο που, αν γίνει κυβέρνηση η Ν.Δ., θα το τηρήσει. Ο Καρατζαφέρης δεν υποστηρίζει το Μνημόνιο, αλλά το ψήφισε για το καλό της πατρίδας. Βγάλτε συμπέρασμα και ψηφίστε.


Και η αριστερά κουλουβάχατα. Λόγω "τρικυμίας εν κρανίω", τελεί εν συγχύσει, σπέρνει τη σύγχυση και βοηθά το Μνημόνιο καταγγέλλοντάς το. Το ΚΚΕ ζητεί την ανατροπή του Μνημονίου καταγγέλλοντας το μέτωπο του Μνημονίου ως κάλπικο. Η Δ.Α. του Κουβέλη καταψήφισε το Μνημόνιο στη Βουλή, συνεργάζεται στις εκλογές με το ΠΑΣΟΚ που μας το φόρεσε και υποστηρίζει πως το Μνημόνιο δεν είναι η αιτία της κρίσης και της εξάρτησής μας από τους τοκογλύφους μας. Ο ΣΥΝ του Τσίπρα καταγγέλλει το Μνημόνιο, βάζει υποψήφιο τον Μητρόπουλο, που είναι μέλος του ΠΑΣΟΚ που μας φόρεσε το Μνημόνιο, για να συναντηθεί με τους αντιπάλους του Μνημονίου, πασόκους, υποστηρίζοντας πως αυτό δεν θα μπορούσε να γίνει, αν υποψήφιος ήταν ο Αλαβάνος. Δίνοντας την εντύπωση, όχι της καταδίκης του ΠΑΣΟΚ για ανατροπή του Μνημονίου, αλλά της από μέσα (εισοδισμός;) αλλαγής του κακού ΠΑΣΟΚ, με ένα καλό ΠΑΣΟΚ (το ίδιο επιδιώκει και η Δ.Α. του Κουβέλη με άλλο τρόπο), που θα κάνει καλύτερο το Μνημόνιο. Για τα άλλα γκρουπούσκουλα - συνιστώσες, εξωκοινοβουλευτική αριστερά και μπαχαλοαναρχία, ας τ' αφήσουμε καλύτερα. Χάος! Βγάλτε συμπέρασμα και ψηφίστε.


Τι να κάνουμε, λοιπόν, που έλεγε κι ο Λένιν; Να τραβήξουμε αριστερά. Υπάρχει καιρός, λέει ο Λαφαζάνης. Λοιπόν, τώρα αμέσως να συντάξει ο ΣΥΝ έγκυρη λίστα ονομάτων, όπου να είναι και τα ονόματα Μητρόπουλου, Αλαβάνου, Κουβέλη και όποιου άλλου, να ψηφίσουν τα μέλη του ΣΥΝ, των συνιστωσών και οι ανένταχτοι κι ας βγει ο καλύτερος. Τι πιο αριστερό, δημιουργικό και λυτρωτικό; Το δίλημμα των εκλογών είναι πεντακάθαρο: Να καταδικαστεί ο τρικομματισμός (ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ., ΛΑΟΣ) του Μνημονίου, για να ανοίξει ο δρόμος προς αποκατάσταση της αδικίας. Να πάρουμε όλοι πίσω αυτά που μας πήρανε και για να μην μας πάρουν και τα ρέστα. Ποιος διαφωνεί; Κανένας. Στην Αττική όλοι μαζί κι ας μείνει έστω προσωρινά το ΚΚΕ μόνο με το πείσμα του.


 


* Ο Κώστας Μεσάρης είναι ηθοποιός.

Ο ΣΥΝ, το κεντροαριστερό νεφέλωμα και η υπόθεση της αριστεράς.

Του ΑΚΗ ΜΠΑΔΟΓΙΑΝΝΗ




Αν το τελευταίο βράδυ του 6ου συνεδρίου έλεγε κανείς σε κάποιον ανυποψίαστο ότι 3 μήνες μετά ο ΣΥΝ θα είναι εκτός ΣΥΡΙΖΑ, θα τον λέγανε τρελό. Ώρες πριν η Ανανεωτική Πτέρυγα είχε φύγει ακριβώς γιατί δεν έγινε δεκτή η πρότασή της για αποχώρηση του ΣΥΝ από τον ΣΥΡΙΖΑ.


Φαίνεται όμως ότι χρειαζόταν να φύγουν οι ακραιφνείς ανανεωτικοί για να υλοποιηθεί το σχέδιό της. Η απουσία τους διευκόλυνε τη συμμαχία του τμήματος της Α.Π., που έμεινε στον ΣΥΝ με το προεδρικό περιβάλλον.


Αυτή η συμμαχία κατόρθωσε να βάλει τον ΣΥΝ απέναντι σε όλους τους άλλους του ΣΥΡΙΖΑ με μια απόφαση που κανένας, πλην της ίδιας, δεν δέχτηκε.


Ανεξάρτητα δε από τις όποιες διακηρύξεις περί συνάντησης με κάποιον, υπαρκτό ή ανύπαρκτο, σοσιαλιστικό χώρο μέσω της στήριξης του κ. Αλ. Μητρόπουλου, κάνει τον ΣΥΝ να δίνει την εικόνα της προσχώρησης σε ένα νεφελώδες «κεντροαριστερό» εγχείρημα που δεν απέχει ουσιαστικά, από άποψη πολιτικής, από εκείνο του κ. Δημαρά.


Στο όνομα κάποιων επιδιωκόμενων ποσοστών θυσιάζεται η προβολή μιας ουσιαστικής πρότασης διεξόδου που μόνο μια ενωμένη αριστερά μπορεί να υποστηρίξει, κινητοποιώντας και ένα κόσμο που σήμερα πάει στην άκρη ή παγιδεύεται στις επιλογές του δικομματισμού.


Η σημασία αυτής της επιλογής θα φανεί σύντομα. Ήδη όσοι ακούνε και διαβάζουν βγάζουν συμπεράσματα.


Δεν ξέρω αν ο ΣΥΡΙΖΑ πάει να θυσιαστεί χάριν της υποψηφιότητας Μητρόπουλου ή αν η επιλογή αυτής της υποψηφιότητας έγινε ακριβώς για να οδηγήσει στη διάλυσή του.


Σε κάθε περίπτωση όμως πιστεύω πως οι άνθρωποι της αριστεράς μπορούν να κρίνουν και να μη θυσιάσουν την ακριβή υπόθεση της ενότητας τους στα όποια σχέδια του όποιου επιτελείου. Και σύντομα θα μιλήσουν, απαντώντας στην πράξη στη νέα «κεντροαριστερή» πολιτική που ερήμην τους πάει να εφαρμοστεί.


 


* O Άκης Μπαδογιάννης είναι μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝ

Είμαστε κόμμα των μελών ή όχι;

Του Χρήστου Τσιγκούλη


 


Αν ερμηνεύω σωστά και τα συναισθήματα των χιλιάδων μελών του Συνασπισμού σχετικά με τα καπρίτσια του Αλαβάνου και οι προσωπικές φιλίες ορισμένων στο πρόσωπό του, πάνω και πέρα από τα συμφέροντα και την πορεία του ΣΥΝ, έχουν φτάσει στο κατακόρυφο την αγανάκτηση και την απαίτηση να τελειώνουμε με όλα αυτά τα ακατανόητα για την ηθική των αριστερών ανθρώπων.


Ο αριστερός μακιαβελισμός είναι σε μεγάλη ζήτηση από ορισμένους της ανανέωσης και της επανάστασης και πιστεύω πως είναι καιρός να τους δοθεί μια οριστική απάντηση από τη βάση.


Πρέπει να δοθεί ο λόγος και οι πρωτοβουλίες στα οργανωμένα μέλη με ένα εσωτερικό δημοψήφισμα. Τον τρόπο και τον χρόνο διεξαγωγής του, αν δεν μπορεί η Πολιτική Γραμματεία και ο πρόεδρος Αλέξης Τσίπρας να τα καθορίσουν, τότε ας ξεκινήσει από τις οργανώσεις. Δεν πρέπει και δεν αντέχεται να είμαστε παθητικοί θεατές και δέκτες στα διαδραματιζόμενα από ορισμένες «συντροφιές» που χωρίς την ψήφο μας δεν θα ήταν αυτό που θέλουν να δείξουν, τους έχουμε χρυσοπληρώσει τόσα χρόνια και θα έπρεπε να μας ζητήσουν συγγνώμη για την αχάριστη συμπεριφορά τους.


Όλα αυτά που γίνονται φτάνουν στον κόσμο ως ακατανόητα και κωμικοτραγικά. Να θυμίσω στον Μανώλη Γλέζο ότι ο ρόλος του ως σύμβολο της αριστεράς διαχρονικά πρέπει να είναι τούτη την κρίσιμη ώρα ενωτικό λάβαρο, εγγυητής των θεσμών και των αποφάσεων των συνεδρίων, θεματοφύλακας των αξιών και της ηθικής της αντιδογματικής αριστεράς και όχι να εκφράζει απόψεις όπως εκείνη που λέει «εμείς δεν έχουμε ανάγκη από αρχηγούς» και να τηρεί μια αδικαιολόγητη στάση μεταξύ Αλαβάνου και Τσίπρα.


Οι φιλίες, οι συμπάθειες και οι ουδετερότητα αυτή τη στιγμή λειτουργούν σε βάρος της συλλογικής ευθύνης. Αυτά μας έχουνε κουράσει... Επιτέλους ας προχωρήσουμε συντεταγμένα σεβόμενοι τον ρόλο των οργάνων και τον ρόλο του προέδρου Αλέξη Τσίπρα, που μέχρι στιγμής δείχνει να υπερέχει σε ήθος και πίστη στη δημοκρατική λειτουργία του κόμματος.


Γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο ότι πίσω από τις επαναστατικές φλυαρίες της ομάδας Αλαβάνου περί μετώπου αλληλεγγύης και ανατροπής, όπως παλαιότερα περί Νέου ΕΑΜ, πως ούτε στην αλληλεγγύη πιστεύουν, η «ανατροπή» ακούγεται ως πελώριος σαρκασμός και το ΕΑΜ που επικαλούνται δεν έχει καμιά σχέση με τον σεχταρισμό. Το ΕΑΜ ήταν κίνημα με ανοιχτές πόρτες σε όλο τον ελληνικό λαό, όπως πρέπει να είναι σήμερα, την εποχή του κατοχικού Μνημονίου, η πολιτική του Συνασπισμού.


Στόχος πίσω απ' τα λόγια ήταν και είναι η διάλυση του Συνασπισμού και η εξόντωση του Αλέξη Τσίπρα. Τον ίδιο στόχο με άλλο περιεχόμενο είχε και η λεγόμενη Ανανεωτική Πτέρυγα του Φώτη Κουβέλη, που αποσκίρτησε για να γίνει τώρα πια επαίτης έξω από την αυλή του παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ.


Η απληστία για εξουσία και τα ωφελήματά της, οι ανικανοποίητες ματαιοδοξίες και ο ανυποχώρητος εγωκεντρισμός τείνουν να δικαιώσουν σε πολλά ακόμα και το ΚΚΕ όταν χαρακτήριζε και αποκαλούσε «μικροαστούς τυχοδιώκτες» όσους έφευγαν απ' το κόμμα και ήρθαν στον ΣΥΝ.


Πολλά από όσα γίνονται δικαιώνουν πολέμιούς μας σαν τον Γιάννη Πρετεντέρη όταν γράφει ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας πολιτικός χώρος που όλοι κουβαλάνε τόσες βεβαιότητες και αφορισμούς, με τον καθένα να έχει την απαίτηση να επιβάλλει τη δική του άποψη, κι αλίμονο αν δεν γίνει δεκτή». Είναι αλήθειες πικρές, όσο κι αν μας πληγώνουν. Όπως είναι μεγάλη αλήθεια τα γραφόμενα από τον Νίκο Φίλη για την ανάγκη λειτουργίας του κόμματος. Τέτοιες πικρές αλήθειες δεν μπορούν να απαντηθούν και να διαψευστούν από την κριτική του Θ. Καρτερού, όσο κι αν προσπαθεί για τα περί του αντιθέτου ο κατά τα άλλα φίλος και υποστηρικτής του Αλέκου Αλαβάνου.


Ο Συνασπισμός της Αριστεράς είναι κόμμα των μελών του, όχι ορισμένων. Δεν είναι ούτε ΚΚΕ του σταλινικού συγκεντρωτισμού, ούτε κόμμα εξουσίας με διορισμένες ηγεσίες.


Είναι καιρός να τελειώνουμε μ' αυτή τη νοσηρή κατάσταση.

Σταυροδρόμι

TOY ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΠΑΝΤΟΥ




Η τελευταία κρίση στον ΣΥΡΙΖΑ, αν και εμφανίζεται ως συνέχεια των γενικότερων πολιτικών και πολιτικά ακατανόητων αντιπαραθέσεων που ταλανίζουν τον χώρο εδώ και ενάμιση χρόνο, έχει κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, που μας εισάγουν σε μια νέα (ή μήπως παλιά;) εποχή.


Το πρώτο από αυτά είναι το έλλειμμα ουσιαστικής δημοκρατίας στη λειτουργία του κόμματος και η απόσταση των ηγετικών κλιμακίων (πλειοψηφίας και μειοψηφίας εξίσου) από τα μέλη -ακόμη και από τα μεσαία στελέχη.


Ιστορικά, βέβαια, στα περισσότερα κοινοβουλευτικά κόμματα της αριστεράς οι εκλογές αποτελούσαν πεδίο εκδήλωσης των τακτικών ικανοτήτων της ηγεσίας, με τη βάση να παρακολουθεί και να ακολουθεί, χωρίς να επηρεάζει τις εξελίξεις. Η εκλογή του Α. Τσίπρα στην ηγεσία του Συνασπισμού ήρθε (και) ως έκφραση του αιτήματος των μελών του κόμματος να εγκαθιδρυθεί ένα διαφορετικό μοντέλο χειρισμού των μεγάλων ζητημάτων. Οι τριγμοί που την ακολούθησαν και η συνεχής αντιπαράθεση με επιμέρους ομάδες και τον Αλ. Αλαβάνο υπονόμευσαν κάθε τέτοια προοπτική (βλ. για παράδειγμα τη σκληρή προσπάθεια να αφαιρεθεί κάθε σχετική αναφορά από την απόφαση του τελευταίου συνεδρίου). Αν, υπό την πίεση της καθημερινότητας, είναι μία φορά δύσκολο να αναζητηθεί και να εφαρμοστεί ένας πιο συλλογικός τρόπος λειτουργίας, αυτό καθίσταται σχεδόν αδύνατο σε συνθήκες εσωτερικής φαγωμάρας.


Έτσι, σήμερα η ηγεσία του ΣΥΝ δείχνει να έχει εγκαταλείψει τον μεταρρυθμιστικό της στόχο και να έχει επιστρέψει στην πεπατημένη, όπως τη συμβούλευαν όλοι εδώ και καιρό: αποφασίζει μόνη της τα πρόσωπα που πρέπει να βολιδοσκοπηθούν, προχωρά τις διαβουλεύσεις μαζί τους και όταν κλείσει η δουλειά μάχεται για να περάσει τις επιλογές της από τα όργανα και να κάμψει τις όποιες αντιστάσεις. Μ’ αυτόν τον τρόπο όμως μαθαίνει να αντιμετωπίζει τα μέλη και τα στελέχη του κόμματος σαν ισχυρότερους ανταγωνιστές της απ’ ό,τι όσους κινούνται σε διαφορετικούς πολιτικούς χώρους.


Το τραγελαφικό της υπόθεσης είναι πως αυτή η λειτουργία, παρότι συνιστά επιστροφή στις παλιές, καλές μέρες, συναντά την πιο σκληρή αντίδραση από εκείνα τα τμήματα του κόμματος που σταθερά (και με άποψη) την υπηρέτησαν στο παρελθόν. Άραγε, δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει; Μήπως απλώς δυσανασχετούν που δεν είναι μέσα στα πράγματα; Τίποτα από τα δύο, νομίζω. Απλώς η εκλογή του Α. Τσίπρα στην προεδρία του Συνασπισμού αποτέλεσε τέτοιο ορόσημο, που η επιστροφή στις προηγούμενες ισορροπίες έχει καταστεί αδύνατη, όσο κι αν πολλοί τις νοσταλγούν.


Στο πλαίσιο αυτό, όμως, η ηγεσία του ΣΥΝ οδηγείται σε διπλή ήττα: ενώ ακυρώνει έναν βασικό στόχο της ύπαρξής της -την αλλαγή της λειτουργίας του κόμματος- ανακαλύπτει ότι ούτε η επιστροφή στο παρελθόν μπορεί να διασφαλίσει την ομαλότητα που επιθυμεί.


Το δεύτερο σημαντικό προβληματικό χαρακτηριστικό που αναπαράγεται και παγιώνεται σήμερα είναι η υποτίμηση του ανθρώπινου δυναμικού του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ. Η αγωνιώδης προσπάθεια να προωθηθεί μια συνεργασία με πρόσωπα άλλων χώρων δίνει τελικά στην κοινωνία την αίσθηση ότι το κόμμα είναι διατεθειμένο να συζητήσει την υποψηφιότητα οποιουδήποτε, εκτός από τα δικά του στελέχη, γιατί προφανώς δεν τα θεωρεί αξιόλογα. Έτσι, ακόμη κι όταν τελικά ανακοινώνονται υποψηφιότητες στελεχών του χώρου για μεγάλους δήμους και περιφέρειες, καταλήγουν να δείχνουν μίζερες κινήσεις ανάγκης.


Μ’ αυτόν τον τρόπο, όμως, ακυρώνεται ένας ακόμη διακηρυγμένος πολιτικός στόχος, που είναι η υπεράσπιση της έννοιας της κομματικής ένταξης, σε μια εποχή που αυτή βάλλεται σκληρά, καθώς οι συλλογικότητες προβάλλονται ευρέως ως καταπιεστικοί μηχανισμοί για ανοιχτόμυαλους ανθρώπους και ως χώροι επιβίωσης και ανάδειξης των λιγότερο ικανών μελών της κοινωνίας.


Ο κίνδυνος να θυσιαστούν στο όνομα της προώθησης της συλλογικά αποφασισμένης πολιτικής γραμμής άλλοι μείζονες στόχοι, με έντονα ποιοτικά χαρακτηριστικά, είναι πλέον εμφανής. Και τότε η όποια εκλογική ή πολιτική επιτυχία θα συνιστά δώρο άδωρο.


 


*Ο Παναγιώτης Πάντος είναι μέλος της Π.Κ. Ν.Σμύρνης

Ο ΣΥΝ χρειάζεται αλλαγή πορείας και ηγεσίας

Του Γιώργου Ματθαίου*


 


Η ηγεσία του ΣΥΝ έχει ανακαλύψει πολλούς εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς αυτόν τον ενάμιση χρόνο που «καθοδηγεί» το κόμμα. Ένας από αυτούς είναι ο σ. Αλέκος Αλαβάνος. Την Κυριακή λοιπόν έμαθα από την «Αυγή» ότι ο σ. Αλέκος - εκτός από τρελός, Ναπολέκος, Παλαβάνος κ.λπ. που κατά καιρούς του πρόσαψαν οι απόγονοι του Ζαχαριάδη στην Κουμουνδούρου - είναι και... Βοναπάρτης. Δεν θεωρώ πολιτική απάντηση την -σε περίοπτη θέση στην εφημερίδα- απαράδεκτη αρθρογραφία του Ανταίου Χρυσοστομίδη, ο οποίος θυμήθηκε τις χειρότερες στιγμές της αριστεράς, όταν έστελνε στο εκτελεστικό απόσπασμα τα στελέχη της ως προδότες και τις καλύτερες του Γκαίμπελς (πες, πες κάτι θα μείνει). Ούτε βέβαια αποτελεί απάντηση το -δια της αφαιρετικής- συμπέρασμα που καταλήγει ο συνάδελφος και σύντροφος Γιώργος Κυρίτσης, χρησιμοποιώντας τα «κουτάκια» εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας ή διεθνιστική και ταξική απάντηση (έτσι γενικώς), ο οποίος ξέχασε επίτηδες το «κουτάκι» ότι ο Αλέκος Αλαβάνος έχει πει από τον Γενάρη ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου πρέπει να φύγει άμεσα γιατί είναι επικίνδυνη για τον τόπο και τον λαό. Κάτι που, με εξαίρεση τον σ. Παναγιώτη Λαφαζάνη το τελευταίο διάστημα, δεν λέει να ξεστομίσει η ηγεσία του ΣΥΝ. Δεν πιστεύω πως ντρέπεται ή περιμένει κάτι που εμείς δεν ξέρουμε...


 


Εγώ περιμένω: Να πέσει η κυβέρνηση Παπανδρέου, να φύγει το γρηγορότερο δυνατόν;


 


Και να μην ξεχάσω, επίσης, ότι με δάκρυα δεν μπορείς να κάνεις πολιτική. Γι’ αυτό θα έλεγα στον σ. Δημήτρη Παπαδημούλη ότι το κλάμα στην τηλεόραση και οι αέναες συγγνώμες δεν στοιχίζουν τίποτα. Η πολιτική θέση στοιχίζει κι ας μας πει ποια είναι αυτή, γιατί με κλάματα, συγγνώμες, αλλά και προσωπικές επιθέσεις στον Αλέκο Αλαβάνο δεν παράγεται πολιτική. Άλλωστε ο σύντροφος συγγνώμη ζήταγε και το 2006 (κρίση στον ΣΥΝ με την υποψηφιότητα Τσίπρα τότε στον Δήμο της Αθήνας) και το 2009 με τη νέα κρίση στον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Κλάμα πολύ για την ενότητα ακούσαμε, συγγνώμες πολλές στα μέλη ακούσαμε, πολιτικές θέσεις δεν ακούσαμε και θα το θέλαμε πολύ γιατί ακόμη και για τη διάσπαση του ΣΥΝ από τον Φώτη Κουβέλη και την αποστασία από τον ΣΥΡΙΖΑ ο σ. Παπαδημούλης δεν μας έχει πει τίποτα.


Συμπέρασμα: Κάποιοι λοιπόν πήγαν να παίξουν πόκερ -και συνεχίζουν να παίζουν μη παραδεχόμενοι την ήττα τους- στην πλάτη των μελών και των ψηφοφόρων του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ λέγοντάς τους εν ψυχρώ ψέματα και εφευρίσκοντας εχθρούς παντού. Για να παίξουν πόκερ όμως έπρεπε να ξέρουν. Την πατήσανε. Τους καταλάβαμε. Φάνηκαν άσχετοι, όχι μόνο στην πολιτική, αλλά και στο πόκερ. Γιατί όταν νόμιζαν ότι με κέντα φλος θα κερδίσουν, τότε τους παρουσιαζόταν μπροστά τους το φλος ρουαγιάλ. Τώρα είναι πια αργά για δάκρυα. Ξεγυμνωθήκανε μπροστά στα μέλη και είναι η ώρα της ευθύνης: Αλλαγή ηγεσίας του ΣΥΝ για να μην γραφτούν άλλες μελανές σελίδες στην αριστερά. Αρκετές έγραψε τούτη εδώ η ηγεσία από την ημέρα της εκλογής της.


 


* Ο Γιώργος Ματθαίου είναι μέλος της Πολιτικής Κίνησης Γέρακα και συμμετέχει στην «Πρωτοβουλία για την Αριστερή Ανασύνθεση»

 
eXTReMe Tracker