Το «ηγετικό» ζήτημα (ΜΕΡΟΣ Β')

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΒΙΤΣΑ

Μια πολιτική συμμαχία και το εξ αυτής πολιτικό κίνημα δεν μπορεί να προσωποποιεί ηγεσία. Αυτό για την αριστερά είναι νόμος που όποτε παραβιάστηκε οδήγησε σε οδυνηρές καταστάσεις. Ηγετικές προσωπικότητες υπάρχουν εκ δράσης και όχι εξ επιλογής και τα ζητήματα των διακριτών ρόλων μπορούν να λυθούν. Η συλλογικότητα είναι η βάση λειτουργίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και ο ΣΥΝ, δεν έχει αρχηγούς και να μπαίνει κάτι τέτοιο στη συζήτηση είναι αποπροσανατολιστικό και επικίνδυνο γιατί οπαδοποιεί αριστερούς ανθρώπους. Ο στεγνός τρόπος που εμφανίζεται από σ. και τα ΜΜΕ (Αλαβάνος VS Τσίπρας) θίγει και τους δύο σ. αλλά και τους χιλιάδες ικανούς/ες σ. που το μόνο μέλημα τους είναι να προσφέρουν χωρίς ανταπόδοση. Μην ξεχνάμε πως πολλά είναι αποτέλεσμα συγκυρίας (π.χ. αν και άσχετο, η δική μου επιλογή ως γραμματέα της ΚΠΕ είναι θέμα συγκεκριμένης συγκυρίας - υπάρχουν ικανότεροι/ες σ.-, δημιουργεί ευθύνες, αλλά δεν μπορεί να είναι ανεκτό να δημιουργεί υποθήκες για το μέλλον ή στελεχικές ή άλλες μονιμότητες).

Το ζήτημα ανακύπτει με βάση τις αρχές λειτουργίας του πολιτειακού συστήματος και αφορά στις εκλογές και στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Θέλουμε να αλλάξουμε και τέτοιες διαδικασίες, να τις εκδημοκρατίσουμε αλλά ως τότε δεν μπορούμε παρά να ζούμε με αυτές. Έχει γεννηθεί μια διαμάχη για τα «τρία σημεία συμφωνίας»: Από ιστορική άποψη ο σ. Φλαμπουράρης έχει δίκιο. ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς (και το γεγονός ότι ο σ. Γλέζος είχε ένσταση δυναμώνει την άποψη ότι συμφωνήθηκε), ο πρόεδρος του ΣΥΝ ήταν πάντα πρόεδρος της Κοιν. Ομάδας (οι σ. Κωνσταντόπουλος και Αλαβάνος) και η πρώτη σοβαρή δοκιμασία συνοχής προκλήθηκε από την αδυναμία πλουραλιστικής εκπροσώπησης με ευθύνη του ΣΥΝ (για να μην ξεχνιόμαστε) και οδήγησε το εγχείρημα στους τριγμούς των ευρωεκλογών του 2004 όπου άλλοι κατέβηκαν με τον ΣΥΝ και άλλοι στήριξαν το ψηφοδέλτιο των γυναικών. Όμως αυτά είναι περσινά ξινά σταφύλια. Για το πρώτο και το τρίτο ζήτημα νομίζω ότι συμφωνούμε όλοι. Το δεύτερο για τον ΣΥΝ είναι καταστατικά λυμένο. Ο πρόεδρος του είναι επικεφαλής του προεκλογικού αγώνα και πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας που θα προκύψει. Αυτό μπορεί να αλλάξει μόνο με συνέδριο και καλό είναι πια να υπερασπιζόμαστε το καταστατικό γιατί είναι ένα από τα δύο κείμενα της ατομικής μας συμφωνίας για να συνδημιουργήσουμε κόμμα.

Μπορεί όμως και να αλλάξει αν μέσα από τη συζήτηση θεωρήσουμε πως είναι ωφελιμότερο κάτι άλλο. Κάποιος/α όμως πρέπει να το πει τώρα και όχι να σέρνεται στα μουγκά. Όμως στον προεκλογικό αγώνα δεν έχουμε ΣΥΝ αλλά ΣΥΡΙΖΑ. Το νέο ζήτημα που ανακύπτει είναι αν άλλη συνιστώσα προτείνει μέλος της ή ανένταχτο ή κάτι άλλο για επικεφαλής. Αν είναι έτσι να το συζητήσουμε συντροφικά ξανά και ξανά και αν χρειαστεί να το λύσουμε έως και με ψηφοφορία όλων των μελών του ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι νομίζω λύνουν οι σ/φοι και σ/σες επιμέρους θέματα και όχι με λόγους «ηρωικούς και πένθιμους».

Έχουμε πολλά να κάνουμε, και συγγνώμη αν σας κούρασα. Το βλέμμα μας είναι στραμμένο στην κοινωνία. Εκεί δοκιμαζόμαστε, σ’ αυτήν ελπίζουμε.