Προβληματίσθηκα πολύ. Δεν ήθελα να απαντήσω. Το άρθρο του Χριστόφορου Παπαδόπουλου δεν χωράει απάντηση. Οι βεβαιότητες, η στρεψοδικία και η πολεμική φέρνουν μόνο πολεμική. Και δεν είναι του χαρακτήρα μου. Ο μόνος λόγος που με υποχρεώνει να απαντήσω τελικά στο άρθρο του είναι για να του πω ένα μεγάλο "ευχαριστώ" για τα πολύ κολακευτικά λόγια που μου επεφύλαξε ως υγειονομικό συντάκτη. Πέραν τούτου ουδέν!
Δεν ξέρω εάν είμαι αγράμματος, αλλά πληροφορήθηκα μόλις το 2009, από το άρθρο του Παπαδόπουλου, ότι ο Κάουτσκι είναι ο πατέρας της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας... Το γεγονός ότι ο Χριστόφορος επιλέγει μία τέτοια αναφορά στον "αριστερό" Κάουτσκι δεν είναι άμοιρo θεωρητικών και πολιτικών συνεπειών. Προφανώς, αυτές τις συνέπειες δεν πρόκειται να τις συζητήσει ποτέ η ριζοσπαστική αριστερά, μιας και η ανανεωτική αριστερά αναζητείται, αλλά κάπως έτσι προέκυψε και ο ακατανόητος και πολύ περιθωριακός στην πατρίδα του, ο Μπαντιού, ο οποίος γοητεύει με τον ακατάληπτο λόγο του τις ορδές των "εξεγερμένων" στη χώρα μας. Δεν καταλαβαίνω λέξη από Μπαντιού, όπως αντιλαμβάνεσθε, αλλά συλλαμβάνω τις συνέπειες του δρόμου που υποδεικνύει ο Παπαδόπουλος. Δεν πρόκειται για εκείνον τον δημοκρατικό δρόμο, φυσικά.
Με τρώει το χέρι μου, έτσι; Είπα ότι δεν θα απαντήσω. Θα τηρήσω τον λόγο μου. Άλλωστε, αυτό που κάνει ο Παπαδόπουλος, με ευγένεια είναι η αλήθεια, μου προκαλεί πάντα αποστροφή. Αναζήτηση σκοτεινών προθέσεων, μετατροπή των απόψεων του άλλου σε καρικατούρα, λεπτή, αλλά εμφανής ειρωνεία, χοντροκομμένη "ανάλυση" για να καταλήξει τελικά ο αρθρογράφος στο "συμπέρασμα": Αυτά δεν "μας" αφορούν. Σε ποιον απαντά, άραγε, ο Παπαδόπουλος;
Ευτυχώς, η συζήτηση, και η δημόσια και η ιδιωτική, έχει πάντα κανόνες, εάν θέλει να είναι συζήτηση. Ο Παπαδόπουλος παραβιάζει βάναυσα τους κανόνες και συζήτηση δεν μπορεί να γίνει, εάν δεν επιθυμούμε να καταλήξουμε στον παραλογισμό, την υπερβολή και την ανθρωποφαγία. Η ευγένεια δεν είναι ο μόνος κανόνας της συζήτησης. Υπάρχει και η πραότητα, όπως την περιγράφει στο γνωστό και εξαιρετικό εγκώμιό του ο κεντροαριστερός Μπόμπιο, παρά τον πολύ ατυχή και παραπλανητικό σχολιασμό του από τη Σώτη Τριανταφύλλου, υπάρχει και ο ορθολογισμός, όπως τον περιγράφει μία ζωή ο φιλελεύθερος Χάμπερμας, υπάρχει, τέλος, η εντιμότητα να ακούμε αυτά ακριβώς που λέει ο συνομιλητής μας και όχι εκείνα που θα θέλαμε να λέει.
Δυστυχώς για την αριστερά, δεν είναι ιστορικά εκείνη η δύναμη που έδωσε τις πρώτες μοντέρνες μάχες για την ελεύθερη δημόσια συζήτηση, την ελευθερία του λόγου, την ελευθερία της δημόσιας κριτικής, τον ανοιχτό και ορθολογικό διάλογο. Στον φιλελευθερισμό ανήκουν αυτές οι πρώτες μάχες. Η αριστερά προσήλθε πολύ αργότερα και είναι λίαν αμφίβολο εάν έχει υιοθετήσει πια τα παραπάνω ως αυταξίες. Αναγκάστηκε, σκεφθείτε, ο Παπαδόπουλος να διαβεβαιώνει κατ' επανάληψη στο άρθρο του ότι έχω το δικαίωμα να γράφω την πολιτική μου άποψη...
Ο Παπαδόπουλος παραδέχεται, με πολύ αυταρέσκεια μάλιστα, ότι ασκεί πολεμική. Αυτό κάνει, άλλωστε, η αριστερά στις μέρες μας. Πώς απαντάς στην πολεμική; Μόνο με πολεμική. Δεν με αφορά το άθλημα. "Ο Βενιζέλος μάς καλεί να εγκαταλείψουμε το κοινωνικό κράτος, το κράτος δικαίου" ισχυρίζεται στρεψοδίκως... Δεν με αφορά το άθλημα.
Η πολεμική του Παπαδόπουλου, όμως, όσο κι αν παραβιάζει τους κανόνες της συζήτησης, κάνει ακόμη πιο κολακευτικά για μένα τα λόγια που επεφύλαξε για τη δουλειά μου ως υγειονομικό συντάκτη. Είναι τα μόνα που θα θυμάμαι πλέον από το άρθρο του. Τον ευχαριστώ βαθιά.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου