Μπροστά στο 6ο Συνέδριο του ΣΥΝ: Επιτέλους ώρα για αλλαγές!

Του Γαβριήλ Σακελλαρίδη*

 

Η διεξαγωγή του Συνεδρίου του Συνασπισμού συμπίπτει χρονικά με το ξεδίπλωμα μιας ολομέτωπης επίθεσης των δυνάμεων του κεφαλαίου και των πολιτικών τους ακόλουθων, που σκοπό έχει να θεμελιώσει μία νέα πραγματικότητα, όψεις της οποίας πλέον έχουν γίνει από χρόνια γνωστές στους εργαζομένους, τους συνταξιούχους και τους ανέργους. Το «νέο» σκηνικό λοιπόν που προετοιμάζεται, από την μία θα παρουσιάζεται ως «ξενόφερτο» και μη επιθυμητό για την κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ, αλλά από την άλλη θα εμφανίζεται ως κοινωνικά αναγκαίο για να γίνει επιτέλους μία εκκαθάριση όσον αφορά τις «στρεβλώσεις» που ταλανίζουν εδώ και δεκαετίες την ελληνική οικονομία και κοινωνία. Σε μία τέτοια συγκυρία, ο πήχης των απαιτήσεων για τον Συνασπισμό τίθεται ψηλά. Και από τη στιγμή που η μέχρι τώρα κατάσταση στο εσωτερικό του κόμματος βρίσκεται σε πλήρη αναντιστοιχία με την ετοιμότητα που απαιτούν οι καιροί, το Συνέδριο λαμβάνει εξαιρετικής σημασίας χαρακτήρα.

Πρώτα από όλα οποιαδήποτε παθογένεια στο εσωτερικό του Συνασπισμού, θα αντικατοπτρίζεται και στο εξωτερικό του, με αποτέλεσμα να μειώνεται η φερεγγυότητά του, να δημιουργείται σύγχυση αναφορικά με τα μηνύματα που εκπέμπουμε και εντέλει να μειώνεται σημαντικά η αποτελεσματικότητα του κόμματος στους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες. Όσο τα εσωτερικά προβλήματα χρονίζουν, θα υπάρχει και ένα «ταβάνι» για τις δυνατότητες του πολιτικού μας χώρου και όταν τα προβλήματα διογκώνονται -όπως συμβαίνει από το καλοκαίρι και μετά- το «ταβάνι» γίνεται όλο και χαμηλότερο.

Επομένως, η χρονική συγκυρία αυτού του Συνεδρίου είναι η πλέον κατάλληλη για να ανοίξουν όλα τα ζητήματα που ταλανίζουν τον χώρο μας, βάζοντας επιτέλους στην άκρη τους στρουθοκαμηλισμούς. Είτε λύνουμε τα προβλήματα μας με τον μόνο τρόπο που αρμόζει σε ένα δημοκρατικό αριστερό κόμμα, δηλαδή με Συνέδριο, ή περιοριζόμαστε στον ρόλο μίας αριστεράς που θα υπάρχει απλά για να υπάρχει στο περιθώριο του πολιτικού σκηνικού και μάλιστα στην πιο κρίσιμη συγκυρία. Όταν μάλιστα υπάρχει πολυφωνία σε σχέση με την απάντηση στην κρίση, περιλαμβάνοντας απόψεις από το να συζητήσουμε το σχέδιο της τρόικας με Παπανδρέου-Σαμαρά-Καρατζαφέρη, μέχρι να εξέλθουμε από την ΟΝΕ, τότε ένα συνέδριο καθίσταται αναγκαίο.

Το Συνέδριο αυτό πρέπει να αποτελέσει αφετηρία για την ριζική αλλαγή της λειτουργίας του κόμματος, ώστε να μπορεί να γίνει πραγματικά χρήσιμο σε όσους πληρώνουν το τίμημα της κρίσης. Και αυτό ξεκινάει από την ενδυνάμωση των δημοκρατικών διαδικασιών και την συμμετοχή της βάσης στην λήψη όλων των αποφάσεων, ώστε τα μέλη να μην παρακολουθούν απαθώς τις εσωκομματικές διεργασίες, αλλά να ενημερώνονται, να αποφασίζουν και να ελέγχουν τα όργανα του κόμματος. Η λειτουργία και η ενίσχυση των Π.Κ. θα πρέπει να είναι ο βασικότερος προσανατολισμός μας, αφού σε μια τέτοια συγκυρία η μάχη θα χρειαστεί να δοθεί στον χώρο όπου ζουν και εργάζονται αυτοί που καλούνται να πληρώσουν την κρίση.

Από την άλλη η λειτουργία των τάσεων ως κόμματα εντός κόμματος πλέον πρέπει να σταματήσει με τον πιο σαφή και ξεκάθαρο τρόπο. Δεν είναι δυνατόν, στο όνομα μίας κακώς εννοούμενης «ελευθερίας», να καταπατάται κάθε έννοια εσωκομματικής δημοκρατίας και τελικά οι θέσεις της μειοψηφίας να παραγκωνίζουν μέσω ΜΜΕ τις θέσεις της πλειοψηφίας. Το ίδιο ισχύει και για την εκπροσώπηση του κόμματος στα ΜΜΕ, που αντί να ισχύουν τα αυτονόητα περί αποκλειστικής ευθύνης του Γραφείου Τύπου, τείνει να καταλήξει σε μείζον ζήτημα δήθεν εσωκομματικής δημοκρατίας. Σε κάθε περίπτωση, η υιοθέτηση ενός «πλέγματος λειτουργικών ρυθμίσεων» που δεν θα ψηφιστεί απλά από το Συνέδριο, αλλά και θα εφαρμοστεί, είναι απαραίτητη.

Από την άλλη, το κόμμα οφείλει να χαράξει μία σαφή γραμμή στο ζήτημα του ΣΥΡΙΖΑ. Το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, που αδιαμφισβήτητα πρόσφερε όραμα και κινητοποίησε χιλιάδες αριστερούς-ές, έχει περιέλθει σε τέλμα για λόγους που σχετίζονται κυρίως με τον υποκειμενικό παράγοντα (θλιβερή στάση Αλαβάνου), με τις αυτόνομες στρατηγικές συνιστωσών αλλά και με τις αντιφάσεις που ενυπάρχουν στο εσωτερικό του Συνασπισμού. Η μόνη βιώσιμη λύση, που θα εξασφαλίζει την αριστερή στροφή του κόμματος και θα υπηρετεί το στρατηγικό σχέδιο της ανασύνθεσης και της ενότητας της αριστεράς, είναι να προχωρήσει άμεσα η εμβάθυνση των σχέσεών μας με αυτές τις συνιστώσες για τις οποίες οι συνθήκες είναι ώριμες και η ίδρυση από κοινού με αυτές ενός νέου πολιτικού φορέα της σύγχρονης ριζοσπαστικής αριστεράς, που θα φέρει τον αέρα της ανανέωσης. Από την άλλη, με όσες συνιστώσες δεν είναι δυνατόν να περάσουμε στο επόμενο επίπεδο, θα συνεχιστεί η συνεργασία μας τόσο στους πολιτικούς όσο και στους κοινωνικούς αγώνες, καθιστώντας ξεκάθαρο ότι είναι πολύ περισσότερα αυτά που μας ενώνουν από αυτά που μας χωρίζουν.

Τέλος, πρέπει να συναισθανθούμε όλοι, σύνεδροι και μη, την σημασία αυτού του Συνεδρίου όχι μόνο για το κόμμα, αλλά και για όσους-ες επιμένουν να μας στηρίζουν και μας δίνουν συνεχώς ευκαιρίες παρά τις απογοητεύσεις που τους έχουμε προσφέρει. Όλοι αυτοί περιμένουν να αλλάξει το θολό τοπίο του χώρου μας και επιτέλους να ανατρέψουμε τους όρους του παιχνιδιού. Ας μην τους απογοητεύσουμε (ξανά).

 

* Μέλος της Νεολαίας Συνασπισμού στην Π.Κ. Νέας Σμύρνης