Συνέδριο επανίδρυσης του ΣΥΝ η μόνη λύση

Το εκλογικό αποτέλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν ήταν καλό, ούτε αναμενόμενο, που πολλούς απογοήτευσε και περισσότερους θύμωσε, θα μπορούσε να αποτελέσει την αφετηρία μιας γόνιμης συζήτησης σχετικά με την ταυτότητά μας, τις κοινωνικές μας αναφορές και τις πολιτικοϊδεολογικές μας επιδιώξεις. Κάτι τέτοιο δεν γίνεται.

Ήρθαν όμως στην επιφάνεια τα δομικά προβλήματα αυτού του χώρου. Σχετικά με το τι κόμμα είμαστε και πώς πρέπει να λειτουργεί, ποια η σχέση μας με τον ΣΥΡΙΖΑ. Πώς θα καταφέρουμε να μην είναι ένας πολιτικός σχηματισμός μηχανισμών, χωρίς δημοκρατική λειτουργία και με παροπλισμένους τους χιλιάδες αριστερούς, που δεν έχουν λόγο και αντιμετωπίζονται σαν ψηφοφόροι.

Φάνηκε ότι το "οικοδόμημα" δεν άντεξε στον πρώτο "σεισμό". Την εξήγηση δεν θα τη βρούμε στον χώρο της μεταφυσικής. Ούτε ο Αλαβάνος έγινε παιδοκτόνος  ούτε ο Τσίπρας έγινε πατροκτόνος. Ούτε ο Αλαβάνος αγωνίζεται για την καρέκλα του, ούτε ο Τσίπρας πιστεύω ότι βιάζεται.

Η κρίση που ξέσπασε οφείλεται στο γεγονός ότι ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στην ουσία τους αντιδημοκρατικοί μηχανισμοί. Δημοκρατία δεν είναι να λες την άποψή σου και να μην κάνεις τίποτα ή, το χειρότερο, να δρας υπονομευτικά σ' αυτό που αποφασίστηκε πλειοψηφικά. Αυτό δεν γίνεται πουθενά, ακόμη και στα συνδικάτα, που δρούμε ως ξεχωριστές παρατάξεις.

Μπορεί ένας σοβαρός άνθρωπος να δικαιολογεί αυτό που έγινε στην ΠΟΣΔΕΠ και να θεωρεί ότι είναι στο πλαίσιο της "κομματικής νομιμότητας", ότι δεν "τρέχει τίποτα" ή ακόμη μπορεί μέλη μας να μην ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ, επειδή δεν τους άρεσε ο πρώτος ή η δεύτερη στο ευρωψηφοδέλτιο και να συνεχίζουν να είναι μέλη;

Αν υποθέσουμε λοιπόν ότι υπήρχαν διαφορετικές προσεγγίσεις σε βασικές πλευρές της προεκλογικής τακτικής του ΣΥΡΙΖΑ από τον σ. Αλαβάνο, τότε εύλογα θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς γιατί αυτά δεν συζητήθηκαν στα συλλογικά όργανα του ΣΥΝ; Εγώ όμως ρωτάω: Μπορούν να συζητιούνται τόσο σοβαρά θέματα σ' αυτά τα όργανα, που κάποιοι λένε ότι είναι "παιδικές χαρές";

Μπορεί ένας προβληματισμός των ηγετικών στελεχών, π.χ. των Τσίπρα και Αλαβάνου, να συζητηθεί, όταν γνωρίζουμε όλοι και πρωτίστως οι ίδιοι, ότι την άλλη μέρα αυτοί οι προβληματισμοί θα αποτελούν ρεπορτάζ και μάλιστα παραποιημένο στα δελτία των οχτώ;

Έτσι έχουμε καταντήσει ένα κόμμα όπου μπορεί ο καθένας να λέει ό,τι θέλει, να πιστεύει ό,τι θέλει, αλλά οι αποφάσεις να παίρνονται από ένα στενό κύκλο ανθρώπων έξω από τα όργανα. Τι σχέση έχει αυτό με την παράδοση και την κουλτούρα της αριστεράς και, κυρίως, πώς συνάδει με την κοινωνία την οποία ευαγγελιζόμαστε και τα κοινωνικά στρώματα που υποτίθεται ότι εκπροσωπούμε; Εύλογα αναρωτιέται κανείς σε τι διαφέρουν οι δικοί μας ηγέτες από τους ηγέτες των αστικών κομμάτων, που έχουν τις "αυλές" τους, που νοιάζονται μη χάσουν την καρέκλα τους αν, π.χ., εφαρμοστεί το καταστατικό για τις θητείες των βουλευτών κ.λπ.

Τα προβλήματα, λοιπόν, είναι δομικά και δεν λύνονται με εκκλήσεις να τα "βρουν" μεταξύ τους οι τάσεις ή να παραμείνει ο Αλαβάνος και ο Τσίπρας κ.λπ. Φτιάξαμε ένα κόμμα-βαβέλ που προ πολλού έχει κλείσει τον κύκλο του. Δεν μπορούμε να έχουμε πολλά κόμματα στη συσκευασία του ενός, που να δρα με παραλυτικές ισορροπίες και να αναπαραγάγει τον παραγοντισμό και να θολώνει έτσι η ταυτότητά του. Ούτε ένα κόμμα πο να σκιαμαχεί με το παρελθόν και την ανανέωση, όταν σήμερα άλλο είναι το ζητούμενο στο οποίο πρέπει να απαντήσει η αριστερά.

Η λύση σήμερα πιστεύω ότι βρίσκεται σε ένα συνέδριο επανίδρυσης του ΣΥΝ και στη μετατροπή του σε ένα σύγχρονο Αριστερό-Ριζοσπαστικό και Αντικαπιταλιστικό Κόμμα, με σαφείς κοινωνικές αναφορές στα καταπιεσμένα και αδύνατα στρώματα της κοινωνίας, που να αντιπροσωπεύει τις αγωνίες και τους καημούς των εργαζομένων και της νεολαίας, με σαφείς ιδεολογικές και πολιτικές αναφορές και με όραμα μια Ελλάδα, μια Ευρώπη, έναν Κόσμο της ειρήνης, της αλληλεγγύης και του σοσιαλισμού με δημοκρατία και ελευθερία.

Ένα κόμμα που θα υπάρχει η ελεύθερη αντιπαράθεση των ιδεών και των απόψεων, στο πλαίσιο των πολιτικοϊδεολογικών του αναφορών και αναζητήσεων, χωρίς τους μηχανισμούς των τάσεων που ο λόγος ύπαρξής τους εξαντλείται στη νομή της κομματικής και δημόσιας εξουσίας και μόνο. Που θα λειτουργεί με συντροφικότητα και αλληλεγγύη, χωρίς παραγοντισμούς. Που για την εκλογή και αποτίμηση του έργου των κομματικών οργάνων και των στελεχών του θα έχουν λόγο τα μέλη του κόμματος και των σωμάτων τα οποία τα εκλέγουν και όχι μόνο ένας στενός πυρήνας των τάσεων. Που τα μέλη του θα έχουν δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις.

Σ' ένα τέτοιο κόμμα που μπορεί να ενταχθεί η συντριπτική πλειοψηφία των μελών του ΣΥΝ, μέλη από άλλες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ και άλλων ομάδων της αριστεράς και χιλιάδες αριστεροί που με τη σημερινή λειτουργία μας τους απογοητεύουμε.

Μ' αυτό το κόμμα να συμμετέχουμε στον ΣΥΡΙΖΑ, στη λειτουργία του οποίου πρέπει να γίνουν επίσης βαθιές τομές.

Αυτό όμως πρέπει να γίνει εδώ και τώρα. Τα προβλήματα της κοινωνίας"τρέχουν" και εμείς πρέπει να είμαστε συνεπείς στο ραντεβού μας.

 

* Ο Γιώργος Χαρίσης είναι Οργανωτικός Γραμματέας της Αυτόνομης Παρέμβασης και Αντιπρόεδρος της ΠΟΕ-ΟΤΑ.