Το ενιαίο μέτωπο της αριστεράς στην Ελλάδα του 21ου αιώνα

Της Φλώρας ΝΙΚΟΛΙΔΑΚΗ*


Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια προσπάθεια καλής θέλησης, μια έφοδος προς το μέλλον όπου η συντροφικότητα, η αλληλεγγύη, ο παραμερισμός του «εγώ», θα γίνουν επιτέλους η πρακτική της αριστεράς, που στο παρελθόν εισήγαγε στις κοινωνίες την έννοια της οργάνωσης των «αθλίων», της συνειδητής στράτευσης στους στόχους αυτής της οργάνωσης, της συνειδητής πειθαρχίας, που πολλές φορές κατηγορήθηκε από την αστική ιδεολογία, αλλά και τους όπου γης οπορτουνιστές, που δεν μπόρεσαν ποτέ να κατανοήσουν πως όταν ένας αριστερός, κομμουνιστής, επαναστάτης, πειθαρχεί, δεν το κάνει από αδυναμία να προβάλει τη δική του διαφορά, να επιδείξει το «εγώ» του, αλλά από τη συνειδητοποίηση ότι η ενωμένη δράση για τον κοινό σκοπό είναι το μόνο αποτελεσματικό όπλο που διαθέτει για την ανατροπή του συστήματος που τον καταπιέζει, τον εκμεταλλεύεται, τον χειραγωγεί παρά τη θέλησή του.


Αυτές οι αρχές οργάνωσης δημιούργησαν την ηθική των μελών των κομμάτων της αριστεράς.


Από καιρό όμως, η ίδια η εξέλιξη της κοινωνίας και της πραγματικότητας που τη διέπει, έχει προβάλλει την απαίτηση για ένα άλλο είδος οργάνωσης, που θα ανταποκρίνεται στις συνθήκες της παγκοσμιοποίησης, της τεχνολογίας, των μεγάλων πόλεων, της μετατροπής της αγροτικής οικονομίας σε εργοστάσιο παραγωγής γεωργικών και κτηνοτροφικών προϊόντων.


Είναι φυσικό στον χώρο μας να γίνεται κατανοητή η νέα αναγκαιότητα, με ιδιαίτερη ένταση, γιατί είμαστε ανοιχτοί στις εξελίξεις, γιατί δεν κλείνουμε τα μάτια στην πραγματικότητα.


Κεντρικό στοιχείο της νέας πραγματικότητας είμαστε εμείς, τα υποκείμενα, που η απαίτηση των καιρών είναι να μετατραπούμε σε «ατομικούς παραγωγούς» στο πλαίσιο ενός γενικού στόχου.


Σ' αυτή την πραγματικότητα ανταποκρινόμαστε εβδομάδες τώρα, χωρίς κανείς να μας το ζητήσει, και αναπτύσσουμε ένα διάλογο πολιτικό και θεωρητικό, που προσπαθεί να δώσει απαντήσεις στο ξέσπασμα των προβλημάτων στον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ με ΑΦΟΡΜΗ το εκλογικό αποτέλεσμα, που όμως δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου.


Υπακούοντας σ' αυτήν την αναγκαιότητα, θα ήθελα να συμβάλω επιμένοντας στο θέμα του μέλους-ατόμου του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί πιστεύω ότι η δημιουργία του είναι σοβαρό λάθος που ακυρώνει όλη τη φιλοσοφία της ύπαρξης του ΣΥΡΙΖΑ. Όσο κι αν πολλοί καλοπροαίρετοι σύντροφοι, προσπαθούν να το προσπεράσουν με ένα μεσοβέζικο τρόπο, λίγο πρόχειρα και αρκετά επιφανειακά, δεν πρέπει αυτή τη φορά να υποκύψουμε στην εύκολη λύση.


 


Λίγη ιστορία


Ίσως να έχει συζητηθεί, ζητώ συγγνώμη αν κουράζω με επαναλήψεις, αλλά πρέπει να θυμηθούμε την πρόσφατη ιστορία από την προσπάθεια ενότητας της αριστεράς.


Όπως και τώρα, το 1990 ένα μόλις χρόνο μετά τη δημιουργία του ενιαίου συνασπισμού, άρχισε να τίθεται το ζήτημα της μετατροπής του σε κόμμα. Είχαμε ένα συνασπισμό στον οποίο είχαμε καταφέρει το ακατόρθωτο: ΚΚΕ, ΕΑΡ και διάφορες προσωπικότητες. Όπως και τώρα, έτσι και τότε το ζήτημα του ενιαίου κόμματος άρχισε να μπαίνει από στελέχη του ανανεωτικού χώρου και πολλές φορές στις αιτιάσεις για την αναγκαιότητα του ενιαίου κόμματος υπήρχαν σαφή αντι-ΚΚΕ επιχειρήματα. Στελέχη που και σήμερα ηγούνται της ανανεωτικής τάσης, τότε προέταξαν τη μετατροπή του ΣΥΝ σε κόμμα.


Ποιος μπορούσε να πιστέψει ότι το ΚΚΕ θα συζήταγε μια τέτοια εξέλιξη; Το δυστύχημα ήταν ότι τα στελέχη που είχαν ορισθεί από την Κ.Ε. του ΚΚΕ, για να εκπροσωπούν το ΚΚΕ στο ΣΥΝ, φάνηκαν κατώτερα των απαιτήσεων που είχε η θέση τους. Αντί λοιπόν να κλείσουν το θέμα, το άνοιξαν περισσότερο και μάλιστα σε ανοιχτό δίαυλο επικοινωνίας με τον Λ. Κύρκο. Τα αποτελέσματα τα γνωρίζουμε. Στη συνέχεια, μετά τη διάσπαση που ήταν πλέον αναπόφευκτη, αφού στελέχη του ΚΚΕ, που ποτέ δεν είδαν με καλό μάτι τη δημιουργία του ΣΥΝ, είχαν πλέον τα επιχειρήματα που ήθελαν, η μετατροπή του ΣΥΝ σε κόμμα έμοιαζε με μοιραία εξέλιξη.


Θυμάμαι πάντα τη συγκέντρωση εκατοντάδων στελεχών του ΣΥΝ στο θέατρο Ρουαγιάλ. Η κατάσταση ήταν έκρυθμη, αλλά αυτό δεν εμπόδισε τον Παύλο Αθανασόπουλο (ομάδα Μπίστη), να απευθύνει σε ένα ακροατήριο που αποτελείτο κατά 70% από στελέχη του ΚΚΕ το ερώτημα: «Υπάρχει κανένας κομμουνιστής ανάμεσά μας;».


Για να πάρει την απάντηση από τον Π. Λαφαζάνη: «Εγώ».


Είκοσι χρόνια μετά (γιατί τόσο κοστίζουν αυτά σύντροφοι), δημιουργείται και πάλι η δυνατότητα μιας νέας δυναμικής ενότητας της αριστεράς, σε άλλο επίπεδο, με νέες δυνάμεις. Και τίθεται ξανά το ίδιο ζήτημα, στην πιο ακατάλληλη πολιτικά στιγμή.


Γιατί;


Ποιος πολιτικός δεν μπορεί να δει ότι η δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ είναι ακριβώς το γεγονός ότι αποτελείται από συλλογικά μέλη;


Ποιος δεν μπορεί να καταλάβει ότι το επόμενο βήμα για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι η δημιουργία ενός κομματικού μηχανισμού, αλλά η πιο πλατιά ένταξη οργανώσεων και ομάδων που παλεύουν για το περιβάλλον, για τη γυναικεία απελευθέρωση, για να σταματήσει η εγκληματικότητα κατά των παιδιών, για να μην αφήσουμε να φασιστικοποιηθεί η ελληνική κοινωνία μέσα από το πρόβλημα της μαζικής μετανάστευσης λαών από την Ασία; Μετανάστευση που θα αυξάνεται συνεχώς και θα σαρώσει και τις ποσοστώσεις και τα κλειστά σύνορα και όλα τα μέτρα που μπορούν να φανταστούν οι συντηρητικές και σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις και τα φασίζοντα κόμματα; Και θα θέσει με αμείλικτο τρόπο την ανθρωπότητα μπροστά στην αλήθεια: ότι η γη δεν είναι ιδιοκτησία κανενός.


Είμαστε αριστεροί και μας έλαχε να ζήσουμε σε μια εποχή με κλιματικές αλλαγές και μεγάλα ανθρωπιστικά προβλήματα. Το όραμά μας πρέπει να ανταποκρίνεται και να ξεπερνάει αυτά τα κοσμογονικά γεγονότα, τα οποία έρχονται, ήδη υπάρχουν σε έναν απροετοίμαστο πλανήτη. Ο σοσιαλισμός έχει αργήσει σύντροφοι. Το καπιταλιστικό σύστημα που δημιούργησε τη μεγάλη παραγωγική διαδικασία, έδωσε μεγάλη ώθηση στην τεχνολογική επανάσταση, δημιούργησε τις υλικές προϋποθέσεις για την ευημερία όλων των ανθρώπων πάνω στη γη, γεννάει πλέον αρρώστια. Δημιούργησε τον τύπο του ανθρώπου που ζει στην πλήρη ανισορροπία: ενώ δεν ξέρει και ποτέ δεν μπορεί να είναι σίγουρος για τα έσοδά του, ξέρει με ακρίβεια τα υπέρογκα και ανελαστικά έξοδά του. Έξοδα που δεν έχουν σχέση πια μόνο με το επίπεδο ζωής, όπως ήταν κάποτε. Έχουν πλέον τη μορφή «διοδίων» για να υπάρχουμε.


Το καπιταλιστικό σύστημα, εξαπατά εκατομμύρια ανθρώπους. Πιστεύω ότι είναι μια ευγενική φιλοδοξία να μην το διευκολύνουμε ούτε από λάθος. Και είναι λάθος να μετατραπεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε ένα κόμμα που δεν θα είναι ακριβώς κόμμα. Σε ένα μέτωπο, που δεν θα είναι ακριβώς μέτωπο. Σε κάτι τέλος πάντων του οποίου η ταυτότητα θα είναι υπό συζήτηση. Δεν πρόκειται να δεχτώ ότι όλο αυτό το πρόβλημα δημιουργείται για τους ανένταχτους. Στο κάτω-κάτω που να εντάξουμε τον ανένταχτο; Μήπως όμως η όλη συζήτηση πραγματικά περιέχει την ασάφεια που έχουν αρκετοί και αρκετές στο μυαλό τους για το ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ;


Το στοίχημα είναι ένα: Να ΑΝΤΕΞΟΥΜΕ ένα πολιτικό σχήμα με συγκεκριμένο πολιτικό σκοπό, με οργάνωση, με απαιτήσεις από τον εαυτό του, με αίσθημα ευθύνης και αυτοεκτίμησης, που καμία αυθεντία δεν θα είναι αρκετή, που όλα μπορεί να αλλάζουν και να κρίνονται. Κοιτάξτε γύρω σας. Ποια πολιτικά κόμματα θα μπορούσαν να το αποτολμήσουν;


 


* Η Φλώρα Νικολιδάκη είναι μέλος της Π.Κ. Πετραλώνων του ΣΥΝ


 


 

 
eXTReMe Tracker