Είμαστε κόμμα των μελών ή όχι;

Του Χρήστου Τσιγκούλη

 

Αν ερμηνεύω σωστά και τα συναισθήματα των χιλιάδων μελών του Συνασπισμού σχετικά με τα καπρίτσια του Αλαβάνου και οι προσωπικές φιλίες ορισμένων στο πρόσωπό του, πάνω και πέρα από τα συμφέροντα και την πορεία του ΣΥΝ, έχουν φτάσει στο κατακόρυφο την αγανάκτηση και την απαίτηση να τελειώνουμε με όλα αυτά τα ακατανόητα για την ηθική των αριστερών ανθρώπων.

Ο αριστερός μακιαβελισμός είναι σε μεγάλη ζήτηση από ορισμένους της ανανέωσης και της επανάστασης και πιστεύω πως είναι καιρός να τους δοθεί μια οριστική απάντηση από τη βάση.

Πρέπει να δοθεί ο λόγος και οι πρωτοβουλίες στα οργανωμένα μέλη με ένα εσωτερικό δημοψήφισμα. Τον τρόπο και τον χρόνο διεξαγωγής του, αν δεν μπορεί η Πολιτική Γραμματεία και ο πρόεδρος Αλέξης Τσίπρας να τα καθορίσουν, τότε ας ξεκινήσει από τις οργανώσεις. Δεν πρέπει και δεν αντέχεται να είμαστε παθητικοί θεατές και δέκτες στα διαδραματιζόμενα από ορισμένες «συντροφιές» που χωρίς την ψήφο μας δεν θα ήταν αυτό που θέλουν να δείξουν, τους έχουμε χρυσοπληρώσει τόσα χρόνια και θα έπρεπε να μας ζητήσουν συγγνώμη για την αχάριστη συμπεριφορά τους.

Όλα αυτά που γίνονται φτάνουν στον κόσμο ως ακατανόητα και κωμικοτραγικά. Να θυμίσω στον Μανώλη Γλέζο ότι ο ρόλος του ως σύμβολο της αριστεράς διαχρονικά πρέπει να είναι τούτη την κρίσιμη ώρα ενωτικό λάβαρο, εγγυητής των θεσμών και των αποφάσεων των συνεδρίων, θεματοφύλακας των αξιών και της ηθικής της αντιδογματικής αριστεράς και όχι να εκφράζει απόψεις όπως εκείνη που λέει «εμείς δεν έχουμε ανάγκη από αρχηγούς» και να τηρεί μια αδικαιολόγητη στάση μεταξύ Αλαβάνου και Τσίπρα.

Οι φιλίες, οι συμπάθειες και οι ουδετερότητα αυτή τη στιγμή λειτουργούν σε βάρος της συλλογικής ευθύνης. Αυτά μας έχουνε κουράσει... Επιτέλους ας προχωρήσουμε συντεταγμένα σεβόμενοι τον ρόλο των οργάνων και τον ρόλο του προέδρου Αλέξη Τσίπρα, που μέχρι στιγμής δείχνει να υπερέχει σε ήθος και πίστη στη δημοκρατική λειτουργία του κόμματος.

Γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο ότι πίσω από τις επαναστατικές φλυαρίες της ομάδας Αλαβάνου περί μετώπου αλληλεγγύης και ανατροπής, όπως παλαιότερα περί Νέου ΕΑΜ, πως ούτε στην αλληλεγγύη πιστεύουν, η «ανατροπή» ακούγεται ως πελώριος σαρκασμός και το ΕΑΜ που επικαλούνται δεν έχει καμιά σχέση με τον σεχταρισμό. Το ΕΑΜ ήταν κίνημα με ανοιχτές πόρτες σε όλο τον ελληνικό λαό, όπως πρέπει να είναι σήμερα, την εποχή του κατοχικού Μνημονίου, η πολιτική του Συνασπισμού.

Στόχος πίσω απ' τα λόγια ήταν και είναι η διάλυση του Συνασπισμού και η εξόντωση του Αλέξη Τσίπρα. Τον ίδιο στόχο με άλλο περιεχόμενο είχε και η λεγόμενη Ανανεωτική Πτέρυγα του Φώτη Κουβέλη, που αποσκίρτησε για να γίνει τώρα πια επαίτης έξω από την αυλή του παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ.

Η απληστία για εξουσία και τα ωφελήματά της, οι ανικανοποίητες ματαιοδοξίες και ο ανυποχώρητος εγωκεντρισμός τείνουν να δικαιώσουν σε πολλά ακόμα και το ΚΚΕ όταν χαρακτήριζε και αποκαλούσε «μικροαστούς τυχοδιώκτες» όσους έφευγαν απ' το κόμμα και ήρθαν στον ΣΥΝ.

Πολλά από όσα γίνονται δικαιώνουν πολέμιούς μας σαν τον Γιάννη Πρετεντέρη όταν γράφει ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας πολιτικός χώρος που όλοι κουβαλάνε τόσες βεβαιότητες και αφορισμούς, με τον καθένα να έχει την απαίτηση να επιβάλλει τη δική του άποψη, κι αλίμονο αν δεν γίνει δεκτή». Είναι αλήθειες πικρές, όσο κι αν μας πληγώνουν. Όπως είναι μεγάλη αλήθεια τα γραφόμενα από τον Νίκο Φίλη για την ανάγκη λειτουργίας του κόμματος. Τέτοιες πικρές αλήθειες δεν μπορούν να απαντηθούν και να διαψευστούν από την κριτική του Θ. Καρτερού, όσο κι αν προσπαθεί για τα περί του αντιθέτου ο κατά τα άλλα φίλος και υποστηρικτής του Αλέκου Αλαβάνου.

Ο Συνασπισμός της Αριστεράς είναι κόμμα των μελών του, όχι ορισμένων. Δεν είναι ούτε ΚΚΕ του σταλινικού συγκεντρωτισμού, ούτε κόμμα εξουσίας με διορισμένες ηγεσίες.

Είναι καιρός να τελειώνουμε μ' αυτή τη νοσηρή κατάσταση.