Άλλη μια χαμένη ευκαιρία

Του Ηρακλή Πλιάκη*

Με θλίψη διάβασα το σιβυλλικό σημείωμα του κ. Καρτερού «Με αφορμή τον Μίλιμπαντ». Επειδή δεν νομίζω ότι ξαφνικά στις 28.09.2010 θυμήθηκε να σχολιάσει τη διεθνή πολιτική σκηνή των τελευταίων 15 χρόνων και με βάση προηγούμενα άρθρα του, συμπεραίνω (δέχομαι ωστόσο την πιθανότητα λάθους) ότι στόχος του σημειώματός του είναι ο κ. Τσίπρας. Σεβαστή η άποψή του, απορώ όμως γιατί δεν μας λέει καθαρά τι εννοεί.

Προσωπικά διαβάζοντας το άρθρο του κ. Καρτερού, αλλά και παρακολουθώντας τις εξελίξεις στον ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ από τις Ευρωεκλογές και μετά μου δημιουργήθηκε μια πελώρια λαχτάρα -όχι για Νεσκουϊκ- αλλά για να φύγει η παλιά γενιά.

Εδώ και τέσσερα χρόνια έχουμε σαν καραμέλα να έρθουμε σε επαφή με τους σοσιαλδημοκράτες που διαφωνούν με το ΠΑΣΟΚ. Αυτό δεν μπορεί να γίνει με αντιλήψεις του τύπου: «Ε, εσείς αδαείς και ηλίθιοι πασόκοι, που δεν ξέρετε τι σας γίνετε, ελάτε εδώ να σας δείξουμε εμείς που ξέρουμε και είμαστε οι κάτοχοι της μοναδικής αλήθειας» - ο καθένας βέβαια της δικιάς του.

Άλλωστε έπρεπε να έχουμε ήδη διδαχθεί ότι συνήθως αποτυγχάνουμε να πείσουμε μόνοι μας αυτόν τον κόσμο, που πολύ συχνά μας απορρίπτει.

Άρα η σύμπραξη για έναν τόσο σοβαρό στόχο όπως η μάχη κατά του Μνημονίου πρέπει να γίνει και με ανθρώπους του άλλου χώρου. Και όσο και αν δεν το περιμένετε έχουν το δικαίωμα να μην αποδέχονται πλήρως τις θέσεις του ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ.

Μπορεί όντως ο κ. Μητρόπουλος να μην είναι η καλύτερη περίπτωση.

Δυστυχώς όμως η ανικανότητα του ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ να βρει υποψήφιο περιφερειάρχη δεν έχει να κάνει με τα πρόσωπα. Άλλωστε πραγματικά νομίζετε ότι υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος (ακόμα και ψηφοφόρος σας) που πραγματικά να πιστεύει ότι θα μπορούσατε να συμφωνήσετε σε ένα πρόσωπο;

Δεν υπάρχουν ουσιαστικές διαφωνίες, υπάρχουν μόνο απολιθωμένοι άνθρωποι, που δεν έχουν μάθει να λειτουργούν εκτός λογικής γκρουπούσκουλου, που είναι γαντζωμένοι στις μικροεξουσίες τους και που το κυριότερο δεν αντέχουν ούτε καν να βλέπουν τη φάτσα του «συντρόφου» τους.

Είναι τόσο δύσκολο να υποστηρίξουμε έστω για μια φορά, μια κοινή γραμμή ακόμα και αν διαφωνούμε;

Προφανώς είναι…

Πόσο μάλλον όταν προσπαθεί να την επιβάλει ένα «παιδαρέλι», θέλοντας να κάνει κουμάντο στον μικρόκοσμο των παλιών.

Ε, δεν πρόκειται να τον αφήσουν.

Και αυτή είναι η μεγάλη αποτυχία του Τσίπρα. Να βάλει μια στοιχειώδη τάξη σε αυτό το χάος που θέλει να ονομάζεται ανανεωτική και ριζοσπαστική αριστερά.

Βέβαια ούτε εγώ θα μπορούσα να βάλω τάξη και αναρωτιέμαι ποιος θα το κάνει…

Περιγελάτε και απαξιώνετε το ΚΚΕ, αλλά τουλάχιστον αυτοί έχουν μια σταθερή πορεία και αξιοπιστία σε αυτά που λένε και κάνουν. Χαρακτηριστικά που ο χώρος μας έχει ξεχάσει εδώ και καιρό. Γιατί να μην το προτιμήσει ο μεροκαματιάρης ή ο άνεργος που δεν αντέχει άλλο το ΠΑΣΟΚ και ούτε καταλαβαίνει τις περισπούδαστες αναλύσεις και τους ατελείωτους τακτικισμούς σας;

Και έτσι ο χώρος μας για άλλη μια φορά είναι κατώτερος των περιστάσεων. Στη συγκεκριμένη φάση αυτό είναι και το πιο θλιβερό. Όχι μόνο λόγω των δυσκολιών που αντιμετωπίζουμε ως κοινωνία. Αλλά και γιατί ακόμα και έτσι παράγει ιδέες, προτείνει λύσεις και παίρνει θέσεις που μπορούν να προσφέρουν ελπίδα.

Βέβαια με την εικόνα χάους που παρουσιάζουμε όλα αυτά καίγονται.

Ταυτόχρονα, οι εκλογές στον Δήμο της Αθήνας και στην περιφέρεια Αττικής φαίνεται ότι θα μπορούσαν να αποτελέσουν αφετηρία μιας ισχυρής προσπάθειας ανατροπής των συσχετισμών που έχουν φέρει τη χώρα μας σε καθεστώς Μνημονίου.

Πρώτη φορά είμαστε τόσο κοντά στις εκλογές και οι εκπρόσωποι του «επάρατου» δικομματισμού δεν έχουν σίγουρη την είσοδό τους στον δεύτερο γύρω -πλην Κακλαμάνη.

Και όμως αντί να έχουμε οργανώσει ένα ισχυρό ενιαίο μέτωπο -και να διεκδικούμε είσοδο στον δεύτερο γύρω, έχουμε τον μεγαλύτερο δυνατό κατακερματισμό του λεγόμενου προοδευτικού χώρου από τη μια και μια αξιοσέβαστη υποψηφιότητα από την άλλη, που όμως δεν μπορεί να χτυπήσει τη συνεργασία ΠΑΣΟΚ -Δ.Α. Έτσι οι επίσημοι (;) συνδυασμοί του ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ τελικά τρέχουν, τελευταία στιγμή, να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα.

Συνεπώς, το προφανές συμπέρασμα είναι ότι οι δύο προηγούμενες εκλογικές αποτυχίες όχι απλά δεν μας έβαλαν μυαλό, όχι απλά δεν μάθαμε από τα λάθη μας, αλλά αυτή τη φορά εμφανιζόμαστε ακόμα χειρότεροι!

Ίσως όμως το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η βαθιά πληγή που συνεχίζουν να ανοίγουν πολλά από τα στελέχη μας σε εμάς τους ίδιους. Μας γεμίζουν με όλο και μεγαλύτερη απογοήτευση και απέχθεια για ανθρώπους που στηρίζαμε ανελλιπώς τόσα χρόνια.

Εκτός συγκλονιστικού απροόπτου λοιπόν, μιλάμε πάλι για μια χαμένη ευκαιρία και σίγουρα για μια παρατεταμένη απαξίωση του χώρου μας στα μάτια συνολικά της κοινωνίας.

Με τιμή και απεριόριστη πικρία,

 

* Ο Ηρακλής Πλιάκης είναι εκπαιδευτικός

irapli@gmail.com

 

ΥΓ.: Αγοράζω ακριβά την "Αυγή" για να διαβάζω για να στηρίζω οικονομικά την ύπαρξη μιας διαφορετικής, κοινωνικά χρήσιμης άποψης -όπως π.χ. του κ. Χρήστου και τόσων άλλων όλο αυτόν τον καιρό- και όχι για να βλέπω τη μια παράταξη να τα χώνει στην άλλη.