Κοκκινοπράσινο Δίκτυο ΣΥΝ: «Για τα τρία κακά της μοίρας μας»

Είναι πρόδηλο πως εδώ και ένα περίπου δίμηνο ζούμε ως χώρος της ριζοσπαστικής Αριστεράς σε μια συνθήκη απόλυτου παραλογισμού. Αρχής γενομένης με τα όσα επακολούθησαν τις Ευρωεκλογές, με κύρια ανάμεσά τους τους πανηγυρισμούς σχεδόν τμήματος της «ανανεωτικής» πτέρυγας για την «ταπεινωτική ήττα» μας και τις απολύτως απαξιωτικές για την παράταξή μας παραιτήσεις, ανακλήσεις και τα συμπαρομαρτούντα, αδυνατούμε -ακόμη και σε συνθήκες ραστώνης- να ησυχάσουμε για μια έστω μέρα.

Ενώ η μεγάλη πλειοψηφία των μελών του κόμματός μας, με όλη την τεράστια απογοήτευση, συνεχίζει να προσπαθεί, δέχεται το ένα χτύπημα πίσω από το άλλο. Δηλώσεις παραγόντων ακολουθούν τις δηλώσεις άλλων παραγόντων, χωρίς φειδώ και έλεος, με αποτέλεσμα να είμαστε ήδη η χλεύη των αντιπάλων μας και η ντροπή των μελών μας. Ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, «έγκυρες εφημερίδες» έχουν γίνει ο τόπος της καταστροφής ενός εγχειρήματος που προκάλεσε διεθνές ενδιαφέρον και που στις 7 Ιουνίου, πριν ακολουθήσουν όσα ακολούθησαν, είχε ακόμη, με όλο το κακό εκλογικό αποτέλεσμα, όλες τις δυνατότητες να κάνει τη μεγάλη διαφορά στην ιστορία της ελληνικής Αριστεράς.

Δεν θα μπούμε σε αναλύσεις. Δυστυχώς, πολλές φορές τα πράγματα είναι περισσότερο ρηχά και από όσο φαίνεται πως είναι. Δεν χρειάζεται, λοιπόν, να ψάχνουμε «βάθος» εκεί που δεν υπάρχει, δεν χρειάζεται να αναζητούμε πολιτική ουσία εκεί όπου τα «προσωπικά» μας κυριαρχούν και επικαθορίζουν τα υπόλοιπα.

Το θέμα είναι τώρα τι λες. Το θέμα είναι τι να κάνουμε, για να περισώσουμε καταρχήν ό,τι μπορούμε, έτσι ώστε σε μια επόμενη φάση να αναταχθούμε και να διεκδικήσουμε εκ νέου την ευκαιρία της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Να τι λέμε εμείς:

* Η στάση και οι πρακτικές ενός τμήματος της «ανανεωτικής» πτέρυγας είναι εδώ και καιρό εκτός οποιουδήποτε -οσοδήποτε χαλαρού θέλετε- πλαισίου συντροφικότητας, σεβασμού των αποφάσεων, τήρησης των στοιχειωδών αρχών λειτουργίας μιας δημοκρατικής συλλογικότητας. Έκφραση σε ΜΜΕ μόνο προσωπικών απόψεων, χωρίς καν την επισήμανση πως είναι προσωπικές και ακραία μειοψηφικές πολλές φορές, σε ανοικτή σύγκρουση με τις συνεδριακές αποφάσεις τόσο του ΣΥΝ όσο και του ΣΥΡΙΖΑ, ψήφος στη Βουλή ,σε κορυφαία για τη εικόνα, αλλά και την ίδια την υπόσταση του χώρου μας, ζητήματα αντίθετα από τη συλλογικά ειλημμένη στάση, δηλώσεις, δηλώσεις, δηλώσεις.

Δεν πέρασε μέρα μέσα στο καλοκαίρι που να μην υπήρχε κάποια δημόσια παρέμβαση μέλους της πτέρυγας, που έριχνε λάδι στη φωτιά. Αυτή η πρακτική πρέπει να καταγγελθεί από τα όργανα του κόμματος ως αυτό που πραγματικά είναι: εχθρική στάση προς άμεση αντιμετώπιση. Το αναμφισβήτητο δικαίωμα του κάθε μέλους και της κάθε τάσης να εκφράζεται ανοικτά δεν αναιρεί την υποχρέωση σεβασμού της συλλογικότητας, των αποφάσεων, των στοχεύσεων, των οραμάτων της.

Αν συνεχιστεί η ίδια πρακτική θα πρέπει να οδηγηθούμε σε Έκτακτο Συνέδριο μέχρι το τέλος του χρόνου, το οποίο, μάλιστα, θα ρυθμίσει και όσα καταστατικά -τα περισσότερα, δηλαδή- έχουν μείνει στον αέρα από το Οργανωτικό του 2005. Έτσι κι αλλιώς, πάντως, το Συνέδριο αυτό είναι αναγκαίο να πραγματοποιηθεί πολύ νωρίτερα από τον καταστατικό του χρόνο. Η οποιαδήποτε προσπάθεια «υψηλών συνεννοήσεων» και τα παρόμοια, εκτός του ό,τι είναι εντελώς αντίθετη στη δημοκρατική λειτουργία του κόμματος, δεν πρόκειται να έχει και το παραμικρό αποτέλεσμα

* Η περίφημη ιστορία της «δυαρχίας» (sic) πρέπει να τελειώνει εδώ και τώρα. Η άποψή μας είναι πως η μόνη δυνατότητα επίλυσης αυτού του ζητήματος είναι η αποδοχή ως επικεφαλής της επερχόμενης εκλογικής μάχης του Αλέξη Τσίπρα, χωρίς αυτό να δημιουργεί κάποιο θέσφατο -ούτε καν προηγούμενο- κυριαρχίας του ΣΥΝ σε αυτό το επίπεδο, παντού και πάντα. Και με δεδομένο, βέβαια, πως η πολιτική που υλοποιείται είναι προϊόν συλλογικών διαδικασιών και συμφωνιών και όχι ατομικών επιλογών ή κλειστών διαδικασιών. Το Κοκκινοπράσινο είναι γνωστό πως αποφεύγει οποιαδήποτε πρακτική θα επέτρεπε τη μονιμότητα, τον πολιτικό επαγγελματισμό και τον αρχηγισμό ανάμεσα στα μέλη του.

Γι΄αυτό και εφαρμόζει την εναλλαγή σε όλες τις «θέσεις εξουσίας», που μπορεί προσωρινά να καταλάβουν σύντροφοι και συντρόφισσες που αισθάνονται να ανήκουν σε αυτό. Εντελώς, λοιπόν, συμβατή με αυτή την πρακτική είναι και η αντίρρησή του με την ύπαρξη προέδρου του κόμματος, πολύ περισσότερο, μάλιστα, εκλεγόμενου από Συνέδριο, άρα θεσμού προσωπικής εξουσίας απαράδεκτης για μια δημοκρατική συλλογικότητα της Αριστεράς και, κατά μείζονα λόγο, σε ό,τι αφορά το ΣΥΡΙΖΑ.

Γι’ αυτό και είμαστε αντίθετοι σε οποιαδήποτε άμεση «εκλογή ηγέτη» από τα μέλη, που θα εγκαθιστούσε μια αδιαμεσολάβητη σχέση «αρχηγού» -βάσης, εντελώς απαράδεκτη από την άποψη της αριστερής, αλλά και ευρύτερα της δημοκρατικής, παράδοσης. Ο Αλέκος Αλαβάνος θα μπορούσε να είναι εκ νέου υποψήφιος βουλευτής, αν δεν αισθάνεται να δεσμεύεται με τη δημόσια τοποθέτησή του πως δεν θα είναι ξανά υποψήφιος, ενισχύοντας το σχέδιο ανανέωσης, στην εκπόνηση του οποίου συμμετείχε πρωταγωνιστικά -και, βεβαίως, αν οι εκλογές γίνουν σε ημερομηνία όπου δεν παραβιάζεται η καταστατική μας αρχή των δύο θητειών.

* Ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει γρήγορα να κινηθεί στην κατεύθυνση της δημοκρατικής εμβάθυνσης. Αν η μετεξέλιξή του σε ενιαίο κόμμα είναι απολύτως πρόωρη, η διατήρησή του στην υπάρχουσα κατάσταση είναι εντελώς παρωχημένη. Θα πρέπει να αποκτήσει -και τυπικά- μέλη με σαφώς προσδιορισμένα δικαιώματα και υποχρεώσεις και, επιπλέον, ενδιάμεσα όργανα, την Κεντρική του Επιτροπή, με πρόνοιες να μην κυριαρχεί, ούτε καν σχετικά, καμία συνιστώσα και να δίνεται η δυνατότητα εκπροσώπησης στον ευρύ, μη ενταγμένο σε κάποιο από τα κόμματα που τον αποτελούν, κόσμο της δικής μας Αριστεράς.

Η Γραμματεία του, εκτελεστικό εργαλείο της Κεντρικής Συντονιστικής Επιτροπής, θα αποκτήσει έτσι ένα σημείο δημοκρατικής λογοδοσίας, που, εκτός των άλλων, θα μπορεί να ενεργοποιείται όποτε είναι αυτό αναγκαίο. Εδώ θέλουμε να επισημάνουμε πόσο λάθος θεωρούμε κάποιες εκφρασμένες απόψεις, που προβάλλουν ως πρότυπο δημοκρατικής λειτουργίας τη δημοψηφισματική διαδικασία, σε αυτό, όμως, θα επιστρέψουμε στην ώρα του. Η οργανωτική Σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ τον Οκτώβριο θα πρέπει να βοηθηθεί από όλους μας έγκαιρα έτσι ώστε σε αυτήν τη μαύρη περίοδο για το εγχείρημα της ενότητας και της ριζοσπαστικής παρουσίας της Αριστεράς να δοθεί και μια θετική νότα για το μέλλον.

ΥΓ. Το κείμενο αυτό άρχισε να συντάσσεται πριν από το νέο επεισόδιο, που με την εμφάνισή του ήρθε να συμπληρώσει αυτήν την αλυσίδα της κακοδαιμονίας στην οποία αναφερθήκαμε στην αρχή.

Ο Περικλής Κοροβέσης έκανε μεγάλο ατόπημα με προφανείς αρνητικές επιπτώσεις για την συνολική προσπάθειά μας. Ό,τι κι αν ισχυρίστηκε εκ των υστέρων, στις αρχικές του δηλώσεις και πως τα πήραμε υποστήριξε και εντελώς αντισυντροφικά επιτέθηκε, ως μέγας αξιολογητής ικανοτήτων, στη νέα -όχι μόνο ηλικιακά- φουρνιά του κόμματός μας που τόσα επενδύσαμε στην παρουσία και την ανάληψη ευθυνών από μέρους της. Η πρακτική του ως προς το δεύτερο, μάλιστα, συντονίστηκε απολύτως με την αντίστοιχη του Λεωνίδα Κύρκου τις ίδιες μέρες.

Είναι εκτεθειμένος απέναντι στον κόσμο της αριστεράς. Και είναι εντελώς ανόητο να ισχυρίζονται κάποιοι πως η δράση και η προσωπική στάση του σε παλιότερες, μαύρες ή όχι, περιόδους αποτελεί επιχείρημα υπέρ του. Όπως είναι εντελώς εσφαλμένο να λέγεται πως, επειδή, σε άλλες περιπτώσεις δεν έγινε τίποτε θα πρέπει να μείνουμε αιωνίως σε αυτή, την προσβλητική εντέλει για τα μέλη μας, κατάσταση απραξίας, όπου ο καθένας με ιδιωτική πρωτοβουλία μπορεί να λέει και να πράττει ό,τι προαιρείται, ανεξαρτήτως επιπτώσεων για τη συλλογικότητά μας, για τα μέλη μας -και κυρίως όσα δεν είναι βουλευτές-, χωρίς να τρέχει τίποτε.

Το Κοκκινοπράσινο Δίκτυο έχει σταθεί σε όλες τις προηγούμενες περιπτώσεις απολύτως κριτικά. Και σχετικά με τη στάση των τεσσάρων βουλευτών στη ψηφοφορία για την Ευρωσυνθήκη, και αναφορικά με τις εκφωνήσεις σημείων συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ χωρίς καμία συλλογική διαβούλευση, και για την αντικομματική συμπεριφορά μελών μας στη ΠΟΣΔΕΠ, και για τις δηλώσεις περί δυνατότητας ψήφων ανοχής... Νομιμοποιούμαστε, λοιπόν, και από αυτήν την άποψη, να ζητάμε από τον Περικλή Κοροβέση να αποδεχτεί πως έσφαλλε και να τελειώσει αυτή η κακή ιστορία εδώ, γιατί, αλλιώς, δεν τελειώνει, δυστυχώς, θέτοντας σε μεγάλο κίνδυνο το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, στο οποίο κι εμείς μαζί του τόσα έχουμε επενδύσει.

Σκέψεις για διέξοδο από την κρίση

ΤΟΥ ΑΛΕΚΟΥ ΦΛΑΜΠΟΥΡΑΡΗ

Για τον Συνασπισμό

Το κόμμα μας ως γνωστό λειτουργεί με τάσεις και ρεύματα και έτσι θέλουμε να συνεχίσουμε. Αυτό όμως που πρέπει επιτέλους να αλλάξει είναι η «συμπεριφορά» μας.

Οι τάσεις και τα ρεύματα μπορούν να συμβάλουν θετικά στην πορεία του ΣΥΝ αν από τη δική τους βέβαια σκοπιά προβάλλουν και προωθούν τις συλλογικές αποφάσεις. Δυστυχώς μέχρι σήμερα αυτό το δημοκρατικό κανόνα δεν τον σεβόμαστε όλοι. Αν θέλουμε και ελπίζω ότι έτσι είναι, το εγχείρημα της ενότητας και συνεργασίας της Ριζοσπαστικής Αριστεράς και της Οικολογίας να το προχωρήσουμε όλοι μαζί και με επιτυχία τότε πρέπει να εφαρμόσουμε αυτό το κανόνα.

Θα πρέπει τα ηγετικά στελέχη του ΣΥΝ να συνειδητοποιήσουν, ότι δεν προσφέρουν «χρήσιμο» έργο με συνεχείς δηλώσεις στα ΜΜΕ προκαλώντας εσωκομματικές τριβές κυρίως όμως δημιουργώντας πολύ άσχημη εικόνα στην κοινωνία και στους αριστερούς καθιστώντας τον ΣΥΝ μη ελκτική δύναμη. Ο κόσμος αντιλαμβάνεται ότι όλα αυτά γίνονται γιατί προέχουν προσωπικές επιλογές και φιλοδοξίες στο όνομα μάλιστα της «προσφοράς στην παράταξη» με αποκορύφωμα την προσπάθεια ακύρωσης πολιτικών επιλογών η ακόμα χειρότερα ηγετικών προσώπων.

Αν θέλουμε να κατακτήσουμε και πάλι την εμπιστοσύνη των αριστερών και προοδευτικών πολιτών:

Ας σταματήσουν αυτές οι συμπεριφορές και ας σταθούμε όλοι και όλες στο πλευρό:

* Των ανέργων, των εργαζομένων και των συνταξιούχων οι οποίοι ασφυκτιούν από τις εφαρμοζόμενες πολιτικές και σταθερά ωθούνται στο περιθώριο εκτός κοινωνικού ιστού.

* Των νέων, που χάνουν καθημερινά την ελπίδα μιας ζωής με αξιοπρέπεια γεγονός που προϋποθέτει ότι η αναζήτηση μιας δουλειάς σχετικής με το αντικείμενο του καθένα δε θα είναι ένα μακρινό άπιαστο όνειρο.

* Των γυναικών που ακόμα και στις μέρες μας συνεχίζουν να αντιμετωπίζονται σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας με μικρά μεροκάματα και απεριόριστο χρόνο δουλειάς σε άθλιες συνθήκες εργασίας συχνά ανασφάλιστες και με συνεχή κρούσματα σεξουαλικής παρενόχλησης.

Κυρίως όμως:

* Θα πρέπει σήμερα να απορρίψουμε το ενδεχόμενο της εμπλοκής μας με συμμετοχή η με άλλες μορφές σε κυβερνητικά σχήματα με ένα από τα δύο κόμματα του δικομματισμού.

* Θα πρέπει να προωθήσουμε και να στηρίξουμε την εναλλακτική πρόταση της αριστεράς και της οικολογίας όχι για το απώτερο μέλλον αλλά από σήμερα μέσα από την αλλαγή των συσχετισμών για τη διαμόρφωση μίας νέας κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας.

Μια τέτοια αλλαγή συμπεριφοράς «που απαιτούν οι σημερινές συνθήκες» είναι λογικό και φυσιολογικό ότι αντικειμενικά θα συσπειρώσει ολόκληρο το κόμμα, τους ψηφοφόρους και τους φίλους μας, θα δώσει μία νέα πνοή και έμπνευση στην αναγκαία προσπάθεια για την ανάκαμψη του κόμματος και του ευρύτερου χώρου της Ριζοσπαστικής Αριστεράς και της Οικολογίας.

Θα στηρίξει και θα εμπνεύσει τη νέα ηγεσία που θα συνδυάζει το καινούργιο με τη συμμετοχή και την ένθερμη και ολόπλευρη υποστήριξη από το παλιό.

Μια στήριξη που προϋποθέτει συμμετοχή, συλλογική προσπάθεια, δημοκρατική λειτουργία στη λήψη των αποφάσεων μια ηγεσία , που θα αισθάνεται και θα εκπέμπει σιγουριά θα εμπνέεται και θα εμπνέει.

 

Για τον ΣΥΡΙΖΑ

 

* Ο ΣΥΝ επιμένει, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί επιλογή μακράς πνοής και συγκροτείται ως μία πολιτική συνεργασία κομμάτων , κινήσεων και ανένταχτων πολιτών όπου ο καθένας διατηρεί την αυτονομία του.

* Ο ΣΥΝ θα συνεχίσει, να λειτουργεί με σεβασμό προς όλες τις συνιστ#974;σες ανεξαρτήτως μεγέθους, αναγνωρίζοντας τα θετικά στοιχεία που φέρνει η κάθε μία στο κοινό μας εγχείρημα. Αυτή τη στάση θα πρέπει να τηρήσουν και οι άλλες συνιστώσες.

* Ο ΣΥΝ επιμένει, ότι η αλληλεγγύη η αλληλοϋποστήριξη και η αποφυγή κάθε πολεμικής και υπονόμευσης μεταξύ των συνιστωσών και ο σεβασμός στις διαφορετικές απόψεις συνιστωσών ή μέρους αυτών είναι προϋποθέσεις για τη διαμόρφωση σωστών σχέσεων.

* Ο ΣΥΝ πιστεύει, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να συνεχίσει να λειτουργεί σε όλα τα επίπεδα (Γραμματεία, Πανελλαδικό Συντονιστικό, Πανελλαδική Σύσκεψη) συναινετικά. Σε περίπτωση που αυτό δεν είναι εφικτό αποφασίζουν τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ. Μέλη του ΣΥΡΙΖΑ είναι, όλα τα μέλη όλων των συνιστωσών και οι ανένταχτοι. Δημιουργείται μητρώο ανένταχτων σε κάθε περιοχή και κλάδο δουλειάς. Κάρτα μέλους θεωρείται η κάρτα μέλους κάθε συνιστώσας και η κάρτα του ανένταχτου μέλους

* Ο ΣΥΝ επιμένει ότι υπάρχει αναγκαιότητα διεύρυνσης του ΣΥΡΙΖΑ με κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που προέρχονται από τον Οικολογικό και Σοσιαλιστικό χώρο και αντιστέκονται στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές

* Ο ΣΥΝ προτείνει, ότι επικεφαλής στην επόμενη εκλογική μάχη και πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας που θα προκύψει να είναι ο πρόεδρος του Συνασπισμού Αλέξης Τσίπρας. Η πρόταση αυτή δεν εμπεριέχει κανένα στοιχείο ηγεμονικής αντίληψης ή συμπεριφοράς αντίθετα, εκφράζει την αγωνία και την επιθυμία για την όσο το δυνατό καλύτερη έκβαση του εγχειρήματος και ανταποκρίνεται στη ψυχοσύνθεση των ανέργων, των νέων, των γυναικών. Ο πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας Αλέκος Αλαβάνος θα πρέπει να έχει μία διακριτή θέση τώρα, κατά τη προεκλογική περίοδο αλλά και στη νέα Βουλή.

Το φάντασμα της ΕΑΡ μάς κυνηγάει

Του ΠΕΡΙΚΛΗ ΚΟΡΟΒΕΣΗ

Για να γίνει μια σοσιαλιστική κυβέρνηση στην Ελλάδα, δεν είναι ούτε για αύριο ούτε για μεθαύριο ούτε για το αντιμεθαύριο. Είναι για το μέλλον και απαιτεί κάποιες προϋποθέσεις που χωρίς αυτές τα πάντα είναι μάταια.

Κατ' αρχήν χρειάζεται ένα κόμμα ή συμμαχία κομμάτων ή ένας ενιαίος πολιτικός οργανισμός που θα έχει κρυστάλλινες θέσεις για το τι είναι, για το τι θέλει να κάνει. Και αυτό πρέπει να είναι, κατά την άποψή μου, το μοντέλο του ΣΥΡΙΖΑ. Και, στο σημείο που ο καθένας που έχει μια δημόσια άποψη και λέει αυτό που νομίζει ή φαντάζεται πως είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, τότε στην ουσία παίζουμε διαλυτικό ρόλο.

Όταν λέμε ενιαίος πολιτικός οργανισμός, δεν εννοούμε σε καμιά περίπτωση ένα κόμμα σταλινικού τύπου που να λειτουργεί με δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, αλλά μια ενιαία πολιτική αντίληψη που θα εκφράζει όλους τους μετέχοντες, συνιστώσες ή ανένταχτους. Και αυτή θα προκύψει, όχι με προσθαφαιρέσεις αντιλήψεων, αλλά με τον "κοινό τόπο" που θα εκφράζει όλους. Και αυτό το πλαίσιο μπορεί να βρεθεί.

Μπορεί να είναι ένα "μέτριο" πλαίσιο και να μην είναι τόσο ριζοσπαστικό όσο θα θέλαμε. Αλλά, αν είναι τοποθετημένο σε μια σαφή αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, μας φτάνει για να έχουμε μια κοινή δράση. Υπάρχουν πάντα τα 15 σημεία άμεσοι στόχοι του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά πρέπει αυτά να αναδιατυπωθούν και να πάρουν την ελκυστική μορφή ενός μανιφέστου για τον σοσιαλισμό του 21ου αιώνα.

Αν υποθέσουμε πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα ξεπεράσει τα προβλήματά του και θα συγκροτηθεί σαν ενιαίος πολιτικός οργανισμός, με μέλη και εκλεγμένα όργανα, χωρίς να χάσουν την αυτονομία τους οι συνιστώσες, τότε έρχεται το επόμενο βήμα. Πως θα ριζώσει κοινωνικά και θα γίνει ένα ισχυρό διακριτό κίνημα μέσα στους μαζικούς χώρους, με την προοπτική να γίνει κάποτε ηγεμονική δύναμη. Και όταν λέμε ηγεμονική δύναμη, δεν εννοούμε ούτε έλεγχο, ούτε αρχηγισμό. Αλλά ενέργεια και κινητήρια δύναμη που θα ανήκει σε όλους. Το ίδιο πρέπει να γίνει και με τις ιδέες μας, που θα πρέπει να διαπεράσουν ολόκληρη την κοινωνία. Και αυτό απαιτεί διαφάνεια και ευκρίνεια στις πολιτικές μας θέσεις.

Είναι γνωστό πως οι μεγαλύτερες διαφορές που υπάρχουν στον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μεταξύ των συνιστωσών, αλλά στον ΣΥΝ με τις δύο ηγεσίες. Κατά την άποψή μου ο ΣΥΝ είναι κομμένος στα δύο και η κάθε τάση ακολουθεί τον δικό της δρόμο. Όλοι ευχόμαστε να ξεπεραστούν οι διαφορές και να βρεθεί μια λύση. Αλλά αυτό ισχύει στην πολιτική όταν οι απόψεις είναι αποκλίνουσες;

Δυστυχώς στην πολιτική οι καλές προθέσεις δεν βοηθούν, όταν υπάρχουν αντίθετες αποσαφηνισμένες απόψεις και προσανατολισμοί. Σε αυτή την περίπτωση ή έχουμε διάσπαση ή έχουμε την υποταγή της μιας άποψης στην άλλη. Υπάρχει ακόμη και ο συμβιβασμός, αλλά αυτό μπορεί να σημαίνει γενική παραλυσία, που θα οδηγήσει στην απραξία και σε επικοινωνιακά παιχνίδια εντυπώσεων.

Αυτό που έχω σκεφθεί, αλλά δεν είμαι αρμόδιος να το προτείνω, είναι ο ΣΥΝ να μετατρέψει τις τάσεις του σε δύο συνεργαζόμενα κόμματα. Αν και τα δύο αυτά "κόμματα" θέλουν να γίνουν συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, τότε θα μπορούσε να βρεθεί ένα άλλο πολιτικό πλαίσιο που ίσως θα ήταν ευνοϊκό για την υπέρβαση των αντιθέσεων. Μέχρι τότε όμως θα πρέπει η Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ και η Κ.Ο. να μας προστατέψουν από απόψεις τύπου "Κύρκου", που είναι καθαρά εχθρικές προς το κοινό μας εγχείρημα.

 

perkor29@gmail.com

 

Καληνύχτα και καλή τύχη

"Είναι ανάγκη να πούμε τα λιγοστά μας λόγια γιατί αύριο η ψυχή μας κάνει πανιά"

Γ. Σεφέρης

Μετά τα τελευταία γεγονότα και μη μπορώντας να κατανοήσω -αλλά ούτε και να παρακολουθήσω πλέον- τον πολιτικό αυτοκτονικό ιδεασμό της αριστεράς (ΣΥΝ & ΣΥΡΙΖΑ) αποφάσισα, μετά από μεγάλη εσωτερική διεργασία, ότι αδυνατώ όχι μόνο να στηρίξω τον χώρο αλλά ούτε να ανεχθώ πλέον να είμαστε ακτικείμενα χλευασμού, γελοιοποίησης, ειρωνείας...

Ο οργανωμένος μας χώρος έγινε του πολιτικού κόσμου το περίγελο...

Δεν μας πρέπει αυτή η κατάσταση: Όλοι εναντίον όλων...

Αναστέλλω, λοιπόν, την ιδιότητά μου ως μέλους του ΣΥΝ. Διατηρώ τις καλύτερες αναμνήσεις και τις ζεστές σχέσεις που ανέπτυξα με αρκετούς συντρόφους και ελπίζω πραγματικά να ξαναβρεθούμε σε ένα νέο τοπίο της αριστεράς που θα διακρίνεται για τα παρακάτω:

Σοβαρότητα και εννοώ όχι τη μία να λέμε “παραιτούμαι” και την άλλη “ανακαλώ”, ό,τι τη μία να καταδικάζουμε τον σταλινισμό και την άλλη να ζητάμε συνεργασία με τους εγχώριους εκπροσώπους του κ.λπ.

Σύγχρονο πνεύμα που σημαίνει είμαστε τοποθετημένοι στις βάσεις του μαρξισμού, αλλά η ιστορία δεν σταμάτησε εκεί τότε... Η σκέψη προχώρησε με Πουλαντζά, με Γκράμσι, με πολλούς... Ζούμε σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης - νέα δεδομένα προκύπτουν, άρα πορευόμαστε και εμείς στον 21ο αιώνα...

Ρεαλισμό, και εννοώ να επικεντρώνουμε σε θέματα που ακουμπούν τον πολίτη, τον εργαζόμενο, αλλά με έναν χρήσιμο, εφικτό, χειροπιαστό στόχο. Δεν πρέπει να συναγωνιζόμαστε το ΚΚΕ σε μαξιμαλισμούς...

Μη-φοβικότητα -αρνηθήκαμε την “Άνοιξη του '08” να μεγαλώσουμε... Τρομάξαμε με τον κόσμο που μας πλησίασε... Ήλθαν, είδαν και απήλθαν! Ούτε ένας δεν μας έμεινε! Πώς τα καταφέραμε; Να μάθουμε το μυστικό της αποτυχίας μας ώστε να το διδάξουμε και στους πολιτικούς μας αντιπάλους!

Ευρωπαϊκότητα

Η Ευρώπη είναι η μεγάλη πατρίδα της αριστεράς!

Η μήτρα της αριστεράς είναι η Ευρώπη.

Οι αξίες μας από εδώ προέρχονται: από τη Γαλλική και τη Ρωσική επανάσταση, από τον Ισπανικό και Ελληνικό Εμφύλιο, από τον Μαρξ και την άνοιξη της Πράγας, από τον Λούκατς και τον Μάη του '68, από τους Πουλαντζά, Ντεριντά και Γκράμσι και τον ευρωκομμουνισμό, από τον συνδικαλισμό και το κράτος πρόνοιας, από την επιστήμη και την τέχνη αλλά και από τον Διαφωτισμό και τον Ορθολογισμό. Εδώ θα συγκρουστούν οι δικές μας αξίες με αυτές των άλλων... στο πεδίο της Ευρώπης. Τώρα ίσως φαίνεται ότι υποχωρούν οι δικές μας αξίες (έπειτα και από την ”σφαλιάρα” της πτώσης του υπαρκτού), αύριο όμως;;;

Αριστεροσύνη. Ναι σε μία αριστερά μαχητική, κινηματική, ασυμβίβαστη... αλλά όχι γραφικές άναρθρες κραυγές... Με καταγγελίες δεν πέφτει ο καπιταλισμός. Ούτε μόνοι μας θα τον ρίξουμε. Έχουμε σαφώς αριστερό πρόγραμμα. Όσοι πλησιάζουν ή συζητούν έστω και ένα μέρος απ' αυτό ενδεχομένως μπορούν να γίνουν σύμμαχοί μας. Είναι καθαρό βέβαια -τουλάχιστον σε μένα- ότι με το σημερινό ΠΑΣΟΚ και το σημερινό ΚΚΕ πολύ λίγα πράγματα μπορείς να συζητήσεις...

Καθαρό ΟΧΙ στον παλαιο-κομμουνισμό και στην παλαιο-σοσιαλδημοκρατία.

Χαμηλή εσωστρέφεια - Υψηλή εξωστρέφεια

Οι τάσεις δεν είχαν το αποτέλεσμα που περιμέναμε... έχουν “γκετοποιηθεί”. Ρεύματα, τάσεις, “κύματα”, συνιστώσες - κανέναν, εκτός οργανωμένων, δεν απασχολούν. Εκεί έξω είναι η ζωή: στο μεροκάματο, στην εκπαίδευση των παιδιών μας, στην υγεία-πρόνοια, στο περιβάλλον.

Υπολογίσιμη αριστερά, μια αριστερά Μεγάλη! Συγγνώμη, αλλά δεν βολεύομαι στο 3%. Δεν είμαι τροτσκιστής / μαοϊστής / αναρχικός / αριστεριστής. Είμαι ένας δημοκρατικός, προοδευτικός, αριστερός πολίτης που πιστεύει στον σοσιαλισμό αλλά δεν μπορεί να περιμένει να λυθούν βασικά προβλήματα με την έλευσή του (όποτε κι αν αυτή γίνει). Βήματα μεγάλα ή μικρά μπορούν να γίνουν και τώρα, στο σημερινό πλαίσιο...

Θέλω να μας υπολογίζουν να μην γελούν με μας. Να ακούγεται στην κοινωνία με προσοχή ο σοβαρός λόγος της αριστεράς και οι προτάσεις της.

Αυτά τα λίγα, σύντροφοι. "Καληνύχτα και καλή τύχη".

 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΑΝΔΑΝΟΣ

Κοινωνιολόγος

Κι όμως πρέπει να λογαριάσουμε πώς προχωρούμε... (Γ. Σεφέρης)

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΛΑΒΑΤΣΗ*

Μετά το κατώτερο των προσδοκιών 4,7% της 07.06.09 επί δυόμισι μήνες επιχειρείται σε καθημερινή βάση η αποδόμηση του εγχειρήματός μας από ραδιόφωνα T.V. και έγκυρα κίτρινες εφημερίδες. Όλες αυτές οι προσπάθειες πατάνε στην προφάνεια της απόρριψης από την «εκλογική αγορά». Υπονοείται ότι ο ψηφοφόρος ως «πελάτης» έχει πάντα δίκιο.

Σε αρκετές μάλιστα από αυτές τις «προσπάθειες» συνδράμουν μέλη μας, τα οποία, χωρίς κανένα σεβασμό στις συλλογικές αποφάσεις και τη δημοκρατική συλλογική λειτουργία που οφείλει να επιβεβαιώνει η αριστερά μας, προβάλλουν απόψεις προσωπικές ως συλλογικές αποφάσεις -το γνωστό καπέλο του μιντιακού παραγοντίσκου- στελέχους μας! Κάποιοι, όπως και πέρυσι στην ΠΟΣΔΕΠ, ψηφίζουν στα συνδικάτα τους ή στη βουλή με βάση την μαγκιά τους και τη συνείδησή τους ενώπιον του δικού τους θεού. Χωρίς κανένα σεβασμό σε ό,τι συνομολογείται καθημερινά ή συντέθηκε σε μια πορεία ετών.

Και βέβαια θα πρέπει να ασχοληθούμε -και ασχοληθήκαμε ήδη όσο μας επέτρεψαν οι παραπάνω ενορχηστρωμένοι θόρυβοι- με το καθόλου προφανές του εκλογικού αποτελέσματος και τη σύνθετη σχέση συλλογικής παρουσίας, πολιτικής πρακτικής, εκπομπής ιδεολογίας και αποτύπωσής τους στις εκλογές της 7.6.

Αλλά πρωτίστως και πριν από αυτό άλλη η πρόθεση του άρθρου αυτού: Η ανάγκη μου, μετά από δυόμισι μήνες απογοήτευσης και αηδίας για την ποιότητα της ιδεολογικής αντιπαράθεσης και τους ανάλογους χειρισμούς στα μίντια, η ανάγκη μου λοιπόν να υπερασπιστώ τον πυρήνα της συλλογικότητάς μας, που είναι οι ίδιες οι συλλογικές διαδικασίες.

Στη χλευαστική δήλωση του Αλ. Αλαβάνου «για συνέδριο με ολίγη ή γλυκύ βραστό…» τι να απαντήσει κανείς; Να μιλήσει για αρχηγισμό; Για εγωπάθεια; Για το «Η αριστερά είμαι εγώ!». Με αυτές τις δηλώσεις πάντως θυμήθηκα τον Α. Παπανδρέου, που το 1988 ή 1989 είχε πει πως «δεν υπάρχουν θεσμοί, μόνο ο λαός!». Επίσης τον Θεοδωράκη σε δηλώσεις του σε ραδιόφωνα να παραληρεί. «Εγώ και ο λαός Μου…, Εγώ και ο Λαός Μου…»

Και βέβαια, δύσπιστος στους «αλάθητους» ηγέτες στυλ Μίκη (ανθρώπους που η συγκυρία κάποτε ανέδειξε σε φυσική ηγεσία του κινήματος αλλά δεν διάβασαν ποτέ ή ξέχασαν τον Μπενερτζή του Χικμέτ), έχω γίνει δυσανεκτικός στις μυθοποιήσεις προσώπων, στις ιεραρχίες και τις συνεπαγόμενες ασυλίες, σε ό,τι συσκοτίζει τον κριτικό νου και απονευρώνει, αποχυμώνει και εν τέλει αναιρεί τον πλούτο της συλλογικής πολιτικής ζωής.

Επειδή λοιπόν κανένας μας δεν είναι υπεράνω και το παρελθόν κανενός μας δεν του δίνει ασυλία στην κριτική, θα ρωτήσω τον Περικλή Κοροβέση και τον Γ. Βότση: Γνώριζαν τόσα τρομερά για τον Συνασπισμό του 1989 εδώ και 20 χρόνια και δεν τα λέγανε; Και μάλιστα φλερτάρισε ο ένας με υποψηφιότητα στον ΣΥΝ (ευρωεκλογές του 2004). Και ο άλλος, ο Περικλής, εκλέχτηκε συμμετέχοντας σε συνδυασμό με αυτούς που τα πήρανε. Πώς το δέχτηκε;

Τέλος διαβάζοντας στην “Ελευθεροτυπία” της 27.08.09 την παρέμβαση του Γρηγόρη Ψαριανού - παλιού αριστερού (έτσι υπογράφει) και τωρινού βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, υπέστην πολιτισμικό σοκ. Ίσως γιατί επιμένω να μην είμαι μεταμοντέρνος. Και σίγουρα γιατί πληρώνω - πληρώνουμε τις σχέσεις αντιπροσώπευσης που αξιωθήκαμε μέσα από τις διαδικασίες που δεν συγκροτήσαμε στον ΣΥΡΙΖΑ τον οποίο ο βουλευτής του χλευάζει! Το life-style έχει πολλά ποδάρια...

Μετά τα παραπάνω ας σκεφτούμε: Αν ο ΣΥΝ, επειδή έχει μια συγκεκριμένη δομή, ιστορικότητα μελών, όργανα, διαδικασίες κ.λπ., μπορεί να αντέξει τέτοιου τύπου ιδεολογικές επιθέσεις και τα μέλη του δεν φυλλορροούν μαζικά, τι γίνεται με τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ;

Πώς βιώνουν αυτό το κλίμα, τους χλευασμούς κάθε ιδεολογικού και πολιτικού κεκτημένου, το σαμποτάρισμα (ναι!το σαμποτάρισμα!) από στελέχη και βουλευτές του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ, κάθε απόπειρας συλλογικής διαδικασίας και αποφάσεων οι χιλιάδες ανένταχτοι που αναφέρθηκαν, έλπισαν, στρατεύτηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ το 2007-2008; Τι δόση μαζοχισμού απαιτείται για να μείνουν πιστοί στο «ιδεώδες»;

* Ο Δημήτρης Λαβατσής είναι μέλος του ΣΥΝ Χίου - και (βεβαίως!) ΣΥΡΙΖΑ Χίου

Η καρέτα - καρέτα κ.α.

Έχετε παρατηρήσει ότι όλα σχεδόν τα προστατευόμενα είδη της πανίδας, τα οποία κινδυνεύουν με εξαφάνιση, έχουν διπλή ονομασία; Έχουμε την φώκια “monachus-monachus”, τη χελώνα “caretta-caretta”, τον λύκο “lupus-lupus”, την αρκούδα “ursus-ursus” και αρκετά άλλα.

Ως συνεπής οικολογικός χώρος που είμαστε, αποφασίσαμε εσχάτως να εμπλουτίσουμε τον εθνικό κατάλογο με νέα είδη. Αρχίσαμε λοιπόν:

1. Ο “Αλέκος - Αλέκος”. Μόλις είδε τα άσχημα αποτελέσματα έσπευσε να παραιτηθεί οργισμένος γιατί,… οι «άλλοι» δεν τα κατάφεραν. Απαλλάσσοντας ευσχήμως τον εαυτό του από τις ευθύνες, τις οποίες ευφυώς διαμοίρασε σε όσους είχε άχτι. Έσπευσε λοιπόν ο ΣΥΝ να παρακαλέσει γονυπετής το είδος να παραμείνει αποδεικνύοντας εξαιρετικά επιλεκτική μνήμη και υψηλή οικολογική ευαισθησία.

2. Ο “Λεωνίδας - Λεωνίδας”, ειδικευμένος στα συνοικέσια με το ΠΑΣΟΚ, που λίγους πλέον πείθει. Αυτός ανακηρύχτηκε προστατευόμενο είδος από το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ σεμνά (ε! όχι να μείνουμε πίσω στο οικολογικό πεδίο) εφάρμοσε την πρόταση απαντώντας πολύ ευγενικά για πολλοστή φορά.

3. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι διφορούμενο είδος. Για κάποιους είναι προστατευόμενο είδος, για άλλους επιζήμιο. Πάντως είναι σίγουρα καλομαθημένο. Μπορεί να βρίζει όποιον θέλει, μπορεί να γράφει όπου θέλει ό,τι θέλει, αλλά... κάθε μύγα στο σπαθί του είναι είτε δεξιά είτε σταλινική!

Για όσους έχουν αποφασίσει ότι εκεί είναι το μέλλον, πρέπει να ικανοποιούμε όλα τα βίτσια του γιατί είναι ευαίσθητος και καχύποπτος ότι καπελώνεται (ο πιο ωραίος τρόπος να καπελώνεις). Για όσους αποδέχονται ότι δεν μπορεί να υπάρξει ισότιμη πολιτική συνεργασία, είναι “ΣΥΡΙΖΑ - ΣΥΡΙΖΑ”. Για τους άλλους, που εκβιάζουν με παρόμοιο τρόπο για να επικρατήσει η άποψή τους, είναι “ΠΟΙΟΣ ΣΥΡΙΖΑ”;

Εδώ λοιπόν χρειάζεται σκέψη! Τα πράγματα είναι ανοιχτά σε συζήτηση. Οπότε θα συγκληθεί το σώμα των ανανεωτικών, το σώμα του αριστερού ρεύματος, το Συνέδριο του ΣΥΝ, η Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ, η Διάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ και η Κοινοβουλευτική Ομάδα, μήπως καταλήξουμε σε συμπέρασμα.

Μέσα από την απλή (!) αυτή διαδικασία θα πάρουν μέρος στη συζήτηση (;), κατά τμήματα, για να ελεγχθούν και τα phragmentis australis, κοινώς καλάμια ή βούρλα επί το λαϊκότερον ή μέλη. Αυτά δεν είναι προστατευόμενο είδος.

4. Ένα νέο είδος που πρόκυψε πρόσφατα είναι ο “Περικλής - Περικλής”. Μόλις ακούστηκε κάποια αντίδραση που θα περιόριζε την ελευθερία του να ανακυκλώνει συκοφαντίες (έτσι ονομάζεται η αναπόδεικτη κατηγορία), έσπευσαν πολλά προστατευόμενα είδη: ο “Αλέκος - Αλέκος”, ο “Βότσης - Βότσης”, ο “Μπέης - Μπέης”, o “ΣΥΡΙΖΑ - ΣΥΡΙΖΑ”, αλλά δυστυχώς και ο Θανάσης (αχ! Θανάση), να φωνάξουν «Κάτω τα χέρια από τον Περικλή - Περικλή». Χωρίς να τους ενοχλεί το γεγονός ότι αμφισβητήθηκε η εντιμότητα κάποιων έντιμων ανθρώπων. Λόγω πολιτικής διαφωνίας και με φοβερό επιχείρημα το... συνοφρύωμα του μακαρίτη Χ. Φλωράκη. Τυχαία, παραμονές της συζήτησης για τη μορφή και την οργάνωση του ΣΥΡΙΖΑ. Μετά φτάσαμε στην εποχή της αποχής με το επιχείρημα «Τι Παπάγος  - Τι Πλαστήρας», για την οποία αυταπόδεικτα ευθύνεται ο ΣΥΝ. Συνηγόρησαν και το “λαός - λαός”, ο “Μπόμπολας - Μπόμπολας”, ο “Λαμπράκης - Λαμπράκης” κ.ά.

Το ζήτημα δεν συζητήθηκε την τρέχουσα βδομάδα, γιατί δεν είχε βρεθεί μια ικανοποιητική για όλους λύση. Χρειάζονται αρκετές εργατοώρες προετοιμασίας ακόμη.

5. Διασώζεται, εν μέσω κατεδαφίσεων πλαστών εικόνων και ελπίδων, μόνον ο Αλέξης. Μόνο και μόνο γιατί είχε τη μαγκιά να αμφισβητήσει τον ρόλο της καμαριέρας, για τον οποίο προοριζόταν, αξίζει την προσοχή μας. Είναι λιγότερο αμετροεπής και δείχνει σεμνότερος. Μήπως είναι καιρός να στηρίξουμε την επιλογή μας; Μήπως επιτέλους αυτή η υπερφίαλη γενιά μας, του αντιδικτατορικού αγώνα και του Πολυτεχνείου, πρέπει να σταματήσει να διεκδικεί όλη την εξουσία και να μπει στη γωνιά; Πάντως ο Αλέξης, προς το παρόν, δεν παίρνει διπλασιασμό στο όνομα.

Όταν τελειώσει, αν τελειώσει ποτέ, αυτό το τσίρκο, θα υπάρχει μόνο ένα είδος προς εξαφάνιση. Το “μέλος - μέλος”. Το περίεργο είναι το πόσο ανθεκτικό αποδεικνύεται.

Αχ, αριστερά εσύ, πλανεύτρα!! ...και πάντα πλανεμένη.

Ρούλα Καϊμάκη

Στην τελική, συνέδριο

Οπωσδήποτε η διεξαγωγή εκτάκτου συνεδρίου του ΣΥΝ εμπεριέχει ένα πολιτικό ρίσκο, αφού η περίοδος είναι ασταθής και προεκλογική, ο δε ΣΥΝ αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν αποκαταστήσει εσωτερική ισορροπία μετά τις ευρωεκλογές του περασμένου Ιούνη.

Ίσα - ίσα, η κατάσταση στο εσωτερικό του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ όσο διατηρείται η σημερινή εκκρεμότητα επιδεινώνεται από "περιφερειακές" και περιπτωσιολογικές προστριβές, οι οποίες εντάσσονται -ανεξαρτήτως προθέσεων- στη διαμάχη ή καλύτερα στις επάλληλες διαμάχες, πολιτικές, προσωπικές και  πολιτικοπροσωπικές.

Η ελπίδα ότι μετά τις διακοπές ο χώρος θα ανακτήσει, αν όχι τη δυναμική του, τουλάχιστον τη συνοχή του διαψεύστηκαν οικτρά.

Υπ' αυτό το πρίσμα ο πρόεδρος του ΣΥΝ δεν μπορούσε παρά να αναλάβει κάποια πρωτοβουλία. Προέκρινε το έκτακτο συνέδριο έναντι του διαρκούς. Η διαφορά μεταξύ των δύο είναι πως το διαρκές συνέδριο είναι μεν πιο εύκολο ως διαδικασία και με αποτέλεσμα εν πολλοίς προδιαγεγραμμένο, επικυρωτικό συνήθως μιας γενικά συμφωνημένης πορείας, συχνά πανηγυρικού χαρακτήρα, σε αντίθεση με το έκτακτο (τακτικό αλλά προχρονολογημένο), το οποίο είναι πιο χρονοβόρα και δύσκολη διαδικασία, αλλά έχει το πλεονέκτημα, μέσω της εκλογής  συνέδρων, να απεικονίζει αυθεντικά τη βούληση της βάσης επί των σοβαρών ζητημάτων που έχουν τεθεί: Από την αποσαφήνιση του ειδικού βάρους του ΣΥΝ μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι την αλλαγή πολιτικής και ενδεχόμενη αποχώρηση από τον ΣΥΡΙΖΑ και συνεργασία με τους Οικολόγους Πράσινους όπως έχει προτείνει η μειοψηφία. Αυτά τα ζητήματα δεν τα απαντά "η κοινωνία".

Υπάρχει επίσης η "πραγματιστική" και εμπειρική προσέγγιση, που λέει ότι, όταν δεν υπάρχει προφανής διέξοδος, τα συνέδρια είναι απασφαλισμένες χειροβομβίδες. Τα επίδικα όμως βασανίζουν επί πολλούς μήνες τον ευρύτερο χώρο, λειτουργούν παραλυτικά, φθείρουν άτομα και συλλογικότητες χωρίς αυτό
να οδηγεί πουθενά.

Πραγματικά το Συνέδριο ως κορυφαία διαδικασία είναι έσχατη καταφυγή και θα ήταν πιο σώφρον να είχε επιτευχθεί μια ισορροπία μέχρι τις εκλογές (αφού τα θέματα υφίστανται ούτως ή άλλως και έχουν στρατηγικό χαρακτήρα). Μια ισορροπία όμως που να μην είναι ισορροπία τρόμου, καθώς κάτι τέτοιο θα ακύρωνε τα προσδοκώμενα εκλογικά οφέλη. Οι ψηφοφόροι καταλαβαίνουν και κρίνουν και οι δικοί μας ψηφοφόροι και οι νέοι στους οποίους απευθύνεται ο
ΣΥΡΙΖΑ ξενερώνουν με το δήθεν.

Οι κινήσεις κορυφής όμως δεν έχουν αποδώσει. Συνεπώς η ΚΠΕ καλείται να αποφασίσει αν ελλείψει καλυτέρας λύσεως πάμε για συνέδριο με όλα του τα ρίσκα. Κίνδυνοι υπάρχουν, όμως  δεν είναι λίγο αντιφατικό  να κινδυνολογούν οι τάσεις ότι η συνεδριακή διαδικασία πολώνει και διασπά επειδή τα μέλη είναι στοιχισμένα πίσω από τις τάσεις;

Γ.Κ.

Αδέξιες συκοφαντίες

Η υπόθεση με την «καταγγελία» του Περικλή Κοροβέση πίκρανε αφάνταστα και εξόργισε τον κόσμο της αριστεράς. Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κατηγόρησε ότι και ο ενιαίος Συνασπισμός χρηματίστηκε το 1990 από τη Ζίμενς.

Αναπαρήγαγε δημοσίευμα, όπου ο συντάκτης του, ο δημοσιογράφος Γ. Βότσης, ανέφερε ότι «ανεπιβεβαίωτες φήμες, που ουδέποτε διερευνήθηκαν, προσδιόριζαν τότε τη “μίζα” σε δύο δισ. δρχ. για το κομματικό ταμείο του ΠΑΣΟΚ, άλλα τόσα για τη Ν.Δ. και ένα δισ. για τον ενιαίο τότε “Συνασπισμό”…».

Ακολούθησαν κατηγορηματικές διαψεύσεις τόσο από το ΚΚΕ όσο και από τον Λεωνίδα Κύρκο. Ο Κύρκος αμέσως διάψευσε με την εξής λακωνική δήλωση: «Άργησε πολύ να κατασκευάσει αυτό το βδελυρό παραμύθι». Και τρεις μέρες αργότερα χαρακτήρισε τις φήμες αυτές «βδελυρές συκοφαντίες».

Οι διαψεύσεις αυτές ικανοποίησαν τον Περικλή Κοροβέση. Έτσι, έσπευσε να δηλώσει την επομένη: «Χαίρομαι που με μια δήλωση που ανακύκλωνε ήδη πολυδημοσιευμένες πληροφορίες υπήρξαν αντιδράσεις, έστω και καθυστερημένα».

Τέλος καλό, όλα καλά, θα μπορούσε κανείς να πει. Δυστυχώς! Ήταν απλώς η πρώτη πράξη μιας προσχεδιασμένης αμφίπλευρης επίθεσης κατά της αριστεράς. Από τη μία πλευρά, από εκείνους που δουλεύουν για το ΠΑΣΟΚ και από την άλλη από εκείνους που έχουν ως στρατηγική τους την αφομοίωση του Συνασπισμού από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Οι προστάτες του ΠΑΣΟΚ

Οι άνθρωποι που δουλεύουν για το ΠΑΣΟΚ «φροντίζουν» από τώρα να μετριάσουν τις αναπόφευκτες διαρροές του ΠΑΣΟΚ, καλλιεργώντας κλίμα ότι όλοι ίδιοι είναι, μηδέ της αριστεράς εξαιρουμένης. Όταν θα αρχίσει να πέφτει λίγο φως στις διαδρομές των υπόλοιπων 99 εκατομμυρίων ευρώ - το πρώτο, κατά πάσα πιθανότητα, κατέληξε στο ΠΑΣΟΚ μέσω Τσουκάτου- τα οποία επέτρεψαν στη Ζίμενς να κλείσει με το Ελληνικό Δημόσιο τρεις μεγάλες συμβάσεις, την περίοδο 1996 έως 2003, δηλαδή όλες με κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ, είναι βέβαιο ότι ο απλός κόσμος του ΠΑΣΟΚ θα αισθανθεί προδομένος και θα αντιδράσει.

Αυτές τις αντιδράσεις θέλουν να προλάβουν. Έτσι στις 12 Αυγούστου ο κατά τον Γιώργο Βότση «σεμνός και τολμητίας» καθηγητής Κώστας Μπέης, αναφερόμενος στην πληροφορία που έχει φέρει στη δημοσιότητα ο «διαπρεπής και ευπρεπής» Γιώργος Βότσης, γράφει: Είναι «δυστυχώς, καθώς φαίνεται, ακριβής πληροφορία». Και πιο κάτω: «...(οι άθλιοι!) είχαν εισπράξει πέντε δισεκατομμύρια δραχμές από την προμηθεύτρια εταιρεία για... τις ανάγκες των κομμάτων τους! Όχι! Διάψευση δεν υπήρξε από κανέναν».

Δεν του αρκεί, όμως, αυτό του κ. Μπέη. Κοτζάμ ομότιμος καθηγητής της Πολιτικής Δικονομίας και να αρκεστεί μόνο στην αναπαραγωγή μιας πληροφορίας, λες και είναι Κοροβέσης; Προσθέτει λοιπόν: «Άκουσα μ' αυτήν την ευκαιρία, και άλλες παρόμοιες ιστορίες για αγρίους. Φυσικά, δίχως καμιά χαραμάδα ελπίδας, να πρόκειται τάχα για αδέσποτες και κακόβουλες φήμες. Μελαγχόλησα, λοιπόν».

Εμείς να δεις! Και για να αποφύγουμε ενδεχόμενες παρανοήσεις, δεν πρόκειται περί συνωνυμίας. Είναι όντως ο «σεμνός και τολμητίας Κώστας Μπέης», κατά τον Γιώργο Βότση, τον «διαπρεπή και ευπρεπή» δημοσιογράφο, κατά τον κ. Κώστα Μπέη.

Ο δρόμος είχε ανοίξει για να προβάλουν στο προσκήνιο οι μεγάλοι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματικοί όμιλοι, που χρησιμοποιούν τα εκδοτικά συγκροτήματά τους, και πρωτίστως τα κανάλια τους, ως πολιορκητικούς κριούς της εξουσίας. Έτσι Βήμα, Νέα και Έθνος έπιασαν αμέσως δουλειά.

Χαρακτηριστική της προσπάθειας αυτής είναι και η συνέντευξη του Κώστα Σκανδαλίδη, γραμματέα του ΠΑΣΟΚ την επίδικη περίοδο, στον Ν. Χασαπόπουλο. Μεταξύ άλλων, ο δημοσιογράφος λέει: «Στη δίνη του σκανδάλου της Siemens ενεπλάκη όμως πρόσφατα και η αριστερά». Και ο Σκανδαλίδης απαντά: «Θέλω να είμαι κατηγορηματικός. Δεν έχω κανέναν λόγο ή στοιχείο για να επιβεβαιώσω ή να διαψεύσω παρόμοιες καταγγελίες. Πολύ περισσότερο να τις υιοθετήσω… Δεν είσαι εξ ορισμού καθαρός επειδή εκφράζεις κατά τη γνώμη σου το “λαϊκό συμφέρον” και οι αντίπαλοί σου τα “μονοπώλια” ή το “κεφάλαιο”».

Την ίδια, όμως, μέρα, 24 Αυγούστου, ο Γ. Βότσης μας υπενθυμίζει από την “Ελευθεροτυπία” τι είχε γράψει για το θέμα, αλλά και προσθέτει ότι επιχείρησε τότε να διασταυρώσει τις ανεπιβεβαίωτες φήμες ερωτώντας τους ίδιους τους πρωταγωνιστές:

«Ο Κων. Μητσοτάκης αρκέστηκε να μου πει ότι ήταν επιτακτικά αναγκαίος ο εκσυγχρονισμός του ΟΤΕ και ότι η κυβέρνηση Ζολώτα κωλυσιεργούσε. Λέξη για τη “μίζα”. Ο Χαρ. Φλωράκης, με τον οποίο είχα τότε πολύ καλές σχέσεις… αντέδρασε γελώντας, όταν τον ρώτησα αν ο «Συνασπισμός» το τσέπωσε το ένα δισ. “Και σαν χωρατό είναι κακό, Γιώργη…”. Τον Αν. Παπανδρέου λυπόμουν να τον στενοχωρήσω κι άλλο, έτσι όπως ήταν πια ερείπιο με τη Δήμητρα Λιάνη…»

Απ’ ό,τι φαίνεται, ο δημοσιογράφος δεν θεώρησε επαρκείς τις διαψεύσεις. Τι παραπάνω, αλήθεια, μπορούσαν να του πουν; Ανέμενε, μάλλον, να του προσκομίσουν στοιχεία οι «κατηγορούμενοι» ότι δεν πήραν μίζες. Δεν είχε αυτός, ο δημοσιογράφος, στα αυτιά του οποίου έφτασε η πληροφορία, από άνθρωπο προφανέστατα, ότι Μητσοτάκης, Παπανδρέου και Φλωράκης πήραν “μίζες” για τα κόμματά τους από τη Ζίμενς, την υποχρέωση να ρωτήσει την πηγή του από πού το άκουσε ή πώς το ξέρει, ποιος του το είπε, και βήμα-βήμα προς τα πίσω να αναζητήσει την αλήθεια; Έπρεπε οι «κατηγορούμενοι» να έχουν αποδείξεις για έναν «χρηματισμό» που διαψεύδουν ότι έγινε. Αν αυτό δεν είναι ο παραλογισμός σε όλο του το μεγαλείο, τι είναι;

Προφανώς, συνειδητά και σκόπιμα παράγουν και αναπαράγουν φήμες, για να δώσουν επιχειρήματα στο ΠΑΣΟΚ, όταν θα αρχίσουν να έρχονται στο φως οι αποδείξεις για το πού πήγαν τα 100 εκατομμύρια ευρώ. Τότε, το ΠΑΣΟΚ και τα εκδοτικά συγκροτήματα που το στηρίζουν θα αναμασούν τη συκοφαντία ότι και η αριστερά τα πήρε από τη Ζίμενς. Ελπίζουν ότι έτσι θα καταφέρουν να περιορίσουν τις διαρροές από το ΠΑΣΟΚ.

Οι “αριστεροί” πολέμιοι του Συνασπισμού

Από την πλευρά του Κοροβέση, η επίθεσή του κατά του Συνασπισμού υπηρετεί έναν δυσκόλως υποκρυπτόμενο σκοπό. Να πληγεί η ηθική υπόσταση της αριστεράς που δεν θέλει να διαλυθεί μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Να διευκολυνθεί η στρατηγική της αφομοίωσης του ΣΥΝ από τον ΣΥΡΙΖΑ. Να ολοκληρωθεί η «αριστερή» στροφή με μια ακόμη «αριστερότερη».

Έτσι, ενώ φάνηκε, προς στιγμήν, να μένει ικανοποιημένος επειδή κατάφερε, ανακυκλώνοντας μια πληροφορία, να προκαλέσει απαντήσεις, την επομένη επανήλθε δριμύτερος, ξεκαθαρίζοντας τον στόχο του: την ανανεωτική αριστερά και τον Συνασπισμό.

Τι έκανε, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ; Πώς αντέδρασε; Με μια χλιαρή δήλωση, που διευκρινίζει ότι οι απόψεις του Κοροβέση επί του θέματος είναι προσωπικές και δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.

Ο Αλαβάνος υπήρξε λίγο τολμηρότερος: Αφού έμπλεξε το εγκώμιο του ήρωα της αντίστασης, του ανθρώπου που «με το μαρτύριο και τη μαρτυρία του συνέβαλε στη μεγαλύτερη ήττα ίσως της χούντας σε διεθνές επίπεδο, την αποπομπή της από το Συμβούλιο της Ευρώπης» - που ιστορικά δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, απλώς τρέχουσες σκοπιμότητες υπηρετεί*- του ζήτησε να ανακαλέσει.

Φυσικά, δεν μπορούσε να μην πάρει θέση και ο Γ. Μπανιάς: Στο Κανάλι 1 του Πειραιά χαρακτήρισε «άστοχη» την παρέμβαση του Περικλή Κοροβέση, αλλά δήλωσε ότι είναι κατηγορηματικά αντίθετος με τη διαγραφή του. Ο ίδιος πιστεύει ότι μπορεί να είναι περισσότερο εύστοχος. Ιδού, λοιπόν, τι δηλώνει αμέσως μετά: «Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρχε εκείνη την εποχή, δεν οφείλει λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ να απολογηθεί για πράγματα που δεν ξέρει. Καμία συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, πλην του ΣΥΝ, δεν είχε ανάμειξη είτε στην οικουμενική κυβέρνηση είτε προηγουμένως στην κυβέρνηση Τζαννετάκη».

Θα μπορούσε κανείς να πει στον Γ. Μπανιά ότι, αν και ο Λεωνίδας Κύρκος είχε ανάλογο ήθος, θα μπορούσε κάλλιστα να δηλώσει: «Ο Χαρίλαος Φλωράκης ήταν ο πρόεδρος του ενιαίου Συνασπισμού, αυτός συμμετείχε στη λήψη της επίδικης απόφασης. Εμείς, ως ΕΑΡ, δεν μπορούμε να απολογηθούμε για πράγματα που δεν ξέρουμε». Τι απάντησε όμως;

«Δεν θα έπρεπε ίσως να ασχοληθώ με τις βδελυρές συκοφαντίες που δεν αγγίζουν ούτε τον θανόντα Χαρίλαο Φλωράκη ούτε εμένα. Και φυσικά ολόκληρη την αριστερά, που ούτε είχε ούτε έχει καμία σχέση με τέτοιες φαντασιώσεις».

Δεν μπορούμε, όμως, να αφήσουμε ασχολίαστο ένα ακόμη ατόπημα. Ως απόδειξη ότι οι φήμες αυτές που αναπαρήγαγε ο Κοροβέσης έχουν βάση, ο δημοσιογράφος Γιώργος Βότσης αναφέρει ότι και η προδικτατορική ΕΔΑ ήταν ένα κόμμα που χρηματοδοτούνταν από μεγαλοκαπιταλιστές. «Η χούντα λ.χ. βρήκε στα αρχεία της ΕΔΑ να τη χρηματοδοτούν και μεγαλοκαπιταλιστές, όπως ο Στρ. Ανδρεάδης, ο Γερ. Πλυτάς κ.ά.».

Έγινε, λοιπόν, και η χούντα αξιόπιστη; Η πληροφορία αυτή είναι, μήπως, το ίδιο αξιόπιστη με εκείνη που μιλούσε για φορτία κυνηγετικών όπλων που με την προσθήκη νέας κάνης θα μπορούσαν να μετατραπούν σε πολεμικά, τα οποία επίσης βρήκε η χούντα; Ένα απλό ερώτημα: Ποιος τον εμποδίζει να δημοσιεύσει τις φωτοτυπίες των «εγγράφων» αυτών; Ή μήπως ανακυκλώνει πάλι ανεπιβεβαίωτες φήμες;

Τα πράγματα είναι πλέον καθαρά. Οι άνθρωποι που μέτρησαν το μπόι τους με τον ίσκιο τους λίγο πριν ο ήλιος δύσει, οι άνθρωποι που πίστεψαν ότι έχουν βάλει στο τσεπάκι τους τον κόσμο της ανανεωτικής αριστεράς, θέλουν να ολοκληρώσουν το έργο τους.

* Υποσημείωση:

Αναγνωρίζουμε ότι και ο Περικλής Κοροβέσης, με τη διά ζώσης κατάθεσή του στο Συμβούλιο της Ευρώπης, μαζί με πολλούς άλλους βασανισμένους από τη χούντα - όπως η Κίτυ Αρσένη, η Νατάσα Τσίρκα, ο Πέτρος Βλάσης, κ.ά.- συνέβαλαν στην απόφαση του Συμβουλίου να συνεχίσει τις έρευνές του για την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ελλάδα.

Ένα χρόνο μετά, όταν το Συμβούλιο της Ευρώπης είχε πλέον στα χέρια του έναν ογκώδη φάκελο - χάρις στην επινοητικότητα του σ. Χρήστου Παπαγιαννάκη, που μπόρεσε, παρά την άγρια σωματική έρευνα που του έκαναν οι φύλακες, να επιδώσει δεκάδες επώνυμες καταγγελίες φυλακισμένων - μεταξύ αυτών και όλοι οι φυλακισμένοι Ρηγάδες- στον αντιπρόσωπο του Συμβουλίου της Ευρώπης, που είχε επισκεφθεί τις φυλακές Αβέρωφ, ήταν τέτοιος ο όγκος των καταγγελιών, ώστε να είναι πλέον βέβαιη η αποπομπή της Ελλάδας.

Η χούντα έσπευσε, πριν τη διώξουν, να αποχωρήσει καταγγέλλοντας το Συμβούλιο της Ευρώπης. Μπορεί κανείς να βρει στο περιοδικό Harper’s, του Οκτωβρίου 1969, ένα πολύ μικρό μέρος των καταθέσεων αυτών (των Π. Κλαυδιανού, Αθανάσιου Κανελλόπουλου, Σωτήρη Αναστασιάδη, Νικηφόρου Σταματάκη, Γιάννη Πετρόπουλου, Μιχάλη Απανωμεριτάκη, Παναγιώτη Τζαβέλα, Νίκου Κιάου). Προς τι λοιπόν αυτή η προσπάθεια «αγιοποίησης» του Περικλή Κοροβέση; Είναι προφανές ότι τόσο ο Γ. Βότσης, όσο και ο Αλέκος Αλαβάνος, επιδιώκουν να τον θέσουν στο απυρόβλητο, πάνω από όργανα και θεσμούς.

Αντώνης Μαργαρίτης

Γιάννης Πετρόπουλος

Δημήτρης Μαρκάκης

Θανάσης Αθανασίου

Νικηφόρος Σταματάκης

Η εφημερίδα "Μαρξιστική Φωνή" για τις ραγδαίες εξελίξεις στον ΣΥΝ και το έκτακτο Συνέδριο

Χθες ο πρόεδρος του ΣΥΝ Αλέξης Τσίπρας ανακοίνωσε την πρόθεσή του να διεξαχθεί έκτακτο συνέδριο του κόμματος για να ξεπεραστεί η κρίση που ξέσπασε μετά την αποτυχία στις «Ευρωεκλογές».

Η εφημερίδα «Μαρξιστική Φωνή» που υποστήριξε τη πρωτοβουλία μελών του ΣΥΝ για τη διενέργεια έκτακτου συνεδρίου, πιστεύει ότι η πρωτοβουλία του προέδρου του ΣΥΝ είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Όπως σωστά τόνισε ο σύντροφος Τσίπρας στη σχετική του δήλωση «ο σεβασμός στην αξιοπρέπεια του κόσμου της αριστεράς και βεβαίως η ανάγκη να δοθούν απαντήσεις σε σοβαρότατες πολιτικές και οργανωτικές αδυναμίες, μας οδηγούν σε μια και μοναδική επιλογή, την πιο δημοκρατική που διαθέτουμε: Να δοθεί ο λόγος στα μέλη του κόμματος. Και πρώτα από όλα η ηγεσία του κόμματος να κάνει τον απολογισμό της και να τεθεί υπό την κρίση τους.» Αυτό ακριβώς πιστεύουμε ότι πρέπει να συμβεί. Είναι ώρα οι αγωνιστές της βάσης του ΣΥΝ να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Πρέπει να αξιοποιήσουν την ευκαιρία του έκτακτου συνεδρίου για να διορθώσουν τα λάθη της ηγεσίας. Να συζητήσουν ελεύθερα και δημοκρατικά, με σκοπό να αλλάξει η πολιτική και η τακτική που οδήγησε το κόμμα στην πρόσφατη εκλογική ήττα.

Αυτό το συνέδριο του ΣΥΝ πρέπει να γίνει ένα ορόσημο κλιμάκωσης της αριστερής στροφής του κόμματος και σαφούς επαναπροσδιορισμού των συμμαχιών και των πολιτικών του στόχων. Μέσα από μια δημιουργική συζήτηση είναι ανάγκη να αφαιρεθούν από το πρόγραμμα και την πολιτική του κόμματος όλα τα εναπομείναντα στοιχεία που παραπέμπουν στην «προοδευτική» ή «δημοκρατική» διαχείριση το σάπιου καπιταλιστικού συστήματος και των θεσμών του και να αντικατασταθούν από τις αληθινά ριζοσπαστικές ιδέες της υπεράσπισης μιας δημοκρατικά σχεδιασμένης, κοινωνικοποιημένης οικονομίας και της δημοκρατικής εξουσίας των εργαζόμενων. Χρειάζεται ταυτόχρονα, να επανατεθεί στο προσκήνιο σαν πρώτη πολιτική προτεραιότητα η ζωτική υπόθεση της ενότητας ΣΥΝ-ΚΚΕ. Η ενότητα αυτή που αποτελεί την μόνη πραγματική ενότητα της αριστεράς σήμερα, πρέπει να οικοδομηθεί πάνω στην αγωνιστική δράση για τα στοιχειώδη δικαιώματα των εργαζόμενων και της νεολαίας και να προωθεί σταθερά τον στόχο της εκλογής μιας κυβέρνησης της αριστεράς με σοσιαλιστικό πρόγραμμα.

Η «Μαρξιστική Φωνή» παλεύοντας με συνέπεια για τον σοσιαλιστικό προσανατολισμό και την ενότητα των μαζικών κομμάτων της αριστεράς, παρακολουθεί και θα συνεχίσει να παρακολουθεί με εξαιρετικό ενδιαφέρον τις σοβαρές εξελίξεις στον ΣΥΝ, επιδιώκοντας να συμμετάσχει συντροφικά και δημιουργικά στην κρίσιμη προσυνεδριακή συζήτηση.

Συντροφικά

Η Συντακτική Επιτροπή της εφημερίδας «Μαρξιστική Φωνή» - (www.marxismos.com)

Ο Συνασπισμός είναι κόμμα, δεν είναι "συνιστώσα"

Όταν πριν από 17 χρόνια ιδρύσαμε το κόμμα του Συνασπισμού (ένας τίτλος που συμβολίζει την ενότητα της αριστεράς), κανένας δεν φαντάζονταν ότι κάποιοι στις μέρες μας θα επιχειρούσαν να τον υποβιβάσουν σε "συνιστώσα".

Φυσικά, η πορεία του δεν ήταν πάντα όπως θα τη θέλαμε. Ένα μέρος από τα στελέχη του, μεταξύ των οποίων και η πρώην πρόεδρός μας Μαρία Δαμανάκη, προτίμησαν να μετακομίσουν στο σοσιαλφιλελεύθερο ΠΑΣΟΚ, εξασφαλίζοντας έτσι τη σιγουριά τους και ό,τι άλλο θα προέκυπτε.

Από την άλλη μεριά, μια άλλη μερίδα στελεχών του αριστερού ρεύματος, με πρώτον και καλύτερο τον προηγούμενο πρόεδρό μας σ. Αλέκο Αλαβάνο, προσπάθησαν ντε και καλά να τα ξαναβρούμε με το ΚΚΕ παρ' ότι γνωρίζανε τις μεγάλες διαφορές που μας χωρίζουν. Και παρ' όλο που καθημερινά ακούγαμε του κόσμου τα σχολιανά από την ηγεσία αυτού του κόμματος οι σύντροφοι επιμένανε και ίσως επιμένουν ακόμη...

Αλλά και κάμποσα στελέχη μας από τον ανανεωτικό χώρο του κόμματος φαίνεται πως δεν έπαψαν να επιθυμούν μια προσέγγιση με το ΠΑΣΟΚ πιστεύοντας πως εκεί θα βρούμε το στήριγμά μας, για να μην πω τον σωτήρα μας...

Είχε βέβαια και τις καλές του στιγμές το κόμμα μας και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Ήταν οι ευρωεκλογές του 1994 (επί προεδρίας Νίκου Κωνσταντόπουλου) αλλά και οι βουλευτικές της ίδιας χρονιάς, όπου πήραμε και στις δύο πάνω από 5%, ποσοστό αρκετά ικανοποιητικό για τα πρώτα μας βήματα.

Όλα αυτά ώς που φτάσαμε στον ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή στη συμμαχία του Συνασπισμού με τα διάφορα εξωκοινοβουλευτικά μορφώματα, κινήσεις και ομάδες. Το ιστορικό αυτής της συμμαχίας είναι γνωστό και δεν χρειάζεται να το περιγράψω.

Θα σταθώ μονάχα στα κέρδη και τις ζημιές αυτής της σύμπραξης, αλλά και στην ενδοτική πολιτική του προέδρου και πολλών στελεχών μας, που στάθηκε επιζήμια για το κόμμα μας. Και τούτο γιατί, υπακούοντας στα αριστερίστικα συνθήματα μερικών, λησμόνησαν παντελώς την πολιτική μας για δημοκρατικό δρόμο, Ευρώπη των λαών και κυβερνητικό πρόγραμμα, θεωρώντας πως έφτασε η ώρα να γκρεμιστεί συθέμελα το σύστημα!

Αποκορύφωμα όλων αυτών ήταν η στάση τους στα γεγονότα του περασμένου Δεκέμβρη, που μπορεί να ικανοποίησε τα διάφορα "γκρουπούσκουλα", άρχισε όμως να διώχνει από κοντά μας τον κόσμο της αριστεράς.

Από την άλλη μεριά η προσπάθεια υποβάθμισης του κόμματός μας γίνεται όλο και πιο φανερή. Το όνομα Συνασπισμός ακούγεται όλο και πιο λίγο στον πολιτικό χώρο. Αντικαταστάθηκε παντού με τον ΣΥΡΙΖΑ. Και όσο το απαιτούν οι σύμμαχοι τόσο οι δικοί μας υποχωρούν. Τον τελευταίο καιρό, μάλιστα, φαίνεται πως απαιτούν να μας αφαιρεθεί κάθε πολιτική αρμοδιότητα προς τα έξω.

Σ' αυτό δεν πρωτοστατούν μονάχα οι ηγεσίες των συμμάχων, αλλά όπως φαίνεται και δικά μας στελέχη με πρώτον και καλύτερο τον σ. Αλαβάνο. Μ' ένα λόγο σιγά σιγά υποβιβαζόμαστε και από κόμμα γινόμαστε "συνιστώσα".

Όλα αυτά τα βλέπουν και τα παρακολουθούν τα μέλη μας. Κι ακόμη περισσότερο τα βλέπει ο κόσμος, που μέχρι πρόσφατα στήριζε πολλές ελπίδες σε μας. Γι' αυτό και άρχισε να μας γυρίζει τις πλάτες.

Ιδιαίτερα τις τελευταίες μέρες, με την πρωτοφανή επίθεση που μας εξαπέλυσε ο βουλευτής Κοροβέσης, μια επίθεση που ακόμα δεν καταλάβαμε το ελατήριό της, η απογοήτευση του κόσμου έγινε ακόμη μεγαλύτερη. Κι αν δεν ξεκαθαρίσουμε το γρηγορότερο αυτήν την κατάσταση, τα πράγματα θα χειροτερεύουν...

Αλήθεια σύντροφε πρόεδρε του κόμματός μας, αλήθεια σύντροφοι της Κεντρικής μας Επιτροπής, πιστεύετε πως ο Συνασπισμός δεν μπορεί να πορευτεί χωρίς στηρίγματα;

Πρόγραμμα έχουμε, μπορούμε να φτιάξουμε και καλύτερο. Στελέχη έχουμε πολύ άξια και ικανά όχι μονάχα να κουμαντάρουν το κόμμα, αλλά και να κυβερνήσουν τον τόπο. Γιατί θα πρέπει οπωσδήποτε να βαδίζουμε παρεϊτσα με το ΚΚΕ ή το ΠΑΣΟΚ, αφού και με τους δύο έχουμε πολύ σημαντικές διαφορές;

Όσο για τους τωρινούς μας συμμάχους του ΣΥΡΙΖΑ, όσοι το επιθυμούν και συμφωνούν μαζί μας μπορούν να γίνουν μέλη μας ή να παραμείνουν οπαδοί.

Αυτά θα πρέπει να συζητήσει το διαρκές μας συνέδριο και αυτόν τον δρόμο πρέπει ν' ακολουθήσει με τις αποφάσεις του. Γιατί, αν ανακυκλώσουμε τα προηγούμενα και σηκώσουμε τα χέρια για ν' αποφασίσουμε... και μάλιστα με χειροκροτήματα μια από τα ίδια, το μέλλον του κόμματός μας προβλέπεται σκοτεινό και αδιέξοδο. Ας αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας πριν να είναι αργά.

ΡΟΥΛΑ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΠΟΥΛΟΥ

Η αριστερά μετά τις 12 το βράδυ

Του ΘΑΝΑΣΗ ΜΠΑΡΤΣΩΚΑ*

Οι συζητήσεις, οι αναπολήσεις, τα όνειρα και καμιά φορά και οι αποφάσεις έχουν μια μακρά ιστορική παράδοση στον χώρο της αριστεράς.

Μια απλή ματιά στις βιογραφίες των κλασικών θα μας πείσει ότι αυτό γινόταν, γίνεται και πρέπει να εξακολουθήσει να γίνεται, όχι για λόγους παράδοσης αλλά αρκετές φορές για λόγους ουσίας.

Όμως πάντα σύμφωνα με την ανάγνωση της ζωής των κλασικών, την επόμενη μέρα υπήρχε η συνάντηση με τις αγωνίες του κόσμου της εργασίας, των νέων και ιδιαίτερα εκείνες τις εi;οχές των γυναικών.

Έτσι και σήμερα όλη η αριστερά ακόμη και η «κομματική νομενκλατούρα» με το φως του ήλιου, ανεξάρτητα ώρας, οφείλει να ταυτίζεται με τον πολίτη.

Και οι πολίτες τώρα που γυρίσανε από τις διακοπές, όσοι βέβαια πήγαν, ασχολούνται πολύ με τα μαθηματικά.

ΕΣΟΔΑ - ΕΞΟΔΑ

Και για τους περισσότερους, ιδίως για αυτούς που στο σκέλος των εσόδων η τάση είναι προς το μηδέν, η κατάσταση είναι απελπιστική.

Και η διέξοδος, η πρόταση, ή έστω το χαμόγελο της αριστεράς ποιο είναι;

- Οι "μίζες" του ΄89

- Το αν ο σ. Περικλής είναι «ελέφαντας»

-Το να ρωτήσουμε τον Ανδρουλάκη, τι του είχε πει ο Χαρίλαος

- Να προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε γιατί …….. «σοβάρεψε» ο Χαρίλαος όταν άκουσε το όνομα Κόκκαλης

-Να πάρουμε θέση στο εάν ήταν σωστή η απόφαση της Κομιτερν να τοποθετήσει τον Ζαχαριάδη γραμματέα του ΚΚΕ το 1931.

Πιστέψτε με ότι ιδιαίτερα στην Καισαριανή που κατοικώ τα τελευταία 33 χρόνια δεν ακούγονται αυτά τα πράγματα.

Αντίθετα αυτά που συναντώ λόγω της προγενέστερης ιδιότητάς μου είναι «αν μπορεί να βρεθεί κάποια δουλειά στον δήμο η οπουδήποτε αλλού ακόμη και με stage.

«Δυστυχώς» ο λαός ασχολείται με αυτά τα «μικροπρεπή» ζητήματα, γεγονός που ίσχυε και σε άλλες ιστορικές περιόδους.

Μη ξεχνάμε ότι ένα από τα βασικά συνθήματα της Οκτωβριανής ήταν το χλεπ (ψωμί) .

Έτσι λοιπόν κατά την ταπεινή μου γνώμη μέσα στις μετά τις 12.00 συζητήσεις πρέπει να βάλουμε και την αριστερά που αντιμετωπίζει την πραγματικότητα, κάτι που είναι εξαιρετικά χρήσιμο για όσους επιθυμούν « μεταβολές» ακόμη και στην προσωπική τους ισορροπία και σε όσους είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν «ταραγμένες στιγμές» ίσως πολύ σύντομα.

Ίσως λοιπόν σ. Γιώργο θα ήταν χρήσιμο να πηγαίναμε στη ΔΕΘ. Δεν έχει σημασία ποιος θα είναι μέσα και ποιος έξω. Αξίζει όμως να συναντηθούμε κάτω από κάποιο πανώ που να λέει «ΑΝΤΕΧΩ» και στο επόμενο που να λέει «ΕΛΠΙΖΩ» και σε επόμενο που θα λέει «ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΙ» και ίσως σε κάποιο που θα λέει «ΣΥΓΚΡΟΥΟΜΑΙ».

Και όταν γυρίσουμε ας αρχίσουμε ξανά τη συζήτηση με αυτό που είχε γράψει ένας ακριβός μας σύντροφος:

«Εγώ ποτέ δεν αποδέχθηκα την ήττα

Είναι πολλά τα τιμαλφή που έχω να διασώσω»

* Ο Θανάσης Μπαρτσώκας είναι μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝ

ΥΓ.:

1- Αδυνατώ να αντιληφθώ γιατί τα ζητήματα που θέτουν σήμερα ο σ. Γιώργος Βότσης και ο ακαδημαϊκός Κ. Μπέης δεν τέθηκαν όσο ήταν εν ζωή ο Χαρίλαος Φλωράκης, κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας σύμφωνα με τις περιγραφές.

2- Έχω τη γνώμη ότι θα μπορούσε ο σ. Περικλής Κοροβέσης να πάρει πάνω του το βάρος της απάντησης αντί για την ανακύκλωση.

3- Προσυπογράφω τον τίτλο του άρθρου του σ. Βότση «Κάτω τα χέρια από το σύντροφο Περικλή» με την απαραίτητη διεύρυνση και για τους ποικιλώνυμους «έγκριτους» και τους διάφορους εκδοτικούς μηχανισμούς.

Βούτυρο στο ψωμί

Κι όμως, εγώ θέλω να χω κάτι να «απολογούμαι» γι' αυτό. Μ άλλα λόγια θέλω να δίνω στην κοινωνία και στον εαυτό μου λόγο, όχι ν' απονέμω ντε και καλά ενοχή. Ούτε και να την καλύπτω όμως!. Οι δηλώσεις του σ. Κοροβέση ήταν βούτυρο στο ψωμί όσων θέλουν να μας πείσουν πως όλοι ίδιοι είναι. Πως δεν χρειάζεται, δεν αξίζει, να απολογούμαι για κανέναν και για τίποτα. Πως ο δρόμος της ιδιώτευσης θα με κάνει λιγότερο «κορόιδο».

Όμως, ήταν οι δηλώσεις του σ. Κοροβέση, ή ήταν οι υφέρπουσες επί δύο δεκαετίες φήμες, που δεν φρόντισε εγκαίρως η αριστερά να της αρπάξει από τον γιακά και να τις βάλει στη θέση τους;

Γιατί η γραμμή άμυνας μας, δίχως κανέναν λόγο, μπορεί να διέφερε λόγω μεγεθών από αυτήν των μεγάλων καρχαριών, (και όταν λέω μεγέθη αναφέρομαι όχι μόνο στα μικρά κοινωνικά μας ποσοστά αλλά και στην εμπλοκή μας στα σκάνδαλα, που δεν εξομοιώνεται με όλους αυτούς που πανηγυρίζουν «γιατί θέλουν να μας πείσουν πως όλοι ίδιοι είναι»), αλλά ουσιαστικά, την ίδια γραμμή ακολουθούσε: «Μας συκοφαντούν αφού δεν υπάρχουν στοιχεία», «μας χτυπούν για πολιτικούς λόγους», «πρόκειται περί φαντασιώσεων ενός πότη».

Όλα αυτά δεν έχουν στόχο την πραγματική άρση της ομίχλης στην κοινωνικοπολιτική μας ζωή (στην οποία μετέχει ανάλογα με τα κυβικά του μα και τις αντιστάσεις του ο καθένας κι η καθεμιά) αλλά την άρση οποιασδήποτε κουβέντας που θα πηγαίνει από το επιφαινόμενο του ποιος τα έχει πάρει στα πραγματικά δομικά χαρακτηριστικά της διαπλοκής που αναπαράγουμε, σε διαφορετικές ποσότητες και ποιότητες, όλοι.

Ισχύει, έτσι, αυτό που έγραψε ο Steiner για την κοινωνία-Πολυνείκη, για την αριστερά-Αντιγόνη: Υπάρχουν περιπτώσεις που το κράτος δεν είναι διατεθειμένο να παραχωρήσει την εξουσία του (ούτε) επί του νεκρού. (Το αίτιο της φοβίας του αναζητήστε το στο «Σκάκι» του Αναγνωστάκη, το τραγικότερο ίσως ποίημα της νέας ελληνικής γραμματείας: «Κι αυτή δεν ΄χει τέλος η παρτίδα»)...Ακόμη και νεκρωμένη την κοινωνία την χτυπάμε, ή την αποκαθάρουμε σαν τον Κρέοντα μονίμως με κορώνες εναντίον των «άλλων».

Κι όμως, αφήστε με να μεταφράσω από το βιβλίο le terrorisme inytellectuelle (ed. Perin, Jan Sevvilie): Ο διανοουμενίστικος ολοκληρωτισμός... στοχεύει να άρει το δικαίωμα έκφρασης και διακίνησης διαφορετικών ιδεών... Οι περιστάσεις μπορεί να διαφέρουν, αλλά η μέθοδος παραμένει η ίδια.

«Θεμελιώνεται» στην παγίωση της εντύπωσης ότι στις λέξεις «αυτές» υπάρχει ένα θεμελιώδες κακό (κάτι απόλυτα αντί... αντικομμουνισμός, αντισημιτισμός, αντιχριστιανισμός κ.ά., δική μου υποσημείωση ή κάτι υπέρ... εθνικιστής, εξουσιαστής) έπειτα οδηγούμαστε συνήθως στην ταύτιση του φορέα αυτών των ιδεών με το ίδιο το κακό... ώστε να κατηγορηθεί όχι για αυτά που λέει, αλλά για την κατηγόρια που οι αντίπαλοι του καθρεφτίζουν πάνω του, (ώστε το αντικείμενο της κουβέντας να μεταβληθεί, δική μου υποσημείωση).

Άλλωστε, η περίφημη φράση του Ο. Wilde για τους εθνικιστές, ότι «όχι μόνο δεν θα καταγγέλλουν δημόσια τα «φάουλ» της δικής τους ομάδας, μα θα αναπτύξουν την ψυχολογική «ικανότητα» να μην τα βλέπουν», ισχύει για όλες τις ομάδες τελικά.

Κι όμως, εγώ θέλω να χω κάτι «να απολογούμαι» γι' αυτό, όταν πολλοί προσπαθούν να με πείσουν πως η ιδιώτευση και η κυνικότητα είναι ο μόνος δρόμος. Παιδί που μεγαλώσαμε μες τις κοιλιές μας γενιές και γενιές η αριστερά, («γενιές φαρμάκι αντιλάλησε αδιάφορος ο τιμονιέρης») χρειάζεται μονίμως την προστασία μας, δηλαδή τη συμμετοχή μας.

Όχι τις φοβικές αντιδράσεις μας, λες κι έχουμε να καλύψουμε πιθανές ανομίες κάποιων με τους οποίους δεν μπορεί να ταυτίζεται ο χώρος. Όχι τους μικρούς πονηρούς ολοκληρωτισμούς μας που εντοπίζουμε ειρωνικά μόνο στο ΚΚΕ. Όχι τους μεγάλους συμβιβασμούς μας που «δικαιώνουν» μες την τύφλα τους όσους θέλουν να απαντήσουμε στη διαπλοκή... συνεργαζόμενοι με την μία από τις δυο μεγάλες πηγές της διαπλοκής!! Αυτήν που έκανε επί οικουμενικής δημόσιες σχέσεις πιθανότατα και με χρηματικά ποσά για να «γλυκάνει πρόσωπα», αφήνοντας χρεωμένο (ηθικά και οικονομικά, ιδού η πλάκα...) τον χώρο...σε εποχές που οι ίδιοι, (κι όχι άλλοι) είχαν τα «ηνία».

Ούτε χαροποιώντας κάποιες ιλουστρασιόν μιντιακές «σουπιές», που μέσα στην διαπλοκή οι ίδιες, θα νιώθουν να δικαιώνεται η κενή συνείδησή τους από τις δηλώσεις Κοροβέση, (ή μάλλον τους ψιθύρους που ποτέ δεν απαντήσαμε ανοίγοντας τα παράθυρα μας με αφοβιά και με δικαιοσύνη στο φως) αφού ο αντίπαλος συνειδησιακός πόλος (εμείς) «αποδείχτηκε» ίδιος με τον εαυτούλη τους, κι άρα «θα πάμε σπίτια μας αφήνοντάς τους να ησυχάσουν.» (ονειρευτείτε… μα όσο κάνετε τις ζωές μας εφιάλτη, θα στέλνουμε τους εφιάλτες μας στα όνειρα σας.

Ούτε έχει ανάγκη τις πολιτικές και ηθικές, (όχι δεν είναι αστική ιδεοληψία η ηθική!), παλινωδίες μας που «δικαιώνουν» τους μικροαστούς που κρίνουν από τον καναπέ τους για να «μην λερωθούν», να μην έχουν «ν απολογηθούν» από την συμμετοχή, επιδεικνύοντας χέρια πλυμένα στο απορρυπαντικό που δεν «καθαρίζει» μόνο λεκέδες, μα και το ανθρώπινο είδος... Ούτε την πολιτική αριστερά που συχνά πουλά νταβατζιλίκι στην κοινωνική αριστερά, αφού η τελευταία παλεύει μέσα στα τόσα προβλήματα και τις αντιφάσεις της.

Κι όμως, η γενιά μου, όπως και κάθε γενιά, πίσω από τις αντιφάσεις, τις παλινωδίες, τις ηλιθιότητες, επιδεικνύει ένα πείσμα πολύ κοντά στη μόνη αγιότητα που μπορεί να επιδείξει αυτό το ανίερο πλάσμα που είμαστε όλοι, ένα πείσμα που δεν το κατασιγάσανε οι αιώνες πάνω σ' αυτόν τον πλανήτη, καλυμμένο πίσω από την φράση «θέλω να χω κάτι να απολογούμαι γι' αυτό». Δηλαδή να εξακολουθώ να συμμετέχω, να ελέγχω, να ελέγχομαι, να μου ανήκει η ίδια η προσπάθεια για την οποία αφήνω τα πνευμόνια μου στους δρόμους και αφήνω με πράξεις και στάσεις ζωής έκθετη την «προσωπική μου διαδρομή».

Και γι' αυτό, οι δηλώσεις Κοροβέση είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία, όχι να καταγγείλει ο χώρος τον γενναίο μες τη δημιουργική τρέλα του σύντροφο, αλλά να αποδείξει ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Ό,τι εμείς θέλουμε να 'χουμε κάτι να απολογούμαστε γι αυτό. Ακόμη κι αν το απορρυπαντικό είναι λίγο, εμείς (αν το κάνουμε προσωπική μας υπόθεση) θα αποδειχτούμε αρκετοί. «Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα»...

ΕΛΕΝΗ ΚΑΡΑΣΑΒΒΙΔΟΥ

Αριστερή πολιτική υπηρέτηση του κοινωνικού κινήματος στην προεκλογική συγκυρία κρίσης

Η συγκυρία που διανοίγεται με τα εγκαίνια της ΔΕΘ 2009, όντας σαφέστατα προεκλογική και ταυτόχρονα βαθιά κρισιακή, χαρακτηρίζεται από τρεις κυρίαρχους προσδιορισμούς:

Στο οικονομικό επίπεδο, προβλέπεται από όλες τις πλευρές, το βάθεμα και η όξυνση της καπιταλιστικής χρηματοπιστωτικής κρίσης, που έχει αναδειχθεί εγχώρια και διεθνώς, από το δεύτερο εξάμηνο του 2008, με κύριες εκφάνσεις :

Κατά πρώτο, τη σημαντική παραγωγική ύφεση, η οποία αν στη μεταποιητική βιομηχανία εμφανίζει ήδη μείωση της τάξης του 11%, σε άλλους τομείς όπως οι κατασκευές και οι υπηρεσίες (τουριστικές εκμεταλλεύσεις) φτάνει μέχρι και ποσοστά του 30%.

Κατά δεύτερο, την ισχυρή διεύρυνση της ανεργίας όσο και της μερικής - προσωρινής απασχόλησης, καθώς και ταυτόχρονα της υπεραπασχόλησης. Το επίπεδο της ανεργίας φτάνει στην τρέχουσα περίοδο στο 10%, με τη σαφή προοπτική να προσαυξηθεί στη διάρκεια του 2010 στο επίπεδο του 12%, και συνυπολογίζοντας τη λανθάνουσα ανεργία κ.λπ. στο πραγματικό ύψος του 16%.

Κατά τρίτο, την χρησιμοποίηση της υπαρκτής αντικειμενικής κρίσης της καπιταλιστικής παραγωγής ως εφαλτήριου για τη γενικευμένη περαιτέρω αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων και της αγοράς εργασίας, προκειμένου να συγκρατηθεί η απομειούμενη κεφαλαιοκρατική κερδοφορία σε ανεκτά επίπεδα υπεραξίωσης του κεφαλαίου.

Στο πολιτικό επίπεδο, κύριο μέλημα του αστικού πολιτικού συστήματος στην προεκλογική περίοδο που διανοίγεται, αναδεικνύεται η διασφάλιση μιας σχετικά σταθεροποιημένης κυβερνητικής διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης. Αυτό με χαρακτηριστικά εμβάθυνσης του νεοφιλελεύθερου χαρακτήρα της με φορέα τον ένα από τους δύο πόλους του αστικού δικομματισμού (εν προκειμένω κεντροαριστερής έμπνευσης), χωρίς ωστόσο την αποδυνάμωση του άλλου πόλου (κεντροδεξιάς) κάτω από ορισμένα επίπεδα, που θα μπορούσαν να επιφέρουν την συνολική αποσταθεροποίηση του νεοφιλελεύθερου δικομματισμού (ΠΑΣΟΚ + Ν.Δ. σε επίπεδα περί το 75%). Κι’ αυτό στο πλαίσιο μιας αντικειμενικής ταυτότητας πολιτικών προσανατολισμών ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. σ’ όλα τα επίπεδα της κυβερνητικής πολιτικής : Ταυτόσημη επιδίωξη επιβολής δρακόντειας δημοσιονομικής πολιτικής, ολοκλήρωση της πλήρους αποκρατικοποίησης των κοινωφελών επιχειρήσεων, στήριξη με παντοειδείς τρόπους της ιδιωτικής καπιταλιστικής ανάπτυξης των επιχειρήσεων κ.ά.

Τέλος, στο κοινωνικό επίπεδο, τα ολέθρια αποτελέσματα της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης της σύγχρονης κρίσης της καπιταλιστικής οικονομίας, μπορεί αναμφισβήτητα να τροφοδοτούν τη διόγκωση της λαϊκής δυσαρέσκειας, και να συντείνουν σε ροπές απονομιμοποίησης του αστικού δικομματικού συστήματος, ωστόσο δεν οδηγούν αυτοματοποιημένα προς κινηματικές πρακτικές κοινωνικής αντίστασης, ενώ μπορούν κάτω από ορισμένες συνθήκες (όπως εκδηλώθηκαν στις ευρωεκλογές του Ιουνίου 2009) να ενισχύσουν υπαρκτές τάσεις συντηρητικής λαϊκής αναδίπλωσης.

Μ’ αυτή την έννοια, μπορεί να αναδεικνύονται επιμέρους κινήσεις σε επιχειρηματικό επίπεδο και με αφορμή ακραίες εκδηλώσεις του εργοδοτικού δεσποτισμού (απολύσεις, μείωση απασχόλησης και αποδοχών όπως στη Γουίντ, στην Ελλάκτωρ, στην Ενωμένη Κλωστοϋφαντουργία κ.λπ.), ωστόσο πρόκειται για αντιδράσεις ακραίου αμυντικού εργατικού χαρακτήρα και μεμονωμένης επιχειρησιακής καταγραφής.

Στην τρέχουσα οικονομική συγκυρία, η αδυναμία προβολής αποτελεσματικών συνδικαλιστικών αντιδράσεων μαζικού χαρακτήρα, προέρχεται προφανώς και από τις μεταλλάξεις που έχουν επέλθει στην ίδια την κοινωνική κατάσταση της μισθωτής εργασίας (παρατεταμένος επί μια 20ετία νεοφιλελευθερισμός), αλλά και από την αποψίλωση και παραφθορά του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, που τροφοδοτήθηκε κυρίως από τις συναινετικές και φιλο-εργοδοτικές πρακτικές των πλειοψηφιών στο δευτεροβάθμιο και τριτοβάθμιο επίπεδο του εργατικού συνδικαλισμού.

Το ελληνικό αριστερό κίνημα σε ασύμπτωτες τροχιές

Απέναντι σ’ αυτή τη διαμόρφωση της τρέχουσας κοινωνικής συγκυρίας που χαρακτηρίζεται από την προεκλογική αντιπαράθεση και την όξυνση της καπιταλιστικής κρίσης, πώς διαμορφώνονται οι όροι παρέμβασης του αριστερού πολιτικού, εργατικού ταξικού και ριζοσπαστικού νεολαιίστικου κινήματος στην προοπτική αναχαίτισης των καταστρεπτικών νεοφιλελεύθερων συνεπειών, ανάδειξης μιας αποτελεσματικής ριζοσπαστικής αντιπολίτευσης, διαμόρφωσης των προϋποθέσεων δραστικής αλλαγής του συσχετισμού των δυνάμεων, διάνοιξης δρόμων για την ανάδειξη στρατηγικών αντικαπιταλιστικών κατευθύνσεων;

Η πολυδιάσπαση και οι διαχωριστικές πρακτικές, οι στρεβλώσεις και ανεπάρκειες όσο και τα κρισιακά φαινόμενα, προσδιορίζουν τη συνολική σημερινή φυσιογνωμία της ελληνικής Αριστεράς, που μπορεί μεν να έχει υπερβεί το ιστορικό όριο της πολιτικής της επιρροής του 11% και να έχει φτάσει στο επίπεδο του 14% από τον Σεπτέμβριο του 2007, ωστόσο παραμένει καθηλωμένη σταθερά σ’ αυτή. Κι’ αυτή η διαπίστωση συνοδεύεται από το εξίσου σημαντικό γεγονός της υποχώρησης της κριτικής ριζοσπαστικής αριστερής ηγεμονίας, παρόλη την καταφανή κατάρρευση των αστικών «αξιών» που έφερε στην επιφάνεια η τρέχουσα καπιταλιστική κρίση.

Αλλά και οι κοινωνικές συνδικαλιστικές παρεμβάσεις, παρά την ορισμένη τους ζωτικότητα σε επιμέρους εργασιακούς τομείς, παραμένουν σε ασύμπτωτες μεταξύ τους τροχιές, και με αναιμικά χαρακτηριστικά στο συνολικό επίπεδο (λ.χ. αδυναμία του ΠΑΜΕ να διοργανώσει μαζικά την πανελλαδική απεργία στους κλάδους όπου πλειοψηφεί για τις ΣΣΕ μέσα στον Ιούλιο 2009).

Το ΚΚΕ, παρόλη τη διασφάλιση της πρωτοκαθεδρίας στην ελληνική Αριστερά, και παρόλο τον έντονο εργατικό ακτιβισμό που αναπτύσσει το ΠΑΜΕ πρόσφατα, εντούτοις συνεχίζει να χαρακτηρίζεται από τον ισχυρό πολιτικό του υποκειμενισμό, να αναδεικνύει μια σταθερή διαχωριστική πρακτική απομονωτισμού, αποσκοπώντας στην πολιτική ενίσχυση του εαυτού του και αδυνατώντας να πολιτευτεί ως τροφοδότης μιας πλατιάς αριστερής λαϊκής ενότητας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μετατραπεί στο πολιτικό πεδίο ανάδειξης και αναπαραγωγής μιας βαθιάς κρίσης και πολυσήμαντων αντιφάσεων, εξαιτίας κυρίαρχα της αμφισημίας - διγλωσσίας που καταγράφεται (απότοκη της εκσυγχρονιστικής παρέμβασης της Ανανεωτικής Πτέρυγας του ΣΥΝ ), θέτοντας σε αμφιβολία τη δυνατότητα ανταπόκρισης στον αναγκαίο ρόλο μιας δυναμικής κοινωνικής αντιπολίτευσης, όπως τουλάχιστον έχει με καθαρότητα υποδειχθεί από τις ριζοσπαστικές δυνάμεις που επιδιώκουν τη δημοκρατική του ανασύνθεση και τον αντισυστημικό του προσανατολισμό.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παρόλη την επίτευξη της συμμαχικής συμπαράταξης επιμέρους αντικαπιταλιστικών σχηματοποιήσεων (ΜΕΡΑ και ΕΝΑΝΤΙΑ), κατέδειξε την αδυναμία απόκτησης ευρύτερου ακροατηρίου (πέραν του ιστορικού 0,2% + 0,2% = 0,4%), όσο και την αποστασιοποίηση από τις όποιες κινήσεις και διεργασίες του ευρύτερου αριστερού λαϊκού κινήματος, ενώ τα δύο μαρξιστικά - λενινιστικά ΚΚΕ παραμένουν εξίσου αποστασιοποιημένα.

Ενωτική μετωπική ριζοσπαστική κοινωνική αντιπολίτευση

Παρόλα αυτά, δηλαδή την κίνηση σε ασύμπτωτες τροχιές των δυνάμεων του ελληνικού αριστερού, εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος, την απουσία όρων ενωτικής αριστερής λαϊκής συμμαχίας, εντούτοις στη συγκυρία που διανοίγεται (προεκλογική αντιπαράθεση - βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης), είναι δυνατή η ανάδειξη όρων αποτελεσματικής αριστερής λαϊκής αντιπολίτευσης, ισχυρού κλονισμού του αστικού δικομματισμού και ματαίωσης της όποιας αυτοδυναμίας της κεντροδεξιάς ή της κεντροαριστεράς.

Αυτό μπορεί να πραγματοποιηθεί με την υιοθέτηση μιας πολιτικής γραμμής τουλάχιστον παράλληλων μετωπικών πολιτικών παρεμβάσεων, βαθιά κοινωνικού χαρακτήρα, του συνόλου των αριστερών εργατικών και νεολαιίστικων δυνάμεων (οι συγκλίσεις στους διεκδικητικούς στόχους είναι περισσότερο από προφανείς και πολυπληθείς), στα καίρια μέτωπα των κοινωνικών αντιπαραθέσεων, μιας de facto αριστερής λαϊκής ενότητας ριζοσπαστικής αντιπολίτευσης στις νεοφιλελεύθερες εκδοχές διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης.

Κι’ αυτό μακράν της επικράτησης λογικών του εκλογικού κομματικού υποκειμενισμού, αλλά απεναντίας στη βάση της ενίσχυσης του εργατικού και νεολαιίστικου κοινωνικού αντιπολιτευτικού κινήματος, έτσι ώστε να ορθωθεί απέναντι στην όποια κυβερνητική εναλλαγή του νεοφιλελεύθερου δικομματισμού, ένα ισχυρό ριζοσπαστικό κοινωνικό μέτωπο, ικανό να διαδραματίσει τον ρόλο της αποτελεσματικής αριστερής λαϊκής αντιπολίτευσης.

Κυρίαρχη κατεύθυνση για την ελληνική Αριστερά και ιδιαίτερα για τον ΣΥΡΙΖΑ, με αφορμή την αφετηρία της ΔΕΘ 2009, δεν μπορεί να είναι η εκλογικίστικη έκφραση των λαϊκών αναγκών και άρα η ένταση του πολιτικού υποκειμενισμού των αριστερών πολιτικών σχηματισμών, και μάλιστα με ανταγωνιστικούς μεταξύ τους όρους. Απεναντίας, καθοριστικός χρειάζεται να είναι ο ρόλος του αριστερού κινήματος, στα ζωτικά πεδία των κοινωνικών ανταγωνισμών, σε μια κατεύθυνση ριζοσπαστικής αντιπολίτευσης, με στόχευση την ανάδειξη ενός πλατειού και ισχυρού αριστερού κοινωνικού μετώπου, που να μπορεί να αντιπαρατεθεί αποτελεσματικά στον καταιγισμό των νεοφιλελεύθερων μέτρων που υπαγορεύουν οι διεθνικοί καπιταλιστικοί οργανισμοί όσο και τα επιχειρηματικά εργοδοτικά κέντρα, καθώς και απέναντι στο αστικό πολιτικό μπλοκ, στην κεντροαριστερή και κεντροδεξιά του εκδοχή. Η διεύρυνση της πολιτικής επιρροής και ισχύος της ελληνικής Αριστεράς δεν μπορεί παρά να είναι το αποτέλεσμα αυτής της ενωτικής κοινωνικής αριστερής δράσης κι’ όχι το αντίστροφο.

Αν έτσι έχουν τα πράγματα (υπηρέτηση του λαϊκού αντιπολιτευτισμού από την αριστερή πολιτική ριζοσπαστικότητα), κι’ εφόσον από όλες τις πλευρές αναγνωρίζεται ότι «την κρίση οφείλει να πληρώσει το κεφάλαιο» (που την έχει δημιουργήσει), τότε ο πολιτικός παρεμβατισμός της ελληνικής Αριστεράς στο κοινωνικό επίπεδο δεν μπορεί να συνδέεται ή να παραπέμπει στον οποιονδήποτε διακηρυγμένο ή συγκαλυμένο κυβερνητισμό.

Πρόκειται για την απόρριψη της προοπτικής της κεντροαριστερής συμπαράταξης (που υποστηρίζεται από την Ανανεωτική Πτέρυγα του ΣΥΝ), όπου και οι όποιοι προσανατολισμοί «δημοκρατικών προοδευτικών» διαρθρωτικών αλλαγών δεν μπορούν παρά να συνθλιβούν κάτω από τις ήδη προκαθορισμένες σταθερές των προγραμματικών εξαγγελιών του ΠΑΣΟΚ (λ.χ. περιοριστική δημοσιονομική πολιτική, προτεραιότητα των καπιταλιστικών επιχειρηματικών επιδιώξεων κ.λπ.). Πρόκειται εξίσου από την άλλη πλευρά για τον παραμερισμό μιας ορισμένης πολιτικής λογικής «κυβερνητικής προτασεολογίας» από αντιπολιτευτικές θέσεις, που εξαντλείται σε «προτάσεις» άμεσων μέτρων, οι οποίες δεν μπορούν να εφαρμοστούν αντικειμενικά (εφόσον πλειοψηφεί ο αστικός δικομματισμός) και δεν αντιπροσωπεύουν διεκδικητικούς ριζοσπαστικούς στόχους.

Μακριά έτσι από τον εκλογικισμό και την κάθε μορφής κυβερνητική προτασεολογία, σε αντίθεση με την όποια κεντροαριστερή σύμπραξη, η αριστερή ριζοσπαστική παρέμβαση στην περίοδο που διανοίγεται : Τροφοδοτεί ισχυρά το κοινωνικό κίνημα για την αντιμετώπιση των συνεπειών της καπιταλιστικής κρίσης. - Συμβάλλει στην ανάπτυξη παράλληλων ενωτικών εργατικών και νεολαιίστικων λαϊκών παρεμβάσεων απέναντι στη νεοφιλελεύθερη κυβερνητική διαχείριση. - Αναδεικνύει τον ριζοσπαστικό αντιπολιτευτικό χαρακτήρα των μετωπικών κοινωνικών δράσεων οδηγώντας στην αναζήτηση αντικαπιταλιστικών διεξόδων στις οικονομικές και πολιτικές αντιπαραθέσεις. - Προβάλλει τη λογική των ενωτικών ταξικών κινητοποιήσεων επιδιώκοντας τη μετωπική πολιτική τους αντιστοίχηση στην κατεύθυνση του κλονισμού της νεοφιλελεύθερης κυβερνητικής διαχείρισης του αστικού δικομματισμού.

ΑΝΕΣΤΗΣ ΤΑΡΠΑΓΚΟΣ

Συντονιστικό ΣΥΡΙΖΑ Θεσσαλονίκης

"Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω"

"Πολύ κακό για το τίποτα" θα μπορούσε να πει κανείς για τον θόρυβο που ξεσηκώθηκε από τη συνέντευξη του αρθρογράφου συνεργάτη της "Ελευθεροτυπίας" και βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Περικλή Κοροβέση. Ο Κοροβέσης είπε σε συνέντευξή του στο "Κανάλι 1" του Πειραιά ότι "Έχει γραφτεί στην "Ελευθεροτυπία" από τον δημοσιογράφο Γιώργο Βότση και τον καθηγητή Κώστα Μπέη ότι "Επί οικουμενικής κυβέρνησης είχαν πάρει μίζες όλα τα κόμματα συμπεριλαμβανομένου του Ενιαίου Συνασπισμού" και δεν έχει βγει σχετική διάψευση" και ότι "ο καπιταλισμός σήμερα είναι μαφιόζικου τύπου" λέγοντας ότι "οι Πολυεθνικές λειτουργούν μέσω των μιζών που δίνουν στις κυβερνήσεις για να παίρνουν κρατικές προμήθειες". Η συνέντευξη αναμεταδόθηκε από τα μαζικά μέσα, και αργότερα βγήκαν οργισμένες διαψεύσεις από τις ηγεσίες των κομμάτων της αριστεράς. "ΚΚΕ" και "ΣΥΝ", αλλά και από τον Αλέκο Αλαβάνο που δήλωσε ότι "πλήγωσε την αριστερά".

Ο Περικλής Κοροβέσης δεν είναι τυχαία προσωπικότητα. Έχει αποδείξει ότι το λέει η ψυχή του. Την εποχή της δικτατορίας βασανίστηκε από τη χούντα. Τα βασανιστήρια τα περιέγραψε σε ένα βιβλίο με τίτλο "Ανθρωποφύλακες". Έγινε τότε θόρυβος από τον διεθνή Τύπο και τον κάλεσαν και κατέθεσε στο Συμβούλιο της Ευρώπης. Μέσα από μια συνέντευξή του στην εκπομπή "Πρωταγωνιστές" του Σταύρου Θεοδωράκη ("ΜΕΓΚΑ") τον παρακολουθήσαμε να κατοικεί σ' ένα ημιυπόγειο στο κέντρο της Αθήνας.

Στα άρθρα του στην "Ελευθεροτυπία" είναι μετριοπαθής και λέει αλήθειες χωρίς να χαρίζεται ούτε στον χώρο που ανήκει. Κι αυτό δείχνει γενναιότητα και μεγαλείο ψυχής. Είναι ένας άνθρωπος που δεν έχει τίποτα δικό του και δεν έχει τίποτα να χάσει "εκτός από τις αλυσίδες του" είναι ανεξάρτητος αριστερός, αδέσμευτος και ελεύθερος "συλλογάται όποιος συλλογάται ελεύθερα", είπε ο μεγάλος Έλληνας διαφωτιστής Ρήγας Φεραίος. Δεν γνωρίζω αν πήρε μίζες τότε ο ενιαίος Συνασπισμός. Αυτοί φέρουν το βάρος της απόδειξης. Μα μήπως και τα δύο κόμματα του δικομματισμού δεν διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους ότι δεν έχουν σχέση με το "έγκλημα" αν και είναι βουτηγμένα στις μίζες και στην διαφθορά; Το θέμα για μένα είναι ότι κανείς δεν είναι εκτός ελέγχου και κριτικής. Νομίζουν οι ηγεσίες της αριστεράς ότι η αριστερά είναι στο απυρόβλητο και ότι "η κόλαση είναι οι άλλοι;" Δεν βλέπουν πως κατέρρευσε ο υπαρκτός σοσιαλισμός εξαιτίας του μονοκομματισμού και της αδιαφάνειας και φυσικά όχι μόνο. Ποιος αρχαίος είχε πει "φίλος μου μεν ο ΠΛΑΤΩΝ φιλτάτη δε η αλήθεια;". Με αυτή τη συλλογιστική επαινώ τον Περικλή Κοροβέση και το ακέραιο ήθος του και ότι είναι εκτός κομματικής πειθαρχίας που περιορίζει την ελευθερία εν ονόματι του κομματικού πατριωτισμού.

 

ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ - ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

 

Δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε την ύβρι από την κριτική

Αγαπητή Αυγή,

Μετά την ανάγνωση και του κυριακάτικου φύλλου, έλαβα την απόφαση να σου γράψω. Την Τετάρτη 19.8.2009 τηλεφώνησα στον συντάκτη κ. Γιώργο Μελιγγώνη, για να του παραπονεθώ -δεν θα έλεγα διαμαρτυρηθώ για την "ΑΥΓΗ"- α) διότι γράφατε μόνο ορισμένα σημεία της συνέντευξης Π. Κοροβέση (ενώ καταλάβαινα ότι είχε πει πολύ περισσότερα), β) για την απαράδεκτα χλιαρή ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ ("είναι προσωπικές απόψεις που δεν συμμερίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ", ως εάν δεν υπάρχει το ρήμα "καταδικάζω" ή "αποδοκιμάζω" ή άλλο ισοσθενές), και γ) για την, κατά τη γνώμη μου, δημοσιογραφική υποβάθμιση, ή εσφαλμένη και υποτονική εκτίμηση, του ζητήματος, την ημέρα εκείνη. Που θεωρούσα πελώριο. Αρνητικά. Αφού χτυπούσε "τα άγια των αγίων μας".

Η πραγματικότητα ξεπερνούσε τις υπόνοιές μου, με τη δημοσίευση ολόκληρης της συνέντευξής του, του άρθρου του στην "Ελευθεροτυπία" και τη συνέντευξή του στον Ν. Φίλη. Ύβρις για την αριστερά. Όχι μόνο τα είπε, όχι μόνο τα επαναλαμβάνει επιμένοντας ("χωρίς στοιχεία" όπως ομολογεί), ως εάν δεν καταλαβαίνει ή αδιαφορεί για τις συνέπειες που προκαλεί, αλλά επιπλέον απαιτεί εμείς να μην καταλαβαίνουμε τι διαβάζουμε. Η έπαρση ("χαίρομαι που με μια δήλωση υπήρξαν αντιδράσεις"), ο εγωισμός ("ο μόνος που μπορεί να με διαγράψει είναι ο εαυτός μου"), η αλαζονεία και η πρόκληση (στις απαντήσεις στον Νίκο Φίλη) στην κορύφωσή τους. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο διαπαιδαγωγούνται οι νεότεροι στις αριστερές ιδέες; Ποια διαφορά θα είχε μια "αστική" αντιμετώπιση;

Ποια τα ηγετικά αντανακλαστικά; Η συνεδρίαση της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ ορίστηκε για την Τρίτη (ο καιρός είναι όλος δικός μας, φαίνεται). Ως εάν χρειάζεται να το ψάξουμε, να το σκεφτούμε καλά - δεν μιλώ για διαγραφή, αλλά για την ουσία και την απάντηση που θα δώσουμε στην ελληνική κοινωνία. Μετά τρεις ημέρες σιωπής ο Αλαβάνος χαρακτήρισε τη συκοφαντία αυτή, απλά και μόνο "σοβαρό πολιτικό λάθος" ευτυχώς που συμπλήρωσε ότι συνιστά "πλήγμα για τον κόσμο μας",  ο Γλέζος "ανύπαρκτο θέμα", ο Μπανιάς "άκαιρη και άστοχη παρέμβαση". Να συνεχίσω; Προς τι;

Μοιάζουμε, ως συλλογικότητα, ως να μην μπορούμε να ξεχωρίσουμε τη διαφορά μεταξύ της κριτικής προσέγγισης και αντιπαράθεσης με μια πολιτική επιλογή ή θέση, που δικαιούται να κάνει ο καθένας δημόσια, από την αμφισβήτηση της ίδιας της ταυτότητάς μας. Της πεμπτουσίας του είναι μας.

Και οι επιστέλλοντες άρθρα; Προβαίνουν σε συμψηφισμούς. Για το 1989 και για το σήμερα. Για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.

Κάθε φορά που στενοχωριέμαι, αναβλύζουν στίχοι (από διαβάσματα) στο μυαλό μου. Για να στηλωθώ. Επίμονα έρχονται κι επανέρχονται τις μέρες αυτές, αυτοί του Κ. Βάρναλη, από το ποίημά του "Στην Εξορία", "... μαζί μας τελευταίοι με το βαπόρι / πρεζάκηδες αλάνια λαθρέμποροι / ξεπίτηδες για να φανεί πως ίσια / λογιούνται η Λεφτεριά και τα χασίσια".

Το κράτος, μπορούσε να ξεχωρίσει, αλλά το έκανε "ξεπίτηδες".

Ορισμένοι του χώρου μας μπορούν να ξεχωρίσουν πράγματα; Την ύβρι από την κριτική; Ή βρισκόμαστε σε πλήρη σύγχυση;

Για ένα είμαι βέβαιος. Ο λαός μπορεί να ξεχωρίσει.

 

Με αγάπη

ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ ΣΠ. ΘΩΜΟΠΟΥΛΟΣ,

Δικηγόρος, μέλος της Π.Κ. Αλίμου ΣΥΝ

Όχι άλλη εσωστρέφεια...

Παρακολουθώ μετά τις ευρωεκλογές όλα όσα διαδραματίζονται στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και θλίβομαι πραγματικά. Όπως θλίβονται πιστεύω και οι περισσότεροι φίλοι του χώρου της δημοκρατικής, ριζοσπαστικής, ανανεωτικής αριστεράς (και τα 3 αποτελούν απαραίτητα χαρακτηριστικά μιάς σύγχρονης αριστεράς). Όσα ακολουθούν είναι απόψεις ενός απλού, ανένταχτου πολίτη, με ενδιαφέρον για τον χώρο και κυρίως ενδιαφέρον για όσους πολίτες υποφέρουμε από τις επώδυνες πολιτικές και φρίττουμε από τα σκάνδαλα του δικομματικού συστήματος.

Είναι γεγονός ότι το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές δεν ήταν το αναμενόμενο, όμως δε χρειάζεται να γίνει και εμφύλιος πόλεμος! Εκείνο που χρειάζεται να γίνει είναι μια ανάλυση σε βάθος από τα θεσμοθετημένα όργανα του κόμματος, εξαγωγή συμπερασμάτων για να μην επαναληφθούν τα ίδια λάθη και κυρίως στροφή και δράση προς τα έξω, δηλ. προς την κοινωνία και τα ιδιαίτερα πληττόμενα τμήματά της. Αντιθέτως βλέπουμε πολλά προβεβλημένα στελέχη να βγαίνουν στα ΜΜΕ και να κάνουν δηλώσεις σε βάρος προσώπων, τάσεων, συνιστωσών κ.λπ. Μα καλά δεν αντιλαμβάνονται ότι παίζουν το παιχνίδι τους, παρέχοντας πικάντικη τροφή απαραίτητη για την κερδοσκοπία τους και ταυτοχρόνως τραυματίζουν την ενότητα του κόμματος τους;

Δεν αντιλαμβάνονται ότι αποτελούν μια καλή ευκαιρία να αποστραφεί η προσοχή του κόσμου από τους πραγματικά υπεύθυνους για τη σημερινή κατάσταση του τόπου; Δε θα είχα καμία ένσταση αν αυτές οι αντιρρήσεις και οι ισχυρές διαφωνίες μεταξύ προσώπων και τάσεων διατυπώνονταν κατά τη διάρκεια ενός συνεδρίου και αποτελούσαν τροφή ενός γόνιμου διάλογου, που θα οδηγούσε στη λήψη πλειοψηφικών αποφάσεων, δεσμευτικών για όλους. Διότι στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ παρατηρείται το φαινόμενο να προβάλλονται πολλές, αντίθετες και μειοψηφικές απόψεις, οι οποίες δημιουργούν σύγχυση στον κόσμο και όχι οι αποφάσεις των συνεδρίων ή των συμφωνιών για τη σύσταση του ΣΥΡΙΖΑ!

Αντί να προβάλλεται στην κοινωνία και να εμπλουτίζεται το πρόγραμμα του ΣΥΝ, που καταρτίστηκε προσφάτως, αντί ν’ αποσαφηνίζονται και να συμπληρώνονται οι θέσεις του, αντί να προτείνονται λύσεις που θα δίνουν διέξοδο από τα μεγάλα και καυτά προβλήματα του τόπου, υπάρχει στον χώρο μια απέραντη και αυτοκαταστροφική εσωστρέφεια.

Τώρα ήρθε και η συνέντευξη Π. Κοροβέση να δημιουργήσει ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα, πιστεύω και με ευθύνη στελεχών του ΣΥΝ, που «τσίμπησαν» και παρασύρθηκαν από τα κόλπα της δημοσιότητας. Διότι προκαλεί εντύπωση ότι ο κ. Κοροβέσης μίλησε για τον τότε ενιαίο Συνασπισμό, του οποίου το μεγαλύτερο κομμάτι αποτελούσε το ΚΚΕ, όμως τα ΜΜΕ ασχολήθηκαν και ασχολούνται, σχεδόν αποκλειστικά, με τον ΣΥΝ και όχι τόσο με το ΚΚΕ, που καθάρισε το θέμα με μια δήλωση. Τόσο μέλι έχει αυτή η αριστερά για τα μέσα ή μήπως και κάποια μέλη της τους δίνουνε τροφή; Και η αντίδραση ήταν υπερβολική, διότι μπορεί χωρίς αμφιβολία οι δηλώσεις Κοροβέση να ήταν λανθασμένες και αστήρικτες, αλλά δεν πιστεύω ότι ήταν σκόπιμες. Ο άνθρωπος δεν ήθελε να πλήξει την αριστερά, ήθελε να την εξαγνίσει με λάθος τρόπο.

Όσο για τη γνωστή πρόταση του Λεωνίδα Κύρκου για συνάντηση με το ΠΑΣΟΚ, πιστεύω ότι προκύπτει από την αγωνία και το ενδιαφέρον του ν’ υπάρξει μια ανακούφιση στην καθημερινότητα των πολιτών. Για αυτό και τα προβλήματα, επί του παρόντος κατά τη γνώμη μου ανυπέρβλητα, που συναντάει αυτή η πρόταση τοποθετούνται από τον Ιστορικό ηγέτη της αριστεράς σε δεύτερη μοίρα. Διότι δεν υπάρχει λευκή κόλλα αναφοράς ούτε από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ ούτε από την πλευρά του ΣΥΝ.

Το ΠΑΣΟΚ έχει να επιδείξει ένα ένοχο παρελθόν, που δεν έχει αποποιηθεί, αντιθέτως το υπερασπίζεται και επιπλέον διέπεται από ένα πρόγραμμα, που φέρει έντονες νεοφιλελεύθερες πινελιές όσο και αν είναι προσεκτικά διατυπωμένο. Επίσης δε πιστεύω ότι θα πρέπει να δίνεται τόσο μεγάλη σημασία σε δηλώσεις και εξαγγελίες στελεχών ή και του αρχηγού του, διότι αυτές εύκολα λησμονούνται. Επιπλέον δεν πιστεύω ότι το ΠΑΣΟΚ επιθυμεί πραγματικά συνεργασία με τον ΣΥΝ. Περισσότερο την αυτοδυναμία του επιζητά και την κατάληψη της εξουσίας, αλλά όταν δε του βγαίνει δηλώνει ανοιχτό σε προγραμματικές συγκλίσεις. Με λίγα λόγια υπάρχει ζήτημα εμπιστοσύνης προς το ΠΑΣΟΚ και το βασικό κριτήριο για να συγκλίνουν και κυρίως να συνεργαστούν δύο πλευρές είναι να υπάρχει αμοιβαία εμπιστοσύνη.

Αν δεν υπάρχει δε μπορεί να υπάρξει καμία συμμαχική απόπειρα. Ο ΣΥΝ από την άλλη έχει απόφαση συνεδρίου που δεν υιοθετεί σύγκλιση με τον χώρο του ΠΑΣΟΚ. Βέβαια η απόφαση αυτή μπορεί ν’ αλλάξει, αλλά χρειάζεται προηγουμένως να πραγματοποιηθεί συνέδριο. Πάντως η άποψή μου είναι ότι εκείνο που χρειάζεται είναι να δημιουργηθεί μια μεγάλη και σύγχρονη αριστερά, όσο το δυνατόν πιο ενωμένη, που να μπορεί να κάνει προτάσεις, οι οποίες θα δίνουν λύσεις στα χρονίζοντα προβλήματα της κοινωνίας. Μόνο έτσι μπορεί να πείσει και ν’ αλλάξουν οι συσχετισμοί. Στην παρούσα φάση μια συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ θα οδηγούσε τον ΣΥΝ σε μαρασμό και απορρόφησή του από το ΠΑΣΟΚ.

Τέλος χρειάζεται περισσότερη στήριξη ο πρόεδρος Τσίπρας διότι είναι ο εκλεγμένος ενός συνεδρίου. Ως νέος είναι φυσικό ότι θα κάνει και λάθη, όμως έχει το συγκριτικό πλεονέκτημα να μπορεί να βελτιώνεται με τον χρόνο και μελλοντικά ενδεχομένως να γίνει πολύ καλύτερος από άλλους, που θεωρούν εαυτούς καταλληλότερους για αυτή τη θέση. Άλλωστε το γεγονός ότι ήταν νέος, αγωνιστής από μικρός, γνώστης του χώρου και άφθαρτος, δεν ήταν μερικά στοιχεία, που έκαναν την υποψηφιότητά του να συναντάει γενική αποδοχή στο κόμμα και στην κοινωνία; Γιατί τώρα όλοι προσπαθούν να του πριονίσουν την καρέκλα; Μήπως οι καρέκλες έχουν γίνει τόσο πολύ επιθυμητές και στην αριστερά; Κατά τη γνώμη μου ο Α. Τσίπρας βελτιώνεται διαρκώς και αυτό είναι ορατό. Και είναι πολύ προσεκτικός και καλά κάνει αφού είναι πρόεδρος ενός πολυτασικού κόμματος. Το θέμα όμως είναι να μην αναλώνεται μόνο στην τήρηση των απαραίτητων ισορροπιών, αλλά να προσπαθεί να προωθεί και τις θέσεις του κόμματός του.

Αύγουστος '09

ΠΑΝΟΣ ΚΑΤΣΟΥΛΑΣ

Καθηγητής Δημόσιας Β/θμιας Εκπ/σης

Πρόεδρος ΔΣ Β' ΕΛΜΕ Κορινθίας

Αλέξη, τώρα

Του ΒΑΓΓΕΛΗ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ*

Η στοχευμένη αμφισβήτηση του προέδρου του ΣΥΝ, Αλέξη Τσίπρα, από τον πρόεδρο της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέκο Αλαβάνο, άνοιξε την πόρτα σε μια κρίση που τροφοδοτείται ασταμάτητα. Τελευταία δε, και με την άδικη, ακατανόητη και χωρίς προηγούμενο πρόκληση του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Περικλή Κοροβέση (η αδράνεια στην αντιμετώπισή της αποτελεί ύβρι για τον χώρο), έριξε στο μάτι του κυκλώνα την αριστερά, δημιουργώντας ερωτήματα στην υπεράσπιση του οράματος της μεγάλης αριστεράς.

Έδωσε επίσης την ευκαιρία σε κάποια στελέχη του ΣΥΝ και των άλλων συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ να αμφισβητήσουν ζητήματα λυμένα, είτε με αποφάσεις συνεδρίων, όπως η συμμετοχή στον ΣΥΡΙΖΑ και η μη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, είτε με ιδρυτικές συμφωνίες, όπως ότι επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο εκάστοτε πρόεδρος του ΣΥΝ.

Υπερασπιστήκαμε τα πάντα, τον πλουραλισμό, την άποψη, την ελευθερία, τις δημοκρατικές διαδικασίες κ.λπ. Τελευταία κατοχυρώσαμε και το δικαίωμα στη συκοφαντία. Για φιλότιμο θα μιλήσουμε κάποια στιγμή;

Σε αυτή την αυτοκαταστροφική μανία πρέπει να μπει τέλος. Ο ΣΥΝ οφείλει να απαντήσει δημοκρατικά, αριστερά, προς όλους τώρα: Έκτακτο συνέδριο ανασυγκρότησης του ΣΥΝ και επανίδρυση του ΣΥΡΙΖΑ.

Σαφές όραμα σ' όλες τις συνιστώσες υπάρχει και είναι η ενότητα των δυνάμεων της αριστεράς, των Κινημάτων και της Οικολογίας, αυτό που δεν υπάρχει είναι ένα αποδοτικό πλαίσιο λειτουργίας, αφού τόσο οι τάσεις του ΣΥΝ έχουν υποκαταστήσει την κομματική λειτουργία στο σύνολό της όσο και μερικές συνιστώσες "βολεύονται" με τον σημερινό παραλυτικό τρόπο λήψης των αποφάσεων. Κανένας δεν μπορεί να απαντήσει με σαφήνεια πού και πώς παίρνονται οι αποφάσεις που αφορούν την πολιτική λειτουργία της παράταξης.

Πότε θα καταλάβουν οι ηγετικές ομάδες του χώρου ότι ο κόσμος μας είναι θυμωμένος και ζητεί ξεκάθαρες λύσεις;

Αλέξη Τσίπρα, είναι η ώρα σου.

Η ελληνική κοινωνία, που με την εκλογή σου στην ηγεσία του ΣΥΝ έστρεψε το βλέμμα πάνω σου, ελπίζει ακόμη.

* Ο Βαγγέλης Αποστόλου είναι μέλος της Π.Γ. του ΣΥΝ, πρώην βουλευτής Ευβοίας

 

Να ακουστούν ξεκάθαρες και τολμηρές θέσεις

Το σοβαρό σφάλμα του Περικλή Κοροβέση να ανοίξει ένα υπαρκτό πολιτικό ζήτημα σε μια χρονική στιγμή που έχουμε να λύσουμε άλλα σοβαρότατα προβλήματα (του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ) δεν μπορεί να κρύψει την υποκρισία όσων αντιδρούν στο όνομα της διαχρονικά άμεμπτης ηθικής της αριστεράς! Η συμμετοχή του ενιαίου Συνασπισμού στις κυβερνήσεις Τζανετάκη και Ζολώτα τον κατέστησε αυτόματα υπόλογο για όσα σκανδαλώδη έγιναν εκείνη την περίοδο, για να μη μιλήσουμε για τα τραγικά πολιτικά σφάλματα της περιόδου εκείνης που ακόμα μας κυνηγούν σαν φαντάσματα και σήμερα. Οι εκπρόσωποι της Ανανεωτικής Πτέρυγας θεωρώ ότι είναι λογικό να υπερασπίζονται τις επιλογές τους, αφού το πολιτικό σχέδιο της ενσωμάτωσης της αριστεράς στο αστικό μπλοκ εξουσίας, που ξεκίνησε με τη δημιουργία της ΕΑΡ, βρέθηκε στο απόγειό του εκείνη τη σκοτεινή για την αριστερά περίοδο.

Όμως, η πλειοψηφούσα τάση του ΣΥΝ γιατί κατακεραυνώνει τον Κοροβέση; Μήπως αυτό είναι αποτέλεσμα της εσωκομματικής συνεννόησης ή απλά ακόμη μια εκδήλωση τρόμου απέναντι στο ενδεχόμενο να λυθεί το ιδρυτικό συμβόλαιο του ΣΥΝ; Πάντως παρά τη σύμπραξή Αριστερού Ρεύματος και Ανανεωτικής Πτέρυγας με τα κυρίαρχα ΜΜΕ για την πολιτική εξόντωση του Κοροβέση πιστεύω ότι η μεγάλη πλειοψηφία των μελών του ΣΥΝ στέκονται έντονα κριτικά απέναντί τους και δεν μασάνε πια. Στη Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ ελπίζω και εύχομαι να ακουστούν ξεκάθαρες και τολμηρές θέσεις κόντρα στον καθεστωτικό λόγο των Κουβέλη και Σία.

Τάσος Αναστόπουλος

ΤΕ ΣΥΡΙΖΑ Μίκρας

Συνέδριο εδώ και τώρα

Η κατάσταση δεν πάει άλλο. Από τη μια η κυβέρνηση ετοιμάζει την φθινοπωρινή της επίθεση, οι εργαζόμενοι χάνουν κάθε μέρα που περνάει βασικά τους δικαιώματα, επικρατεί κατάσταση πανικού με τη γρίπη, ξεπουλιούνται ακόμη και το χώμα, το νερό και ο αέρας, ο Γιωργάκης έρχεται ολοταχώς με τις ορδές του κι εμείς ασχολούμαστε, τη μια με τον Χατζησωκράτη, την άλλη με τον Μαργαρίτη, την παράλλη με τον Κύρκο, τώρα μας προέκυψε κι ο Κοροβέσης, ο οποίος θέλει να απολογηθούν όλοι εάν είναι κλέφτες κι εμείς εάν είμαστε ηλίθιοι. Μέχρι εδώ. Συνέδριο εδώ και τώρα. Η μεγαλύτερη και μοναδική δημοκρατική διαδικασία. Συνέδριο όχι 3 αλλά 13 ημερών για να συζητηθούν και να λυθούν όλα. Και ποιος θα είναι πρόεδρος του ΣΥΝ και ποιον θα προτείνουμε για πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Και εάν θα συνεχίσουμε αριστερά και εάν θα συνεργαστούμε με το ΠΑΣΟΚ. Και τι ρόλο πρέπει να έχουν οι τάσεις και πως πρέπει να εκφράζεται το κόμμα. Και πόσες φορές μπορεί να εκλέγεται κάποιος στη Βουλή αλλά και στα κομματικά όργανα. Και φυσικά τι πρέπει να γίνεται όταν κάποιοι παραβιάζουν τις αποφάσεις του κόμματος. Όλα, μα όλα. Εάν τώρα μας προλάβουν οι εξελίξεις και προκηρυχθούν εκλογές, δεν χάλασε ο κόσμος. Ας μείνουμε και λίγο εκτός, μπορεί να μας κάνει καλό.

 

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΕΡΖΟΓΛΟΥ

Γραμματέας Π.Κ. ΣΥΝ/ΟΣΕ

Εξωθεσμική αριστερά και το 1989

 

O ΣΥΡΙΖΑ περικλείει μέσα του παραπάνω από μία μεγάλη αντίφαση. Ενώ πολλές από τις αντιφάσεις του έχουν αναλυθεί διεξοδικά, η μεγαλύτερη από όλες ακόμα και τώρα δεν έχει ειπωθεί ξεκάθαρα. Την αντίφαση αυτή υπαινίσσεται ο Περικλής Κοροβέσης μιλώντας, από τη δική του, στρεβλωμένη, οπτική γωνία, για το κυβερνητικό παρελθόν της ελληνικής αριστεράς. Σχετίζεται άμεσα με το τι έκαναν οι αριστερές δυνάμεις το 1989-1990.

Η μεγαλύτερη απόπειρα επανασύνδεσης της αριστεράς στην Ελλάδα έγινε το 1989, και συμμετείχαν σε αυτήν τα δύο βασικά αριστερά κόμματα της χώρας, το ΚΚΕ και η ΕΑΡ. Από αυτήν την προσπάθεια όμως, όλα τα υπόλοιπα κόμματα και όλες οι προσωπικότητες που είναι σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ έλειπαν. Όχι μόνο έλειπαν, αλλά την αποκήρυσσαν μετά βδελυγμίας.

Όταν συγκροτήθηκε ο ενιαίος Συνασπισμός, βοηθούντος και του αναλογικότερου εκλογικού συστήματος που ίσχυσε στις εκλογές του 89, σκοπός του ήταν και η ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών. Τα μικρά κομματίδια της αριστεράς που δεν συμμετείχαν κατήγγειλαν αυτή την επιδίωξη και σε όλους τους τόνους καταδίκασαν την κυβέρνηση Τζανετάκη και την Οικουμενική που ακολούθησαν. Υπήρξαν και κομματικά μέλη, του ΚΚΕ κυρίως, που διαφώνησαν, τόσο με τη δημιουργία του ενιαίου Συνασπισμού, επειδή μπατάριζε προς τα δεξιά, αλλά και με τη συμμετοχή του ΣΥΝ σε διαδοχικές κυβερνήσεις. Αρκετοί από αυτούς, έχοντας απεμπλακεί από το ΝΑΡ, συμμετέχουν σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ.

Το ΚΚΕ ποτέ δεν έχει κάνει αυτοκριτική για τη συμμετοχή του στις κυβερνήσεις συνεργασίας του 89-90. Ο Συνασπισμός έχει κάνει κατά καιρούς αυτοκριτική, όχι επειδή μπήκε σε κυβερνητικό σχήμα, αλλά επειδή παρέπεμψε με τις ψήφους του τον Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο. Τα κόμματα του ΣΥΡΙΖΑ όμως απαιτούσαν, χρόνια τώρα, αυτοκριτική από τον Συνασπισμό, επειδή μπήκε στην κυβέρνηση. Θέλουν ακόμα διαβεβαιώσεις ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να ξαναγίνει στο μέλλον.

Το ΚΚΕ του Χαρίλαου Φλωράκη και η ΕΑΡ του Λεωνίδα Κύρκου, το 1989 ήθελαν να βγουν από το λάαγκερ που είχε μπει η αριστερά στην Ελλάδα μετά το 1949. Ήθελαν να γίνει η αριστερά μία αξιοσέβαστη και αξιόπιστη πολιτική δύναμη, που να κρίνεται όχι με βάση τις εμφύλιες συγκρούσεις της δεκαετίας του '40, ή με βάση τα δεδομένα του ψυχρού πολέμου, αλλά με βάση τις πολιτικές της προτάσεις.

Το 1989 πέτυχαν αυτόν τον σκοπό. Σήμερα η αριστερά δεν είναι παρίας του πολιτικού συστήματος. Δεν λειτουργεί πια Συμβούλιο του Στέμματος από το οποίο η αριστερά είναι εξ ορισμού αποκλεισμένη. Τα δύο αριστερά κόμματα της χώρας αντιμετωπίζονται ως πολιτειακοί παράγοντες, ως θεσμοί.

Όμως, ένα μεγάλο μέρος του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει να ενοχλείται από την εξέλιξη αυτή. Κραδαίνοντας νεότευκτα ερμηνευτικά εργαλεία, προτείνει κάτι διαφορετικό. Η αριστερά, σύμφωνα με αυτήν την ανάλυση, οφείλει να πάψει να είναι αξιοσέβαστη, οφείλει να πάψει να λειτουργεί σαν θεσμός, και να γίνει αντισυστημική, ίσως ακόμα και εξωθεσμική. Η επιθυμία τους αυτή προσκρούει στην έντονη αντίδραση και διαφωνία της Ανανεωτικής Πτέρυγας κατά πρώτο λόγο, αλλά και στην καχυποψία μεγάλης μερίδας του Αριστερού Ρεύματος.

Το Αριστερό Ρεύμα έχει πολλές και σοβαρές διαφωνίες με την Ανανεωτική Πτέρυγα. Δεν είναι μόνο η οπτική τους αρκετά διαφορετική, ή οι προτάσεις τους για την ελληνική κοινωνία, ακόμα και οι πολιτικές οικογένειες που εντάσσουν τους εαυτούς τους είναι διαφορετικές. Για παράδειγμα, στο θέμα της οικονομίας η Ανανεωτική Πτέρυγα αποδέχεται τη λειτουργία της αγοράς και δεν θέλει να δεσμεύσει την παρουσία της αριστεράς σε μελλοντική κυβέρνηση από το πόσες κρατικοποιήσεις θα γίνουν. Η πλειοψηφία του Ρεύματος έχει άλλη ανάλυση για την εξωτερική πολιτική που πρέπει να ακολουθήσει η χώρα μας, τόσο στα εθνικά θέματα, όσο και σε σχέση με τον Δυτικό Κόσμο. Παρόλα αυτά, κατάφεραν να συμβιώσουν για πολλά χρόνια μέσα στον ίδιο πολιτικό σχηματισμό. Σημαντικό ρόλο σε αυτό έπαιξε η αποδοχή του θεσμικού ρόλου του Συνασπισμού από την ευρεία πλειοψηφία του Ρεύματος. Τα συνδικαλιστικά, κοινοβουλευτικά, αυτοδιοικητικά στελέχη και τα πολλά απλά μέλη που εντάσσονται στο Ρεύμα δεν έχουν δείξει μέχρι τώρα ότι θεωρούν τους εαυτούς τους και την πολιτική τους λειτουργία έξω από τους θεσμούς της ελληνικής κοινωνίας και πολιτείας.

Η προφανής λύση για τα σημερινά αδιέξοδα της αριστεράς είναι η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ, ή τουλάχιστον η αποχώρηση του Συνασπισμού από αυτόν. Ο Συνασπισμός συνολικά οφείλει να απεμπλακεί από τις εξωθεσμικές ατραπούς, όπως οφείλει να ξαναπιάσει το νήμα του 1989. Τα υπόλοιπα, όπως το “με ποια ηγεσία” είναι δευτερεύοντα ερωτήματα αν και προφανώς είναι δύσκολο να ηγηθούν του εγχειρήματος πρόσωπα που δεν πιστεύουν σε αυτό και επιμένουν σε εξωθεσμικές προτάσεις.

Σήμερα είναι το Αριστερό Ρεύμα κυρίως που καλείται να επιλέξει. Η Ανανεωτική Πτέρυγα πρέπει να ακυρώσει τον εαυτό της για να γίνει εξωθεσμική. Αυτό το ενδεχόμενο μπορεί να αποκλειστεί. Και το Ρεύμα όμως οφείλει σήμερα να δει αν αντέχει ο χώρος που εκφράζει, ένας χώρος υπαρκτός και πολιτικά υπολογίσιμος, να βρεθεί εκτός θεσμών. Υπάρχει και μαθηματική εξίσωση εδώ. Το Αριστερό Ρεύμα και η Ανανεωτική Πτέρυγα μαζί μπορούν να φτάσουν και να ξεπεράσουν το πολυπόθητο 3%, καθώς υπάρχουν τόσοι και πιθανόν περισσότεροι Έλληνες πολίτες που να τους ακολουθούν. Οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν τόση δύναμη. Ίσα ίσα, το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να διώξουν δυνάμει ψηφοφόρους. Ούτε βέβαια υπάρχουν πολλοί ανένταχτοι στα αριστερά του Συνασπισμού που θα συμπαραταχθούν με το εγχείρημα.

Προσοχή, η όποια συνεννόηση μέσα στον Συνασπισμό δεν μπορεί βέβαια να γίνει στη βάση της λεγόμενης αριστερής στροφής, ούτε και στη βάση της περίφημης όσο και νεφελώδους εξωστρέφειας. Γιατί ακόμα και τα θέματα στα οποία θέλουν να δώσουν έμφαση οι Ανανεωτικοί και το Ρεύμα είναι διαφορετικά. Το να σιγήσουν ξαφνικά τώρα οι Ανανεωτικοί θα θεωρηθεί από όλους, και προπαντός από τους ψηφοφόρους τους, σαν άτακτη υποχώρηση και θα λειτουργήσει αποτρεπτικά για την υπερψήφισή τους στην κάλπη.

 

ΣΩΤΗΡΗΣ ΛΕΒΕΝΤΗΣ

 

Οι βολές κατά του ΣΥΡΙΖΑ και του ΣΥΝ

Του ΤΑΣΟΥ ΤΡΙΚΚΑ

Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί την υλοποίηση της αριστερής στροφής του ΣΥΝ. Γι' αυτό αντιμετωπίσθηκε από τη γέννησή του, πριν ακόμη από τη στροφή, με τόση ψυχρότητα και τόσες επιφυλάξεις, από όσους ήταν και είναι αντίθετοι σ' αυτήν. Γι' αυτό βάλλεται και σήμερα με τόση δριμύτητα και επιμονή, μέχρι του σημείου να ζητείται η διάλυση ή τουλάχιστον η αποδυνάμωσή του, παρά τις συνεδριακές αποφάσεις που τον έχουν αναδείξει σε κεντρική στρατηγική επιλογή του ΣΥΝ.

Πρόκειται για τη στρατηγική της οικοδόμησης συμμαχιών του ΣΥΝ στα αριστερά, με σκοπό τη δράση για την επίλυση των προβλημάτων των κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων στα οποία απευθύνεται το κόμμα μας, διαμεσολαβώντας πολιτικά τα συμφέροντά τους. Και με πρόταγμα τον μετασχηματισμό της κοινωνίας, την υπέρβαση των σημερινών ορίων οργάνωσης της εξουσίας των κυρίαρχων τάξεων. Που προαπαιτεί τη μεταβολή του συσχετισμού δυνάμεων με δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις αλλά και ρήξεις που επιφέρουν τομές.

Απέναντι σ' αυτή τη στρατηγική προτείνεται μια άλλη πολιτική συμμαχιών του ΣΥΝ, που εν ονόματι της "κυβερνησιμότητας", της "εναλλακτικής πρότασης εξουσίας" και του "εκσυγχρονισμού" ανοίγει τις πόρτες στον νεοφιλελευθερισμό που έχουν υιοθετήσει οι ελπιζόμενοι σύμμαχοι. Μια πολιτική που οδηγεί στην αμοιβαία προσέγγιση κοινωνικών δυνάμεων που οι σχέσεις τους είναι εξ ορισμού σχέσεις διαπάλης και σύγκρουσης.

Αυτό είναι το νόημα της διαμάχης γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ. Το διακύβευμα: Είναι εμμονή στην αριστερή στροφή, προώθηση και εμβάθυνσή της. Είτε προσχώρηση στη λογική της νεοφιλελεύθερης κεντροαριστεράς και συσσωμάτωση σ' έναν δικομματισμό μεταμφιεσμένο σε "διπολισμό". Το παράδειγμα της γειτονικής Ιταλίας μιλάει εύγλωττα για τη σημασία του διακυβεύματος.

Στη χώρα μας το διακύβευμα καλύπτεται από θολή "φιλολογία". Επιστρατεύονται ακόμη και επιχειρήματα ενδυματολογικού τύπου -στενό το κοστούμι που φοράνε στον ΣΥΝ ορισμένες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ ("λογική" που παραβλέπει ότι τότε την γκαρνταρόμπα του ΣΥΡΙΖΑ θα εφοδιάζουν άλλες συνιστώσες με πολύ φαρδύτερα κοστούμια, μέσα στα οποία ο ΣΥΝ θα πλέει). Αποφάνσεις σε στυλ Μπερλινγκουέρ -ο ΣΥΡΙΖΑ εξάντλησε τη δυναμική του. Και άλλα, ων ουκ έστι τέλος.

Το πρόβλημα δεν είναι η αντιπαράθεση των δύο στρατηγικών επιλογών, αλλά οι όροι με τους οποίους αυτή διεξάγεται. Οι "δύο ψυχές" του ΣΥΝ δεν είναι καινούργιο φαινόμενο και η σημερινή κρίση του δεν οφείλεται στην ανταγωνιστική συνύπαρξή τους.

Το καινούργιο είναι η μετεκλογική σκληρότητα της μιας "ψυχής" (όχι ολόκληρης, είναι αλήθεια), η εφαρμογή από αυτήν της ιησουιτικής -και σταλινικής- αρχής "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα", η συνεχής φθορά του κομματικού ιστού του ΣΥΝ σ' όλα τα πεδία -διαφορετικές ταχύτητες στη μάχη των ευρωεκλογών, διαφορετικές θέσεις σε μικρά (χώρος Ιπποδρόμου στην Καλλιθέα) και μεγάλα (Ευρώπη) θέματα στη Βουλή, τηλεοπτικά παράθυρα "εκτός γραμμής", κατάργηση, τελικά, της δυνατότητας να παρουσιάσει ο ΣΥΝ μια ενιαία εικόνα στην κοινή γνώμη.

Η αθέμιτη προσπάθεια οικειοποίησης της ιδέας και της πράξης της ανανέωσης της αριστεράς είναι ένα ακόμη σχετικό σύνδρομο, όπως και η ανοχή της ψιθυρολογίας των ΜΜΕ και άλλων πηγών περί "επικείμενης διάσπασης" του ΣΥΝ, που αντιμετωπίζεται από τους εμπλεκόμενους με "αιδήμονα σιωπή" αντί να διαψεύδεται.

Γιατί διάσπαση δεν γίνεται, και το γνωρίζουν αυτό οι πάντες. Κανέναν δεν θα συνέφερε σήμερα -υπάρχουν εμπειρίες του μακρινού και ευρύτερου παρελθόντος που το δείχνουν. Η ανοχή στην ψιθυρολογία δεν αποτελεί παρά ακραία εκδοχή μιας επικίνδυνης εσωκομματικής τακτικής πιέσεων για τον "ανακαθορισμό" της πολιτικής του ΣΥΝ, που καταβάλλονται προσπάθειες να επιβληθεί "εκ των άνω" με κάθε τρόπο, εκτός από τον μόνο θεμιτό, τη διεξαγωγή έκτακτου συνεδρίου του κόμματος.

Ο ΣΥΝ βρίσκεται σε κρίση, από την οποία πρέπει να βγει χωρίς καθυστέρηση. Είναι έκδηλη η επιτακτική ανάγκη μιας "ενωτικής στροφής" για τη σύνθεση μιας "λειτουργικής πλειοψηφίας", που, χωρίς εκπτώσεις και συμψηφισμούς, με σεβασμό στη νομιμότητα των συνεδριακών αποφάσεων του κόμματος που διαμόρφωσαν την πολιτική του και, ταυτόχρονα, με διαφύλαξη του απαράγραπτου συλλογικού και ατομικού δικαιώματος της διαφορετικής άποψης, θα φέρει τον ΣΥΝ σε μια ομαλή πορεία και θα εξασφαλίσει τους όρους μιας απρόσκοπτης και αποτελεσματικής διεξαγωγής της επόμενης εκλογικής μάχης. Όροι που σήμερα δεν υπάρχουν. Οι καιροί ου μενετοί...

Υπάρχουν όμως και άλλης τάξεως προβλήματα γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ. Πώς τον αντιλαμβάνονται όσοι συντάσσονται με αυτόν και τον υποστηρίζουν; Εδώ διαπιστώνεται ποικιλία στάσεων και απόψεων, που αγνοούν το κύριο χαρακτηριστικό του: Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας πολιτικός σχηματισμός "εν κινήσει". Ξεκίνησε ως χώρος διαλόγου, προχώρησε σε εκλογική συνεργασία και εξελίχθηκε σε μονιμότερο σχήμα κοινής δράσης και επεξεργασίας πολιτικού προγράμματος και πολιτικών θέσεων. Οι μόνοι "ιδρυτικοί όροι" του ΣΥΡΙΖΑ αφορούν την κοινή βούληση των "συνιστωσών" (κακόηχος όρος, που πρέπει ν' αλλάξει) να διατηρήσουν την αυτοτέλειά τους (πράγμα που αποκλείει τη μετατροπή του σε ενιαίο κόμμα), την πολιτική τους ισοτιμία (που δεν μπορεί να αγνοεί την πραγματικότητα του "λαού της αριστεράς", που μόνος αυτός προσδίδει σε κάθε συνιστώσα το ειδικό της βάρος -εκτός αν θέλουμε "ν' αλλάξουμε τον λαό", όπως έλεγε ο Μπρεχτ), και τη διασφάλιση της λήψης των πολιτικών αποφάσεων με τη μέγιστη δυνατή συναίνεση.

Κριτήριο για έναν πολιτικό οργανισμό "εν κινήσει" δεν μπορεί να είναι ό,τι ίσχυσε σε ορισμένη στιγμή. Στη συγκεκριμένη συγκυρία ορίζεται κάθε φορά αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει πρόεδρο ή συλλογική ηγεσία και αν πρόεδρός του θα είναι ο πρόεδρος του ΣΥΝ ή κάποιος άλλος.

Σήμερα αδιαμφισβήτητος πρόεδρος του ΣΥΝ είναι ο Αλέξης Τσίπρας και της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ ο Αλέκος Αλαβάνος, που, με την ιδιότητα αυτή, αφού οι επόμενες εκλογές είναι βουλευτικές, θα πρέπει να είναι επικεφαλής της εκλογικής εκστρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, με ό,τι αυτό συνεπάγεται (συμμετοχή στον τηλεοπτικό διάλογο κορυφής, κεντρική ομιλία στη μεγάλη προεκλογική συγκέντρωση στην Αθήνα κ.λπ.). Οι ρόλοι είναι σαφώς διακριτοί και η παράταση της σχετικής συζήτησης μόνο σύγχυση προκαλεί.

Το προέχον είναι τώρα η συνέχιση του "κινείσθαι" με την οργανωτική οικοδόμηση του ΣΥΡΙΖΑ ("το οργανωτικό είναι πολιτικό") σε αντιστοίχιση με τον κοινωνικό ΣΥΡΙΖΑ. Ο Δημήτρης Βίτσας, γραμματέας της Κ.Ε. του ΣΥΝ, περιγράφει σε πρόσφατο άρθρο του μερικά από τα βήματα που πρέπει να γίνουν σ' αυτή την κατεύθυνση: Ενοποίηση των συνδικαλιστικών παρατάξεων, των φοιτητικών παρατάξεων (γιατί όχι και των οργανώσεων νεολαίας;), των δημοτικών παρατάξεων και κινήσεων.

Να προσθέσουμε τη δημιουργία Γραφείου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ (συνέπεια της αυτοτέλειας των συνιστωσών θα είναι η διατήρηση και λειτουργία των Γραφείων Τύπου που τυχόν αυτές διαθέτουν), την έκδοση περιοδικού, την προσπάθεια να στηθούν παντού "στέκια" ("λέσχες";) του ΣΥΡΙΖΑ.

Και, φυσικά, στη σειρά αυτή των επόμενων βημάτων, κεντρική θέση θα έχει η αναγνώριση της ιδιότητας του μέλους του ΣΥΡΙΖΑ σε όσους το επιθυμούν, είτε ανήκουν σε επιμέρους συνιστώσες είτε βρίσκονται στη μεγάλη μάζα των ανένταχτων, "ψυχής και ζωντανής μνήμης" της αριστεράς. Πρόκειται για τον αναγκαίο όρο για να "σαρκωθεί" ο ΣΥΡΙΖΑ και να λειτουργήσει δημοκρατικά σε όλα τα επίπεδα όπου λαμβάνονται αποφάσεις με απλή πλειοψηφία.

Η "κάρτα μέλους" του ΣΥΡΙΖΑ είναι απαραίτητη και οι σχετικοί δισταγμοί μόνο την καθυστερούν. Το ερώτημα αν μπορεί να υπάρξει διπλή ένταξη έχει προ πολλού απαντηθεί από την ιστορία (αλλά και τη σύγχρονη πρακτική -παράδειγμα η Ισπανική Ενωμένη Αριστερά). Όσο για το επίπεδο κορυφής, μπορεί να συγκροτηθεί μικτό κεντρικό όργανο (Συντονιστική Επιτροπή)  από τους οριζόμενους από τις συνιστώσες εκπροσώπους τους και ίσο αριθμό αιρετών μελών, εκλεγόμενων από συνδιάσκεψη των οργανώσεων των μελών του ΣΥΡΙΖΑ.

Τελευταία στη σειρά, όχι όμως στη σημασία, πρέπει να αναφερθούν και ορισμένα άλλα προβλήματα: Η ανεύθυνη, επιπόλαια έως συκοφαντική κάποτε στάση βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν ανήκουν στον ΣΥΝ, με κορυφαίο παράδειγμα τη δήλωση βουλευτή του ότι και η αριστερά, όπως και τα άλλα κόμματα, "τα παίρνει", οι αμετροέπειες, οι απαξιωτικές κρίσεις για τον ΣΥΝ και ο απαράδεκτος επεμβατισμός στα εσωτερικά του από τον χώρο του (υπόλοιπου) ΣΥΡΙΖΑ και οι επακόλουθες εντάσεις.

Με παρόμοιες συμπεριφορές δεν οικοδομείται ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι βολές αυτές "ένθεν και εκείθεν" κατά του ΣΥΡΙΖΑ και του ΣΥΝ είναι εξίσου επιζήμιες.