Καλύτερο δεν γινότανε...

Μπορούμε στη ζωή μας δυο φορές να ξαναρχίσουμε

Χωρίς να λησμονούμε κάποτε εντελώς τον προορισμό μας

Μανόλης Αναγνωστάκης

Τελικά τι ήταν το 4,7 των ευρωεκλογών; Ήττα, ταπεινωτική ήττα, κακό αποτέλεσμα, ήττα προσδοκιών, μικρή ή μεγάλη υποχώρηση; Απ’ ό,τι φαίνεται δύσκολα θα συμφωνήσουμε. Άλλωστε, πολυτασικό κόμμα είμαστε, ο καθένας μπορεί να έχει τη δική του εκτίμηση.

Πήραμε, λοιπόν, 4,7. Μπορούσαμε να πάρουμε παραπάνω; Ας το δούμε:

Τι λέγαμε πριν από τις εκλογές; Τρίτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ, διψήφιο ποσοστό, τρεις ευρωβουλευτές (κάποια στιγμή είπαμε και τέσσερις). Τα πίστευε κανείς αυτά; Μάλλον όχι. Τότε γιατί τα λέγαμε; Γιατί, λέει, η αριστερά πρέπει πάντα να βάζει στόχους (βλέπε το τρίτο άλογο της Συμμαχίας ή το 17% του ΚΚΕ). Ναι, αλλά γιατί πρέπει οι στόχοι να είναι άπιαστοι, δεν μας το έχουν εξηγήσει μέχρι σήμερα.

Βασική προϋπόθεση για να έχεις ένα θετικό αποτέλεσμα είναι να δουλέψουν όλοι γι’ αυτό. Το κάναμε; Πόσες περιοδείες - ομιλίες έκαναν οι 14 βουλευτές μας; Πού εμφανίστηκαν τα ηγετικά στελέχη της Ανανεωτικής(;) Πτέρυγας, εκτός από τα προσφιλή τους τηλεπαράθυρα (μετρημένες οι εξαιρέσεις); Πόσοι από τους οπαδούς αυτής της τάσης συμμετείχαν ενεργά στην προεκλογική δουλειά της γειτονιάς και πόσοι οδήγησαν τη διαφωνία τους για την Σωτηρίου να εκφραστεί με άκυρο ή αποχή;

Ελάχιστη πολιτική διαίσθηση να έχει κάποιος μπορεί εύκολα να αντιληφθεί ότι η περσινή δημοσκοπική έκρηξη του 18% δεν εξέφραζε και πραγματική πολιτική επιρροή και διάθεση εκλογικής προτίμησης προς τη ριζοσπαστική - κινηματική αριστερά. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο θα μιλούσαμε για καταστάσεις Λατινικής Αμερικής στην Ελλάδα! Απλά, οι εξελίξεις εκείνη την περίοδο στο ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΝ δημιούργησαν σ’ έναν κόσμο φαντασιακές προσδοκίες για τον ΣΥΡΙΖΑ, που οι περισσότεροι, μάλιστα, αγνοούσαν τι ήταν. Όμως, έπρεπε και μπορούσαμε να δούμε τη διαθεσιμότητα που υπήρχε από ένα μέρος αυτού του κόσμου να ακούσει τι λέμε, τι απαντήσεις δίνουμε στα προβλήματα, ποιες είναι οι προτάσεις μας. Δηλαδή, ποιο είναι το πρόγραμμά μας. Όταν τελικά καταφέραμε να το παρουσιάσουμε, ένα χρόνο αργότερα, από τη μία δεν υπήρχε πια κόσμος για να το ακούσει και από την άλλη φροντίσαμε να το θάψουμε. Μιλώντας για το ενδιαφέρον μας στο πρόβλημα διακυβέρνησης της χώρας και την ψήφο ανοχής στο ΠΑΣΟΚ και κάποιοι για τις θητείες των βουλευτών μας και τις καταστατικές υποχρεώσεις μας.

Πότε επιτέλους θα καταλήξουμε στο τι προσδοκάμε από το ΚΚΕ; Πρώτα του προσφέρουμε μία καρέκλα για να καθίσει στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν την καταδέχεται. Ύστερα το καλούμε να συμβάλει στην προσπάθεια για να κυβερνήσει την Ελλάδα η αριστερά και απαντάει ότι με ποντίκια δεν συνεργάζεται. Μετά το φωνάζουμε να πάρει μέρος στη συγκρότηση του τρίτου πόλου και μας ρωτάει αν σ’ αυτόν θα είναι και οι κουκουλοφόροι. Τέλος, του ζητάμε να συντονίσουμε τουλάχιστον τη δράση μας για το καλό του λαού και μας χαρακτηρίζει εμπόδιο και ανάχωμα στο ριζοσπαστισμό των μαζών. Την ίδια στιγμή εκείνο, αποκαθιστά τον Στάλιν, νοσταλγεί τον σοσιαλισμό των Γκουλάκ, διοργανώνει κατασκηνώσεις στη μνήμη του Δημοκρατικού Στρατού στον Πάρνωνα και τον Γράμμο…

Πολύς λόγος γίνεται για λάθος διαχείριση (από ποιους;) σωστών κατά βάσει αποφάσεων, όπως:

Το δίδυμο Τσίπρα - Αλαβάνου από πλεονέκτημα (ελπίδα για ανανέωση στο κόμμα και την πολιτική σκηνή ο πρώτος, μαχητική αντιπολίτευση στο Κοινοβούλιο ο δεύτερος) εξελίχθηκε σε μειονέκτημα.

Όσα ζητήματα της επικαιρότητας αναδείξαμε και όσες πρωτοβουλίες πήραμε στο Κοινοβούλιο και την κοινωνία δεν μπορέσαμε πολιτικά να τα πιστωθούμε. Η ανεπάρκεια στον οργανωτικό και ιδιαίτερα στον επικοινωνιακό τομέα ήταν εξοργιστικά εμφανής.

Η τολμηρή, θαρραλέα και πρωτόγνωρη για την Αριστερά στάση μας τον Δεκέμβρη πήγε στράφι. Αργήσαμε να καταλάβουμε πως ανακατευόμενοι με τα πίτουρα (μπαχαλάκηδες) θα μας φάνε οι κότες (ΜΜΕ, Παπαρήγα, κ.ά.). Και το χειρότερο, χάσαμε την επαφή με τα νέα παιδιά που βγήκαν στους δρόμους και την ευκαιρία να πολιτικοποιήσουμε το ξέσπασμά τους.

Το εσωκομματικό δημοψήφισμα έχει νόημα όταν κατεβαίνεις μόνος σου στις εκλογές. Όταν συνεργάζεσαι και έχεις αποφασίσει (σωστά) τη δεύτερη θέση στο ψηφοδέλτιο να την καταλάβει συνεργαζόμενος πρέπει να περιμένεις ότι ο κόσμος θα εισπράξει την τοποθέτηση του Παπαδημούλη στην τρίτη, ως τιμωρία. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν τον έχεις προβάλει (δικαίως) ως πετυχημένο, δραστήριο και άξιο συνεχιστή των Αλαβάνου και Παπαγιαννάκη.

Μόνο από τα παραπάνω, προκύπτει νομίζω ότι τελικά το 4,7 είναι μάλλον ένα καλό αποτέλεσμα. Που το κάνει καλύτερο όταν αναλογιστούμε πως το πετύχαμε χωρίς ακόμη να έχουμε καταφέρει να πείσουμε για το ποιοι είμαστε, τι θέλουμε, σε ποιους απευθυνόμαστε. Ποια είναι η ταυτότητά μας και τα φυσιογνωμικά μας χαρακτηριστικά. Ούτε ως ΣΥΝ, ούτε περισσότερο ως ΣΥΡΙΖΑ.

Καλό, λοιπόν, το αποτέλεσμα. Όμως, ας μην το πολυπιστέψουμε αυτό γιατί την επόμενη φορά τίποτα δεν δείχνει ότι μπορεί να είναι πάλι καλό!

Θέμης Δαλέζιος, γραμματέας Π.Κ. ΣΥΝ Αλίμου

ΥΓ.: Τα όσα εξαιρετικά συνέβησαν από την επόμενη των εκλογών (δηλώσεις επιφανών στελεχών, στοχοποίηση Τσίπρα, σίριαλ παραίτησης Αλαβάνου,συνάθροιση των απανταχού ανανεωτικών(;) κ.ά.) έδειξαν απλά πόσο εύκολα μπορούμε να τραυματίσουμε το όποιο ηθικό πλεονέκτημα έχουμε και μας ξεχωρίζει(;) από τους υπόλοιπους. Ανεξάρτητα, μάλιστα, αν έχουμε ή πρόκειται να αποκτήσουμε κόκκινη κάρτα…