Μετά την πολιτική χειραφέτηση

Του ΒΑΡΔΗ Β. ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗ

Το κόμμα πολιτικής χειραφέτησης που γεννήθηκε στη διάσπαση του 1968, όπως και όλα τα διάδοχα σχήματά του και ο ΣΥΝ σήμερα, αδυνατούν να εξηγήσουν τους λόγους των περιορισμένων εκλογικών τους ποσοστών.

Αναπόφευκτα προκύπτει η σύγκριση με την εθελοντική στράτευση των πολεμικών χρόνων της κατοχής και της αντίστασης και με την ανάπτυξη της ΕΔΑ.

Απαντήσεις δεν ακούσαμε ούτε στην πρόσφατη πανελλαδική συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ, εφόσον η κύρια συνιστώσα του, ο ΣΥΝ, δεν εντοπίζει την κύρια αιτία, ότι οι ιδέες του και οι προγραμματισμοί του δεν εμπνέουν και δεν ενθουσιάζουν και δεν οδηγούν στην ένταξη. Αυτή την αιτία δεν τη συνειδητοποίησαν και δεν προβληματίστηκαν σχετικά επί σαράντα χρόνια οι ηγετικές ομάδες του κόμματος, οι οποίες βέβαια αποτελούνταν από αξιόλογες και προικισμένες προσωπικότητες.

Σημειώνουμε εδώ ότι στα σαράντα χρόνια που πέρασαν ο καταγγελτικός λόγος στα τρέχοντα θέματα υπήρξε πλούσιος. Σημειώνουμε ότι δεν υστέρησαν ούτε στις υποσχέσεις διαχείρισης μιας μελλοντικής εξουσίας. Το πρόβλημα συνίσταται στο ότι το πολιτικό πρόσωπο δεν διαφορίζεται καθαρά και δεν υπερέχει από το κόμμα που πιθανολογείται ότι θα ασκήσει την κυβερνητική εξουσία.

Χρειάζεται ίσως να επαναλάβουμε ότι καμιά πολιτική φιλολογία δεν μπορεί να υποκαταστήσει το στρατηγικό όραμα της κοινωνικής αλλαγής. Και επειδή υπάρχει η σκληρή εμπειρία του ανατολίτικου κομμουνισμού χρειάζεται σαφής, συγκεκριμένη και πειστική απάντηση στα ερωτήματα: πως θα είναι ο σοσιαλισμός που ευαγγελιζόμαστε; Με πιο πολιτειακό μοντέλο θα αναπτύξουμε τις δυνάμεις μας; Με πια τακτική θα οργανώσουμε τους αγώνες προς τον στρατηγικό στόχο;

Κάτι που σχετίζεται και με τις προοπτικές του ΣΥΡΙΖΑ. Η αυθαίρετη επιλογή επιθετικών προσδιορισμών, που τους εντάσσουμε και στον τίτλο του κόμματος, με δικαιώματα αποκλειστικότητας. Εμείς αποφασίζουμε αν μια άλλη παράταξη ανήκει ή δεν ανήκει στην αριστερά. Ακόμη δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι για πρώτη φορά στο πολιτικό παιχνίδι υπάρχει πολύ ισχυρή και μαζική ή σοσιαλδημοκρατική παράταξη.

Το αποτέλεσμα της 7ης Ιουνίου συνδέθηκε κυρίως με τα προβλήματα οργάνωσης και λειτουργίας. Αυτά τα προβλήματα απασχολούν λίγες εκατοντάδες μέλη, όμως δεν απασχολούν τους χιλιάδες ψηφοφόρους. Αλλά, και αυτοί που έριξαν το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ είναι δύσκολο να διακρίνουν τις ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές ανάμεσα στις συνιστώσες του και τις διαφορές ανάμεσα στις τάσεις του ΣΥΝ.

Οφείλουμε βέβαια να εκτιμήσουμε ότι ο ΣΥΝ έχει προβλήματα εσωκομματικής δημοκρατίας. Όταν υπάρχει πάντα η δυσκολία εφαρμογής ουσιαστικής και όχι τυπικής συλλογικότητας στη λειτουργία της οργάνωσης βάσης και των καθοδηγητικών οργάνων, υπερηφανευόμεθα για τη δημιουργία των τάσεων, οι οποίες ακολουθούν τη λογική και την πρακτική της "φράξιας"! Γι' αυτό η συζήτηση και η λύση του προβλήματος της γραμμής και της τακτικής έχει γίνει πιο δύσκολη.

Και για να μην υπερβώ τις λέξεις και τον χώρο της φιλοξενίας, η πρότασή μου είναι: Να προχωρήσει ο ΣΥΝ σε ένα χειραφετημένο από τις τάσεις συνέδριο. Με προβολή ενός έργου που πλούτισε την πολιτική ζωή της χώρας. Με μια σημαία και ένα όραμα υπεροχής, στον αγώνα για ένα καινούργιο Σύνταγμα στη χώρα μας.