Μια άλλη «αφήγηση»

Του ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΡΤΕΡΟΥ

Εσχάτως έχουν εισαχθεί στο λεξιλόγιο της αριστεράς δυο νέες εκφράσεις. Η «αφήγηση» είναι η μία. Η «διαχείριση του εκλογικού αποτελέσματος» είναι η άλλη.  Η πρώτη υποτίθεται ότι περιγράφει την εκδοχή του καθενός για όσα έχουν συμβεί το τελευταίο διάστημα, για τις ευθύνες και τους υπεύθυνους. Η δεύτερη την αποτίμηση του αποτελέσματος και το επίμαχο «τι να κάνουμε».

Κανένα ενδιαφέρον δεν έχει, αυτή τη στιγμή, κατά τη γνώμη μου, η «αφήγηση» οποιουδήποτε. Θα αφηγηθεί η κακομοίρα η «αφήγηση» κάποτε τον εαυτό της, αλλά τώρα φυσικό είναι να υποψιάζεσαι ότι θα έχει τόσο υποκειμενισμό και άρα τόσο διχαστικό αποτέλεσμα, που καλύτερα να μένει το βύσσινο. Αντίθετα, μεγάλο ενδιαφέρον θα είχε η «διαχείριση». Έλα όμως που και στα πόδια της «διαχείρισης» μπαίνει συνήθως η «αφήγηση» (πάλι αυτή...) από τάσεις, ομάδες, συνιστώσες και πρόσωπα, που καταναλώνουν πολύ «χτες» και παράγουν λίγο «αύριο»; Και η εξίσωση καταντάει να είναι αφήγηση+διαχείριση=κομφούζιο;

Μαθηματικό συμπέρασμα: για να συμφωνήσουν κάπως στη «διαχείριση» του αύριο, θα πρέπει να βρουν, να ανακαλύψουν, ή και να εφεύρουν μια κοινή «αφήγηση» για το αύριο. Αλλιώς αποχαιρέτα τη την Αλεξάνδρεια που τη χάνεις. Και να μερικά χρήσιμα στοιχεία αυτής της αφήγησης:

Πρώτο, οι εκλογές είναι επί θύραις. Οκτώβρη (το πιθανότερο) ή Μάρτη, μικρή η διαφορά. Δεν υπάρχει χρόνος. Ούτε να ντυθούν δεν θα προλάβουν οι μωρές παρθένες, αν εξακολουθήσουν να σκίζουν τα ρούχα τους.

Δεύτερο, μιλάμε για εκλογές κρίσιμες κι όχι για τη γενική πρόβα του Ιούνη. Οι δύο ιπποπόταμοι θα παλέψουν σκληρά να φέρουν πίσω τους λουόμενους της αποχής, ενώ ο ένας θα προσπαθεί να χάψει όσο γίνεται περισσότερους χάνους του ΛΑΟΣ κι ο άλλος περισσότερα χρυσόψαρα της αριστεράς.

Τρίτο, τα πράγματα για την αριστερά θα είναι όχι απλώς δύσκολα, αλλά κρίσιμα. Η κακή προεκλογική της εικόνα, το αρνητικό αποτέλεσμα και το μετεκλογικό χαρακίρι έχουν κοστίσει ακριβά κι έχουν κλονίσει τους δεσμούς της με πολύ κόσμο.

Τέταρτο, το φυτοφάγο ΠΑΣΟΚ ξεχάστε το. Οι δημοσκοπήσεις θα το δείχνουν μπροστά, τα ΜΜΕ θα το πάνε με χίλια και οι ξεσκολισμένοι κυνηγοί κεφαλών θα κόβουν εν ονόματι της λίγο-ακόμα-θα-δούμε-αυτοδυναμίας, όποιο κεφάλι σκύβει. Σύριζα...

Πέμπτο και σχεδόν βέβαιο: Ο Παπανδρέου δεν θα αποσπάσει αυτοδυναμία την πρώτη Κυριακή και ή θα αναζητήσει (όι, όι μάνα μου...) «συμμάχους» ή θα πάει (το πιθανότερο) για δεύτερη αναμέτρηση. Εκτός κι αν τα κάνει και τα δυο, πρώτα να διαχωρίσει τους πρόθυμους από τους απρόθυμους, με κάποια δήθεν πρόταση και μετά να πάει στις κάλπες με την αυτοδυναμία ως απάντηση στην «ακυβερνησία». Σοκ και δέος...

Δυστυχώς, άλλη «αφήγηση» με εξασφαλισμένο happy end, δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Και η «διαχείριση» που προκύπτει είναι σχεδόν αυτονόητη: για να διαχειριστεί η αριστερά το αύριο, για να αποφύγει την άβυσσο που αντικρίζει (και την αντικρίζει κι αυτή) είναι υποχρεωμένη να διαχειριστεί όχι απλώς ένα αποτέλεσμα, αλλά τον εαυτό της. Με το δοκιμασμένο  κώδικα έκτακτης ανάγκης και τις τρεις οδηγίες του: 1. Ενότητα 2. Ενότητα 3. Ενότητα. Που πάει να πει λιγότερες «αφηγήσεις» και περισσότερη νηφαλιότητα, συμβιβασμοί και υποχωρήσεις, έτσι που στο καράβι να χωρέσουν όλοι και όλοι να έχουν ρόλο. Και ο Συν και ο ΣΥΡΙΖΑ και οι συνιστώσες και οι καπεταναίοι και οι καμαρώτοι και οι μούτσοι. Και κυρίως οι πολυπόθητοι επιβάτες-ψηφοφόροι, που θέλουν το ωραίο ταξίδι και όχι το μοιραίο ναυάγιο.

Και η ρότα; Θα ρωτήσει η στρατηγική καχυποψία. Αυτή η ερώτηση αγαπητέ μου είναι αρχή της «αφήγησης» του ναυαγίου! Διότι, πρώτον, ρότα υπάρχει, χιλιοσυζητημένη, ψηφισμένη, παγιωμένη από αποτελέσματα.  Δεύτερον, ούτε χρόνος, ούτε περιθώρια υπάρχουν για συζήτηση νέας ρότας. Και τρίτο, στις συνθήκες αυτές οποιαδήποτε ρότα είναι καλύτερη από τους καυγάδες για τη ρότα. Αν αρχίσουν πάλι να τραβούν το τιμόνι ο ένας δεξιά κι ο άλλος αριστερά, καθένας με την «αφήγησή» του, όλοι ξέρουμε τι θα γίνει. Και θα έχουμε βέβαια πάλι ύστερα πολλές «αφηγήσεις», αλλά το ζήτημα είναι τι θα έχει απομείνει για να υποστεί άλλη μια «διαχείριση»...