Ρίχτερ και ΣΥΡΙΖΑ

Ένα από τα ανοιχτά θέματα της επιστημονικής κοινότητας των σεισμολόγων είναι κατά πόσον οι μετασεισμoί είναι όντως μετασεισμοί, δηλαδή ακολουθούν τον κύριο σεισμό, ή συνιστούν πρόδρομο φαινόμενο επικείμενου σεισμού. Αν η ισχύς της μετασεισμικής ακολουθίας βαίνει εξασθενουμένη, τότε οι περισσότεροι σεισμολόγοι συμφωνούν ότι προκειται για μετασεισμούς. Χωρίς να αποκλείουν και τότε το ενδεχόμενο να υπάρξει και νέος ισχυρός σεισμός, οφειλόμενος σε απρόβλεπτους παράγοντες.

Μετά τις ευρωεκλογές, ο χώρος της ριζοσπαστικής και ανανεωτικής αριστεράς μοιάζει να δονείται από μετασεισμούς, όπως χαρακτηριστικά είπε ο Αλ. Αλαβάνος, λειτουργώντας ο ίδιος συνάμα ως σεισμολόγος και... σεισμεγέρτης. Και τώρα που αυτός κήρυξε το τέλος των μετασεισμών, η δυναμική των ρίχτερ έχει γίνει ανεξέλεγκτη, αν κρίνουμε από τις κυριακάτικες συνεντεύξεις των δύο κορυφαίων στελεχών, του Αλαβάνου και του Τσίπρα.

Είναι θέμα πολιτικής ευθύνης κάθε ηγετικό στέλεχος να συνομιλεί με την κοινωνία, να διατυπώνει τις απόψεις του χωρίς τη διαμεσολάβηση "κύκλων" και "κέντρων". Να κρίνει και να κρίνεται. Κυρίως, όμως, να συμβάλλει στην κατανόηση των επίδικων πολιτικών θεμάτων, χωρίς να προσωποποιεί την κριτική και τις απόψεις. Δυστυχώς τις τελευταίες μέρες οι παρεμβάσεις συχνά ξεφεύγουν από το ήθος της συντροφικής αντιπαράθεσης.

Το γράψαμε από την πρώτη στιγμή της μετεκλογικής κρίσης: Κανείς δεν περισσεύει! Ο κοινωνικός ΣΥΡΙΖΑ έδωσε εντολή για συνεννόηση! Και είναι δυνατή η πολιτική συνεννόηση, διότι οι όποιες διαφορές δεν είναι επί αρχών ούτε σηματοδοτούν αντίπαλα πολιτικά σχέδια. Πρόκειται για διαφορές τακτικής που αφορά το παρελθόν.

Η πορεία είναι αναστρέψιμη, διότι από τις κάλπες δεν προέκυψε αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού, αλλά επιβεβαιώθηκε η πολιτική ρευστότητα. Εξ αντικειμένου, το πολιτικό σκηνικό είναι ρευστό. Εξ υποκειμένου όμως;

Τώρα, πριν από τις διακοπές, επιβάλλεται να συνομολογηθεί ανάμεσα στα κορυφαία στελέχη του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ το πρώτο βήμα για τη σταδιακή αποκατάσταση των υποκειμενικών ελλειμμάτων εμπιστοσύνης. Να συμφωνηθούν συλλογικό πλαίσιο λειτουργίας και διακριτοί ρόλοι, ενιαίο κέντρο παρέμβασης στον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Το φθινόπωρο μπορεί να είναι αργά...

Συμβολή στον διάλογο για τον ΣΥΡΙΖΑ

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΖΕΥΓΩΛΗ*

Ο μεγάλος χαμένος των ευρωεκλογών είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, αντίθετα ο μεγάλος κερδισμένος είναι ο ΛΑΟΣ. Στους λίγο χαμένους συγκαταλέγονται η Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ. Οι Οικολόγοι Πράσινοι κερδισμένοι σαφώς αν θα φανούν ικανοί να διαχειριστούν την επιτυχία τους.

Ας έρθουμε όμως στα καθ’ ημάς. Έναν χρόνο μετά τη δημοσκοπική άνθιση των 15-16% και δύο μήνες μετά τη σταθερότητα στο 8-10%, βρεθήκαμε για πρώτη φόρα να καταγράφουμε σε ευρωεκλογές μικρότερο ποσοστό από τις πρόσφατες εθνικές εκλογές, 4,7 έναντι 5,04.

Πρώτη προϋπόθεση για να ξεπεράσουμε την αποτυχία είναι η ανάγκη να την αναγνωρίσουμε. Οι τάσεις του ΣΥΝ και οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ απ’ ό,τι διαβάζω καθημερινά στην "Αυγή" δεν είναι ικανές να συμφωνήσουν στην αναγνώριση της ήττας.

Δεύτερη προϋπόθεση είναι να ξεκαβαλήσουν το καλάμι τους και να καταλήξουν ότι όλοι έχουν συνεισφέρει με τις ενέργειες και τις παραλείψεις τους.

Από τη μεταπολίτευση που στρατεύθηκα στην ανανεωτική αριστερά έμεινα έξω από τάσεις και φράξιες. Τα τελευταία έξι χρόνια δεν ανήκω σε καμία κομματική οργάνωση. Αγοράζω και διαβάζω καθημερινά την "Αυγή", οπότε είμαι ενημερωμένος για όσα συμβαίνουν στον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ.

Αν θέλει κάποιος να απαριθμήσει λάθη θα πρέπει να ξεκινήσει από την κάκιστη διαχείριση της δημοσκοπικής άνθισης. Όλοι νόμιζαν ότι έβαλαν στην τσέπη τους τους απογοητευμένους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ που δήλωναν προτίμηση στον ΣΥΡΙΖΑ. Οι μισοί νόμιζαν ότι από νέες θέσεις θα προσεγγίσουν το ΠΑΣΟΚ, όταν οι άλλοι μισοί πίστευαν σε κάτι αντίστοιχο για το ΚΚΕ

Η μηδενική αύξηση της κυκλοφορίας της "Αυγής" δεν τους είχε καθόλου υποψιάσει;

Η εξέγερση τον Δεκέμβρη ήταν μια δοκιμασία για τον ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν σωστή η εκτίμηση για την αιτία της εξέγερσης, άργησε όμως να κάνει τον διαχωρισμό της συντριπτικής πλειοψηφίας των αγανακτισμένων νέων που πλημμύρισαν την Αθήνα και τις άλλες πόλεις, από τους λίγους (γνωστούς-άγνωστους) που εκμεταλλεύτηκαν την εξέγερση και, με την ανοχή της αστυνομίας, κατάφεραν για μέρες να αποδιοργανώσουν τη ζωή της Αθήνας.

Είμαι σταθερά υπέρ των συνεργασιών με ομοειδείς και συγγενικές δυνάμεις. Πιστεύω όμως ότι πρέπει να υπάρχουν συμπτώσεις ή τουλάχιστον παραπλήσιες απόψεις σε κάποια βασικά θέματα. Τότε οι συνεργασίες έχουν προοπτική και μέλλον. Όταν ο Λεωνίδας Κύρκος και ο Χαρίλαος Φλωράκης δημιούργησαν τον ΣΥΝ θεωρούσα το εγχείρημα θνησιγενές από τη στιγμή που είχαν τελείως διαφορετική άποψη για την Ε.Ε.

Κατά την άποψή μου είναι αδύνατη η συνύπαρξη δυνάμεων που πιστεύουν στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και παλεύουν για αλλαγές των συσχετισμών μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με δυνάμεις που αντιπαλεύουν την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.

Η δημιουργία του κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς θεωρώ ότι ήταν μια πολύ θετική εξέλιξη και περίμενα ότι οι θέσεις του για τις ευρωεκλογές θα ήταν και θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ με κάποιες μικροδιαφοροποιήσεις.

Το ΠΑΣΟΚ έλεγε όχι στην ΕΟΚ το 1975. Ο Ανδρέας Παπανδρέου πίστευε ότι θα αναπτυχθούμε σε συνεργασία με τους αδελφούς ηγέτες, Σαντάμ Χουσεΐν, Άσαντ, Καντάφι και λοιπές σοσιαλιστικές δυνάμεις της Μεσογείου. Εδώ γελάνε.

Οι θολές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για τις ευρωεκλογές και η συγκρότηση του ευρωψηφοδελτίου ανέδειξαν τις διαφορές που υπάρχουν στον ΣΥΡΙΖΑ, πράγμα που δεν συνέβη στις εθνικές εκλογές. Η φιλοευρωπαϊκή ανανεωτική αριστερά αδυνατούσε να υποστηρίξει τις θέσεις της.

Το ΚΚΕ είχε σαν σλόγκαν του στις πρόσφατες ευρωεκλογές τη δικαίωσή του όσον αφορά το όχι του στην Ευρώπη. Το 1975 το ΚΚΕ είχε δημοσιεύσει μια μπροσούρα που προέβλεπε ότι οι χώρες της αντί ΕΟΚ (Αν- Υπαρκτός Σοσιαλισμός) μέχρι το 2000 θα έχουν ξεπεράσει τις χώρες της ΕΟΚ σε όλους τους δείκτες και θα έχουν γίνει επί της γης παράδεισος. Η δικαίωση του ΚΚΕ ήλθε πολύ νωρίτερα… ο Αν - Υπαρκτός Σοσιαλισμός πήγε στον παράδεισο.

Η Κ.Ο.Ε. αλήθεια τι άποψη είχε εκείνη την εποχή; Το πρότυπο ανάπτυξής της μήπως ήτανε το τρίπτυχο Αλβανία - Κίνα - Β. Κορέα, ειλικρινά αγνοώ.

Το 1975 στην Ελλάδα δεν είχαμε λαϊκή εξουσία. Το κεφάλαιο κυβερνούσε (τραπεζικό - εφοπλιστικό - βιομηχανικό) και οι δείκτες της χώρας μας σε όλες τις κοινωνικές παροχές, μισθοί, συντάξεις, υγεία, παιδεία, πρόνοια κ.λπ. δεν ήταν οι καλύτεροι της Ευρώπης. Ο αντίπαλος ήταν ίδιος, το γήπεδο άλλαζε. Αν δεν ήμασταν στην Ε.Ε., οι αντιευρωπαϊστές πιστεύουν ότι ο εγχώριος καπιταλισμός θα αντιμετώπιζε την κρίση με φιλολαϊκά μέτρα; Ή πιστεύουν ότι θα είχαμε γίνει ήδη Λαϊκή Δημοκρατία;

Η πολεμική των ΜΜΕ προς τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν αναμενόμενη. Οι ντερμπεντέρηδες, κατά τον Νίκο Κωνσταντόπουλο, μας την είχαν στημένη και εμείς (τα ηγετικά στελέχη) δεν χάναμε ευκαιρία να τους διευκολύνουμε στο έργο τους. Οι τοποθετήσεις του συντρόφου Λεωνίδα Κύρκου με την προβολή που έτυχαν από τα ΜΜΕ και η οπερέτα με τους πανεπιστημιακούς του χώρου ήταν μέτρο του μπάχαλου που έβγαλε προς τα έξω ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Ηλίας Ηλιού είχε πει ότι η αριστερά κατάφερε να πατήσει όλες τις πεπονόφλουδες που της έβαλε το κατεστημένο. Εμείς δεν υστερήσαμε καθόλου.

Η "Αυγή" στις 11/6 είχε τίτλο «Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ρίζες στην κοινωνία». Εγώ πιστεύω ότι η ανανεωτική φιλοευρωπαϊκή αριστερά έχει ρίζες στην ελληνική κοινωνία.

Η πλειονότητα των ψηφοφόρων της ανανεωτικής αριστεράς είναι άνθρωποι που θεωρούνε αδιανόητη κάθε συνεργασία τόσο με το σταλινικό ΚΚΕ όσο και με το κληρονομικό - αρχηγικό ΠΑΣΟΚ του Γιωργάκη, του Πάγκαλου και των άλλων παιδιών.

Τα τεκταινόμενα στον ΣΥΝ μου θυμίζουν μέρες του '85. Τότε ο σύντροφος Λεωνίδας διέλυσε το ΚΚΕ Εσωτερικού μετά από εκλογική νίκη. Τώρα ο σύντροφος Αλέξης θα διαλύσει τον ΣΥΝ μετά από εκλογική ήττα. Το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο.

Η ανανεωτική αριστερά βρίσκεται πάλι σε ανηφοριά. Στη χώρα μας με το ισχυρότερο σταλινικό κόμμα της Ευρώπης, είναι δεδομένο ότι το εγχείρημα της ανανεωτικής αριστεράς είναι δύσκολο.

* Ο Γ. Ζευγώλης είναι παιδοχειρουργός, συνταξιούχος διευθυντής του ΕΣΥ, Κορδελιού 3, Α. Γλυφάδα Αττικής.

Η κρίση και η ευκαιρία του ΣΥΡΙΖΑ

Η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές, οι δυνατές μετασεισμικές δονήσεις (παραίτηση και ανάκληση παραίτησης Αλαβάνου) φέρνουν επιτέλους, έστω και με δραματικό τρόπο, στην επιφάνεια. τη βαθιά κρίση της ελληνικής (και όχι μόνον) αριστεράς.

Είναι κοντόφθαλμο να αντιλαμβανόμαστε την κρίση μόνον σαν κρίση ηγεσίας, σαν αποτυχία της προεκλογικής τακτικής, σαν αστοχία της δράσης συγκεκριμένων συνιστωσών ή τάσεων, σαν αποτέλεσμα της ολόπλευρης επίθεσης του συστήματος, σαν συνέπεια της υπονομευτικής στάσης ανθρώπων ή τάσεων. Δεν είναι η ώρα επιμερισμού των ευθυνών. Αυτές βαραίνουν όλους και όλες. Είναι η ώρα αλλαγής της σελίδας.

Αυτές τις ώρες το νυστέρι πρέπει να μπει πολύ βαθιά και το μυαλό να τρέξει πολύ μπροστά. Η κρίση του ΣΥΡΙΖΑ είναι κρίση της σχέσης του με την κοινωνία, είναι κρίση μοντέλου συγκρότησης, είναι κρίση του τρόπου παραγωγής πολιτικής σκέψης και δράσης, είναι κρίση επικοινωνίας ανάμεσα στους ανθρώπους του. Μέλος, Οργάνωση, Κόμμα, Κίνημα, Συνδικάτο: Έννοιες που νομίζαμε πως ξέραμε κι όμως πρέπει να συζητηθούν από την αρχή. Ο Δεκέμβρης μας έστειλε το μήνυμα. Τον αγαπήσαμε, τον θαυμάσαμε, τον υποστηρίξαμε. Όμως δεν τον καταλάβαμε. Δεν αλλάξαμε τίποτα στον τρόπο που παράγουμε πολιτική. Με την ίδρυση του ΣΥΡΙΖΑ άνθρωποι με τις πιο διαφορετικές ιδεολογικές καταβολές βρέθηκαν δίπλα -δίπλα. Όμως οι συνιστώσες και οι τάσεις κράτησαν όλες γερά το μετερίζι τους. Κουβάλησαν στον ΣΥΡΙΖΑ τα «εικονίσματά» τους, τα στερεότυπά τους, τις αυστηρές ταξινομήσεις, τις απαρέγκλιτες αναλύσεις. Βρέθηκαν ισορροπίες, ομοφωνίες και αφωνίες. Χάθηκαν όμως οι άνθρωποι, η δημιουργική έμπνευση, η σύνθεση, η χαρά της ανατροπής του καθένα μέσα στη δίνη της αναζήτησης τη αλήθειας. Γίνανε συσκέψεις και συνδιασκέψεις, όμως οι τάσεις και οι συνιστώσες όπως μπήκαν, έτσι βγήκαν απ’ αυτές.

Τα ιδεολογικά ρεύματα και οι πολιτικές συγκυρίες γύρω από τις οποίες συγκροτήθηκαν όλες οι σημερινές τάσεις και συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ είχαν κλείσει ήδη από το 1989 τον ιστορικό τους κύκλο. Παρ' όλα αυτά στην περίοδο συγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ αυτές οι οργανώσεις συναποτέλεσαν το αναγκαίο σκαλοπάτι ανάμεσα στο παλιό και στο καινούργιο. Σήμερα όμως κλείνει οριστικά και η περίοδος χρησιμότητάς τους σαν ανεξάρτητες μονάδες παραγωγής πολιτικής σκέψης και δράσης. Προϋπόθεση της αναγέννησης του ΣΥΡΙΖΑ είναι η αποστοίχιση των ανθρώπων του από τις σημερινές συνιστώσες και τις τάσεις. Έτσι θα αναδημιουργηθούν νέες τάσεις σε αναφορά με τα σύγχρονα διακυβεύματα (όπως ακριβώς έγινε στο Πορτογαλικό Μπλόκο). Η εθελοντική απορρόφησή του ΣΥΝ και των άλλων συνιστωσών μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν μια ανεκτίμητη προσφορά..

Γι' αυτούς ακριβώς τους λόγους, το «οργανωτικό» δεν είναι «τεχνικό», αλλά υπαρξιακό πρόβλημα για τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν έχει να κάνει μόνο με την αποτελεσματικότητα της εφαρμογής της μιας ή άλλης πολιτικής, αλλά με το αν θα έχουμε ή όχι την ικανότητα να παράγουμε πολιτική.

Το «οργανωτικό» λοιπόν, δεν αφορά μόνο τους «καημένους» τους ανένταχτους που δεν έχουν ψήφο και εκπροσώπηση, αλλά και όλα τα κομματικά μέλη που φαντασιώνονται πως επειδή έχουν ψήφο, έχουν εκπροσώπηση μέσα από ένα απολύτως ιεραρχικό, σύστημα αντιπροσώπευσης όπου το μόνο που λειτουργεί είναι οι μεγάλοι, μικροί και μικρομέγαλοι μηχανισμοί.

Τα χαρακτηριστικά του νέου πολιτικού φορέα στον οποίο θα πρέπει να μετεξελιχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι :

· Αποτελείται από πολιτικές συλλογικότητες - δηλ. οργανώσεις βάσης σε όσο το δυνατόν περισσότερους κοινωνικούς χώρους. Τα μέλη αυτών των οργανώσεων επιδιώκουμε να είναι «στελέχη» σε κοινωνικούς χώρους και μέτωπα, να μπορούν να παράγουν και όχι μόνον να αναπαράγουν πολιτική σε ειδικό, αλλά και σε γενικό επίπεδο. Όχι στο μόνιμο καταμερισμό εργασίας μελών και στελεχών. Δεν θέλουμε οργανώσεις με μέλη που ψηφίζουν μια φορά τον χρόνο τα στελέχη τους. Θέλουμε να περάσουμε από την ανάθεση εκπροσώπησης στην ανάληψη πρωτοβουλίας και ευθύνης. Θέλουμε έναν πολιτικό φορέα όπου οι άνθρωποι θα νιώθουν μέσα σ’ αυτόν τη χαρά της ατομικής και συλλογικής δημιουργίας και όχι τη βαρεμάρα του καθήκοντος.

· Λειτουργεί κυρίως με την άμεση δημοκρατία και δευτερευόντως με την αντιπροσωπευτική. Δεν θέλουμε κόμμα - πυραμίδα που οδηγεί σε άχρηστη «στελεχοποίηση» και γραφειοκρατικές στρεβλώσεις.

· Στο εσωτερικό του συγκροτούνται και λειτουργούν ελεύθερα τάσεις που έχουν δικαίωμα δημόσιας έκφρασης..

· Όργανα εκλεγμένα και ανακλητά σε τρία μόνον επίπεδα : πρωτοβάθμιο (τοπικές, κλαδικές, τομεακές, νομαρχιακές κ.λπ.), δευτεροβάθμιο (Σώμα Πανελλαδικής Σύνθεσης), τριτοβάθμιο (Γραμματεία).

· Ευελιξία στα οργανωτικά σχήματα με βάση τις εκάστοτε ανάγκες του κινήματος.

Δεν είναι δυνατόν π.χ. η προεκλογική μας τακτική να αποφασίζεται από 20 - 30 ακόμα και 100 επαγγελματικά στελέχη, όσο έξυπνα, μορφωμένα και αφοσιωμένα να είναι αυτά. Η προεκλογική μας τακτική πρέπει να αποφασίζεται από τα μέλη.

Τι προτείνουμε λοιπόν ; Να τα διαλύσουμε όλα; Να πετάξουμε στο περιθώριο στελέχη που έδωσαν την ψυχή τους, που θυσίασαν τη ζωή τους και αφιερώθηκαν στο μεγάλο ή μικρό «κόμμα»; Να «τσακίσουμε» υπαρκτές συλλογικές σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους μας; Να ισοπεδώσουμε μαζί με τις αθέμιτες, θεμιτές και χρήσιμες προσωπικές φιλοδοξίες; Να απαξιώσουμε πρόσωπα με κύρος και εμβέλεια στην κοινωνία ; Να πυροδοτήσουμε πολιτικές, προσωπικές, εργασιακές ανασφάλειες ;

Απολύτως τίποτα από τα παραπάνω ! Όλα μας χρειάζονται! Οι συλλογικές σχέσεις, οι προσωπικότητες, οι φιλοδοξίες, η πείρα. Όχι μόνον δεν θέλουμε να πετάξουμε τους ανθρώπους, αντίθετα αναζητούμε την πολιτική μορφή που θα τους απελευθερώσει. Άλλα πράγματα πετάμε: πουκάμισα, αδειανά, άχρηστα στερεότυπα, σκουριασμένα αναλυτικά εργαλεία, μηχανισμούς του περασμένου αιώνα. Όσο για τα εκατοντάδες επαγγελματικά στελέχη του ΣΥΝ και των άλλων οργανώσεων, μπορούν κάλλιστα να αξιοποιηθούν. Όχι βέβαια στα πλαίσια ενός νέου μηχανισμού με καθοδηγητικό χαρακτήρα, αλλά ενός μηχανισμού με χαρακτήρα τεκμηρίωσης - τεχνικής - οργανωτικής στήριξης - δημοσιότητας, ο οποίος είναι απολύτως απαραίτητος στις σημερινές συνθήκες και θα μπορούσε να μεγιστοποιήσει την αποτελεσματικότητα των παρεμβάσεών μας στην κοινωνία.

Σε όσους γελούν χαιρέκακα για την οργανωτική κρίση του ΣΥΡΙΖΑ, απαντάμε : Ναι έχουμε την τόλμη να παραδεχτούμε ότι αποτύχαμε ! Έχουμε την τόλμη να αλλάξουμε! Αυτό εξάλλου είναι μαρξιστική διαλεκτική : Να βρίσκεις σε κάθε εποχή την οργανωτική μορφή που της ταιριάζει. Να πετάς τις μορφές, όταν φυλακίζουν το περιεχόμενο και να τις αντικαθιστάς από καινούργιες που το απελευθερώνουν. Και όχι να κρύβεσαι πίσω από δήθεν διαχρονικές «κομματικοπατριωτικές» αξίες, όπως το απολύτως αντιμαρξιστικό και αντιδιαλεκτικό σύνθημα του ΚΚΕ «8 δεκαετίες αγώνες και θυσία το ΚΚΕ στην πρωτοπορία».

Ανατρέπουμε τον εαυτό μας ! Γι αυτό κι έχουμε ακόμα ελπίδες να συμβάλουμε στην ανατροπή του πολιτικού σκηνικού. Όσο για την εκτός ΣΥΡΙΖΑ Αριστερά της ευχόμαστε: Και στα δικά σας !

 

Βαγγελιώ Σωτηροπούλου, «μέλος» ΣΥΡΙΖΑ χωρίς πολιτικά δικαιώματα

Το "μήνυμα" των εκλογών για ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ

Οι ευρωεκλογές της 7ης Ιουνίου του 2009 διεξήχθησαν σε ένα κλίμα τόσο ευνοϊκό για την αριστερά όσο ποτέ άλλοτε. Η ηθική απαξίωση του αστικού πολιτικού συστήματος, η καταδίκη στη συνείδηση των εργαζομένων του συστήματος διαπλοκής και διαφθοράς που έχει επιβληθεί στον τόπο μας από μια μικρή αλλά πανίσχυρη κρατικοδίαιτη οικονομική ολιγαρχία, η χειραγώγηση όλων των πολιτικών δυνάμεων από οικονομικά συμφέροντα που λυμαίνονται τον μόχθο του λαού μας και η πραγματική περιθωριοποίηση της κοινωνίας, σε συνδυασμό με τη σοβαρότερη οικονομική κρίση που γνώρισε ο καπιταλιστικός κόσμος μετά τη Μεγάλη Κρίση του 1929, δημιουργούσαν συνθήκες ικανές να δώσουν στις δυνάμεις της αριστεράς μεγάλη ώθηση. Όμως, φαίνεται πως μεγάλος αριθμός αριστερών αποφάσισαν να δώσουν στους «καπετάνιους» του σχήματος ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ το ηχηρό προειδοποιητικό μήνυμα ότι στραβά αρμενίζουν και να αλλάξουν ρότα. Φαίνεται όμως ότι το μήνυμα δεν βρήκε παραλήπτη....

Έτσι, περισσότερο αποθαρρυντικό ακόμη και από το αρνητικό αποτέλεσμα των εκλογών για τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι η αδυναμία να γίνει αντιληπτό το μήνυμα της έντονης εκλογικής αποδοκιμασίας. Το εκλογικό αυτό αποτέλεσμα θα μπορούσε να μην είναι μοιραίο εάν και εφόσον αποτελούσε την αφετηρία για πολιτικό αναστοχασμό σε βάθος. Αν υπήρχε κριτικός αυτοέλεγχος της πορείας του χώρου και ευρύς εσωτερικός διάλογος με στόχο τον επαναπροσανατολισμό.

Πρώτα-πρώτα, πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι το αριθμητικό αποτέλεσμα καθεαυτό συνιστά  εκκωφαντική πολιτική αποδοκιμασία που έχει να κάνει με τις κεντρικές πολιτικές του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Οποιαδήποτε άλλη ερμηνεία που θα εστιάζει σε «οργανωτικά» ζητήματα, σε «υπονόμευση εκ των έσω», σε επικοινωνιακή αστοχία, στα ΜΜΕ, κ.λπ., είναι υπεκφυγή και αποπροσανατολισμός από το ουσιώδες.

Επίσης, πρέπει να γίνει η παραδοχή ότι, πέρα από ποικίλες άλλες αφετηρίες, η αποχή (όπως και το άκυρο και το λευκό) των ψηφοφόρων συνιστά -στην προκειμένη περίπτωση- επίσης, συνειδητή πολιτική στάση και συμπεριφορά που συμπυκνώνεται στη γενική αποδοκιμασία του πολιτικού συστήματος και των πολιτικών, του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ συμπεριλαμβανομένου. Από την άποψη αυτή, κομματικά στελέχη και δημοσιογράφοι αντί να αποδοκιμάζουν -μερικές  φορές υβριστικά- εκείνους  που απείχαν από την ψηφοφορία θα προσέφεραν κάποια υπηρεσία στο χώρο που υπηρετούν αν παραδέχονταν ευθέως ότι η στάση των πολιτών αυτών ήταν στάση πολιτικής αποδοκιμασίας που οφείλουν να τη λάβουν σοβαρά υπόψη τους και να την εξηγήσουν.

Ειδικότερα, υποστηρίζουμε ότι ορισμένα από τα κεντρικά ζητήματα πολιτικής που οδήγησαν στο γνωστό αποτέλεσμα (και ό,τι αυτό προοιωνίζεται για τις εθνικές εκλογές, αν δεν υπάρξει αναθεώρηση και επαναπροσανατολισμός) συνοψίζονται στα ακόλουθα:

* Πρόγραμμα

Απουσία ενός ρεαλιστικού προγράμματος που θα ανατέμνει τις παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας σήμερα (παθογένειες που δεν έχουν να κάνουν  μόνο με τους καπιταλιστές, το επιχειρηματικό περιβάλλον και τη δημόσια διοίκηση, αλλά και το συνδικαλισμό, την αυτοδιοίκηση, το πανεπιστήμιο, τους συνεταιρισμούς, τις νοοτροπίες μεγάλων κατηγοριών εργαζομένων, κ.λπ.), θα αντιμετωπίζει τα ώριμα λαϊκά προβλήματα και θα προωθεί τη συγκρότηση δομών και θεσμών στην κατεύθυνση του δημοκρατικού δρόμου προς τον σοσιαλισμό.

Απουσία προτάσεων για την  τρέχουσα οικονομική κρίση τόσο βραχυπρόθεσμου χαρακτήρα όσο και προτάσεων με ευρύτερο χρονικό ορίζοντα για την εποπτεία και τη λειτουργία των αγορών, τον παρεμβατικό ρόλο του κράτους και των εργαζομένων, τους ελεγκτικούς μηχανισμούς, την οργάνωση των πολιτών κ.λπ. Η πρόταση για την αντιμετώπιση της τρέχουσας οικονομικής κρίσης εξαντλούνταν στο «να πληρώσουν εκείνοι που δημιούργησαν την κρίση και όχι οι εργαζόμενοι», δηλαδή, μια στάση ηθικά αποδεκτή αλλά πολιτικά μετέωρη.

* Πολιτική συμμαχιών

Όσον αφορά την πολιτική των συμμαχιών και την πρόταση για τη διακυβέρνηση της χώρας θεωρήθηκε ότι η συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι η συμμαχία για το σήμερα, ενώ η συγκρότηση του "τρίτου πόλου" με το ΚΚΕ είναι η συμμαχία για το αύριο προκειμένου να έχουμε μια "αριστερή" διακυβέρνηση.

Προφανώς, εδώ έχουμε μια αδιανόητη σύγχυση στοιχειωδών όρων, που δεν μπορεί, κατά κανένα τρόπο, να δικαιολογηθεί από το γεγονός ότι σήμερα δεν υπάρχουν οι όροι και οι προϋποθέσεις για οποιαδήποτε γενική πολιτική συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ. Πόσο, δηλαδή, πρέπει να επιχειρηματολογήσει κανείς ότι άλλο πράγμα είναι η συμμαχία ευρύτατων κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων και των πολιτικών τους εκπροσωπήσεων και άλλο η υπέρβαση της διάσπασης ή έστω η συνεργασία των ποικιλώνυμων φορέων της αριστεράς; Πρόκειται για απουσία πρότασης, για αναίρεση της λογικής των συμμαχιών, δηλαδή, για αναίρεση θεμελιώδους συστατικού του δημοκρατικού δρόμου προς τον σοσιαλισμό. Ύστερα, ποια ενότητα και με ποια αριστερά; Η όποια υπέρβαση της διάσπασης της αριστεράς δεν μπορεί παρά να γίνει μόνο με κατάκτηση της ηγεμονίας από την ανανεωτική ριζοσπαστική και οικολογική αριστερά και όχι με συγκόλληση με τη σταλινική αριστερά, δηλαδή, με τον φορέα εκείνο που αναιρεί την έννοια, το νόημα και την απελευθερωτική ουσία της αριστεράς.

* "Κινηματική" αριστερά - λαϊκισμός - δημαγωγία

Η διασύνδεση ενός αριστερού πολιτικού φορέα με τις λαϊκές και νεολαιΐστικες οργανώσεις, με τα σύγχρονα μαζικά κινήματα πραγματοποιείται με τη συμμετοχή των στελεχών και των μελών του σε αυτά, και με την αμοιβαία πολιτική όσμωση που, όμως, δεν πρέπει να παραβιάζει την οργανωτική και πολιτική αυτονομία των κινημάτων ούτε και το διακριτό ρόλο του κόμματος που σε συγκεκριμένες περιπτώσεις μπορεί να είναι επικριτικός ακόμη και απορριπτικός θέσεων και πρακτικών τους. Σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να ταυτίζονται και να συγχέονται κόμμα και μαζικό κίνημα. Όταν το κόμμα γίνεται ουρά του όποιου κινήματος διαλύεται μέσα σ' αυτό. Αυτό, εν πολλοίς, συνέβη στα γεγονότα του Δεκέμβρη, ειδικότερα με τη δράση των κουκουλοφόρων και την ανοχή της αριστεράς στην προβοκατόρικη καταστροφική τους μανία, θυμίζοντας κόμματα λαϊκιστικά και εύκολης δημαγωγικής αντιπολίτευσης. Εκεί παραβιάστηκε η μακρόχρονη πείρα ότι τέτοια φαινόμενα δεν έχουν σχέση με την αριστερά, υπονομεύουν τα κινήματα, συντηρητικοποιούν τον πολίτη. Ακόμη, το πρωτοφανές φαινόμενο, στελέχη της αριστεράς να αντιπαρατίθενται συγκρουσιακά με πολίτες στον δρόμο - π.χ. όταν είχαν ανοίξει κάποια εμπορικά καταστήματα στην Αθήνα για μια Κυριακή ύστερα από τα γνωστά γεγονότα ή με κατοίκους στον Άγιο Παντελεήμονα- δεν ήταν παρά στρέβλωση του νοήματος του ακτιβισμού, θυμίζοντας θλιβερές εικόνες άλλων εποχών.

* Μεταναστευτικό

Στην ίδια λογική της "ευκολίας" εντάσσεται και η θέση όσον αφορά το μεταναστευτικό και την εγκληματικότητα. Όσο σωστό είναι ότι οι μετανάστες είναι άνθρωποι που χρειάζονται συμπαράσταση, αλληλεγγύη και υποστήριξη άλλο τόσο σωστό είναι ότι η Ελλάδα, εκ των πραγμάτων, αδυνατεί να επιλύσει το πρόβλημα εκατομμυρίων ανθρώπων του Τρίτου Κόσμου. Η ανεξέλεγκτη είσοδος και συσσώρευσή τους σε απεριόριστους αριθμούς δημιουργεί σοβαρά προβλήματα στους ίδιους (γίνονται αντικείμενο άγριας εκμετάλλευσης, στοιβάζονται σε άθλιες συνθήκες, μένουν άνεργοι και εκτρέπονται σε πράξεις παραβατικότητας κ.λπ.) και στον ντόπιο πληθυσμό. Επομένως, το να μένει κανείς σε ηθικολογικές παραινέσεις (πάλι) και αβασάνιστα να απορρίπτει τη Frontex και την ενεργοποίηση συμφωνιών επανεισδοχής, κ.λπ., δεν αντιμετωπίζει πολιτικά το πρόβλημα, ξεπερνιέται από τα γεγονότα και ξεπερνιέται και στις συνειδήσεις των πολιτών ως δύναμη που μπορεί να συμβάλει στην επίλυση ή άμβλυνση των  καυτών προβλημάτων της καθημερινότητάς του. Η αποδοκιμασία των κυβερνητικών κομμάτων σε ευρωπαϊκό επίπεδο και η ενίσχυση των ακροδεξιών και ρατσιστικών κομμάτων εκφράζει ακριβώς τη χρεοκοπία των κυβερνώντων κομμάτων να αντιμετωπίσουν ρεαλιστικά το πρόβλημα, τροφοδοτώντας έτσι την ξενοφοβία και τον ρατσισμό, δηλαδή, αυτό που θέλουν να αποφύγουν (την ατζέντα δεν την καθορίζει το ΛΑΟΣ αλλά η ίδια η πραγματικότητα).

* Συντεχνιακές λογικές - ματαίωση του ριζοσπαστισμού

Σε μια σειρά ζητημάτων για τα οποία όφειλε η αριστερά να συνιστά παράγοντα αλλαγής και ανατροπών παρουσιάστηκε, αντίθετα, να γίνεται υποστηρικτής ενός θλιβερού status quo. Μερικά παραδείγματα χαρακτηριστικά της συντηρητικής αυτής λογικής:

- Η απουσία προτάσεων για ριζικές αλλαγές στα πανεπιστήμια, η υποστήριξη του status quo και της συντεχνιακής λογικής της διακομματικής πανεπιστημιακής νομενκλατούρας, που έχει οδηγήσει το πανεπιστήμιο σε πλήρη ανυποληψία και εκφυλισμό.

- Η  υποστήριξη, στην πράξη, της φοροδιαφυγής των επαγγελματιών και μικρομεσαίων, όταν η κυβέρνηση αποτόλμησε να καταργήσει το αφορολόγητό τους (ενόψει του ότι δήλωναν κατά μέσον όρο 7.500 ευρώ ετήσιο εισόδημα) χωρίς να αντιπροτείνεται εναλλακτικός τρόπος φορολόγησής τους.

- Η συλλήβδην υποστήριξη κρατικών επιχειρήσεων που ουδεμία σχέση έχουν με κοινωνική πολιτική και κοινωνικό κράτος, εκτός του να καταβροχθίζουν εκατομμύρια των αγρίως φορολογουμένων υποζυγίων και να αποτελούν θερμοκήπιο ρουσφετιών.

- Η άκριτη υποστήριξη κάθε συντεχνιακού αιτήματος ακόμη και αν αυτό αντιβαίνει στο ευρύτερο κοινωνικό συμφέρον, υποβιβάζοντας το πολιτικό κόμμα σε συντεχνιακό σωματείο.

- Η απουσία κριτικής ανεπίτρεπτων νοοτροπιών εργαζομένων στο δημόσιο, παλαιοκομματικών συμπεριφορών δημάρχων, συνεταιριστών κ.λπ.

* Εθνικά θέματα - εξωτερική πολιτική

- Η απόλυτη στήριξη του σχεδίου Ανάν.

- Η υποστήριξη της πρωτοφανούς διαστρέβλωσης της ιστορίας με το γνωστό βιβλίο που συνιστά ακραία μορφή ιδεολογικής χρήσης της ιστορίας.

- Η παραγνώριση των κινδύνων από την επιθετική πολιτική της Τουρκίας που συνεχώς διευρύνει τις διεκδικήσεις της σε βάρος της Ελλάδας και η αναφανδόν υποστήριξη της ένταξής της στην Ε.Ε. (χωρίς τις απαιτούμενες προϋποθέσεις καλής γειτονίας, την αποχώρηση των στρατευμάτων από την κατεχόμενη Κύπρο και την άρση του casus belli κ.λπ.).

- Η στάση ευμένειας απέναντι στο αμερικανικό προτεκτοράτο FYROM που εμφορείται από εθνικισμό του 19ου αιώνα -στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αποκαλούν κατά τρόπο προκλητικό «Μακεδονία» τα Σκόπια νομίζοντας ότι δίνουν εξετάσεις διεθνισμού και επαναστατικότητας(!)- με αποκορύφωμα την καταγγελία του «ελληνικού εθνικισμού» με διαδήλωση στα Σκόπια. Για τη μαφιόζικη, όμως, σύλληψη και τον εγκλεισμό σε ψυχιατρείο του φιλέλληνα Γκλικόριεβιτς, επειδή τόλμησε να υποστηρίζει στον δικτυακό του τόπο ότι οι αρχαίοι Μακεδόνες ήταν Έλληνες, και οι σημερινοί κάτοικοι των Σκοπίων είναι σλαβικής καταγωγής, δεν θεώρησαν σκόπιμο να διαμαρτυρηθούν.

- Ο συνωστισμός άρθρων στον Τύπο του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που διακηρυγμένο στόχο έχουν την «εξάλειψη της εθνικής συνείδησης των Ελλήνων», και γενικά η υποβάθμιση και παραγνώριση ζητημάτων που αφορούν την εθνική ταυτότητα, όλα αυτά συνιστούν ένα πλέγμα που προκαλεί μεγάλο σκεπτικισμό για τη σοβαρότητα και την πολιτική διαύγεια του χώρου.

* Ζητήματα πολιτικού πολιτισμού

- Οι ανεπίτρεπτες λεκτικές ακροβασίες στη Βουλή και η κατάχρηση του γυμνού καταγγελτικού λόγου.

- H εκ προοιμίου άρνηση συμμετοχής σε "εθνικό διάλογο" (π.χ. για την παιδεία, ακολουθώντας ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ) ή σε διάλογο με τα άλλα κόμματα  (εκλιπαρώντας, ωστόσο, το ΚΚΕ για συμπόρευση).

- H διαιώνιση ενός υβριδικού οργανωτικού σχήματος που έχει οδηγήσει, στην πράξη, σε αναίρεση της δημοκρατικής λειτουργίας του κόμματος, σε αναίρεση του κόμματος  των μελών και την υποκατάστασή του στο κόμμα των ομάδων και των αρχηγών τους, δεν συνάδουν με τον πολιτικό πολιτισμό μιας σύγχρονης δημοκρατικής αριστεράς.

Τέλος, τα παραδείγματα αυτά συνιστούν στο σύνολό τους μια πολιτική φυσιογνωμία των φορέων της αριστεράς που δεν είναι καθόλου ελκυστική για πολλούς αριστερούς. Θα μου πείτε, από την άλλη, μια διαφορετική φυσιογνωμία που θα αναδυόταν από τις προσεγγίσεις που προαναφέρθηκαν δεν θα ήταν ελκυστική για πολλές συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ. Τότε, λοιπόν, αν δεν υπάρχει ανάγκη αναστοχασμού, και η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ ήταν «βασικά σωστή», δεν έχετε παρά να την συνεχίσετε. Απομένει στον κόσμο της Αριστεράς να κάνει τις επιλογές του.

Το κείμενο υπογράφουν τα ακόλουθα στελέχη της ανανεωτικής αριστεράς της περιόδου του ΚΚΕ Εσωτ. και του "Ρήγα Φεραίου":

Αντώνης Μαργαρίτης

Γιάννης Πετρόπουλος

Δημήτρης Μαρκάκης

Θανάσης Αθανασίου

Νικηφόρος Σταματάκης

Πολιτική ενότητα ή συναισθηματική;

Του ΣΑΚΗ ΚΟΥΡΟΥΖΙΔΗ*

Οι εκκλήσεις για ενότητα στον ΣΥΡΙΖΑ και μεταξύ των διαφόρων συνιστωσών του, πολύ λίγο αγγίζουν το πολιτικό περιεχόμενο αυτής της ενότητας και περιορίζονται κυρίως σε συναισθηματικές εκκλήσεις ή γενικόλογες αναφορές σε μια «ενότητα της αριστεράς». Το ποιος αυτοαποκαλείται αριστερός είναι ασφαλώς δικαίωμά του και κανείς δεν δικαιούται να εκδίδει «πιστοποιητικά αριστερών φρονημάτων» -εκτός ίσως της Λιάνας Κανέλλη και μάλιστα από τηλεοράσεως. Ως «αριστερά» κατά καιρούς έχουν αυτοχαρακτηριστεί  διάφορα αυταρχικά ή αιμοσταγή κόμματα (Πολ Ποτ, Μπαθ, Κ.Κ. Β. Κορέας), έως διάφορα δεξιά «σοσιαλδημοκρατικά» ή και τρομοκρατικές οργανώσεις. Ο καθένας, όμως, δικαιούται ως άτομο και ως κόμμα, να επιλέγει τους «αριστερούς» με τους οποίους θα συστεγάζεται ή θα συνεργάζεται, εκλογικά ή στρατηγικά. Προφανώς όχι από το όνομά τους ή την ταμπέλα τους, ούτε καν από την ιστορία τους, αλλά από το πολιτικό και προγραμματικό περιεχόμενο που προβάλλουν τη στιγμή που τίθεται το θέμα της σύμπλευσης. Προφανή όλα αυτά; Μπορεί, αλλά δεν φαίνεται να τα έχουμε εμπεδώσει πλήρως και ειδικά σε στιγμές κρίσης.

Η «ενότητα» θα στηρίζεται σε μια αναγκαία επαλληλότητα προγραμματικών στόχων και πρακτικών, λιγότερο σε «οραματικές» επιδιώξεις και όλα αυτά μεταξύ των «διαθέσιμων» κάθε φορά αριστερών, για να μιλάμε για μια «συμμαχία των προθύμων».

Υπάρχει αυτή η ελάχιστη «επαλληλότητα» με όλες τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ; Με το ΚΚΕ για τη δημιουργία του τρίτου πόλου;

Το ΚΚΕ δεν μετέχει στον «τρίτο πόλο» επειδή απλώς αυτοαποκλείεται ή γιατί δεν προκύπτει αυτή η «επαλληλότητα»; Πριν προτείνουμε τον πόλο αυτό, μήπως πρέπει να γνωστοποιήσουμε σε όλον τον «κοινωνικό ΣΥΡΙΖΑ» τις απόψεις του κόμματος αυτού για τα άμεσα και «οραματικά» στοιχεία που προβάλλει; Για τη διευκόλυνση των ενδιαφερομένων προτείνω μια επίσκεψη στο: http://www.kke.gr/taytothta/. Για τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν χρήσιμο να γίνει μια εκτεταμένη (αυτο)παρουσίασή τους από τα έντυπα του χώρου, αφού πλην του ΣΥΝ και της ΑΚΟΑ, οι υπόλοιπες συνιστώσες δεν είναι ευρύτερα γνωστές.

Με τον κίνδυνο της αποσπασματικότητας, επιχειρώ μικρό απάνθισμα από κείμενά τους στο διαδίκτυο:

ΚΟΕ: «Για μας είναι δυνατή μια άλλη Ευρώπη, παλεύουμε για την ύπαρξη μιας άλλης Ευρώπης, παλεύουμε για την ύπαρξη της Ευρώπης χωρίς Ε.Ε., παλεύουμε για τη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης». «Οι κοινωνικοί αγώνες πρέπει να μπολιαστούν με τη συνείδηση της επαναστατικής προοπτικής, οι πρωτοπορίες πρέπει να αναλογιστούν πόσο κοντά και πόσο μακριά από την επανάσταση βρίσκονται στην Ευρώπη και πρέπει να δουν πώς ο ρεφορμιστικός ευρωπαϊσμός εμποδίζει κάθε άλλη προοπτική (ενώ διευκολύνει την εμπέδωση των καπιταλιστικών σχέσεων)». «Η νίκη του λαού του Λιβάνου και της Χεζμπολάχ έδειξε ότι οι λαοί μπορούν να έχουν νίκες ακόμα και στο στρατιωτικό επίπεδο αν προετοιμάζονται κατάλληλα, αγωνίζονται αποφασισμένα, δεν συνθηκολογούν». «Ο χώρος δράσης τους (σ.σ.: του μαοϊκού και του μαρξιστικού-λενινιστικού ρεύματος) δεν είναι ο ανεπτυγμένος καπιταλιστικά κόσμος, αλλά χώρες της περιφέρειας. Παρά τις όποιες αδυναμίες, εντούτοις είναι το μόνο οργανωμένο τμήμα του σύγχρονου κομμουνιστικού κινήματος που δεν βρίσκεται 'εντός πλαισίου', έχει δηλαδή δεσμούς αίματος με διάφορα λαϊκά κινήματα και σε ορισμένες περιπτώσεις καθοδηγεί μεγάλα κινήματα (Νεπάλ, Φιλιππίνες, Παραγουάη, Εκουαδόρ κλπ).

ΔΕΑ: «Ο καπιταλισμός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί με την εργατική δράση. Δεν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόμος προς μια τέτοια αλλαγή. Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνομία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγμένο στην άμεση δημοκρατία, στα συμβούλια αντιπροσώπων απ' τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή».

Ομάδα ΡΟΖΑ: «(Ο ΣΥΡΙΖΑ) …υπεράσπισε την εξέγερση (σσ. του Δεκέμβρη), συμμετείχε (συχνά πρωτοστατώντας) σε όλες τις κινητοποιήσεις πανελλαδικά και τα ηγετικά στελέχη του (εκτός από τις αναμενόμενες -και όχι ευχάριστες σε μας- καταγγελίες στην 'τυφλή βία' και τους 'κουκουλοφόρους') δεν παρασύρθηκαν σε καθεστωτικές δηλώσεις 'πολιτικής υπευθυνότητας' και προσήλωσης στη 'δημοκρατική ομαλότητα'».

Η γνώση των θέσεων όλων όσων συμμετέχουν στο ΣΥΡΙΖΑ θα διευκολύνει όλον τον «κοινωνικό ΣΥΡΙΖΑ» να συνειδητοποιήσει και να προσδιορίσει και το χαρακτήρα της συνύπαρξης (από απλή εκλογική συνεργασία έως ενιαίο κόμμα). Διαφορετικά θα επικαλούμαστε μια συναισθηματική και απλοϊκή ανάγκη «ενότητας» χωρίς σαφές περιεχόμενο. Ούτε η επίκληση της εκλογικής επιβίωσης μπορεί να προβάλλεται ως φόβητρο για να κουκουλώσουμε τις όποιες διαφορές ουσίας. Σε μια εκλογική συνεργασία δεν προστίθενται μόνο ψήφοι αλλά μπορεί και να αφαιρούνται από «άστοχες» συνευρέσεις. Απώλειες μπορεί να έχουν και οι άλλες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, αν προηγουμένως έχουν πεισθεί για το πόσο «ρεφορμιστικός» ή πόσο (αποκλειστικά) υπέρ του κοινοβουλευτικού δρόμου προς την αλλαγή είναι ο ΣΥΝ, με τον οποίο καλούνται να χτίσουν το κοινό σπίτι της αριστεράς. Φυσικά, απώλειες θα έχει και ο ΣΥΝ, αφού παραδοσιακοί ψηφοφόροι του δεν θα επιθυμούν μια συνκατοίκηση με φορείς παρόμοιων απόψεων (διάλυση Ε.Ε., προετοιμασία για νίκες και σε στρατιωτικό επίπεδο, άρνηση να καταγγελθούν η «τυφλή βία» και οι «κουκουλοφόροι» κ.λπ.). Εύλογα μπορεί κανείς να πιθανολογήσει και τις «απώλειες» από πιθανούς νέους ψηφοφόρους, με διαφορετική προέλευση από αυτήν της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Το ισοζύγιο σε ψήφους δεν είναι τόσο αυτονόητο.

“To know us better”, για να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε μαζί.

* Ο Σάκης Κουρουζίδης είναι διευθυντής της Ευωνύμου Βιβλιοθήκης και του περιοδικού "Δαίμων της Οικολογίας"

Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε!

Στις 7.6 ζήτησα από γνωστούς, συντρόφους και φίλους να στοιχηματίσουν για το αποτέλεσμα των εκλογών. Δεν βρέθηκε κανείς να μου απαντήσει κάτω από 5%. Αν κάποιος τολμούσε να το κάνει, χωρίς δεύτερη σκέψη θα τον χαρακτήριζα ως τρελό, εμπαθή, κομπλεξικό κ.ο.κ. Το αποτέλεσμα σόκαρε τους πάντες. Για όσους δεν έχουν εμπειρία εσωκομματικών εντάσεων και άσχημου κλίματος, η εικόνα του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ το λιγότερο ως μελαγχολική χαρακτηρίζεται.

Η κοινωνία βιώνει την επόμενη μέρα των ευρωεκλογών. Η εκλογική επιτυχία του ΛΑΟΣ τού δίνει τη δυνατότητα να διαμορφώνει την πολιτική ατζέντα και να σύρει όχι μόνο τη Ν.Δ., αλλά δυστυχώς και το ΠΑΣΟΚ. Ζούμε την ιδεολογική ηγεμονία ακραίων συντηρητικών θέσεων, που σε συνθήκες γενικευμένης οικονομικής κρίσης διαμορφώνουν ασφυκτικές συνθήκες για την αριστερά. Αποτύχαμε να αλλάξουμε το τοπίο. Αυτή τη δουλειά την κάνει ο Καρατζαφέρης. Το μέλλον διαγράφεται δυσοίωνο. Η πιθανή συγκυβέρνηση  Ν.Δ.-ΛΑΟΣ από τη μια και στον αντίποδα αυτής της πραγματικότητας, μόνη ρεαλιστική προοδευτική διέξοδος η αυτοδυναμία του ΠΑΣΟΚ (δυστυχώς).

Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να επανέλθει; Ναι! Για να γίνει κάτι τέτοιο χρειάζονται αλλαγές και διαφοροποιήσεις στο εσωκομματικό πεδίο, στον ΣΥΡΙΖΑ και στην άσκηση αντιπολιτευτικής τακτικής.
Το φαινόμενο Ν.Δ. - ΛΑΟΣ δεν αντιμετωπίζεται με συνεργασία ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ, αλλά με πιο έξυπνη - ανοιχτή κριτική στο ΠΑΣΟΚ. Ένας ισχυρός ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να μετατοπίσει την πολιτική ατζέντα προς τ' αριστερά. Να συνεχίσουμε την ουσία των καλεσμάτων και των προτάσεων του Αλέκου Αλαβάνου στην πλευρά της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Στόχος, να βρεθεί σε διάσταση με τον προοδευτικό κόσμο της βάσης η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Αν προκύψουν συγκλίσεις; Δεν το πιστεύω ότι θα προκύψουν σημαντικές, αλλά καλοδεχούμενες (άλλωστε  βγάλαμε και πρόγραμμα πριν από 3 μήνες)! Αν είναι επικοινωνιακή καταιγίδα του ΠΑΣΟΚ; Θα την αποκρούσουμε. Είναι βασικό να δείξουμε ότι η αποτυχία της συγκρότησης προοδευτικού μπλοκ δυνάμεων ανήκει στο ΠΑΣΟΚ που έχει μπατάρει στον νεοφιλελευθερισμό και όχι σε εμάς που είμαστε (πρέπει να είμαστε) ταυτόχρονα κινηματική και προοδευτική δύναμη της αριστεράς.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να διαλυθεί, πρέπει να αλλάξει. Να εκδημοκρατιστεί και να σταματήσουν οι αποκλεισμοί. Να ισχυροποιηθεί η θέση του ΣΥΝ μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Η θέση του προέδρου του ΣΥΝ ως επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ (ιδρυτική συμφωνία) είναι αδιαπραγμάτευτη. Ο ΣΥΝ να έχει πλουραλιστική και φερέγγυα εκπροσώπηση στη γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ (εκπρόσωπος της μειοψηφίας). Δεν μπορεί να γίνει και κόμμα. Έχουμε κόμμα τον ΣΥΝ, πρέπει επιτέλους να μάθουμε να βάζουμε το όριο κόμματος και συμμαχικού σχήματος.

Οι σχέσεις με το ΚΚΕ! Έλεος πια! δεν μπορούμε να κουκουλώνουμε τις θέσεις για τα περιβαλλοντικά, τον Στάλιν, τη διασπαστική τακτική, τη διάλυση της Ε.Ε. κ.ο.κ. και να ανοίγουμε πάλι την ιστορία της άδειας καρέκλας, μιας ιστορίας που έχει ηττηθεί από την ιστορία...

Ο λόγος του κακού αποτελέσματος  οφείλεται στο ότι δεν απαντήσαμε καθαρά στις προκλήσεις όχι μόνο του 18%, αλλά και του 8%, που δημιουργούσε μεγάλη αστάθεια στο πολιτικό σκηνικό αλλά και στο θολό στίγμα που εξέπεμψε ο χώρος μας προεκλογικά. Δεν ήταν καθαρό αν στις Βρυξέλλες οι αντιπρόσωποί μας θα πάνε για να υπηρετούν τις προγραμματικές θέσεις μας, τις αποφάσεις του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, αν επιθυμούμε μια ριζοσπαστική μεταρρυθμιστική πολιτική για μια άλλη Ε.Ε. ή αν θα πάμε για ελεύθερο κάμπινγκ έξω από το ευρωκοινοβούλιο.  Γίναμε κλειστή αριστερά,  σε κάθε δυσκολία ανακαλύπταμε (η πλειοψηφία) ότι φταίει είτε ο εσωτερικός εχθρός που την υπονομεύει ή το σύστημα που βάζει στον στόχο το κόμμα μας (ας μην ξεχνάμε βέβαια και τις χυδαιότητες που ακουστήκαν περί συγκοινωνούντων δοχείων μειοψηφίας και συστήματος). Όπως αποδείχτηκε τα πράγματα δεν ήταν έτσι. Έγιναν λάθη, τα οποία όμως μπορούν να διορθωθούν, αρκεί να υπάρξει η πολιτική βούληση. Σε τέτοιες  ώρες  πρέπει να μιλάμε ανοιχτά μεταξύ μας αλλά και με την κοινωνία. Να κάνουμε απολογισμό. Χωρίς προκάτ απαντήσεις. Είναι απαράδεκτο να ανασύρονται απαντήσεις από το σεντούκι της αριστεράς και του κομμουνιστικού κινήματος σχεδόν 100 ετών.

ΥΓ. 1: Εξαιρετικά θετική η απόφαση του γραφείου σπουδάζουσας Αθήνας της Νεολαίας ΣΥΝ να διαφοροποιήσει τη θέση της για την συμμετοχή στις εκλογές με καθολική ψηφοφορία των φοιτητών για ανάδειξη προέδρων, κοσμητόρων, πρυτάνεων στα πανεπιστήμια από αποχή, σε συμμετοχή και στήριξη αριστερών και προοδευτικών υποψηφίων.

ΥΓ. 2: Ενδιαφέρουσα η κριτική που έκανε ο Αλέκος Αλαβάνος για τα αίτια που μας οδήγησαν ώς εδώ. Αν την είχε κάνει και στην ώρα της, μάλλον δεν θα φτάναμε ώς εδώ.

Κώστας Ζαχαριάδης
Μέλος Κ.Σ. της Νεολαίας ΣΥΝ

Η απάντηση είναι στην κοινωνία

Αν η ίδια η κοινωνία απαιτεί από εσένα, μεταρρυθμίσεις τις οποίες κατανοεί για το πώς και πόσο μπορούν να βελτιώσουν τη ζωή της, για να αρχίσει να σε εμπιστεύεται, ποιος σου απαγορεύει να να κάνεις αντίστοιχα ανοίγματα;

Υπάρχουν δύο καθοριστικής σημασίας ερωτήματα για την αριστερά, ειδικά στις ευρωπαϊκές συνθήκες που τις γνωρίζουμε καλύτερα. Δύο ερωτήματα που αν δεν τα ξεκαθαρίσεις, κινδυνεύεις από πολιτική δύναμη να μετατραπείς σε κάτι που να παραπέμπει σε σκοτεινούς και υπόγειους μηχανισμούς και τελικά σε θρησκευτικού χαρακτήρα οργάνωση. Ποιος ο ρόλος της κοινωνίας στον καθορισμό των θέσεων και σε τελική ανάλυση στον χαρακτήρα ενός αριστερού κόμματος, ποιος και πώς τις αλλάζει και το δεύτερο, αν υπάρχουν εκλογικά όρια τα οποία με τίποτα δεν μπορείς να υπερβείς.

ΑΣ ΠΑΡΟΥΜΕ το πρώτο ερώτημα. Έχεις τις θέσεις σου, το πρόγραμμά σου και τη στρατηγική σου. Όλα αυτά όμως, δεν συγκινούν την κοινωνία και σε διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις εισπράττεις μονοψήφια εκλογικά ποσοστά, που με τίποτα δεν λένε να πλησιάσουν το διψήφιο νούμερο. Αν έχεις αποδεχτεί τον ρόλο της δύναμης διαμαρτυρίας, κανένα πρόβλημα. Αναλόγως των περιστάσεων θα παίρνεις το μικρό σου μερίδιο και θα είσαι συνεπής με τις αρχές που έχεις καθορίσει, τις οποίες μάλιστα θεωρείς αδιαπραγμάτευτες. Κανένας -εξάλλου- δεν λέει πως τέτοιου χαρακτήρα δυνάμεις δεν είναι χρήσιμες.

ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ είναι, πως εσύ, καλείς την κοινωνία να υποστηρίξει ένα μοντέλο σοσιαλισμού το οποίο ούτε αυτή το ξέρει, ούτε εσύ είσαι σίγουρος ότι είναι ρεαλιστικό και μάλιστα σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης, χώρια πως οι παλαιότερες εφαρμογές του, αποδείχτηκαν τραγικές και αποκρουστικές. Αν η ίδια η κοινωνία απαιτεί από εσένα, μεταρρυθμίσεις τις οποίες κατανοεί για το πώς και πόσο μπορούν να βελτιώσουν τη ζωή της, για να αρχίσει να σε εμπιστεύεται, ποια αριστερή πολιτική αρχή σου απαγορεύει να να κάνεις αντίστοιχα ανοίγματα; Καμία απ' όσο ξέρω. Άλλωστε στην πολιτική αυτός ο δρόμος, ποτέ δεν έχει τέλος.

ΣΕ ΑΥΤΑ τα πλαίσια που βρίσκονται σήμερα οι αριστερές δυνάμεις στην Ελλάδα, έχει διαμορφωθεί ένα εκλογικό όριο που φτάνει το 15%. Πολλοί στην αριστερά, έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα, πως αυτό είναι το ταβάνι και δεν πάει παραπάνω. Έτσι είναι; Εξαρτάται. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ για πολλούς και διαφόρους λόγους καθηλωθεί στα σημερινά του επίπεδα, το 15% για το σύνολο της αριστεράς είναι θρίαμβος. Άλλωστε το ΚΚΕ που διατηρεί υψηλά ποσοστά υποσχόμενο ένα σοσιαλισμό, που ούτε τα μέλη του κόμματος δεν επιθυμούν, ουσιαστικά έχει βγει από το πολιτικό παιχνίδι. Έχει ενσωματωθεί στο σύστημα και ενίοτε, μεταξύ άλλων, απολαμβάνει και κοπλιμέντα από αυτό.

ΕΠΙ ΑΛΕΚΑΣ Παπαρήγα, υπάρχει ένα αδιαπραγμάτευτο δόγμα. Τίποτα δεν μπορεί να λυθεί στον καπιταλισμό και όλα θα λυθούν στον σοσιαλισμό. Κατά συνέπεια δεν χρειάζεται να κάνουμε προτάσεις που να εξωραΐζουν το σύστημα. Έχουμε το μικρό μας Βατικανό, έχουμε τους μηχανισμούς μας και το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να μονοπωλούμε τη διαμαρτυρία της κοινωνίας από τα αριστερά. Και πώς θα γίνει ο σοσιαλισμός; Κάποτε θα γίνει! Είναι -λέει- νομοτέλεια.

Με λίγα λόγια, η υπέρβαση του ορίου της αριστεράς και πολύ περισσότερο η μετατροπή της από κλαμπ διαμαρτυρίας, σε δύναμη ανατροπών και αλλαγών με προοπτικές ευθυνών διακυβέρνησης, μπορεί να γίνει μόνον από τον ΣΥΡΙΖΑ.

ΚΑΙ ΕΔΩ αρχίζουν τα δύσκολα. Έχει η παράταξη ηγετικά στελέχη με ικανότητες, φιλοδοξίες και όραμα; Και αν έχει, η σημερινή βάση αυτής της αριστεράς, είναι έτοιμη να στηρίξει και ακόμα περισσότερο να επιταχύνει τις διαδικασίες; Θέλει να πάει σε συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ με μερίδιο ένα 5% ή με δύναμη ικανή επηρεάσει και σε μεγάλο βαθμό να καθορίσει τις αλλαγές σε ένα τόσο καθυστερημένο και διεφθαρμένο κράτος; Από τη θέση του βοηθητικού εταίρου με χρησιμότητα στην ουσία, του αριστερού άλλοθι, κινδυνεύεις να χρεωθείς πολύ περισσότερες ευθύνες από ό,τι σου αναλογούν. Και ο σημερινός συσχετισμός δεν αφήνει μεγάλα περιθώρια με κάτι τύπους που σε βλέπουν σαν ρετάλι. Αν θες λοιπόν να αλλάξεις τα πράγματα, αν μόνος σου δεν μπορείς να δημιουργήσεις μεγάλο πλειοψηφικό ρεύμα, τότε πρέπει να αυξήσεις σημαντικά την εκλογική σου επιρροή, για να γίνεις ισχυρός, αποτελεσματικός και χρήσιμος.

ΠΡΙΝ από όλα αυτά, η αριστερά για την οποία μιλάμε πρέπει να αλλάξει το πολιτικό της μοντέλο. Είναι άλλο πράγμα να έχει ιδεολογικές και πολιτικές τάσεις και άλλο πράγμα οι τάσεις αυτές να έχουν μετατραπεί σε μηχανισμούς προώθησης και κατάληψης θέσεων. Κάντε μια έρευνα στη νεολαία για να μάθετε αν θεωρεί τον ΣΥΡΙΖΑ ελκυστική πολιτική δύναμη, διαφορετική από τις άλλες.

ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ σου λέει εσένα, πως τέτοια αριστερά θέλουμε εμείς, μπορεί να με ρωτήσετε. Κανείς απαντώ. Απλά θέλω να ξέρω τι πρέπει να κάνω, επειδή θέλω να παραμείνω αριστερός, και κυρίως γιατί πρέπει να κάνω αυτό που λέτε εσείς. Η αριστερά εξάλλου δεν είναι θρησκεία, για να παίρνω μέρος σε λειτουργίες και κηρύγματα από τα νιάτα μου ως τα γεράματά μου, άλλο αν κάποιοι την κατάντησαν σε κάτι τέτοιο. Η απάντηση και σε μένα και σε όσους διαφωνούν με αυτά που λέω, είναι στην κοινωνία. Και αν δεν ρωτήσεις, αν δεν δοκιμάσεις, δεν θα την λάβεις ποτέ.

d.xristou@avgi.gr

Π.Λαφαζάνης: Προτεραιότητα η ενιαία πορεία και εικόνα του ΣΥΝ

Συνέντευξη στον ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟ

Η εκλογική υποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν σημαίνει καθόλου ότι αποδοκιμάσθηκε η στρατηγική της συμπαράταξης όλης της αριστεράς ή ότι εδόθη ένα μήνυμα για να ασκήσουμε μια πιο «ευέλικτη» πολιτική «ανοικτής προσέγγισης» προς το ΠΑΣΟΚ, υποστηρίζει ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Παναγιώτης Λαφαζάνης. Τονίζει ότι αυτό που προέχει είναι η ενιαία πορεία του κόμματος, αποκλείει κατηγορηματικά τη μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα και εκφράζει την ανάγκη για έναν ισχυρό ΣΥΡΙΖΑ. Επιπλέον ο Π. Λαφαζάνης μιλάει στην "Κ.Α." για τις τελευταίες εξελίξεις στο πεδίο της οικονομίας.

* Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι τα φορολογικά μέτρα που εξήγγειλε είναι αναγκαία για τη «δημοσιονομική σταθεροποίηση» στο πλαίσιο των υποχρεώσεών μας στην Ε.Ε. και ότι είναι δίκαια κατανεμημένα. Ποια είναι η δική σας άποψη;

Την ίδια ώρα που η κυβέρνηση εξήγγειλε μια νέα πραγματική φοροεπιδρομή (αύξηση έμμεσων φόρων στα καύσιμα, την κινητή τηλεφωνία, τα καρτοκινητά, «τακτοποίηση» των ημιυπαίθριων χώρων κ.λπ.), της οποίας το κόστος για τα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα μπορεί να προσεγγίσει τα 3 δισ. ευρώ, την ίδια ώρα, με πραξικοπηματική τροπολογία που κατέθεσε την Παρασκευή, προσφέρει απλόχερα φορολογικά δώρα στο ξένο και εγχώριο εφοπλιστικό κεφάλαιο. Συγκεκριμένα, απαλλάσσονται όλες συλλήβδην οι ξένες και οι εγχώριες ναυτιλιακές επιχειρήσεις από τον φόρο συγκέντρωσης κεφαλαίου του ν.1676/86. Επομένως, όλοι οι κυβερνητικοί ισχυρισμοί πέφτουν στο κενό.

* Τι θα μπορούσε να γίνει για να αποφευχθούν αυτά τα μέτρα; Ποιες είναι οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ;

Το πρώτο που έπρεπε να γίνει είναι να αμφισβητηθεί το νεοαποικιακό και επιλεκτικό καθεστώς Κοινοτικής Επιτήρησης που έχει επιβληθεί στη χώρα μας για υπερβολικό έλλειμμα του προϋπολογισμού. Δυστυχώς, Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ δεν αμφισβητούν αυτήν την Κοινοτική Επιτήρηση που βασίζεται στο προκρούστειο Σύμφωνο Σταθερότητας της Ε.Ε. Αντίθετα, την αποδέχονται. Έτσι, όμως, η «αντιπολίτευση» του ΠΑΣΟΚ για τα κυβερνητικά μέτρα γίνεται άσφαιρη και δημαγωγική. Δεν είναι δυνατόν η Ελλάδα να μειώσει το έλλειμμά της ώς το 2010 κάτω από το 3% και μάλιστα σε συνθήκες κρίσης, χωρίς να βουλιάξει πλήρως η ελληνική οικονομία και χωρίς να ανοίξει ένας κοινωνικός καιάδας.

Το δεύτερο που έπρεπε να γίνει είναι μια ριζοσπαστική προοδευτική φορολογική μεταρρύθμιση. Εδώ και δύο δεκαετίες εφαρμόζεται από τις κυβερνήσεις Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ όλο και πιο πιστά μια συνταγή που λέει: Φορολογική ασυλία για τα κέρδη, τις μεγάλες περιουσίες, τις μεγάλες κληρονομιές και φορολογική λεηλασία στα λαϊκά εισοδήματα, τους μισθούς, τις συντάξεις, τη λαϊκή κατανάλωση. Η δική μας θέση είναι ότι η κατάσταση αυτή πρέπει να αντιστραφεί πλήρως. Πρέπει άμεσα να φορολογηθούν ουσιαστικά τα υψηλά κέρδη, να φορολογηθεί ουσιαστικά και αποτελεσματικά η ακίνητη περιουσία, να υπάρξει επιτέλους φορολογία στις μεγάλες κληρονομιές σε κινητές και ακίνητες αξίες, να καταργηθούν τα ειδικά φορολογικά καθεστώτα και οι “off-shore” εταιρείες, να χτυπηθεί η φοροδιαφυγή.

Το τρίτο και άμεσο μέτρο είναι να δανειοδοτηθεί απευθείας το Δημόσιο από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα με το επιτόκιο παρέμβασής της που δανείζει τις εμπορικές τράπεζες και το οποίο είναι 1%!!! Δεν είναι δυνατόν, με ευθύνη και της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, να συνεχίζεται αυτή η πρωτοφανής ληστεία των κρατών - μελών, ιδιαίτερα της χώρας μας, που δανείζονται με πανύψηλα spread, ενώ στις τράπεζες προσφέρεται «τζάμπα» χρήμα.

* Ο ΣΥΡΙΖΑ, είχε, απ' ό,τι λέτε, εναλλακτικές προτάσεις. Πώς εξηγείτε την εκλογική αποτυχία στις ευρωεκλογές; Τι έφταιξε και τι πρέπει να γίνει;

Κατ' αρχάς η προεκλογική αντιπαράθεση στις ευρωεκλογές δεν είχε ως «ατζέντα» τα εκρηκτικά προβλήματα στην Ελλάδα και την Ευρώπη, αλλά τα «παπαγαλάκια» και το δικομματικό κουκούλωμα του σκανδάλου της Siemens, το οποίο συνεχίζεται μετεκλογικά. Στα τηλεοπτικά μέσα έχει πάψει εδώ και καιρό να γίνεται ουσιαστική πολιτική αντιπαράθεση. Εμείς δεν μπορέσαμε και ίσως δεν επιμείναμε όσο θα έπρεπε, για να αναδείξουμε την εναλλακτική μας πρόταση.

Πάντως, σήμερα, με το φορολογικό «τσουνάμι», που είναι μόνο η αρχή, τη διάλυση του ΟΣΕ και τους 3.000 εργαζόμενους σε «εφεδρεία», τους 500 απολυμένους του "Ελεύθερου Τύπου", τις 1.500 «εθελοντικές» εκδιώξεις εργαζομένων στην Εμπορική Τράπεζα, τον κίνδυνο για λουκέτο στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, το πρόβλημα του ομίλου Λαναρά, το πλήθος των απολύσεων και λουκέτων στον ιδιωτικό τομέα, τον αυταρχισμό και την εργοδοτική αυθαιρεσία στο έπακρο, πολλοί που είτε πήγαν για «μπάνιο» είτε δεν μας ψήφισαν στις ευρωεκλογές μπορεί να αντιληφθούν πολύ καλύτερα γιατί ο τόπος χρειαζόταν έναν πολύ πιο ισχυρό ΣΥΡΙΖΑ.

Ότι για διαφορετικούς λόγους δεν είναι το ΠΑΣΟΚ ούτε οι Οικολόγοι Πράσινοι, αλλά ούτε μια αντι-ενωτική αριστερά -για τον ΛΑΟΣ δεν το συζητώ- που θα ασκήσουν μια δυναμική και αποτελεσματική αντιπολίτευση με τη διεκδίκηση εναλλακτικών προτάσεων.

* Τι μηνύματα πήρατε από το εκλογικό αποτέλεσμα;

Η μικρή υποχώρηση στις ευρωεκλογές, σε σχέση με τις εθνικές εκλογές, δεν είναι προς θάνατον. Αλίμονο! Κι απ’ αυτήν την υποχώρηση θα ήταν λάθος να βγουν ετοιμασμένα εδώ και καιρό συμπεράσματα. Η εκλογική μας υποχώρηση δεν σημαίνει καθόλου ότι αποδοκιμάσθηκε η στρατηγική της συμπαράταξης όλης της αριστεράς ή ότι εδόθη ένα μήνυμα για να ασκήσουμε μια πιο «ευέλικτη» πολιτική «ανοικτής προσέγγισης» προς το ΠΑΣΟΚ, του οποίου η ηγεσία κλίνει όλο και πιο συντηρητικά και δεξιά. Πολύ περισσότερο, δεν εκρίθη ως δήθεν «αντιευρωπαϊσμός» η πρότασή μας για μια άλλη Ευρώπη και επιδοκιμάσθηκε το «παρών» στη Συνθήκη της Λισσαβώνας.

Τα συμπεράσματα των ευρωεκλογών οφείλουμε να τα βγάλουμε χωρίς πανικό, με ουσιαστικό διάλογο στο κόμμα και τον ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς άγονες δημόσιες αντιπαραθέσεις και εύκολους αφορισμούς. Κι ένα απ’ αυτά τα συμπεράσματα είναι ότι πρέπει να συνδέσουμε στο αύριο πιο στενά τη ριζοσπαστική πολιτική και δράση μας με την κοινωνική πραγματικότητα που μας περιβάλλει. Όταν μια ριζοσπαστική αριστερή πολιτική και δράση κινδυνεύει καμιά φορά να αποκοπεί από την κοινωνική πραγματικότητα και τις λαϊκές διαθέσεις, μπορεί να εξωθήσει σε πισωγυρίσματα!

* Πώς θα μπορέσουν να βελτιώσουν ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ την μετεκλογική εικόνα τους;

Αυτήν την ώρα χρειάζεται οι πάντες στον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ να επιδείξουμε μεγάλη ωριμότητα, τη μέγιστη δυνατή ευθύνη και να αναδείξουμε, στη βάση αρχών, ό,τι καλύτερο έχουμε κατακτήσει από την ενωτική αριστερή μας κουλτούρα. Αυτός είναι ο δρόμος για να μετατρέψουμε την εκλογική μας υποχώρηση σε ευκαιρία για ανασυγκρότηση και πολιτική αντεπίθεση. Το πρώτο που χρειαζόμαστε στον ΣΥΝ είναι να επιδιώξουμε με δημιουργικές συνθέσεις μια ευρεία πολιτική συνεννόηση όλων των πλευρών στο πλαίσιο των αποφάσεων του πρόσφατου Συνεδρίου μας και με στόχο την ενιαία πορεία και πρώτα απ’ όλα την ενιαία εικόνα του κόμματος στην κοινωνία. Χωρίς να επιτύχουμε το τελευταίο, πρέπει να το πάρουμε απόφαση ότι ματαιοπονούμε.

* Το θέμα που άνοιξε για τη μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο κόμμα;

Τέτοιο θέμα δεν ετέθη και δεν υφίσταται. Πρέπει να σταματήσουμε να κατασκευάζουμε ανύπαρκτα διλήμματα, να στήνουμε και να πολεμάμε φαντάσματα, να δημιουργούμε «φίλους» και «αντιπάλους» εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Ιδιαίτερα ο ΣΥΝ πρέπει να επιδείξει, στο πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ, τη μέγιστη ενωτική ευθύνη. Για εμάς, δεν υπάρχουν «καλές» και «κακές» συνιστώσες, «φιλικές» ή λιγότερο «φιλικές». Για εμάς, είναι εξίσου απαραίτητοι όλοι και όλοι μαζί θα προχωρήσουμε. Το δίλημμα δεν είναι η σημερινή κατάσταση ή ένας ΣΥΡΙΖΑ ενιαίο κόμμα. Υπάρχει κι ένας άλλος προωθητικός δρόμος για περισσότερη δημοκρατία και συμμετοχή στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΝ χρειάζεται τόσο πολύ έναν ισχυρό ΣΥΡΙΖΑ, όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ έναν ενωμένο και ριζοσπαστικό ΣΥΝ.

* Είστε αισιόδοξος για την περαιτέρω πορεία του εγχειρήματος;

Είμαι αισιόδοξος. Η πορεία των πρωτότυπων ενωτικών εγχειρημάτων στην αριστερά δεν είναι πάντα ευθύγραμμη. Οι σημερινές δυσκολίες μπορούν να γίνουν γόνιμη πρόκληση. Αρκεί να τις αντιμετωπίσουμε συλλογικά, προτάσσοντας το «εμείς» αντί του «εγώ» και το πνεύμα της συνεργασίας αντί των ατομικών επιλογών ή εκφωνήσεων. Αυτήν την ώρα, η συλλογικότητα και η συνεργασία μάς σώζουν!

Μια άλλη «αφήγηση»

Του ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΡΤΕΡΟΥ

Εσχάτως έχουν εισαχθεί στο λεξιλόγιο της αριστεράς δυο νέες εκφράσεις. Η «αφήγηση» είναι η μία. Η «διαχείριση του εκλογικού αποτελέσματος» είναι η άλλη.  Η πρώτη υποτίθεται ότι περιγράφει την εκδοχή του καθενός για όσα έχουν συμβεί το τελευταίο διάστημα, για τις ευθύνες και τους υπεύθυνους. Η δεύτερη την αποτίμηση του αποτελέσματος και το επίμαχο «τι να κάνουμε».

Κανένα ενδιαφέρον δεν έχει, αυτή τη στιγμή, κατά τη γνώμη μου, η «αφήγηση» οποιουδήποτε. Θα αφηγηθεί η κακομοίρα η «αφήγηση» κάποτε τον εαυτό της, αλλά τώρα φυσικό είναι να υποψιάζεσαι ότι θα έχει τόσο υποκειμενισμό και άρα τόσο διχαστικό αποτέλεσμα, που καλύτερα να μένει το βύσσινο. Αντίθετα, μεγάλο ενδιαφέρον θα είχε η «διαχείριση». Έλα όμως που και στα πόδια της «διαχείρισης» μπαίνει συνήθως η «αφήγηση» (πάλι αυτή...) από τάσεις, ομάδες, συνιστώσες και πρόσωπα, που καταναλώνουν πολύ «χτες» και παράγουν λίγο «αύριο»; Και η εξίσωση καταντάει να είναι αφήγηση+διαχείριση=κομφούζιο;

Μαθηματικό συμπέρασμα: για να συμφωνήσουν κάπως στη «διαχείριση» του αύριο, θα πρέπει να βρουν, να ανακαλύψουν, ή και να εφεύρουν μια κοινή «αφήγηση» για το αύριο. Αλλιώς αποχαιρέτα τη την Αλεξάνδρεια που τη χάνεις. Και να μερικά χρήσιμα στοιχεία αυτής της αφήγησης:

Πρώτο, οι εκλογές είναι επί θύραις. Οκτώβρη (το πιθανότερο) ή Μάρτη, μικρή η διαφορά. Δεν υπάρχει χρόνος. Ούτε να ντυθούν δεν θα προλάβουν οι μωρές παρθένες, αν εξακολουθήσουν να σκίζουν τα ρούχα τους.

Δεύτερο, μιλάμε για εκλογές κρίσιμες κι όχι για τη γενική πρόβα του Ιούνη. Οι δύο ιπποπόταμοι θα παλέψουν σκληρά να φέρουν πίσω τους λουόμενους της αποχής, ενώ ο ένας θα προσπαθεί να χάψει όσο γίνεται περισσότερους χάνους του ΛΑΟΣ κι ο άλλος περισσότερα χρυσόψαρα της αριστεράς.

Τρίτο, τα πράγματα για την αριστερά θα είναι όχι απλώς δύσκολα, αλλά κρίσιμα. Η κακή προεκλογική της εικόνα, το αρνητικό αποτέλεσμα και το μετεκλογικό χαρακίρι έχουν κοστίσει ακριβά κι έχουν κλονίσει τους δεσμούς της με πολύ κόσμο.

Τέταρτο, το φυτοφάγο ΠΑΣΟΚ ξεχάστε το. Οι δημοσκοπήσεις θα το δείχνουν μπροστά, τα ΜΜΕ θα το πάνε με χίλια και οι ξεσκολισμένοι κυνηγοί κεφαλών θα κόβουν εν ονόματι της λίγο-ακόμα-θα-δούμε-αυτοδυναμίας, όποιο κεφάλι σκύβει. Σύριζα...

Πέμπτο και σχεδόν βέβαιο: Ο Παπανδρέου δεν θα αποσπάσει αυτοδυναμία την πρώτη Κυριακή και ή θα αναζητήσει (όι, όι μάνα μου...) «συμμάχους» ή θα πάει (το πιθανότερο) για δεύτερη αναμέτρηση. Εκτός κι αν τα κάνει και τα δυο, πρώτα να διαχωρίσει τους πρόθυμους από τους απρόθυμους, με κάποια δήθεν πρόταση και μετά να πάει στις κάλπες με την αυτοδυναμία ως απάντηση στην «ακυβερνησία». Σοκ και δέος...

Δυστυχώς, άλλη «αφήγηση» με εξασφαλισμένο happy end, δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Και η «διαχείριση» που προκύπτει είναι σχεδόν αυτονόητη: για να διαχειριστεί η αριστερά το αύριο, για να αποφύγει την άβυσσο που αντικρίζει (και την αντικρίζει κι αυτή) είναι υποχρεωμένη να διαχειριστεί όχι απλώς ένα αποτέλεσμα, αλλά τον εαυτό της. Με το δοκιμασμένο  κώδικα έκτακτης ανάγκης και τις τρεις οδηγίες του: 1. Ενότητα 2. Ενότητα 3. Ενότητα. Που πάει να πει λιγότερες «αφηγήσεις» και περισσότερη νηφαλιότητα, συμβιβασμοί και υποχωρήσεις, έτσι που στο καράβι να χωρέσουν όλοι και όλοι να έχουν ρόλο. Και ο Συν και ο ΣΥΡΙΖΑ και οι συνιστώσες και οι καπεταναίοι και οι καμαρώτοι και οι μούτσοι. Και κυρίως οι πολυπόθητοι επιβάτες-ψηφοφόροι, που θέλουν το ωραίο ταξίδι και όχι το μοιραίο ναυάγιο.

Και η ρότα; Θα ρωτήσει η στρατηγική καχυποψία. Αυτή η ερώτηση αγαπητέ μου είναι αρχή της «αφήγησης» του ναυαγίου! Διότι, πρώτον, ρότα υπάρχει, χιλιοσυζητημένη, ψηφισμένη, παγιωμένη από αποτελέσματα.  Δεύτερον, ούτε χρόνος, ούτε περιθώρια υπάρχουν για συζήτηση νέας ρότας. Και τρίτο, στις συνθήκες αυτές οποιαδήποτε ρότα είναι καλύτερη από τους καυγάδες για τη ρότα. Αν αρχίσουν πάλι να τραβούν το τιμόνι ο ένας δεξιά κι ο άλλος αριστερά, καθένας με την «αφήγησή» του, όλοι ξέρουμε τι θα γίνει. Και θα έχουμε βέβαια πάλι ύστερα πολλές «αφηγήσεις», αλλά το ζήτημα είναι τι θα έχει απομείνει για να υποστεί άλλη μια «διαχείριση»...

Ν.Βαλαβάνη: Ο «ενιαίος ΣΥΡΙΖΑ» ή περί όνου σκιάς...

Της ΝΑΝΤΙΑΣ ΒΑΛΑΒΑΝΗ

Όταν ένας πολιτικός σχηματισμός περνάει μια κρίση, όπως η πρόσφατη στον ΣΥΡΙΖΑ, και όλοι φαίνεται να συμφωνούν ότι τα όποια ζητήματα υπάρχουν πρέπει να τεθούν και να συζητηθούν ανοιχτά, δε βοηθάει κανέναν, πολύ περισσότερο τον χώρο της ριζοσπαστικής αριστεράς, να προτάσσονται θέματα που δεν αποτελούν κανενός είδους πραγματικό διακύβευμα (για να χρησιμοποιήσω έναν όρο που αυτή την εποχή αρέσει πολύ).

Με βάση ό,τι διαβάζω κι ακούω αυτές τις μέρες, ας μου επιτραπούν τρεις παρατηρήσεις.

Πρώτη: Ποιος έχει θέσει θέμα μετατροπής του ΣΥΡΙΖΑ στο επόμενο διάστημα σε ενιαίο (πολυτασικό) πολιτικό οργανισμό; Εννοώ πέρα απ’ το λεγόμενο «δεύτερο κύμα», που απηχεί τις απόψεις, στην καλύτερη περίπτωση, αρκετών δεκάδων ανθρώπων;

Απάντηση: Κανείς. Και πώς θα μπορούσε να τεθεί με όρους πραγματικότητας ένα τέτοιο θέμα, όταν συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, όπως ο ΣΥΝ, η ΚΟΕ, η ΔΕΑ, η ΚΕΔΑ, οι Ενεργοί Πολίτες, είναι αντίθετες σε μια τέτοια προοπτική; Τέτοιες διαδικασίες δεν μπορούν εξάλλου να δρομολογηθούν «από έξω», εκβιαστικά, υπό πίεση, με τελεσίγραφα που θέτουν χρονικά όρια. Μπορούν μόνο να ωριμάσουν «από τα μέσα» και στους δικούς τους χρόνους. Και αυτό θα έπρεπε αναγκαία να συμβεί σε κάθε συλλογικότητα του ΣΥΡΙΖΑ χωριστά.

Γιατί τι θα γινόταν αν στο μέλλον, μέσα απ’ τις δικές τους διαδικασίες, κάποιες απ’ τις παραπάνω συλλογικότητες αλλάξουν άποψη ενώ οι υπόλοιπες θέλουν να παραμείνουν ως έχουν; Θα μπορούσε να προχωρήσει το “σχέδιο” με αποκλεισμούς των «απρόθυμων»;

Όσον αφορά τον ΣΥΝ: Αν απηχεί μια απτή πραγματικότητα ότι ο ΣΥΝ δεν φαίνεται να έχει προοπτική έξω απ’ το ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα περισσότερο κατηγορηματικά ισχύει ότι ΣΥΡΙΖΑ δε μπορεί να υπάρξει χωρίς τον ΣΥΝ.

Όσον αφορά τους υπόλοιπους «απρόθυμους»: Σε περίπτωση που ο ΣΥΝ θα δεχόταν να ενταχθεί σε μια «συμμαχία προθύμων», δε μπορεί οποιοσδήποτε σοβαρός άνθρωπος να επιδιώκει να διαλυθεί ο υπαρκτός ΣΥΡΙΖΑ, με τις συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις διαφορετικών ιστορικών χώρων της αριστεράς που συμμετέχουν σήμερα στους κόλπους του, προκειμένου να πραγματοποιηθεί η μετάβαση σε έναν «νέο», «ενιαίο» ΣΥΡΙΖΑ -στην πραγματικότητα ένα διαφορετικό πολιτικό σχηματισμό της αριστεράς - χωρίς την ΚΟΕ, τη ΔΕΑ, τους Ενεργούς Πολίτες και την ΚΕΔΑ στις γραμμές του.

Δεύτερη: Τι καλείται να λύσει η Οργανωτική Πανελλαδική Συνδιάσκεψη το φθινόπωρο του 2009;

Κατά τη γνώμη μου, πριν απ’ όλα να προωθήσει με αποφασιστικό τρόπο τις αποφάσεις τις Α’ Πανελλαδικής Σύσκεψης του Μαρτίου 2008, που ουδέποτε εφαρμόστηκαν, για “ΣΥΡΙΖΑ παντού” (επιτροπές και συνελεύσεις τοπικά και κλαδικά). Έτσι ώστε οι ανένταχτοι -που “πρωτοέσκασαν μύτη” μαζικά στις εκλογές του 2007 και στο μεγαλύτερο μέρος των μικρότερων πόλεων, των χωριών και των διαμερισμάτων των μεγαλύτερων πόλεων δεν μπόρεσαν να “συναντηθούν” με μόνιμο τρόπο με τα μέλη των συλλογικοτήτων ώστε να μονιμοποιήσουν μια οργανωμένη ύπαρξη και δράση ουσιαστικότερη απ’ αυτήν του “οπαδού” του ΣΥΡΙΖΑ- να βρουν τρόπο έκφρασης και συνομολόγησης μιας κουλτούρας πολιτικής συνεργασίας, σκέψης και δράσης με τα μέλη των συλλογικοτήτων του ΣΥΡΙΖΑ (κι όχι με αντιπροσωπείες τους, όπως γίνεται μέχρι σήμερα σε όσους χώρους τις “καλές εποχές” στήσαμε και έτσι συνεχίζουμε να έχουμε σήμερα ΣΥΡΙΖΑ).

Και χρειάζεται να γίνει Οργανωτική Συνδιάσκεψη γι΄ αυτό; Είναι ένα εύλογο ερώτημα.

Κατά τη γνώμη μου, ναι. Επειδή αυτές οι αποφάσεις (που αν τότε έμπαιναν σ’ εφαρμογή θα «γέμιζαν» ΣΥΡΙΖΑ την Ελλάδα από άκρη σε άκρη), σήμερα, που η «δεύτερη ευκαιρία» που μας δόθηκε πέρασε ίσως ανεπιστρεπτί και ουσιαστικά παλεύουμε για να υπάρχει ο ΣΥΡΙΖΑ και στο μέλλον, δεν αρκούν. Σε χωριά σαν αυτά που πηγαίναμε στον νομό Ηρακλείου κι εμφανίζονταν 20-25 άνθρωποι από το χώρο του ΠΑΣΟΚ και κάποιοι ακόμα και από το χώρο του ΚΚΕ, για ν΄ αποτελέσουν το ΣΥΡΙΖΑ, σήμερα δεν πρόκειται να εμφανιστούν πέρα από 1-2-3 «πρόθυμοι» ν΄ αποκτήσουν μια τέτοια ιδιότητα. Άρα για να είναι αυτές οι κατευθύνσεις για «ΣΥΡΙΖΑ παντού» πραγματοποιήσιμες σήμερα, δεν αρκεί να υπάρχει μόνο η πολιτική θέληση όλων για να προχωρήσουν (που τότε, τις «καλές εποχές», προφανώς δεν υπήρχε). Χρειάζεται να συμπληρωθούν παίρνοντας υπόψη την καινούργια περίοδο που διανύουμε. Αυτό που ήταν κάτι παραπάνω από αρκετό τότε, είναι λιγότερο από επαρκές σήμερα.

Τρίτη: Αυτό που «σπαταλήθηκε» τότε -βέβαια όχι μόνο για οργανωτικούς λόγους, γιατί υπάρχουν θέματα και με τον πολιτικό μας προσανατολισμό (αλλά και το οργανωτικό ζήτημα είναι πριν απ’ όλα πολιτικό) - δεν ήταν μόνο η δυνατότητα οργανωμένης ένταξης των ανένταχτων στον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά και η δυνατότητα να υπάρξουν, την εποχή της δημοσκοπικής έκρηξης, λίγο-πολύ παντού χώροι «υποδοχής» του κόσμου που αποδεσμευόταν από το δικομματισμό και μας πλησίαζε με περίσσεια καλής διάθεσης αλλά και με πολιτικές απόψεις που δεν ταυτίζονταν σε σημαντικό βαθμό με τις δικές μας. Αν υπήρχαν τέτοιοι χώροι, θα υπήρχε και η δυνατότητα να υπάρξει μια όσμωση με τις δυνάμεις μας και τις απόψεις μας εκεί που σε τελευταία ανάλυση στα κόμματα της αριστεράς χάνονται και κερδίζονται οι μάχες: «από τα κάτω».

Μια όσμωση που δεν θα ήταν μονόπλευρη. Γιατί κι εμείς θα κερδίζαμε μια ουσιαστικότερη γνώση κι εμπειρία της κοινωνικής πραγματικότητας, όπως βιώνεται «από τα κάτω», και θα κάναμε περισσότερο έγκαιρα «διορθώσεις» που καλούμαστε να κάνουμε σήμερα σε άλλες συνθήκες - με δρομολογημένες δυσμενείς εξελίξεις στο πολιτικό τοπίο.

Ας μην ξαναδιαβάσουμε λοιπόν λάθος σήμερα, σε διαφορετικές (δυσκολότερες) συνθήκες, το όνομα που έβγαζε τότε η δημοσκοπική «κάλπη»: Ήταν και είναι ΣΥΡΙΖΑ - και όχι ΣΥΝ ή ΑΚΟΑ ή ΚΟΕ ή ΔΕΑ κ.λπ., όπως διαβάστηκε τότε. Η ζημιά που έγινε όλο αυτό το διάστημα είναι ότι δε μετατοπίστηκε το κέντρο βάρους σ’ αυτόν το ΣΥΡΙΖΑ. Που μπορεί να ξεκίνησε με συμφωνίες ανάμεσα στον ΣΥΝ και άλλες συλλογικότητες το 2004, αλλά κατέληξε, από το 2007, ν΄ αποτελεί περίπου κοινωνικό αίτημα.

Κι επρόκειτο για τον ΣΥΡΙΖΑ που υπήρχε τότε κι ήταν αρκετός για να εμπνεύσει έναν ΣΥΡΙΖΑ πολιτική συνεργασία συλλογικοτήτων κι ανένταχτων, κι όχι έναν ΣΥΡΙΖΑ ενιαίο που, αν υπάρξει ποτέ, θα είναι - ας μη γελιόμαστε - άλλο ένα (μεγαλούτσικο) κόμμα στον χώρο της αριστεράς, διακριτό από το ΚΚΕ κυρίως ως προς την πολυτασικότητα του. Γι΄ αυτό ακριβώς θεωρώ ότι είναι όχι μόνο σκιαμαχία και συγκάλυψη των πραγματικών προβλημάτων η εμφάνιση ως δήθεν κεντρικού διακυβεύματος σήμερα αν θα υπάρξει ή όχι ένας ΣΥΡΙΖΑ που θα αποτελεί άλλο ένα κόμμα στον χώρο της αριστεράς. Πέρα απ’ όλα τ’ άλλα, και ως σύλληψη είναι σήμερα κάτι ελάχιστα έξυπνο: Η δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε και παραμένει η δυναμική ενός ενωτικού εγχειρήματος στον χώρο μιας πολυδιασπασμένης ελληνικής αριστεράς. Ο μετασχηματισμός του -σήμερα, δεν μπορώ να προβλέψω τις συνθήκες μετά από 5-10 χρόνια- θα σήμαινε ουσιαστικά τερματισμό αυτού του εγχειρήματος. Θα σήμαινε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κλείνει τις γραμμές του σε άλλες συλλογικότητες κι ανένταχτους κρατώντας (;) όσους ήδη εμπεριέχει κι απευθύνεται αποκλειστικά πλέον στην κοινωνία και σχεδόν καθόλου στην πέρα του ΣΥΡΙΖΑ αριστερά.

Εκτιμούμε ότι αυτό είναι που κυρίως λείπει σήμερα, στις συνθήκες της πιο μεγάλης καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, από τους Έλληνες εργαζόμενους, γυναίκες και άντρες; Άλλο ένα κόμμα της αριστεράς; Ή η συνέχιση ενός ενωτικού αγωνιστικού εγχειρήματος που στα πρώτα ουσιαστικά βήματα του - που έμειναν μετέωρα, σαν το βήμα του πελαργού - μπόρεσε να εμπνεύσει και να ξεσηκώσει αγωνιστικά τόσες χιλιάδες ανθρώπους, νέους και μεγαλύτερους, ακριβώς επειδή φαινόταν ν’ αντιπροσωπεύει πριν απ’ όλα μια ριζοσπαστική αριστερά ΑΝΟΙΚΤΗ - τόσο στο μυαλό όσο και στις γραμμές της;

Πού βρισκόμαστε; Πού θέλουμε να πάμε;

Μια εκλογική αναμέτρηση πάντα αποτελεί σημαντικό σταθμό. Από την άλλη δεν μπορεί να αξιολογηθεί απομονωμένα, αλλά ως μέρος ενός πλέγματος θεωρητικών επεξεργασιών, κοινωνικών δραστηριοτήτων και πολιτικών παρεμβάσεων. Ο κόσμος της αριστεράς δεν δικαιούται να «ξεχάσει» -μόνο και μόνο επειδή οι μεγάλες προσδοκίες για τις εκλογές δεν δικαιώθηκαν- ούτε τις επιτυχίες μιας περασμένης περιόδου ούτε τις αναλύσεις μας για τις δυσκολίες και προοπτικές που ανοίγει η κρίση της σοσιαλδημοκρατίας, αλλά και η οικονομική κρίση.

Η ατζέντα που δεν έπεισε

Οι εκλογές στην Ευρώπη ενίσχυσαν τη θέση των συντηρητικών δυνάμεων και αποτέλεσαν μια τρομερή ήττα για τις δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας (ιδιαίτερα στη Βρετανία, τη Γαλλία και τη Γερμανία). Με εξαίρεση το φωτεινό παράδειγμα της Πορτογαλίας, η ευρωπαϊκή αριστερά δεν μπόρεσε να παρουσιάσει σημαντική πρόοδο -και ιδιαίτερα δεν μπόρεσε να αλλάξει την ατζέντα. Δεν μπόρεσε, δηλαδή, να αναδείξει τον δημόσιο τομέα, τις συλλογικές λύσεις και τον κόσμο της εργασίας σε συστατικά στοιχεία μιας απάντησης στην οικονομική κρίση.

Αντιθέτως, κυριάρχησε μια «πολιτιστική» ατζέντα - μετανάστες, εγκληματικότητα κ.λπ. - όπου το συλλογικό και οι ανάγκες των πολλών παρουσιάζονται ως μέρος του προβλήματος. Η άνοδος της ακροδεξιάς, πριν απ’ όλα δηλώνει αυτό. Από αυτήν την άποψη, μάλιστα, δεν είναι τα ποσοστά που μετρούν, αλλά τα θέματα που κυριαρχούν και καθορίζουν μια οπτική, για να ιδωθεί η κρίση και οι απαντήσεις σε αυτήν.

Ο νεοφιλελευθερισμός και η κρίση συνεχίζουν να δημιουργούν φτώχια, ανισότητες και διακρίσεις, αλλά και σημαντικές αντιστάσεις. Μόνο που η αριστερά δεν μπόρεσε, τουλάχιστον σε αυτή τη φάση, να γενικεύσει αυτές τις αντιστάσεις, να αναδείξει τα κοινά ιδεολογικά και πολιτικά στοιχεία, να τα εντάξει σε μια στρατηγική αλλαγής των συσχετισμών με βραχυπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα πολιτικά επίδικα.

Η αριστερή στροφή του ΣΥΝ και η δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ βασίστηκε όχι μόνο στην κριτική του κυβερνητισμού και της κεντροαριστεράς, αλλά και σε μια ανάλυση που αναδείκνυε τη φτώχια μιας πολιτικής χωρίς κοινωνική γείωση, που δεν βασίζεται σε υπαρκτές κοινωνικές δυνάμεις. Μια τέτοια πολιτική είναι ευάλωτη στον υπάρχοντα συσχετισμό δύναμης, στις κυρίαρχες ιδεολογίες που πάντα δίνουν ερμηνείες για τη φύση των κοινωνικών και οικονομικών προβλημάτων αλλά και στο πού και πώς, θα πρέπει να βρεθούν οι λύσεις.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, με την κινηματική του λογική, προσπάθησε να χαράξει άλλη πορεία με σημαντικές επιτυχίες, ιδιαίτερα στο περιβαλλοντικό, εκπαιδευτικό και δικαιωματικό τομέα. Δεν μπόρεσε βέβαια να επεκτείνει αυτή τη λογική όσο θα θέλαμε. Για παράδειγμα δεν μπόρεσε, όπως έκανε το Μπλόκο στην Πορτογαλία, να εστιάσει την προσοχή του στους επισφαλείς εργαζόμενους με καμπάνιες που θα είχαν διάρκεια και συστηματικότητα.

Από την άλλη, η στρατηγική της αριστεράς δεν μπορεί να βασιστεί στο άθροισμα των αιτημάτων που έρχονται από τα κινήματα. Τα κινήματα αποτελούν φορέα όχι μόνο αιτημάτων αλλά και νέων ιδεών, πρακτικών και προτάσεων. Ο ρόλος του πολιτικού φορέα είναι αυτά να τα πολιτικοποιεί. Αυτό δεν μπόρεσε να το κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε πολλά αριστερά κόμματα στην Ευρώπη.

Και σε αυτό δεν βοηθά η κατάρρευση της σοσιαλδημοκρατίας, αφού με αυτή την υποχώρηση δεν υπάρχουν κεντρώες δυνάμεις που αγωνίζονται, με το δικό τους τρόπο, υπέρ των συλλογικών λύσεων. Είμαστε τρομερά μόνοι, κάτι που δημιουργεί προβλήματα και δυνατότητες.

Η διαχείριση του αποτελέσματος και ο αρχηγισμός

Ίσως πιο ανησυχητικό στοιχείο για το ΣΥΡΙΖΑ από το ίδιο το αποτέλεσμα αποτέλεσε η διαχείριση του. Αυτό που έλειψε ήταν η συντεταγμένη και συλλογική αποτίμηση που θα έθετε τα ζητήματα προς συζήτηση στη βάση του ΣΥΡΙΖΑ. Σε αυτήν την κατάσταση το «όλοι φταίμε» αποτελεί υπεκφυγή. Μετά από τόσα χρόνια δεν έχουμε αποκτήσει τα αυτονόητα. Είναι ή δεν είναι αίτημα μας οι ηγέτες της αριστεράς να αποτελούν «πρώτους μεταξύ ίσων» και όχι πρίγκιπες που θέλουν να διαμορφώσουν καταστάσεις μακριά από τις συλλογικότητες της αριστεράς;

Ο σ. Αλαβάνος έχει μεγάλη ευθύνη για την αναστάτωση που δημιουργήθηκε. Αν τη δήλωση του μετά από την ανάκληση της παραίτησης την είχε κάνει αμέσως μετά από τις εκλογές, αν την είχε δώσει στα όργανα ως συμβολή σε μια συζήτηση που ήταν αναγκαία, δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα. Όπως είπε, στις εκλογές δεν φάνηκε ότι είμαστε τόσο διαφορετικοί από τους άλλους. Μόνο που ο ίδιος έσπευσε να σφραγίσει αυτή την ομοιότητα με τον πιο καθαρό τρόπο.

Η ηθική απονομιμοποίηση που έχουμε υποστεί ως χώρος την προηγούμενη «βδομάδα της καταστροφής» είναι αληθινά συντριπτική. Τι κατάλαβαν οι άνθρωποι για μας μέσα από όσα εκτυλίχθηκαν; Σύγκρουση «αρχηγών», σύγκρουση για την αρχηγία, σύγκρουση ατόμων, με την πιο κακή της λέξης σημασία. Είναι πολύ δύσκολα ανατάξιμη αυτή η εικόνα. Και οι λίγες πιθανότητες που υπάρχουν δεν μπορούν να δοκιμαστούν αν δεν «πολιτικοποιηθούν». Η σύγκρουση αυτών των ημερών, για να δοκιμάσει να πείσει (;) πως δεν ήταν σύγκρουση ατόμων, θα πρέπει να εμφανιστεί ως διαφορετική πολιτική τοποθέτηση και σχέδιο. Έστω εκ των υστέρων. Έστω για τις ελάχιστες πιθανότητες που έχουμε άμεσα σε αυτό το πεδίο.

Και να ήταν μόνο αυτό. Η ανανεωτική πτέρυγα του ΣΥΝ με τη σειρά της έσπευσε στα ΜΜΕ για να διατυπώσει τη θέση της για αλλαγή πορείας, δημιουργώντας την εντύπωση κρίσης. Στην ΚΠΕ του ΣΥΝ διατύπωσε την ιδιόρρυθμη, για δύναμη της αριστεράς, θέση πως αυτή η αλλαγή δεν χρειάζεται νέο συνέδριο του ΣΥΝ στο μέτρο που οι κομματικοί συσχετισμοί είναι δεδομένοι. Αυτό που χρειάζεται είναι πολιτική συνεννόηση, μια και εμείς «αντιπροσωπεύουμε σημαντικό κομμάτι των ψηφοφόρων ή δυνάμει ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ», έχοντας και προνομιακή θέση στα ΜΜΕ. Δηλαδή, ελάτε πιο κοντά στις θέσεις μας γιατί έχουμε τη δυνατότητα να δημιουργήσουμε μπάχαλο αν δεν ακουστούμε.

Και αυτοί που πιστεύουμε στην αριστερή στροφή και στο ΣΥΡΙΖΑ; Δημιουργήσαμε όλο αυτό τον καιρό μια συλλογική ηγεσία; Εντάξαμε όλο και πιο πολλά μέλη σε ουσιαστικές πολιτικές συζητήσεις για να έχουμε όλοι μέριμνα για την πορεία της αριστεράς και κοινά αντανακλαστικά στις αναπόφευκτες κρίσεις; Καλλιεργήσαμε μια συλλογική νοημοσύνη που θα μπορέσει να ανταποκριθεί στις μεγάλες και μικρές προκλήσεις; Ή, αντιθέτως, περιοριστήκαμε σε μια διαμερισματοποίηση, όπου όλοι είχαν κάποιο ρόλο και κάποιοι λίγοι αποφασίζανε για τα μεγάλα στρατηγικά ζητήματα;

Τα οργανωτικά ζητήματα είναι πάντα και πολιτικά

Φτάσαμε στο τέλος της εποχής των μηχανισμών των αριστερών πολιτικών κομμάτων. Ούτε δημοκρατικοί είναι αυτοί οι θεσμοί ούτε αποτελεσματικοί. Κάθε κύμα κοινωνικών αντιδράσεων χρειάζεται να βρει το κατάλληλο θεσμικό σχήμα. Δεν πρόκειται, επ’ ουδενί, για «οργανωτικό ζήτημα». Τα ζητήματα δημοκρατίας δεν είναι «οργανωτικά» και γι’ αυτό οι βαθιές αλλαγές που πρέπει να γίνουν προϋποθέτουν τη νομιμοποίηση από ένα ευρύ σώμα του ΣΥΝ (ενδεχομένως συνέδριο).

Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να έχει μέλη και ενδιάμεσα όργανα που ελέγχονται από τη βάση, συλλογική ηγεσία που λογοδοτεί και ανακαλείται. Αποτελεί ένα πρωτότυπο εγχείρημα και πρέπει να συζητήσουμε και πρωτότυπα οργανωτικά σχήματα χωρίς φοβίες, αλλά και χωρίς τάσεις καπελώματος. Δεν αποτελεί λύση κάποια περισσότερη «δημοκρατία» στη βάση και η διαβούλευση μεταξύ ηγετών και συνιστωσών.

Δεν κρύβουμε τις δυσκολίες. Πρέπει να πούμε ανοικτά ότι ουδείς κατέχει όλες τις λύσεις και ότι πρέπει να τις επεξεργαστούμε όλοι και όλες μαζί. Εμείς θα καταθέσουμε τις επόμενες μέρες μια σαφή πρόταση, για να υπάρξει μια βάση συζήτησης. Γιατί αν δεν απαντήσουμε συλλογικά, δεν θα απαντήσουμε καθόλου.

Χάρης Γολέμης

Χρήστος Λάσκος

Χριστόφορος Παπαδόπουλος

Ευκλείδης Τσακαλώτος

Α. Ρήγος: Η ώρα μας ως μελων του ΣΥΡΙΖΑ

Του ΑΛΚΗ ΡΗΓΟΥ

Τελικά οι μετασεισμικές δονήσεις, παρ’ όλο που ήταν ισχυρότερες από τον κύριο σεισμό… φαίνεται ότι ξεπεράστηκαν παρά την κρίση φερεγγυότητας που δημιούργησαν και κάποιους ακόμη…"ανανεωτικούς" μικροσεισμούς!

Και μάλιστα, παρά τα αρνητικά φαινόμενα που τις περιέβαλαν, όπως όλες οι δονήσεις / κρίσεις, έχει και τις θετικές της αναγνώσεις. Ταρακούνησε τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος ανεξάρτητα αν ανήκει σε συνιστώσες ή όχι, αντέδρασε καταλυτικά και επέβαλλε τη θέληση του. Προφανώς δεν εννοώ βέβαια την, έξω από την κουλτούρα του χώρου, συγκέντρωση αρχηγικού τύπου οπαδών κάτω από τα γραφεία, τα χειροκροτήματα, τα συνθήματα και τα άλλα που διαδραματίστηκαν το απόγευμα της προηγούμενης Δευτέρας στην οδό Βαλτετσίου…

Εννοώ όμως την εκπεφρασμένη, με έντονο τρόπο, βούληση χιλιάδων συντρόφων να ακουστεί επιτέλους η γνώμη τους, να πάψουν τα ‘ηγετικά’ παιχνίδια και οι ‘συμφωνίες’ σε κεντρικό επίπεδο, που δεν αντιστοιχούν στην άδολη θέληση για το ενωτικό μας εγχείρημα -και όχι απλά μια συνομοσπονδία κομματικών συνιστωσών …- να επικρατήσει σε όλα τα επίπεδα του ΣΥΡΙΖΑ η στοιχειώδης δημοκρατική αρχή!

Κανείς και καμία δεν αντλεί νομιμοποίηση στο εσωτερικό μας, αν δεν υπάρχουν μέλη του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς, με πλήρη δικαιώματα συναπόφασης και εκλογής σε όλα τα κλιμάκια άρθρωσης του πρωτότυπου εγχειρήματός μας.

Αυτό σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει διάλυση των πολιτικών συνιστωσών που συναποτελούν το εγχείρημα . Σημαίνει όμως κοινή δράση, κοινές συνελεύσεις, κοινές θεματικές επιτροπές, κοινές παρατάξεις, κοινές αποφάσεις με αυξημένες πλειοψηφίες και οργανωτικές μέριμνες εκπροσώπησης μέσα από τις κοινές αποφάσεις όλων των μελών, ενταγμένων σε συνιστώσες και μη. Γιατί υπάρχουν, πώς να το κάνουμε, και μη μέλη συνιστωσών στον ΣΥΡΙΖΑ τα οποία δεν αντέχουν άλλο να είναι δεύτερης κατηγορίας μέλη.

Σημαίνει σεβασμό -επιτέλους σεβασμό- της πολιτικής ισότητας όλων μας.

Κανένα ‘ειδικό μέγεθος’ δεν μπορεί να υπάρξει ανάμεσα μας. Κανένα!

Όσο και αν είναι δύσκολο στην πράξη αυτό να γίνει κατανοητό, επιβάλλεται να γίνει σεβαστό. Δεν νοείται αριστερό σχήμα -που θέλει μάλιστα να εκφράσει τη σύγχρονη πολυσύνθετη πραγματικότητα χωρίς τις αγκυλώσεις και τους νομοτελειακούς δογματισμούς του χθες- που αναπαράγει στο εσωτερικό του ιεραρχίες ακλόνητες στον χρόνο. Όλες και όλοι είμαστε συνεχώς υπό την αίρεση της ανακλητότητας!

Σε μεγάλο βαθμό αυτά τα αυτονόητα για κάποιες και κάποιους και για άλλους / άλλες αδιανόητα μέχρι και την 2^η Πανελλαδική Σύσκεψη μας τον Απρίλιο, σήμερα αποτελούν τη βούληση του μεγαλύτερου μέρους του κόσμου του ΣΥΡΙΖΑ ενταγμένων και μη σε συνιστώσες.

Αν τότε, μέσα από την ανοικτή συσπείρωση του 2^ου κύματος, τα προβάλαμε και τέσσερα μέλη της Γραμματείας επιχείρησαν, με τις αθόρυβες προς τα έξω παραιτήσεις τους, να τα βάλουν σε αρχή λειτουργίας και αντιμετωπίστηκαν ως διαλυτικά του ΣΥΡΙΖΑ στοιχεία, ως… ‘οιονεί φράξια’, σήμερα έχουν μπει στην ημερήσια διάταξη και οφείλουμε να τα συζητήσουμε χωρίς προκαταλήψεις και κεκτημένα κανενός είδους. Τις συλλογικές αποφάσεις οφείλουμε να τις σεβαστούμε όλες και όλοι και κυρίαρχα, όσοι έχουν θεσμικά την προς την κοινωνία και το κοινοβούλιο έκφρασή μας. Δεν έχει ηθικό δικαίωμα να μην τις σέβεται π.χ. ο κοινοβουλευτικός μας εκπρόσωπος που οφείλει να συμπεριφέρεται όχι μόνο ως εκφραστής μιας τάσης του Συνασπισμού, αλλά ως κοινός όλων μας εκπρόσωπος.

Το θέμα δεν είναι προφανώς στενά οργανωτικό, είναι βαθιά πολιτικό.

Μόνο μέσα από μια τέτοια όσμωση και λειτουργία μπορούν να κριθούν τα διακυβεύματα ενός φερέγγυου αύριο του ενωτικού μας εγχειρήματος, να ανοίξει επί της ουσίας η συζήτηση για το τι δεν πήγε αντίστοιχα με τους στόχους μας στις ευρωεκλογές.

Μόνο μέσα από μια τέτοιου είδους δυναμική προοπτική, εσωτερικής δημοκρατικής δομής, ο Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς, μπορεί να συμβάλει καταλυτικά στη δημιουργία μιας νέας κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας που θα υπερβαίνει τη σημερινή εκμεταλλευτική και αλλοτριωτική πραγματικότητα.

Γ. Μπαλάφας: Η επόμενη μέρα

Του ΓΙΑΝΝΗ ΜΠΑΛΑΦΑ

Σοβαρή εκλογική υποχώρηση του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Κρίση στις σχέσεις Συνασπισμού - ΣΥΡΙΖΑ. Παραίτηση και ανάκλησή της από τον Αλέκο Αλαβάνο. Τα μέλη και οι φίλοι του κόμματος διερωτώνται, θυμώνουν, αναμένουν. Μέσα σ΄ αυτό το κλίμα, είμαστε αναγκασμένοι να δώσουμε πολιτικές απαντήσεις, να προχωρήσουμε σε μέτρα και ενέργειες. Γρήγορα, συντεταγμένα, με σκέψη και συλλογικότητα.

Άμεσα, να ολοκληρώσουμε τις συζητήσεις μας και να προχωρήσουμε σε συμπεράσματα με συνεκτίμηση όλων των απόψεων, χωρίς απολυτότητες, περιχαρακώσεις τασικές και υποκειμενισμούς. Να επιδιώξουμε μια σύνθεση προωθητική.

-Με συνείδηση της δυσκολίας να εντοπίσεις το κύριο, θα ξεχώριζα ως πρώτη προτεραιότητα, να γίνει πιο σαφές και πιο αναγνωρίσιμο το πολιτικό και προγραμματικό στίγμα με το οποίο απευθυνόμαστε στην κοινωνία. Το στίγμα μιας σύγχρονης αριστερής δύναμης, που είναι δημοκρατική και ριζοσπαστική, ανανεωτική και συνεχώς ανανεούμενη. Αυτό σημαίνει βελτιώσεις και προσαρμογές στην πολιτική μας, ώστε να απαντάμε πειστικά με όραμα και ρεαλισμό στα προβλήματα. Δεν μας ταιριάζει η μιζέρια και οι φραστικοί βερμπαλισμοί στο όνομα μιας θολής αντισυστημικότητας.

Θέσεις, προτάσεις, επεξεργασίες περιμένει από εμάς ο κόσμος, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες της οικονομικής κρίσης και αυτή η απαίτηση αναδεικνύει τη σημασία της αξιοποίησης του προγράμματός μας.

Παράλληλα, οφείλουμε να επαναβεβαιώσουμε τον χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ και τη σχέση του με το κόμμα μας. Με σοβαρότητα και χωρίς τετελεσμένα, με καθαρές, συντροφικές κουβέντες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε θα διαλυθεί, ούτε θα αναδειχθεί σε «νέο πολιτικό υποκείμενο», ερήμην του Συνασπισμού και των άλλων συνιστωσών που τον συγκροτούν. Μπορεί και πρέπει να συνεχίσει να λειτουργεί ως πολιτική συμμαχία, που τον απαρτίζουν αυτόνομες πολιτικές συλλογικότητες και στην οποία συμμετέχουν επίσης και ανένταχτοι/ες σύντροφοι/ισσες.

-Μεγάλη σημασία στην κρίσιμη μετεκλογική συγκυρία έχουν τα μέτρα και οι πρωτοβουλίες που πρέπει να προωθηθούν, αφορούν άμεσα το Κόμμα, όμως έχουν και γενικότερη σημασία.

-Ανάμεσα σε αυτά ιδιαίτερη σημασία έχει μια εκτίμηση που πρέπει να γίνει για τη λειτουργία των τάσεων στο πλαίσιο του πολυτασικού κόμματός μας. Η στεγανοποιημένη λειτουργία των τασικών μορφωμάτων και η περιχαράκωση δεν λύνεται με διοικητικά μέτρα, όμως η κατανόηση της ύπαρξης του προβλήματος αποτελεί το πρώτο βήμα για την αντιμετώπισή του.

-Μια επίσης σημαντική πλευρά είναι η αυθεντική, κάθε φορά, έκφραση της θέλησης των μελών και των οργανώσεων του κόμματος. Απαιτούνται μείζονες τομές στη λειτουργία των οργάνων με κριτήρια επάρκειας, με συνεννόηση και πλουραλισμό, πέρα και πάνω από παραλυτικές ισορροπίες.

Η κρισιμότητα της κατάστασης ας είναι η αφετηρία για υπεύθυνες και τολμηρές πρωτοβουλίες σε όλα τα επίπεδα, με πρώτη ευθύνη της ηγεσίας. Για να είναι η ήττα προσωρινή και η ανάκαμψη ορατή.

Γ. Χελάκης: Ο λόγος στα μέλη του ΣΥΝ

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΕΛΑΚΗ

Το χειρότερο που θα μπορούσε να μας συμβεί ήταν να καταγραφούμε στην κοινωνία ως κόμμα, τα στελέχη του οποίου διαγωνίζονται για τις καρέκλες. Θα το είχαμε αποφύγει αν εφαρμόζαμε την περιοδικότητα ακόμα και την εναλλαγή στις κάθε είδους θητείες, στα δημόσια και κομματικά αξιώματα. Θέλω να θυμίσω ότι ως ένα πολύ μικρό ρεύμα στο κόμμα μας, εμείς, η “ Πρωτοβουλία για την Αριστερή Ανασύνθεση” το είχαμε προτείνει. Απορρίφτηκε και ό, τι είχε συμφωνηθεί καταργήθηκε στην πράξη όταν ξέσπασε το θέμα με τις βουλευτικές θητείες και τις γνωστές δηλώσεις Κουβέλη , Αλαβάνου, Καρίτζη, Τσίπρα.

Ένα μεγάλο ηθικό πλεονέκτημα του χώρου μας πήγε περίπατο. Τόσα χρόνια στην αριστερά ούτε τους εγωισμούς μας ξεπεράσαμε ούτε να δεσμευόμαστε για την τήρηση όσων συμφωνούμε, καταφέραμε. Μετρηθήκαμε και βρεθήκαμε κατώτεροι των περιστάσεων. Αν το παραδεχτούμε τότε υπάρχει περιθώριο να το διορθώσουμε. Το σημαντικό εφόδιο που αποκτήσαμε με την υποψηφιότητα του συντρόφου Αλαβάνου στο Ηράκλειο και την αποχώρησή του από την ηγεσία του ΣΥΝ, το εξανεμίσαμε με τα τελευταία γεγονότα.

Η Ανανεωτική Πτέρυγα κίνησε γη και ουρανό να πείσει την κοινωνία για την αδικία που έγινε στον σύντροφο Παπαδημούλη με το δημοψήφισμα(!) και με την τρίτη θέση στο ευρωψηφοδέλτιο. Εμείς της πλειοψηφίας προτιμήσαμε να δώσουμε μάχη χαρακωμάτων παίρνοντας μία αχρείαστη ρεβάνς που τελικά αδίκησε τον στόχο μας και τον ίδιο τον σύντροφο Χουντή. Μετά τα τελευταία γεγονότα ψάχνουμε πάλι τρόπο για «προωθητικές συνθέσεις» και συνεννοήσεις ανάμεσα σε τάσεις και “ηγετικά στελέχη”.

Λυπάμαι αλλά πρέπει να θυμίσω ότι το ενιαίο κείμενο θέσεων πλειοψηφίας-μειοψηφίας στο 5^ο συνέδριο ήταν η αιτία που μας έφερε σ’ αυτά τα αποτελέσματα. Τότε η Πρωτοβουλία καταθέτοντας εναλλακτικό κείμενο είχε επισημάνει ότι κρύβοντας και κουκουλώνοντας τις διαφορές θα τις βρούμε σύντομα μπροστά μας με οδυνηρό τρόπο. Τώρα η Ανανεωτική Πτέρυγα ζητάει να αλλάξει ρότα το καράβι χωρίς να πάμε σε συνέδριο, δηλαδή να συνεννοηθούν μεταξύ τους οι «κορυφαίοι» κι εμείς οι πληβείοι να αποδεχτούμε εκ των υστέρων τη συνεννόηση…

Αυτή την κρίσιμη ώρα είναι ανάγκη να μιλήσουν τα μέλη του κόμματος. Όσοι ζητούν «στροφές» στην πολιτική γραμμή κι όσοι επιθυμούν να πάρουν πολιτικές πρωτοβουλίες έχουν την υποχρέωση να ρωτήσουν τα μέλη του ΣΥΝ σε έκτακτο συνέδριο που θα έχει χαρακτήρα και καταστατικού συνεδρίου. Εκεί πρέπει να προταθούν και να επικυρωθούν μία σειρά από μέτρα που θα ταράξουν τις ισορροπίες των τάσεων και των μηχανισμών. Που θα ανανεώνουν και θα αναβαπτίζουν το κόμμα. Μερικές από αυτές μπορεί να είναι:

Περιοδικότητα στα κομματικά αξιώματα (ΚΠΕ - Π.Γ) με αναδρομική ισχύ.

Πλαφόν στις βουλευτικές θητείες (τρεις με αναδρομική ισχύ).

Περιοδικότητα στις συνδικαλιστικές εκπροσωπήσεις (τρεις θητείες με αναδρομική ισχύ).

Καθιέρωση του θεσμού της εναλλαγής.

Κατάργηση της θέσης του προέδρου του Κόμματος και εκλογή Γραμματέα της Κ.Ε.

Καθιέρωση ισάριθμης συμμετοχής γυναικών - ανδρών στα ψηφοδέλτια.

Τακτική αξιολόγηση με ευθύνη της ΚΠΕ όλων των επαγγελματικών στελεχών και των αποσπασμένων.

Η εφαρμογή μέτρων σαν κι αυτά αναβαθμίζει εκ νέου στο κοινωνικό σώμα που απευθυνόμαστε και γι’ αυτό έχουν ξεκάθαρο πολιτικό χαρακτήρα. Στο συνέδριο θα συζητηθούν ανοικτά και οι θέσεις μας για τον ΣΥΡΙΖΑ. Η Πρωτοβουλία μίλησε πρώτη και καθαρά για την ανάγκη να αποκτήσει ο ΣΥΡΙΖΑ μέλη ώστε να δοθεί λόγος και δικαιώματα στους χιλιάδες ανέντακτους που τον πλαισιώνουν. Ωστόσο δεν μπορεί να επιχαίρει, όταν αυτό αντί να γίνει συντεταγμένα και «από τα κάτω» προβάλλει ως παραφερνάλιο μιας κρίσης στον ΣΥΝ και στον ΣΥΡΙΖΑ που έχει έντονα τα στοιχεία προσωπικής διαμάχης.

Ο ΣΥΝ ούτε διαχέεται ούτε διαλύεται αν συντεταγμένα μαζί με τις άλλες συνιστώσες εξασφαλίσει με δημοκρατικές διαδικασίες να ακούγεται η φωνή όλων και ειδικά των ανέντακτων σε ισότιμη βάση. Στην κλεισούρα των γραφείων οι «συνθέσεις» και οι «συνεννοήσεις» το μόνο που κάνουν είναι να αναπαράγουν τους μηχανισμούς των τάσεων και την κομματική γραφειοκρατία. Ήρθε η ώρα να δοκιμάσουμε τις αντοχές μας με καθαρές δημοκρατικές διαδικασίες που διαμορφώνουν πλειοψηφίες και μειοψηφίες πάνω σε ουσιαστικά θέματα.

Τώρα ο λόγος στα μέλη του ΣΥΝ, για να αλλάξει το κόμμα μας, για να δώσουμε προωθητική δύναμη στον ΣΥΡΙΖΑ.

Γ.Δραγασάκης: "Τι πρέπει να γίνει στον ΣΥΡΙΖΑ"

Του ΓΙΑΝΝΗ ΔΡΑΓΑΣΑΚΗ

Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών ήταν αρνητικό, αλλά δεν ήταν καταστροφικό. Ήταν μια ήττα σε σχέση με τους στόχους μας. Μπορεί να έφταιξαν οι στόχοι μας. Μπορεί να έφταιξαν τα μέσα μας. Μπορεί και τα δύο. Όλα αυτά είναι θέματα προς συζήτηση.

Το πρόβλημα είναι ότι από το βράδυ των εκλογών κινήθηκαν δυνάμεις που, σαν να ήταν έτοιμες από καιρό, σαν να προσδοκούσαν αυτό το αποτέλεσμα, τροφοδότησαν ένα κλίμα διχαστικό, διαλυτικό, μηδενιστικό και αυτοκαταστροφικό.

Στο κλίμα αυτό συνέβαλε και η, κατά τη γνώμη μου, υποκειμενική και συναισθηματικά φορτισμένη αιτιολόγηση του αποτελέσματος από τον Αλέκο Αλαβάνο και τελικά βέβαια και η ίδια η παραίτησή του. Η ανάκληση της παραίτησής του είναι μια θετική εξέλιξη. Η προσπάθεια, όμως, που έγινε για να ανακαλέσει την παραίτησή του, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τη δική μου προσπάθεια, έχει ως υστερόγραφό της την ισχυρή απαίτηση για μια πιο συλλογική και διαφανή λειτουργία όλων μας, φυσικά και του ίδιου του Αλαβάνου περιλαμβανομένου, με στόχο την ενίσχυση και του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ και όχι τη μεταξύ τους αντιπαράθεση.

Ωστόσο, κάποιοι από τον ΣΥΝ ανακαλύπτουν τώρα ότι δεν χρειαζόμαστε τον ΣΥΡΙΖΑ. Ξεχνούν ότι χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ ο ΣΥΝ, πολύ απλά, δε θα ήταν στη Βουλή. Κάποιοι πάλι από τον ΣΥΡΙΖΑ δε θέλουν τον ΣΥΝ ή δεν τον θέλουν ολόκληρο. Εθελοτυφλούν κι αυτοί. Και οι δυο αυτές τάσεις μάς πάνε πίσω. Θέλουν να λύσουν πολιτικά προβλήματα με οργανωτικό τρόπο. Αναπαράγουν παθογένειες της αριστεράς, αυτές ακριβώς που υποτίθεται πως συμφωνήσαμε όλοι μαζί να υπερβούμε, όταν από κοινού δημιουργούσαμε τον ΣΥΡΙΖΑ, ακριβώς ως ένα χώρο «διαλόγου και κοινής δράσης», ως ένα χώρο αλληλοσεβασμού, αλληλοκατανόησης και προωθητικής σύνθεσης των διαφορετικών απόψεων.

Κατά την άποψή μου, μόνο με σταθερό μέτωπο απέναντι και στις δυο αυτές μορφές οπισθοδρομικής παλινδρόμησης, μπορούμε να κατακτήσουμε ταυτόχρονα έναν πιο συνεκτικό ΣΥΝ και έναν πιο ισχυρό και δημοκρατικά λειτουργικό ΣΥΡΙΖΑ.

Η θέση μου ήταν και είναι ότι ο ΣΥΝ πρέπει να λειτουργεί στον ΣΥΡΙΖΑ ως δύναμη προωθητική, συνθετική, σταθεροποιητική. Πρέπει να έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων και όχι να ακολουθεί παθητικά ή αμήχανα.

Για τον λόγο αυτό και στην παρούσα φάση πρέπει ο ΣΥΝ να επεξεργαστεί συλλογικά ένα συνολικό σχέδιο για την επόμενη φάση του ΣΥΡΙΖΑ, ως βάση για περαιτέρω συζήτηση και επεξεργασία, περίπου όπως κάναμε και με τη «συμβολή μας» στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ.

Το σχέδιο αυτό πρέπει να απαντά προωθητικά όχι μόνο στα ειδικότερο οργανωτικά ζητήματα, αλλά και σε άλλα ελλείμματα που χαρακτηρίζουν την ως τώρα πορεία του.

Άλλο η "δοξολογία" και άλλο η δημοκρατία...

Του ΣΟΦΙΑΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΙΔΗ

ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ξεφύγουμε από τα συμβαίνοντα εντός/εκτός ΣΥΝ και ΣΥΡΙΖΑ; Το πράγμα δεν είναι εύκολο, όταν, επί μια εβδομάδα, καταγράφω τίτλους όπως: "Συνεχίζεται ο εμφύλιος στον ΣΥΡΙΖΑ -- Προς μάχη Αλαβάνου, Τσίπρα μετά την παραίτηση -- Φ. Κουβέλης: Δεν αποδεχόμαστε τη μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο φορέα -- Αλ. Τσίπρας: Ας επανεξετάσουμε τα πάντα από την αρχή -- Αλ. Αλαβάνος: Μπορούμε όλοι μαζί".

ΝΑΙ, ασφαλώς, "όλοι μαζί μπορούμε". Το ερώτημα είναι άλλο: Αν, από το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, κάτι διδαχθήκαμε. Πιο συγκεκριμένα: Αν έχουμε το θάρρος ν' ανασταθμίσουμε μερικές από τις έμμονες ιδέες μας (ιδέες ένιων ηγετών μας) περί "νέου πόλου" με το ΚΚΕ, λόγου χάρη, ή περί συγχωνεύσεως του ΣΥΝ με τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ. Εντάξει, δεν μου φταίει σε τίποτε το ΚΚΕ, όπως δεν έχω τίποτε το προσωπικό εναντίον της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Ελλάδας (ΚΟΕ), για ν' αναφέρω μια από τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ. [Θα έλεγα, μάλιστα, ότι ο γραμματέας της, ο Ρούντι Ρινάλντι, συμπεριφέρθηκε απέναντι στην Ανανεωτική Πτέρυγα του ΣΥΝ, με περισσότερη συντροφικότητα και αντικειμενικότητα, απ' ό,τι ορισμένοι "ακραιφνείς" του Αριστερού Ρεύματος του ΣΥΝ].

Κατά τα άλλα, ο καθείς και το όπλο του: ο ΣΥΝ παραμένει ένα αριστερό, πολυτασικό, δημοκρατικό κόμμα, που αγωνίζεται για έναν σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία. Όσο για τη χλεύη της γ.γ. του ΚΚΕ, Αλέκας Παπαρήγα ("ζητούν συνεργασία με το ΚΚΕ, όταν δεν μπορούν να τα βρούνε μεταξύ τους"), ουδείς φθόνος! Άλλο να δοξολογείς, εν έτει 2009, τον σταλινισμό (να οραματίζεσαι έφοδο κατά των χειμερινών ανακτόρων...) και άλλο, μέσα από μύριες δυσκολίες, ν' ανοίγεις κάποιους δρόμους για ένα καλύτερο αύριο.

ΠΑΝΤΩΣ, αν -- πέρα από τα εσώτατα δικά μας -- πρέπει να επιλέξω ένα από τα συμβαίνοντα στη γειτονιά μας και ένα άλλο από τις επιλογές του Ομπάμα, θα επέλεγα, ως θέματα: α) τη σύλληψη του πρώην πρωθυπουργού του Κοσσυφοπεδίου Αγκίμπ Τσέκου, για εγκλήματα κατά του σερβικού λαού  και β) την απόφαση του προέδρου των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα να ομαλοποιήσει τις σχέσεις της χώρας του με τη Συρία.

Ο ΤΣΕΚΟΥ συνελήφθη στη Βουλγαρία, βάσει διεθνούς εντάλματος που εξέδωσε η Σερβία. Πιο συγκεκριμένα, κατηγορείται για τον θάνατο 669 Σέρβων και για την απαγωγή 500 Σέρβων του Κοσσυφοπεδίου -- εγκλήματα που διαπράχθηκαν το 1999... Το γράφω γιατί αρκετοί συνάδελφοι δημοσιογράφοι, επί χρόνια, υποστήριζαν ότι οι φρικαλεότητες, σε όλη τη διάρκεια του γιουγκοσλαβικού εμφύλιου πολέμου, ήταν αποκλειστικότητα των Σέρβων και ποτέ των... μουσουλμάνων ή των Αλβανών!

Κατ' επέκταση: Ήταν "αναγκαίοι" και οι βομβαρδισμοί κατά της Γιουγκοσλαβίας (και, μάλιστα, με βομβαρδιστικά τύπου Β-52, που απογειώνονταν από τη Βρετανία...), αφού, ενίοτε, οι βομβαρδισμοί "κάνουν καλό" -- βοηθούν στον "εκδημοκρατισμό" ενός λαού! [Κατά τα άλλα, ο Αγκίμπ Τσέκου είχε πάρει ενεργό μέρος, ως μισθοφόρος στον στρατό της Κροατίας, στον πόλεμο κατά των Σέρβων, αλλά και στην επιχείρηση "Καταιγίδα", προκειμένου να "απομακρυνθεί" ο σερβικός πληθυσμός από την Κροατία, το 1995. Η συνέχεια είναι γνωστή...

ΚΑΤΑ ΕΥΤΥΧΗ συγκυρία, η απόφαση του Ομπάμα να ομαλοποιήσει τις σχέσεις του με τη Συρία, συνέπεσε με την πρόσφατη επίσκεψη του Προέδρου της Δημοκρατίας, Κάρολου Παπούλια, στη Δαμασκό. Σύμφωνοι... Κάποτε, οι "απερχόμενοι  εκ Συρίας σοφιστές" είχαν ως αποστολή να αναφέρουν, στο έργο τους, τον... Μέβη -- τον "φημισμένο Μέβη". Σήμερα οι πολιτικοί και οι διπλωμάτες συνειδητοποιούν ότι η ειρήνη στην περιοχή περνά όχι μόνο από το Κάιρο, τη Γάζα, το Τελ Αβίβ, αλλά και από τη Δαμασκό. Πόσο τιμώνται τα υψίπεδα του Γκολάν, τα οποία εξακολουθεί να κατέχει το Ισραήλ από το 1967;

Ενεργοί Πολίτες: Μπορούμε ν'ανακτήσουμε την εμπιστοσύνη του κόσμου της αριστεράς

Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών για τον ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε αναμφισβήτητα, από μια άποψη, κατώτερο των προσδοκιών μας, κατώτερο του ποσοστού των τελευταίων εθνικών εκλογών.

Από μια άλλη άποψη, το αποτέλεσμα, πάλι καλά που στάθηκε στο 4,7% και δεν πήγε παρακάτω. Διότι:

Η ελπίδα που γεννήθηκε με το 5,04% των βουλευτικών εκλογών του 2007 και η εντύπωση που δημιουργήθηκε από τη δημοσκοπική έκρηξη, εξανεμίστηκε από τη μη πραγματοποίηση των αποφάσεων της 1^ης Πανελλαδικής Σύσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΝ εξακολούθησε να θέλει να κανοναρχεί τον ΣΥΡΙΖΑ.

Η καρεκλομαχία στο εσωτερικό του ΣΥΝ για το ποιος θα είναι πρώτος στο ευρωψηφοδέλτιο και ποιος δεύτερος έπνιξε το ήθος μας. Αποφάσισαν να διεξάγουν δημοψήφισμα στο κόμμα τους, τι το δημοκρατικότερο; Κι αμέσως μετά αγωνίστηκαν οι της Ανανεωτικής Πτέρυγας του ΣΥΝ να το ανατρέψουν.

Η επιβολή του ΣΥΝ στον ΣΥΡΙΖΑ να έχει την 1^η, την 3^η και την 5^η θέση και η υποταγή των άλλων συνιστωσών σ’ αυτήν. Η εικόνα προς τα έξω ακύρωνε κάθε προσπάθεια ότι είμαστε κάτι διαφορετικό.

Η καρεκλομαχία για το ποιος θα έχει τη 2^η θέση στο Ευρωψηφοδέλτιο, ανάμεσα στην ΚΟΕ και στο ΔΗΚΚΙ, αποπροσανατόλιζε από τον κύριο στόχο.

Η απόρριψη όλων των προτάσεων της Κίνησης «Ενεργοί Πολίτες» για ένα ψηφοδέλτιο που θα δείχνει όχι ποιος θα εκλεγεί ευρωβουλευτής, αλλά ποιο Ευρωψηφοδέλτιο θα έχει ευρύτερη απήχηση και θα κερδίσει την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων της αριστεράς και της νεολαίας.

Ο τρόπος διεξαγωγής του εκλογικού αγώνα. Αντί να προβάλλονται σε όλα τα ΜΜΕ και στις προεκλογικές συγκεντρώσεις οι υποψήφιοι ευρωβουλευτές και ιδιαίτερα οι τρεις πρώτοι (Χουντής, Σωτηρίου, Παπαδημούλης) εμφανίζονταν άλλοι και κατά κύριο λόγο είχαν την πρωτοκαθεδρία τα στελέχη του ΣΥΝ.

Η, όπως εμφανίστηκε, καρεκλομαχία στην τηλεμαχία (debate) για το ποιος θα εκπροσωπήσει τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν έπρεπε καν να γεννηθεί θέμα. Ο εκάστοτε πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει, σύμφωνα με τους απαιτούμενους κοινοβουλευτικούς κανονισμούς του ΣΥΡΙΖΑ. Συνεπώς ο Αλέκος Αλαβάνος έπρεπε να τον εκπροσωπήσει.

Η Ανανεωτική Πτέρυγα του ΣΥΝ, εκτός από ορισμένες εξαιρέσεις, καταπολέμησε αρχικά το Ευρωψηφοδέλτιο, ως προς τη σύνθεσή του, στη συνέχεια τα έβαλε με την Ελένη Σωτηρίου, μέσω της πολιτικής της τοποθέτησης. Δεν υπήρξε ούτε μια φωνή υπεράσπισης του ψηφοδελτίου από την πλευρά αυτή, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα κλίμα αποχής στη συντριπτική πλειοψηφία των φίλων και των οπαδών της.

 

Γενικά, δημιουργήσαμε την εντύπωση ότι δεν διαφέρουμε από τους άλλους, ότι είμαστε σαν κι αυτούς, γιατί λοιπόν να μας ψηφίσουν;

 

Η Κίνηση «Ενεργοί Πολίτες» ευθύνεται γιατί δεν κατάφερε να πείσει τις άλλες συνιστώσες. Δεν βρήκε τα κατάλληλα επιχειρήματα.

 

Η ήττα όμως που υπέστη ο ΣΥΡΙΖΑ, αν μελετηθεί σ’ όλο της το βάθος και την έκταση και κυρίως εκφράσουν τη γνώμη τους, σ’ έναν ανοιχτό διάλογο, όλοι οι Συριζίτες και οι Συριζίτισσες , μπορεί να μείνει ως μια οδυνηρή ανάμνηση. Αν το θελήσουμε, είναι δυνατόν να αντιστρέψουμε τα κακώς κείμενα και να αποκτήσουμε την εμπιστοσύνη του αριστερού κόσμου. Οι καιροί ου μενετοί, οι ευκαιρίες είναι μπροστά μας. Ας μην τις χάσουμε.

 

Για το αποτέλεσμα και τις προοπτικές του ΣΥΡΙΖΑ

(...) Αν κάτι χρειάζεται να μελετήσουμε με αφορμή το εκλογικό αποτέλεσμα, δεν είναι αυτό για το οποίο μας εγκαλεί η ανανεωτική τάση του Συνασπισμού ζητώντας αλλαγή πορείας και εγκατάλειψη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά γιατί δεν πείσαμε αυτούς που ήταν δίπλα μας και είχαν στηρίξει το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ και το πώς οι συνιστώσες ανταποκρίθηκαν στην αυτονομία και την οργανωτική συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ. Το αν, π.χ., ο τρόπος επιλογής και ο καθορισμός της σειράς των ευρωβουλευτών από τις συνιστώσες λειτούργησε θετικά για τους ανένταχτους. Θεωρώ πως ο σεβασμός που δεν υπήρξε απέναντι στον κόσμο των ανένταχτων ήταν χρέος και καθήκον των συνιστωσών, να δώσουν δηλαδή τη δυνατότητα και στους ανένταχτους να συμμετέχουν στη διαμόρφωση του ψηφοδελτίου από κοινού και για τη σειρά που θα καταλάμβανε ο καθένας από αυτούς, σε μια πανελλήνια συνδιάσκεψη.

Θεωρώ απαράδεκτο σε έναν κομματικό οργανισμό που εκφράζει όλους, να επιβάλλει και, το χειρότερο, να απαιτεί η κάθε συνιστώσα λόγω μεγέθους τον δικό της υποψήφιο και τη σειρά προτεραιότητας. Το συγκεκριμένο γεγονός μπορεί να μην ήταν καθοριστικό, αλλά να προσθέσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τις ευρωεκλογές εκφραζόταν μόνο κεντρικά, χωρίς χώρους υποδοχής και δραστηριότητας στη βάση, με τις συνιστώσες περισσότερο να φροντίζουν και να προωθούν τα δικά τους συμφέροντα.

Όσο ο ΣΥΡΙΖΑ θα παραμένει ένα σχήμα χωρίς αυτόνομη δράση και πολιτική οντότητα και όλες οι συνιστώσες που τον συναποτελούν δεν ασχολούνται και δεν φροντίζουν την υπόστασή του και τον χρησιμοποιούν σαν όχημα, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα έχει προοπτική. Αν αυτή η μεγάλη κατάκτηση για την αριστερά χαθεί, θα χαθεί μια  ακόμα ευκαιρία, όπως η Εθνική Αντίσταση και η προδικτατορική ΕΔΑ. Θα έχει άδοξο τέλος. Ως προς το εκλογικό αποτέλεσμα, δυστυχώς, όσο και αν αυτό δεν ομολογείται, τα γκάλοπ που διαμόρφωσαν τα ΜΜΕ για δικές τους σκοπιμότητες έχουν παρασύρει το σύνολο του ηγετικού μας σχήματος. Και μόνο η ομολογία πως δεν δικαιώθηκαν οι προσδοκίες μας επιβεβαιώνουν αυτή την εκτίμηση. Έστω και αυτό το εκλογικό αποτέλεσμα που κατέγραψε ο ΣΥΡΙΖΑ, με όλες τις αδυναμίες και ελλείψεις και την αρνητική στάση και συμπεριφορά από ένα τμήμα του Συνασπισμού, είναι μια μεγάλη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτοί που, στο όνομα της ιστορικότητας, αντιλαμβάνονται την αριστερά σαν όχημα αντλώντας το δικαίωμα από την ιστορικότητα και τη συμμετοχή τους, όσο και αν αυτή ήταν μεγάλη στον αγώνα της αριστεράς, έχουν τον σεβασμό όλων μας. Αλλά θεωρώ πως δεν έχουν το δικαίωμα να μεταλλάξουν, γιατί περί αυτού πρόκειται, την αριστερά σε ένα κόμμα εξουσίας, γιατί δεν ταιριάζει, όπως λένε, να παραμένει ένα κόμμα διαμαρτυρίας. (...) Η διαμαρτυρία χωρίς την αντίσταση χαρακτηρίζει επιλογές άλλων και όχι της αριστεράς, που βολεύονται να μένουν μόνο στη διαμαρτυρία.

Η αριστερά είναι αριστερά τότε μόνον, όταν τη διαμαρτυρία της συνοδεύει αντίσταση ανατρέποντας τα σχέδια των διαχειριστών.

ΝΙΚΟΣ ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ

Δεν θα σταματήσει η προσπάθεια να διαλυθεί ο ΣΥΡΙΖΑ

Κατ' αρχάς, θέλω να συγχαρώ την "Αυγή" για την αντικειμενική αθρογραφία, αν εξαιρέσουμε διάφορα πολιτικά κουτσομπολιά. Με αφορμή τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών, η "Αυγή" ήρθε πάλι στην "κομματική" γραμμή των παλιών καιρών, δηλαδή όταν το πολιτμπιρό έδινε γραμμή τι θα δημοσιευθεί, ποιο περιεχόμενο θα πρέπει να έχουν τα άρθρα και τα σχόλια κ.ά.

Ας πάρουμε π.χ. την "Αυγή της Κυριακής". Εδώ έχουμε μια σειρά άρθρα που τραβούν τη γραμμή του Λεωνίδα Κύρκου περί ήττας του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές (άρθρα Ν. Φίλη, Δ. Χατζησωκράτη, Σοφιανού και Ανταίου Χρυσοστομίδη και άλλων). Δυστυχώς τη γραμμή Κύρκου την ακολουθεί και ο Φώτης Κουβέλης. Ο Λ. Κύρκος θεωρεί την ανανεωτική αριστερά ιδιοκτησία του. Τον Λεωνίδα τον σεβόμαστε, τον εκτιμούμε και σαν έμπειρος αγωνιστής, με τη σοφία που τον διακατέχει, θα περίμενε κανείς να ζητήσει οι συνιστώσες του ΣΥΝ να λειτουργούν ως ρεύματα ιδεών και όχι ως κομματικοί μηχανισμοί. Αλλά, δυστυχώς, εδώ και μήνες ο Λ. Κύρκος κάνει ό,τι μπορεί για να υποστεί ήττα ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ με τις διάφορες παρεμβάσεις του στον αστικό Τύπο, όπως και από ιδιωτικά κανάλια.

Αυτή η σύγκρουση μεταξύ Ανανεωτικής Πτέρυγας, που όλα δείχνουν ότι υπακούει στις επιθυμίες του Λεωνίδα, και του Αριστερού Ρεύματος διαφαινόταν ήδη πριν την εκλογή του Αλέξη Τσίπρα στην προεδρία του ΣΥΝ. Είχα πάρει μια πρωτοβουλία με στόχο να σταματήσει αυτή η διένεξη μεταξύ της Ανανεωτικής Πτέρυγας και του Αριστερού Ρεύματος. Αλλά, δυστυχώς, ο καβγάς συνεχίζεται ακόμη και σήμερα, με ευθύνη της Α.Π. Βλέποντας να έχει οργανωθεί μια εκστρατεία κατά του ΣΥΡΙΖΑ, είχα πάρει την απόφαση να απευθυνθώ με ξεχωριστές επιστολές, στις 26.1.2009, στον πρόεδρο του ΣΥΝ Αλέξη Τσίπρα, τον πρώην πρόεδρο του ΣΥΝ Νίκο Κωνσταντόπουλο, όπως και τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ Φώτη Κουβέλη, επισημαίνοντας ότι το 2009, όπως όλα δείχνουν, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ θα υποστεί πλήγμα. Στόχος της επιστολής: Να αποτραπεί η σκευωρία. Από τον πρόεδρο του ΣΥΝ έχω λάβει απάντηση ότι έχει λάβει την επιστολή μου.

Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες. Αλλά είναι γεγονός ότι η Ανανεωτική Πτέρυγα είναι αυτή που δημιουργεί προβλήματα στον ΣΥΝ. Και αυτό το γνωρίζουν οι πάντες. Δημοσιογράφος της ΝΕΤ έλεγε: Η Ανανεωτική Πτέρυγα, μια ζωή γκρίνια. Η Ανανεωτική Πτέρυγα θέλει να αλλάξει και την έννοια των λέξεων και τη στασιμότητα να την ερμηνεύει ως ήττα. Έχουμε έρθει στα χρόνια του Ζαχαριαδισμού και της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Κάποιοι, έλεγε ο Λένιν, κάνουν το μυρμήγκι ελέφαντα. Και για όλους αυτούς τους φίλους αναλυτές, ερευνητές, που υποστηρίζουν το ένα και το άλλο ποσοστό στις δημοσκοπήσεις για τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών, ο Φρίντριχ Ένγκελς έλεγε: "Για τη διαλεκτική φιλοσοφία δεν υπάρχει τίποτα το οριστικό, το απόλυτο, το ιερό". (Όλα βρίσκονται σε κίνηση).

Η προσπάθεια να εξοντωθεί ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχιστεί. Όταν η συνείδησή μας μάς οδηγεί σε εγωισμούς και φανατισμούς, η προσπάθεια διάλυσης του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν θα σταματήσει. Δεν είναι τυχαίο που οι πρώην κομμουνιστές και νυν σοσιαλιστές τηρούν σιγή. Όλα πάνε βάσει σχεδίου. Την κατάλληλη στιγμή θα πάρουν τις θέσεις τους έχοντας τη στήριξη του δημοσιογραφικού κατεστημένου. Τις εξελίξεις τις παρακολουθεί το ΠΑΣΟΚ με αγωνία και, αν η Ανανεωτική Πτέρυγα αρνείται να ακολουθήσει τις αποφάσεις του ΣΥΝ, υπάρχει το ενδεχόμενο ο ΣΥΝ να διασπαστεί, η Ανανεωτική Πτέρυγα να αυτονομηθεί και στις επόμενες βουλευτικές εκλογές να στηρίξει το ΠΑΣΟΚ, γιατί η διεθνής ελίτ έχει ήδη αποφασίσει, όπως όλα δείχνουν, ο Γιώργος Παπανδρέου να είναι ο επόμενος πρωθυπουργός και δεν είναι τυχαίο που ο Λεωνίδας Κύρκος εξυμνεί τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ.

 

ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΤΣΑΚΟΥΡΙΔΗΣ

Θεσσαλονίκη