Τέρμα στην αριστεροφανή, ψευτοαντισυστημική ρητορεία

Η υπάρχουσα κατάσταση στον χώρο της Αριστεράς -δηλαδή το μετ(ευρω)εκλογικό διάστημα που διανύουμε- μας βρίσκει σε στάδιο επικοινωνιακής και πολιτικής αποσύνθεσης. Και επειδή οι σχέσεις δοκιμάζονται στις κρίσεις, μια απ' αυτές μετατράπηκε από σχέση πατέρα (ή πνευματικού) - παιδιού σε κόντρα δελφίνου - ηγεμόνα.

Το ποιος είναι δελφίνος και ποιος ηγεμόνας έγκειται στη δική σας φαντασία... Παρόμοια περίπτωση και το πάθος μεταξύ ενεργού αριστερού με την παράταξή του, που έγινε (στην καλύτερη των περιπτώσεων) εκλογική στήριξη με βαριά καρδιά. Η αμετάβλητη σχέση, χρόνια τώρα, στον Συνασπισμό, εντοπίζεται σε αυτές τις δύο γραμμές (ναι, η γαλάζια και η κόκκινη) που δείχνουν αριστερά. Πότε στ' αλήθεια, δεν κατάλαβα γιατί σχηματίζονται παράλληλα.

Δυο παράλληλες ευθείες δεν πρόκειται να συναντηθούν ή να τμηθούν σε κανένα σημείο της πορείας τους. Κι όμως, αυτό είναι το πρόβλημα: Η έλλειψη πραγματικής πολιτικής τμήσης και διαξιφισμού. Διότι το πρώτο σημάδι παρακμής σε μια κοινωνία και κατ' επέκτασιν σε έναν ζωντανό κομματικό οργανισμό, είναι η διαχειριστική κατάχρηση των θεσμών της, με όρους επικοινωνιακούς και χρησιμοθηρικούς που αμβλύνουν την πολιτική τους χρήση. Η εκούσια προώθηση μιας παρασκηνιακής, (ψευτο)συνεδριακής -ενίοτε- κόντρας που αφορά στις καρέκλες και τους συσχετισμούς υποκρύπτει την εκατέρωθεν απουσία βούλησης για μια επίπονη, πολιτική διαμάχη. Απ' αυτό, με λίγα λόγια, που κάπο;ιοι ονομάζουν "αναστολή λειτουργίας" ή "αλληλοαφομοίωση", εγώ προτιμώ το "προσπάθεια πολιτικής σύγκλισης".

Εξηγούμαι: Στα τέλη της δεκαετιας του '80 τρία μηνύματα είχαν ως αποδέκτη την αριστερά. Σύμφωνα με το πρώτο, ο κομμουνισμός, τύπου ΕΣΣΔ, και η δημοκρατία αλληλοεξουδετερώνονται όπως το νερό και η φωτιά. Θέλουμε, μας είπε η κοινωνία, υπαρκτό σοσιαλισμό και υπαρκτή δημοκρατία. Θέλουμε δημοκρατικό σοσιαλισμό και ανάληψη, όχι κατάληψη, της εξουσίας. Το δεύτερο μήνυμα, εξίσου σημαντικό, το λάβαμε. Εμπεριείχε το πρόσταγμα της ενωμένης και ενωτικής, ευρείας ιδεολογικά, αριστεράς και πράγματι ο ενιαίος Συνασπισμός ανταμείφθηκε με το σπουδαίο 14,3% στις ευρωεκλογές του 1989. Τέλος, απαίτηση του λαού (που δυνητικά θα μας στήριζε) κατέστη η ανακοπή  κάθε πολιτικού διαύλου επικοινωνίας με το διεφθαρμένο και αποδεδειγμένα μη σοσιαλιστικό Πα.Σο.Κ.

Ο λόγος, λοιπόν, της αναφορας στην "υποτασική" λειτουργία του Συνασπισμού είναι η διαχρονικότητα των παραπάνω μηνυμάτων. Εξηγούμαι και πάλι: Το τεχνητό κλίμα εσωκομματική πόλωσης είναι ο φόβος συμφωνίας (ή έστω προσέγγισης) από όλους σε αυτούς τους τρεις άξονες που εκφράζουν την κοινή πολιτική λογική για την αριστερά. Σήμερα τα τρία μηνύματα δεν διαφοροποιούνται αισθητά, παρά μόνο στη "μετάφραση":

- Τέρμα στην αριστεροφανή, ψευτοαντισυστημική ρητορεία και στο έλλειμμα ουσιαστικής πρότασης διακυβέρνησης. Θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε, εάν θεωρούμε το θεσμικό πλαίσιο της χώρας δημοκρατικό ή απλά έναν ανατρέψιμο αστικό κοινοβουλευτισμό. Οι Αμερικανοί εγκαθίδρυσαν στην Ελλάδα δικτατορία για να χτυπήσουν την αριστερά του 25%, όχι του 4,7. Επομένως, την ουσιαστικά ενοχλητική πολιτική αντιπροσωπεύει το σύνθημα-λάβαρο της ΕΔΑ "θα τους ταράξουμε στη νομιμότητα"...

- Διεύρυνση της συμμαχίας του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Επαναφορά της πρότασης για συνεργασία με τους Οικολόγους Πράσινους, σε αρχικό στάδιο σε προγραμματικό επίπεδο, που θα επιφέρει, δευτερογενώς, εκλογική συνεργασία. Από την άλλη, μια πιθανή συνεργασία με το ΚΚΕ φαντάζει, υπό τους παρόντες συσχετισμούς, ανέφικτη ή στην καλύτερη περίπτωση θνησιγενής. Οι συσχετισμοί αυτοί είναι, βεβαίως, η ηγεσία του Περισσού που κρατά το κομμουνιστικό κίνημα δέσμιο του λαϊκισμού, της παρελθοντολογίας, της συνεχούς αναζήτησης πολιτικών εχθρών. Ειδάλλως...

- Έχουμε το ιστορικό, πια, προνόμιο, χωρίς κτητικά σύνδρομα, να είμαστε η μόνη δύναμη στο πολιτικό σκηνικό που επάξια μπορεί να αποκαλείται αριστερά. Το ΚΚΕ εκούσια έχει αποτινάξει τον όρο αυτόν από πάνω του. Το Πα.Σο.Κ. δεν είναι αριστερά και ούτε πρόκειται να γίνει. Υποκυπτοντας στις βουλές της ηγεσίας του, αυτόματα, παύουμε να είμαστε αριστερά. Έχουμε, επίσης, κατορθώσει να είμαστε από τις λίγες πολιτικές δυνάμεις, χωρίς ίχνος ενοχής απο εμπλοκή σε σκάνδαλο που παραβιάζει την κοινή πολιτική ηθική. Το Πα.Σο.Κ. έχει αποδεδειγμένα πρωταγωνιστήσει, ουκ ολίγες φορές, σε τέτοιες υποθέσεις. Υποκύπτοντας στις βουλές της ηγεσίας του, αυτόματα, παύουμε να είμαστε ηθικοί. Αλλά και σε βάθος χρόνου, η αποδοχή ενός ψευτοδιλήμματος θα αποβεί αρωγός στην συντηρητικοποίηση του Συνασπισμού και στην εξαφάνισή του από το πολιτικό σκηνικό, βάσει του έξυπνου -ομολογουμένως- "διαίρει και βασίλευε". Δεν υπάρχει τίποτε άλλο το οποίο καταλογίζουν στην Ανανεωτική πτέρυγα, παρά το γεγονός ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να υποκύψει στον πειρασμό δύο ή τριών υπουργικών θέσεων. Ας βάλετε, ΑΣ ΒΑΛΟΥΜΕ, ταφόπλακα, πια, στις λογικές που υποβαθμίζουν την ικανότητα της αριστεράς να γίνει αυτοδύναμα (και δεν προσδίδω στον όρο την κοινοβουλευτική του σημασία) μεγάλη. Να τελειώνουμε με την πασοκολογία, αυτή η συζήτηση θα πρέπει να τελειώσει εδώ και τώρα και να συνοδευτεί με μια αλλαγή λογικής στην ανανεωτική πτέρυγα. Να μην φοβηθούμε το κόστος της αλλαγής, γιατί δόξα είναι η ευθύνη της αλλαγής...

Χρήστος Μαρασλής, μέλος Νεολαίας Συνασπισμού