Καλώς ήλθες, παράξενε σύντροφε, στην παρέα μας

Σύντροφοι και συντρόφισσες, φίλοι και φίλες, με συγχωρείτε που θα σας απασχολήσω με ένα προσωπικό μου όνειρο, μια προσωπική μου ιστορία, ελπίζω να με ανεχτείτε. Πριν από τρία χρόνια, η μακαρίτισσα η πεθερά μου, που ήταν πολύ ζόρικη, πάνω σε έναν καβγά μας σήκωσε το τηγάνι και με χτύπησε στο κεφάλι. Αυτομάτως έχασα τον κόσμο μου και ό,τι θα σας διηγηθώ μου τα είπαν οι δικοί μου, όταν, από ατύχημα πάλι, από τηγάνι, επανήλθα.

Με το χτύπημα λοιπόν έχασα τη μνήμη μου, ξέχασα όλο ή σχεδόν όλο το παρελθόν μου, δεν γνώριζα σχεδόν τίποτα, μόνο κατά διαστήματα κάτι μου ερχόταν στη μνήμη μου και μετά, κενό. Οι γιατροί είπαν ότι δεν γίνεται τίποτα. Μόνο πάλι κάποιο μεγάλο γεγονός θα μπορούσε να με επαναφέρει. Η οικογένειά μου, η γυναίκα μου, τα παιδιά μου, όλοι οι συγγενείς προσπαθούσαν να μου θυμίσουν.

Εγώ ούτε τους ήξερα ούτε τους θυμόμουνα. Έτσι λοιπόν μου έφτιαξαν μια πλήρη οικογένεια, μου έδωσαν γυναίκα, τρία παιδιά -δύο κορίτσια, ένα αγόρι- και έτσι συνέχισα τη ζωή μου. Ο γιος μου ήταν πάντα κοντά μου. Και προσπαθούσε. Μου είπε, μεταξύ άλλων, ότι ήμουν ένα άτομο πολιτικοποιημένο. Ανήκα στην αριστερά. Και μάλιστα στον ΣΥΡΙΖΑ. Και όταν έβλεπα κάποια αφίσα, μου έλεγε "αυτή είναι δική μας, του ΣΥΡΙΖΑ". Εγώ όμως διάβαζα ΚΟΕ. Κάθε μέρα πάλι, "να, και αυτή είναι δική μας", ΚΟΕ.

Ο γιος μου σπουδάζει στην Καβάλα και στις εκδηλώσεις για το Πολυτεχνείο, που ήμουν και εγώ εκεί, όλες οι αφίσες, γεμάτη η Καβάλα, όπως και η Πάτρα, ΚΟΕ. Στην πορεία, τα συνθήματα ήταν μπερδεμένα, τα πανώ ΚΟΕ. Μετά τα Χριστούγεννα ο γιος μου ήρθε στην Πάτρα για να κάνει εγχείρηση στο πόδι του. Συζητούσαμε, προσπαθούσε να με βοηθήσει. Κάποτε μου είπε: "Πατέρα, πρέπει να πάμε να ψηφίσουμε για τον εκπρόσωπό μας στο ευρωψηφοδέλτιό μας, στον ΣΥΡΙΖΑ, στο κόμμα μας".

Μου θύμισε μάλιστα πως όταν ήμουν καλά, τον ενημέρωνα όταν συζητούσαμε για τον εκπρόσωπό μας, τον Παπαδημούλη, και την τεράστια προσφορά του στην Ε.Ε., ότι ήταν ο πρώτος Έλληνας ευρωβουλευτής, όπως καταγραφόταν από τα στοιχεία, και ακόμη ότι σε εορταστική εκδήλωση της Ευρωβουλής ανακηρύχθηκε τρίτος Ευρωπαίος για την τεράστια παρουσία του και την προσφορά του στα ευρωπαϊκά θέματα. Έτσι λοιπόν, έπειτα από τηλεφωνική επαφή Καβάλα - Πάτρα, ψηφίσαμε τον Παπαδημούλη. Την άλλη μέρα ρώτησα για τα αποτελέσματα και χάρηκα που οι Καβαλιώτες σύντροφοι τίμησαν τον Παπαδημούλη, πήρε έναν σταυρό στη νεολαία μας και ένα στα μέλη του κόμματος, δηλαδή ήρθε πρώτος στη λίστα.

Η μνήμη θολή, δεν ξεκαθάριζε. Ο γιος μου κάτι ήθελε να μου πει, αλλά δεν του έβγαινε. Αυτό μου το εξήγησε τώρα που συνήλθα. Η οικογένειά μου συνέχιζε να με φροντίζει, χωρίς να με πληγώνει. Ορισμένες στιγμές θυμόμουν κάποια πράγματα, όπως όταν πήγαινα στη λαϊκή, κάποιος γνωστός μου, που μου έλεγε ότι ήταν και σύντροφος, Αλέκο τον έλεγαν, με φώναζε και κουβεντιάζαμε, πολιτικά βέβαια, και μου έλεγε για τα γκάλοπ, για 17%-18% ο ΣΥΡΙΖΑ και πρόβλεπε μεγάλη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις ερχόμενες ευρωεκλογές.

Αμέσως αυτό το 17% μού ξύπνησε στη μνήμη κάποιο σύνθημα "ΚΚΕ δυνατό, 17%", που με ανησύχησε. Εγώ όμως, αν και είχα χάσει τη μνήμη μου, κυκλοφορώντας στην Πάτρα έβλεπα αφίσες κομμάτων, Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΛΑΟΣ, ΚΟΕ, ΚΚΕ, δεν έβλεπα ΣΥΡΙΖΑ. Όπως μου εξηγούσαν πολλοί σύντροφοι, που γνώριζαν το πρόβλημά μου, η ΚΟΕ είναι το κόμμα μας με το 17%-18%.

Την Πρωτομαγιά, στη μεγάλη πορεία, μπροστά μας τεράστιο πανώ ΚΟΕ. Κάτι δεν μου κόλλαγε. Ασθενής η μνήμη, αλλά δεν έβγαινε από το στόμα μου η απορία, για να μου εξηγήσουν. Έμενε απορία. Μια μέρα, στον δρόμο που πήγαινα, συνάντησα τον σύντροφό μου, τον Αλέκο. Κρατούσε μια αγκαλιά καλάμια. Και στο ένα ήταν καβάλα πάνω. Στο μυαλό μου ήρθαν οι τσιγγάνοι που κάνουν καλάθια για το μεροκάματο. Ασθενής μνήμη.

Όταν τον ρώτησα τι είναι αυτά, μου εξήγησε με λεπτομέρειες την απόφαση του κόμματος, ότι από εδώ και πέρα δεν καβαλάμε μηχανάκι ή αυτοκίνητο, αλλά μόνο καλάμι, με το οποίο θα υπενθυμίζουμε στον κόσμο την προσφορά μας στο περιβάλλον, μετά μάλιστα από την επιτυχία στη Βουλή, που αναγκάσαμε το ΠΑΣΟΚ να αποχωρήσει και να μην ψηφιστεί το άρθρο 16 για τα πανεπιστήμια και το άρθρο 24 για τα δάση. Μέσα από αυτά τα άρθρα βλέπαμε να ξεφυτρώνουν ιδιωτικά πανεπιστήμια, βίλες και εκτεταμένη καταστροφή των δασών και έτσι υπενθυμίζαμε στον ελληνικό λαό τις οικολογικές μας ευαισθησίες.

"Σύντροφε Αλέκο", τού έλεγα "εγώ καλάμι δεν μπορώ να καβαλήσω, διότι έχω αιμορροΐδες και φοβάμαι μήπως καμιά σκλήθρα μπει στον κώλο μου και τι θα γίνω, μην επιμένεις". Κάποτε είδα και τον σύντροφο τον Δημήτρη, που έρχεται καμιά φορά και τα λέμε, γελαστό, καβάλα σ' ένα καλάμι, και αυτός, όπως και όλοι που έβλεπα βέβαια. Εγώ όμως δεν πειθαρχούσα. Ήρθαν οι εκλογές, και ήρθε κι ο γιος μου από την Καβάλα, όπου σπουδάζει, για να ψηφίσει.

Του εξήγησα ότι δεν μπορώ εγώ να καβαλάω καλάμι, το είδε με κατανόηση, γιατί κι αυτός, απ' ό,τι είδα, δεν καβαλάει καλάμι. Πήγαμε να ψηφίσουμε, ήρθε η σειρά μου, μου έδωσαν τα ψηφοδέλτια, πήγα στο παραβάν και σε ένα λεπτό πετάχτηκα έξω φωνάζοντας στην πρόεδρο ότι δεν μου έδωσαν  όλα τα ψηφοδέλτια, δεν ήταν μέσα της ΚΟΕ που θα ψήφιζα, του κόμματος δηλαδή. Τα έχασαν όλοι, τρέχει, πριν προλάβει η πρόεδρος, ο γιος μου, και προσπαθεί να μου εξηγήσει ότι το ψηφοδέλτιο που θα ψηφίσουμε είναι του ΣΥΡΙΖΑ. Και εξήγησε στην πρόεδρο το πρόβλημά μου. Έτσι, ψήφισα με πολλές επιφυλάξεις και απορίες.

Όταν βγήκα από το εκλογικό κέντρο, ο γιος μου προσπαθούσε να μου εξηγήσει. Όταν του είπα και του έδειξα γύρω - γύρω και όπου πηγαίναμε τις αφίσες της ΚΟΕ, μου έδειξε σε μια αφίσα, κάτω στη γωνία, που έγραφε ΣΥΡΙΖΑ. Με γράμματα πολύ μικρά σε σχέση με το ΚΟΕ. Μάλιστα χρειάστηκε, για να μπορέσω να το διαβάσω, να βγάλω από την τσάντα τα γυαλιά μου! Προβληματίστηκα πάρα πολύ. Με μικρά γράμματα το κόμμα μας, παραξενεύτηκα. Αλλά θυμήθηκα εκείνο το περίφημο "και οι έσχατοι έσονται πρώτοι". Άρα και οι μικροί μπορούν.

Ακούγοντας το βράδυ τα αποτελέσματα, πράγματι, άκουγα ΣΥΡΙΖΑ. Πουθενά ΚΟΕ. Και αφέθηκα στην αμνησία μου. Την άλλη μέρα στο σπίτι, η γυναίκα μου ετοιμαζόταν να τηγανίσει ψάρια. Πήρε το τηγάνι και, πριν προλάβει να το βάλει στη φωτιά, σκουντουφλάω και, στην προσπάθειά της να με συγκρατήσει, χτυπάω το κεφάλι μου στο τηγάνι που κρατούσε. Έχασα τον κόσμο. Η γυναίκα μου, αυτή που μου έδωσαν τότε στην αμνησία μου, με αγκάλιαζε, με φιλούσε και μου ζητούσε συγγνώμη. Εγώ όμως ήρθα σε άλλο κόσμο. Στον κόσμο της πραγματικότητας, έφυγε το κενό και γέμισε ο εγκέφαλός μου με θύμησες. Η πεθερά μου μού αφαίρεσε το παρελθόν, η κόρη της, δηλαδή η γυναίκα μου, με επανέφερε. Με πρωταγωνιστή ένα τηγάνι.

Γι' αυτό, σύντροφοι,  να προσέχετε τα τηγάνια. Γιατί μέσα τους ενυπάρχουν οι τηγανιές!!!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΙΑΛΥΨΟΣ, Πάτρα