Συμμετέχοντας παλαιότερα και παρακολουθώντας τα τελευταία χρόνια την πολιτική και την πρακτική του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, έχουμε διατυπώσει και δημοσιεύσει κατά περιόδους τεκμηριωμένα τις διαφωνίες μας και τις απόψεις μας, οι οποίες βέβαια ουδέποτε αντικρούστηκαν ή επετράπη να συζητηθούν σοβαρά και γι' αυτό διαχωρίσαμε από καιρό την θέση μας, ως ομάδα Αριστερών - Ριζοσπαστών.
Στις πρόσφατες ευρωεκλογές ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ υπέστησαν μεγάλη ήττα, που βασικά οφείλεται στην αβαθή ιδεολογική και πολιτική συγκρότηση ιδιαίτερα του ΣΥΝ και στις προγραμματικές του επεξεργασίες και λιγότερο στους πολιτικούς χειρισμούς της ηγεσίας του την περίοδο πριν από τις ευρωεκλογές. Το λυπηρό είναι ότι όλος ο μετεκλογικός διάλογος και ο προβληματισμός ηγεσίας και μελών, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, περιεστράφη στους χειρισμούς και σε εκκλήσεις των απαράτνικων των μηχανισμών, αλλά και διαφόρων παραγόντων για ενότητα, ώς και αυτή είναι ένα άδειο πολυφορεμένο πουκάμισο.
Αλλά χωρίς διατύπωση συγκεκριμένων προτάσεων και στόχων στα κύρια ζητήματα είναι καταδικασμένοι όλοι να πνιγούν στις αντιφάσεις τους, γιατί δεν μπορείς να αλλάξεις μια πραγματικότητα που φαίνεται ότι δεν γνωρίζεις καλά. Αλλά και η δημιουργία ενωτικού σχήματος δεν μπορεί να προηγείται της διατύπωσης και συμφωνίας αγωνιστικής διεκδίκησης συγκεκριμένων στόχων, που αφορούν την ολότητα του εγχειρήματος.
***
Ξεκινώντας την κριτική μας στις θέσεις του ΣΥΝ, θέλουμε να αναφερθούμε στη νέα θεωρητική θέση που υιοθέτησε για τη «νέα οικονομία των αναγκών και των συλλογικών αγαθών» ("Αυγή" 28.12.08, άρθρο Γ. Δραγασάκη), και την ανάλυσή της, που δόθηκε για λογαριασμό του τμήματος θεωρίας του ΣΥΝ από τον Ε. Τσακαλώτο ("Αυγή" 14.6.09) «Η οικονομία των αναγκών: Μία έννοια κλειδί».
Πέραν της προχειρότητας στην υιοθέτηση αυτών των θέσεων, χωρίς σοβαρό διάλογο, αυτό που μας βρίσκει βασικά αντίθετους είναι ότι αυτή η δήθεν νέα οικονομία των αναγκών, που ο Γ. Δραγασάκης κακώς αναφέρει ότι εδράζεται στον Γ' Τόμο του Κεφαλαίου του Μαρξ, ουσία είναι μία αντιγραφή διαφόρων ξένων συγγραφέων, αρνητών της πάλης των τάξεων και της ανάγκης ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος. Προβάλλεται μάλιστα η ανεκδιήγητη άποψη ότι ο σοσιαλισμός ξεκινά από τώρα, μέσα δηλαδή από τον νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό! Έτσι μία σοσιαλδημοκρατική κατά βάση άποψη προβάλλεται σαν νέα θεωρία της ριζοσπαστικής αριστεράς, που στην πράξη όμως λειτουργεί σαν αριστερά του συστήματος. Την όλη αντίκρουση - απόρριψη των θέσεων αυτών τεκμηριώνει βέβαια ο Θανάσης Βακαλιός στο άρθρο του στην "Αυγή" "Όταν το ερώτημα γίνεται θέση".
Σε αντίθεση με αυτές τις θεωρίες - θέσεις, σαν Αριστεροί - Ριζοσπάστες είχαμε δημοσιεύσει από καιρό τις θέσεις μας για «ένα αριστερό πρόγραμμα για την πολιτική και οικονομική δημοκρατία με απώτερο στόχο τη σοσιαλιστική πολυκομματική δημοκρατία», στο οποίο τονίζαμε ότι: « Άμεσο θέμα, που καλούμαστε πλέον όλοι οι πραγματικοί σοσιαλιστές να αντιμετωπίσουμε, είναι η καθιέρωση οικονομικής και πολιτικής δημοκρατίας και ένα πρόγραμμα ανάπτυξης με σεβασμό στο περιβάλλον. Η κόκκινη κλωστή, που πρέπει να διαπερνά τη σκέψη μας, είναι η προσπάθεια αφαίρεσης εξουσιών από το μεγάλο κεφάλαιο, του οποίου τα συμφέροντα εξυπηρετούν και εκπροσωπούν τα δύο μεγάλα κόμματα Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ.
Βέβαια, πρέπει να είναι καθαρό σε όλους, όπως απεδείχθη και ιστορικά, ότι η αφαίρεση εξουσιών από τις ολιγαρχικές ελίτ, θα προσκρούσει στη βίαιη αντίδρασή τους και γι' αυτό η οικονομική και πολιτική δημοκρατία απαιτεί πολλές ρήξεις, που θα προετοιμάσουν το έδαφος για τη μεγάλη νικηφόρα ρήξη, που θα ανοίξει τον δρόμο για τη σοσιαλιστική δημοκρατία.
Το πρώτο θέμα λοιπόν που μπαίνει είναι το τι κράτος και ποια κοινωνική οργάνωση χρειάζεται προς επίτευξη αυτών των στόχων".
Για το νέο κράτος: "Ένα σύγχρονο κράτος πρέπει να ασκεί τον επιτελικό, ρυθμιστικό και ελεγκτικό του ρόλο και παράλληλα τον επιχειρηματικό σε παραγωγή αγαθών και παροχή υπηρεσιών, που αφορούν υγεία, παιδεία, άμυνα, κοινωνική ασφάλιση, πρόνοια, αστυνόμευση αλλά και την κοινή ωφέλεια, και τις παραγωγικές δομές της χώρας σε ό,τι αφορά αναγκαία κοινωνικά αγαθά που αφορούν το σύνολο των πολιτών του και είναι και στρατηγικής και μείζονος κοινωνικής σημασίας».
Είχαμε μάλιστα δημοσιεύσει και στην ιστοσελίδα του ΣΥΡΙΖΑ ένα πρόγραμμα με 10 τεκμηριωμένα άμεσα μέτρα περιορισμού της ασυδοσίας του μεγάλου κεφαλαίου, γιατί από κάπου πρέπει να πάρεις για να δώσεις στα λαϊκά στρώματα. Οι λογικές του υπερδανεισμού για χορηγήσεις κάποιων μικρών παροχών στα λαϊκά στρώματα αναπαράγουν το αποτυχημένο εγχείρημα του Α. Παπανδρέου υπονομεύοντας το μέλλον των επόμενων γενεών.
***
Με τέτοιες συγκεκριμένες θέσεις μπορούσε ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ να επιβάλει την ατζέντα του την προεκλογική περίοδο. Έτσι, αντί να εμπλέκεται στη σκανδαλολογία για το πολιτικό χρήμα (μίζες), έπρεπε να αναδεικνύει την καταλήστευση του δημοσίου χρήματος με νόμους - συμβάσεις που πληρώνουν το ένα, τρία ή και τέσσερα. Αντ' αυτών είδαμε με καθυστέρηση 9 μηνών στο τέλος του 2008 ένα κείμενο συλλογής πολλών επιθυμιών, αόριστο και χωρίς τεκμηριώσεις, που βαφτίστηκε πρόγραμμα. Δεν υπήρξαν ούτε ιεραρχήσεις, ούτε προτεραιότητες με διαχωρισμό κυρίων και δευτερευουσών αντιθέσεων, ούτε τίποτε άλλο που να χαρακτηρίζει και να τεκμηριώνει με επιχειρήματα τη νοητική διεργασία που απαιτείται για την εξαγωγή ενός προγράμματος, που βάζει στόχους, που θα μπορούσαν να είναι και όροι για οποιαδήποτε συνεργασία με οποιονδήποτε, στο κίνημα ή στη Βουλή.
Αλλά και η μειοψηφία της Ανανεωτικής Πτέρυγας του ΣΥΝ δεν έχει προτάσεις και παίζει γενικώς με τη φυσιογνωμία του κόμματος και τα περιθώρια σύγκλισης με το ΠΑΣΟΚ, προβάλλοντας μία γενική άποψη απόρριψης όλης της ιστορίας του εργατικού κινήματος και πηγαίνοντας πίσω 200 χρόνια, στον διαφωτισμό. Βεβαίως και οι υπόλοιπες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ δεν προσέφεραν ουσιαστικά στην ιεράρχηση των κυρίων ζητημάτων του προγράμματος, που θα διαμόρφωναν μία ρηξικέλευθη προεκλογική ατζέντα, με στόχους για τα κύρια ζητήματα, και περιορίστηκαν και αυτοί σε διαπάλη μηχανισμών εξουσίας και μάλιστα χωρίς παραγωγή και τεκμηρίωση ιδεών και χωρίς ανοιχτή αντιπαράθεση μπροστά στους ανθρώπους του ΣΥΡΙΖΑ.
Έτσι σπαταλήθηκε η δυνατότητα ενίσχυσης της αριστεράς που είχε διαφανεί μετά τις εκλογές του 2007 και την κρίση στο ΠΑΣΟΚ. Οι ψηφοφόροι βέβαια του ΠΑΣΟΚ, που απογοητευμένοι εστρέφοντο κατά τις δημοσκοπήσεις στον ΣΥΡΙΖΑ, ήθελαν γενικώς και κατά βάση μια μελλοντική συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ. Η αριστερά δεν έπρεπε φυσικά να ικανοποιήσει αυτή την ενδόμυχη επιθυμία τους, αλλά διαμορφώνοντας ένα ουσιαστικό πρόγραμμα περιορισμού των σκανδαλωδών εξουσιών και της ασυδοσίας του μεγάλου κεφαλαίου να αποδείξει στον κόσμο, γιατί δεν είναι δυνατή η σύγκλιση με το ΠΑΣΟΚ και τι φταίει. Γιατί το ΠΑΣΟΚ με τον Κ. Σημίτη είναι αυτό που θεμελίωσε τον νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό στη χώρα μας, υπερενισχύοντας σκανδαλωδώς ολίγες εταιρείες που έγιναν μονοπώλια αισχροκερδώντας και φυσικά η Ν.Δ. συνέχισε αυτή την πολιτική. Η αριστερά λοιπόν πρέπει να είναι εκείνη που μιλά για αντιμετώπιση των νταβατζήδων και επανίδρυση του κράτους και όχι η Ν.Δ.
***
Τώρα, σε ό,τι αφορά τις απόψεις Α. Αλαβάνου για επιμέρους συνεργασίες με το ΠΑΣΟΚ και ιδιαίτερα τον κόσμο του, μάλλον σε συνεργασίες στις προσεχείς αυτοδιοικητικές εκλογές αναφέρονται, σπέρνοντας και τη σύγχυση, μαζί και με τις προσωπικές δημόσιες επαφές του με τον Γ. Παπανδρέου προεκλογικά. Βέβαια και οι βοναπαρτισμοί του με την περίφημη παραίτησή του μόνον σαν εκβιασμοί μπορούν να εκληφθούν, με την πρόδηλη διάθεση ότι ή αναγνωρίζεται από όλους ότι η σύνθεση γίνεται μόνον από αυτόν ή παραιτούμενος επιφέρει ανεπανόρθωτη ζημιά στο εγχείρημα, χωρίς να ηγείται και άλλης προσπάθειας.
Ακόμη οι αναφορές του Α.Τσίπρα για συνεργασία με τους Οικολόγους Πράσινους από εδώ και πέρα και για τη διαμόρφωση του τρίτου πόλου, δεν νομίζουμε ότι είναι σοβαρές και πειστικές μετά τις εξαγγελίες της ηγεσίας των Οικολόγων για συνεργασία με ένα από τα δύο μεγάλα κόμματα.
Ακόμη ο συνεχόμενος αβανγκαρντισμός σε επίπεδο σπουδάζουσας νεολαίας, χωρίς ουσιαστικά εργασιακά αιτήματα, δεν ήταν δυνατόν να βγει σε καλό. Για την ανακίνηση του ζητήματος της αναγνώρισης των τίτλων σπουδών των κολεγίων που υπάρχουν στην Ελλάδα ως παραρτήματα ευρωπαϊκών πανεπιστημίων, η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη από το να ζητούν οι απόφοιτοί τους την άδεια άσκησης του επαγγέλματός τους στις ευρωπαϊκές χώρες όπου ανήκουν τα αντίστοιχα πανεπιστήμια που τα κολέγια είναι παραρτήματά τους.
Η πολιτική κάλυψη που λίγο - πολύ ο ΣΥΡΙΖΑ παρείχε στους αντιεξουσιαστές κατά τα επεισόδια του προηγούμενου Δεκεμβρίου ήταν λάθος. Έπρεπε να καταδικάσει τις πράξεις τους με όρους πολιτικής αποτελεσματικότητας και όχι με όρους αστικού καθωσπρεπισμού ή με πολιτικές ύβρεις τύπου ΚΚΕ. Οι απόψεις του Α. Αλαβάνου ότι ο ΣΥΡΙΖΑ καπελώθηκε από τους αντιεξουσιαστές δεν αντέχουν σε κριτική όταν το Δεκέμβριο ο ΣΥΡΙΖΑ διέθετε 20 νεολαίους σαν ομάδα κρούσης και οι αντιεξουσιαστές πάνω από 500.
***
Ένα ακόμη σημείο που πρέπει να ανησυχεί όλο τον κόσμο του ΣΥΝ και ΣΥΡΙΖΑ είναι η ανεπάρκεια και η επιπολαιότητα της ηγεσίας του στο να διαισθανθούν το τι συμβαίνει στην κοινωνία και στους ψηφοφόρους. Έτσι μέχρι την τελευταία στιγμή υιοθετούσε τα συμπεράσματα μιας εταιρείας δημοσκοπήσεων που δεν έπιασε το αποτέλεσμα κανενός κόμματος, ενώ έδινε στον ΣΥΡΙΖΑ 7,0%, και που μετεκλογικά έδωσε μεγάλες μετακινήσεις 16% προς Οικολόγους για να πουν ότι το αποτέλεσμα ήταν αναστρέψιμο.
Οι πραγματικές συσπειρώσεις - μετακινήσεις από και προς ΣΥΡΙΖΑ μετά από μελέτη των exit-polls τεσσάρων εταιρειών δημοσκοπήσεων στις ευρωεκλογές ήταν:
α) Από τα 360.814 έγκυρα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του 2007, τώρα έγκυρο ψήφισαν περίπου 234.000 ή 65%. Δηλαδή είχαμε συνειδητή και βιολογική αποχή μαζί με άκυρα – λευκά περίπου 35%.
β) Στους 234.000 ψηφίσαντες έγκυρο το 2009 σημειώθηκε συσπείρωση 64% και έτσι περίπου 150.000 ξαναψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ (σκληρός πυρήνας) ενώ μετακινήθηκε το 1,0% προς Ν.Δ., το 12,0% προς ΠΑΣΟΚ, το 5,0% προς ΚΚΕ, το 1,0% προς ΛΑΟΣ, το 9,0% προς Οικολόγους Πράσινους και το 8,0% προς τα Λοιπά κόμματα.
γ) Αντίστοιχα οι εισροές προς ΣΥΡΙΖΑ από τα άλλα κόμματα το 2009 ήταν 0,9% από Ν.Δ., 2,1% από ΠΑΣΟΚ, 4,5% από ΚΚΕ, 0,5% από ΛΑΟΣ, 3,0% από Οικολόγους, 2,0% από Λοιπά και περίπου 5,5% από νέους ψηφοφόρους.
Ήδη δε οι μετεκλογικές δημοσκοπήσεις δίδουν στον ΣΥΡΙΖΑ 3,60%, που με τις αναγωγές γίνεται 4,20% και εμφανίζεται υποχώρηση 0,50%. Τι θέλουν λοιπόν οι ανόητοι βερμπαλιστές της ηγεσίας που μίλαγαν για διψήφιο ποσοστό και για 3 ή και 4 ευρωβουλευτές και τώρα φυσικά έχουν γίνει περίγελως όλων. Εάν κάθε γραμματέας Νομαρχιακής ρώταγε 10-15 αριστερές οικογένειες τι θα ψήφιζαν τα μέλη τους, η ηγεσία θα είχε σαφές δείγμα.
Σε προηγούμενο άρθρο μας αναφερθήκαμε σε τέσσερα κύρια θέματα, που ένα πραγματικά αριστερό ριζοσπαστικό κόμμα πρέπει να αναδείξει μπροστά στις επικείμενες βουλευτικές εκλογές.
ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2009
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΥΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΕΣ
Μπ. Δρακόπουλος
Γ. Παππάς
Θ. Σούμπλης email: nasoublis@yahoo.com
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου