Τα αυτονόητα είναι τα δύσκολα

Πολλές φορές στον χώρο της αριστεράς κυριαρχεί έντονα η πολιτικοποίηση των πάντων και η χρησιμοποίηση του ιδεολογικού «φερετζέ», ιδιαίτερα όταν θέλουμε να κρύψουμε προσωπικές αντιθέσεις και να αγνοήσουμε την πραγματικότητα.


Ας πούμε λοιπόν απλές αλήθειες χωρίς περιβλήματα και φτιασιδώματα.


Ο χώρος του Συνασπισμού κυριαρχείται από δύο ρεύματα ιδεολογικά. Ένα του Αριστερού Ρεύματος -της κομμουνιστικογενούς αριστεράς- με ό,τι σημαίνει αυτό- και ένα της Ανανεωτικής Αριστεράς -της «ρεφορμιστικής» για να θυμηθούμε τα παλιά.


Εσχάτως αναπτύσσεται και ένα τρίτο ρεύμα το οποίο έχει αναφορές σε ιδέες και πρακτικές της Εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς.


Σε κοινωνικό επίπεδο, και άσχετα κάθε φορά από πλειοψηφίες που διαμορφώνονται σε κομματικό επίπεδο, αυτό που κυριαρχεί είναι το ρεύμα της Ανανεωτικής Αριστεράς. Αυτό δεν έχει να κάνει με τα πρόσωπα που κάθε φορά εκφράζουν τον συγκεκριμένο χώρο, ή καλύτερα θα έλεγα δεν είναι η πιο σημαντική αιτία.


Έχει να κάνει με την ύπαρξη του άλλου πόλου της αριστεράς, του ΚΚΕ, και με ό,τι εκφράζει το κόμμα αυτό στην κοινωνία, και επίσης έχει να κάνει με τα κοινωνικά στρώματα που εκφράζει ο χώρος του ΣΥΝ, και αυτό δεν αλλάζει όπως δεν αλλάζουν και οι ιδεολογικές αναφορές αυτών των στρωμάτων. Είναι το γενετικό υλικό και, εάν βίαια και τεχνητά προσπαθήσεις να αλλάξεις αυτές τις συντεταγμένες, τότε ελλοχεύουν τερατογενέσεις.


Στον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν δύο ισχυρά ρεύματα. Αυτό της Εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, με συνάφεια με αυτό που αναπτύσσεται στον ΣΥΝ, και αυτό του Αριστερού Ρεύματος. Απουσιάζει σε μεγάλο βαθμό το ρεύμα της Ανανεωτικής Αριστεράς, γιατί οι συνθήκες που επικρατούν δημιουργούν πολιτική ασφυξία για αυτές τις δυνάμεις.


Δύο παράδοξα σημαδεύουν αυτό το ενωτικό εγχείρημα.


Το «πολυσυλλεκτικό σχήμα» είναι πιο στενό ιδεολογικά από την πιο ισχυρή συνιστώσα που είναι ο ΣΥΝ.


Δεύτερο παράδοξο: Ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί ρόλο ως αντισυστημικής αριστερά όντας ενταγμένος στο σύστημα και μάλιστα διαγκωνιζόμενοι για οφίτσια που παραχωρεί το σύστημα. Προφανώς εδώ ισχύει αυτό που λέγαμε παλιά. Ότι δηλαδή οι καπιταλιστές θα πουλήσουν το σχοινί με το οποίο θα τους κρεμάσουν. Φυσικά πρόκειται για πολιτική αφέλεια ή καλύτερα για λογική που ακροβατεί στα όρια του ορθού λόγου.


Εδώ τώρα ερχόμαστε στα αυτονόητα.


Τα όρια της πολιτικής επιβίωσης, δυστυχώς για πολλούς, τα βάζει το σύστημα και αυτό όλοι γνωρίζουμε ότι είναι το 3%.


Αν ένα από τα τρία ρεύματα δεν είναι ενταγμένο σε όλη αυτήν την προσπάθεια, το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο και θα είναι φυσικά αρνητικό.


Ξεκινώντας από αυτή την αφετηρία, από τον αυτονόητο σεβασμό των συμμάχων στις ιδεολογικές αναφορές του κάθε ρεύματος, από την αυτονόητη ανάγκη της συνύπαρξης, από την αυτονόητη κοινωνική ανάγκη που έχει προσδώσει στον χώρο της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά που η κοινωνία του χώρου πρεσβεύει, επιβάλλεται να βρεθεί κοινός βηματισμός.


Φυσικά, σε αυτή τη λογική θα πρέπει να δούμε και τους προσωπικούς ρόλους της ηγετικής ομάδας.


Αυτό πιστεύουμε είναι το πιο δύσκολο.


Υπάρχουν εγωισμοί, αξιοπρέπειες, τσαλακώματα, πικρίες, ικανότητες, δυνατότητες, προοπτικές και διάφορα άλλα που πρέπει να διευθετηθούν με τις λιγότερες δυνατές απώλειες.


Σε ένα προηγούμενο σημείωμα, υπό το κράτος του θυμού, είχαμε προτείνει τη δημιουργία μιας Νέας Αριστεράς που θα σέβεται το παρελθόν της και θα ξεφύγει από τα αβαθή της λιμνοθάλασσας και το τέλμα, που έχουμε βρεθεί και θα ανοίξει πανιά στο πέλαγος.


Πιστεύουμε ότι μπορούμε και πρέπει να δοκιμάσουμε αυτήν την προοπτική, με το υπάρχον σχήμα, με την προϋπόθεση φυσικά όλων των παραπάνω, και της διεύρυνσης της κοινωνικής μας βάσης στον σοσιαλδημοκρατικό και οικολογικό χώρο ως ικανής και αναγκαίας συνθήκης για τη γείωσή μας με την κοινωνία και τα προβλήματά της. Φυσικά, για να έχει πιθανότητες επιτυχίας η προσπάθεια, πρέπει όλοι να απαλλαγούμε από τη διεκδίκηση της απόλυτης αλήθειας - οι βεβαιότητες έχουν ταλανίσει αρκετά την αριστερά άλλωστε.


Πρέπει όλοι να αντιληφθούμε, σε όποιο ρέυμα της αριστεράς και να ανήκουμε, ότι αυτό που βιώνουμε στις μέρες μας είναι η ήττα της αριστεράς σε παγκόσμιο επίπεδο και η απώλεια της ιδεολογικής ηγεμονίας σε εθνικό επίπεδο και ότι αυτό έχει επιπτώσεις σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας.


Η εποχή μας είναι άνυδρη. Η αριστερά χρειάζεται να ρίξει σταγόνες βροχής στο ξερό χωράφι.


Χρειάζεται ο αριστερός μεταρρυθμισμός που θα βοηθήσει από καλύτερες θέσεις να δώσεις τη μάχη, όπως απαραίτητος είναι ο επαναστατικός λογισμός που θα κρατήσει ζωντανό το όνειρο της σοσιαλιστικής κοινωνίας, όπως αναγκαίος είναι ο θυμός και η αναζήτηση του ανέφικτου που θα σε βοηθήσει να μην ενσωματωθείς στα γρανάζια του συστήματος, και πάνω από όλα σεβασμός στη διαφορετική άποψη και πολιτικό ήθος αντάξιο της ιστορίας της αριστεράς και των ανθρώπων της.


Αυτό ήταν πάντοτε το συγκριτικό μας πλεονέκτημα. Μην το σπαταλάμε εύκολα. Ας θυμηθούμε όλοι την τέχνη της συνεννόησης. Αυτά που μας ενώνουν είναι πιο πολλά.


Γ. Μπουλμπασάκος


Π.Κ. «Ευαγγελισμός»


Ν. Κωνσταντίνου


Ανένταχτος της Αριστεράς

 
eXTReMe Tracker