Η αριστερά έχει καρκίνο

Της ΑΛΚΜΗΝΗΣ ΨΙΛΟΠΟΥΛΟΥ

Η ώρα που γράφονται τούτες οι γραμμές είναι ένα μεταίχμιο. Ένα μεσοδιάστημα μεταξύ της απόφασης παραίτησης του Αλέκου Αλαβάνου και της επισημοποίησης αυτής της παραίτησης.

Στο μεταξύ, θα έχει συνεδριάσει η γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ και ο κόσμος της αριστεράς θα έχει συγκεντρωθεί στα γραφεία της Βαλτετσίου για να «μην αφήσει τον Αλαβάνο να παραιτηθεί».

Γνωρίζοντάς τον λίγο από κοντά, είμαι σχεδόν σίγουρη ότι δεν θα κάνει πίσω. Όχι για άλλο λόγο, αλλά γιατί είναι ένας άνθρωπος που πεισμώνει πάνω στην άποψή του, αφού έχει ακούσει προσεκτικά όλους και όλα.

Πιστεύω πως πεισμώνει περισσότερο όταν έχει ένα όραμα. Και παραιτείται όταν το όραμά του έχει ποδοπατηθεί.

Η ηγεσία της Κουμουνδούρου, διαβάζοντας αυτές τις γραμμές, θα πει ότι προσωποποιώ την πολιτική κι ότι η πολιτική δεν έχει σχέση με πρόσωπα. Κι όμως. Η πολιτική έχει άμεση σχέση με πρόσωπα, διαφορετικά είναι ένα άσαρκο φάντασμα.

Τα πρόσωπα είναι αυτά που δίνουν σάρκα και οστά στα οράματα, στις ιδεολογίες και στις πολιτικές μάχες.

Διαφορετικά όλα αυτά γίνονται απρόσωποι μηχανισμοί.

Ο καπιταλισμός είναι ένας απρόσωπος μηχανισμός που παίρνει σάρκα και οστά από τους ανθρώπους. Τα κόμματα είναι απρόσωποι μηχανισμοί που στηρίζουν και κινούν οι άνθρωποι.

Η αριστερά πρέπει να μάθει να αποκτά πρόσωπο, να γίνεται μια ζώσα πραγματικότητα, διαφορετικά γίνεται μέρος του συστήματος που καταγγέλλει. Κι αυτό είναι ένας φαύλος κύκλος που δημιουργεί καρκίνο.

Είναι ο ίδιος καρκίνος της απρόσωπης ιδεολογίας που έκανε τον πάλαι ποτέ κομμουνισμό ένα απεχθές και ανθρωποβόρο σύστημα. Είναι ο ίδιος καρκίνος που, εν ονόματι κάποιων ιδεολογικών δογμάτων, καταβαράθρωσε τα ανθρώπινα οράματα κατά τη μεταπολεμική περίοδο και οδήγησε την αριστερά στις πολλαπλές διασπάσεις.

Το λάθος του Αλαβάνου είναι ότι στηρίχτηκε σε λάθος πρόσωπο. Όχι γιατί ο Τσίπρας είναι κακός ή ανίκανος, αλλά γιατί δεν ήταν ο κατάλληλος για να διαχειριστεί έναν χώρο τόσο δύσκολο όσο η ριζοσπαστική και ανανεωτική αριστερά.

Ο Τσίπρας μπήκε σε ένα γήπεδο με θηρία -τον ελληνικό πολιτικό στίβο- χωρίς να έχει υποστεί ούτε μια γρατζουνιά μέχρι τότε στη ζωή του. Είναι ένα γήπεδο για σκληρούς μονομάχους ο ελληνικός πολιτικός στίβος, κι ακόμα παραπάνω ο στίβος του ΣΥΝ, όπου αντί για την ομαδικότητα κυριαρχεί ο νόμος των καπετανάτων.

Χωρίς να το θέλει, ο άβγαλτος Αλέξης έγινε μέρος αυτού του απρόσωπου και άτεγκτου μηχανισμού, του κομματικού μηχανισμού της Κουμουνδούρου. Κι εκεί έφτιαξε το δικό του καπετανάτο, το δικό του λόμπι.

Η αλήθεια είναι ότι αυτό το κόμμα ποτέ δεν λειτούργησε σαν ομάδα. Φέροντας μέσα στο DNA του τον καρκίνο της πολυδιάσπασης της αριστεράς, μεγάλωνε τον κακοήθη όγκο με την κυριαρχία των τάσεων, των ρευμάτων και των μικρών ή μεγάλων εσωκομματικών λόμπις και των αρχηγίσκων, που, στο όνομα κάποιων διαφορετικών απόψεων, απέκλειε κάθε νέα ιδέα, άποψη και σκέψη.

Θυμάμαι πόσο συχνά ο Αλαβάνος είχε συγκρουστεί στο παρελθόν με αυτό τον μηχανισμό και πώς τον είχε κατανικήσει με τη δουλειά έξω από τα γραφεία, με την πρακτική του να συνεργάζεται με όλους και να παίρνει κάθε καλή και θετική ιδέα, από οποιαδήποτε τάση κι αν προέρχονταν.

Ο καλός καπετάνιος σε ένα καράβι είναι αυτός που έχει τον σεβασμό και τον θαυμασμό του πληρώματός του. Που έχει την ικανότητα να τους κάνει όλους να δουλεύουν σαν ένα σώμα, σαν μια ψυχή. Όταν είσαι μέσα στο πέλαγος, βασικός κανόνας για να μη ρίξεις το καράβι στις ξέρες, είναι να πειθαρχείς στις αποφάσεις του καπετάνιου, όποιες κι αν είναι αυτές. Αν κάνουν κι άλλοι τους καπετάνιους, το καράβι σίγουρα θα πέσει στις ξέρες.

Ο Αλαβάνος έκανε το λάθος να βάλει στο τιμόνι του σκάφους έναν από το πλήρωμα, νέο κι αμούστακο, χωρίς πείρα, κι αυτός έριξε το καράβι στις ξέρες. Έριξε το καράβι στις ξέρες γιατί θέλησε να γίνει καπετάνιος στη θέση του καπετάνιου, υπερεκτιμώντας τις δυνατότητες και τις δυνάμεις του.

Σύντροφοι, είναι σίγουρο ότι πρέπει να τα αλλάξουμε όλα. Και πρώτα από όλα, τη νοοτροπία μας. Όχι την πολιτική γραμμή, που εν πολλοίς είναι κάτι απρόσωπο και απροσδιόριστο, αλλά τον τρόπο που λειτουργούμε και συμπεριφερόμαστε στην πραγματική ζωή. Ακούγοντας τη διαφορετική φωνή, με αυτογνωσία, ότι «ναι, έκανα λάθος, εγώ προσωπικά» (όχι «κάναμε λάθη, αλλά η πολιτική μας γραμμή είναι σωστή»). Τα ήθη και η νοοτροπία είναι αυτά που διαμορφώνουν την πραγματικότητά μας.

Όταν ο τιμονιέρος -βλέπε Αλέξης- δεν βλέπει τα μποφόρια που έρχονται -βλέπε Οικολόγους, Καρατζαφέρη, αποχή- και σφυρίζει αμέριμνα. Όταν έχει ήδη ρίξει το καράβι στις ξέρες αλλά δεν δίνει mayday (σήμα κινδύνου) και λέει ότι απλά είναι μια φουρτούνα που θα περάσει, έ τότε, δεν υπάρχει σωτηρία για τον ΣΥΝ. Και είναι σίγουρο ότι ναυαγοί θα είναι πάλι ο κοσμάκης της αριστεράς που επέβαινε στο σκάφος.