Αδύναμος και ο «από μηχανής θεός»

Του ΓΡΗΓΟΡΗ ΡΟΥΜΠΑΝΗ

Ούτε δράμα είναι ούτε κωμωδία το έργο που ξετυλίγεται αργά αργά στη σκηνή του Συνασπισμού της αριστεράς, των Κινημάτων και της Οικολογίας. Είναι μια ιστορία βγαλμένη από τη ζωή. Με το τέλος προδιαγεγραμμένο.

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι παρακολουθεί μια ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Η κάθε δραματική σκηνή με το μακρόσυρτο τράβηγμά της να γίνεται ακόμα δραματικότερη. Προς ένα φινάλε χαμένο σε κάποια ομίχλη. Δεν φταίει κανείς στον ΣΥΝ για τη σημερινή κατάστασή του. Και για το θέαμα που προσφέρει. Είναι ο εαυτός του. Μέρος μιας πάσχουσας αριστεράς, κατακερματισμένης, απροσανατόλιστης, ηττοπαθούς και επίπλαστα φιλόδοξης. Αυτής της αριστεράς, της οποίας ματαίως προσπαθεί να δείξει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι αποτελεί την ενιαία έκφραση.

Δεν είναι τίποτε άλλο από αυτό που δείχνει: Μια σύναξη ανθρώπων, ο καθένας από τους οποίους έχει τη δική του θεώρηση πραγμάτων. Και όλες μαζί οι θεωρήσεις συγκλίνουν σε μια συνισταμένη. Την παρακμή. Εκείνο το κομμάτι της αριστεράς που ακόμα αντέχει, για λόγους που έχουν να κάνουν με τη δομή και την πολιτική ταυτότητά του (έστω και αν είναι θεωρημένη σε ένα πεπερασμένο παρελθόν), είναι το ΚΚΕ. Το οποίο μετρά τις απώλειές του στα υπόγεια του Περισσού, χωρίς να δίνει λογαριασμό στον έξω κόσμο τι ακριβώς κάνει και με ποια προσδοκία.

Προς το παρόν, το μόνο που ενδιαφέρει την ηγεσία του είναι να αντέξει μερικά κύματα ακόμα. Μετά, και αναλόγως τις ζημιές, βλέπει…Ο ΣΥΝ, έτσι όπως είναι, δεν αντέχει. Ο ηγέτης τον οποίο ανέδειξε πριν από ενάμιση χρόνο το εκλογικό σώμα του συνεδρίου δεν προλαβαίνει να μετρά τορπίλες. Από τις οποίες οι περισσότερες δεν έρχονται απ’ έξω. Από μέσα έρχονται και μέσα σκάνε, κάνοντας το σκάφος να χάνει τη δύναμή του και να γεμίζει νερά. Με κίνδυνο, να υποχωρήσει κάτω από την ίσαλο γραμμή του 3%.

Ωστόσο, ούτε όταν ιδρύθηκε ο ΣΥΝ ούτε όταν άλλαζε ηγεσίες (από τη Μαρία Δαμανάκη στον Νίκο Κωνσταντόπουλο, κι από κει στον Αλέκο Αλαβάνο και στον Αλέξη Τσίπρα) ο στόχος του ήταν αυτός. Ιδρυτικός στόχος και πολιτικό πρόγραμμά του ήταν, και είναι, να ανατρέψει το δικομματικό σκηνικό, να θέσει νέους κανόνες πολιτικής συμπεριφοράς, να ανασυνθέσει τη δημοκρατία και την οικονομία, να βγάλει την κοινωνία από το τέλμα, να γίνει εν τέλει ο καταλύτης της νέας, μετά την μεταπολίτευση, εποχής.

Προς στιγμήν τά 'χασε η κοινωνία, όταν είδε να αλλάζει κάτι σ’ αυτό το κόμμα, να περνά στο τιμόνι η νέα γενιά, να δίνει την ευχή της η παλιά και να διαμορφώνονται οι προϋποθέσεις για ένα σοφό πέρασμα σε μια άλλη κατάσταση. Κι αναρωτήθηκε, μπας και το εννοεί αυτό που ευαγγελίζεται; Τότε ήταν που αυτό το ευχάριστο σάστισμα το έδειξε στις δημοσκοπήσεις. Μια, δυο, τρεις. Και περίμενε. Μα μαζεύτηκε γρήγορα, σαν κατάλαβε ότι εξαπατήθηκε. Λογικό και αναμενόμενο.

Μοιραίοι πρωταγωνιστές σε μοιραίους ρόλους επιζούν κάθε προέδρου. Σε ένα έργο που, όποιες βελτιώσεις και αν κάνουν, παραμένει το ίδιο. Κλεισμένοι μια ολόκληρη ενήλικη ζωή σε γραφεία-μηχανορραφία, δεν μπορούν να δεχτούν αλλαγή σεναρίου. Να ανεχτούν άλλον σκηνοθέτη. Να δουν πίσω από τα σκηνικά της Κουμουνδούρου. Ούτε καν την πλατεία που αδειάζει και τους θεατές, που φεύγουν πια απογοητευμένοι, βλέποντας να μην μπορεί να δράσει ακόμα και ο «από μηχανής θεός» της τελευταίας στιγμής. Να φέρει τη λύτρωση. Ούτε αυτόν δεν θέλουν οι μοιραίοι!