Βούτυρο στο ψωμί

Κι όμως, εγώ θέλω να χω κάτι να «απολογούμαι» γι' αυτό. Μ άλλα λόγια θέλω να δίνω στην κοινωνία και στον εαυτό μου λόγο, όχι ν' απονέμω ντε και καλά ενοχή. Ούτε και να την καλύπτω όμως!. Οι δηλώσεις του σ. Κοροβέση ήταν βούτυρο στο ψωμί όσων θέλουν να μας πείσουν πως όλοι ίδιοι είναι. Πως δεν χρειάζεται, δεν αξίζει, να απολογούμαι για κανέναν και για τίποτα. Πως ο δρόμος της ιδιώτευσης θα με κάνει λιγότερο «κορόιδο».


Όμως, ήταν οι δηλώσεις του σ. Κοροβέση, ή ήταν οι υφέρπουσες επί δύο δεκαετίες φήμες, που δεν φρόντισε εγκαίρως η αριστερά να της αρπάξει από τον γιακά και να τις βάλει στη θέση τους;


Γιατί η γραμμή άμυνας μας, δίχως κανέναν λόγο, μπορεί να διέφερε λόγω μεγεθών από αυτήν των μεγάλων καρχαριών, (και όταν λέω μεγέθη αναφέρομαι όχι μόνο στα μικρά κοινωνικά μας ποσοστά αλλά και στην εμπλοκή μας στα σκάνδαλα, που δεν εξομοιώνεται με όλους αυτούς που πανηγυρίζουν «γιατί θέλουν να μας πείσουν πως όλοι ίδιοι είναι»), αλλά ουσιαστικά, την ίδια γραμμή ακολουθούσε: «Μας συκοφαντούν αφού δεν υπάρχουν στοιχεία», «μας χτυπούν για πολιτικούς λόγους», «πρόκειται περί φαντασιώσεων ενός πότη».


Όλα αυτά δεν έχουν στόχο την πραγματική άρση της ομίχλης στην κοινωνικοπολιτική μας ζωή (στην οποία μετέχει ανάλογα με τα κυβικά του μα και τις αντιστάσεις του ο καθένας κι η καθεμιά) αλλά την άρση οποιασδήποτε κουβέντας που θα πηγαίνει από το επιφαινόμενο του ποιος τα έχει πάρει στα πραγματικά δομικά χαρακτηριστικά της διαπλοκής που αναπαράγουμε, σε διαφορετικές ποσότητες και ποιότητες, όλοι.


Ισχύει, έτσι, αυτό που έγραψε ο Steiner για την κοινωνία-Πολυνείκη, για την αριστερά-Αντιγόνη: Υπάρχουν περιπτώσεις που το κράτος δεν είναι διατεθειμένο να παραχωρήσει την εξουσία του (ούτε) επί του νεκρού. (Το αίτιο της φοβίας του αναζητήστε το στο «Σκάκι» του Αναγνωστάκη, το τραγικότερο ίσως ποίημα της νέας ελληνικής γραμματείας: «Κι αυτή δεν ΄χει τέλος η παρτίδα»)...Ακόμη και νεκρωμένη την κοινωνία την χτυπάμε, ή την αποκαθάρουμε σαν τον Κρέοντα μονίμως με κορώνες εναντίον των «άλλων».


Κι όμως, αφήστε με να μεταφράσω από το βιβλίο le terrorisme inytellectuelle (ed. Perin, Jan Sevvilie): Ο διανοουμενίστικος ολοκληρωτισμός... στοχεύει να άρει το δικαίωμα έκφρασης και διακίνησης διαφορετικών ιδεών... Οι περιστάσεις μπορεί να διαφέρουν, αλλά η μέθοδος παραμένει η ίδια.


«Θεμελιώνεται» στην παγίωση της εντύπωσης ότι στις λέξεις «αυτές» υπάρχει ένα θεμελιώδες κακό (κάτι απόλυτα αντί... αντικομμουνισμός, αντισημιτισμός, αντιχριστιανισμός κ.ά., δική μου υποσημείωση ή κάτι υπέρ... εθνικιστής, εξουσιαστής) έπειτα οδηγούμαστε συνήθως στην ταύτιση του φορέα αυτών των ιδεών με το ίδιο το κακό... ώστε να κατηγορηθεί όχι για αυτά που λέει, αλλά για την κατηγόρια που οι αντίπαλοι του καθρεφτίζουν πάνω του, (ώστε το αντικείμενο της κουβέντας να μεταβληθεί, δική μου υποσημείωση).


Άλλωστε, η περίφημη φράση του Ο. Wilde για τους εθνικιστές, ότι «όχι μόνο δεν θα καταγγέλλουν δημόσια τα «φάουλ» της δικής τους ομάδας, μα θα αναπτύξουν την ψυχολογική «ικανότητα» να μην τα βλέπουν», ισχύει για όλες τις ομάδες τελικά.


Κι όμως, εγώ θέλω να χω κάτι «να απολογούμαι» γι' αυτό, όταν πολλοί προσπαθούν να με πείσουν πως η ιδιώτευση και η κυνικότητα είναι ο μόνος δρόμος. Παιδί που μεγαλώσαμε μες τις κοιλιές μας γενιές και γενιές η αριστερά, («γενιές φαρμάκι αντιλάλησε αδιάφορος ο τιμονιέρης») χρειάζεται μονίμως την προστασία μας, δηλαδή τη συμμετοχή μας.


Όχι τις φοβικές αντιδράσεις μας, λες κι έχουμε να καλύψουμε πιθανές ανομίες κάποιων με τους οποίους δεν μπορεί να ταυτίζεται ο χώρος. Όχι τους μικρούς πονηρούς ολοκληρωτισμούς μας που εντοπίζουμε ειρωνικά μόνο στο ΚΚΕ. Όχι τους μεγάλους συμβιβασμούς μας που «δικαιώνουν» μες την τύφλα τους όσους θέλουν να απαντήσουμε στη διαπλοκή... συνεργαζόμενοι με την μία από τις δυο μεγάλες πηγές της διαπλοκής!! Αυτήν που έκανε επί οικουμενικής δημόσιες σχέσεις πιθανότατα και με χρηματικά ποσά για να «γλυκάνει πρόσωπα», αφήνοντας χρεωμένο (ηθικά και οικονομικά, ιδού η πλάκα...) τον χώρο...σε εποχές που οι ίδιοι, (κι όχι άλλοι) είχαν τα «ηνία».


Ούτε χαροποιώντας κάποιες ιλουστρασιόν μιντιακές «σουπιές», που μέσα στην διαπλοκή οι ίδιες, θα νιώθουν να δικαιώνεται η κενή συνείδησή τους από τις δηλώσεις Κοροβέση, (ή μάλλον τους ψιθύρους που ποτέ δεν απαντήσαμε ανοίγοντας τα παράθυρα μας με αφοβιά και με δικαιοσύνη στο φως) αφού ο αντίπαλος συνειδησιακός πόλος (εμείς) «αποδείχτηκε» ίδιος με τον εαυτούλη τους, κι άρα «θα πάμε σπίτια μας αφήνοντάς τους να ησυχάσουν.» (ονειρευτείτε… μα όσο κάνετε τις ζωές μας εφιάλτη, θα στέλνουμε τους εφιάλτες μας στα όνειρα σας.


Ούτε έχει ανάγκη τις πολιτικές και ηθικές, (όχι δεν είναι αστική ιδεοληψία η ηθική!), παλινωδίες μας που «δικαιώνουν» τους μικροαστούς που κρίνουν από τον καναπέ τους για να «μην λερωθούν», να μην έχουν «ν απολογηθούν» από την συμμετοχή, επιδεικνύοντας χέρια πλυμένα στο απορρυπαντικό που δεν «καθαρίζει» μόνο λεκέδες, μα και το ανθρώπινο είδος... Ούτε την πολιτική αριστερά που συχνά πουλά νταβατζιλίκι στην κοινωνική αριστερά, αφού η τελευταία παλεύει μέσα στα τόσα προβλήματα και τις αντιφάσεις της.


Κι όμως, η γενιά μου, όπως και κάθε γενιά, πίσω από τις αντιφάσεις, τις παλινωδίες, τις ηλιθιότητες, επιδεικνύει ένα πείσμα πολύ κοντά στη μόνη αγιότητα που μπορεί να επιδείξει αυτό το ανίερο πλάσμα που είμαστε όλοι, ένα πείσμα που δεν το κατασιγάσανε οι αιώνες πάνω σ' αυτόν τον πλανήτη, καλυμμένο πίσω από την φράση «θέλω να χω κάτι να απολογούμαι γι' αυτό». Δηλαδή να εξακολουθώ να συμμετέχω, να ελέγχω, να ελέγχομαι, να μου ανήκει η ίδια η προσπάθεια για την οποία αφήνω τα πνευμόνια μου στους δρόμους και αφήνω με πράξεις και στάσεις ζωής έκθετη την «προσωπική μου διαδρομή».


Και γι' αυτό, οι δηλώσεις Κοροβέση είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία, όχι να καταγγείλει ο χώρος τον γενναίο μες τη δημιουργική τρέλα του σύντροφο, αλλά να αποδείξει ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Ό,τι εμείς θέλουμε να 'χουμε κάτι να απολογούμαστε γι αυτό. Ακόμη κι αν το απορρυπαντικό είναι λίγο, εμείς (αν το κάνουμε προσωπική μας υπόθεση) θα αποδειχτούμε αρκετοί. «Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα»...


ΕΛΕΝΗ ΚΑΡΑΣΑΒΒΙΔΟΥ

 
eXTReMe Tracker