Συνέδριο συνεννόησης και επανεκκίνησης

Του Αγγελου Μανταδάκη

 

Κι αν ακόμη δεν το είχαμε αποφασίσει, σήμερα θα έπρεπε να το κάνουμε. Το έκτακτο συνέδριο του ΣΥΝ έρχεται σε μια συγκυρία που το χρειαζόμαστε όσο ποτέ άλλοτε.

Κάποιοι θα παρατηρούσαν ότι... ο κόσμος καίγεται. Ακριβώς επειδή καίγεται ο κόσμος, επειδή βιώνουμε μια πολύ μεγάλη πολυεπίπεδη κρίση στη χώρα μας και στον κόσμο γενικότερα, επειδή και η αριστερά δείχνει αμήχανη και αιφνιδιασμένη από τη διάρκεια και την έκταση της κρίσης, οφείλουμε τουλάχιστον εμείς στη δημοκρατική, ριζοσπαστική αριστερά, να συζητήσουμε επί της ουσίας.

Έχουμε νέα δεδομένα, νέα ερωτήματα αλλά και νέες προτεραιότητες και ανάγκες. Και όλα αυτά συνυφαίνονται με τη συζήτηση για το τι κόμμα θέλουμε, τι πρέπει να είναι ο ΣΥΝ, πώς θα αποκαταστήσουμε τη δημόσια εικόνα του, πώς θα τον καταστήσουμε ένα μαζικό κόμμα των μελών του!

Με απλά λόγια, πώς θα δώσουμε ζωντάνια και ελκυστικότητα σε έναν πολιτικό οργανισμό που επιδιώκει να διαδραματίσει έναν ισχυρό ρόλο στην αντιπαράθεση με τον νεοφιλελευθερισμό και την τάση για εθνική αναδίπλωση.

Η βαθιά κρίση οδηγεί σε ρευστότητα το πολιτικό σκηνικό και ανοίγει τον δρόμο για ανακατατάξεις σε όλο το πολιτικό φάσμα.

Ποιους θα προσπεράσει, ποιοι θα σταθούν στα πόδια τους στο βάθος αυτής της (καπιταλιστικής, για να μην ξεχνιόμαστε) κρίσης;

Αυτά και άλλα σημαντικά οφείλουμε να σκεφτούμε ενόψει συνεδρίου.

Όμως τα συνέδρια των κομμάτων κατοχυρώνουν θέση στην Ιστορία σαν πολιτικά γεγονότα όχι τόσο από τα κείμενά τους ή τις προσθήκες τους, όσο με τα μηνύματα που θα καταφέρουν να στείλουν στην κοινωνία. Αρκούν κάποιοι κατάλληλοι χειρισμοί, που να επικοινωνούν με τη βάση του κόμματος και τον «έξω κόσμο».

Ο ΣΥΝ δικαιώνεται σήμερα στις πολιτικές του εκτιμήσεις και αναλύσεις. Για το παρακμιακό πολιτικό σύστημα, για το πού θα μας οδηγούσε, για την απελπιστικά χαμηλή παραγωγική μας βάση, για το ξεπερασμένο μοντέλο ανάπτυξης, για την ανάγκη ενός ριζικού μετασχηματισμού της δημόσιας διοίκησης.

Κοντά σε όλα αυτά, να προσθέσουμε και το ότι ο ΣΥΝ διαθέτει ικανά και καταρτισμένα, έμπειρα συνδικαλιστικά στελέχη, μαχόμενα στελέχη στην Τ.Α., στελέχη του που προσφέρουν έργο στο χώρο του πολιτισμού, της παιδείας, βουλευτές και ευρωβουλευτή με αξιόλογη διακριτή παρουσία.

Κάτι λείπει όμως μόνιμα από τον φορέα της σύγχρονης, δημοκρατικής, ριζοσπαστικής Αριστεράς. Κάτι που τον αφήνει... πίσω, που δεν του επιτρέπει να ανοίξει τα φτερά του, να γίνει υπόθεση πολύ ευρύτερων τμημάτων της κοινωνίας, από τον κόσμο της εργασίας, τους νέους. Αυτό το κάτι είναι που κάθε φορά που ο ΣΥΝ τείνει να ξεφύγει από την χαμηλή πτήση του 3%-5%, τον ξαναφέρνει.

Σήμερα, με τον δικομματισμό υπεύθυνο για τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζει η κοινωνία, με τους πολίτες να αντιτίθενται με μεγάλες πλειοψηφίες στην κυβερνητική πολιτική που οδήγησε την Ελλάδα στο ΔΝΤ, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν φαίνεται να αποκομίζει το ανάλογο πολιτικό αποκρυστάλλωμα.

Ίσως δεν έχουμε καταλάβει ότι η πολιτική δεν είναι μόνο προγραμματικές προτάσεις και σωστές αναλύσεις. Είναι και αίσθηση εμπιστοσύνης, σοβαρότητας, εγγύησης ότι μπορείς να κάνεις κάτι ουσιαστικό. Ότι είσαι τελικά κάτι το πραγματικά διαφορετικό.

Αυτό είναι το ζητούμενο. Εμπιστοσύνη, σοβαρότητα, εγγύηση, διαφορετικότητα.

Με λίγα λόγια, χρειαζόμαστε ένα κόμμα που να αποπνέει όλα αυτά διατηρώντας στο ακέραιο τον πολυφωνικό, δημοκρατικό του χαρακτήρα. Ο ΣΥΝ πρέπει να βεβαιώσει την κοινωνία ότι είναι μια συλλογικότητα αριστερή, δημοκρατική, με διάλογο ουσίας, με προωθητικές συνθέσεις, με παραγωγή ιδεών αλλά και με ενιαία δράση και παρουσία εκεί που τη χρειάζεται ο κόσμος.

Δεν το βεβαιώνει μέχρι σήμερα. Και όσο αργεί, το κόμμα κουβαλάει σαν σκιές τους δύο από τους τρεις πρώην προέδρους του, που αναχώρησαν για αλλού αφού πρώτα τιμήθηκαν όσο ουδείς άλλος αγωνιστής της αριστεράς με πολύχρονη ανάδειξη σε αιρετά αξιώματα. Η μία για να προσχωρήσει στον κατεξοχήν ανταγωνιστικό φορέα του ΣΥΝ, το ΠΑΣΟΚ. Ο άλλος για να δημιουργήσει ανταγωνιστικό προς τον ΣΥΝ πόλο εντός του ΣΥΡΙΖΑ και τώρα να κινείται παράπλευρα προς τον ΣΥΡΙΖΑ, ανικανοποίητος και από τη συμμαχία.

Το συνέδριο, λοιπόν, μπορεί να στείλει ηχηρά μηνύματα.

Πρώτα και κύρια όμως μήνυμα ενότητας. Για λόγους πολιτικού συμβολισμού να συνεννοηθούν όλες οι πλευρές ώστε να υπάρξει ενιαία λίστα στην εκλογή της νέας ΚΠΕ, με μειωμένη σταυροδοσία. Ούτε οι ιδέες ισοπεδώνονται, ούτε κανείς αδικείται. Ενθαρρύνεται η εκλογή μελών που δεν εντάσσονται σε τάσεις. Κερδίζει το κόμμα.

Πέρα από τις πολιτικές αποφάσεις που θα ψηφιστούν, το συνέδριο πρέπει να κλείσει με μια συμφωνία ηθικής και πολιτικής δέσμευσης όλων. Αναφέρομαι στη συνομολόγηση ενός modus vivendi στην κρίσιμη μετασυνεδριακή περίοδο. Μιας συνεννόησης που θα περιλαμβάνει τρία σημεία: αποφυγή προσωπικών ή τασικών συμπεριφορών που θα μπορούσαν να πλήξουν τη δημόσια εικόνα του κόμματος, αξιοποίηση όλου του στελεχικού δυναμικού, αλληλεγγύη.

Είναι δύο προτάσεις για την επανεκκίνηση του κόμματος. Στη βάση είναι ώριμα τα πράγματα. Απομένει η διάθεση της κορυφής...

 

angelosx@otenet.gr