Το προηγούμενο διάστημα παρακολουθήσαμε τις αναταράξεις που προκάλεσε στη νέα αριστερά το 4,7% που κατέγραψε ο ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές. Μια μεγαλύτερη απόσταση από τις 7 Ιουνίου επιτρέπει μια πιο ψύχραιμη ανάγνωση, αλλά και δημιουργεί τις προϋποθέσεις για τη συνομολόγηση εκείνων των αλλαγών που θα καταστήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ ακόμα πιο δημοκρατικό και αποτελεσματικό.
Οφείλουμε, όχι για να κρύψουμε τις ευθύνες μας, αλλά για λόγους στοιχειώδους κοινωνικής ανάλυσης, να δούμε τα δικά μας αποτελέσματα στο πλαίσιο του ευρύτερου ευρωπαϊκού πολιτικού χώρου, στην ιστορική συγκυρία της κυριαρχίας του νεοφιλελευθερισμού και συνακόλουθα των ατομικών απαντήσεων στα προβλήματα. Μιας κυριαρχίας που σωστό είναι ότι, εξ αιτίας της κρίσης, έχει υποστεί ρήγματα και έχει εγείρει ερωτήματα, αλλά, λόγω και του αδύναμου ακόμη εναλλακτικού πολιτικού σχεδίου, παραμένει κυρίαρχη και σε μεγάλο βαθμό καθορίζει και τα περιθώρια των πολιτικών επιρροών και των εκλογικών επιδόσεων.
Ας το πούμε καθαρά: Δεν έχουμε κατορθώσει, και όχι μόνο εμείς, αλλά καμία εκδοχή της αριστεράς, να πείσουμε, ότι είναι δυνατόν οι κοινωνίες να οργανωθούν και να αποδώσουν έξω από τη λογική του καπιταλισμού.
Ασφαλώς και το γενικότερο περιβάλλον δεν επιδρά με τον ίδιο τρόπο σε κάθε χώρα και οι διαφορετικές επιδράσεις είναι σε συνάρτηση με την επιρροή, την ωριμότητα, το πολιτικό σχέδιο και την κοινωνική δικτύωση του πολιτικού υποκειμένου της αριστεράς. Φαίνεται πάντως να μην έχουν σοβαρό βάθος ερμηνείες που αποδίδουν το αποτέλεσμα στην «κόντρα των αρχηγών για το debate», στην «καρατόμηση» του επιτυχημένου ευρωβουλευτή ή πολύ περισσότερο να φορτώνονται όλα με ελαφρότητα στον Α. Τσίπρα και στη νέα γενιά στελεχών.
Τέτοιες απλοποιήσεις, πέρα από το γεγονός ότι λειτουργούν αποπροσανατολιστικά, κινδυνεύουν να αποστερήσουν την αριστερά από την πιο δυναμική γενιά στελεχών και να δημιουργήσουν μόνιμα ρήγματα στην πολιτική έκφραση του νεανικού κατά βάση χώρου της ανεργίας, της επισφάλειας, των stage και της μερικής απασχόλησης.
Μήπως αυτά σημαίνουν ότι όλα έγιναν καλά και δεν πρέπει ν’ αλλάξει τίποτα;
Μήπως έχουν δίκιο «ιστορικά» ή όχι στελέχη της Ανανεωτικής Πτέρυγας που θέτουν ζήτημα αλλαγής της πολιτικής γραμμής (και μάλιστα άκουσον - άκουσον στα μουλωχτά, χωρίς συνέδριο, με απόφαση των αρίστων), που μιλάνε ευθέως για εξάντληση της προωθητικής δύναμης του ΣΥΡΙΖΑ και θέτουν άλλοτε πιο ανοιχτά και άλλοτε καλυμμένα ζήτημα κεντροαριστεράς;
Να θυμίσουμε σ’ αυτά τα στελέχη ότι ο δρόμος της «αριστερής στροφής», των κοινωνικών αγώνων, ο δρόμος του ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτός που έφερε τη ματαίωση της συντηρητικής αναθεώρησης στο Σύνταγμα, τις επιδόσεις στις βουλευτικές εκλογές του 2007, τη δημοσκοπική άνοδο και τη διεύρυνση του κοινωνικού μας ακροατηρίου.
Αντιθέτως η επιλογή αυτών των στελεχών με συστηματικό τρόπο και με τη στήριξη των media να εκφωνούν το ακριβώς αντίθετο πολιτικό σχέδιο: την ώρα που ξεδιπλώνεται η πιο απροκάλυπτη και ενορχηστρωμένη επίθεση στον χώρο μας για την έκρηξη του Δεκέμβρη, την ώρα που ο δικομματισμός αντιμετωπίζει προβλήματα ομαλής εναλλαγής με την έκφραση της υποτιθέμενης διαθεσιμότητας του χώρου μας να στηρίξουμε ή ν’ ανεχθούμε κεντροαριστερές κυβερνήσεις ή με την αποστολή μηνύματος στην κοινωνία περί καρατομήσεων των ικανών αντί της προβολής του συγκριτικού πλεονεκτήματος του χώρου μας, ότι δηλαδή με δημοκρατικές διαδικασίες επιλέγουμε τη λίστα των υποψηφίων μας, φανερώνει επιλογές ασυνήθιστες με την κουλτούρα της αριστεράς, αλλά και με την οποιαδήποτε απαίτηση για φερέγγυο και αποτελεσματικό πολιτικό υποκείμενο.
Αλλά και τώρα ακόμη, σε τοπικό επίπεδο, στο όνομα της αυτονομίας των κοινωνικών χώρων (βλέπε και ΠΟΣΔΕΠ), με παλαιοκομματικούς αρχηγισμούς και παραγοντίστικες ιδιοτέλειες, εκπονούνται σχέδια όχι για την πιο δημιουργική εφαρμογή στον κοινωνικό μας χώρο των δημοκρατικά και με μεγάλες πλειοψηφίες αποφάσεων της ριζοσπαστικής αριστεράς, αλλά σχέδια που στοχεύουν στην παράκαμψή τους και την αναβίωση των κεντροαριστερών σχεδίων διά του «μοιράσματος» των δήμων και των νομαρχιών, διά των λύσεων «πακέτο».
Χρειάζονται αλλαγές αλλά σε ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Οφείλουμε και προς τα μέσα, αλλά κυρίως προς την κοινωνία, εξ αιτίας του θολού μηνύματος που εκπέμψαμε και κάποιοι συνεχίζουν σαν να μην τρέχει τίποτα να στέλνουν και σήμερα, και κυρίως λόγω και των αρχηγικών «καμωμάτων» μετά το αποτέλεσμα, να στήσουμε σε γερές βάσεις όχι μόνο τη σχέση μας με τα πληττόμενα κοινωνικά στρώματα, αλλά και την ίδια την εικόνα μας.
Ν’ αντιστοιχήσουμε το σήμα μας με τα οράματα της κοινωνικής απελευθέρωσης που προσπαθούμε να προσεγγίσουμε. Όχι προσποιητά και επιτηδευμένα, αλλά με καθαρές αποφάσεις και κυρίως με ισχύ προς όλους και χωρίς εξαιρέσεις, με συλλογικότητα, εναλλαγές θητειών, όρια στις θητείες, ανανέωση και δημοκρατική δέσμευση.
Η κρίση μπορεί ν’ αντιστραφεί, αν πάρουμε με θάρρος και αποφασιστικότητα, χωρίς προσπάθεια να κουκουλώσουμε τα λάθη μας, εκείνες τις αποφάσεις που θα καταστήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ οργανισμό που λειτουργεί πολιτικά. Οι δηλώσεις, κινήσεις και αποφάσεις συνιστωσών, η απόφαση της ΚΠΕ του Ιουλίου του ΣΥΝ κινούνται στην κατεύθυνση εμβάθυνσης της πολιτικής λειτουργίας.
Οι συνελεύσεις αναδεικνύονται σε κύτταρα συμμετοχής, ανάδειξης νέων αγωνιστών και στελεχών. Χαράζουν με ευθύνη την πολιτική τους γραμμή στα πλαίσια της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί σε πρώτη φάση και προς διασφάλιση μικρότερων συνιστωσών και μελών του ΣΥΡΙΖΑ που δεν συμμετέχουν σε συνιστώσες να απαιτούνται αυξημένες πλειοψηφίες, αλλά να είμαστε σίγουροι ότι σε κάποιο διάστημα θα κτίζονται πλειοψηφίες με βάση τη συμφωνία με τις προτάσεις και όχι στη βάση της κομματικής δέσμευσης.
Αυτοί οι χώροι της πολιτικής εκπαίδευσης των αγωνιστών της αριστεράς πρέπει, με σεβασμό στην πολιτική εκπροσώπηση όλων των φωνών, να επιλέγουν τους εκπροσώπους τους, οι οποίοι θα συγκροτούν ένα πανελλαδικό σώμα το οποίο θα λειτουργεί ως όργανο λογοδοσίας της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτές και άλλες προτάσεις θα γίνουν αντικείμενο διαβούλευσης τόσο πριν όσο και κατά τη διάρκεια της πανελλαδικής σύσκεψης του Οκτωβρίου για έναν ΣΥΡΙΖΑ πιο δημοκρατικό, πιο λειτουργικό και συλλογικό, που θα θέσει τις βάσεις για το πολιτικό υποκείμενο της αριστεράς του 21ου αιώνα.
Έτσι θα οικοδομηθεί η νέα αριστερά, ψάχνοντας, ερευνώντας, προχωρώντας μπροστά, αλλά ενίοτε και με βήματα προς τα πίσω, πάντα όμως με όρους κοινωνίας.
Υπάρχει και ο άλλος δρόμος, της ηγεσίας του ΚΚΕ, που χαίρεται στα στραβοπατήματα της άλλης αριστεράς, που δεν βλέπει γύρω της συμμάχους στον κοινωνικό αγώνα??? ο δρόμος της μιας άποψης, της αυτοεπιβεβαίωσης, της επιστροφής στις ρίζες της ιστορικής παρακμής, της δεκαετίας του ’30.
Αλλά αυτόν τον δρόμο δε θα τον ακολουθήσουμε!
Η. ΧΑΪΔΑΣ
Μέλος της Γραμματείας της Ν.Ε. του ΣΥΝ Ν. Πρέβεζας
Μέλος της Γραμματείας του Συντονιστικού του ΣΥΡΙΖΑ Ν. Πρέβεζας
* Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο «Φόρουμ» Αυγούστου Πρέβεζας
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου