Παρακολουθώ μετά τις ευρωεκλογές όλα όσα διαδραματίζονται στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και θλίβομαι πραγματικά. Όπως θλίβονται πιστεύω και οι περισσότεροι φίλοι του χώρου της δημοκρατικής, ριζοσπαστικής, ανανεωτικής αριστεράς (και τα 3 αποτελούν απαραίτητα χαρακτηριστικά μιάς σύγχρονης αριστεράς). Όσα ακολουθούν είναι απόψεις ενός απλού, ανένταχτου πολίτη, με ενδιαφέρον για τον χώρο και κυρίως ενδιαφέρον για όσους πολίτες υποφέρουμε από τις επώδυνες πολιτικές και φρίττουμε από τα σκάνδαλα του δικομματικού συστήματος.
Είναι γεγονός ότι το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές δεν ήταν το αναμενόμενο, όμως δε χρειάζεται να γίνει και εμφύλιος πόλεμος! Εκείνο που χρειάζεται να γίνει είναι μια ανάλυση σε βάθος από τα θεσμοθετημένα όργανα του κόμματος, εξαγωγή συμπερασμάτων για να μην επαναληφθούν τα ίδια λάθη και κυρίως στροφή και δράση προς τα έξω, δηλ. προς την κοινωνία και τα ιδιαίτερα πληττόμενα τμήματά της. Αντιθέτως βλέπουμε πολλά προβεβλημένα στελέχη να βγαίνουν στα ΜΜΕ και να κάνουν δηλώσεις σε βάρος προσώπων, τάσεων, συνιστωσών κ.λπ. Μα καλά δεν αντιλαμβάνονται ότι παίζουν το παιχνίδι τους, παρέχοντας πικάντικη τροφή απαραίτητη για την κερδοσκοπία τους και ταυτοχρόνως τραυματίζουν την ενότητα του κόμματος τους;
Δεν αντιλαμβάνονται ότι αποτελούν μια καλή ευκαιρία να αποστραφεί η προσοχή του κόσμου από τους πραγματικά υπεύθυνους για τη σημερινή κατάσταση του τόπου; Δε θα είχα καμία ένσταση αν αυτές οι αντιρρήσεις και οι ισχυρές διαφωνίες μεταξύ προσώπων και τάσεων διατυπώνονταν κατά τη διάρκεια ενός συνεδρίου και αποτελούσαν τροφή ενός γόνιμου διάλογου, που θα οδηγούσε στη λήψη πλειοψηφικών αποφάσεων, δεσμευτικών για όλους. Διότι στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ παρατηρείται το φαινόμενο να προβάλλονται πολλές, αντίθετες και μειοψηφικές απόψεις, οι οποίες δημιουργούν σύγχυση στον κόσμο και όχι οι αποφάσεις των συνεδρίων ή των συμφωνιών για τη σύσταση του ΣΥΡΙΖΑ!
Αντί να προβάλλεται στην κοινωνία και να εμπλουτίζεται το πρόγραμμα του ΣΥΝ, που καταρτίστηκε προσφάτως, αντί ν’ αποσαφηνίζονται και να συμπληρώνονται οι θέσεις του, αντί να προτείνονται λύσεις που θα δίνουν διέξοδο από τα μεγάλα και καυτά προβλήματα του τόπου, υπάρχει στον χώρο μια απέραντη και αυτοκαταστροφική εσωστρέφεια.
Τώρα ήρθε και η συνέντευξη Π. Κοροβέση να δημιουργήσει ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα, πιστεύω και με ευθύνη στελεχών του ΣΥΝ, που «τσίμπησαν» και παρασύρθηκαν από τα κόλπα της δημοσιότητας. Διότι προκαλεί εντύπωση ότι ο κ. Κοροβέσης μίλησε για τον τότε ενιαίο Συνασπισμό, του οποίου το μεγαλύτερο κομμάτι αποτελούσε το ΚΚΕ, όμως τα ΜΜΕ ασχολήθηκαν και ασχολούνται, σχεδόν αποκλειστικά, με τον ΣΥΝ και όχι τόσο με το ΚΚΕ, που καθάρισε το θέμα με μια δήλωση. Τόσο μέλι έχει αυτή η αριστερά για τα μέσα ή μήπως και κάποια μέλη της τους δίνουνε τροφή; Και η αντίδραση ήταν υπερβολική, διότι μπορεί χωρίς αμφιβολία οι δηλώσεις Κοροβέση να ήταν λανθασμένες και αστήρικτες, αλλά δεν πιστεύω ότι ήταν σκόπιμες. Ο άνθρωπος δεν ήθελε να πλήξει την αριστερά, ήθελε να την εξαγνίσει με λάθος τρόπο.
Όσο για τη γνωστή πρόταση του Λεωνίδα Κύρκου για συνάντηση με το ΠΑΣΟΚ, πιστεύω ότι προκύπτει από την αγωνία και το ενδιαφέρον του ν’ υπάρξει μια ανακούφιση στην καθημερινότητα των πολιτών. Για αυτό και τα προβλήματα, επί του παρόντος κατά τη γνώμη μου ανυπέρβλητα, που συναντάει αυτή η πρόταση τοποθετούνται από τον Ιστορικό ηγέτη της αριστεράς σε δεύτερη μοίρα. Διότι δεν υπάρχει λευκή κόλλα αναφοράς ούτε από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ ούτε από την πλευρά του ΣΥΝ.
Το ΠΑΣΟΚ έχει να επιδείξει ένα ένοχο παρελθόν, που δεν έχει αποποιηθεί, αντιθέτως το υπερασπίζεται και επιπλέον διέπεται από ένα πρόγραμμα, που φέρει έντονες νεοφιλελεύθερες πινελιές όσο και αν είναι προσεκτικά διατυπωμένο. Επίσης δε πιστεύω ότι θα πρέπει να δίνεται τόσο μεγάλη σημασία σε δηλώσεις και εξαγγελίες στελεχών ή και του αρχηγού του, διότι αυτές εύκολα λησμονούνται. Επιπλέον δεν πιστεύω ότι το ΠΑΣΟΚ επιθυμεί πραγματικά συνεργασία με τον ΣΥΝ. Περισσότερο την αυτοδυναμία του επιζητά και την κατάληψη της εξουσίας, αλλά όταν δε του βγαίνει δηλώνει ανοιχτό σε προγραμματικές συγκλίσεις. Με λίγα λόγια υπάρχει ζήτημα εμπιστοσύνης προς το ΠΑΣΟΚ και το βασικό κριτήριο για να συγκλίνουν και κυρίως να συνεργαστούν δύο πλευρές είναι να υπάρχει αμοιβαία εμπιστοσύνη.
Αν δεν υπάρχει δε μπορεί να υπάρξει καμία συμμαχική απόπειρα. Ο ΣΥΝ από την άλλη έχει απόφαση συνεδρίου που δεν υιοθετεί σύγκλιση με τον χώρο του ΠΑΣΟΚ. Βέβαια η απόφαση αυτή μπορεί ν’ αλλάξει, αλλά χρειάζεται προηγουμένως να πραγματοποιηθεί συνέδριο. Πάντως η άποψή μου είναι ότι εκείνο που χρειάζεται είναι να δημιουργηθεί μια μεγάλη και σύγχρονη αριστερά, όσο το δυνατόν πιο ενωμένη, που να μπορεί να κάνει προτάσεις, οι οποίες θα δίνουν λύσεις στα χρονίζοντα προβλήματα της κοινωνίας. Μόνο έτσι μπορεί να πείσει και ν’ αλλάξουν οι συσχετισμοί. Στην παρούσα φάση μια συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ θα οδηγούσε τον ΣΥΝ σε μαρασμό και απορρόφησή του από το ΠΑΣΟΚ.
Τέλος χρειάζεται περισσότερη στήριξη ο πρόεδρος Τσίπρας διότι είναι ο εκλεγμένος ενός συνεδρίου. Ως νέος είναι φυσικό ότι θα κάνει και λάθη, όμως έχει το συγκριτικό πλεονέκτημα να μπορεί να βελτιώνεται με τον χρόνο και μελλοντικά ενδεχομένως να γίνει πολύ καλύτερος από άλλους, που θεωρούν εαυτούς καταλληλότερους για αυτή τη θέση. Άλλωστε το γεγονός ότι ήταν νέος, αγωνιστής από μικρός, γνώστης του χώρου και άφθαρτος, δεν ήταν μερικά στοιχεία, που έκαναν την υποψηφιότητά του να συναντάει γενική αποδοχή στο κόμμα και στην κοινωνία; Γιατί τώρα όλοι προσπαθούν να του πριονίσουν την καρέκλα; Μήπως οι καρέκλες έχουν γίνει τόσο πολύ επιθυμητές και στην αριστερά; Κατά τη γνώμη μου ο Α. Τσίπρας βελτιώνεται διαρκώς και αυτό είναι ορατό. Και είναι πολύ προσεκτικός και καλά κάνει αφού είναι πρόεδρος ενός πολυτασικού κόμματος. Το θέμα όμως είναι να μην αναλώνεται μόνο στην τήρηση των απαραίτητων ισορροπιών, αλλά να προσπαθεί να προωθεί και τις θέσεις του κόμματός του.
Αύγουστος '09
ΠΑΝΟΣ ΚΑΤΣΟΥΛΑΣ
Καθηγητής Δημόσιας Β/θμιας Εκπ/σης
Πρόεδρος ΔΣ Β' ΕΛΜΕ Κορινθίας
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου