ΤΟΥ ΒΑΓΓΕΛΗ ΓΕΤΤΟΥ*
1. ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ: Οι διαστάσεις που έχει δήθεν προσλάβει πλέον το περιβόητο πολιτικό κόστος, εξαιτίας της υποστήριξής μας στην εξέγερση, είναι πλέον μυθώδες. Το κόστος που εισπράξαμε; δεν είναι μεγαλύτερο από αυτό που αναλογεί σε ένα αριστερό κόμμα που πανευρωπαϊκά πρωτοτυπεί συμμετέχοντας σε εξέγερση. Με τη στάση μας προκαλέσαμε αμηχανία στον λιγότερο ριζοσπαστικοποιημένο εκλογικό μας περίγυρο, ωστόσο συναντηθήκαμε με ευρύτερα πληθυσμιακά τμήματα, κυρίως νεολαίας. Κάτι τέτοιο διαφαίνεται και από την ανάλυση ορισμένων ποιοτικών στοιχείων των δημοσκοπήσεων του Ιανουαρίου και του Φεβρουαρίου. Είναι τελείως άλλο ζήτημα η αποχή εκείνου του κομματιού της νεολαίας, που μέχρι τώρα μας στήριζε κινηματικά και εκλογικά και τώρα δεν το έπραξε. Η αποχή αυτής της κατηγορίας δηλώνει κάτι πολύ πιο σύνθετο από μια απλή απαξίωση του πολιτικού λόγου του ΣΥΡΙΖΑ. Σε κάθε περίπτωση, η ανασφάλεια αυξάνεται όταν η αποχή εισβάλλει στον χώρο της αριστεράς με τόση ορμή. Αυτό το στοιχείο, νομίζω, ότι πρέπει να αποτελέσει άλλο ένα ιδιαίτερο κομμάτι του μετεκλογικού διαλόγου.
2. ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΔΕΚΕΜΒΡΗ: Αυτό που πραγματικά κόστισε και μας οδήγησε στην απώλεια μιας ακόμα μεγάλης ευκαιρίας, ήταν η αδυναμία να σχεδιάσουμε την "έξοδο" από τον Δεκέμβρη, μια αποκλιμάκωση που θα μετακινούσε κατά τι προοδευτικότερο την πολιτική κατάσταση. Έλειψαν οι δύο τρεις επίκαιροι στόχοι, η επίτευξη των οποίων θα μετουσίωνε τον πληθωρικό οραματικό λόγο του δρόμου, σε κάτι πιο ορατό. Μετά τα Χριστούγεννα, παρά την αναδίπλωση της κυβέρνησης, η εγρήγορση στους χώρους, όπου αναπνέει το κίνημα, διατηρήθηκε αναμφισβήτητα, έστω για λίγο. Το αποδεικνύουν πάρα πολλά πρωτότυπα εγχειρήματα: απαλλοτριώσεις δημόσιων χώρων από τους πολίτες, απίστευτες συγκρούσεις για τη διατήρηση ελεύθερων χώρων, καταλήψεις και δημιουργία εναλλακτικών πολιτιστικών κέντρων, η αλληλεγγύη στην Κούνεβα, το ξεπέταγμα πολλών πρωτοβάθμιων εργατικών πρωτοβουλιών κ.ά. Ο ΣΥΝ και η Νεολαία ΣΥΝ κλήθηκαν μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ να συμμετάσχουν και να εκφράσουν πολιτικά όλη αυτή την κοινωνική κινητικότητα. Αντί όμως να συμμετέχουμε πρωτογενώς, στις περισσότερες περιπτώσεις αρκεστήκαμε σε μια ιδιότυπη υψηλή πολιτική, εκ νέου οραματική, που εξ ορισμού δεν μπορούσε να τροφοδοτήσει μια νέα κινηματική αντεπίθεση. Η για μια ακόμα φορά ματαιωμένη ανασυγκρότηση της παρέμβασής μας στο εργατικό κίνημα, η προσπάθεια να κρατήσουμε ατόφιο το "μήνυμα του Δεκέμβρη" στα σχολεία και στα πανεπιστήμια, χωρίς αυτό να μεταφραστεί σε αναδιατύπωση των αιτημάτων που βελτιώνουν την καθημερινότητα, η δυσκολία να μεταφράσουμε την αμέριστη αλληλεγγύη μας στους μετανάστες σε μια προοδευτική πρόταση: να κάποια παραδείγματα που δεν μπορούν εύκολα να πείσουν για την ικανότητά μας να αποτελέσουμε την πρωτοπορία σε μια εναλλακτική στροφή της κοινωνίας, πόσο μάλλον για μια νέα αριστερή διακυβέρνηση.
3. ΔΙΑΡΚΕΣ ΣΥΝΕΔΡΙΟ - ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΕΥΡΩΨΗΦΟΔΕΛΤΙΟΥ: Η δυσεπούλωτη πληγή στη δημόσια εικόνα του ΣΥΝ, σχετίζεται περισσότερο με αμφιβολίες που γεννήθηκαν για την ηθική της δικής μας αριστεράς παρά με διαδικαστικά ζητήματα. Η "υπόθεση Παπαδημούλη" και η σφαγή για μια θέση στον ευρωεκλογικό ήλιο, δεν αναδεικνύει διαδικαστικά προβλήματα -εκτός και αν αμφισβητούμε τη δημοκρατικότητα των εσωκομματικών δημοψηφισμάτων- αλλά ζητήματα αξιοπρέπειας. Οι ψήφοι που στερηθήκαμε λόγω των αμφιβολιών που γεννήθηκαν για το ηθικό υπόβαθρο του χώρου, δεν ήταν απλά οι περισσότερες. Ήταν και οι πιο πολιτικές. Το χειρότερο σύμπτωμα μιας πολυεπίπεδης κομματικής κρίσης, ειδικά σε προεκλογική περίοδο, είναι ο αγώνας για την κυριαρχία στη σανίδα στη μέση του ωκεανού. Το μερίδιο ευθύνης είναι το ίδιο για τις δύο μεγάλες τάσεις. Από αυτή την άποψη το "δεν είμαστε όλοι ίδιοι" δεν έπεισε.
4. ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ: Οι αιτιάσεις της ανανεωτικής πτέρυγας για απομάκρυνση του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ από τα θέματα καθημερινής πολιτικής, παραβλέπει την αξία ενός από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του χώρου μας. Το πρόγραμμα, που αποτέλεσε την πιο δυναμική απάντηση στην πάγια δυστοκία μας ως προς τη διατύπωση προτάσεων, θάφτηκε κάτω από τα συντρίμμια που προκάλεσε ο γενικευμένος μηδενισμός που επικράτησε στο συνέδριο. Το πρόγραμμα, από όπλο μεταβλήθηκε σε παραπροϊόν μιας από τις κορυφαίες διαδικασίες μας. Ωστόσο, δεν χρειάζεται να δούμε στα πρόσωπα των ανανεωτικών συντρόφων τους εσωτερικούς εχθρούς, που συνήθως αναζητούνται τέτοιες δύσκολες στιγμές. Από μόνη της η πολύπονη συγγραφή του προγράμματος δεν αρκούσε. Η πλειοψηφία όφειλε να καταστρώσει ένα σχέδιο για την ανάδειξη του προγράμματος λ.χ. μέσα από κοινές παρουσιάσεις με φορείς, στους οποίους ασκούμε επιρροή, ή ακόμα και μία ξεχωριστή καμπάνια. Αλλά ακόμη και αυτό δεν φτάνει. Αν τα ίδια τα μέλη και οι πολιτικές κινήσεις μαζί με τα δευτεροβάθμια όργανα δεν κάνουν κτήμα τους το πρόγραμμα μέσω συζητήσεων αλλά και μέσω της συνάρθρωσής του με τις εκάστοτε δράσεις, το πρόγραμμα μένει και πάλι στο συρτάρι. Να γίνει το πρόγραμμα η νέα προγραμματική και ιδεολογική μας χάρτα.
5. ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ ΕΥΡΩΠΑΪΣΜΟΣ: Το διακύβευμα των ευρωεκλογών αλλά και της συγκυρίας δεν ήταν η παραμονή ή η έξοδος από την Ε.Ε. Η άποψη ότι ο "κόσμος" μας ήθελε λιγότερο επιφυλακτικούς σχετικά με την Ε.Ε. έχει την ίδια λογική ισχύ με την άποψη ότι ο "κόσμος" απογοητεύτηκε από το ότι διαχωρίσαμε τη θέση μας σε σχέση με τις καταστροφές του Δεκέμβρη. Η πρώτη άποψη προϋποθέτει ότι οι Έλληνες θέλουν "κι άλλη Ευρώπη", ενώ η δεύτερη ότι διανύουμε προεπαναστατική περίοδο.
6. ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΗ ΚΑΜΠΑΝΙΑ: Για την αριστερά, το προεκλογικό σύνθημα ποτέ δεν αρκέστηκε στη συνθηματολογία. Στη φετινή καμπάνια μας ακούγαμε μόνο την ηχώ της επιτυχημένης καμπάνιας του 2007. Έλειψαν οι δυναμικές, στοχευμένες αιχμές, απουσίαζε η προβολή του δικού μας... έργου! Ο εργάτης με παραδοσιακή φορεσιά και το φιλί με κλειστά μάτια κάτω από τη σκέπη του "για τις ανάγκες των πολλών", μπορούν να αποτελούν το εικαστικό αλλά όχι και το βασικό επικοινωνιακό μέσο.
Και κάποιες σκέψεις για τα εσωκομματικά:
7. Είναι φυσιολογική η παραφιλολογία που συνοδεύει τόσο συγκλονιστικά γεγονότα, όπως η παραίτηση Αλαβάνου. Είναι επίσης φυσιολογικό τα μέλη και τα στελέχη να αναρωτιούνται για το τι σκέφτεται ένας άνθρωπος που δεν μιλάει και όταν μίλησε είπε τα μισά. Όταν όμως αυτός είναι ο αρχηγός σου, τότε ως κόμμα πρέπει να αναρωτηθείς για την ποιότητα της δημοκρατίας, της διαφάνειας και του αλληλοελέγχου μέσα στο κόμμα. Ένα σύγχρονο αριστερό, ριζοσπαστικό κόμμα των μελών οφείλει να δημιουργήσει προϋποθέσεις για την αντιμετώπιση τέτοιας τάξης κρίσεων. Όλοι εκ του αποτελέσματος, αναστοχαζόμαστε κάποια λάθη του Αλαβάνου, μάθαμε όμως ότι η αριστερά δεν έχει μόνο ταλέντα. Έχει και μέλη. Από την άλλη, η ματαίωση των εκλογικών προσδοκιών, είναι τόσο επώδυνη μόνο όταν έχουμε φτάσει στο σημείο να μην μπορούμε να εκτιμήσουμε την επιρροή του κόμματος και της συμμαχίας, δηλαδή ημών των ιδίων.
8. Η ανασυγκρότηση, ή μάλλον η συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι η μοναδική απάντηση στην κρίση που διέρχεται ο χώρος. Πολλά από τα εσωτερικά προβλήματα του ΣΥΝ αντανακλώνται και στον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό δεν συνεπάγεται προτεραιότητες. Όμως μας δίνεται η μεγαλύτερη ευκαιρία να αντιμετωπίσουμε χρόνιες παθογένειες του κόμματός μας και δεν πρέπει να πάει χαμένη. Επίσης δεν αρκεί να θέλουμε ιδιότητα μέλους του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να διεξάγουμε μια ενδελεχή συζήτηση για την αναζωογόνηση των τοπικών οργανώσεων του ΣΥΡΙΖΑ, αυτή τη φορά όχι ως συγκολλητικών παραοργανώσεων, όχι ως μικρογραφιών της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ως αυτόνομης πολιτικής μονάδας που θα αποτελέσει τον πυρήνα για τη δύσκολη συνέχεια. Όμως η ομορφιά είναι στη δυσκολία.
* Ο Bαγγέλης Γέττος είναι μέλος της Νεολαίας ΣΥΝ της Π.Κ. Παγκρατίου Νέου Κόσμου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου