H ιστορία γράφεται με ανυπακοή και σχέδιο!

Των Άλκη Αντωνιάδη, Μαρίας Βλαδιμήροβιτς, Ζήση Ζάννα, Νίκου Παπατριανταφύλλου*

 

Σήμερα όσο ποτέ το κόμμα μας πρέπει να διεκδικήσει τον διακηρυγμένο στόχο του, την ηγεμονική του παρουσία στην κοινωνία, στο μαζικό κίνημα, στις τάξεις της νεολαίας, στην προοπτική της ανατροπής της κυρίαρχης πολιτικής και ιδεολογίας.

Να διαμορφώσει ουσιαστικό ρόλο μέσα στις πρωτοφανείς, για το μεταπολιτευτικό σκηνικό, συνθήκες που χαρακτηρίζονται από την ισοπέδωση ιστορικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων των εργαζομένων και από συνταγματικές και κοινοβουλευτικές εκτροπές ασυνήθιστης αυταρχικότητας ακόμα και για την αστική νομιμότητα και ηθική. Η εργατική τάξη και οι δυνάμεις της εργασίας στο σύνολό τους βρίσκονται ήδη μπροστά στον εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα που τον παρουσιάζουν ως μονόδρομο αυτοί που διαγωνίζονται στο ποιος θα εκφράσει καλύτερα τα συμφέροντα του κεφαλαίου και της διεθνούς κερδοσκοπίας.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ευθυγραμμισμένη με το ληστρικό μηχανισμό ΔΝΤ και Ε.Ε. κατεδαφίζει ό,τι έχει απομείνει από το αναφαίρετο κατεκτημένο δικαίωμα της σταθερής εργασίας και της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης - πρόνοιας. Την ίδια στιγμή προετοιμάζουν δεύτερο και τρίτο γύρο ολομέτωπης επίθεσης, βάζοντας στην αγχόνη το μέλλον και τον προγραμματισμό της νεολαίας.

 

Τρία σημεία άξονες για την ιδεολογικοπολιτική πάλη

Το κόμμα μας σ’ αυτή την έκτακτη κατάσταση πρέπει να εξοπλιστεί με τα θεωρητικά εργαλεία που θα το θωρακίσουν στις ιδεολογικές μάχες που έρχονται. Πρώτα και κύρια επικαιροποιώντας και εισάγοντας τον επαναστατικό μαρξισμό στις σύγχρονες συνθήκες. Μέσα από το πρίσμα του, εκτιμώντας το ρόλο και τη «φύση» της ευρωπαϊκής ενοποίησης, είναι ανάγκη να καταδικάσουμε στη συνείδηση των εργαζομένων τον «ευρωπαϊσμό» που βαδίζει στα βήματα της λαθεμένης επιλογής της υπερψήφισης, από το κόμμα μας, της Συνθήκης του Μάαστριχτ, που έθεσε τα θεμέλια της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης. Η σημερινή Ε.Ε δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί, παρά μόνο να ανατραπεί από την ίδια την πάλη των λαών της και στη θέση της να χτιστεί η δημοκρατική, σοσιαλιστική, οικολογική και κοινωνικά ελεύθερη Ευρώπη που οραματιζόμαστε.

Δεύτερο σημείο, το συνεκτικό σχέδιο, με συγκρούσεις στην πορεία για προοδευτική, σοσιαλιστική διέξοδο από την κρίση. Σχέδιο που έρχεται σε ρήξεις με το διαμορφωμένο ευρωπαϊκό πλαίσιο, που αναδεικνύει με σαφήνεια την επαναδιαπραγμάτευση του δημόσιου χρέους (εκτός του μηχανισμού ΔΝΤ-Ε.Ε), την κοινωνικοποίηση - δημόσιο έλεγχο του τραπεζικού συστήματος, των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας, την εξασφάλιση της μόνιμης και σταθερής εργασίας, τον αναδιανεμητικό ρόλο της οικονομίας προς όφελος των εργαζομένων, την ισχυρή δημόσια κοινωνική ασφάλιση και πρόνοια.

Τρίτον, με δεδομένες τις ιδιαίτερες συνθήκες σε κάθε εθνικό κοινωνικό σχηματισμό της Ευρώπης, το συσχετισμό δύναμης και τις διαφορετικές ταχύτητες οικονομικοτεχνικής εξέλιξης σε αυτούς, θα ήμασταν αντιδιαλεκτικοί, εάν αυτή την ώρα, απέναντι στο «δίλημμα» του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού στη σύνολη Ευρώπη, ή, από την άλλη, σε ομάδα χωρών ή και μιας μεμονωμένης χώρας, προκρίναμε τη μια ή την άλλη προοπτική. Αυτό διότι γνωρίζουμε, από τη μία πλευρά, πόσο δύσκολη είναι η σοσιαλιστική ολοκλήρωση σε μια χώρα και από την άλλη γιατί δεν μπορούμε να αποκλείσουμε (όπως αναφέρεται και στις θέσεις του 5ου συνεδρίου) ότι η διαδικασία ανατροπών μπορεί να ξεκινήσει σε κάποια από αυτές. Κάτι τέτοιο ενδεχομένως να οδηγήσει σε αντίστοιχους λαϊκούς αγώνες και διεκδικήσεις σ’ ένα ευρύτερο πλαίσιο χωρών όπως στην περίπτωση της Λατινικής Αμερικής.

 

Με τον ΣΥΡΙΖΑ για τη συμπαράταξη της αριστεράς

Οποιαδήποτε επιλογή που θα ρηγματώσει τη στρατηγική μας επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν πισωγύρισμα για τις ενωτικές διεργασίες στην αριστερά. Με πολιτική πρωτοβουλία των συνιστωσών, και ιδιαίτερα του Συνασπισμού, χρειάζεται να ξεπεραστεί μία σειρά προβλημάτων που αντικειμενικά βάζουν εμπόδια στη διεύρυνση και την εμβάθυνση του εγχειρήματος. Στις ιδιαίτερες σημερινές συνθήκες προτεραιότητά μας πρέπει να είναι η παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ στους χώρους δουλειάς, στην πόλη και το χωριό, στις γειτονιές, εκεί που ζει και ψυχαγωγείται η νεολαία, με σκοπό να αναδειχθεί το αναγκαίο μέτωπο κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που είναι και ο μοναδικός παράγοντας για την αναχαίτιση των αντεργατικών, αντιλαϊκών πολιτικών, την έξοδο από τον «μηχανισμό στήριξης», την απόκρουση του προγράμματος σταθερότητας και την διεκδίκηση μιας δημοκρατικής σοσιαλιστικής διεξόδου.

Θα ήταν ιστορικό λάθος να μην αναγνωρίσουμε τη σημασία στην αναγκαιότητα της συμπαράταξης της όλης αριστεράς, γεγονός που αποτελεί αίτημα του κόσμου της εργασίας και των συναγωνιστών και συναγωνιστριών της αριστεράς.

 

Το κόμμα μας όπλο για τις ταξικές συγκρούσεις

Αφετηρία των νέων καθηκόντων μας μπορεί να αναδειχθεί το 6ο Συνέδριο, με την προϋπόθεση ότι ο Συνασπισμός θα βγει αφενός οπλισμένος με πείσμα για το στρατηγικό του στόχο και το σχέδιο που θα τον υποστηρίξει, μέσα από σαφές ιδεολογικό πλαίσιο Μαρξιστικό, επαναστατικό, με ξεκάθαρο ταξικό προσανατολισμό, τολμηρός στην αναζωογόνηση του ΣΥΡΙΖΑ και τη συμπαράταξη της αριστεράς. Αφετέρου, με δομή κόμματος μέσα από τομές και ρήξεις, σε σύγκρουση με τις λογικές του παραγοντισμού, με λογοδοσία και δημοκρατικό έλεγχο, με συλλογικότητα στην εσωτερική ζωή και λειτουργία, με καθοδηγητική γραμμή την προωθητική σύνθεση της πείρας του μαζικού κινήματος και τις επεξεργασίες μας.

Σε αυτό το συνέδριο χρειάζεται μια ξεκάθαρη πολιτική και ιδεολογική απάντηση στον καιροσκοπισμό που φετιχοποιεί τις συνεργασίες με την σοσιαλδημοκρατία και αναπαράγει τα χρεωκοπημένα κεντροαριστερά σχήματα και στη διγλωσσία που τραυματίζει το δημόσιο λόγο του κόμματος και καταστρατηγεί τις δημοκρατικές διαδικασίες. Τα μέλη του κόμματος και η κοινωνία δε συγχωρούν πια τις εσωτερικές μας αμφιταλαντεύσεις και «ισορροπίες».

Ο Συνασπισμός πρέπει να ιεραρχήσει τη σημασία που αποκτάει η οργανωμένη ζωή και ο ρόλος του κόμματος, απαντώντας έτσι στις αναζητήσεις συντρόφων και συντροφισσών μας που έλκονται από τις ιδέες της αναρχίας και του ελευθεριακού, της έξαρσης δηλαδή του αυθορμήτου που δε μπορεί με επιστημονικό τρόπο να αναλύσει την ζωντανή κίνηση της κοινωνίας και δεν έχει καταφέρει ιστορικά να οδηγήσει την εργατική τάξη σε νικηφόρους αγώνες.

Το προσεχές συνέδριο τέλος, μπορεί να αποτελέσει ευκαιρία για να ξεπηδήσει ένα καινούργιο πνεύμα μάχης και αποτελέσματος, με ιδεολογικοπολιτικό μέτωπο στιβαρό απέναντι στις αναδιπλώσεις και την διαχείριση για να ολοκληρωθεί η αριστερή στροφή που σήμερα είναι αναγκαία για την ανορθωτική πορεία της χώρας και το μέλλον των νέων ανθρώπων.