Του ΣΤΕΡΓΙΟΥ Α. ΣΑΒΒΙΔΗ
Κύριε διευθυντή
Διαβάζω το κυριακάτικο φύλλο της 2/8/2009 και σκέπτομαι: Συνεχώς κλαψουρίζομε και διαμαρτυρόμαστε ασταμάτητα και θορυβωδώς σαν τα μικρά παιδιά που τους κάνουν οι μεγάλοι και δυνατοί διάφορα πράγματα που δεν τα αρέσουν. Μια για τους λαθρομετανάστες, μια για το περιβάλλον και το πράσινο, μια για το ασφαλιστικό και πάει λέγοντας. Και δυστυχώς χωρίς χειροπιαστά αποτελέσματα. Όταν είσαι μικρός πολιτικά - πολύ μικρός - και πας σε ποσοστά από το κακό στο χειρότερο, τότε κανείς δεν σου δίνει σημασία. Με άλλα λόγια δεν μπορείς να επιβάλεις θέσεις και απόψεις??? να επιδράσεις πολιτικά.
Έχω τη γνώμη πως η αριστερά στην Ελλάδα -αν θέλεις η παλαιότερη αριστερά- ήξερε ν' αγωνίζεται και να βρίσκει ανταπόκριση στον κόσμο, γιατί πατούσε σε στέρεο έδαφος : Ήξερε να συσπειρώνει τον κόσμο κάνοντας συγκεκριμένη πολιτική πάνω σε συγκεκριμένα προβλήματα της ελληνικής πραγματικότητας. Δε χανόταν στη σημερινή θεωρητική θολούρα για τον προσδιορισμό του «αξιακού συστήματος της αριστεράς και των θεωρητικών προταγμάτων».
Όλ' αυτά θα προκύψουν εκ του ασφαλούς από την καθημερινή πάλη και τις κοινωνικές διεργασίες που βρίσκονται σε εξέλιξη. Κανείς δε μας εμποδίζει να διανοούμαστε και να θεωρητικολογούμε κατά την πορεία του πολιτικού μας αγώνα, όπου μπορεί κανείς ν΄ αναλύει και να συνθέτει. Και αν το δούμε πιο συγκεκριμένα, ιδέες, θέσεις, προτάσεις και απόψεις για τις ανάγκες του καθημερινού πολιτικού αγώνα, θα βρούμε στο καταστατικό του κόμματος, στα κείμενα των οργάνων, των συνεδρίων κ.λπ. Αυτά δε μας λείπουν.
Ένας βασικός πυλώνας της αριστεράς ήταν ανέκαθεν η καλή και αποτελεσματική οργανωτική συγκρότησή της. Ποια είναι, αλήθεια, σήμερα η οργανωτική κατάσταση του ΣΥΝ / ΣΥΡΙΖΑ; Εμφανίζεται σαν κόμμα των Αθηνών, Πειραιά, Θεσσαλονίκης και περιχώρων! Υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος που θέλει να εκφραστεί οργανωτικά, όχι γραφειοκρατικά, αλλά με μια ουσιαστική σύνδεση με τις κεντρικές οργανώσεις του κόμματος. Αυτή είναι - πρέπει να είναι - η βασική διαφορά μας από τα αστικά κόμματα.
Αντί γι' αυτό έχουμε μετατραπεί σε ένα κόμμα των «μίντια» και της συγκυρίας με τα δημοσκοπικά ποσοστά, όπου, όμως, χωλαίνουμε σε απίστευτο βαθμό επικοινωνιακά .
Μ' αυτά κι ΄ένα σωρό άλλα, που αφορούν στις αδυναμίες και ανεπάρκειές μας, πρέπει ν΄ ασχοληθούμε και όχι να ερίζουμε καθημερινά για το ποια συνιστώσα είναι συστημική ή όχι, ποια εμφανίζεται -στα λόγια- ποιο επαναστατική ή ριζοσπαστική. Φτάνουν πια οι αντιπαραθέσεις αριστεροσύνης, αγωνιστικών τίτλων ή άλλων εμφαντικών χαρακτηριστικών, όλων δηλωτικών κατά βάθος μιας πολιτικής ανωριμότητας και ένδειας .
Το βασικό πρόταγμα - για να έρθω στα καθ' υμάς - είναι και παραμένει η στυγνή καθημερινότητα, στο πώς θα τη βελτιώσουμε και πως θα την αλλάξουμε. Και αυτό δεν θέλει μεγάλη σοφία ή φιλοσοφία. Ενότητα χρειάζεται, πνεύμα συνεργασίας, καλή μεταξύ μας διάθεση. Όταν μεταξύ μας δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε και να δράσουμε από κοινού για απλά αλλά σημαντικά πράγματα, πώς θα πείσουμε τον άλλο κόσμο ότι μπορούμε ; πώς θα τον συναντήσουμε και θα τον φέρουμε προς το μέρος μας ;
Σαν αριστερά, από τη φύση μας είμαστε κατά του συστήματος, προσβλέπουμε στον σοσιαλισμό που κατατείνει ενδεχομένως σε βάθος χρόνου στον κομμουνισμό κ.λπ. κ.λπ. Αυτό είναι το όραμα που μας υποκινεί, δεν είναι, όμως, το άμεσα ζητούμενο. Και ούτε χρειάζεται να το διαλαλούμε κάθε ώρα και στιγμή σαν να δίνουμε εξετάσεις σε κάποιους. Όλ' αυτά θα προκύψουν -πρέπει να προκύψουν- από την καθημερινή πολιτική μας πρόοδο και ανάπτυξη που θα μας καταξιώσει στην ελληνική κοινωνία. Εκτός κι ΄αν ξεχάσαμε την επιστήμη και την τέχνη της πολιτικής.
Με εκτίμηση
* Ο Σ. Α. Σαββίδης είναι φυσικός περιβ /λόγος
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου