Πάμε σαν άλλοτε

Των ΚΟΣΜΑ ΙΩΑΝΝΟΥ και ΧΡΗΣΤΟΥ ΤΣΙΓΚΟΥΛΗ

Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνουν αυτά στο γαλαξία της παραδοσιακής αριστεράς. Σαν προπατορικό αμάρτημα ή σαν κληρονομικό δικαίωμα οι ηγεσίες δημιουργούν τα προβλήματα και καλούνται οι πιστοί οπαδοί, μέλη και στελέχη, να τα επιλύσουν.

Από την εποχή του ΕΑΜ, της ΕΔΑ, του Πολυτεχνείου ή μεταπολιτευτικά πάντοτε τα λάθη, οι κρίσεις και οι συνέπειες ξεκινούσαν από τη σοφή και πεισματάρα εξουσία και τις πλήρωναν οι απλοί αγωνιστές με απίστευτες περιπτώσεις αυτοθυσίας, ταπεινωτικές ήττες, παντοειδείς διώξεις και σισύφειες βιοπαλαιστικές δοκιμασίες.

Είναι ζητούμενο να μάθουμε και να αντιμετωπίζουμε την πολιτικο-ιδεολογική Κίρκη που μεταλλάσσει τις ηγετικές σκέψεις σε πνευματικής αυτάρκειας παρενέργειες, σε ανυποχώρητους τασικούς νεοδογματισμούς που στον κόσμο εκλαμβάνονται σαν σημάδια άκρατης ιδιοτέλειας και πως "όλοι το ίδιο είναι".

Παρακολουθώντας με προδιάθεση μαζοχισμού τους βυζαντινισμούς στα ενδότερα της συνασπισμένης ή ασυνάσπιστης ηγεσίας μας αναρωτιόμαστε εάν ταιριάζει η δημοκρατία στην ηγεσία της αριστεράς και πόσο ανέτοιμες είναι οι συμπεριφορές να αποδεχτούν τον διάλογο και τη σχετικότητα της αλήθειας που εμπεριέχει η προσωπική τους άποψη.

Δεν είναι καθόλου άκαιρο να θυμηθούμε ξανά το ρητό του άγνωστου αριστερού λογοτέχνη που αναφέρεται στην πορεία της αριστεράς λέγοντας πως εξαιτίας των λαθών της κορυφής και των υπερφίαλων αγώνων κόντρα σε όλα "ήμασταν ο μεγάλος λαός και καταλήξαμε μια χούφτα ήρωες". Ευτυχώς όμως που υπάρχουν ακόμα περισσότεροι από μια χούφτα ηρωικοί αγωνιστές σε αυτό το χώρο, οι εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόροι που σώζουν την κατάσταση σε κάθε ανάλογη περίπτωση.

Έχοντας οριοθετήσει για πάντα σε σταθερές γραμμές τον φαντασιακό και ηθικά ιδεολογικό χώρο ανάμεσα στο ΚΚΕ του παρελθόντος, τον διαβρωμένο και αιχμάλωτο μέχρι παραλυσίας δικομματισμό κόντρα στους εξωθεσμικούς μηχανισμούς και ενάντια στις πάσης φύσεως ακρότητες, δίνουν τις μάχες που φέρνει ο καιρός. Διεκδικητές κοινωνικών αιτημάτων, διεθνιστές και ευρωπαϊστές χωρίς να γίνονται ανθέλληνες, διαφορετικοί χωρίς να προκαλούμε αυτάρεσκα το κοινό αίσθημα. Και πάντοτε πλουραλιστές και συνεργάσιμοι όπου το απαιτούν οι κοινωνικές συνιστώσες.

Το πορτρέτο του συνασπισμένου ακτιβιστή σκιαγραφείται στη φράση παλαιού συντρόφου που πήγε στην άλλη άκρη της χώρας να ψηφίσει το ΣΥΡΙΖΑ "αν και μας τα έχουν πρήξει τα παιδιά της κομματικής ολιγαρχίας, εγώ πήγα να φρεσκάρω την ανάγκη μιας πίστης που δεν έχει σχέση με τη μεταφυσική που υπόσχεται ανταμοιβή ή τιμωρία και άναψα κερί σε ένα όραμα αριστερό μοναδικό που δεν χαϊδεύει το φασισμό μέσα μου".

Συνεπώς αυτό το ξέφωτο ελπίδας σε καιρούς γενικευμένης ομίχλης πρέπει να το διαφυλάξουμε προπάντων με ηθική στάση όπως την συνεχίζουν οι ιεραπόστολοι μαχητές της Αριστεράς τόσα χρόνια. Για μας με βάση τα παραπάνω και ορισμένες επισημάνσεις που ακολουθούν, το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών δεν είναι κακό όσο το περιγράφουμε. Ήταν καλύτερο από τις εκλογές του 2004 και σε συνθήκες τώρα πιο δύσκολες από τότε. Σταθεροποιήθηκε ένα ποσοστό κοντά στο εκλογικό του 2007 παρά τα λάθη και την ενορχηστρωμένη -και όχι εντελώς αδικαιολόγητη- πολεμική από τα ΜΜΕ και άλλους κύκλους (γεγονότα Δεκέμβρη, εκλογές καθηγητών στα ΑΕΙ, το εφεύρημα του τρίτου πόλου κατάρτιση του ψηφοδελτίου, υπεράσπιση της εξαίρεσης κόντρα στον κανόνα χωρίς κανένα όφελος για την παράταξή μας αλλά αντιθέτως εισπράξαμε τη λαϊκή αποδοκιμασία που φάνηκε στα ποσοστά τωνν εκλογών στον Άγιο Παντελεήμονα και αλλού).

Αν και η ώρα των ευρωεκλογών μάς βρήκε με το στίγμα του περιθωριακού χώρου, του απρόβλεπτου χωρίς δυναμική, εντούτοις στην εκλογική αναμέτρηση είχαμε λιγότερες απώλειες απ' όσες φοβόμασταν και φυσικά σε ένα κλίμα μηδενιστικό και γενικής απαξίωσης των πολιτικών και της πολιτικής, με τη διαφθορά και τη διαπλοκή στο ζενίθ, τη φοβική ατμόσφαιρα για την καθημερινή μας επιβίωση, την εμφάνιση των Οικολόγων όπου όλοι βγήκαν χαμένοι ή με ευκαιριακά κέρδηη κάποιοι, ήταν αναμενόμενο ότι τα σκάγια θα έπαιρναν και τον ΣΥΡΙΖΑ.

Εκείνο που πρέπει να μας απασχολήσει περισσότερο είναι το μήνυμα των εκλογών και η συμπεριφορά των πολιτών πανευρωπαϊκά. Πρόκειται για δεξιά στροφή των κοινωνιών ή αντιθέτως το σύστημα του φιλελευθερισμού έχει κατ' ανάγκη κοινωνικοποιηθεί διατηρώντας το βιοτικό επίπεδο των λαών υψηλό, με αποτέλεσμα να κερδίζει την ανοχή και την προτίμηση των ψηφοφόρων;

Προς λύπη της αριστεράς, των ΜΜΕ και των καταστροφολόγων που βλέπουν γενικευμένη δυστυχία, το σύστημα αντέχει και αρέσει. Επιβραβεύεται το υλιστικό του περιεχόμενο, κι ας γίνεται ολοένα και πιο ευάλωτο, παρακμιακό και αμφισβητήσιμο στις πνευματικές του αξίες. Που σημαίνει για μας να είμαστε πιο προσγειωμένοι και οι στόχοι μας για το σύστημα πρέπει να στραφούν με μεγαλύτερο ενδιαφέρον και καλύτερη ανάγνωση στο αδύνατο σημείο που είναι η απουσία ανθρωπισμού.

Επίσης πρέπει να δεχτούμε με βάση την αντοχή των συστημάτων και την κοινωνική τους προσφορά ότι ο καπιταλισμός και η οικονομία της αγοράς δεν είναι σ' ολόκληρο το περιεχόμενό τους αρνητικοί και απορριπτέοι. Ας βλέπουμε τι γίνεται στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, στην Κίνα, τη Ρωσία, την Κούβα και πώς τον αξιοποιούν οι εξουσίες και τα νικηφόρα κινήματα στη Λατινική Αμερική. Οι επιστροφές στο παρελθόν δεν έχουν καμία ελπίδα να ευδοκιμήσουν και η πρόσφατη οικονομική κρίση έφερε στην επικαιρότητα νέες απαιτήσεις για μια σύνθετη εφαρμογή, ανανέωση και συνύπαρξη του καπιταλισμού με τον σοσιαλισμό.

Τώρα για τη συνέχειά μας και πριν απ' όλα στις βουλευτικές εκλογές που δεν θ' αργήσουν να γίνουν, η συνασπισμένη αριστερά πρέπει να βρεθεί πανέτοιμη το συντομότερο με ενωτική διάθεση και παρουσία όλων των "απόντων" στελεχών και ιδιαίτερα των ιστορικών της συμβόλων. Επικοινωνιακά η παρουσία της πρέπει ν' αλλάξει και να επιλεγούν πρόσωπα με ευρυμάθεια και ύφος αποδεκτό και συμπαθές στον κόσμο.

Εκείνο που έχουμε επισημάνει από την αντίδραση του κόσμου είναι ότι ο διπλός τίτλος ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι παραπλανητικός, φοβικός και δυσνόητος, κυρίως για τη ριζοσπαστική του προσθήκη που συρρικνώνει την ευρύτητα του Συνασπισμού, τον περιορίζει σε παρελθόντα χρεοκοπημένα ζητούμενα και εν ολίγοις φέρνει λιγότερους και διώχνει περισσότερους από κοντά μας.

Η "Αυγή", αν και δείχνει σταθερά βελτιωμένη, με ποιότητα δημοκρατικής ευαισθησίας, χρειάζεται να λιγοστέψει τον μονοδιάστατα καταγγελτικό λόγο και να επιλέξει και άλλα καθημερινά αισιόδοξα θέματα. Όσο για το ραδιοσταθμό "Στο Κόκκινο", έχουμε την αίσθηση ότι κινείται σε εποχές και πολιτικό βερμπαλισμό που θυμίζει τους χίπις στη διάρκεια του πολέμου στο Βιετνάμ και το Μάη του '68 στη Γαλλία. Ας γίνει περισσότερο ελληνοκεντρικό το πρόγραμμά του και πιο σύνθετη η κριτική του στην αντιμετώπιση των άλλων πολιτικών δυνάμεων.

Απέναντι στο θεσμό και το ρόλο του προέδρου του Συνασπισμού πρέπει να σταθούμε με μεγαλύτερο σεβασμό και δίπλα στον Αλέξη Τσίπρα, να αξιοποιήσουμε το ήθος και την αριστερή παιδεία που έδειξε ότι διαθέτει.

Αν και σαν παλαιοί εξόριστοι που συμβάλαμε στο ξεκίνημα της Ανανεωτικής Αριστεράς κόντρα στο δογματισμό, η στάση και η συμπεριφορά της ανανεωτικής πτέρυγας μάς ενοχλεί για τη μονομέρειά της, τους τρόπους και τα μέσα που επιλέγει να την υπερασπιστεί, τις θέσεις της. Οι εμφανίσεις των εκπροσώπων της επιβάλλεται να έχουν λόγο ενωτικό, καθαρό, συνασπισμένο.

Η φιλοξενία του Κύρκου στο "Mega" ήταν ατυχής, εκτός αν ήταν σκόπιμη, και μαζί με την ερμαφρόδιτη στάση παλαιών ηγετικών στελεχών έκαναν όλα μαζί μεγαλύτερη ζημιά, ακόμη και από τα λάθη της ηγεσίας. Από την άλλη μεριά, αν χαμηλώσουν οι όψιμοι ψευτοεπαναστατισμοί και η συγκρουσιακή συνθηματολογία κάποιων τάσεων, τότε θα ξαναγίνουμε αυτό που θέλει ο κόσμος, ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ της Αριστεράς, της τόσο αναγκαίας σαν θερμοκοιτίδα νέων ιδεών, πρωτοποριακών διεκδικήσεων και προτάσεων.

Σύντροφοι και φίλοι, έτσι θα είναι εάν έτσι νομίζετε!