Δ. Βίτσας: Οι λύσεις υπάρχουν στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ

Η εκλογολογία δεν μπορεί να κρύψει το βάθος της οικονομικής κρίσης, υποστήριξε ο γραμματέας της ΚΠΕ του ΣΥΝ, Δημήτρης Βίτσας, σημειώνοντας ότι "οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, η νέα γενιά, υποσχέσεις και μεγάλα λόγια ακούν, λύσεις όμως δεν βλέπουν. Οι λύσεις υπάρχουν στους αγώνες και στο πρόγραμμα διεξόδου του ΣΥΡΙΖΑ".

 

 

Επιστροφή στο παρελθόν ο αντισυστημισμός

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΖΕΥΓΩΛΗ*

Η ανανεωτική αριστερά βρίσκεται στο σημείο μηδέν μετά από 40 χρόνια.

Η "Αυγή", την Τρίτη 14/7, είχε τίτλο “Όλοι μαζί μπροστά”. Ο δικός μου τίτλος διαβάζοντας τις μέσα σελίδες ήταν “Όλοι μαζί πίσω”.

Ανανεωτική αριστερά σύντροφοι σημαίνει πολυφωνία και δυνατότητα σύνθεσης. Στον ΣΥΝ και στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει όντως η πολυφωνία αλλά λείπει τελείως η δυνατότητα σύνθεσης.

Στον ΣΥΝ υπάρχουν 3-4 τάσεις και στον ΣΥΡΙΖΑ πολλαπλάσιες συνιστώσες. Όταν δεν μπορούν να βρουν μία κοινή φωνή έκφραση προς τα έξω, πώς θέλουν να πείσουν την ελληνική κοινωνία για τις θέσεις τους.

Κομβικό σημείο για την αριστερά είναι οι συμμαχίες και η κατάληψη της εξουσίας. Η ανανεωτική αριστερά έχει απορρίψει τη βίαιη κατάληψη της εξουσίας από μία οργανωμένη μειοψηφία, “το κόμμα της εργατικής τάξης” και δεν θεωρεί ότι είναι ο μοναδικός φορέας της αλήθειας για το καλό του λαού και του κράτους.

Αγωνίζεται να διαδώσει τις ιδέες της και συγχρόνως βρίσκεται σε συνεχή αναζήτηση για τη δημιουργία συμμαχιών, όπου είναι δυνατόν, για να προωθήσει θέσεις προς όφελος αυτών που το σημερινό σύστημα εξουσίας έχει στο περιθώριο, ημεδαπών και αλλοδαπών.

Το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ δεν έχει και δεν είχε ποτέ άλλη πολιτική επιδίωξη πέραν της λεηλασίας των ψήφων της αριστεράς δεν σημαίνει ότι για τον αιώνα τον άπαντα εμείς δογματικά θα διατυμπανίζουμε ότι ποτέ και για τίποτα δεν μπορεί να συνεργαστούμε με το ΠΑΣΟΚ.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με το ΚΚΕ. Δεν μπορεί να ξέρουμε τι επιφυλάσσει το μέλλον. Για το παρόν, όμως, να θέλουμε να κάνουμε τον τρίτο πόλο σε συνεργασία με το ΚΚΕ είναι αυτοκαταστροφικό.

Σύντροφοι, αναζητώντας την καθίζηση της αριστεράς στην Ευρώπη δε σας απασχόλησε καθόλου το αίσθημα απογοήτευσης που αισθάνονται οι Ευρωπαίοι από την κατάρρευση του ανύπαρκτου σοσιαλισμού;

Η ευρωπαϊκή αριστερά θα κάνει δεκαετίες να σηκώσει κεφάλι. Ο καπιταλισμός περνάει κρίσεις αλλά έχει τη δυνατότητα να τις ξεπερνάει, δεν κατέρρευσε.

Η κ. Παπαρήγα κατηγορεί τα άλλα κόμματα για αντικομμουνιστική προπαγάνδα. Η χειρότερη αντικομμουνιστική προπαγάνδα είναι να ταυτίζεις τα καθεστώτα της Σοβιετικής Ένωσης και των συμμάχων της με τις ιδέες του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού.

Δυστυχώς, όπου έχει εγκατασταθεί, υποτίθεται, λαϊκή εξουσία, από την Κούβα μέχρι την Κίνα, τα καθεστώτα δεν διαφημίζουν τις σοσιαλιστικές ιδέες.

Δυστυχώς φίλοι μου, η αστική δημοκρατία δυτικού τύπου είναι το καλύτερο καθεστώς στο οποίο έχουν ζήσει οι άνθρωποι. Κάποτε πρέπει να παραδεχτούμε αυτήν την αλήθεια και να επεξεργαστούμε τις προτάσεις μας για τη βελτίωση των πολλών στραβών που έχει και αυτό το καθεστώς. Ο καπιταλισμός αντέχει ακόμα, μέχρι να έρθει η ώρα της αλλαγής δεν μπορεί να είμαστε άρνηση και να ταυτιζόμαστε με καθέναν που δεν θέλει να χάσει τα προνόμιά του.

Η δεξιά, η συντήρηση φοβάται τις αλλαγές. Η αριστερά αν φοβάται τις αλλαγές δεν είναι αριστερά. Ούτε τα λάθη πρέπει να φοβάται. Όποιος δρα θα κάνει και λάθη. Το τραγικό είναι να μην μαθαίνεις από τα λάθη σου.

Λέμε αλλαγή του φορολογικού συστήματος. Όταν το κράτος πάει να φορολογήσει μόνο τους μικρούς και μεσαίους επαγγελματίες λέμε όχι. Ποιοι φοροδιαφεύγουν στην Ελλάδα; Το μεγάλο κεφάλαιο (τραπεζίτες, εφοπλιστές κ.λπ.) είναι λίγοι. Η πλειονότητα είναι μικροί και μεσαίοι. Τα ταμεία του κράτους θα ήταν γεμάτα μόνο αν όλοι έμπαιναν στην τσιμπίδα της εφορίας.

Οι τοπικοί άρχοντες και οι τοπικές κοινωνίες της Ανατολικής Αττικής δεν θέλουν ΧΥΤΑ στην περιοχή τους. Στην Ελλάδα το σλόγκαν είναι: Η καλύτερη περιοχή για χωματερή είναι στο διπλανό χωριό. Η σύγχρονη αριστερά τι θέσεις πρέπει να έχει απέναντι στην κυρίαρχη ιδεολογία που θέλει να φορτώνει τα προβλήματα στον ΑΛΛΟΝ;

Στον επίλογο θα ασχοληθώ με τη δήλωση υποστήριξης των Πανεπιστημιακών του ΣΥΡΙΖΑ σε δύο σημεία.

α) Αντισυστημική αριστερά. Είναι όρος που χρησιμοποιούν οι πούροι επαναστάτες. Τι σημαίνει όμως αριστερά που μένει στην απέξω. Αριστερά σημαίνει αγώνας μέσα στην κοινωνία, μέσα στα όργανα που αποφασίζουν για μικρές και μεγάλες αλλαγές, μέχρι να επιτευχθεί ο σκοπός, που είναι μια κοινωνία που θα λειτουργεί προς όφελος των πολλών που τώρα είναι οι αδικημένοι. Η αριστερά πουθενά και ποτέ δεν νοείται να είναι σκέτο "αντί", πρέπει πάντα να κατορθώνει να είναι παρούσα. "Αντί", είναι οι στερούμενοι ιδεολογίας. Αλήθεια, οι κύριοι πανεπιστημιακοί που υπογράφουν έχουν επιλέξει και δεν συμμετείχαν ποτέ στα όργανα διοίκησης των Ιδρυμάτων τους;

β) Είναι τραγική η ρηχότητα των θέσεων των αντιευρωπαϊστών. Το γεγονός ότι χρησιμοποιούν την εκλογή του Μπαρόζο για να κριτικάρουν την Ε.Ε. δεν πείραξε κανέναν από τους υπογράφοντες τη δήλωση;

*Ο Γιώργος Ζευγώλης είναι συνταξιούχος διευθυντής του ΕΣΥ

Το αριστερό παράδοξο

Της ΕΛΕΝΗΣ ΚΑΡΑΣΑΒΒΙΔΟΥ

Κάποτε έφτασε στην αρχαία Αθήνα ένας άνθρωπος από την Μ. Ελλάδα. «Όλοι στην πόλη μου είναι ψεύτες!» ισχυρίστηκε. Οι Αθηναίοι βρέθηκαν μπροστά σ' ένα παράδοξο. Αν τον πίστευαν, θ' ακύρωναν τον ισχυρισμό του αφού θα «έλεγε την αλήθεια»...

Ο βασικός προεκλογικός μας ισχυρισμός ήταν πως εκφράζουμε τις ανάγκες των πολλών. «Περιέργως» οι πολλοί αρνήθηκαν να εκχωρήσουν στον ΣΥΡΙΖΑ το δικαίωμα να μιλά για τις ανάγκες τους. Εκτός εάν θεωρήσουμε ότι οι μη προνομιούχοι είναι ελάχιστη μειοψηφία, οπότε προφανώς λέμε ψέματα όταν μιλάμε κατά του νεοφιλελευθερισμού και της διαπλοκής, αφού αν «πεινάς», καμιά στρατηγική «ύπνωσης» δεν πιάνει. Ή ψέματα λέμε, λοιπόν, ή ψεύτες είμαστε.

Η αριστερά, μπροστά σε τέτοια παράδοξα, συνηθίζει να εκδηλώνει συμπτώματα θρησκευτικής σέχτας. Έχοντας το αυτονόητο της «αλήθειας» (και κάθε «αυτονόητο» δρα συντηρητικά, νομιμοποιώντας τον ηγεμονικό ιδεολογικό και κοινωνικό «χάρτη», κι άρα την ακινησία) κρίνει περιπτωσιολογικά και όχι ολιστικά. «Καλό», αλλά μας πήρανε χαμπάρι και δεν πείθουμε!

Οι πράξεις πείθουν περισσότερο από τα συνθήματα, ακόμη κι αν σημαίνει να κρίνω δομικά χαρακτηριστικά (αυτά που τάσεις και οργανώσεις ταυτίζουν «έξυπνα» με τα ιδεολογικά ώστε να μαντρώνουν τον κόσμο τους ή όσους/ες έχουν συνδέσει προσωπικές φιλοδοξίες μαζί τους).

Να διευκρινίσω ότι η κριτική δεν είναι απολογητική του συστήματος. Δεν είμαι με την υποκρισία όσων κατηγορούν πρώτα τους Αγιάννηδες και καταπίνουν την κάμηλο των καλοενταγμένων. Παρά τις απλουστεύσεις που με ενοχλούν, οι αξίες της αριστεράς μού “δίνουν φωνή”. Γι αυτό, παρά το φόβο ότι ο περιορισμός θα δημιουργήσει παρανοήσεις, επισημαίνω:

Όταν, και σε περίοδο εκτεταμένης κρίσης, δεν σε εμπιστεύεται η κοινωνία, τότε επιβιώνεις από τις απίστευτες κακοδιαχειρήσεις του καπιταλισμού, όχι γιατί πρωταγωνιστείς με καινοτόμες προτάσεις. Αν αποκτάς φωνή από τα λάθη του (κακού) πρωταγωνιστή (καπιταλισμός) ποτέ δεν θα σκηνοθετήσεις ο ίδιος, κριτική θεάτρου μόνο θα κάνεις, “κουράζοντας” ένα κοινό λαϊκό, την κουλτούρα του οποίου δεν γνωρίζεις «θεωρητικολογώντας αποστειρωμένα», κι ας μιλάς εξ ονόματός του!

Στο μεταναστευτικό αφήνουμε την ακροδεξιά να κάνει παιχνίδι με τον απίστευτα κυνικό κι απλουστευτικό τρόπο της, αλλάζοντας όλη την κοινωνική ατζέντα, αφού προσεγγίζουμε επικοινωνιακά το ζήτημα μέσα από επίθεση στα χαμηλότερα στρώματα γηγενών που δέχονται πιέσεις, αντί να αναδείξουμε τις κοινωνικοοικονομικές αιτίες του φαινομένου. Έχουμε φτάσει στο σημείο να αντιπαλεύουμε τον κοινωνικό ρατσισμό μέσα από… τον βιολογικό ντετερμινισμό, («είστε ρατσιστές!») που αποτελούσε το βασικότερο όπλο του ρατσισμού!

Βοά η κοινωνία ότι τα ΑΕΙ είναι κλειστές λέσχες ψυχολογικής και υλικής απολαβής υμετέρων και ημετέρων, ότι η κρατική παιδεία δεν είναι δημόσια, ότι το άσυλο έχει καταργηθεί προ πολλού αφού η... «κίνηση» ιδεών γίνεται με βάση τα θέλω της αγοράς ή την λογοκριτική βία των μπαχαλάκηδων ή την ιλουστρασιόν στάση κυκλωμάτων. Αλλά η αριστερά (μας) επέλεξε, αντί να υπερασπιστεί την αναγκαιότητά του, επιτιθέμενη δίχως παλινωδίες ανεξαιρέτως σε όσους το κακοποιούν, να υπερασπιστεί πλευρές της κακοποίησής του!

Κι όσον αφορά το άρθρο 16, ο Μαρξ, σε μια υποσημείωση στην Κριτική της Πολιτικής Οικονομίας, μιλά για «αγαθά λέσχης» που δεν είναι αληθινά δημόσια, αφού προϋποθέτουν πολιτιστικό ή άλλο κεφάλαιο για να εισαχθείς. Τέτοιο είναι η ανώτατη παιδεία στην Ελλάδα, που αφορά τα μικροαστικά στρώματα και τον αγώνα τους για καλύτερο πλασάρισμα (των μέσα ή έξω «μέτρια σπουδαγμένων») στην αγορά κι όχι εφήβους του Περάματος ή του Χάρβαρντ... Δίνουμε την εντύπωση πως υπερασπιζόμαστε συντεχνίες, δίνοντας ευκαιρία στους εξίσου πολύξερους νεοφιλελεύθερους να κάνουν παιχνίδι προς τη λάθος κατεύθυνση της ιδιωτικοποίησης.

Βοά η κοινωνία ότι υπερασπιζόμαστε νόθα παιδιά ιδεολογικών αντιπάλων, όπως τον εθνικισμό του Γκρούεφσκι, πάσχοντας από το «σύνδρομο του τοπικού διαιτητή». Όταν, από φόβο μην αδικήσουμε τον “άλλον”, αδικούμε ομάδα της πόλης μας... («διανοούμενοι»;; μα ημιμαθείς και ιστορίας και ευρωατλαντικής γεωπολιτικής επικυριαρχίας;;!...) Έτσι, γκρούπες εντός ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ (η διαφορετικότητα των απόψεων δεν αφορά μόνο τον Συνασπισμό, απλώς τα Μίντια «φωτίζουν» ΣΥΝ) παλεύουν για την ιδεολογική ηγεμονία της άποψης ότι “στα Βαλκάνια κυρίαρχος εθνικισμός είναι ο ελληνικός, αφού κυρίαρχη είναι η ελληνική οικονομία!” Η οικονομικίστικη αυτή άποψη στερείται γνώσης πώς δρα μια ιδεολογική (άρα και ψυχολογική) κατασκευή όπως ο εθνικισμός. Το παράδειγμα της αδύναμης Γερμανίας του μεσοπολέμου, που ανέπτυξε σε μη κυρίαρχη οικονομία τον κυρίαρχο εθνικισμό στην Ευρώπη, απαντά από μόνο του...

Για τον Δεκέμβριο αξίζει ειδικής μνείας τόσο η αξιοπρέπεια να μην λαϊκίζουμε όπως άλλοι όσο και η αμετροέπεια να πέφτουμε σε έναν επαναστατικό λαϊκισμό, μπερδεύοντας την εκτόνωση (που αποενοχοποιεί το σύστημα) με την κοινωνική παρέμβαση… Όταν χάθηκε το όριο ανάμεσα σε αυτά τα δυο σκάψαμε και τον ίδιον τον Δεκέμβριο… συντηρητικοποιώντας (όχι απλώς πολώνοντας) εκ νέου την κοινωνία. Ο κόσμος όταν εξεγείρεται δεν θέλει χειροκροτητές, θέλει πολιτικές, που να μετατρέπουν την οργή σε δημιουργική παρέμβαση…

Τέλος, δεν ανήκω στην τάση του Δ. Παπαδημούλη και μάλιστα ενοχλήθηκα από προεκλογική δήλωση, όταν ανώνυμοι παλεύουν δεκαετίες δίχως ούτε μονοήμερη στις Βρυξέλλες. Επέλεξα, αν και προερχόμενη από το Κ.Σ. της νεολαίας, όταν πέρασα στο κόμμα, να μην ενταχθώ σε τάση ώστε να μην συνδέσω την πολιτική μου συνείδηση/ελευθερία με κανενός άλλου είδους «κίνητρα». Αλλά, την ίδια ώρα που κρίνουμε την γραφειοκρατία των Βρυξελλών που “αποφασίζει ερήμην των λαών”, όταν αποφασίζουμε σε κλειστές πόρτες να «αγνοήσουμε» την ψηφοδοσία του κόσμου για έναν επιτυχημένο ευρωβουλευτή, στην κοινωνία δίνεις το μήνυμα ότι το ίδιο (και χειρότερο, αφού ηθικολογείς) είσαι κι εσύ...

Κι αυτή η, (διαχρονική και διατασική) αμετροέπεια, τριπλάρει την πραγματικότητα με τα ίδια κριτήρια σεχταρισμού κι «απώτερου στόχου», απαξιώνοντας την φωνή των πολλών... Η αλλαγή προσώπων π.χ. σε θέσεις κλειδιά δεν επετεύχθη ούτε στο εσωτερικό του ΣΥΝ, ούτε του ΣΥΡΙΖΑ (κι εδώ ευθύνη έχουν και μικρές συνιστώσες...)… Με όλα αυτά συμβάλλουμε σε μια «κουλτουροποίηση» της πολιτικής, όπου αντί κατανάλωσης προϊόντων της αγοράς, καταναλώνουμε συνθήματα της αριστεράς... Το ρηξικέλευθο αναζητείται... αντί της ακινησίας που αλτουσεριανοί θα αποκαλούσαν «βαθιά δομή» τού χθες, πίσω από όσες εκτονώσεις «κουλτουρίστικης διαφοροποίησης» κι αν κρύβεται.

Τέλος, χειρότερη αντίδραση σε εκλογική ήττα (όχι καταστροφή) δεν έχω δει. Κι εδώ δεν έφταιγε ο νέος πρόεδρος του κόμματος... Είχα την αίσθηση πως από Φελίνι έβλεπα Σακελλάριο...

Κι όμως, τίποτε από αυτά δεν μπορεί ν αποτελέσει αφορμή για απαξίωση της προσπάθειας. Γιατί, για την αριστερά ισχύει η ρήση του Κλεμανσώ για την φιλανθρωπία. “Πολλά μπορούν να ειπωθούν εναντίον της. Το χειρότερο είναι ότι δεν εφαρμόζεται.” Κι ακριβώς γι' αυτό θα προσπαθήσουμε πάλι...

Ταξιδεύουμε αριστερά, ΣΥΡΙΖΑ είναι το καράβι μας

"Όστις βούλεται οπίσω μου ελθείν".  Η Σταύρωση νοηματοδοτεί σωστά τη ρήση. Όχι όποιος θέλει, όποιος δεν θέλει ας μην... Όλοι να ΘΕΛΟΥΝ να ακολουθήσουν. Η καρδιά της δημοκρατίας. Μιλώ την αλήθεια, ζω την αλήθεια, σταυρώνομαι για την αλήθεια. Η θυσία μου, το προσωπικό μου παράδειγμα, σας πείθει. Ό,τι λέω και ό,τι κάνω είναι ΕΝΑ. Δεν γοητεύω με το επικοινωνιακό μου ψέμα, για να κλέψω την συγκατάθεσή σας και μετά να σας απογοητεύσω. Ο ψεύτης και ο κλέφτης, τον πρώτο χρόνο χαίρονται. Δεν είμαι γητευτής αλλά χαρίεις. Έχω την χάρη να σας χαρίσω την αλήθεια που είναι ζωή. Σας χαρίζω τη ζωή μου. Δημοκρατικά και ειρηνικά πορευόμαστε προς τη μεγάλη αλλαγή.

Ο Κάρολος Κουν, όταν τον ρωτούσαν αν του άρεσε το έργο και η παράσταση που είδε, έλεγε: "Μου άρεσαν γιατί ήταν αληθινά και ζωντανά, αφού στις φλέβες τους κυλούσε το αίμα της αλήθειας των δημιουργών και επομένως και του κοινού". Η πολιτική υπέρ των πολλών είναι καλλιτεχνία με ανώτερη αισθητική ποιότητα. Η πολιτική των μεγάλων συμφερόντων είναι ψευτοεπικοινωνία με κιτς κόλπα, κατώτερης αισθητικής ποιότητας.

Με στήριγμά τους τα αργυρώνητα ΜΜΕ και το μεγάλο σατανά, την τηλεόραση των μεγάλων συμφερόντων τους, γοητεύουν τους ανυποψίαστους με το ψέμα τους, που μετά απογοητεύονται. Ο φαύλος κύκλος του δικομματισμού που πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να διεμβολίσει με την αλήθεια του μεγάλου δράματος της αλλαγής, που μέσα από αυτό αναπαριστά την αλήθεια της ζωής και την υπερασπίζεται με θυσιαστική αγωνιστικότητα.

Μέγα δράμα η ζωή και ο ΣΥΡΙΖΑ θίασος ποιότητας. Το αναπαριστά και τον εξελίσσει ζωντανεύοντάς το με το αίμα της ηγεσίας των μελών και του λαού. Κοινωνία της αλήθειας που πείθει.

Εν το παν, έλεγε ο Ηράκλειτος. Επιστήμη, φιλοσοφία, καλλιτεχνία, θρησκεία, πολιτική, θίασος -- κόμμα, λαός ίσον ΕΝΑ και το καθένα τα περιέχει όλα σε διαφορετική αναλογία. Σαν "χριστιανοί", έχουμε τη χάρη και χαρίζουμε την αλήθεια και τη ζωή και φέρνουμε την αλλαγή. "Χριστιανοί" που ο δικός μας παράδεισος δεν είναι στην άλλη ζωή, αλλά είναι σοσιαλισμός που αρχίζει να ζωντανεύει εδώ και τώρα, πάνω δε σε τούτη τη γη, με το αίμα της αλήθειας μας, της ζωής μας.

Από την κόλαση των κολασμένων, περνάμε με ειρήνη, δημοκρατία και θυσιαστικό πνεύμα στη συλλογική δημιουργία του λαού, στη δημιουργία των επιστημόνων, των φιλοσόφων, των καλλιτεχνών, όντας πια όλοι επιστήμονες, φιλόσοφοι, καλλιτέχνες. Αυτό είναι το όνειρο. Όνειρο που αργεί πολύ; Ουτοπία που δεν θά 'ρθει ποτέ; Ταξίδι προς την Ιθάκη που δεν θα φανεί; Θα 'χουμε όμως το ωραίο ταξίδι και στη διάρκειά του, όλοι μαζί, με αλληλεγγύη και αδερφοσύνη, με πρόγραμμα πλήρες και αποτελεσματικό για μπούσουλα, θα έχουμε βελτιώσει κατά πολύ την καθημερινότητα, όλων μας. Αυτό είναι το ταξίδι μας και ο ΣΥΡΙΖΑ, το καράβι μας. Σ' αυτό το ταξίδι και σ' αυτό το καράβι, τους καλούμε όλους.

Το ΚΚΕ που δεν ανήκει στην τωρινή ηγεσία αλλά ανήκει στο λαό και στους μάρτυρές του. Το ΚΚΕ που κάποτε ήταν ΕΑΜ, Εθνική Αντίσταση, Κυβέρνηση του Βουνού (η καλύτερη Κυβέρνηση της Ελλάδος, έλεγε ο Βρετανός ΚΡΙΣ ΧΑΟΥΖ, τότε), ΕΔΑ. Το ΠΑΣΟΚ που κάποτε ήταν μεγάλο λαϊκό κίνημα και τώρα κατάντησε γραφειοκρατικός κυβερνητισμός, για λάφυρα. Τους Οικολόγους, που οι ηγέτες τους ξεχνάνε πως οικολογία δεν είναι μόνο το κυνήγι του θησαυρού, αλλά αριστερό κίνημα. Τους εξωκοινοβουλευτικούς αριστερούς που είναι ώρα πια να στέρξουν πως η ισχύς είναι εν τη ενώσει. Η οικονομική κρίση και ο φόβος που καλλιεργεί το κεφάλαιο, σπρώχνουν τα πράγματα δεξιά. Επειδή η αριστερά είναι κατακερματισμένη και αδύναμη. Αν ήταν ενωμένη και δυνατή, θα πηγαίναμε δεξιά; Τους καλούμε όλους με πέντε-έξι αδιαπραγμάτευτα σημεία του προγράμματός μας και την ίδια στιγμή δεν διστάζουμε να καταγγείλουμε τους ηγέτες που εμποδίζουν την ενότητα.

Όταν, για παράδειγμα, ο σύντροφος Αλαβάνος πρότεινε τα έξι σημεία στο ΠΑΣΟΚ, έγινε κάποια ταραχή και όλοι οι φωστήρες του κυβερνητισμού αφρίσανε, όπως αφρίζουν οι δαιμονισμένοι  όταν τους πάνε μπροστά στην εικόνα του άγιου. Αφρίσανε τα δαιμόνια του μεγάλου κεφαλαίου που έχουν στο κεφάλι τους. Ήταν λοιπόν σωστή η κίνηση και είναι σωστή η πολιτική που προτείνει σε όλους συνεργασία για την ενότητα της αριστεράς.

Η αριστερά δεν αγωνίζεται για την κυβέρνηση, αγωνίζεται για να φέρει το λαό στην κυβέρνηση. Δεν ζητάει οφίτσια, γυρεύει να σώσει τον κόσμο με την αλλαγή.

Μη φοβάστε κάποιοι σύντροφοι πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει κόμμα. Ας γίνει πρώτα κόμμα ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ και βλέπουμε. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ΣΥΡΙΖΑ και θα γίνει ακόμα πιο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι το κάτι άλλο που δεν μοιάζει με τίποτα άλλο. Για να μην είμαστε όλοι ίδιοι. Είναι δημιουργική σύνδεση, ανοιχτών Μη Κομματικών Οργανώσεων. Είναι άμεση δράση, πολιτική και επεμβαίνει άμεσα πρακτικά και αποτελεσματικά, όπου αδικία, όπου απόγνωση, όπου μικροσυνταξιούχοι, μικρομισθωτοί, όπου ανέστιοι και άστεγοι, όπου ξένοι κατατρεγμένοι, από την ξενοφοβία. Αυτές οι Ανοιχτές Μη Κομματικές Οργανώσεις είναι σε άμεση ζωντανή επαφή με τις κομματικές οργανώσεις των συνιστωσών και στηρίζονται σ' αυτές τις οργανώσεις, ως ανεξάρτητες.

Χρειάζεται όμως ο ΣΥΡΙΖΑ στοιχειώδη συντονιστικά όργανα και μέλη με κόκκινη κάρτα.

Για παράδειγμα, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να κάνει μια μεγάλη ανοιχτή καλλιτεχνική εταιρεία, όπου εκεί θα μπαινοβγαίνουν εθελοντικά ανάλογα με το πότε και πόσο χρόνο θα διαθέτουν καλλιτέχνες και συγκροτήματα όλων των ειδών και μέσω αυτής θα επεμβαίνει πολιτισμικά σε υποβαθμισμένες περιοχές της πόλης και της επαρχίας. Όπου η μισαλλοδοξία και η ξενοφοβία θα σπέρνει τον αυταρχισμό κατά των αδυνάτων, τη βία κατά των ξένων και την ασχήμια, ο ΣΥΡΙΖΑ θα πάει εκεί για να δίνει πολιτισμό, ειρήνη, συναδέλφωση και ομορφιά.

Έχουμε διαφορές. Υποστηρίζουμε την άποψή μας αλλά ακούμε και τους άλλους και συνυπάρχουμε. Επικοινωνούμε τη δική μας αλήθεια με τις αλήθειες των άλλων. Με συντροφική καλή καρδιά και δυναμική νηφαλιότητα. Μπορούμε όλοι μαζί. Χωράμε όλοι. Μπορούμε να συναντηθούμε όλοι. Πώς έλεγε το τραγουδάκι:

Δεν μπορεί, δεν μπορεί

κάπου θα συναντηθούμε.

Τι διάβολο, σύντροφοι; Ακόμα και οι παράλληλες ευθείες συναντώνται κάποτε. Έστω και στο άπειρο. Αν σκεφτούμε όμως πως το άπειρο είναι μηδέν;

Ο Κουβέλης, ο Αλαβάνος και ο Τσίπρας να ομονοήσουν. Οι δύο πρώτοι, ως πιο έμπειροι, να βοηθήσουν τον τρίτο που είναι λίγο άπειρος. Όλοι να παραδειγματιστούμε, από το ήθος του Παπαγιαννάκη που δυστυχώς έφυγε νωρίς και το ήθος των Γλέζου και Μπανιά και τη σεμνότητα του Σάντα, που ευτυχώς είναι ανάμεσά μας.

Καλό βόλι!

ΚΩΣΤΑΣ ΜΕΣΑΡΗΣ

Ηθοποιός

Μεταρρυθμίσεις ή βαρβαρότητα!

Του ΣΑΚΗ ΚΟΥΡΟΥΖΙΔΗ

Το 1976, χρονιά που οι ΗΠΑ έκλειναν 200 χρόνια από την ανεξαρτησία τους, κάποια εφημερίδα βγήκε στο δρόμο και διάβαζε στους Αμερικάνους μικρά αποσπάσματα από το σύνταγμα των ΗΠΑ και τους καλούσε να βρουν από ποιο κείμενο πίστευαν ότι προέρχονταν. Οι περισσότεροι απαντούσαν ότι πρόκειται για αποσπάσματα από το Κομμουνιστικό Μανιφέστο ή το σύνταγμα της ΕΣΣΔ. Ήταν η εποχή του ψυχρού πολέμου και όλα τούς φαίνονταν ύποπτα.

Θα μπορούσα, λοιπόν, να ρωτήσω σε τίνος κόμματος το καταστατικό υπάρχει το παρακάτω απόσπασμα: «Ο/το (ακολουθεί το κόμμα) είναι δημιούργημα και έκφραση των δυνάμεων που [...] εμπνέονται από τα ιδανικά και τις αξίες του δημοκρατικού σοσιαλισμού και της πολιτικής οικολογίας και θεωρούν οικουμενική και αδιαπραγμάτευτη την αξία της δημοκρατίας». Πιθανές απαντήσεις: 1. στο καταστατικό του ΠΑΣΟΚ, 2. του ΚΟΔΗΣΟ, 3. σε καταστατικό άλλου κόμματος.

Κατά την προαναφερθείσα λογική, θα επέλεγα μία από τις δύο πρώτες απαντήσεις. Αν (ξανα)διάβαζα, όμως, το καταστατικό του Συνασπισμού, θα μπορούσε να επιλέξω και την απάντηση 3.

Παραθέτω ένα αυτούσιο κομμάτι από το -σημερινό- καταστατικό του ΣΥΝ και καλώ κάθε καλόπιστο αναγνώστη να το συσχετίσει με τη σημερινή εικόνα του χώρου αυτού:

«Ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ είναι δημιούργημα και έκφραση των δυνάμεων που αγωνίστηκαν και αγωνίζονται για την ανανέωση και τον εκσυγχρονισμό της Αριστεράς, των δυνάμεων που εμπνέονται από τα ιδανικά και τις αξίες του δημοκρατικού σοσιαλισμού και της πολιτικής οικολογίας και θεωρούν οικουμενική και αδιαπραγμάτευτη την αξία της δημοκρατίας.

Ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ επιδιώκει να ενσωματώνει οργανικά στην αναζήτηση μιας καινούριας ταυτότητας της Αριστεράς, πολίτες που με διαφορετική ιστορία και προέλευση εκφράζουν τη συνέχεια, τις κριτικές και ανανεωτικές απόπειρες που εμφανίστηκαν σε όλες τις πτέρυγες και σε όλη την ιστορική πορεία της Αριστεράς.

Ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ θέλει να εκπροσωπήσει όλους όσους/ες ζητούν ένα πολιτικό κόμμα ριζοσπαστικό και ανατρεπτικό, με ευρωπαϊκό προσανατολισμό, σύγχρονο…».

Σήμερα ενοχοποιούνται έννοιες όπως: «ανανέωση», «εκσυγχρονισμός», «δημοκρατικός σοσιαλισμός», «αδιαπραγμάτευτη αξία της δημοκρατίας», «ευρωπαϊκός προσανατολισμός» και πολλά άλλα από το ίδιο το κόμμα που τα έχει στο εν ισχύει καταστατικό του.

Ο Μανόλης Αναγνωστάκης στον επίλογο του τελευταίου ποιήματός του καταλήγει: «Έστω. Ανάπηρος, δείξε τα (κομμένα) χέρια σου. Κρίνε για να κριθείς», και κατά συνέπεια, «άλλο να επιδεικνύεις και άλλο να αποδεικνύεις (τις ιδέες σου)».

Είναι εύκολο και ανέξοδο να καταφεύγεις στην «επίδειξη» μιας «αντισυστημικής» ρητορείας, να προβλέπεις 6-7 στάδια-φάσεις μπροστά και να κατακεραυνώνεις ως ρεφορμιστές όσους θέλουν απλώς... ισχυρές μεταρρυθμίσεις, σήμερα. «Είχεν υπεροψίαν και μέθην ο Δαρείος». Κυρίως, όταν δείχνεις να αγνοείς τις αφετηριακές βάσεις αυτού του κόμματος, όπως προέκυψαν από το ιδρυτικό του συνέδριο (1992). Και βέβαια, το έργο αυτό μπορεί να φαίνεται ακόμα ευκολότερο αν «αντίπαλός» σου δεν είναι κανένας «κομματικός» όπως εσύ, αλλά ένας που «υπερασπιζότανε άλλο κόμμα, των Οικολόγων Πράσινων!», αλλά που εσύ μεγαλόψυχα του επιτρέπεις να αρθρογραφεί στην "Αυγή" (αυτό στα... ρεφορμιστικά λέγεται προβοκάτσια, στα... αντισυστημικά δεν ξέρω).

Το δύσκολο είναι να είσαι με μια «Αριστερά που δεν δίνει μάχες οπισθοφυλακών, αλλά θέλει να αντιμετωπίσει τα μεγάλα σημερινά προβλήματα και να ανοίξει μια νέα προοπτική» (1ο συνέδριο του ΣΥΝ, 1992). Μερικά ακόμη αποσπάσματα από την απόφαση αυτή, για να θυμηθούμε τα αφετηριακά χαρακτηριστικά του:

«Ο εκσυγχρονισμός είναι το υποχρεωτικό και ταυτόχρονα το προνομιακό πεδίο της σύγκρουσης μιας σύγχρονης, ριζοσπαστικής Αριστεράς με το συντηρητισμό κάθε απόχρωσης».

«Η αγορά είναι αναντικατάστατος μηχανισμός για τον έλεγχο, την οικονομική δραστηριότητα, για τη χρήση και την τοποθέτηση των πόρων. Δεν είναι, όμως μόνος του επαρκής. [...] Οι τρεις μορφές ιδιοκτησίας μπορούν να συνεργαστούν αρμονικά και να μεγιστοποιήσουν το παραγωγικό αποτέλεσμα μέσα στα πλαίσια ενός ανορθωτικού προγράμματος».

«... θα αντιμετωπίσουν ως ένα οργανικό σύνολο τη διαπλοκή των παραδοσιακών ταξικών και κοινωνικών αντιθέσεων με τις νέες αντιθέσεις διαταξικού χαρακτήρα».

«Είμαστε σταθερά υπέρ της πορείας προς μια ενωμένη Ευρώπη. [...] Μια Ευρωπαϊκή Ένωση, όχι φρούριο... με δημοκρατική ομοσπονδιακή πολιτειακή συγκρότηση. [...] Ξέρουμε ότι οι αποφάσεις του Μάαστριχτ είναι προϊόν ενός συμβιβασμού που επιτρέπει στην Ευρώπη να προχωρήσει, αλλά δεν μας αρκούν, θέλουμε να προχωρήσουμε μπροστά προς την ενοποίηση, θέλουμε να κρατήσουμε τα βήματα που έγιναν και να τα πολλαπλασιάσουμε σε μια κατεύθυνση… ενιαίας εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής».

«Είμαστε εμείς εκείνοι που διαμορφώσαμε μια πρωταρχική συσπείρωση δυνάμεων - υλική βάση, των αξιών, των ιδανικών, της στρατηγικής του δημοκρατικού σοσιαλισμού». […] Και επειδή, ταυτόχρονα, ξέρουμε ότι η κοινωνία δεν μπορεί να διατυπώσει και να λύσει τα βασικά της προβλήματα, έξω από εναλλακτικά προγράμματα διακυβέρνησης, οικοδομούμε μια Αριστερά που κατακτά συνεχώς μια "σύγχρονη ικανότητα διακυβέρνησης και διαχείρισης" σε κάθε επίπεδο της πολιτικής εξουσίας».

«Ο Συνασπισμός προβάλλει την εναλλακτική του πρόταση (μιας πλατιάς συνεργασίας με τον χώρο του ΠΑΣΟΚ) για να βάλει τέλος στον φαύλο κύκλο της εναλλαγής της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ. Την προβάλλει στον αντίποδα της δικομματικής εναλλαγής […] γιατί αρνούμαστε αντιλήψεις που θεωρούν πως η υπόθεση της διακυβέρνησης της χώρας αποτελεί αποκλειστικό προνόμιο της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ και ότι η Αριστερά πρέπει να αποδεχτεί ένα ρόλο περιθωριακό, περιοριζόμενη στον έλεγχο και την καταγγελία του συστήματος της δικομματικής εναλλαγής. […] Αυτή η απάντηση είναι επιθετική απέναντι σ' εκείνους που πιστεύουν ότι η αυτοδύναμη επάνοδος του ΠΑΣΟΚ εν λευκώ εξουσιοδοτημένου είναι η μόνη ορατή εναλλακτική λύση».

Πουθενά στο κείμενο αυτό και στο καταστατικό δεν υπάρχουν οι λέξεις «επανάσταση», «κομμουνισμός», αλλά «μεταρρυθμίσεις», «δημοκρατικός σοσιαλισμός», «ανανέωση».

Σπεύδω να διευκρινίσω ότι στο συνέδριο αυτό είχε πλειοψηφήσει το «αριστερό ρεύμα» και όλες οι παραπάνω θέσεις είχαν την απόλυτη συναίνεσή του!

Φυσικά, η αλλαγή θέσεων είναι απόλυτα νομιμοποιημένη, ούτε εγκαλώ κανέναν που άλλαξε θέσεις. Εγκαλώ, όμως, αυτούς που τότε ενοχοποιούσαν όσους δεν απαντούσαν στο δίλημμα «μετά τον Μητσοτάκη, τι;» -δηλαδή, δεν συμφωνούσαν με τη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ-, ότι έπαιζαν το παιχνίδι της δεξιάς, ενώ οι ίδιοι σήμερα, από εντελώς διαφορετικές θέσεις, ενοχοποιούν όσους αφήνουν ανοιχτό το θέμα των συνεργασιών, επειδή, λέει, είναι ύποπτοι μεταγραφής στο ΠΑΣΟΚ. Αντιπαράθεση όχι με πολιτικά επιχειρήματα, αλλά με δίκη προθέσεων. Ο ορισμός του σταλινισμού!

Σε άλλο κόμμα μπήκα και σε άλλο βρέθηκα. Όχι σε ένα κόμμα που αλλάζει εξελισσόμενο -μακάρι, αλλά πού;-, αλλά σε ένα μεταλλαγμένο κόμμα. Δεν ξέρω αν τον ΣΥΝ τον έχουν «στημένο» στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά σίγουρα τον θέλουν «στυμμένο» από οποιαδήποτε ανανεωτική προωθητική διάθεση.

Ο Χ. Λάσκος αναρωτιέται από πού προκύπτει ότι «η γη θα γίνει έτσι κι αλλιώς κόκκινη». Θέλω να εκφράσω μια αίσθηση που έχω τα τελευταία 2-3 τουλάχιστον χρόνια. Οι αλλεπάλληλες «εξεγέρσεις», που είχαν σαφώς… προεπαναστατικό χαρακτήρα, οδήγησαν, υποθέτω και τον ίδιο να μεταφέρει, ως μότο σε άρθρο του για το εγχείρημα του Αλιέντε ("Αυγή", 15/2/2009), ένα κομμάτι του Λουίς Σεπούλβεδα, ότι «όλα τα είχαμε εκτός από τα όπλα». Τώρα, εγώ, αν έχω πειστεί από το κείμενό του, θα πρέπει να φροντίσω να μη μας λείψουν τα όπλα, την ώρα την καλή;

Διαφορετικά θα αναφωνήσω: Μεταρρυθμίσεις ή βαρβαρότητα! -με κίνδυνο να μην μου ξεκολλήσει πια η ρετσινιά του «ρεφορμιστή».

Τα πολιτικά προβλήματα είναι δημόσια

Του ΠΕΡΙΚΛΗ ΚΟΡΟΒΕΣΗ

Ένα από τα πράγματα που έχουν αποδειχθεί καταστροφικά για την αριστερά, είναι η μυστικοπάθεια, η κρυψίνοια, η υστεροβουλία, η επαγγελματική δυσπιστία και η κουτοπονηριά. Αυτές είναι οι προϋποθέσεις για κάθε δυνατή ίντριγκα που αναιρεί την έννοια της αριστερής πολιτικής, της σύγκρουσης των διαφορετικών απόψεων στην προοπτική να δημιουργηθούν νέες συνθέσεις δημιουργώντας μια νέα πολιτική σκέψη. Στο σημείο που χάνουμε την πολιτική, τότε τα προβλήματα παίρνουν προσωπικό χαρακτήρα, δημιουργούνται ανταγωνισμοί για την κατάκτηση της πολιτικής ηγεμονίας, όχι στη βάση μιας πολιτικής γραμμής, αλλά στη βάση του ικανότερου παίκτη, λες και η αριστερά είναι μια Α.Ε. ποδοσφαιρική ομάδα.

Τα προβλήματα της αριστεράς είναι εξ ορισμού δημόσια και αφορούν όλους. Δεν έχω καταλάβει ποτέ γιατί τα "πολίτ μπίρο" οι "Κεντρικές Επιτροπές" ή οι "Κοινοβουλευτικές Ομάδες" θα πρέπει να συνεδριάζουν κεκλεισμένων των θυρών. Πολιτικά προβλήματα χειρίζονται, πολιτική σκέψη παράγουν, που κανονικά αυτή θα έπρεπε να βιντεοσκοπείται και να είναι στη διάθεση του κάθε ενδιαφερόμενου. Αυτό θα βοηθούσε στην πολιτικοποίηση μιας αριστεράς που δεν φημίζεται για την πολιτική της σκέψη και που δεν της επιτρέπει να ανοίξει νικηφόρες προοπτικές. Με τη δημοσιογραφική ιδιότητά μου, χρόνια τώρα καταθέτω προς αυτήν την κατεύθυνση, άσχετα από την απήχηση που έχει. Εργαζόμενος ως δημοσιογράφος και μέλος της ΕΣΗΕΑ, δεν μπορεί να αλλάξω γραμμή επειδή κάποιοι με θέλησαν βουλευτή.

Ένας βουλευτής - δημοσιογράφος που θα μπει στην πειθαρχία του κόμματός του και θα προπαγανδίζει μόνο το κόμμα του, κινδυνεύει να έχει πειθαρχικές κυρώσεις, από το Συμβούλιο Δεοντολογίας της ΕΣΗΕΑ. Και όποιος ασκεί το επάγγελμα του δημοσιογράφου, οφείλει να καταγράφει όλα τα στραβά και ανάποδα που συμβαίνουν γύρω του αλλά και στο κόμμα του. Και αυτό έπραξα όταν ακούστηκε επίθετο βουλευτή, ότι προπαγάνδιζε την αποχή. Εν τούτοις εγώ δεν υιοθέτησα αυτή την καταγγελία και την πήρα σαν υπόθεση εργασίας ("Εποχή" 19.7.09).

Στη συνέχεια αποσαφηνίστηκε πως δεν ήταν ο ίδιος ο βουλευτής, αλλά συνεργάτης του που είχε συγγενική σχέση. Στην επόμενη "Εποχή" (26.7.09) αποσαφήνισα πώς είχαν τα πράγματα. Εντούτοις δημιουργήθηκε ένα πολιτικό θέμα από τον ίδιο τον βουλευτή που δεν πήρε υπόψη του την εκφρασμένη συμπάθειά μου τόσο για την εντιμότητά του που είναι αναγνωρισμένη από όλους, όσο και για το αγωνιστικό του ήθος. Εντούτοις δέχτηκα την οργή του μαζί με τη διευκρίνιση ότι ήταν απών σε διατεταγμένη αποστολή στο Γραμματικό που δέχτηκε τη λαμπρή φιλοξενία των χημικών.

Με τις δύο ηγεσίες του ΣΥΝ, έχω κρατήσει ίσες αποστάσεις. Δεν έχω πάει σε καμιά εκδήλωση ούτε των μεν ούτε των δε, εκτός βέβαια αν είναι μια εκδήλωση του ενιαίου ΣΥΝ. Εντούτοις, ιδιαίτερα μετά τις εκλογές, ενεργοποιήθηκα για τα προβλήματα του ΣΥΝ, αναζητώντας τη βαθύτερη πολιτική τους ρίζα. Και ο λόγος είναι απλός. Ο ΣΥΝ είναι σάρκα από τη σάρκα του ΣΥΡΙΖΑ και ότι συμβαίνει σε αυτόν τον πολιτικό οργανισμό αυτομάτως μεταφέρεται στον ΣΥΡΙΖΑ. Πήρα μια πρωτοβουλία για μια πολιτική κουβέντα με τους ανανεωτές για να καταλάβω ποιο είναι το βάθος του προβλήματος, αλλά δεν ευοδώθηκε.

Εντούτοις η πολιτική ατζέντα έχει ανοίξει. Από την ερχόμενη Κυριακή, θα αρχίσω μια σειρά από άρθρα στην "Αυγή", θέτοντας κάποια πολιτικά θέματα προς συζήτηση κάνοντας μια απόδραση στο μέλλον. Τα θέματα θα είναι ποικίλα και θα εμπνέονται περισσότερο από τη φιλοσοφία της πολιτικής και λιγότερο από προβλήματα μικροτακτικής και ιδιοτέλειας και θα αποσκοπούν στην ίδρυση μιας πολιτικής αριστεράς του 21ου αιώνα, για ένα σοσιαλισμό του 21ου αιώνα. Μας χρειάζεται η αισιοδοξία του δίκιου και όχι η απελπισία του πολέμου των "απολιτικών" σε τελική ανάλυση φραξιών για την εξουσία. Αλήθεια ποια εξουσία και γιατί; Εξουσία για την εξουσία; Ή αποσαφηνισμένες πολιτικές προτάσεις για να δούμε που αποκλίνουμε, που συγκλίνουμε και που μπορούμε να συνθέσουμε;

* Συγγραφέας - βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Α' Αθηνών

perkor29@mail.com

Qvo vadis

Του ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ ΚΑΣΤΑΝΑ*

Συμβολή στη συζήτηση για ένα νέο κόμμα, δημοκρατικό και με σαφήνεια, της αριστεράς, απόλυτα διαφανές, μακριά από ηγεμονισμούς και προσωπικές βλέψεις, ένα κόμμα βαθιά ριζωμένο μέσα στην κοινωνία και τα σοβαρά προβλήματά της.

Δεν χάσαμε. Διαψεύστηκαν οι προσδοκίες μας. Από το 18% του προηγούμενου έτους των δημοσκοπήσεων και το 5,25% των εκλογών του 2007, γυρίσαμε στο 4,70 % το 2009. Γιατί; Η άμεση απάντηση είναι: δεν πείσαμε το κρίσιμο κομμάτι, δεν απευθυνθήκαμε στο συγκεκριμένο κομμάτι του εκλογικού ακροατηρίου, που έχει ευήκοον ους στις δικές μας προτάσεις και θέσεις, δεν το πείσαμε, δεν μας άκουσε ή δεν ήθελε να μας ακούσει και πήγε και ψήφισε οικολόγους, 16% του ποσοστού μας πήγε προς αυτούς, ένα άλλο κομμάτι μετακινήθηκε στο ΠΑΣΟΚ και ένα άλλο κομμάτι, που θα μας ψήφιζε (δυνητικά), ή έλεγε ότι επρόκειτο να μας ψηφίσει (ανάμεσά τους και πολλοί νέοι), πήγε πλατεία, συγγνώμη, παραλία.

Ναι, είναι συνολικότερο το πρόβλημα της αποχής και ειδικά στις ευρωεκλογές, είναι και μεγάλο πρόβλημα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και του πολιτικού μας συστήματος, αλλά εμείς τι πράξαμε; Καταφέραμε να πείσουμε τα νέα παιδιά, όλους αυτούς που λέμε και “διατυμπανίζουμε” εδώ και χρόνια ότι είναι το ακροατήριό μας, να μην προτιμήσουν την αποχή;

Aυτό είναι ήττα και μάλιστα μεγάλη. Και δεν είναι το ποσοστό, το 4,70 %, που έχεις κατακτήσει με ιδρώτα.

Προσπαθώ να καταλάβω τις παραιτήσεις, τις ανακλήσεις, αλλά, δυστυχώς, δεν τις καταλαβαίνω. Πού είναι το πρόβλημα; Είναι στην πολιτική στόχευση και την πολιτική στρατηγική, ή είναι στη λαθεμένη τακτική και στα πρόσωπα που απαρτίζουν τη μία ή την άλλη ηγεσία;

Δεν μιλάνε οι δυο ηγέτες μεταξύ τους και γι’ αυτό πρέπει να βρεθούν μεσολαβητές από τη μια ή την άλλη πλευρά ώστε να τα «ξαναφτιάξουν». Και ο κόσμος της αριστεράς, ο κόσμος που προσβλέπει στην ανανεωτική, ριζοσπαστική αριστερά, ο κόσμος γύρω που περιμένει, κοιτάζει με μάτια ανοιχτά και δεν πιστεύει ότι όλα αυτά τα κωμικοτραγικά γίνονται μπροστά στα μάτια του;

Αυτή είναι η αριστερά, η δημοκρατική, η ριζοσπαστική, γι’ αυτή δουλέψαμε, γι’ αυτήν ιδρώσαμε, όλοι μαζί, χιλιάδες άνθρωποι σ’ όλη την Ελλάδα; E, δεν είναι αυτή, αγαπητοί σύντροφοι. Αυτά που έγιναν δημιούργησαν μεγάλη απογοήτευση και ακόμη μεγαλύτερη αποστασιοποίηση του κόσμου μας και ειδικά αυτών που δεν είναι «ενεργοί» και που μόνο μας ψηφίζουν. Προφανώς, θέλετε να τους χάσουμε. Σας αρκεί λοιπόν το 2,90%.

Επειδή, θέλω να πιστεύω, δεν μας αρκεί, μη συνεχίζετε να τρώτε τις σάρκες σας και τις σάρκες μας. Ανοίξτε τις πόρτες του ΣΥΡΙΖΑ να μπουν οι ανέντακτοι αριστεροί με όλα τα δημοκρατικά δικαιώματα του μέλους. Γιατί δεν το κάνετε; Τι φοβόσαστε; Μήπως δεν θέλετε; Γιατί, φαντάζομαι θα το γνωρίζετε! Το μεγαλύτερο κόμμα της αριστεράς σ’ αυτόν τον τόπο είναι οι ανέντακτοι. Ανοίξτε, επιτέλους, να μπει «φρέσκο αεράκι»...

*Ο Γεράσιμος (Μάκης) Καστανάς είναι δημοσιογράφος, ανέντακτος της αριστεράς, πρώην υποψήφιος νομαρχιακός σύμβουλος του Συνασπισμού, μέλος του ΣΥΡΙΖΑ Ερυθρού Σταυρού - Ελληνορώσων

Η μετεκλογική τρίλιζα και το παιχνίδι των υπαινιγμών

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΠΙΡΜΠΑ*

Αν η τρίλιζα θεωρείται ένα παιχνίδι ικανοτήτων για παιδιά, στην περίπτωση του μετεκλογικού ΣΥΡΙΖΑ είναι για δυνατούς λύτες και για ακόμα δυνατότερα στομάχια και νεύρα των ποικιλώνυμων φίλων και ψηφοφόρων του. Σχηματικά το «τρίπολο» -Αλαβάνος, Συνιστώσες, ΣΥΝ- έχει πολλές αλληλοκαλυπτόμενες περιοχές που κάνουν το παιχνίδι απρόβλεπτο,

Η ώρα της αποπληρωμής λαθών, παραλείψεων και ασαφειών που συνοδεύουν τον ΣΥΡΙΖΑ από τη συγκρότησή του, μάλλον έφθασε. Τα θαύματα, άλλωστε, κρατούν πολύ λίγο. Κλασικό δείγμα αριστερού βολονταρισμού, όπου η ώσμωση και κυρίως η κοινή δράση του ΣΥΝ με οργανώσεις και ομάδες της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, μέσα σε ένα αναδυόμενο παγκόσμιο αντινεοφιλελεύθερο κίνημα (Κοινωνικό Φόρουμ), μετατράπηκε σε δημιουργία ενός «sui generis» πολιτικού υποκειμένου, χάριν της πολυπόθητης εικόνας ενότητας της αριστεράς. Αποτέλεσμα, μετά από πέντε εκλογικές μάχες, κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με σαφήνεια αν είναι πολιτική συμμαχία, χώρος κοινής εκλογικής και μαζικής δράσης, ισχυρή πολιτική και εκλογική συνεργασία, πρόπλασμα νέου κόμματος.

Οι αντιλήψεις εκλογικού σωσιβίου για κάποιους και οικονομικής και πολιτικής επιβίωσης για άλλους, σίγουρα ήταν και παραμένουν πολιτικά άστοχες και καιροσκοπικές, μικρού ορίζοντα και δεν αξίζουν περαιτέρω σχολιασμού.

Σχολιασμό και προσοχή αξίζει η ανάγκη αποσαφήνισης ρόλων και δομών, φίλων και μελών του σχήματος. Η Ελληνική Αριστερά, με την τρομερή παράδοση διασπάσεων και κατακερματισμού, οφείλει να επιδιώκει προσπάθειες κοινής δράσης. Κοινής δράσης όμως και όχι πολιτικών κόλπων χειραγώγησης, υπαρκτών και περιθωριακών ρευμάτων της, με παράλληλο άνοιγμα στον σοσιαλιστικό και οικολογικό χώρο για να έχει προοπτική.

Η απόσταση από την ιδεολογική καθαρότητα έως την αμυντική, κοινή αγωνιστική, κινηματική αντιπαράθεση είναι τεράστια. Δεν μπορούν να την υπηρετήσουν σε κανένα σημείο της οργανωτικά μοντέλα που προσιδιάζουν στον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό.

Με οδηγό τη «δημοκρατία παντού», που σημαίνει έλλογη πολυφωνία και όχι μονολιθικότητα, πρωταρχικό στοιχείο είναι η ενότητα του ΣΥΝ πάνω στο υπαρκτό ιδεολογικοπολιτικό ρεύμα, του σοσιαλισμού με δημοκρατία, ελευθερία και οικολογικό πρόταγμα. Η ριζοσπαστικότερη, πλειοψηφούσα σήμερα κομματικά, εκδοχή του καλείται να απαντήσει αν θεωρεί αυτό ως ισχυρότερο στοιχείο της ιδεολογικής της αντίληψης ή θεωρεί σημαντικότερη τη συνάντησή της με τα πολύμορφα, ολιγάριθμα σχήματα και ομάδες κομμουνιστικών δοξασιών, σε ένα νέο, ενιαίο πολιτικό υποκείμενο, με συνεκτικό στοιχείο έναν αντικαπιταλιστικό, αντισυστημικό, κυρίως καταγγελτικό, λόγο με έμφαση σε κινηματικές αντιστάσεις και υποβάθμιση των κεντρικών πολιτικών παρεμβάσεων.

Αν αποφασίσει, όπως ελπίζω και λογικά αναμένω, το πρώτο, ανεξαρτήτως στοιχίσεων -εμφανών ή αφανών- σε «αρχηγούς», οφείλει συλλογικά και συντεταγμένα, σε απόλυτη συνεννόηση όλων των πλευρών του κόμματος που συνομολογούν σ' αυτήν την κατεύθυνση, να καταθέσει σαφές και ολοκληρωμένο, δημοκρατικό πλαίσιο λειτουργίας του ΣΥΡΙΖΑ, ξεκαθαρίζοντας τα όρια του συμμαχικού σχήματος, το πολιτικό του σχέδιο (που, πώς, τι και γιατί), τα δικαιώματα των ανένταχτων.

Η απογοητευτική εικόνα του Πανελλαδικού Συντονιστικού, με το παιχνίδι υπαινιγμών του ηγετικού διδύμου, τις πολεμικές (κυρίως προς τον ΣΥΝ) εξ άμβωνος τοποθετήσεις, ιστορικών και «ανιστόρητων» συμμαχικών στελεχών και τέλος η ψυχολογία των συζητήσεων στο φουαγιέ, ελαχιστοποιούν τα περιθώρια ανάταξης του σημερινού μορφώματος. Η μεταφορά των προβλημάτων στα φθινοπωρινά σώματα, χωρίς μπούσουλα και με οδηγό το "βλέποντας και κάνοντας", δεν προϊδεάζουν για κάτι καλύτερο.

Χωρίς εντάσεις και δαιμονοποιήσεις, αφορισμούς και κατάρες, όποιος θεωρεί ότι μπορεί να υπάρξει ΣΥΡΙΖΑ χωρίς ΣΥΝ, έχει όλο το δικαίωμα να το επιχειρήσει. Το ίδιο και όποιος νομίζει ότι πρώτη πολιτική προτεραιότητα σήμερα είναι η ανατροπή του καπιταλισμού, μπορεί να σχηματίσει έναν άλλο «τρίτο πόλο», αντισυστημικής, κομμουνιστικής προοπτικής, μετά το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, χωρίς να υποτιμώ συντρόφους άλλων εξωκοινοβουλευτικών σχηματισμών.

Ενοποίηση όλων αυτών και άλλων πολλών, πίσω από κάποιο «αρχηγό», με βάση τον εσωτερικό εχθρό (Ανανεωτική Πτέρυγα), την αντι-κεντροαριστερά, την αντι-σοσιαλημοκρατία, την αντι-πολιτική οικολογία εκτός από πολιτικά αστεία είναι και ατελέσφορη, με μηδενικές προοπτικές ουσιαστικής πολιτικής παρέμβασης.

Οι πολίτες και ο κόσμος μας, μετά από μια καθαρή ήττα και την καταστροφική διαχείριση της από το υψηλότερο επίπεδο, ζητούν πολιτικό σχέδιο, προγραμματικά σαφείς απαντήσεις για δημοκρατική, κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά, διέξοδο από την κρίση, μέτρα που θα αποτρέπουν θλιβερές επαναλήψεις και όχι το remake, άστοχων κοινωνικοπολιτικών αναγνώσεων, βερμπαλισμού και παραγοντισμού, που ακυρώνουν εξαιρετικές πολιτικές μας προτάσεις και αγωνιστικές, κινηματικές παρεμβάσεις μας.

* Ο Δημήτρης Μπίρμπας είναι μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝ.

Ποιος χρησιμοποίησε ύβρεις;

Αγαπητή "Αυγή"

Τη Δευτέρα 13 Ιουλίου μου τηλεφώνησε ο ΣΥΝαγωνιστής Αλεξίου δηλώνοντας θιγμένος και εξυβρισθείς για τους χαρακτηρισμούς "γραφειοκράτες" και "καριερίστες" που υπήρχαν στο άρθρο μου, το οποίο δημοσιεύτηκε την προηγούμενη ημέρα στην "Αυγή" της Κυριακής.

Του διευκρίνισα πως οι λέξεις δεν είναι υβριστικές, αλλά προσδιορίζουν στελέχη που κατέχουν μονίμως και για πολλά χρόνια την ίδια θέση στα όργανα των κομμάτων ανεξαρτήτως αν παράγουν έργο.

Του ανέφερα μάλιστα παραδείγματα και ονόματα στελεχών του ΣΥΝ. Δυστυχώς τα μέλη της Γραμματείας της αθλητικής επιτροπής του ΣΥΝ εξέλαβαν την αγωνία μου και τη συμμετοχή μου στον διάλογο για το μέλλον της ριζοσπαστικής αριστεράς ως ευκαιρία να βγάλω τα όποια υπαρξιακά μου προβλήματα λέγοντας ψέματα και σπέρνοντας συκοφαντίες εις βάρος τους.

Επειδή η παρουσία και η δράση μου στον χώρο του ποδοσφαίρου είναι γνωστή και καταξιωμένη από εχθρούς και φίλους, δεν περίμενα το 2009 να κατηγορηθώ από ΣΥΝαγωνιστές (!!) ως συκοφάντης και ψεύτης. Θεωρούσα πως τέτοιες πολιτικές συμπεριφορές ανήκουν στο ανώμαλο εσωκομματικό παρελθόν της κομμουνιστικής αριστεράς. Κρίμα, γιατί με έπεισαν πως αυτό που κυρίως τους ενδιαφέρει είναι ο εαυτός τους και ο μικρόκοσμος μέσα στον οποίο κινούνται. Να τους θυμίσω μόνον πως δεν αποδέχτηκα δική τους πρόταση για να είμαι υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ στη Β' Αθηνών.

Και δεν την αποδέχτηκα, γιατί δεν ήρθε ως αναγνώριση, εκ μέρους τους, της κινηματικής δράσης μου στο ποδόσφαιρο με τον Αστέρα 2004 που επεδίωκα μάταια την συνεργασία τους από το 2003, αλλά ως μια παρουσία από τον αθλητικό χώρο που θα έφερνε κάποιες ψήφους στο κόμμα. Αποδέχτηκα, αντιθέτως, την πρόσκληση-πρόταση της ΚΕΔΑ γιατί συμπίπτουν οι απόψεις μας για την ενότητα δράσης και την ανασύνταξη της αριστεράς. Είναι άχαρο να μπω σε άλλες ανακρίβειες που αναφέρονται στην απάντησή τους. Ως αριστερός ενεργός πολίτης προτιμώ τη δράση και τον αγώνα στα απέραντα πεδία της κοινωνίας.

Ας επανεκτιμήσουν τις όποιες απόψεις τους με ειλικρίνεια και διάθεση συνεργασίας και να αγωνιστούν για την αντιμετώπιση του νεοφιλελευθερισμού και του δικομματισμού στον ευαίσθητο χώρο του ποδοσφαίρου και γενικότερα του αθλητισμού, στον οποίο έχουμε περιορισμένη παρέμβαση, δυσανάλογη με τις πραγματικές μας δυνατότητες και τα οξυμένα προβλήματα αθλητών και φιλάθλων.

ΝΙΚΟΣ ΜΑΛΛΙΑΡΗΣ

Ήσυχες νύχτες του Αυγούστου 2012

Του ΓΙΑΝΝΗ ΚΙΜΠΟΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

Τον Αύγουστο του 2012, που έτυχε να είναι αρκετά δροσερός ώστε αρκετοί να ματαιώσουν τις καλοκαιρινές τους διακοπές και να μείνουν στην Αθήνα, ο ΣΥΡΙΖΑ -για την ακρίβεια, ότι είχε απομείνει απ’ αυτόν- πραγματοποίησε την 20η πανελλαδική του συνδιάσκεψη. Η συνεδρίαση έγινε βραδάκι, σ’ ένα συνοικιακό θερινό σινεμά - δεν χρειαζόταν άλλωστε κάτι μεγαλύτερο για το ευάριθμο σώμα συνέδρων.

Ο απουσιολόγος ανακοίνωσε απουσίες, παρουσίες, αποχωρήσεις και προσχωρήσεις συνιστωσών, διάβασε πονεμένους χαιρετισμούς συμπαράστασης συντρόφων που παραθέριζαν στη Σαμοθράκη, στη Γαύδο, στη Σικελία και λυπούνταν πολύ για την απουσία τους. Η συνδιάσκεψη επαναβεβαίωσε την προσήλωσή της στο προγραμματικό πλαίσιο 15 σημείων του 2009, το οποίο εμπλούτισε με μια-δυο παραγράφους ακόμη και ύστερα το εναπόθεσε με θρησκευτική ευλάβεια στα αρχείο της λησμονιάς. Η συνδιάσκεψη ανέβαλε επίσης για πολλοστή φορά τη λύση του υπαρξιακού ζητήματος του ΣΥΡΙΖΑ: Τι είμαστε, τι θα θέλαμε να ήμασταν; Κόμμα; Απόκομμα; Λέσχη καπνιστών; Συνάντηση παλαιών συμμαθητών; Όλες οι συνιστώσες συμφώνησαν ότι δεν ήταν ώριμες οι συνθήκες για την απάντηση, η οποία μετατέθηκε για την επόμενη συνδιάσκεψη, σε κανένα χρόνο.

Είχε προηγηθεί το συνέδριο του ΣΥΝ (Διαρκές; Τακτικό; Έκτακτο; Θα σας γελάσω…) στο οποίο εκτιμήθηκε με κάποια σχετική καθυστέρηση το εκλογικό αποτέλεσμα των πρόωρων εκλογών της άνοιξης του 2012. Εκφράστηκε η ικανοποίηση για το γεγονός ότι το κόμμα και οι σύμμαχοί του (εδώ υπονοήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ και η διατύπωση προκάλεσε κάποιες ζωηρές συζητήσεις, αλλά δεν χύθηκε δα και αίμα…) υπερέβη με άνεση τριών δεκάτων της μονάδας το όριο εισόδου στη Βουλή και αντιστάθηκε αποτελεσματικά στη σοσιαλιστική πλημμυρίδα, χάρη στα ανακλαστικά οίκτου και συμπαθείας τέως συγγενών, φίλων και συντρόφων που σε άλλη περίπτωση δεν θα πήγαιναν καν να ψηφίσουν. Μια μειοψηφία συνέδρων, ωστόσο, εξέφρασε την εκτίμηση ότι το αξίωμα «εκλέγομαι, άρα υπάρχω» δεν εξασφαλίζει πολιτική αειφορία - άλλωστε και τα λεφτά της κρατικής επιδότησης δεν φτάνουν πια για να συντηρήσουν μια υποτυπώδη κομματική γραφειοκρατία.

Στο συνέδριο ασκήθηκε οξεία κριτική στην ηγεσία του κόμματος για το γεγονός ότι δεν είχε μια στοιχειωδώς αξιοπρεπή παρουσία στις εξεγέρσεις των λαθρομεταναστών στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, των μαθητών για την νιοστή εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, των φοιτητών κατά της επίσημης θεσμοθέτησης των ιδιωτικών ΑΕΙ, των ανέργων για την κατάργηση των επιδομάτων τους, των κατοίκων του κέντρου κατά της γκαραζοποίησης και της τελευταίας πλατείας της Αθήνας, Ωστόσο, θεωρήθηκε αρκετά πειστική η εξήγηση ότι ο οργανωτικός μηχανισμός ήταν αδύνατον να κινητοποιηθεί χωρίς κινητά και internet, τα οποία ανά πάσα στιγμή αχρηστεύονταν από τους δεκάδες ψηφιακούς κοριούς που διέθεταν η ΕΥΠ, η αντιτρομοκρατική, η ΕΛ.ΑΣ. και κάθε κρατική υπηρεσία που σεβόταν τον εαυτό της και είχε προσαρμοστεί στο δόγμα low and order.

Ανεξαρτήτως αυτού, η ηγεσία παραδέχθηκε ότι η κινηματική έκρηξη του χειμώνα του 2012 επεφύλασσε διακριτά πολιτικά οφέλη μόνο για τους αντεξουσιαστές, τον ΛΑΟΣ και το ΚΚΕ, που κατά περίπτωση και επιλεκτικά βρέθηκαν μέσα, κοντά ή απέναντι στα κινήματα των εξεγερμένων, με τις κατάλληλες δόσεις κολακείας και χειραγώγησης. Πάντως, στο συνέδριο εκφράστηκε η εκτίμηση ότι η ζωή θα δώσει κι άλλες ευκαιρίες για να καταδείξει ο ΣΥΝ τον ρόλο του, καθώς η κρίση έχει μεν περατωθεί για την οικονομική ελίτ της χώρας, αλλά εξακολουθεί και δουλεύει εις βάρος της κοινωνίας.

Φυσικά, όπως συμβαίνει με κάθε ζωντανό οργανισμό, το συνέδριο ζωήρεψε πραγματικά μόνον προς το τέλος, στις ψηφοφορίες για την ανάδειξη των οργάνων και του γραμματέα, στις οποίες αναμετρήθηκαν με διαφάνεια και ειλικρίνεια οι δύο νέες τάσεις που είχαν διαμορφωθεί: το ΡΑΑ (Ρεύμα Αριστερής Αυτοσυντήρησης) και η ΠΑΠ (Πτέρυγα Ανανεωτικής Παλινόρθωσης).

Η επιμονή μερίδας των συνέδρων να συζητηθεί το εξ ογδόης αναβολής θέμα των σχέσεων του ΣΥΝ με τον ΣΥΡΙΖΑ και της οργανωτικής μετεξέλιξης του δεύτερου δεν είχε ιδιαίτερη τύχη. Μετατέθηκε για το επόμενο συνέδριο, «όταν οι συνθήκες θα είναι ωριμότερες"… Άλλωστε, δεν υπάρχει πια η πίεση των ανένταχτων, οι περισσότεροι επέστρεψαν στη συμπαθή τους αδράνεια…Ή την αδρανή τους συμπάθεια. «Εμείς κι οι συνιστώσες έχουμε ένα κώδικα επικοινωνίας, τα βρίσκουμε μια χαρά, γιατί να τα σκαλίζουμε τώρα;» είπε με αφοπλιστική ειλικρίνεια μέλος της Πολιτικής Γραμματείας. Και κανείς δεν είχε όρεξη να του φέρει αντιρρήσεις. Είχε νυχτώσει, αν και ήταν Αύγουστος η Αθήνα είχε μια τρυφερή δροσιά στην ατμόσφαιρα και οι σύνεδροι είχαν όρεξη για ένα ποτό στου Ψυρρή και πέριξ. Σκόρπισαν σε παρέες, γεμάτα τα στέκια. Γύρω τους νέοι, ώριμοι, μεσόκοποι, μικροαστοί και προλετάριοι, περιπλανώμενοι ή εποχούμενοι, ανυποψίαστοι για όσα σπουδαία λέγονται και λύνονται σε κομματικά συνέδρια και συσκέψεις, έπνιγαν στο αλκοόλ και την θερινή ευθυμία μικρές και μεγάλες αγωνίες:

Για το αν θα έχουν δουλειά απ’ τον Σεπτέμβριο, πώς θα την σπάσουν στ’ αφεντικό τους τη Δευτέρα, γιατί στο τέλος του μισθού μένει τόσος πολύς μήνας, τι θα το κάνουν το πτυχίο, σε τι είδους κωλοχώρα ζουν, τι περιμένουν από την πολιτική - τίποτα, ήταν η απάντηση για τους περισσότερους που συγκροτούσαν το μεγάλο κόμμα των απεχόντων και αποστράτων, τη νέα σιωπηρή πλειοψηφία της νεοελληνικής κοινωνίας. Οι σύνεδροι, σε μια ανάλογη κατάσταση θερινής ευθυμίας, κυκλοφορούσαν ανάμεσα στους ανώνυμους εκπροσώπους αυτής της πλειοψηφίας, είχαν ευαίσθητα και πρόθυμα αυτιά να την αφουγκραστούν, αν είχε φωνή. Αλλά, φυσικά, δεν μπορούσαν να διαβάσουν και τη σκέψη της. Θα μου πείτε: Κι αν τη διάβαζαν, θα είχαν κάτι να της προτείνουν;

Ο ιός της αριστεράς και τα συμπτώματα δυσανεξίας

Του Νίκου ΒΟΥΤΣΗ

Ως εδώ και μη παρέκει. Οι απλοί πολίτες, όχι μόνο ο παραδοσιακός κόσμος της αριστεράς, αν και κυρίως όσα συμβαίνουν αφορούν τον χώρο της δικιάς μας ριζοσπαστικής αριστεράς, έχουν μείνει άναυδοι από την προφανή δοκιμασία που υφιστάμεθα πρόσωπα, σχήματα, πολιτικές, επειδή τα αυτονόητα, κατά την κοινή λογική, δοκιμάζονται  και αποδομούνται συστηματικά και από πολλές πλευρές.

Αυτονόητη ήταν η ανάγκη για κοινή δράση, για ενωτικές συγκλίσεις, για μετωπικές συνθέσεις των ευρύτατων δυνάμεων της αριστεράς και της οικολογίας σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο μέσα στις συνθήκες, σε αναφορά και σε αντιπαλότητα, της βαθιάς καθολικής κρίσης με επίκεντρο την οικονομία και το νεοφιλελεύθερο μοντέλο.

Αυτονόητη επίσης ήταν και είναι η ανάγκη για την ανάκτηση μιας διευρυμένης ηθικής ηγεμονίας σε αντιπαράθεση με τη διαπλοκή και τη σήψη των δυνάμεων του δικομματικού μοντέλου, όπως επίσης και η προτεραιότητα για την αφύπνιση και την ενεργό κινηματική συμμετοχή λαϊκών δυνάμεων και της νεολαίας που πλήττονται από την κρίση, ενώ συμπιέζονται στο κοινωνικό περιθώριο και ενώ αναδιατάσσονται σε συντηρητική κατεύθυνση οι αξίες και οι ιδέες μέσα στην κοινωνία μας.

Αυτονόητη ακόμα είναι η ανάγκη για τη μεγαλύτερη δυνατή ευρύτητα των οριζόντων της αριστεράς για μια οπτική και μια δράση που θα κατανοεί την πλανητική διάσταση και θα εργάζεται για την πανευρωπαϊκή συνεργασία στην αντιμετώπιση των κρίσιμων προβλημάτων που έφερε η λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού και που επιδεινώνονται μέσα στις συνθήκες της σημερινής κρίσης.

Αντιστοιχούν καθόλου σ' αυτές τις ανάγκες και τις προφανείς προτεραιότητες για τη δικιά μας πολιτική αριστερά, επιλογές και ενέργειες που αποσταθεροποιούν τα πάντα, αντί να συμβάλλουν στην ενωτική ανασύνθεση και την παραπέρα ανάπτυξη της αριστεράς, την υπέρβαση της εκλογικής αποτυχίας της και την ανάδειξή της σε κεντρική δύναμη μιας εναλλακτικής πρότασης προς το σύστημα εν γένει και προς τον δικομματισμό ειδικότερα, ενόψει μάλιστα των επικείμενων κρίσιμων, μίας ή δύο, εκλογικών αναμετρήσεων;

Η Α. Παπαρήγα επιχαίρει γιατί, αναφερόμενη στο ΣΥΡΙΖΑ, θεωρεί ότι υποχωρεί ένα ακόμη ανάχωμα που είχε μπει από την αστική τάξη στο δρόμο του ΚΚΕ! Είναι προφανές ότι, για μια ακόμα φορά, η ηγεσία του ΚΚΕ όχι μόνο καταργεί τα κεντρικά «αυτονόητα» που προαναφέραμε αλλά τα υποτάσσει ανενδοίαστα και απροκάλυπτα σε μια λογική εσωτερικών χαρακωμάτων και σκυλοκαβγά, χωρίς να την ενδιαφέρει καν η μείωση και των δυνάμεων του δικού της κόμματος στις πρόσφατες εκλογές.

Τι να πρωτοσημειώσει όμως κανείς για αντίστοιχα συμπτώματα της παθολογίας της δικιάς μας αριστεράς. Ακούσαμε για "ταπεινωτική ήττα", για την ανάγκη να διαλυθεί το ενωτικό εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ. Μας έθεσαν το ρητορικό (;) ερώτημα για τη δυνατότητα να προχωρήσει ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς τον ΣΥΝ εν ονόματι μιας ιδεολογικής καθαρότητας και με προφανή στόχο τη ρευστοποίηση του κόμματός μας. Βιώνουμε, επίσης, μια παρατεταμένη άσκηση ηγετικής προσωπικής στρατηγικής. Αγνοήθηκε η συζήτηση επί της πολιτικής και αντ' αυτής προκρίθηκε η προσωπική αντιπαράθεση, η αποδόμηση της ηγεσίας του ΣΥΝ, μια εσωκομματική οπτική που καταργεί τη συντροφικότητα, την αλληλεγγύη και τη συνευθύνη. Συνιστώσες, τάσεις και παράγοντες αναλώθηκαν σε κινήσεις τακτικισμού και εσωστρέφειας. Στο όνομα της ευγενούς πρόθεσης για σωτηρία του χώρου, όλα τα παραπάνω συμπτώματα τον αποδιαρθρώνουν και κυρίως τον απαξιώνουν.

Παραμένουν αναπάντητα συνεχή ρεπορτάζ έγκυρων εφημερίδων που προδιαγράφουν ως ενδεχόμενη την επιλογή για αποχώρηση και δημιουργία άλλου κόμματος με πρωτοβουλία κορυφαίων στελεχών του κόμματός μας. Προκαλεί δε περισσότερα ερωτηματικά το γεγονός αυτό, όταν από δημόσιες δηλώσεις στελεχών αφήνεται «ανοιχτό» αυτό το ενδεχόμενο, όταν επίσης σημειώνεται η απουσία από την πανελλαδική σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ όπου ακούστηκαν άδικες αλλά και δίκαιες αιτιάσεις για την πολιτική στάση στελεχών του ΣΥΝ, ή όταν ακόμη επί μήνες προπαγανδίζεται δημόσια η πρόταση για συνεργασία μιας «πτέρυγας» με άλλο κόμμα, τους Οικολόγους Πράσινους. Δυστυχώς, και οι παραπάνω πολιτικές συμπεριφορές γίνονται στο όνομα πάλι μιας ιδιότυπης ιδεολογικής καθαρότητας με την επίκληση μιας «πατέντας» της ανανεωτικής αριστεράς που έχει, σύμφωνα με τους συντρόφους, αναλλοίωτα, διαχρονικά, αλλά και προφανώς επιλεκτικά χαρακτηριστικά επί παντός του επιστητού.

Κι όμως η πρόσφατη απόφαση της ΚΠΕ του ΣΥΝ και το πλαίσιο των αποφάσεων που έχουμε από κοινού συνομολογήσει στα πανελλαδικά σώματα του ΣΥΡΙΖΑ, δίνουν την ευκαιρία, παρέχουν τη δυνατότητα και το εύρος για δημιουργικές και προωθητικές συνθέσεις, που θα σηματοδοτήσουν τη θετική υπέρβαση στην κρίση του χώρου μας.

Όλα τα παραπάνω, όμως, εκφράζουν, αλλά και δημιουργούν ένας πρωτοφανές περιβάλλον πολιτικής δυσανεξίας. Η διαχρονική παθογένεια της αριστεράς να χωρίζεται, να εφευρίσκει εχθρούς και συνωμοσίες, να γίνεται όμηρος και έρμαιο προσωπικών στρατηγικών ή της ιδεοληψίας στενών μηχανισμών, όλα αυτά δηλαδή που υπονομεύουν την ενωτική συμπόρευση, την ανοχή στη διαφορετικότητα, τη συλλογική κινητοποίηση και την ευρυχωρία στη σκέψη και τη δράση, έχουν έλθει στην επιφάνεια και αποτελούν προφανείς κινδύνους για την πολιτική αξιοπιστία και του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ ως πολιτικού συμμαχικού σχήματος μακράς πνοής.

Επειδή όλα αυτά συσκοτίζουν την πολιτική συζήτηση και τελικά μας εμφανίζουν να βρισκόμαστε λιγάκι «στον κόσμο μας», επισημαίνω ότι διεργασίες έντονες διεξάγονται σε όλο το πολιτικό σκηνικό και μέσα σε όλα τα κόμματα με επίκεντρο τα σενάρια για τις προσεχείς εκλογές και τις επιλογές διακυβέρνησης. Διεργασίες που προκαλούν ισχυρές διακομματικές και ενδοκομματικές κόντρες, π.χ. για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, αλλά που παραμένουν, με μέριμνα της ηγεσίας της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, μακριά και σε καθεστώς «άσφαιρων πυρών» ως προς τα σκληρά διακυβεύματα της περιόδου που αφορούν την εργασία, την ασφάλιση, την εφαρμοζόμενη ατζέντα Καρατζαφέρη για τους μετανάστες, την αντιμετώπιση «τουρκικής απειλής», τις πραγματικές αντιπαραθέσεις για ζητήματα περιβάλλοντος ή δικαιωμάτων, κ.ά.

Σ' αυτό το πλαίσιο, ακριβώς γιατί δεν το αμφισβητεί, αποδυναμώνεται και η συνολική πρόταση που ο Νίκος Μπίστης εξέπεμψε την προηγούμενη Κυριακή από τις στήλες αυτής της εφημερίδας προς τον χώρο μας, πρόταση χωρίς επιλεκτικούς αποδέκτες μέσα στο χώρο, για την αναζήτηση σημείων κοινής δράσης με το ΠΑΣΟΚ. Είναι προφανές πως δεν είναι δικό μας ζήτημα το να διακρίνουμε καθημερινά αν ο Σπ. Κουβέλης για τον Βοτανικό, η Μ. Ζορμπά για τα παιδιά των φαναριών, οι εισηγητές για το «Σύμφωνο Συμβίωσης» και οι υποστηριχτές των ανεξάρτητων αρχών μέσα στο κόμμα έχουν πιο δυνατή φωνή από τον Θ. Πάγκαλο, από τον Α. Παπαδόπουλο, ή από τον Α. Λοβέρδο που τελικά απηχούν και την κεντρική ηγεσία του ΠΑΣΟΚ στα πιο κρίσιμα ζητήματα, αυτά της οικονομίας, των διεθνών σχέσεων, της μεταναστευτικής πολιτικής.

Θα ήταν αδιανόητο για τη ριζοσπαστική αριστερά, με την ανανεωτική και όλες τις άλλες εκφάνσεις της και διαδρομές, να προσχωρήσουμε σε μια στρατηγική βήμα προς βήμα προσέγγισης με το ΠΑΣΟΚ με προφανή μάλιστα τη γενικότερη σύγκλιση. Αυτή η εξέλιξη δεν θα ήταν μια απλή άρνηση των αυτονόητων για τις ανάγκες της σύγχρονης αριστεράς, τα οποία εκτίθενται στην αρχή αυτού του άρθρου, αλλά ιδιαίτερα στις συνθήκες της σημερινής κρίσης θα αποτελούσε μια αρνητικά ιστορική επιλογή για το χώρο, θα σηματοδοτούσε την άρνηση της ταυτότητάς μας.

Γιάννης Μπαλάφας: Πρώτη προτεραιότητα το κόμμα μας

Συνέντευξη στον ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟ

Η προωθητική σύνθεση και η πολιτική συνεννόηση στο εσωτερικό του ΣΥΝ αποτελεί μονόδρομο, υποστηρίζει στην "Κ.Α." ο Γιάννης Μπαλάφας και επιμένει ότι πρώτη προτεραιότητα πρέπει ν' αποτελεί ο ΣΥΝ. Από τα στελέχη της Ανανεωτικής Πτέρυγας που έχουν διαφωνήσει με επιλογές της, δηλώνει με κατηγορηματικό τρόπο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να παραμείνει πολιτική συμμαχία και να τηρηθεί ένα πλαίσιο πολιτικής συμφωνίας. Διαψεύδει τις πληροφορίες για το ενδεχόμενο δημιουργίας νέας τάσης, ενώ υποστηρίζει ότι "δεν υπάρχουν πρόσωπα ή συλλογικότητες εντός του ΣΥΝ που θα προχωρούσαν σε μια κατεύθυνση διάσπασης ή αποχώρησης".

* Ποια είναι η θέση του Συνασπισμού για την ενταξιακή προοπτική της Τουρκίας στην Ε.Ε;

Καταδικάζουμε απερίφραστα τις προκλητικές ενέργειες της Άγκυρας, είτε αυτές αφορούν τις επαναλαμβανόμενες απαράδεκτες υπερπτήσεις τουρκικών μαχητικών αεροπλάνων πάνω από ελληνικά νησιά, είτε αφορούν τις προωθούμενες από την Τουρκία έρευνες εντοπισμού πετρελαίου και φυσικού αερίου εκτός των τουρκικών χωρικών υδάτων.

Θεωρούμε ότι αυτή η αναγκαία και αποφασιστική καταδίκη, οφείλει να συνοδεύεται από την επιμονή στη θέση ότι η πιο πρόσφορη για τα συμφέροντα της χώρας μας στάση, είναι αυτή που δεν πέφτει στην παγίδα της όξυνσης, αλλά θεωρεί ότι η ειρήνη είναι η προτεραιότητά μας στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, μακριά από «γκρίζες ζώνες», «casus belli» και νατοϊκές επιδιαιτησίες. Γι' αυτό υποστηρίζουμε την προοπτική ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ, με την προϋπόθεση κάλυψης των προβλεπόμενων κριτηρίων και θεωρούμε ότι η ενταξιακή πορεία μπορεί να αξιοποιηθεί για την αντιμετώπιση των ελληνοτουρκικών σχέσεων και διαφορών στη βάση του σεβασμού του Διεθνούς Δικαίου.

*Τι φταίει και μετά τις ευρωεκλογές άνοιξε ο ασκός του Αιόλου της αντιπαράθεσης στον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ;

Το αρνητικό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, σε συνδυασμό με τον τρόπο που το αντιμετωπίσαμε μετεκλογικά στο κόμμα μας, αλλά και στο πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και τα χρονίζοντα προβλήματα που βγήκαν στην επιφάνεια, είναι οι αιτίες της κρίσης που σήμερα βιώνουμε. Ένα ζήτημα είναι η αποτίμηση του αποτελέσματος. Έγινε με αποκλίνουσες απολυτότητες από τις διάφορες εσωκομματικές πλευρές, χωρίς τον αναγκαίο αναστοχασμό και εμβάθυνση. Χωρίς διάθεση σύνθεσης, αλλά και ουσιαστική αυτοκριτική. Μετά ήλθε η παραίτηση του σ. προέδρου της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ και στη συνέχεια η ανάκλησή της. Βγήκε στην επιφάνεια η κρίση στις σχέσεις των ηγετικών στελεχών Συνασπισμού και ΣΥΡΙΖΑ, οι παρενέργειές της «δυαρχίας». Ταυτόχρονα, στον ΣΥΡΙΖΑ εκδηλώνεται μια πρωτοφανέρωτη επιθετικότητα απέναντι στον Συνασπισμό, κύρια από ορισμένες συνιστώσες. Μια επιθετικότητα απρόκλητη και άδικη. Όλα αυτά συνθέτουν ένα εκρηκτικό μείγμα. Είμαστε σε πλήρη αναντιστοιχία με την κραυγή των μελών και των φίλων μας: «Βρείτε τα!».

* Η εικόνα που βγαίνει προς τα έξω για τον Συνασπισμό και για το συμμαχικό σχήμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι απόλυτα αρνητική. Πόσο θα κρατήσει αυτή η κατάσταση; Είναι αναστρέψιμη;

Στη σημερινή κρίσιμη φάση, πρώτη προτεραιότητα είναι το κόμμα μας. Το μικρό, θετικό, συνθετικό βήμα που έγινε στην τελευταία ΚΠΕ πρέπει να ενισχυθεί. Η προωθητική σύνθεση και η πολιτική συνεννόηση στις γραμμές μας είναι μονόδρομος. Η απόφαση της ΚΠΕ, παρά τις όποιες επιφυλάξεις μας, είναι βάση ικανοποιητική για το κρίσιμο προεκλογικό διάστημα. Σ΄αυτό το πλαίσιο να αντιμετωπιστούν και οι εμπλοκές στις ηγετικές αρμοδιότητες. Με συντροφικότητα, σεβασμό σε πρόσωπα, αλλά και έμπρακτη κατανόηση ότι το συλλογικό κάποιες φορές πάει πάνω από το προσωπικό. Για τον ΣΥΡΙΖΑ, τα πράγματα είναι πιο δύσκολο και σύνθετα. Οφείλουμε να κατανοήσουμε όλοι ότι μια πολιτική συμμαχία όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε κόμμα είναι, ούτε σε ειδικού τύπου κόμμα μπορεί να μετεξελιχθεί.

Ούτε με διολίσθηση. Αυτό αποκλείεται. Χρειαζόμαστε επομένως, ένα κοινό πλαίσιο πολιτικής συμφωνίας και την εφαρμογή του κανόνα της ομοφωνίας και της συναίνεσης. Η ανάγκη για ενίσχυση των δημοκρατικών διαδικασιών, της συμμετοχής και της αποτελεσματικότητας μπορεί να γίνει με ουσιαστική τήρηση αυτού του πλαισίου. Όλα τα άλλα οδηγούν σε περιπέτειες. Ο πολιτικός χρόνος είναι περιορισμένος. Όλα πρέπει να γίνουν με σύνεση και αποφασιστικότητα. Και μπορούν να γίνουν. Για να αντιστρέψουμε τις αρνητικές εξελίξεις, για να είναι η ανάκαμψη δυνατή και ορατή.

* Παρ' όλα αυτά, αυτή τη στιγμή παραμένουν ασαφείς οι ρόλοι στα ηγετικά κλιμάκια του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ. Τι πρέπει να γίνει;

Παρά το γεγονός ότι είμαι οπαδός της άποψης ότι τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε είναι στην ουσία τους πολιτικά, δηλαδή προβλήματα πολιτικής φυσιογνωμίας και προοπτικής, δεν αρνούμαι τον ρόλο των προσώπων και τις αντίστοιχες εμπλοκές που προκύπτουν. Οι ρόλοι Τσίπρα και Αλαβάνου σήμερα είναι διακριτοί. Ο πρώτος είναι εκλεγμένος Πρόεδρος του Συνασπισμού, της μεγαλύτερης δηλαδή συνιστώσας του ΣΥΡΙΖΑ και ο δεύτερος, πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του συμμαχικού σχήματος. Επαναλαμβάνω ότι απαιτείται να ολοκληρωθεί η συντροφική συζήτηση που ήδη εξελίσσεται. Αδιέξοδα δεν υπάρχουν.

* Τι δείχνει η απουσία της Ανανεωτικής Πτέρυγας από το Πανελλαδικό Συντονιστικό του ΣΥΡΙΖΑ;

Επιτρέψτε μου να διευκρινίσω ότι η «Ανανεωτική Πτέρυγα» είναι μια τάση του ΣΥΝ, δεν συμμετέχει σε διάφορες διαδικασίες σαν να ήταν κόμμα και επομένως είναι λάθος να εγκαλείται ως απούσα. Υπήρξαν βεβαίως ορισμένες απουσίες στελεχών του Κόμματος, που πρόσκεινται στην Ανανεωτική Πτέρυγα, τα οποία μάλιστα είχαν προταθεί να συμμετέχουν στην αντιπροσωπεία του ΣΥΝ για το Πανελλαδικό Συντονιστικό και να είναι ομιλητές, αλλά λόγοι προσωπικοί (διακοπές, ταξίδια κ.λπ.) δεν τους επέτρεψαν να παρευρεθούν. Να συμπληρώσω, επίσης, ότι στελέχη της Ανανεωτικής Πτέρυγας συμμετείχαμε, με τις απόψεις και τις προτάσεις μας, στις διαδικασίες του Συντονιστικού, στο πλαίσιο της συνολικής παρουσίας του κόμματος.

* Ανησυχείτε για το ενδεχόμενο διάσπασης του ΣΥΝ, όπως ισχυρίζονται κάποια δημοσιεύματα;

Θεωρώ ότι δεν υπάρχουν πρόσωπα ή συλλογικότητες εντός του ΣΥΝ που θα προχωρούσαν σε μια κατεύθυνση διάσπασης ή αποχώρησης. Στον δημοκρατικό και πολυτασικό Συνασπισμό υπάρχουν ρόλοι και χώρος για όλους και όλες. Δεν περισσεύει κανείς. Φυσικά, δεν ισχυρίζομαι ότι όλα «πάνε ρολόι». Η ενότητα μέσα στη διαφορετικότητα είναι άνθος ευαίσθητο και πρέπει συνεχώς να το φροντίζουμε, όλοι μας. Γι΄ αυτό, σ΄ αυτήν τη φάση, απαιτούνται από τη μια πλευρά λιγότερες τασικές εμμονές και περιχαρακώσεις και, από την άλλη, περισσότερη ευαισθησία για απόψεις που μπορεί να είναι μειοψηφικές, όμως εκφράζουν τη δική τους ανεκτίμητη για όλους αλήθεια τους.

* Υπάρχουν πληροφορίες για τη δημιουργία νέας τάσης με τη συμμετοχή στελεχών που προέρχονται από την Ανανεωτική Πτέρυγα και διαφωνούν με τις επιλογές της.

Ο χώρος μας και το κόμμα μας δεν έχει σήμερα ανάγκη από μια ακόμα τάση. Αν κάτι είναι αναγκαίο, σ΄ αυτήν τη φάση, είναι να κατανοήσουν οι ηγεσίες όλων των τασικών μορφωμάτων ότι περισσεύει στη λειτουργία τους η περιχαράκωση, η αυταρέσκεια, η αδυναμία πνευματικής παραγωγής. Τούτες τις δύσκολες ώρες χρειαζόμαστε λιγότερο τασικές - και προσωπικές - βεβαιότητες και απολυτότητες και περισσότερη διαλεκτική σύνθεση και κοινή πορεία.

Να ολοκληρώσουμε την αριστερή στροφή, να αρχίσουμε να αλλάζουμε την κοινωνία σήμερα

Του ΘΑΝΑΣΗ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ*

Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών σήμανε νίκη του ΠΑΣΟΚ για πρώτη φορά μετά από 9 χρόνια. Υπό φυσιολογικές συνθήκες αυτό θα δημιουργούσε πίεση για μετατόπιση της Ν.Δ. προς μια πιο “φιλολαϊκή” κατεύθυνση. Αντιθέτως, η Ν.Δ. μετά τις εκλογές υιοθετεί πλήρως τις προτεραιότητες της ακροδεξιάς. Η ίδια η πραγματικότητα έρχεται να επιβεβαιώσει ότι το ΠΑΣΟΚ δεν αποτελεί απειλή για την οικονομική και κοινωνική πολιτική της ΝΔ. Ακριβώς για αυτόν τον λόγο υπάρχουν ακόμα περιθώρια ανάκαμψης για τον ΣΥΡΙΖΑ. Το κενό που καλύπταμε όλο το προηγούμενο διάστημα μέσα στην ελληνική κοινωνία παραμένει.

Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών είναι το πρώτο μέσα σε συνθήκες κρίσεις και μάλιστα πανευρωπαϊκό. Με αυτήν την έννοια, ο περιορισμός μας σε αναλύσεις που χρεώνουν το αποτέλεσμα στην “απώλεια του Αριστερού Ευρωπαϊσμού”, έρχεται σε αντίθεση με την προσπάθεια συνολικότερης κατανόησης της εικόνας της αριστεράς σε όλη την Ευρώπη.

Δυστυχώς, όμως, η συζήτηση διεξάγεται περισσότερο με όρους “κοινοβουλευτικού κρετινισμού”, παρά με όρους που θα αντιστοιχούσαν στην αριστερά. Μέσα σε συνθήκες κατάρρευσης των καπιταλιστικών δογμάτων για την παντοκρατορία της αγοράς και του ανταγωνισμού, προσπαθούμε να εξηγήσουμε γιατί υποχωρήσαμε από το 5,2% στο 4,7% και δεν ανεβήκαμε στο 6% ή στο 7% αντί να ασχοληθούμε με την πανευρωπαϊκή στασιμότητα της αριστεράς.

Θεωρώ πολύ σημαντικό το γεγονός ότι, μετά τον Δεκέμβρη, σε κρίσιμα ζητήματα είχαμε δύο γραμμές και συνολικά δίναμε την εικόνα ενός χώρου που σκοτώνεται για τα πάντα. Προφανώς και έχουν τεράστια ευθύνη οι σύντροφοι που δεν σέβονται τις δημοκρατικές διαδικασίες και προχωράνε βάσει προσωπικών εκτιμήσεων, αλλά αυτό είναι το μικρό και όχι το μεγάλο.

Ειπώθηκε ότι παρασυρθήκαμε από τις δημοσκοπήσεις και δεν μπορέσαμε να διαβάσουμε σωστά τη συγκυρία. Γιατί τότε η ηγεσία, μαζί και ο σ. Αλαβάνος ήδη από τη δεύτερη πανελλαδική του ΣΥΡΙΖΑ, έλεγε ότι έχουμε παράδοση στο να ανατρέπουμε τις δημοσκοπήσεις; Την αισιοδοξία δεν μας την έδιναν οι δημοσκοπήσεις, που μόνο καλές δεν ήταν, αλλά το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελούσε πραγματικά το αντίπαλο δέος στον δικομματισμό, δεν έλειπε από καμία μικρή ή μεγάλη μάχη, έκανε πολιτική βάση αρχών και για αυτό ήμασταν όλες και όλοι περήφανοι.

Το γεγονός ότι το αποτέλεσμα δεν μας δικαίωσε μπορεί να σημαίνει δύο πράγματα, ή ότι δεν έπρεπε να δώσουμε κάποιες από αυτές τις μάχες ή ότι δεν μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε τις συνέπειες. Στον βαθμό όμως που συμφωνούμε ότι το προηγούμενο διάστημα κάναμε πολιτική βάσει αρχών, η πρώτη επιλογή, επιλογή που έκανε το ΚΚΕ, δεν θα μπορούσε να αποτελέσει τον δικό μας δρόμο. Μπορεί κάποιος όμως να ισχυριστεί ότι υπάρχει και μία τρίτη επιλογή: να δίναμε τις μάχες, αλλά με διαφορετικό τρόπο π.χ. τον Δεκέμβρη θα μπορούσαμε να είμαστε πιο ξεκάθαροι απέναντι στα φαινόμενα τυφλής βίας.

Αυτό ήταν το πρόβλημα; Τον Δεκέμβρη κάναμε τα αυτονόητα. Ήμασταν στο δρόμο μαζί με όλο τον υπόλοιπο κόσμο και όχι σε ένα άλλο μέρος, μια άλλη ώρα, την ίδια στιγμή όμως που τονίζαμε ότι δεν μας χωρίζει τίποτα με βιτρίνες και αυτοκίνητα και δίναμε το δικό μας προσωπικό παράδειγμα με τη μαζική οργανωμένη παρουσία μας στον δρόμο, αρνηθήκαμε να κάνουμε τον εισαγγελέα και με θράσος πήραμε το μέρος της νεολαίας.

Αυτή μας η επιλογή σήμαινε ότι η λάσπη που θα δεχόμασταν και δεχτήκαμε θα ήταν αδιανόητη, ακριβώς όπως γίνεται σε κάθε περίοδο κρίσης. Απλά για την ιστορία να θυμίσω ότι το 1917 ο Λένιν ήταν πράκτορας των Γερμανών και το 1944 το ΕΑΜ ετοίμαζε βουλγαρική εισβολή στη Μακεδονία. Όποιος πιστεύει ότι σε τέτοιες κρισιακές καταστάσεις μπορείς να απαντήσεις στη λάσπη με πιο ξεκάθαρες ή περισσότερες δηλώσεις, έχει αθεράπευτα μπερδέψει την επικοινωνία με την πολιτική.

Το πρόβλημα της αριστεράς είναι ότι δουλεύει όπως και τα αστικά κόμματα. Ζητάμε τη στήριξη της κοινωνίας, για να μπορέσουμε να αλλάξουμε τους πολιτικούς συσχετισμούς και μετά, με όρους εξωτερικότητας, να λύσουμε τα κοινωνικά προβλήματα. Αντί να αγωνιζόμαστε για να οργανώνεται ο λαός για τη λύση των προβλημάτων του σήμερα, καλλιεργούμε μια σχέση ανάθεσης. Πριν τέσσερα χρόνια π.χ. ήταν προχώρημα να μιλήσεις για την επισφάλεια, σήμερα πρέπει να βρεις τρόπους να την οργανώσεις. Μέσα από αυτή τη διαδικασία θα στήσεις σχέσεις εμπιστοσύνης που δεν θα κλονίζονται από τη λάσπη. Θα καταφέρουμε μάλιστα να λύσουμε με πολιτικό τρόπο και προβλήματα που σήμερα αντιμετωπίζουμε και μόνο διοικητικές λύσεις φανταζόμαστε...

* Ο Θανάσης Ηλιόπουλος είναι μέλος του Κ.Σ. της νεολαίας του ΣΥΝ

Να ξαναβρούμε τον προσανατολισμό μας

Του ΠΑΝΟΥ ΣΚΟΥΡΛΕΤΗ

Η συζήτηση στον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ μετά τις τελευταίες εκλογές, σε αρκετές στιγμές, έχασε τον προσανατολισμό της. Βασική αιτία, η αιφνιδιαστική πρόθεση παραίτησης του Αλ. Αλαβάνου και η ανάκληση της. Νομίζω ότι πρέπει να επανέλθουμε μετά από αυτή την ατυχή παρένθεση στην ουσιαστική συζήτηση για τα αίτια της διαμόρφωσης του εκλογικού αποτελέσματος και για τις εξαιρετικά κρίσιμες και ενδιαφέρουσες συνθήκες που διαμορφώνονται από εδώ και εμπρός.

Τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών της 7ης Ιουνίου γέννησαν αρκετά ερωτήματα σε όλα σχεδόν τα κόμματα. Είναι αλήθεια ότι το βασικό χαρακτηριστικό των εκλογών υπήρξε η μεγάλη αποχή, φαινόμενο όχι μονάχα ελληνικό, που χαρακτήρισε το σύνολο των ευρωπαϊκών χωρών. Μια αποχή που εμπεριέχει μέσα της και την «απολιτική» στάση αλλά και μια συνειδητή αποστροφή στα πολιτικά τεκταινόμενα. Αυτή η στάση, ιδιαίτερα των νέων σε ηλικία ψηφοφόρων αλλά και των μεγαλύτερων ηλικιακά, προκύπτει από μια γενικευμένη αντίληψη ότι «όλοι είναι ίδιοι». Όχι τόσο ως προς το περιεχόμενο των θέσεων, πράγμα άλλωστε που δεν συμβαίνει, αλλά κυρίως ως προς το πώς αντιλαμβάνονται τον τρόπο που ασκείται η κάθε πολιτική. Είμαστε αντιμέτωποι με μια γενικευμένη απαξία των εκλογών, των πολιτικών κομμάτων και της πολιτικής γενικότερα. Η αμφισβήτηση της πολιτικής παίρνει πότε τη μορφή μιας ευθέως αντισυστημικής και πότε την μορφή μιας ιδιότυπα συστημικής στάσης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατόρθωσε, λοιπόν, και αυτός από την μεριά του να πείσει ότι δεν βράζει στο ίδιο καζάνι. Παρά τη μεγάλη διαφορά των θέσεών του, σε μια σειρά κρίσιμα ζητήματα ένα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων τον αντιμετώπισε με δυσπιστία. Είναι αλήθεια ότι ο δημόσιος τρόπος που συζητήσαμε τις όποιες διαφορές στο εσωτερικό μας, τροφοδότησαν και δημιούργησαν την εντύπωση ότι τα στελέχη μας νοιάζονται περισσότερο για τις καρέκλες και την προσωπική τους προβολή παρά για τα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας. Ανεξάρτητα αν μια τέτοια εικόνα αποτυπώνει την πραγματικότητα, αυτή η εικόνα εισπράχθηκε για τον χώρο μας.

Πλάι στις παραπάνω διαπιστώσεις, νομίζω πιο σημαντικό είναι να υπογραμμίσουμε, ότι σε αυτές τις εκλογές επιβεβαιώθηκε η υποχώρηση των σταθερών δεσμών και σχέσεων των πολιτών και των ψηφοφόρων με τα κόμματα. Η ρευστότητα, η ασάφεια στον πολιτικό αυτοπροσδιορισμό, η αναζήτηση είναι αυτά που χαρακτηρίζουν τη στάση απέναντι στους πολιτικούς σχηματισμούς. Αυτό με κάνει να πιστεύω ότι στις μέρες μας το στοίχημα της διαμόρφωσης των κοινωνικών και πολιτικών κινήσεων στην επόμενη φάση είναι ανοιχτό. Το πως τελικά θα επηρεάσει η βαθειά οικονομική κρίση που ζούμε τις συνειδήσεις, τις αξίες και τις πολιτικές τοποθετήσεις της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών είναι μια ανοιχτή υπόθεση.

Αν ισχύουν οι παραπάνω εκτιμήσεις δεν πρέπει να είμαστε βιαστικοί στα συμπεράσματα για το τι έφταιξε που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πέτυχε τους στόχους του, γιατί το «παιχνίδι μόλις τώρα αρχίζει». Άλλωστε προκατασκευασμένες απαντήσεις δεν οδηγούν σε σωστά συμπεράσματα. Πρέπει όμως στο επόμενο διάστημα να είμαστε αποφασιστικοί στην προβολή των προγραμματικών επεξεργασιών και θέσεων μας. Θέσεων που διαμορφώσαμε το προηγούμενο διάστημα και που δεν μας δόθηκε η δυνατότητα να αναδείξουμε μέσα από την αρρωστημένη ατζέντα των ευρωεκλογών. Αναφέρομαι στη σκανδαλολογία, την εικονική και ανούσια αντιπαράθεση που συσκοτίζει τη συζήτηση γύρω από τα πραγματικά προβλήματα. Αλλά και οι μορφές της δράσης μας, της επικοινωνίας μας χρειάζονται μεγαλύτερη φαντασία, ευρηματικότητα και τόλμη. Χρειάζονται οι κατάλληλοι κώδικες για να ανοίξεις διάλογο με τις διάφορες «φυλές» της κοινωνίας μας. Εμείς, αντίθετα, πολλές φορές νομίζεις πως μιλάμε με ένα επίπεδο και στεγνό λόγο, μπροστά από τον καθρέφτη μας αγνοώντας ποιόν έχουμε απέναντι μας.

Με όχημα το ενωτικό εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ που εξυπηρετεί την βαθιά ανάγκη για τη ανασυγκρότηση και την ενότητα της κατακερματισμένης αριστεράς, με πίστη στις ανοιχτές συλλογικές δημοκρατικές διαδικασίες, μακριά από προσωπικές στρατηγικές που δεν ταιριάζουν στην αριστερά, ο κόσμος του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίσει για να καταστεί καταλύτης των αυριανών εξελίξεων. Βασικό για την επόμενη φάση είναι να καταλάβουμε ότι ο ποιο δημοκρατικά συγκροτημένος ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να είναι ένας πολιτικά ευρύχωρος, με ανεκτικότητες και πλουραλισμό στις απόψεις, χώρος. Έτσι φαντάζομαι τη σύγχρονη, αντισυστημική παράταξη της ριζοσπαστικής ανανεωτικής αριστεράς.

* Ο Πάνος Σκουρλέτης είναι μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝ και του γραφείου Τύπου

Η αντισυστημική δυσανεξία

Του ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

Μου είναι δύσκολο να παρακολουθήσω το ιδεολογικό νήμα της σκέψης του Βασίλη Βενιζέλου, το ίδιο ακριβώς σύμπτωμα έχω και με τον Σάκη Κουρουζίδη. Θα μου πείτε για ποιο λόγο χρειάζεται η ιδεολογική ακτινογραφία βασικών «επιφυλλιδογράφων» της Αυγής; Για άλλα πράγματα είναι απαραίτητοι στην εφημερίδα οι άνθρωποι, και στα άλλα ανταποκρίνονται μια χαρά. Στα θέματα της υγείας ο πρώτος, του περιβάλλοντος ο δεύτερος.

Δεν είμαι παράλογος, θα σας απαντήσω, ούτε ζήλεψα τον Σουσλόφ ή τον Μαϊλη, απλά αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που συνέχει και οιστρηλατεί πολλούς και διαφορετικούς αρθρογράφους, σε πολλά και διαφορετικά έντυπα, της Αυγής μη εξαιρουμένης, να «βγάζουν πιστόλι» μόλις ακούν τη λέξη «αντισυστημικός». Θα μου πείτε, και θα έχετε δίκιο, σιγά το νέο… πάντα έτσι γινόταν, τουλάχιστον από τότε που «ανακαλύφθηκε» η πάλη των ιδεών, η ιδεολογική αντιπαράθεση για την ηγεμονία με άλλα λόγια. Έχετε δίκιο και άδικο μαζί γιατί τώρα δεν μιλάμε για τον Πρετεντέρη ή τον Μανδραβέλη, για τους (θεωρητικούς) στυλοβάτες του συστήματος, αλλά για ανθρώπους που παίζουν στα δάχτυλα τον Γκράμσι και τον Πουλαντζά και τους επικαλούνται κάθε τρεις και λίγο για να δώσουν θεωρητικό βάθος στους ισχυρισμούς τους.

Να διευκρινίσω από την αρχή τους κανόνες του παιχνιδιού της αντιπαράθεσης, με την επισήμανση ότι δεν είμαι αντίθετος με την «πολεμική», νομίζω ότι ούτε οι δύο αγαπητοί δημοσιογράφοι την ασκούν (την πολεμική) με επιμέλεια και συνέπεια. Η πολεμική -παρεξηγημένη έννοια- κάνει τα επιχειρήματα αδρά, κρουστικά, τα γυμνώνει από φραστικά φτιασίδια, «πολώνει» τις έννοιες, ώστε να γίνονται κατανοητές, το ίδιο και τα «στρατόπεδα». Υπηρετεί με δύο λόγια τα πολιτικά επίδικα.

Να διευκρινίσω επίσης ότι δεν θεωρώ αμάρτημα της εφημερίδας τη φιλοξενία απόψεων που υπερασπίζονται άλλο κόμμα πλην του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ, των Οικολόγων Πράσινων για παράδειγμα, αλίμονο, κανείς δεν θέλει την Αυγή «όργανο». Ούτε θεωρώ αμάρτημα την υπεράσπιση του ρεφορμισμού, το κάνει εξ άλλου με ζήλο η Ανανεωτική Πτέρυγα.

Δεν πρόκειται περί αυτού. Η αντίθεσή μου με τους Βενιζέλο και Κουρουζίδη σε τίποτα δεν έχει να κάνει με την ιστορική αντίθεση επαναστατών και ρεφορμιστών, παρά μόνο με την (παλιά, πολύ παλιά) αντίθεση: «διατήρηση ή μετασχηματισμός» (του υφιστάμενου κοινωνικοπολιτικού συστήματος). Εξ άλλου η ιστορική έκφραση του ρεφορμισμού, η σοσιαλδημοκρατία, τουλάχιστον η κλασσική σοσιαλδημοκρατία των Γερμανών, των Άγγλων Εργατικών, των Γάλλων, των Σκανδιναβών -μέχρι πρόσφατα- στα προγράμματά τους βάζανε το ζήτημα του σοσιαλισμού (με κίνδυνο να χαρακτηριστούν «αντισυστημικοί» από τους σημερινούς φονταμενταλιστές του ρεαλισμού).

Ο ίδιος ο Κάουτσκι- πατριάρχης της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας- χαρακτήριζε το γερμανικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα ότι είναι «ένα επαναστατικό κόμμα που δεν κάνει επαναστάσεις», αφού το πρόγραμμά του ήταν γεμάτο από «ριζοσπαστικούς βερμπαλισμούς» (κατά τον ορισμό του Β. Βενιζέλου) και η πολιτική του δράση οικοδομούσε καθημερινά την οργάνωση των εργατών και των λαϊκών στρωμάτων ως δυαδική εξουσία.

Στον πολιτικό άξονα «αριστερά-δεξιά», δηλαδή σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα, οικοδομήθηκε στην Ευρώπη το κοινωνικό κράτος, το κράτος Δικαίου, όλα όσα σήμερα απειλούνται και ο αγαπητός Β. Βενιζέλος μας καλεί να εγκαταλείψουμε (το δίπολο, τη διαιρετική τομή) υπέρ μιας «ανοικτής, αισιόδοξης και κοινωνικά χρήσιμης αντίληψης» που τα υπερβαίνει.

Τα πράγματα βέβαια άλλαξαν για την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία στο τέλος του 20ού αιώνα με την προσχώρηση στον νεοφιλελευθερισμό, την προσχώρηση στη «συναίνεση της Ουάσιγκτον», όπως καταγράφηκε στα διεθνή ΜΜΕ. Συμβολικά τα περισσότερα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα αφαίρεσαν από τα προγράμματά τους τον σοσιαλισμό, αφαίρεσαν δηλαδή τις αντισυστημικές αιχμές, όπως επίσης «χειραφετήθηκαν» από τα συνδικάτα που απαιτούσαν μεταρρυθμίσεις υπέρ του κόσμου της εργασίας.

Επί της προγραμματικής ουσίας, όμως, δηλαδή στο έδαφος της πολιτικής και της θεωρίας, η προσχώρηση της σοσιαλδημοκρατίας στον νεοφιλελευθερισμό συντελέσθηκε με την παράδοσή τους στις αγορές. Με την παραίτηση δηλαδή του κράτους (και της πολιτικής) από τη ρύθμιση της οικονομικής δραστηριότητας, στο όνομα του ρεαλισμού, της παραδοχής δηλαδή ότι σε συνθήκες παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού οι αγορές είναι πανίσχυρες, και της πεποίθησης ότι οι ίδιες αυτορυθμίζονται. Πεποίθηση που διαψεύστηκε τραγικά για τους ίδιους, την οικονομία και προπαντός για τους εργαζομένους με την οικονομική κρίση.

Με τον ίδιο ακριβώς «ρεαλισμό» οι θεωρητικοί σοσιαλδημοκράτες του 3ου δρόμου παρέδωσαν τις κοινωνικές υπηρεσίες και τα δημόσια αγαθά στο κέρδος. Αφού δεν μπορούσαν να χρηματοδοτήσουν το κοινωνικό κράτος με αναδιανεμητικές πολιτικές, γιατί αυτό θα άλλαζε τις ταξικές συμμαχίες τους με τα μεσαία και ανώτερα εισοδηματικά στρώματα, εγκατέλειψαν την καθολικότητα του κοινωνικού κράτους αντικαθιστώντας το με το «δίχτυ κοινωνικής προστασίας» για τους απόκληρους. Αυτή τη θεωρητική και πολιτική μετατόπιση, κυρίως όμως τη μετατόπιση από το ποια κοινωνικά στρώματα επιχειρούν να εκπροσωπήσουν στο πολιτικό σύστημα, πληρώνουν σήμερα -εκλογικά και προγραμματικά- οι σημερινοί Ευρωπαίοι σοσιαλδημοκράτες.

Στην κρίση της σοσιαλδημοκρατίας ο Β. Βενιζέλος μας καλεί να γίνουμε μέρος -όπως οι Οικολόγοι- στο πλαίσιο κυβερνήσεων συνεργασίας γιατί αλλιώς οι τελευταίοι θα μας κλέψουν «θεαματικά το παιχνίδι». Νομίζω ότι αυτό το παιχνίδι δεν μας αφορά.

"Πικρία της ιστορίας". Δηλαδή:

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΛΑΣΚΟΥ*

Ο τίτλος -πριν από το ερωτηματικό- αντιγράφει τον αντίστοιχο άρθρου του Σάκη Κουρουζίδη, δημοσιευμένου πριν από λίγες μέρες στις ίδιες σελίδες. Ο Κουρουζίδης διεξέρχεται κριτικά με ελλειπτικό, αλλά σαφή τρόπο, αυτό που θεωρεί πως είναι κύριο χαρακτηριστικό του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ίδιος, βέβαια, στη μοναδική ονομαστική του αναφορά μιλάει για ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, υπονοώντας ένα μόρφωμα που δεν είναι παρά ένας ξεχειλωμένος προς τα αριστερίστικα ΣΥΝ, όπως και όλοι όσοι δεν «πολυγουστάρουν» το ενωτικό μας εγχείρημα, αλλά τέλος πάντων.

Ποιό είναι, όμως, αυτό το «κύριο χαρακτηριστικό»; Η αποδοχή των θεωριών του «αναπόφευκτου» της επανάστασης και της έλευσης του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού, λέει ο Κουρουζίδης, δηλαδή η «ντετερμινιστική βεβαιότητα» πως θα «γίνει έτσι κι αλλιώς η γη κόκκινη».

Νομιμοποιούμαι, φαντάζομαι, να ρωτήσω κι εγώ μαζί με τους περισσότερους από σας πόθεν προκύπτουν αυτά. Υπάρχουν ή υπονοούνται σε κείμενα του ΣΥΡΙΖΑ; Στον δημόσιο λόγο του, όπως εκφέρεται σε όλα τα επίπεδα της πολιτικής μας δραστηριότητας; Πού, τέλος πάντων; Ισχυρίζομαι, λοιπόν, πως τίποτε από αυτά δεν αντιστοιχεί στην πραγματικότητα. Απλώς, για άλλη μια φορά έχουμε τη συνήθη πρακτική να φτιάχνει κάποιος μια καρικατούρα αυτού που θέλει να απορρίψει, για να φαίνεται η απόρριψη, εκτός από θεμιτή, και εύλογη.

Πράγματι, δεν είναι βέβαιο πως η Γη θα γίνει κόκκινη. Αυτό το ξέρουμε πολύ πριν ακόμη κι από την εποχή που ο Αλτουσέρ αποδομούσε τις «διαλεκτικές» φιλοσοφίες της Ιστορίας. Και ο Φουκώ, στον οποίο παραπέμπει ο Κουρουζίδης, αναφερόταν στη «βεβαιότητα των παλιών επαναστατών» -οι νέοι επαναστάτες, ήδη από τότε, το ξέρανε πως δεν δικαιούνται βεβαιότητες. Και οι σημερινοί το ξέρουν ακόμη περισσότερο.

Αυτοί που υποκύπτουν σε ντετερμινισμούς τα τελευταία χρόνια είναι, μάλλον, οι «μετριοπαθείς» εκσυγχρονιστές. Το ζήσαμε, άλλωστε, πολύ πρόσφατα, όταν ένα από τα βασικά επιχειρήματά τους εναντίον των «νεοκομμουνιστικών μεταλλάξεων» ήταν πως η παγκοσμιοποίηση είναι ένα είδος, τεχνικής σχεδόν, νομοτέλειας και ό,τι μένει για την πολιτική είναι η κατάλληλη, ευαίσθητη βεβαίως, προσαρμογή.

Θυμάμαι πόσο ανόητη ακουγόταν στα αυτιά τους η χρήση, για να ονομαστεί το σύστημα, του σημαίνοντος «καπιταλισμός». Σχεδόν μπαναλιτέ, τώρα που ο κόσμος εκινείτο στις ράγες του τρίτου δρόμου της ιστορίας με μηχανοδηγό τις νέες τεχνολογίες -μήπως και τα «παράγωγα»;

Δεν είναι βέβαιο, λοιπόν, πως η Γη θα γίνει κόκκινη. Μήπως, όμως, είναι καλό; Ή, ίσως με μια έννοια, και αναγκαίο; Θέλω να πω, μήπως αν δεν γίνει κόκκινη υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να γίνει... «μαύρη»; Αν ισχύει αυτό τότε η αντισυστημικότητα, θα συμφωνήσει και ο Κουρουζίδης, είναι τουλάχιστον εύλογη. Πολύ περισσότερο που η αντισυστημικότητα ουδεμία σχέση έχει με βεβαιότητες και ντετερμινισμούς. Το αντίθετο, μάλιστα -η πιο ακραία ιστορικά «αντισυστημικότητα» συνδέθηκε σχεδόν πάντοτε με τον βολονταρισμό, το αντίθετο της νομοτελειακής εικόνας για την πορεία της ανθρωπότητας.

Η αλήθεια είναι, βέβαια, πως δεν ζούμε στην καλύτερη εποχή για τις ιδέες μας. Η αποκρουστική εμπειρία του ανύπαρκτου, η συντριπτική ήττα που έχει υποστεί η αριστερά, μια ολόκληρη σειρά από αποτυχίες διαμορφώνουν μια κατάσταση δύσκολα αναστρέψιμη. Έχει, λοιπόν, δίκιο ο Κουρουζίδης, όταν, μαζί με τον Μπλοχ μας λέει πως «πρέπει να μάθουμε να ελπίζουμε». Αλλά να ελπίζουμε σε τι; Ο Μπλοχ, ήλπιζε στην Επανάσταση -έτσι, με μεγάλο Ε.

* Ο Χρήστος Λάσκος είναι μέλος της Π.Γ. του ΣΥΝ

Η παιδική αρρώστια του Συνασπισπού

Του ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ ΓΕΩΡΓΑΤΟΥ*

Στις εκλογές πείθουν και κερδίζουν ή δεν πείθουν και ηττώνται πολιτικές αντιλήψεις και πολιτικές γραμμές και όχι οργανωτικές δομές, όπως επιβεβαιώθηκε από την υποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ και την εξασφάλιση ευρωβουλευτικής έδρας από τους χωρίς αξιόλογες οργανωτικές υποδομές Οικολόγους - Πράσινους.

Συνεπώς, στις 7 Ιουνίου, ηττήθηκε η στροφή στον αριστερισμό και τον αντισυστημισμό, ηττήθηκε η αδιαφορία για τη διακυβέρνηση της χώρας, ηττήθηκε η αμυντική στάση και το σύνδρομο του σκαντζόχοιρου απέναντι στις δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας και της πολιτικής οικολογίας, ηττήθηκαν οι παλινωδίες στην πολιτική γραμμή και τα αλαζονικά σύνδρομα -από την κυβέρνηση της αριστεράς μέχρι τον τρίτο πόλο- ηττήθηκε η αδιαφορία και η εχθρότητα για την Ευρώπη και την προώθηση της πολιτικής και θεσμικής ολοκλήρωσης της Ε.Ε, δηλαδή της πιο προοδευτικής πολιτικής προοπτικής υπό τις σημερινές συνθήκες. Η άρνηση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης ισοδυναμεί με ακύρωση της αριστεράς.

Γιατί, επί παραδείγματι, χωρίς την προώθηση ενιαίας ευρωπαϊκής πολιτικής δεν αντιμετωπίζεται το πρόβλημα της μετανάστευσης και διευκολύνεται η επιβολή της ατζέντας Καρατζαφέρη. Χωρίς ευρωπαϊκές συλλογικές συμβάσεις δεν εξασφαλίζεται αξιοπρεπής κατώτατος μισθός και χωρίς ενιαία φορολογική πολιτική δεν αποτρέπονται οι μετεγκαταστάσεις επιχειρήσεων και η αύξηση της ανεργίας που διευκολύνουν επίσης την ατζέντα Καρατζαφέρη, ενώ χωρίς κοινές πολιτικές δεν αντιμετωπίζονται τα σοβαρά περιβαλλοντικά προβλήματα, που δεν περιορίζονται στον Βοτανικό, στις παραλίες της Αττικής και στους ελεύθερους χώρους της Αθήνας, αλλά αφορούν ταυτόχρονα και κυρίως τις ραγδαίες πλανητικές κλιματικές αλλαγές και την πράσινη ανάπτυξη. Η ευρωπαϊκή οπτική και προοπτική συνδέει το τοπικό με το περιφερειακό και το παγκόσμιο και είναι γι' αυτό πιο πειστική και προοδευτική από την αναδίπλωση και την περιχαράκωση στο εθνικό πλαίσιο που εξέπεμψε ο ΣΥΝ/ ΣΥΡΙΖΑ.

Αντί λοιπόν ο μετεκλογικός διάλογος να επικεντρωθεί σε ζητήματα πολιτικού αναπροσανατολισμού, επιδείχθηκε και συνεχίζει να επιδεικνύεται μια πρωτοφανής ακαμψία και επιμονή στην πολιτική γραμμή όχι απλά της συνεδριακής αριστερής στροφής του ΣΥΝ, αλλά του αντισυστημικού αριστερισμού, που εκπεμπόμενος ως κυρίαρχη πολιτική ταυτότητα μετά τα «Δεκεμβριανά», όχι μόνο ευθύνεται για το χείριστο εκλογικό αποτέλεσμα, αλλά συνεχίζει να προκαλεί την πτώση των δημοσκοπικών ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ.

Με τα θεωρούμενα ως «εξωτερικά αίτια» της αποτυχίας -κρίση και συνακόλουθη συντηρητικοποίηση της κοινωνίας, πόλεμος από τα άλλα κόμματα, από τα ΜΜΕ, από το σύστημα γενικώς, κ.λπ.- επιχειρήθηκε μια ετεροχρέωση που αθωώνει και αφήνει ανέγγιχτη την πολιτική γραμμή.

Η ίδια ετεροχρέωση επιχειρήθηκε και με τα θεωρούμενα ως «εσωτερικά αίτια», που συμπεριλαμβάνουν την κατασκευή και τη διαρκή ενοχοποίηση ενός «εσωκομματικού εχθρού», την απαξίωση και κατασυκοφάντηση προσώπων, οργάνων και καταστατικά θεσπισμένων δομών του ΣΥΝ κ.λπ. Μόνο που εδώ εκτός από την αθώωση της πολιτικής γραμμής, εξυπηρετούνται ταυτόχρονα συγκεκριμένες τασικές και ηγετικές στοχεύσεις.

Το απαλλακτικό βούλευμα πολιτικής γραμμής, ηγεσίας και πλειοψηφίας θεμελιώθηκε στην απαξίωση της Π.Γ. ώστε να διευκολυνθεί η παράκαμψή της, στη διαρκή καταγγελία των τάσεων για να διευκολυνθεί η ρευστοποίησή τους και να ενισχυθεί ο αρχηγισμός και στην καταγγελία συγκεκριμένων στελεχών για τις εμφανίσεις τους στα ΜΜΕ, λες και άλλα στελέχη εμφανίζονται λιγότερο.

Όσο για τη δημόσια και εσωκομματική αντιπαράθεση κορυφής περί πρωτοκαθεδρίας του ΣΥΝ ή του ΣΥΡΙΖΑ, με κοινό παρονομαστή τη συγκρότηση μιας αντισυστημικής και αντικαπιταλιστικής αριστεράς, ανέδειξε την αρνητική για την κοινωνία διαμάχη μηχανισμών για τη νομή της εξουσίας που δεν σχετίζεται με πολιτικούς ανακαθορισμούς.

Προφανώς, αυτό που έχει στιγματιστεί πλέον ανεπανόρθωτα, τόσο εντός ΣΥΝ όσο και στον ΣΥΡΙΖΑ, είναι ο πλουραλισμός και το δικαίωμα στην έκφραση διαφορετικής άποψης. Είναι χαρακτηριστική η σύμπτωση των συνιστωσών για τα εξωτερικά και εσωτερικά αίτια της ήττας και όσα ακούστηκαν από βήματος του πρόσφατου συντονιστικού του ΣΥΡΙΖΑ κατά συγκεκριμένων προσώπων και κατά συγκεκριμένης τάσης του ΣΥΝ. Είναι φανερό πως ενοχλεί η σοβαρότητα και η απήχηση απόψεων που δεν συνάδουν με την επιδιωκόμενη μονολιθικά συμπαγή αντισυστημική εικόνα.

Ας έχουμε όμως κατά νου ότι στο 4,7% των εκλογών αθροίστηκε και ένα κοινό που συγκρατήθηκε και μας ψήφισε εξαιτίας της στάσης τεσσάρων βουλευτών μας στη συνθήκη της Λισσαβώνας, εξαιτίας της στάσης συντρόφων μας της ΑΡΜΕ στα ζητήματα της ανώτατης εκπαίδευσης, εξαιτίας της διαφοροποίησης στελεχών μας στα Δεκεμβριανά ή επειδή δεν τους άρεσε το περίφημο ημερολόγιο της “Αυγής”. Χωρίς αυτό το κοινό, το αποτέλεσμα θα ήταν ακόμα χειρότερο. Εκτός αν το συγκεκριμένο κοινό δεν ενδιαφέρει και η παρουσία του χώρου μας στους κοινοβουλευτικούς θεσμούς θεωρείται πλέον ήσσονος σημασίας ζήτημα.

Φαίνεται ότι στην Ελλάδα δύο κόμματα δεν έλαβαν το μήνυμα των εκλογών, η Ν.Δ. και ο ΣΥΝ, και επιμένουν ότι η πολιτική τους, αν και ηττήθηκε, είναι σωστή και αδιαπραγμάτευτη. Το δυστύχημα όμως είναι ότι μαζί με την πλήρη άρνηση ανακαθορισμού της πολιτικής γραμμής η απόπειρα επιβολής απόλυτα ενιαίας έκφρασης, δηλαδή μονολιθικής διαμόρφωσης του ΣΥΝ και ανάλογης πολιτικής και οργανωτικής συγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ, εφόσον επιτευχθεί, θα σημαίνει ότι η χώρα μας θα διαθέτει πλέον μια παραδοσιακή σταλινική (ΚΚΕ) και μια αριστερίστικη νεοσταλινική αριστερά (ΣΥΡΙΖΑ). Με τις παιδικές αρρώστιες όμως δεν μπορεί να έχει σχέση το ρεύμα της ανανέωσης και του δημοκρατικού δρόμου.

* Ο Γεράσιμος Γεωργάτος είναι μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝ

Η αριστερή γρίπη

Η γρίπη έχει γίνει το κεντρικό θέμα των ημερών. Από Σεπτέμβριο ένας στους δύο ή ένας στους τρεις θα νοσήσουν. Τα εμβόλια δεν φθάνουν ή δεν είναι κατάλληλα για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Τα σχολεία δεν είναι βέβαιο ότι θα ανοίξουν. Τα νοσοκομεία και το νοσηλευτικό προσωπικό μπορεί να μην επαρκούν και η πρωτοβάθμια περίθαλψη είναι ανύπαρκτη. Μετριοπαθή και άσχημα σενάρια… Με λίγα λόγια, ενδεχομένως να βρισκόμαστε μπροστά σε ένα μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα.

Και η αριστερά; Ούτε για δείγμα! Δεν ασχολείται με το θέμα, όπως δεν ασχολείται και με τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης. Ίσως να την έχει στημένη σε καμιά γωνία για να διαπιστώσει τις δυσκολίες της κατάστασης, για να καταγγείλει την ανεπάρκεια του συστήματος υγείας και της κυβερνητικής πολιτικής. Λόγια δηλαδή, που θα συντονιστούν με την δυσαρέσκεια των πολιτών για να τους οδηγήσουν σε ακόμα μεγαλύτερη απογοήτευση. Να κατανοήσουν το αδιέξοδο και να ζητήσουν… «σοσιαλισμό».

Κάποια προσπάθεια κοινωνικής προσφοράς; Κάποια ένδειξη ότι η κοινωνική αλληλεγγύη δεν είναι λόγια παχιά, αλλά μπορεί να είναι και οργανωμένη καθημερινή δράση που να συνδέει τη γνώση των ιατρικών σχολών, την κλινική εμπειρία των νοσοκομειακών γιατρών και του νοσηλευτικού προσωπικού, την καθημερινότητα των αριστερών πολιτών στη γειτονιά; Κάποια δράση που να αναδεικνύει τις δυνατότητες της πρωτοβάθμιας υγείας και όχι μόνο την πασιφανή έλλειψή της; Κάποια δράση που να φτιάχνει κοινωνικούς δεσμούς, που να πλήττει στην ρίζα του τον πανικό και την απογοήτευση που αναπτύσσεται στην κοινωνία και να δημιουργεί ελπίδα μέσα από τη δράση των πολιτών;

Αν δεν σκέφτεσαι, δεν ερευνάς, δεν παίρνεις θέση και δεν δρας σε σχέση με ό,τι απασχολεί ή ενδέχεται να απασχολήσει το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας, τότε έχεις πάρει διαζύγιο με την πολιτική. Και ο ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο μετά τις ευρωεκλογές βάζει κάθε μέρα την υπογραφή του σε αυτό το διαζύγιο. Επιχειρεί να οργανώσει τον εσωκομματικό του καυγά με τον καλύτερο τρόπο ώστε το διαζύγιο με την πολιτική να βγει συναινετικό, απ’ όλες τις πτέρυγες, τα ρεύματα, τα κύματα και τις συνιστώσες. Η αριστερά, αντί να επιχειρεί την οργανωτική ανασυγκρότηση για να δείξει ότι είναι μια από τα ίδια με τους άλλους πολιτικούς χώρους, ας οργανώσει τη διαφορά της.

Αν έχει διαφορές που να περπατάνε στη ζωή…

ΥΓ.: Δεν είμαι ούτε επιδημιολόγος ούτε μελλοντολόγος για να μπορώ να προβλέψω την έκταση του προβλήματος της γρίπης, αλλά δεν μπορώ να είμαι και αδιάφορος ή να θεωρώ αποπροσανατολιστική τη συζήτηση. Οι ειδήμονες ας εκτιμήσουν αν υπάρχει ανάγκη δράσης και παρέμβασης σε αυτό το πεδίο.

ΒΑΛΑΝΤΗΣ ΣΤΕΡΓΙΟΥ

Σκέψεις μετά τη συνεδρίαση της ΚΠΕ του ΣΥΝ

Της ΣΟΥΛΑΣ ΠΑΝΑΡΕΤΟΥ

Είναι θετικό το γεγονός ότι ο πρόεδρος του ΣΥΝ στην εισήγησή του στην πρόσφατη ΚΠΕ συμπεριέλαβε αρκετά σημεία του προβληματισμού των μελών του κόμματος. Κυρίως, μετέφερε το κλίμα. Αποδείχτηκε έτσι ότι η απόφαση να παρευρεθεί στις συνελεύσεις μεγάλων οργανώσεων ήταν και αναγκαία και χρήσιμη κίνηση. Όσες και όσοι είχαμε την ευκαιρία να παρευρεθούμε σε συνελεύσεις των Πολιτικών Κινήσεων (Π.Κ.) μετά τις εκλογές επιβεβαιώνουμε την έκκληση-κραυγή αγωνίας των μελών προς την ηγεσία, «βρείτε τα».

Συγχρόνως τα μέλη διατύπωσαν αυστηρή κριτική στο σύνολο της ηγεσίας, εκφράζοντας ερωτηματικά για την επάρκειά της και την επάξια εκπροσώπηση του πολιτικού δυναμικού που ο ΣΥΝ εμπερικλείει στις γραμμές του. Εξέφρασαν, επίσης, αμφιβολία, αν οι εκτιμήσεις και οι κριτικές παρατηρήσεις τους μεταφερθούν «όπου δει».

Δεν πρέπει να σπεύσουμε να αποδώσουμε το «αντιηγετικό πνεύμα» στη συγκυριακή πρωτοφανή αναστάτωση και μόνο. Ούτε να θεωρήσουμε ότι η κριτική στις τάσεις εντάσσεται στο συνηθισμένο ρεύμα γκρίνιας που μοιραία ακολουθεί μια ήττα. Κατά τη γνώμη μου, η κριτική στη σημερινή φάση έχει μια νέα ποιότητα. Το σοκ που υπέστησαν όλοι και όλες από τη διαχείριση του αποτελέσματος, που δεν απέχει και πολύ από τον μέσο ευρωπαϊκό όρο της δικής μας αριστεράς, ανέσυρε στην επιφάνεια μεμιάς όλα τα παλιά και χρονίζοντα προβλήματα. Προβλήματα που δεν είχαν αντιμετωπιστεί στην ώρα τους. Να αναφέρουμε κάποια:

- Οργανωτική καχεξία και χαλαρότητα. Δεν προσπαθήσαμε αρκετά να επεκτείνουμε το κομματικό δίκτυο σε σημαντικούς χώρους δουλειάς, στο χωριό και την πόλη. Να μετατρέψουμε, με άλλα λόγια, τη διεύρυνση των γραμμών μας σε μέγιστη προτεραιότητα. Ίσως υπό την επίδραση αντιφατικών μηνυμάτων ως προς τις σχέσεις ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, ίσως κάτω από την αντίληψη ότι «τα προβλήματα είναι πολιτικά και όχι οργανωτικά» και άρα τα αίτια της ήττας ή της επιτυχίας είναι πολιτικά. Αλλά πότε ένας αριστερός οργανισμός κατάφερε πράγματα χωρίς οργάνωση και, βεβαίως, χωρίς αγώνα; Στην «αμέλεια» αυτή, για να μην πούμε αβελτηρία, συντέλεσε και ο χορός των δημοσκοπήσεων, η λεγόμενη δημοσκοπική άνοιξη. Και η υποτίμηση της δυσκολίας που έχει διαχρονικά η κάλπη για την αριστερά.

- Εκφυλισμός των εργασιών της ΚΠΕ, που αντί να βουλεύεται, να αποφασίζει πρωτογενώς, επικυρώνει αποφάσεις ειλημμένες σε άτυπες κλειστές συγκεντρώσεις των τάσεων, για τις οποίες καταγγέλθηκε -από του βήματος της τελευταίας ΚΠΕ, σημειωτέον -ότι επιτρέπουν φράξιες στο εσωτερικό τους και συνεννοούνται υπογείως. Γι' αυτό και οι συνεδριάσεις της ΚΠΕ δεν έχουν πλέον κανένα αληθινό ενδιαφέρον, αφού οι συγκρούσεις και οι ιδεολογικο-πολιτικές ζυμώσεις έχουν μεταφερθεί αλλού.

- Υπολειτουργία των θεσμικών οργάνων και υπερλειτουργία των τάσεων. Η υπερδραστηριοποίηση των επιτελών των τάσεων, τελευταία, σε αντίθεση με την θεσμική ατονία και αμηχανία, δεν πέρασε απαρατήρητη από τα μέλη του κόμματος. Αντίθετα, υπήρξαν σκληρά ερωτήματα του τύπου, γιατί εμείς δεν μπορούμε να συμβάλουμε στην υπέρβαση της κρίσης, γιατί δεν έχουμε την πληροφόρηση που τα επιτελεία των τάσεων έχουν, πώς να κινητοποιήσουμε τους μηχανισμούς και θα εισακουστούμε; Αισθανόμαστε, όσοι-ες δεν είμαστε στις τάσεις, ότι έχουμε μειωμένα δικαιώματα, είμαστε κάτι σαν γλάστρες. Γιατί πλασάρονται ως είδηση οι φυσιολογικές συναντήσεις και συνεργασίες μεταξύ των στελεχών;

Αυτή η απροσδιόριστη ζώνη των «ανένταχτων» του ΣΥΝ θεωρεί,ότι δεν έχει μεγάλες ελπίδες να αναδειχθεί στα κεντρικά όργανα,αφού η ανάδειξη είναι προνόμιο του στενού πυρήνα των τάσεων και το τασικό κριτήριο έχει απολυτοποιηθεί. Άρα η σύνθεση της ΚΠΕ δεν είναι αντιπροσωπευτική των δυνάμεων και δυνατοτήτων που το κόμμα περιέχει. Και άρα είναι πλέον ή επείγον να αποκαταστήσουμε την πρωτοκαθεδρία του κόμμματος έναντι των επί μέρους άτυπων συσπειρώσεων.

Το πρώτο και κορυφαίο βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση είναι η σύνθεση και λειτουργία των οργάνων του ΣΥΝ. Η αποκατάσταση της συλλογικής λειτουργίας, που διαπαιδαγωγεί αγωνιστικά και αποκλείει τους παραγοντισμούς και τις προσωπικές στρατηγικές. Μου φαίνεται ότι η πρόταση που κατατέθηκε για αποδυνάμωση της οργανωτικής λειτουργίας των τάσεων προς όφελος της ιδεολογικής-πολιτικής πρέπει να εξεταστεί με προσοχή. Πρέπει να υπάρξει συνεννόηση από την αρχή και μεταβολή της νοοτροπίας. Εντάξει, χωριζόμαστε πρόσκαιρα κατά τις συζητήσεις για να ενωθούμε στην προωθητική σύνθεση και ιδιαίτερα στη δράση, όχι για να θεσμοποιήσουμε τη διαφορά.

Χειρονομία καλής θέλησης και δείγμα γραφής του νέου συμβολαίου, που πρέπει να συναφθεί μεταξύ των στελεχών της ΚΠΕ, είναι η παραίτηση από την πρακτική των χωριστών λιστών για την εκλογή της νέας Πολιτικής Γραμματείας. Όσες-οι υπήρξαμε από παλιά μέλη του οργάνου θυμόμαστε ότι δεν ήταν πάντα έτσι. Η/ο πρόεδρος, αφού έκανε σειρά συνεργασιών, κατέληγε σε μία πρόταση που εκφωνούνταν στη συνεδρίαση της ΚΠΕ, αυτή συμπληρωνόταν και με άλλα ονόματα και η ψηφοφορία γινόταν με ενιαίο ψηφοδέλτιο. Ο τρόπος αυτός προοσιδιάζει σε ένα κόμμα, που κινείται στο πλαίσιο της ενότητας στη διαφορετικότητα και θέλει να αναδεικνύει τα σημεία της ενότητας και όχι να εμμένει σε αυτά της διαφοράς.

Θα περίμενα, όταν ο πρόεδρος έθεσε το θέμα της ανανέωσης της Π.Γ., τα μέλη του οργάνου να θέσουν τις παραιτήσεις τους στη διάθεση του προέδρου. Δεν μπορεί να μην έχει τη διακριτική ευχέρεια να κάνει κινήσεις που απορρέουν από τα καθήκοντα που έχει επωμιστεί. Ενδέχεται, λόγου χάρη, να μην μπορεί να συνεργαστεί με κάποιον-κάποια σε ένα όργανο που ασκεί καθημερινή διοίκηση και οφείλει να έχει συνοχή, έστω συνεννόηση. Όταν αυτά ισχύουν σε ένα σωματείο, δεν μπορεί να αγνοούνται στο κόμμα. Η εμμονή στο αμετακίνητο σημαίνει ότι οι τάσεις αισθάνονται τόσο ισχυρές, ώστε να συμπεριφέρονται ως κόμμα μέσα στο κόμμα. Από την άλλη, και η ηγεσία οφείλει να αξιοποιεί το σύνολο των μελών της ΚΠΕ και να αποφεύγει πρακτικές περιθωριοποίησης και απομόνωσης άξιων στελεχών, που τυχαίνει να μην ανήκουν στην πλειοψηφούσα τάση. Αλλιώς, το «δεν περισσεύει κανείς» ηχεί επιφανειακό. Αν η μειοψηφία αισθάνεται ότι είναι σε δίωξη, τότε θεωρεί ότι οφείλει να αμυνθεί.

Και τώρα το πιο προσωπικό στοιχείο. Ασφαλώς, εγώ που υπογράφω αυτές τις σκέψεις, δεν αισθάνομαι πως είμαι υπεράνω, αλλά μέρος του προβλήματος. Όμως μετά τις εκλογές έτυχε να παρευρεθώ στις συνελεύσεις των Π.Κ. Ηθοποιών, Εικαστικών, Γραμμάτων και Τεχνών, Μηχανικών (δύο φορές), ΕΒΕ, Δικηγόρων. Μίλησα με δεκάδες μέλη από την Αττική και την περιφέρεια. Συγκλονίστηκα. Είδα πράγματα. Βοηθήθηκα να τα δω. Και πράγματι, τίποτε δεν είναι σήμερα όπως πριν τις εκλογές. Γι' αυτό αποφάσισα, ως δείγμα έμπρακτης αυτοκριτικής, ότι η κομματική μου ένταξη είναι αρκετή, άλλη οργανωτική ένταξη δεν βρίσκω, ότι είναι σήμερα χρήσιμη και προωθητική της κοινής μας υπόθεσης. Θα συνδιαμορφώνω και θα συντάσσομαι κάθε φορά με τη δέσμη ιδεών, που θα μου φαίνεται η πλέον πρόσφορη για το κόμμα και τη συμμαχία του. Χωρίς προκαθορισμένες δουλείες και ομηρείες.

Επομένως στο ερώτημα που μου έθεσε σύντροφος «εσύ, συντρόφισσα, πήρες το μήνυμα» απαντώ: Νομίζω πως ναι.

Ο καθείς και η καθεμιά ας ξεκινήσει από τον εαυτό του /της, προκειμένου να αναζητήσουμε όλοι και όλες μαζί μία νέα ισορροπία, να βαθύνουμε την εσωτερική δημοκρατία και να ενισχύσουμε την αποτελεσματικότητα του χώρου μας, τόσο πολύτιμου μέσα στις αδυναμίες του.

Όπως είμαστε δεν θα πάμε μακριά. Πρέπει πρωτίστως να φτιάξουμε τις συνθήκες για αποδοτικές συζητήσεις και λειτουργικές αποφάσεις.

Η Σούλα Παναρέτου είναι μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝ.

Εμείς και τα κουβαδάκια μας...

Του ΜΙΧΑΛΗ ΚΑΣΤΡΙΝΑΚΗ*

Είχα την ελπίδα πως το μέτριο εκλογικό αποτέλεσμα θα έδινε τη δυνατότητα να συζητηθούν επιτέλους μερικά από τα μόνιμα, σχεδόν δομικά, προβλήματα που αντιμετωπίζει ο χώρος μας.

Γιατί είναι τόσο δύσκολο να εφεύρουμε μια γλώσσα που να μην ερωτοτροπεί με την έκπτωση της ασπόνδυλης μεταμοντέρνας πλαστικής γλώσσας, στην προσπάθειά της να μην είναι ξύλινη;

Γιατί συνεχίζουμε να κρατάμε γραφεία που είναι τόσο άσχημα αισθητικά, συχνά βρόμικα και σχεδόν πάντοτε κλειστά;

Γιατί δεν πειραματιζόμαστε με στέκια - πολυχώρους, στους οποίους να γίνονται εκδηλώσεις πολιτιστικού και ιδεολογικού χαρακτήρα και να είναι ελκυστικοί για την νεολαία και όχι μόνο;

Γιατί δεν διανοούμαστε καν τη διάσταση της δημιουργίας εναλλακτικών πρωτοβουλιών, που θα απαντάνε σε προβλήματα των πιο αδύνατων στρωμάτων του πληθυσμού και θα αποτελούν έμπρακτα παραδείγματα αλληλεγγύης (συσσίτια, δωρεάν παροχή υπηρεσιών υγείας και μαθημάτων), παρά την τόσο επιτυχημένη πορεία των σχολείων για τους μετανάστες;

Γιατί αναγκαζόμαστε να μιλάμε εντελώς διαφορετικά στο κοινωνικό και επαγγελματικό μας περιβάλλον από τους κώδικες που χρησιμοποιούμε στις κομματικές διαδικασίες;

Γιατί, πολλοί από εμάς, συχνά νιώθουμε πως η κοινωνία μάς εκλαμβάνει σαν ένα είδος παπάδων, που μονότονα επαναλαμβάνουν ευχές και τροπάρια, ενώ πολλοί από εμάς ζούμε καταφανώς αντίθετα από όσα διακηρύττουμε;

Γιατί υπάρχει τέτοιο τεράστιο έλλειμμα στοιχειώδους ενημέρωσης των κομματικών μελών για όλες της αναζητήσεις της ριζοσπαστικής σκέψης των τελευταίων δεκαετιών και για τις δράσεις και τους πειραματισμούς των νέων κοινωνικών κινημάτων;

Γιατί, μετά από 18 χρόνια κομματικής λειτουργίας, τα μέλη μας δεν έχουν κατακτήσει μια διακριτή Συνασπισμική ταυτότητα, ενώ αντίθετα συνεχίζει να παραμένει εμφανής η κομματική προέλευσή τους;

Γιατί οι λειτουργίες του κόμματος μοιάζουν τόσο πολύ με αυτές του Ελληνικού Δημόσιου;

Πώς είναι δυνατόν να ανεχόμαστε τη διαιώνιση αυτής της τεράστιας απόκλισης ανάμεσα στην πολιτική μας κουλτούρα και στην μίζερη πραγματικότητα του εντελώς συμβατικού τρόπου λειτουργίας μας;

Τα παραπάνω προβλήματα θα υπήρχαν ακόμα κι αν είχαμε διψήφια ποσοστά. Τα παραπάνω προβλήματα θα περιόριζαν την αποτελεσματικότητα της πολιτικής μας πρότασης, θα συνέχιζαν να μας βυθίζουν στην ανία και στην φθορά και, το χειρότερο από όλα, να υπονομεύουν την αναπαραγωγή του χώρου στη νεολαία και τη δημιουργία νέας γενιάς πολιτικών, ιδεολογικών, αυτοδιοικητικών, συνδικαλιστικών στελεχών.

Αντί για τα παραπάνω, ο διάλογος διεξάγεται με απίστευτα πληκτικό και αναμενόμενο τρόπο. Δεν αναφέρομαι στα όσα απίστευτα συμβαίνουν στην ηγεσία του κόμματος. Εκεί, έτσι κι αλλιώς, υπάρχουν περιορισμένες ελπίδες για κάτι νέο και απρόβλεπτο, πέρα από τις γελοιότητες του Αλαβάνου. Μιλάω για το απίστευτο γεγονός της στοίχισης πολλών (;) μελών με τις πολεμικές ιαχές των κεντρικών επιτελείων των τάσεων. Εκατοντάδες καλοπροαίρετοι άνθρωποι πιστεύουν πως χάσαμε επειδή η Σωτηρίου είναι υπέρ της εξόδου από την Ε.Ε. Νομίζω πως ο σοβαρότερος λόγος που οδηγεί σοβαρούς, μορφωμένους, αξιόλογους συντρόφους σε τέτοια θεώρηση της πραγματικότητας μέσα από τους άκρως παραμορφωτικούς φακούς της ιδεολογίας, είναι η νοσταλγία για την νεότητά τους. Με αυτό τον τρόπο αυταπατώνται πως νικάνε το χρόνο, σβήνουν τρεις δεκαετίες από το κοντέρ τους και ξαναγίνονται οι ερωτεύσιμοι 20χρονοι Ρηγάδες που ένιωθαν περήφανοι για τη στάση του ΚΚΕ Εσωτερικού στα ευρωπαϊκά θέματα το 1980.

Από την άλλη μεριά του κόμματος, αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν τόσοι πολλοί ανιδιοτελείς αγωνιστές του Αριστερού Ρεύματος να μην αντιλαμβάνονται το τεράστιο λάθος της επιλογής του (κατάλληλου για πολλά κομματικά αξιώματα, αλλά όχι για εκλογικές μάχες) σ. Χουντή. Μήπως πίσω από αυτή τη συγκατάβαση κρύβεται η καρικατούρα της κομματικής πειθαρχίας, μέσα στην ατμόσφαιρα της οποίας έζησαν τα νιάτα τους;

Πιθανόν να υπερβάλλω. Όμως ο διάλογος που εξελίσσεται αυτές τις ημέρες στο κόμμα και στην "Αυγή" θυμίζει απελπιστικά αντιπαραθέσεις της δεκαετίας του '80.

Κι όμως, παρά τα κωμικοτραγικά που αναφέρω παραπάνω, αρκετά πράγματα συνεχίζουν να λάμπουν μέσα στο χώρο μας. Οι προγραμματικές μας θέσεις. Τα κινήματα με τα οποία συνδεθήκαμε και οι μάχες που δώσαμε. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι για την καρεκλοκενταυρική του διαστροφή, αλλά για την υπόστασή του ως δημόσιος χώρος της αριστεράς, όπου όλα θα μπορούσαν να ξαναρχίσουν σε νέες βάσεις. Και, το κυριότερο όλων, η επένδυση στη νέα γενιά ηγετικών στελεχών.

Τα πράγματα θα μπορούσαν να γίνουν απλά. Αλλά για να συμβεί αυτό, χρειάζεται η εξέγερση της βάσης εναντίον των στοιχειωμένων ηγεσιών της γενιάς του Πολυτεχνείου.

Καταγγελία του πολέμου των τάσεων. Απελευθέρωση από αυτές ενός σημαντικού τμήματος μελών του κόμματος. Στήριξη του σ. πρόεδρου και της νέας γενιάς. Διεκδίκηση της απόσυρσης από τα ηγετικά κλιμάκια των περισσότερων δεινόσαυρων. Επανεξέταση όλων των αποσπάσεων και της λίστας των επαγγελματικών στελεχών. Μεταφορά οικονομικών πόρων στην περιφέρεια. Τακτικό Συνέδριο με στόχο την επανεκλογή του σ. Τσίπρα και τη δρομολόγηση των παραπάνω βημάτων. Καταστατικό Συνέδριο για το χτύπημα της γραφειοκρατίας και την επιλογή νέων κανόνων για το πώς ρυθμίζονται οι εσωκομματικές διαφορές και πώς εμποδίζονται οι τάσεις να γίνουν κόμματα μέσα στο Κόμμα.

Συνέχιση της γραμμής ενάντια στην κεντροαριστερά και της στροφής στην αναζωογόνηση μέσα από τη συμμετοχή σε κινήματα. Διαμόρφωση ενός προγράμματος minimum στόχων με στόχο την ανακούφιση των λαϊκών στρωμάτων, την προάσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και την προστασία του περιβάλλοντος. Πολεμική στο ΠΑΣΟΚ - πρό(σ)κληση σε αυτό να μας κοινοποιήσει τις θέσεις του για τα ζητήματα που θα βάλουμε. Επίθεση προγραμματικής φιλίας και επιδίωξη πολιτικής σύγκλισης με τους Οικολόγους Πράσινους, έτσι ώστε ή να συνεργαστούμε ή να εκτεθούν ως αλαζόνες αυτοί. Σκληρή πολεμική στην ηγεσία του ΚΚΕ και ταυτόχρονα επιμονή στην υπενθύμιση πως η συμπαράταξη της αριστεράς είναι αναγκαία για την άμυνα των εργαζομένων. Δημοκρατική εμβάθυνση του ΣΥΡΙΖΑ. Απόδοση δικαιωμάτων μελών στους φίλους του. Εκλογή συλλογικών οργάνων, υποψήφιων για τις επερχόμενες εκλογές, ακόμα και προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, μέσα από τον μόνο δημοκρατικό τρόπο που υπάρχει: την καθολική ψηφοφορία των μελών του. Αφού ο Αλαβάνος και οι σύμμαχοί του έβαλαν θέμα ηγεσίας, ο μόνος τρόπος να μην βασανιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ από εσωστρεφείς συγκρούσεις και άγονες κόντρες για τα δικαιώματα του ΣΥΝ είναι η δημοκρατική επίλυση του προβλήματος. Τι φοβόμαστε; Αν οι οπαδοί του Αλαβάνου και της ΚΟΕ είναι πιο πολλοί από την επιρροή του Συνασπισμού, θα αποδεχτούμε το αποτέλεσμα.

Το δύσκολο και πολύπλευρο ζήτημα της προοπτικής μετεξέλιξης του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο κόμμα δεν σχετίζεται αναγκαστικά με την απόδοση δημοκρατικών δικαιωμάτων στα μέλη του. Ο εξορθολογισμός της λειτουργίας του όμως, με τη δυνατότητα συμμετοχής των μελών στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων και την εξάλειψη του veto (που τόση ταλαιπωρία έχει προκαλέσει στα μέλη των τοπικών Γραμματειών του), μπορεί να διαμορφώσει ένα πιο ήρεμο πολιτικό περιβάλλον για τη διεξαγωγή αυτής της συζήτησης, η οποία μπορεί να προχωρήσει μόνο με ψυχραιμία και επιδίωξη της συναίνεσης όλων.

Αν συμβούν τα παραπάνω και πετάξουμε λίγη τουλάχιστον από την αρχαία σκουριά που έχει επικαθίσει πάνω μας, τότε θα μπορέσουμε ίσως, αφήνοντας τα αγαπημένα κουβαδάκια των νοσταλγιών και των ευκολιών μας εκεί που ανήκουν (στην παραλία των αναμνήσεων της νεότητας μας), να αναμετρηθούμε με τα δύσκολα. Δηλαδή με μερικά από τα αρχικά ερωτήματα αυτού του κειμένου.

 

* Ο Μιχάλης Καστρινάκης είναι μέλος της Γραμματείας της Ν.Ε. Μαγνησίας του ΣΥΝ.