Η μνημονιακή κατάσταση, η μεσαία τάξη και η... μαθητευόμενη (;) ριζοσπαστική αριστερά

Του Βαγγέλη Πιλάλη*




Η κατάσταση της χώρας σε όλα τα επίπεδα είναι ναρκοθετημένη. Η οικονομική και πολιτική ελίτ δεν έχει αντιληφθεί ότι η διέξοδος αυτήν την φορά δεν περνά μέσα από τις εν πολλοίς πατενταρισμένες και διαφοροποιημένες μεταπολιτευτικές στρατηγικές απόσπασης συναίνεσης των δύο κομμάτων εξουσίας και των περιστασιακών δορυφόρων ή συμμάχων τους (δικομματισμός, επιλεκτική «κάθαρση», κεντροαριστερά, κεντροδεξιά, εκσυγχρονισμός, τεχνοκρατικός ευρωπαϊκός προσανατολισμός, «υπεύθυνη» εθνική ρητορεία, αναδιανεμητικός λαϊκισμός, εξαρτημένος καπιταλισμός κ.λπ.). Επίσης η διέξοδος δεν βρίσκεται στο διπλωματικό σλάλομ του πρωθυπουργού που επιχειρεί άμεσα να αναπροσανατολίσει τις διεθνείς συμμαχίες της χώρας με αμφιβόλου ποιότητας μυστικές συμφωνίες και ανταλλάγματα.


Η απευθείας πρόσδεση της τύχης της χώρας με τις κατευθύνσεις της τρόικας και του σχετικού Μνημονίου είναι ολέθριο πολιτικό λάθος που οδηγεί την ελληνική οικονομία με μαθηματική ακρίβεια στην οριστική χρεωκοπία και στην παραγόμενη εξ αυτής απώλεια εθνικής κυριαρχίας. Οι μόνοι ωφελημένοι από αυτήν τη «νέα τάξη πραγμάτων» θα είναι οι διεθνείς δανειστές και μερικοί εγχώριοι φίλοι τους (κυρίως μερίδες του τραπεζικού κεφαλαίου που πιθανά να καταφέρουν να διασωθούν τελευταία στιγμή). Οι υποτελείς τάξεις και ιδιαίτερα η μεσαία τάξη όχι μόνο δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα από αυτό το υποτιθέμενο «νοικοκύρεμα» των δημοσιονομικών της χώρας αλλά αντίθετα θα συνθλιβούν. Είναι αμφίβολο αν θα καταφέρουν να διατηρήσουν υπό τον πλήρη έλεγχό τους τις επιχειρήσεις τους ακόμα και σημαντικές μερίδες της κρατικοδίαιτης ελληνικής αστικής τάξης.


Η αριστερά μπροστά σε αυτήν την κατάσταση δεν μπορεί να ομφαλοσκοπεί, να πειραματίζεται, να διασπάται, να «τακτικίζει» χωρίς αρχές. Ότι πιο πλούσιο και βαρύ διαθέτει στον προγραμματικό της καμβά, ότι πιο αιχμηρό διαθέτει στην ιδεολογική της φαρέτρα, ότι πιο έμπειρο και μάχιμο υπάρχει στο πολιτικό της προσωπικό πρέπει να αξιοποιηθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Κανονικά αυτό το διάστημα η αριστερά θα έπρεπε να δώσει το σήμα της μεγαλύτερης δυνατής ενότητας της ώστε να εγκολπώσει αποτελεσματικά τη διάχυτη, χαμένη προοδευτικότητα του λαϊκού κόσμου του ΠΑΣΟΚ αλλά και τη γενικότερη κοινωνική δυσαρέσκεια που προσανατολίζεται στην αποχή.


Δυστυχώς η ηγεσία της ανανεωτικής-ριζοσπαστικής αριστεράς τα τελευταία 2 χρόνια έχει βυθισθεί στις εκλογικίστικες και επικοινωνιακές πλάνες της. Πότε συμπεριφέρεται σαν τον αλαζόνα τηλεμάγειρα... Έκτορα Μποτρίνι (που η αλήθεια είναι ότι είναι χαρισματικός) και πότε σαν τον γκαφατζή ήρωα του παιδικού παραμυθιού του Γκαίτε... του μαθητευόμενου μάγου (που η αλήθεια είναι ότι είναι συμπαθής).


Η κοινωνία όμως σήμερα για να αποκτήσει ξανά μακροχρόνιους δεσμούς εμπιστοσύνης και ανάληψης κινδύνου κοινωνικής αλλαγής με την όποια αριστερά χρειάζεται: έμπειρη και αποτελεσματική ηγεσία, ρεαλιστικό πολιτικό και προγραμματικό σχέδιο στη δυσμενή μνημονιακή συγκυρία, κινηματικά πειστήρια συνέπειας και συνέχειας... και σοσιαλιστικό πρόταγμα!


Τα έχουμε; Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα με τον ΣΥΡΙΖΑ και τις συλλογικές διαδικασίες του αναβαθμισμένες αποδείχτηκε ότι εν μέρει τα είχαμε... και έμενε να τα καλλιεργήσουμε ακόμα περισσότερο. Μετά όμως... όταν το παιχνίδι μετατοπίστηκε από τη διαπάλη με όρους ιδεολογικής - προγραμματικής ηγεμονίας και συλλογικής σύνθεσης σε διαπάλη μηχανισμών με όρους κυριαρχίας και κάθετων ψευτο-διαχωριστικών γραμμών... όλα τελείωσαν.


Υπάρχουν βαριές ευθύνες για αυτές τις ρηχές επιλογές... κυρίως εντός Συν και από πολλές πλευρές. Η 7 Νοεμβρίου όμως δεν πρέπει να αναδείξει νικητές και ηττημένους... ηττημένοι θα είμαστε έτσι και αλλιώς όλοι... όσοι πραγματικά πιστεύαμε στην ανασύνθεση της ριζοσπαστικής αριστεράς μπολιασμένη από τις σύγχρονες κοινωνικές διεργασίες και τις νέες ταξικές αντιθέσεις.


Τώρα το ότι δεν θα υπάρξουν πραγματικοί νικητές αλλά μόνο επίπλαστοι για εσωτερική κατανάλωση... δεν πρέπει να μας παρηγορεί γιατί βρισκόμαστε σε μια έκτακτη ιστορική κατάσταση που τα οργανωτικά, οικονομικά και πολιτικά κεκτημένα δεν αρκούν ούτε για το επόμενο τρίμηνο... γιατί και οι βουλευτικές εκλογές πλησιάζουν... αν δεν είναι ante portas!!!


 


* Ο Βαγγέλης Πιλάλης είναι μέλος ΚΠΕ ΣΥΝ

 
eXTReMe Tracker