Ο νόμος της φύσης και η κρίση στην αριστερά

Του ΓΡΗΓΟΡΗ ΡΟΥΜΠΑΝΗ

Δεν είναι παράλογο, απρόσιτο από τη λογική, ακατανόητο. Δεν έχει σχέση με τον Ιονέσκο ή τον Μπέκετ. Η κρίση στην ανανεωτική αριστερά είναι απολύτως λογική. Έχει πλήρη συνάφεια και με τη φύση της και με την εξέλιξη του πολιτικού συστήματος.

Υποστήριζε και υποστηρίζει ότι θέλει να αλλάξει τον κόσμο. Να ανατρέψει την κρατούσα πολιτική κατάσταση και να οικοδομήσει μια νέα. Υγιή και απρόσβλητη από τη νόσο της διαφθοράς, της διαπλοκής και της υποταγής του κοινωνικού οφέλους στην ιδιοτέλεια των άπληστων.

Μπορεί η αριστερά να μην έχει σχέση με τη νόσο αυτή, έχει όμως τις δικές αμαρτίες. Και τις δικές της νόσους. Τη φαγωμάρα, τη διασπασιολαγνεία και την προσήλωση στις συνωμοσίες. Λογικό ήταν λοιπόν να διαμορφωθούν οι συνθήκες για την ανατροπή των ισορροπιών και στο εσωτερικό της. Οι οποίες δεν ήρθαν έτσι ξαφνικά, το βράδυ της 7ης Ιουνίου. Εμφανίστηκαν σταδιακά από την ώρα που πρόβαλε στο προσκήνιο η νέα γενιά των πολιτικών της. Είτε η παλιά φρουρά της άνοιγε την πόρτα, είτε όχι, την εμφάνισή της θα την έκανε. Και θα προχωρήσει. Και θα επικρατήσει. Πότε με ομαλές διαδικασίες, και πότε με συγκρούσεις. Είναι ο νόμος της φύσης. Άρα και της πολιτικής.

Καινούργια περπατησιά από πρόσωπα, τα οποία έχουν ολοκληρώσει τον πολιτικό κύκλο τους δεν είναι νοητή. Όσοι από τους παλαιότερους μαγεύονται να πορεύονται σε νέους ορίζοντες, θα έχουν να προσφέρουν πολλά. Θα διασφαλίσουν τη συνέχεια. Θα καταθέτουν τη σοφία τους στο πολιτικό οπλοστάσιο της νέας γενιάς. Όσοι άλλοι συγκρούονται για να αποτρέψουν την εξέλιξη των γεγονότων, δεν κάνουν τίποτε άλλο, παρά να πολεμούν τη φύση.

Από μια άποψη λοιπόν, ίσως είναι λογικό που οι διαδικασίες ανανέωσης του πολιτικού σκηνικού άρχισαν στα αριστερά του. Αφού η πρόοδος έρχεται από κείνη την πλευρά, εκεί είναι λογικό να γίνουν και οι πρώτες ανατροπές. Και οι συγκρούσεις στον ΣΥΝ και στον ΣΥΡΙΖΑ. Με επώδυνα αποτελέσματα και κόστος. Κόστος πολιτικό και κόστος σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων.

Δεν θα μείνει απρόσβλητο από το κύμα των αλλαγών ούτε το ΚΚΕ. Μήνυμα, και μάλιστα ηχηρότερο από αυτό που έφτασε στην Κουμουνδούρου, είναι αυτό το οποίο παρέλαβε ο Περισσός με το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών. Το ερώτημα είναι από ποιες δυνάμεις θα γίνουν οι αλλαγές. Πολλές δεν έχουν απομείνει. Ο περί την Αλέκα Παπαρήγα πυρήνας δεν έχει αφήσει να στεριώσουν άλλες αντιλήψεις, πέραν εκείνων που επέβαλαν την παλινόρθωση του σταλινισμού. Εξάλλου, όπως είχε πει και ο Χαρίλαος Φλωράκης, ανανέωση και ΚΚΕ είναι έννοιες ασύμβατες.

Ευφορία ενόψει του αύριο δεν έχει ούτε το ΠΑΣΟΚ. Δεν είναι που του λείπει, τάχα, ο χαρισματικός ηγέτης, ο πλάνος υπαρχηγός ή ο σοφός θεωρητικός. Είναι που η πολιτική πρότασή του πάσχει. Και αντί να «σηκώνει» την κοινωνία, την υποχρεώνει να του δώσει ψήφο ανοχής. Με πολλές αποχές και λευκά.

Σε πλήρες αδιέξοδο και η Ν.Δ. Σήμερα. Θα είναι ωστόσο λάθος, αν υποτιμηθεί η ικανότητά της να ανανεωθεί, ίσως και νωρίτερα από το ΠΑΣΟΚ. Είναι ο άλλος πόλος του συστήματος και δεν της λείπουν δυνάμεις που θα επιχειρήσουν κάτι διαφορετικό. Σε πολιτικό προσανατολισμό. Ο δογματικός νεοφιλελευθερισμός, ο τοίχος της αντικοινωνικότητας των Βρυξελλών έχουν διαμορφώσει δυνάμεις που επαναπροσδιορίζουν τον ρόλο του κράτους στο χάος της παγκοσμιοποίησης.