Του Κώστα Μπακατσή*
Από τον γραμματέα της Π.Κ. Σταυρούπολης πήρα τα εξής μηνύματα στο κινητό στις 22.5.2010:
Την Τρίτη 25.5 θα στηθεί κάλπη στο Χρ. Τσακίρης από τις 20.00 για την εκλογή αντιπροσώπων για το συνέδριο. Ενημερώστε όποιον άλλον σύντροφο μπορείτε.
Όποιος σύντροφος επιθυμεί να είναι υποψήφιος ας με ενημερώσει έγκαιρα.
Δεν ξέρω πια ποιος ενδιαφέρεται και ποιος όχι! Αν αυτό το κόμμα είχαμε στο νου μας, αν αυτές ήταν οι δημοκρατικές διαδικασίες δεν ξέρω.
Κατανοώ, βέβαια, την προσπάθεια του γραμματέα, αλλά με όλο τον σεβασμό δεν την επικροτώ, δεν την δικαιολογώ. Αντίθετα θεωρώ πως είναι μια επικίνδυνη και αντιδημοκρατική ενέργεια. Μερικοί λόγοι:
* Η οργάνωση είναι “ανενεργή” και έχει να συνεδριάσει τουλάχιστο 1 χρόνο και 6 μήνες!
* Κανείς δεν γνωρίζει ποιος και ποια παραμένει και ποιος και ποια αποχώρησε!
* Κανένας δεν ανέλαβε εδώ και 1 χρόνο και 6 μήνες να μιλήσει με τα μέλη και να προσπαθήσει να τα κατανοήσει πώς νιώθουν και να διορθώσει την κατάσταση.
* Κανείς δεν διάβασε και δεν συζήτησε τις Θέσεις οργανωμένα. Κανείς δεν είπε τη γνώμη του για την αναγκαιότητα του συνεδρίου. Σε κατ' ιδίαν συζητήσεις προσπαθούμε να ψηλαφήσουμε τις πληγές μας.
* Το κυριότερο: Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε στην πράξη κι όχι στα λόγια να δούμε τις αιτίες, τα λάθη, τις αδυναμίες και να τα διορθώσουμε. Να ξαναδούμε τα πράγματα από την αρχή. Από το μέλος με τα δικαιώματά μας και τις υποχρεώσεις μας.
Έτσι, χωρίς καμιά συζήτηση, θα πάνε ορισμένοι να ψηφίσουν αντιπροσώπους για το συνέδριο του πιο δημοκρατικού κόμματος στον πλανήτη κι όχι εκλέκτορες στα αμερικάνικα σόου - εκλογές!
Αυτό άλλωστε δεν κάναμε και όταν στοιχιζόμασταν στο Δημοκρατικό 5ο Συνέδριο; Τσίπρας ή Κουβέλης; Κατά τα πρότυπα των αντιδημοκρατικών κομμάτων του δικομματισμού (Παπανδρέου - Βενιζέλος, Σαμαράς - Ντόρα).
Ας μου επιτρέψετε και μια κακιούλα, γιατί είναι τόση η πίκρα μου που λες και μαζεύτηκε όλη η απογοήτευση από το 1977 και "φτιάξε με τον πόνο κλίκα και τσιγκουνεύεται στη γλύκα”. Εκεί οι “ηττημένοι” φέρθηκαν πιο δημοκρατικά. Σε μας... Δυστυχώς έτσι φαίνεται κι ας μην είναι!
Αυτή η απογοήτευση με οδήγησε να δηλώσω αποχή από ένα συνέδριο αχρείαστο και άσκοπο, μιας και συνέδρια κάνουν τα κόμματα! Οι σύλλογοι κάνουν συνελεύσεις και στη συνέχεια ψηφίζουν χωριστά ψηφοδέλτια - λίστες. Εκλέγουν αυτούς που θέλουν. Καταψηφίζουν αυτούς που δεν θέλουν. Στον Σύλλογο Δασκάλων, όπου δραστηριοποιούμαι, πολλές φορές στενοχωρήθηκα και έβρισα για το αποτέλεσμα, αλλά δεν έφτασα να κάνω πρώτο θέμα την καταψήφιση αγωνιστών.
Άλλο θέμα, αν συμφωνώ ή διαφωνώ. Και αλήθεια ποιος νοιάζεται τι εγώ πιστεύω, τι νιώθω. Και γιατί να νοιαστεί, αφού οι έννοιες συντροφικότητα, αλληλεγγύη, σεβασμός, αγάπη, έγιναν κουρέλια από την απέχθεια, τις επιθέσεις, τις διαμάχες. Το μίσος!
Όποιος σπέρνει λίστες, θερίζει αποκλεισμούς!
Άλλωστε η λίστα αυτό το νόημα δεν έχει; Να περιχαρακώνει, να ταμπουρώνει όποιον ανήκει σε μια απ' αυτές και να του προσδίδει μεγαλύτερη εξουσία και μεγαλύτερη ισότητα από τα υπόλοιπα μέλη - κωπηλάτες της γαλέρας, που η φωνή τους ακούγεται μόνο στις πορείες, στις διαδηλώσεις και καμιά φορά στις 5λεπτες τοποθετήσεις σε συνεδριάσεις με εισηγήσεις μιάμισης ώρας από τα στελέχη των τάσεων.
Μη βιαστείτε να πείτε πως το ζήτημα δεν είναι οργανωτικό. Αυτό πιστεύω κι εγώ! Είναι βαθιά πολιτικό - ιδεολογικό. Όμως είναι και ζήτημα πολιτικού πολιτισμού, εγωπάθειας, ατομολατρείας, κατοχής της απόλυτης γνώσης, της απόλυτης αλήθειας. Είναι και ζήτημα σεβασμού του μέλους, του κόμματος, του εαυτού μας. Ενός κόμματος που με κάνει να αισθάνομαι περηφάνια για τις θέσεις, τις προτάσεις, τις επεξεργασίες και τη συμβολή του στις κινητοποιήσεις και στη δράση στους τόπους που ζει και εργάζεται ο λαός, στον οποίο αναφερόμαστε! Ενός κόμματος που με κάνει να αισθάνομαι ντροπή για αρκετά στελέχη του, τα οποία ξέκοψαν από τη βάση του κόμματος και παίζουν επικίνδυνα παιχνίδια. Περιμένουν σαν αρπακτικά και τρώνε από τις σάρκες του κόμματος δήθεν για να το προασπίσουν από τον εσωτερικό εχθρό, ο οποίος κατά περίπτωση είναι οι "κρυφοπασόκοι" ή οι "αριστεριστές". Πάντα άλλωστε φταίει ο άλλος και στο τέλος τα μέλη, που αδυνατούμε να συλλάβουμε το μεγαλείο του μυαλού και των πράξεών τους, ιδίως. Δεν έχω κανένα πρόβλημα να τα κατονομάσω, αλλά είναι τόσο γνωστά και δεν χρειάζεται! Μου τα θυμίζουν συνάδελφοι, γείτονες, όταν τους εξηγώ πως "δεν φτάνει να απεργείς και να διαμαρτύρεσαι. Πρέπει να αλλάξεις κόμμα και σύστημα". Είναι τελικά ζήτημα σεβασμού του κόσμου της δουλειάς και των αναγκών του, τον οποίο ξεχνάμε στο όνομά του, βεβαίως.
Το σημείωμά μου έχει σκοπό αφενός να εξηγήσω την όποια απουσία μου από πρωτοφανείς συνεδριακές διαδικασίες σε αρκετούς, που τους νιώθω πράγματι σαν συντρόφους, να τους εκφράσω την αγάπη μου και τον θαυμασμό μου. Έχει σκοπό να βγάλει τον θυμό από μέσα μου δευτερευόντως. Ότι αυτοί που μας έφτασαν εδώ δεν θα κάνουν τον κόπο να το κοιτάξουν, ούτε καν να το λοιδορήσουν, το ξέρω, γιατί τους ξέρω πια!
Όμως, όπως χιλιάδες μέλη του ΣΥΝ και της Νεολαίας,
"μια ζωή δυο πόντους έξω απ' τη ζωή
ακόμα κι αν αυτοί που θέλαμε δε γίναμε
ακόμα κι αν αυτοί που ήμασταν δεν μείναμε
είμαστε ακόμα εδώ, είμαστε ακόμα εδώ
ψάχνοντας στα τυφλά καινούριους τρόπους"
(αδελφοί Κατσιμίχα)
Θα είμαι ακόμα εδώ, θα συμμετέχω στους αγώνες και θα χαμογελάω, όταν θα σμίγω τη φωνή και τον βηματισμό μου με τους συντρόφους μου!
Θα είμαι ακόμα εδώ, θα περιμένω ένα κόμμα που θα με κάνει πάλι να δω σαν σύντροφό μου το κάθε μέλος του!
Θα είμαι ακόμα εδώ, στον ΣΥΝ και στον ΣΥΡΙΖΑ των μελών, τα οποία παλεύουν, μοχθούν για τον Σοσιαλισμό με δημοκρατία - ελευθερία - ισότητα - διαφάνεια των μελών, τα οποία επιτέλους μπούχτισαν και γυρνούν την πλάτη στα περιώνυμα και λαοπρόβλητα στελέχη και στους αυλικούς τους, που στην “Αυγή” παριστάνουν τους δημοσιογράφους! Των μελών, τα οποία αρνούνται να φαίνεται ιδιοτελές το κόμμα - η παράταξη της αυτοθυσίας και της προσφοράς, που σφράγισε με αίμα αγωνιστών, τους οποίους προδίδουμε κάθε μέρα με τη στάση μας κοροϊδεύοντας πως "ζουν και μας οδηγούν".
Θα είμαι ακόμα εδώ, στον ΣΥΝ και στον ΣΥΡΙΖΑ των μελών, τα οποία σας ευχαριστούμε για όσα προσφέρατε στο κόμμα, στο κίνημα, τη χώρα και στον λαό.
Κάντε όμως τώρα στην άκρη και βοηθήστε όσους επιμένουν να προσφέρουν καθημερινά μέσα στην πραγματική ζωή, μέσα στο λαό και στις χαρές, στις λύπες, στα προβλήματά του κι όχι μέσα στα γραφεία. Αφήστε την κοινωνία να μπει και να φέρει αέρα ανανέωσης και δημιουργίας, σαρώνοντας τη μούχλα και τη μιζέρια σας, που διασκορπάτε στο κόμμα και στον λαό. Αφήστε τους νέους να δράσουν. Μην τους κλέβετε τη δροσιά, την ενέργεια και τη χαρά της δημιουργίας!
Κάντε τώρα στην άκρη (σ. Δραγασάκη, είσαι στην κορυφή, ευτυχώς, αλλά ο μόνος, δυστυχώς), πριν τους απογοητεύσετε!
Αν το συνέδριο είναι μια από τα ίδια, αν δεν ανατρέψει τα πάντα, η ηγεσία και του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει το ΔΝΤ της αριστεράς.
* Π.Κ. Σταυρούπολης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου