Του Αλέξανδρου Μπίστη*
Την ώρα που το ΔΝΤ αλωνίζει στη χώρα, η αριστερά, που θέλει να αλλάξει το τοπίο, δεν μπορεί να συμφωνήσει μεταξύ της όχι σε ενιαία και πειστική πρόταση διεξόδου από την κρίση, αλλά ούτε στα στοιχειώδη. Το κόμμα μας έχει φτάσει σε τέτοιον εκφυλισμό, που η ΚΠΕ, στην τελευταία συνεδρίαση, ψήφισε την απαλλαγή της από την καταστατική υποχρέωσή της να καταθέσει απολογισμό εν όψει συνεδρίου.
Ταυτόχρονα, μαζί με τον απολογισμό, αφαίρεσε από τον προσυνεδριακό διάλογο όλη τη σειρά των ρυθμίσεων οργανωτικού χαρακτήρα που θα έρχονταν για συζήτηση. Πρόκειται για λαθροχειρία, καθώς το σκεπτικό με βάση το οποίο ζητήσαμε συνέδριο ήταν πως όλο το προηγούμενο διάστημα η εικόνα του κόμματος ήταν άθλια και η συζήτηση κινούνταν γύρω από την ανάγκη για ειλικρινή και συντροφική συζήτηση για το πώς θα το βελτιώσουμε. Η τελευταία ΚΠΕ μάς «απαγόρευσε» να το κάνουμε, θέτοντας τον πυρήνα της ατζέντας του συνεδρίου «εκτός θέματος».
Αν στο συνέδριο περιοριστούμε σε μια προσχηματική συζήτηση υψηλής έντασης γύρω από το ερώτημα μέσα ή έξω από την Ε.Ε., μέσα ή έξω από την Ευρωζώνη, χωρίς να τολμήσουμε να τα βάλουμε με τον κακό μας εαυτό, συζητώντας ανοιχτά με όλα τα μέλη μας σε όλη τη χώρα, και όχι μόνο με τους 1.300 συνέδρους, για άλλη μία φορά θα νομίζουμε ότι τρέχουμε μαραθώνιο, ενώ στην πραγματικότητα θα κυνηγάμε την ουρά μας.
Συντρόφισσες και σύντροφοι, αν δεν κοιτάς εκεί που θες να πας, πας εκεί που κοιτάς: μπορούμε να φύγουμε κι απ' την Ευρωζώνη κι απ' την Ελλάδα (κι αυτή νεοφιλελεύθερη συντηρητική χώρα είναι...) κι απ' τον πλανήτη ακόμα (ίσως έτσι φύγουμε κι απ' το προεδρείο της ΓΣΕΕ, γιατί αλλιώς αποκλείεται να το εγκαταλείψουμε!). Το ερώτημα, όμως, είναι: εκεί που θα πάμε, τι διάολο θα φτιάξουμε; Ένα κόμμα που θα λειτουργεί και θα δρα δημοκρατικά, θα σέβεται τις συλλογικές αποφάσεις και θα μπορεί να κρατά ζωντανή την ελπίδα για την αριστερά, τον λαό και την κοινωνία ή ένα κόμμα που θα αναπαράγει μεταξύ του μικρόψυχους ανταγωνισμούς και παιδαριώδεις συνδικαλισμούς; Όπου όσοι έλεγαν «όχι» στο συνέδριο όλο το προηγούμενο διάστημα, ξαφνικά, μέσα σε λίγες μόνο ημέρες, κατέθεσαν πλήρη πλατφόρμα με την οποία αποδομούν περίπου ό,τι έλεγαν οι ίδιοι τα τελευταία δέκα χρόνια, αχρηστεύοντας όλη τη δουλειά που έγινε πέρσι στο διαρκές συνέδριο για το πρόγραμμα; Μα αν υπάρχουν αυτές οι διαφωνίες, καθιστούν το συνέδριο ακόμη πιο απαραίτητο. Και όμως, έχει αρχίσει ήδη να επανέρχεται από τους ίδιους η συζήτηση περί αναβολής και περί πολιτικής συνεννόησης, η οποία είναι άγνωστο μέσα από ποιες (υπόγειες προφανώς) διαδικασίες μπορεί να επιτευχθεί τώρα, ενώ δεν μπόρεσε να επιτευχθεί όλο το προηγούμενο διάστημα από το καλοκαίρι ως σήμερα, ή έστω μέσα στην επιτροπή θέσεων. Με αυτά που έχουμε δει ως τώρα, δεν ξέρω αν μπορούμε να αισιοδοξούμε.
Το ανοιχτό κάλεσμα της Κυριακής στην ΑΣΟΕΕ φαίνεται πως ήταν η τελευταία ευκαιρία για την ενότητα του Αριστερού Ρεύματος και της αριστερής πλειοψηφίας. Χάθηκε γιατί οι περισσότεροι από τους 30 συντρόφους που υπέγραψαν ξεχωριστό κείμενο επέλεξαν να μην έρθουν. Είναι πλέον σαφές ότι έχουν αποφασίσει να τραβήξουν την κόντρα μέχρι τα άκρα.
Φοβάμαι ότι κάνουμε σαν να μην έχουμε διαβάσει τον «Κύκλο με την Κιμωλία». Τραβάμε το παιδί απ' όλες τις μεριές, μέχρι την τελευταία στιγμή, με κίνδυνο να διαμελιστεί. Ίσως πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά, τουλάχιστον όσοι νιώθουμε την ευθύνη της απερχόμενης πλειοψηφίας, αν είμαστε διατεθειμένοι να συμμετάσχουμε, και μάλιστα από θέσεις ευθύνης, σε ένα συνέδριο όπου κάποιοι θα ρίσκαραν ακόμα και τον «διαμελισμό του παιδιού». Ή μήπως είναι καλύτερα να κάνουμε εμείς στο πλάι (ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι μπορεί να μείνει σ' εκείνους που ρίσκαραν να το διαμελίσουν) αρκεί να μείνει ακέραιο. Και πρώτος απ' όλους ο σ. Αλ. Τσίπρας.
* Ο Αλέξανδρος Μπίστης είναι μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝ.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου