Ή θα τελειώσουμε με τη Βαβυλωνία, ή θα τελειώσουμε ως χώρος

«Ή θα τελειώσουμε με την υπονόμευση, τη Βαβυλωνία και τις προσωπικές πολιτικές ή θα τελειώσουμε ως χώρος» αναφέρει στην «Αυγή» της Κυριακής ο Χρήστος Λάσκος, μέλος της Π.Γ. του ΣΥΝ και του «Κοκκινοπράσινου Δικτύου». Παράλληλα σημειώνει την ανάγκη ο ΣΥΝ «να πάψει να είναι κόμμα στελεχών» και αναφέρει τα βήματα που πρέπει να γίνουν για να προχωρήσει ο ΣΥΡΙΖΑ.

 

Τι προσδοκά το «Κοκκινο-πράσινο Δίκτυο» του ΣΥΝ από το συνέδριο του κόμματος;

Αυτό που εδώ και καιρό είναι η προσδοκία όλων των ενεργών μελών του κόμματος: Να γίνει ο ΣΥΝ, το κόμμα μας, ένα πραγματικό κόμμα των μελών του με πιο σημαντικό επίπεδο της οργάνωσής του τις πολιτικές του κινήσεις. Να πάψει, δηλαδή, να είναι ένα κόμμα στελεχών, πράγμα που πολλές φορές σημαίνει, απλώς, κόμμα ανεξέλεγκτων παραγόντων, άλλοτε «αποτελεσματικών» σε όσα έχουν αναλάβει κι άλλοτε όχι.

Γιατί μόνο ένα πραγματικό κόμμα μελών μπορεί να είναι η μάχιμη εκείνη συλλογικότητα που έχουν ανάγκη η εργατική τάξη και οι υπό εκμετάλλευση και καταπιεσμένες κατηγορίες.

Ειδικά σήμερα, στη δίνη μιας καπιταλιστικής κρίσης που απειλεί με ισοπέδωση τα πάντα. Πιστεύετε πως η απόφαση για τη διενέργεια έκτακτου Συνεδρίου θα λειτουργήσει προωθητικά για το κόμμα ή θα δημιουργήσει μεγαλύτερα προβλήματα;

Το τι θα βγει από αυτό το Συνέδριο είναι άμεσα συναρτημένο με τη βούληση και την αποφασιστικότητα όσων παίρνουν μέρος στις 500 προσυνεδριακές συνελεύσεις. Το Συνέδριο, ακριβώς ως η κορύφωση της δημοκρατικής λειτουργίας ενός ριζοσπαστικού αριστερού κόμματος, θα πρέπει να είναι συνέδριο των ενεργών κομματικών μελών για να έχει αποτελέσματα.

Αυτό που, νομίζω, έχει σημασία να ειπωθεί είναι πως η κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε επέβαλλε τη διενέργειά του. Παρ’ όλα όσα διαδίδονται από διάφορες κομματικές πλευρές η επιλογή του ήταν απολύτως αναγκαστική.

Είναι πραγματικά υποκριτικό να λέγεται πως «ωθούμαστε σε εσωστρέφεια» όταν σε όλους μας είναι γνωστή η καταστροφική κατάσταση μπροστά στην οποία βρέθηκε εδώ και πάνω από ένα χρόνο ο πολιτικός μας χώρος: υπονόμευση, Βαβυλωνία, προσωπικές πολιτικές. Ή θα τελειώσουμε με όλα αυτά ή θα τελειώσουμε ως χώρος. Αυτό είναι το μήνυμα που στέλνουν τα ενεργά μέλη του κόμματος, που επέβαλαν αυτό το έκτακτο Συνέδριο.

Θεωρείτε πως οι διαφορετικές εκτιμήσεις και προσεγγίσεις που υπάρχουν στο εσωτερικό του ΣΥΝ για σειρά θεμάτων, θα γεφυρωθούν στο Συνέδριο ή θα λειτουργήσουν διαλυτικά την επομένη;

Να πω εξαρχής πως σε ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του κόμματος, της τάξης ίσως και του 80% σήμερα, αυτά που πρέπει να γεφυρωθούν απαιτούν επί της ουσίας ελάχιστο κόπο. Θέλω να σημειώσω, πολλές από τις «αγεφύρωτες» διαφορές στις Θέσεις είναι στην πραγματικότητα διαφορές διατυπώσεων, εν πολλοίς ασήμαντες. Αυτό πάντοτε με όσα ρητά υποστηρίζονται -αν υπάρχουν άλλα που υπονοούνται δεν το ξέρω. Στα μείζονα ζητήματα της κρίσης και της επίθεσης στην εργασία το σύνολο της αριστερής πλειοψηφίας του 4ου Συνεδρίου και εντεύθεν -και όχι μόνο- μπορούν χωρίς καμιά αμφιβολία να πορευθούν όσο ενωτικά επιτάσσει η περίοδος.

Για τη μειοψηφία το ζήτημα νομίζω είναι εξαιρετικά απλό και λέγεται σεβασμός των αποφάσεων -όλα τα άλλα είναι συζήτηση χωρίς νόημα. Εκτός κι αν στα σοβαρά υπάρχει άνθρωπος που θεωρεί πως το πρόβλημα της κομματικής μας λειτουργίας είναι ο περιορισμός της έκφρασης - κορυφαίων (;) στελεχών ή τάσεων.

Ποια κατά τη γνώμη σας είναι τα βήματα που οφείλει να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ για να προχωρήσει ενωμένος και παράλληλα να ανταποκριθεί στις νέες απαιτήσεις;

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κορυφαία επιλογή του κόμματος. Αυτά πουαπαιτούνται, σε ό,τι αφορά τον ΣΥΝ, είναι όσα ορίζουν οι Θέσεις της ΚΠΕ: αποδοχή της μεγάλης δικής μας ευθύνης για όσα αρνητικά συμβαίνουν, ενεργός δέσμευση για τήρηση όσων τα δημοκρατικά σώματα του ΣΥΡΙΖΑ έχουν αποφασίσει, εμβάθυνση της δημοκρατικής λειτουργίας του βάσει των αποφάσεων της Γ’ Πανελλαδικής, και, κυρίως, ΣΥΡΙΖΑ παντού, ως βασικό εργαλείο στην σύγκρουση με το κεφάλαιο που θα χαρακτηρίσει μια ολόκληρη κοινωνική εποχή, όχι μια συγκυρία. Μένω σε αυτά που εμείς, ως κόμμα, πρέπει να κάνουμε και κάνω έκκληση και σε άλλες συνιστώσες να σκεφτούν τι κάνουν και τι χρειάζεται να κάνουν.

Αννα Φιλίνη: Διακυβεύεται η ύπαρξη της αριστεράς

Συνέντευξη στον ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟ

Την ανησυχία της για το αν θα μπορέσει ο ΣΥΝ να διασωθεί ως ενιαίος οργανωτικός σχηματισμός εκφράζει η πρώην βουλευτής του κόμματος Άννα Φιλίνη και την ίδια ώρα, παραθέτοντας σειρά από επιχειρήματα εξηγεί γιατί κατά τη γνώμη της ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μέτωπο εχθρικό προς τον ΣΥΝ.

 

* Ποιο είναι το διακύβευμα του συνεδρίου;

Το κύριο που διακυβεύεται σε αυτό το συνέδριο είναι αν θα μπορέσει ο ΣΥΝ να διασωθεί ως ενιαίος οργανωτικός σχηματισμός και ως υπεύθυνο αριστερό κόμμα. Ουσιαστικά παίζεται το αν θα μπορέσει ο ΣΥΝ να ανακόψει την πολιτική και οργανωτική του διάχυση τόσο προς τον αριστερισμό των διάφορων εξωκοινοβουλευτικών ομάδων όσο και προς τον δογματισμό του ΚΚΕ και με αυτόν τον τρόπο να υπερασπιστεί την ανανεωτική του φυσιογνωμία ως βασικό λόγο της ύπαρξής του. Πιστεύω πως σήμερα πια διακυβεύεται το αν θα υπάρξει η αριστερά, που έχει κουλτούρα σεβασμού προς τη φύση, την ανθρώπινη ιστορία, τον πολιτισμό και την τέχνη. Που υπερασπίζεται τον αριστερό ευρωπαϊσμό και αναγνωρίζει την προσφορά του ευρωπαϊκού πνεύματος από την αρχαία ελληνική φιλοσοφία, τον Διαφωτισμό, τον μαρξισμό μέχρι τα μεγάλα ρεύματα της επιστήμης, της ψυχανάλυσης και της τέχνης. Που τιμά τη δημοκρατία και την ενεργό συμμετοχή στους θεσμούς της. Όλες οι τελευταίες εξελίξεις στον τόπο μας αποδεικνύουν ότι η υποβάθμιση της συμμετοχής στους δημοκρατικούς θεσμούς φουντώνει τον υποκειμενισμό και τον εγωισμό, σπρώχνει προς τον αριστερισμό αλλά και στη βία, με αποτέλεσμα σε εποχές μεγάλης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης η αριστερά να περιθωριοποιείται αντί να παίζει ενεργό ρόλο στα πολιτικά πράγματα, αντί να συμβάλλει στην υπεράσπιση των αδυνάτων και στην παραγωγική διέξοδο από την κρίση.

 

* Τι πρέπει να αποφασίσει, κατά τη γνώμη σας, το συνέδριο για τον ΣΥΡΙΖΑ;

Ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε ως εκλογική σύμπραξη, χωρίς όμως ταυτοχρόνως να κατοχυρώνονται μέσα σε αυτήν τα βασικά δημοκρατικά και ανανεωτικά χαρακτηριστικά του ΣΥΝ. Εξελίχθηκε δυστυχώς σε πολιτική συμμαχία ομάδων μέσα από τον ΣΥΝ και έξω από αυτόν κατά της Ανανεωτικής Πτέρυγας. Σήμερα καταλήγει πια ο ΣΥΡΙΖΑ, πλην λίγων εξαιρέσεων, σε μέτωπο εχθρικό προς τον ΣΥΝ, που μεθοδεύει την διάλυσή του. Αποτελεί στοιχειώδη όρο επιβίωσής μας το άμεσο σταμάτημα αυτού του δρόμου κατρακύλας προς την εξαφάνιση του ΣΥΝ. Όλες οι κινήσεις και οι τελευταίες πρωτοβουλίες του "Μετώπου" στον ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαιώνουν τα αρνητικά της πορείας που εξέθεσα παραπάνω.

 

* Πώς πρέπει να βγει ο ΣΥΝ από το συνέδριο; Τι πρέπει να αλλάξει στη λειτουργία του;

Η επιθετικότητα και ο αλληλοσπαραγμός στο εσωτερικό μας εχθρεύονται τη συλλογικότητα, την αλληλεγγύη, τον σεβασμό και την αξιοκρατία. Χρειάζεται μια νέα κουλτούρα στις σχέσεις μέσα στο κόμμα μας που όμως πρέπει να έχει άμεση συνάρτηση με τις σχέσεις μας μέσα στην κοινωνία, αλλά και με το πώς αντιπαλεύουμε παντού -μέσα και έξω- το διάχυτο πνεύμα ευτελισμού του πολιτισμού μας. Μην παραβλέπουμε ότι συχνά στην ιστορία αυτοί που μεθοδεύουνε την εξαφάνιση συντρόφων, ιδεών και απόψεων, είναι οι ίδιοι που στο όνομα μιας σκουροκόκκινης ρομφαίας αντιπαλεύουν βιβλιοθήκες, γνώση και μνημεία τέχνης.

Όλα τελικά πρέπει να αναζητηθούν θέτοντας τον πολιτισμό ως βασικό βοήθημα για το ζωντάνεμα κάθε νέας προσπάθειας. Η υπερβολή στο ύφος, η αρέσκεια της ατάκας, η χρησιμοποίηση έτοιμων κλισέ και η κατασκευή ομάδων στήριξης στο σκοτάδι, εμποδίζουν τη διακίνηση των ιδεών, την επιστημονική ανάλυση, τη διαλεκτική σκέψη, την ανοχή και τον διάλογο, στραγγαλίζουν τη δημοκρατία. Οφείλουμε ως ενεργοί πολίτες να δουλέψουμε για να αναδειχθεί ο λυτρωτικός ρόλος της δημιουργίας, της μάθησης και της ποίησης.

Δημήτρης Παφίλης: Το κόμμα Βαβέλ τελείωσε

Συνέντευξη στον ΑΝ. ΣΕΒΑΣΤΟ

Αν στο συνέδριο δεν αντιμετωπιστούν οι παθογένειες που οδήγησαν τον ΣΥΝ σε αυτή την κατάσταση, τότε η δική μας αριστερά δεν έχει μέλλον. Για την αριστερά δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την ενότητα και τη συνεχή δράση, τονίζει στη συνέντευξή του ο Δ. Παφίλης.

 

* Το Συνέδριο φέρνει ελπίδα η φόβο δυσμενών εξελίξεων;

Μόνο ελπίδα. Κανένα φόβο. Οι δυσμενείς εξελίξεις επήλθαν. Το σημερινό κόμμα -Βαβέλ δεν έχει μέλλον. Αυτοκαταστρέφεται. Η θέληση της συντριπτικής πλειοψηφίας των μελών, που θα αποτυπωθεί στο Συνέδριο, φέρνει την ελπίδα αντιμετώπισης των παθογενειών οι οποίες οδήγησαν το ΣΥΝ σ' αυτό το σημείο.

 

* Ποιες είναι οι βασικές παθογένειες;

α. Η νοσηρή συγκεντρωτική και τασιοκεντρική λειτουργία της ΠΓ αποκλείει τη συμμετοχική και δημοκρατική λειτουργία του κόμματος. β. Η δημόσια προβολή της μειοψηφικής άποψης προκαλεί σύγχυση και υπονομεύει συλλογική απόφαση και κόμμα γ. Η έλλειψη Κανονισμού Δεοντολογίας και κυρώσεων προκαλεί τα γνωστά αποτελέσματα, στα ΜΜΕ, για το κόμμα.

 

* Γιατί δεν επιδιώχτηκε αντιμετώπιση με πολιτική συνεννόηση;

Οι επιπτώσεις των παθογενειών διαπιστώνονται σε όλα τα Συνέδρια του ΣΥΝ. Λύσεις δεν δόθηκαν. Προφανώς η σημερινή χύμα κατάσταση εξυπηρετεί τις ηγεσίες των κυρίαρχων τάσεων του κόμματος. Η πολιτική συνεννόηση γίνεται για τη…διατήρησή τους!

 

* Προβληματίζει η μειωμένη συμμετοχή στις προσυνεδριακές διαδικασίες;

Η στέρηση της δυνατότητας συμμετοχής του μέλους στις αποφάσεις και κυρίως οι προσωπικές διαφοροποιήσεις ορισμένων ηγετικών στελεχών προκαλούν αποστασιοποίηση. Τα μέλη του ΣΥΝ είδαν σειρά ηγετικά στελέχη, βουλευτές, ακόμη και την πρώην πρόεδρο να προσχωρούν, επ' ανταλλάγματι, στο ΠΑΣΟΚ. Απογοητεύτηκαν. Αηδίασαν. Παρ' όλα αυτά όσες φορές έγιναν σοβαρές προσπάθειες στρατεύτηκαν και με ατομικές θυσίες έβγαλαν το κόμμα απ' το τέλμα και ανέβασαν κοινωνική παρέμβαση και ποσοστά. Παρά τον αλληλοσπαραγμό που γίνεται από τις ευρωεκλογές μέχρι σήμερα ανταποκρίθηκαν και πάλι θετικά στην ελπίδα που φέρνει το Συνέδριο.

 

* Υπάρχει κίνδυνος ξεκαθαρίσματος λογαριασμών στο Συνέδριο;

Όχι. Το Συνέδριο συγκλήθηκε έκτακτα για να διασφαλίσει: Ενιαίο, δημοκρατικό, συμμετοχικό και συλλογικό τρόπο λειτουργίας και έκφρασης του κόμματος. Τερματισμό της αυτονόμησης έναντι της συλλογικότητας και της δημόσιας αντιπολίτευσης σε βάρος του ΣΥΝ. Είναι αυτονόητο ότι οι αποφάσεις που λαμβάνονται με απόλυτα ελεύθερες και δημοκρατικές διαδικασίες δεν υποκύπτουν σε κόκκινες γραμμές. Το πρόβλημα τι θα πράξουν αυτοί που τις θέτουν είναι αποκλειστικά δικό τους.

 

* Σας προβληματίζουν οι διαφορετικές εκδοχές του Αριστερού Ρεύματος;

Ναι. Εργάστηκα επίπονα για την αριστερή στροφή του κόμματος με τους συντρόφους του Αριστερού Ρεύματος, του Κοκκινοπράσινου και της Αριστερής Ανασύνθεσης. Η αριστερή στροφή πρόσφερε ταυτότητα και αναζωογόνησε το κόμμα. Ανέδειξε τη συμμαχία μας, τον ΣΥΡΙΖΑ, ουσιαστική αντιπολίτευση σε κοινωνικό και κοινοβουλευτικό επίπεδο. Δυστυχώς, μετά το 5ο Συνέδριο, δεν υπήρξε ανάλογη συνέχεια. Επανήλθαμε στην εσωστρέφεια και τις παραλυτικές ισορροπίες, παρά την ύπαρξη μεγάλης πλειοψηφίας. Στην πλήρη αποϊδεολογικοποίηση. Ακόμα και το πρόγραμμα, που εγκρίθηκε με πρωτοφανή πλειοψηφία στο Προγραμματικό Συνέδριο, έκανε περήφανα τα μέλη και απέσπασε θετικές κριτικές, εγκαταλείφθηκε.

Η ευθύνη του Αριστερού Ρεύματος, στο σύνολό του, είναι καταλυτική. Περίμενα αυτοκριτική και διορθωτικές πράξεις. Αντί γι' αυτό είδαμε άρνηση, από μερίδα του, στη διεξαγωγή Συνεδρίου και κατάθεση διαφορετικών εκδοχών. Κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή. Ψήφισα στην Επιτροπή Θέσεων και την ΚΠΕ τον κορμό, ως βάση για προσυνεδριακή συζήτηση, και κατέθεσα προσθήκες που προσυπογράψαμε ορισμένα μέλη της ΚΠΕ, από όλο το φάσμα της αριστερής πλειοψηφίας, για άμεσες καταστατικές ρυθμίσεις στον ΣΥΝ και προτάσεις για το ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχει διάθεση συνεργασίας. Επίσης δεν εμφανίζεται περιχαράκωση στις Συνελεύσεις των Π.Κ.

 

* Για τον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει προοπτική;

Ο ΣΥΝ οφείλει να εφαρμόσει, χωρίς άλλη χρονοτριβή, ταχύτατα, τις αποφάσεις των Πανελλαδικών Συνδιασκέψεων του ΣΥΡΙΖΑ και να εργασθεί για τη δημοκρατική και αποτελεσματική λειτουργία του. Παράλληλα να συμβάλει στην εκπόνηση και εφαρμογή πολιτικού σχεδίου, με κοινά αποδεκτές θέσεις, ώστε να δημιουργηθούν προϋποθέσεις λαϊκού κινήματος κατά της κηδεμονίας του ΔΝΤ και των μέτρων του. Οι σημερινές φυγόκεντρες κινήσεις και παρεμβάσεις, που βρίσκουν έδαφος στην απαράδεκτη αδρανοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ, θα χάσουν το οποιοδήποτε πολιτικό η ηθικό έρεισμα. Για την αριστερά δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την ενότητα και τη συνεχή δράση. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να πρωταγωνιστεί.

Αγγελος Μανταδάκης: Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μέλλον μόνο ως συμμαχία

Συνέντευξη στον ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟ

Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει υπό την προϋπόθεση ότι θα παραμείνει πολιτική συμμαχία, σημειώνει ο Άγγελος Μανταδάκης. Το στέλεχος της "Πρωτοβουλίας των 100" μιλάει για τη δημιουργία της νέας κίνησης στο εσωτερικό του ΣΥΝ υπογραμμίζοντας ότι δεν πρόκειται για ένα "νέο μαγαζί" ούτε για νέα τάση.

 

* Προς τι η λεγόμενη «Πρωτοβουλία των εκατό»; Μήπως τα προεόρτια μιας ακόμα τάσης στον ΣΥΝ;

Ούτε τάση ούτε ξαφνικοί σωτήρες του κόμματος. Τα εκατό και πλέον -οι υπογραφές συνεχίζονται- στελέχη που υπογράφουν το κείμενο του περασμένου Μάρτη είναι στη μεγάλη τους πλειοψηφία οργανωτικά στελέχη. Δηλαδή από κοντά, πολύ κοντά, βιώνουν την αγωνία και την ανησυχία των χιλιάδων κομματικών μελών για την παρατεταμένη κρίση στο εσωτερικό του ΣΥΝ. Συνέπεια αυτής της κρίσης είναι να μηΝ κατορθώνει το κόμμα της σύγχρονης, δημοκρατικής, ριζοσπαστικής Αριστεράς να ανταποκριθεί στις αυξημένες απαιτήσεις της συγκυρίας, όπου οι εργαζόμενοι υφίστανται καταιγιστικές επιθέσεις και η κοινωνία οδηγείται σε χρεωκοπία.

 

* Τι ακριβώς δηλαδή θέλετε να κάνετε;

Δεν κάνουμε τίποτε άλλο από το να ενώσουμε τη φωνή μας με εκείνες των πολλών μέσα στο κόμμα που ζητούν αλλαγές εδώ και τώρα, ώστε το κόμμα να επανιδρυθεί σαν συλλογικότητα, σαν ένας πραγματικός φορέας πολυφωνικός και πολυτασικός, αξιόπιστος και ικανός να εξασφαλίζει προωθητικές συνθέσεις και ενιαία δράση. Ο κόσμος κουράστηκε από τα αρχηγικού ή συγκεντρωτικού τύπου κόμματα. Αλλά δεν εμπιστεύεται και τα κόμματα που μοιάζουν με άθροισμα παραγόντων ή χαλαρή ομοσπονδία τάσεων.

Σας διαβεβαιώ ότι οι μετέχοντες και οι μετέχουσες στην Πρωτοβουλία των εκατό δεν διακατέχονται από κάποια επιθυμία να ανοίξουμε ένα νέο μαγαζί. Αρκετοί από εμάς όλους στον Συνασπισμό, έχουμε ιδρύσει και έχουμε εγκαταλείψει κατά καιρούς τάσεις και ομάδες, υποτάσεις και υποομάδες έτσι που έχουμε πια κουραστεί. Δεν είναι αυτό το διακύβευμά μας.

Είμαστε μια ομάδα στελεχών από όλη την Ελλάδα και τους χώρους της, που θέτουμε ένα σοβαρό πολιτικό ζήτημα και όχι οργανωτίστικο, όπως κάποιοι ισχυρίστηκαν. Την πολυτασική, δημοκρατική λειτουργία του κόμματος ώστε να παράγει πολιτική, να επεξεργάζεται ιδέες, να υπερασπίζεται τους κοινωνικά αδύναΜους από τη σκληρή επίθεση που υφίστανται. Να προβάλλει το δικό του εναλλακτικό σχέδιο για έξοδο από την κρίση με το οικολογικό, κοινωνικό και δημοκρατικό του στίγμα.

 

* Τι περιμένετε από το συνέδριο του Ιουνίου; Μπορεί να λύσει όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο ΣΥΝ στο κόμμα και σε σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ;

Ποτέ ένα συνέδριο δεν λύνει όλα τα προβλήματα. Ποτέ δεν θεραπεύει πάσαν νόσον. Μπορεί όμως να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις ώστε να ξαναβρεί το κόμμα τον βηματισμό του. Κυρίως με προωθητικές συνθέσεις και ευρύτατες πολιτικές συμφωνίες. Έχουμε ανάγκη από ένα τέτοιο συνέδριο. Γι' αυτό και είναι καθήκον όλων μας να συμβάλουμε ώστε να πάμε στο Συνέδριο μέσα σε ένα κλίμα συνεννόησης και αλληλεγγύης. Χρειαζόμαστε επομένως μέτρα που και από συμβολική άποψη θα λειτουργήσουν ενωτικά και θα αποδομήσουν την εικόνα ενός σπαρασσόμενου κόμματος, που αντί να συζητά και να δραστηριοποιείται στα κοινωνικά μέτωπα επιδίδεται σε αλληλοαποκλεισμούς.

Σε αυτή την κατεύθυνση βρίσκεται η πρότασή μας για ενιαία λίστα στην εκλογή της νέας ΚΠΕ στο συνέδριο, με μειωμένη σταυροδοσία στο 30%. Κανένας δεν θα χάσει, θα κερδίσει το κόμμα. Επίσης θα διευκολυνθούν να διεκδικήσουν την εκλογή τους και μέλη του κόμματος που δεν μετέχουν η δεν επιθυμούν να ενταχθούν σε κάποιο σχήμα. Η πρόταση δεν επιδιώκει την κατάργηση του δικαιώματος της λίστας, αλλά πολιτική συμφωνία ειδικά σε αυτό το συνέδριο.

 

* Τα προβλήματα στον ΣΥΡΙΖΑ πώς μπορούν να αντιμετωπιστούν στο Συνέδριο;

Η κατάσταση με τον ΣΥΡΙΖΑ δυστυχώς έχει φτάσει σε οριακό σημείο. Ιδιαίτερα με την εμπλοκή του πρώην προέδρου του κόμματος Αλέκου Αλαβάνου. Τολμώ να πω ότι είναι κρίμα γιατί σε τέτοιες δύσκολες συνθήκες η ενότητα δράσης της αριστεράς είναι απαραίτητη. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει με την προϋπόθεση της πολιτικής συμμαχίας που θα διευρύνει τους ορίζοντές της και της αμοιβαίας εμπιστοσύνης ανάμεσα στις συνιστώσες της. Αν δεν τηρηθούν αυτά, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει μέλλον. Γι' αυτό και δώδεκα μέλη της ΚΠΕ έχουμε καταθέσει προσθήκη στο κείμενο - κορμό που αποσαφηνίζει ότι τίποτα δεν μπορεί να προχωρήσει με το συμμαχικό μας σχήμα όσο διαρκεί αυτή η κατάσταση καχυποψίας και αμφισβήτησης του ρόλου του ΣΥΝ.

Αλέκος Φλαμπουράρης: Το συνέδριο να βρει τρόπους να αλλάξει τη θλιβερή εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ

Συνέντευξη στον ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟ

Ικανοποιημένος από τις προσυνεδριακές διαδικασίες δηλώνει ο πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής, Αλέκος Φλαμπουράρης, επισημαίνοντας ότι η συμμετοχή αλλά και οι απόψεις που έχουν κατατεθεί δημιουργούν συγκρατημένη αισιοδοξία για την έκβαση του συνεδρίου.

 

* Ποια είναι τα συμπεράσματα από τον προσυνεδριακό διάλογο και τη συμμετοχή;

Η συμμετοχή στον προσυνεδριακό διάλογο που διεξάγεται στις πολιτικές κινήσεις και στις νομαρχιακές επιτροπές κινήθηκε στα ίδια πλαίσια με αυτά των 4ου και 5ου συνεδρίου, τα οποία χαρακτηρίστηκαν συνέδρια τομής, είτε με τις αποφάσεις της συνεργασίας της Ριζοσπαστικής Αριστεράς και της Οικολογίας (ΣΥΡΙΖΑ 4ο Συνέδριο), είτε με την εκλογή με μεγάλη πλειοψηφία του νέου προέδρου του κόμματος και μάλιστα με πρόταση του απερχόμενου (5ο Συνέδριο).

Περισσότερα όμως μέλη συμμετέχουν στον διάλογο που αναπτύσσεται ελεύθερα ενώ υπάρχει σαφήνεια στις κατατεθειμένες απόψεις γεγονός που δημιουργεί συγκρατημένη αισιοδοξία ως προς την έκβαση του συνεδρίου και τις αποφάσεις που θα πάρει.

Σε αυτό συμβάλλουν τα κείμενα διαλόγου που έχουν κατατεθεί, αλλά κυρίως οι εκάστοτε εισηγητές που πολιτικοποιούν τη συζήτηση και αποσαφηνίζουν πολιτικά σχέδια, πολιτικές απόψεις, ακόμα και πολιτικές αποχρώσεις που είναι φυσικό να υπάρχουν στο κόμμα μας ως κόμμα τάσεων και ρευμάτων, τον χαρακτήρα του οποίου θα πρέπει όλοι μαζί να διαφυλάξουμε.

 

* Για να επιτευχθούν αυτό τι πρέπει να συμβεί;

Για να γίνει εφικτή και αποδοτική αυτή η προσπάθεια, πρέπει όλοι να συνομολογήσουμε ότι κρίνεται απαραίτητη η θέσπιση ενός κώδικα συμπεριφοράς των στελεχών, επιθυμία, που έντονα κατατίθεται από το σύνολο των μελών του κόμματος.

Έναν κώδικα συμπεριφοράς των στελεχών, που θα υποτάσσουν το ατομικό στο συλλογικό, το τασικό στη συλλογική προσπάθεια για την επιτυχία του κόμματος, που θα σέβεται τις αγωνίες των μελών και φίλων του κόμματός μας. Δεν θα απαιτούνται διοικητικά μέτρα, απλώς θα αναλογιζόμαστε κάθε φορά την «αξιοποίηση» που θα γίνεται από τα αντίπαλα κόμματα, αλλά κύρια από τα συμφέροντα τα οποία θίγονται από τις κινηματικές και πολιτικές μας επιλογές.

 

* Το συνέδριο τι πρέπει να αποφασίσει;

Το συνέδριό μας πρέπει να αποσαφηνίσει:

-Τα χαρακτηριστικά αυτής της κρίσης αλλά και τα αίτια που την προκάλεσαν στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο. Ιδιαίτερα τις επιπτώσεις που έχουν τα μέτρα που επιβλήθηκαν από την κυβέρνηση σε συνεργασία με την Ε.Ε. και το ΔΝΤ.

-Το πολιτικό μας σχέδιο, που θα αποκρούει αυτά τα μέτρα και θα προτείνει το εναλλακτικό προγραμματικό σχέδιο διεξόδου από την κρίση.

-Με ποιες δυνάμεις επιδιώκουμε να συνδιαμορφώσουμε στην Ευρώπη, αλλά κυρίως στη χώρα μας μια κοινωνικοπολιτική συμμαχία που θα διεκδικεί καθημερινά μέσα από αγώνες την αλλαγή των κοινωνικών και πολιτικών συσχετισμών με στόχο μια νέα προοδευτική κυβέρνηση που θα κινείται στον αντίποδα των κυβερνήσεων Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ.

 

* Ποιος ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτή την προσπάθεια ;

Για να μπορεί -γιατί μπορεί-, ο ΣΥΡΙΖΑ να παίξει ρόλο και μάλιστα ουσιαστικό, να είναι δηλαδή στον πυρήνα αυτών των συσπειρώσεων θα πρέπει να αλλάξει την πολιτική του λειτουργία, την πολιτική συμπεριφορά των συνιστωσών και κυρίως τη σχέση του με την κοινωνία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να αφουγκράζεται τις ανησυχίες, τα προβλήματά της κοινωνίας, γιατί ο κόσμος υποφέρει πολύ και μαζί με την απαραίτητη αλληλεγγύη, συντροφικότητα και το ενιαίο πολιτικό σχέδιο πρέπει να ανταποκριθεί στις ανάγκες και προσδοκίες του.

Δυστυχώς, λίγο πριν από τις ευρωεκλογές και μέχρι σήμερα τα βασικά αυτά στοιχεία που είναι απαραίτητα για την επιτυχία μιας αριστερής παράταξης έχουν υποχωρήσει σε μεγάλο βαθμό.

Στο συνέδριο, λοιπόν, θα πρέπει να συζητήσουμε και να καταλήξουμε:

Στην ανάγκη να αρθεί αυτή η θλιβερή εικόνα που οδηγεί ακόμα και σε πόλεμο ανακοινώσεων, αλληλοϋπονομεύσεις, διαβολές, ξεχωριστές συγκεντρώσεις μέρους των συνιστωσών. Ενέργειες που μειώνουν καθημερινά την αίγλη της ενότητας και αναδεικνύουν τη κακομοιριά της διάσπασης.

Ας συνομολογήσουμε όλοι και όλες ότι στο χέρι μας είναι όλα αυτά τα απαράδεκτα φαινόμενα να κοπούν με το μαχαίρι.

Αν αυτό το καταφέρουμε, όλα τα άλλα θα τα βρούμε διατηρώντας τη βασική αρχή της συγκρότησής μας η οποία είναι η οργανωτική, πολιτική και ιδεολογική αυτονομία όλων όσοι θελήσουν να συμμετάσχουν στον ΣΥΡΙΖΑ.

 

* Μπορεί, τελικά, η πλειοψηφία του κόμματος να κατέβει ενιαία στο συνέδριο;

Η πρωτοφανής επίθεση εναντίον της πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας δημιουργεί μία τραγική εικόνα σε ατομικό και οικογενειακό επίπεδο. Η συνεχώς αυξανόμενη ανεργία που κατά μέτριους υπολογισμούς θα ξεπεράσει το 1,2 εκατ. πολίτες δημιουργεί ένα εκρηκτικό κύμα.

Αν έτσι είναι τα πράγματα -και κατά κοινή ομολογία έτσι είναι και αναμένονται ακόμα χειρότερες εξελίξεις- τότε πως είναι δυνατόν να μην υπάρξει στο συνέδριό μας μία πολύ μεγάλη πλειοψηφία, ακόμα και παμψηφία, στις αποφάσεις που θα πάρουμε για την απόκρουση αυτών των πολιτικών και τη διεκδίκηση όλων αυτών που μας πήραν; Σε αυτό το μέτωπο, σε αυτή την ενότητα έχουν θέση όλοι όσοι θίγονται δεξιοί, κεντρώοι, αριστεροί πολίτες. Δεν πρέπει να τους απογοητεύσουμε ακόμα μια φορά.

Μιχάλης Σαμπατακάκης: Με την ανανεωτική αριστερά ή με τον αριστερισμό και τον αντιευρωπαϊσμό;

Συνέντευξη στον ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟ

Το γάντι στον πρόεδρο του ΣΥΝ ρίχνει ο Μιχάλης Σαμπατακάκης, λέγοντας ότι ο Αλέξης Τσίπρας καλείται στο συνέδριο να επιλέξει αν θα πάει "με τη δημοκρατική και ανανεωτική αριστερά ή με τον αριστερισμό, τον αντιευρωπαϊσμό και την παρακμή". Το ηγετικό στέλεχος του ΣΥΝ υπονοεί, προφανώς, ότι η περαιτέρω στάση της Ανανεωτικής Πτέρυγας θα εξαρτηθεί από την παραπάνω απόφαση.

 

* Είστε ικανοποιημένος από την κατάσταση του ΣΥΝ λίγες ημέρες πριν το συνέδριο;

Το βαθύτερο πρόβλημα για τον ΣΥΝ, πέρα από τις λεπτομέρειες, είναι ότι στην περίοδο της τόσο μεγάλης οικονομικής κρίσης και της μετακίνησης του ΠΑΣΟΚ προς τα δεξιά, ο ΣΥΝ, αντί να κερδίζει εντυπωσιακά, χάνει. Αδυνατεί να αποτελέσει μια αναγεννητική πολιτική δύναμη, που τόσο πολύ θα χρειαζόταν η χώρα σ' αυτή τη δύσκολη περίοδο, που θα μπορούσε να είναι η δημοκρατική αριστερά. Με εναλλακτικές προς το ΠΑΣΟΚ, αλλά ρεαλιστικές προτάσεις, χρήσιμες για την κοινωνία. Αντ' αυτού, ο χώρος μας μετακινείται προς περιθωριακές πολιτικές και γι' αυτό εισπράττει περιθωριακή ακτινοβολία. Υπάρχει ένα μεγάλο κενό στην πολιτική γεωγραφία της χώρας, ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ των μέτρων του ΔΝΤ και στον αντισυστημισμό του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ.

 

* Πέρασαν δύο χρόνια από το προηγούμενο συνέδριο. Ποια είναι η αποτίμησή σας;

Ξεκίνησαν, και τότε, από μια περίοδο μεγάλης κρίσης του ΠΑΣΟΚ (διαμάχη Παπανδρέου-Βενιζέλου), που είχε ως συνέπεια αρχικά το δημοσκοπικό 18% του ΣΥΝ, για να καταλήξουν τελικά σήμερα στο επίσης δημοσκοπικό 3%. (Από τη σημερινή κρίση του ΠΑΣΟΚ δεν κερδίσαμε ούτε προσωρινά, όπως είχε γίνει στην αρχή του 2008).

Ενδιάμεσοι σταθμοί στην κατηφόρα: Η αλαζονεία προς τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ την περίοδο της δημοσκοπικής έκρηξης του 2008, με αποτέλεσμα να απομακρυνθεί ο κόσμος που κοίταζε προς τον ΣΥΝ. Στη συνέχεια, η απουσία μετώπου στον αριστερισμό και τη βία στις νεολαιίστικες κινητοποιήσεις τον Δεκέμβριο του 2008, με συνέπεια την περαιτέρω συρρίκνωση. Αργότερα ο αντιευρωπαϊσμός και ο αποκλεισμός του Παπαδημούλη στις ευρωεκλογές την άνοιξη του 2009, που οδήγησαν στο κακό αποτέλεσμα. Μετά η απαξίωση του πολιτικού μας χώρου από την χωρίς όρια σύγκρουση για την καρέκλα μεταξύ Αλαβάνου και Τσίπρα, το καλοκαίρι του 2009, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Για να φτάσουμε στη σημερινή περίοδο της μεγάλης οικονομικής κρίσης και της αναξιοπιστίας του χώρου μας, από τον οποίο ακούγονται τα πιο απίθανα πράγματα, από το να φύγουμε από τη Βουλή μέχρι να φύγουμε από το ευρώ. Η πτώση από το 18% στο 3% συνιστά προφανώς κρίση του πολιτικού σχεδίου που εφαρμόστηκε αυτά τα χρόνια από την ηγεσία και την πλειοψηφία του ΣΥΝ. Είναι η κατάρρευση της «αριστερής στροφής».

 

* Στον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ και ιδιαίτερα από τον Αλέκο Αλαβάνο και το «Μέτωπο» έχει προταθεί να φύγει η Ελλάδα από το ευρώ. Τι νομίζετε;

Ας μιλήσουμε για πιο σοβαρά ζητήματα. Ο πραγματικός κίνδυνος δεν είναι επειδή τα λέει αυτά ο Αλαβάνος και το «Μέτωπο», αλλά επειδή πρώτα απ' όλα τα ίδια λένε τα ακραία συντηρητικά πολιτικά κέντρα στην Ευρώπη και οι κερδοσκόποι στην Αγορά. Αυτός λοιπόν είναι ο κίνδυνος.

 

* Ποιό είναι το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ;

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει μέλλον. Σηματοδοτεί την παρακμή του χώρου μας. Είναι κέντρο μεγάλης πολιτικής ίντριγκας μικροπαραγόντων. Τρικυμία σε ποτήρι. Αντίθετα ο χώρος της ανανεωτικής αριστεράς υπάρχει από το 1968 μέχρι σήμερα με σοβαρό σταθμό το 1991, με εντυπωσιακή συνέχεια. Κανένα άλλο σχίσμα στις πολιτικές οικογένειες (δεξιάς - κέντρου - αριστεράς) δεν μπόρεσε να επιβιώσει μακροχρόνια, παρά τους κατά καιρούς τριγμούς. Αυτό σημαίνει ότι η ανανεωτική αριστερά, με βασικές έννοιες τη δημοκρατία και την Ευρώπη, αποτελεί διαχρονικά πολιτικό ρεύμα στην ελληνική κοινωνία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε ως συνεργασία του ΣΥΝ, δηλαδή του φορέα της ανανεωτικής αριστεράς τότε, με μικρές αριστερίστικες οργανώσεις. Στην πορεία, ουσιαστικά υποκατέστησε τον ΣΥΝ, επιβάλλοντας (μέσω ενός κεντρικού μηχανισμού μικροπαραγόντων) αριστερίστικα χαρακτηριστικά σε ένα πολιτικό ρεύμα της κοινωνίας που ανήκει στη δημοκρατική ανανεωτική αριστερά. Η μετακίνηση στον αριστερισμό και τον αντιευρωπαϊσμό αποδομεί πολιτικά τον χώρο (που δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς τις ιδέες της ανανεωτικής αριστεράς). Γι΄αυτό το μόνο που απομένει είναι η μάχη για την καρέκλα. Η προφανής, αναγκαία, απλή λύση στο πρόβλημα, είναι ο απεγκλωβισμός του πολιτικού ρεύματος της δημοκρατικής και ανανεωτικής αριστεράς από τον μηχανισμό αριστεριστών μικροπαραγόντων.

 

* Τι θα κάνει στο συνέδριο η Ανανεωτική Πτέρυγα; Υπάρχει πιθανότητα διάσπασης;

Το δίλημμα δεν το έχουμε εμείς. Το έχει ο Αλέξης (που πρόσφατα είχε τη χαρά να αποκτήσει παιδί) και η πλειοψηφία του ΣΥΝ. Εμείς, υπηρετώντας για πολλά χρόνια το πολιτικό ρεύμα της δημοκρατικής και ανανεωτικής αριστεράς, δεν μπορούμε να βρεθούμε να υπηρετούμε ένα περιθωριακό πολιτικό σχήμα, αριστερίστικο και αντιευρωπαϊκό, δηλαδή τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο Αλέξης λοιπόν καλείται να επιλέξει: Με τη δημοκρατική και ανανεωτική αριστερά ή με τον αριστερισμό, τον αντιευρωπαϊσμό και την παρακμή; Είναι φανερό ότι η συνέχιση της σημερινής πορείας δεν έχει προοπτική.

Χρήστος Λάσκος: Ή θα τελειώσουμε με τη Βαβυλωνία ή θα τελειώσουμε ως χώρος

“Ή θα τελειώσουμε με την υπονόμευση, τη Βαβυλωνία και τις προσωπικές πολιτικές ή θα τελειώσουμε ως χώρος” αναφέρει στην "Αυγή" της Κυριακής ο Χρήστος Λάσκος, μέλος της Π.Γ. του ΣΥΝ και του “Κοκκινοπράσινου Δικτύου”. Παράλληλα σημειώνει την ανάγκη ο ΣΥΝ “να πάψει να είναι κόμμα στελεχών” και αναφέρει τα βήματα που πρέπει να γίνουν για να προχωρήσει ο ΣΥΡΙΖΑ.

 

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ ΖΑΓΑΡΑ

* Τι προσδοκά το «Κοκκινοπράσινο Δίκτυο» του ΣΥΝ από το συνέδριο του κόμματος;

Αυτό που εδώ και καιρό είναι η προσδοκία όλων των ενεργών μελών του κόμματος: Να γίνει ο ΣΥΝ, το κόμμα μας, ένα πραγματικό κόμμα των μελών του με πιο σημαντικό επίπεδο της οργάνωσής του τις πολιτικές του κινήσεις. Να πάψει, δηλαδή, να είναι ένα κόμμα στελεχών, πράγμα που πολλές φορές σημαίνει, απλώς, κόμμα ανεξέλεγκτων παραγόντων, άλλοτε «αποτελεσματικών» σε όσα έχουν αναλάβει κι άλλοτε όχι.

Γιατί μόνο ένα πραγματικό κόμμα μελών μπορεί να είναι η μάχιμη εκείνη συλλογικότητα που έχουν ανάγκη η εργατική τάξη και οι εκμεταλλευόμενες και καταπιεσμένες κατηγορίες. Ειδικά σήμερα, στη δίνη μιας καπιταλιστικής κρίσης που απειλεί με ισοπέδωση τα πάντα.

* Πιστεύετε πως η απόφαση για τη διενέργεια έκτακτου Συνεδρίου θα λειτουργήσει προωθητικά για το κόμμα ή θα δημιουργήσει μεγαλύτερα προβλήματα;

Το τι θα βγει από αυτό το Συνέδριο είναι άμεσα συναρτημένο με τη βούληση και την αποφασιστικότητα όσων παίρνουν μέρος στις 500 προσυνεδριακές συνελεύσεις. Το Συνέδριο, ακριβώς ως η κορύφωση της δημοκρατικής λειτουργίας ενός ριζοσπαστικού αριστερού κόμματος, θα πρέπει να είναι συνέδριο των ενεργών κομματικών μελών για να έχει αποτελέσματα.

Αυτό που, νομίζω, έχει σημασία να ειπωθεί είναι πως η κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε επέβαλλε τη διενέργειά του. Παρόλα όσα διαδίδονται από διάφορες κομματικές πλευρές η επιλογή του ήταν απολύτως αναγκαστική.

Είναι πραγματικά υποκριτικό να λέγεται πως «ωθούμαστε σε εσωστρέφεια» όταν σε όλους μας είναι γνωστή η καταστροφική κατάσταση μπροστά στην οποία βρέθηκε εδώ και πάνω από ένα χρόνο ο πολιτικός μας χώρος: υπονόμευση, Βαβυλωνία, προσωπικές πολιτικές. Ή θα τελειώσουμε με όλα αυτά ή θα τελειώσουμε ως χώρος. Αυτό είναι το μήνυμα που στέλνουν τα ενεργά μέλη του κόμματος, που επέβαλαν αυτό το έκτακτο Συνέδριο.

* Θεωρείτε πως οι διαφορετικές εκτιμήσεις  και προσεγγίσεις που υπάρχουν στο εσωτερικό του ΣΥΝ για σειρά θεμάτων, θα γεφυρωθούν στο Συνέδριο ή θα λειτουργήσουν διαλυτικά την επομένη;

Να πω εξαρχής πως σε ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του κόμματος, της τάξης ίσως και του 80% σήμερα, αυτά που πρέπει να γεφυρωθούν απαιτούν επί της ουσίας ελάχιστο κόπο. Θέλω να σημειώσω, πολλές από τις «αγεφύρωτες» διαφορές στις Θέσεις είναι στην πραγματικότητα διαφορές διατυπώσεων, εν πολλοίς ασήμαντες. Αυτό πάντοτε με όσα ρητά υποστηρίζονται -αν υπάρχουν άλλα που υπονοούνται δεν το ξέρω. Στα μείζονα ζητήματα της κρίσης και της επίθεσης στην εργασία το σύνολο της αριστερής πλειοψηφίας του 4ου Συνεδρίου και εντεύθεν -και όχι μόνο- μπορούν χωρίς καμιά αμφιβολία να πορευθούν όσο ενωτικά επιτάσσει η περίοδος.

Για τη μειοψηφία το ζήτημα νομίζω είναι εξαιρετικά απλό και λέγεται σεβασμός των αποφάσεων -όλα τα άλλα είναι συζήτηση χωρίς νόημα. Εκτός κι αν στα σοβαρά υπάρχει άνθρωπος που θεωρεί πως το πρόβλημα της κομματικής μας λειτουργίας είναι ο περιορισμός της έκφρασης -κορυφαίων (;) στελεχών ή τάσεων.

* Ποια κατά τη γνώμη σας είναι τα βήματα που οφείλει να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ για να προχωρήσει ενωμένος και παράλληλα να ανταποκριθεί στις νέες απαιτήσεις;

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κορυφαία επιλογή του κόμματος. Αυτά που απαιτούνται, σε ό,τι αφορά το ΣΥΝ, είναι όσα ορίζουν οι Θέσεις της ΚΠΕ: αποδοχή της μεγάλης δικής μας ευθύνης για όσα αρνητικά συμβαίνουν, ενεργός δέσμευση για τήρηση όσων τα δημοκρατικά σώματα του ΣΥΡΙΖΑ έχουν αποφασίσει, εμβάθυνση της δημοκρατικής λειτουργίας του βάσει των αποφάσεων της Γ’ Πανελλαδικής, και, κυρίως, ΣΥΡΙΖΑ παντού, ως βασικό εργαλείο στην σύγκρουση με το κεφάλαιο που θα χαρακτηρίσει μια ολόκληρη κοινωνική εποχή, όχι μια συγκυρία. Μένω σε αυτά που εμείς, ως κόμμα, πρέπει να κάνουμε και κάνω έκκληση και σε άλλες συνιστώσες να σκεφτούν τι κάνουν και τι χρειάζεται να κάνουν.

Η αριστερά, οι πρίγκιπες και οι βάτραχοι

ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΥ*

 

Στο τέλος του Πανελλήνιου Συντονιστικού (18-19 Ιουλίου 2009) ο σ. Νίκος Γαλάνης από την ΚΟΕ, μέσα στον προβληματισμό του σχετικά με την πορεία του σχηματισμού, είπε «ίσως να πρέπει να αντιμετωπίσουμε την περίπτωση να συνεχίσει ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς τον Συνασπισμό».

Εκείνη τη στιγμή ο σ. Αλέκος Φλαμπουράρης, που έφευγε από τις πρώτες σειρές, γύρισε και απευθυνόμενος στον -απόντα- σ. Αλαβάνο είπε: «τ' άκουσες, Αλέκο;» - είχε ο ίδιος αναφερθεί στις διαβρωτικές τάσεις στη συνοχή του ΣΥΡΙΖΑ.

Το ιστορικό γνωστό: πατερναλιστική, τουλάχιστον, παρέμβαση του σ. Αλαβάνου για την περίφημη Τηλεμαχία όπου είχε μια αμφιλεγόμενη παρουσία, μποϊκοτάρισμα ανοιχτό της εκλογικής μάχης από στελέχη και μέλη της Ανανεωτικής Πτέρυγας, λοιδορία του Αλέξη Τσίπρα που «χρεώθηκε» την ποσοστιαία πτώση, και παιχνίδια του στυλ παραιτούμαι - δεν παραιτούμαι, που τελικά αποδείχτηκε, δυστυχώς, ότι ήταν του είδους «γιατί δεν με αφήνετε να παραιτηθώ για να με παρακαλέσετε να ανακαλέσω» από τον σ. Αλαβάνο.

Αυτό το νοσηρό σκηνικό κούρασε, τον ήδη απογοητευμένο από το αποτέλεσμα κόσμο μας, τόσο ώστε στις βουλευτικές εκλογές ήταν πιο δύσκολο, ως υποψήφιος, να πείσω να ξαναψηφίσουν δικοί μας άνθρωποι παρά προερχόμενοι από άλλους χώρους, κρύβοντας τις γελοιότητες που είχαν συμβεί τις προηγούμενες ημέρες και παραλίγο να τινάξουν το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ στον αέρα. Εξηγούμαι:

Το Σάββατο 5 Σεπτεμβρίου πριν τη συνεδρίαση της Γραμματείας έγινε «κλειστή» συνάντηση των 4 από τις 5 ιδρυτικές συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ το 2004 (ΑΚΟΑ, ΔΕΑ, ΚΕΔΑ, Ενεργοί Πολίτες) και του σ. Αλαβάνου, ο οποίος αρνήθηκε χωρίς περιστροφές πρόταση να μοιραστούν με τον σ. Τσίπρα τις ευθύνες - αρμοδιότητες της εκλογικής αναμέτρησης και παρουσίας, όπως επίσης δική μου πρόταση να είναι επικεφαλής του ψηφοδελτίου ο σ. Αλαβάνος και επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, εφόσον εκλεγεί ο σ. Τσίπρας.

Μετά αναρωτήθηκε αν θα μπορούσε ο ΣΥΡΙΖΑ να κατέβει στις εκλογές χωρίς τον ΣΥΝ εφόσον ο τελευταίος επιμένει στην θέση «Επικεφαλής ο πρόεδρος της μεγαλύτερης συνιστώσας όπως μέχρι τώρα».

Υπήρξαν μεικτές απαντήσεις, προσωπικά είπα ότι ήταν δυνατόν από πλευράς υποψηφίων αλλά θα τίναζε στον αέρα την ιδέα της ενότητας της αριστεράς. Στο σημείο εκείνο ο σ. Αλαβάνος αποχώρησε επικαλούμενος ανειλημμένες υποχρεώσεις.

Ο Μ. Γλέζος ζήτησε ενωτικό κατέβασμα, αλλά και «ο σ. Τσίπρας να μην εμφανιστεί στην Τηλεμαχία, ούτε στην κεντρική εκδήλωση , ούτε στα εγκαίνια του κεντρικού εκλογικού περιπτέρου παρά μόνον στη Θεσσαλονίκη και σε όλα τα άλλα σύντροφοι από άλλες συνιστώσες ή προσωπικότητες στα πλαίσια της ισοτιμίας των συνιστωσών».

Σε παρατήρησή μου ότι δεν μπορεί να αποκλειστεί ο επικεφαλής της μεγαλύτερης συνιστώσας από τις σημαντικότερες εκδηλώσεις, υπέστην σφοδρή επίθεση από άλλα μέλη των ΕΠ ότι δήθεν διασπώ τη συλλογικότητα, άσχετα αν η συγκεκριμένη πρόταση ΠΟΤΕ δεν ετέθη στην συνεδρίαση των Ε.Π. την προηγούμενη μέρα.

Στο σημείο εκείνο ήρθε ο σ. Θεωνάς, που ήταν σε συνάντηση με τον σ. Βίτσα, και ανακοίνωσε ότι η ηγεσία του ΣΥΝ θα προτείνει στην ΚΠΕ πρόταση συλλογικής κατάθεσης του Ψηφοδελτίου και αναγκαιότητα «σταύρωσης» όλων των υποψηφίων απεμπολώντας το δικαίωμα της «δωρεάν» εκλογής του επικεφαλής των συνδυασμών.

Η αναμφισβήτητα δημοκρατική και ιδιαίτερα τολμηρή αυτή πρόταση τάραξε τα νερά και έληξε εκ των πραγμάτων τη σύσκεψη. Στην ακόλουθη συνεδρίαση της Γραμματείας ο σ. Βίτσας δεν ανέφερε μεν την πρόταση, κάλεσε όμως τις συνιστώσες και τον σ. Αλαβάνο να παραβρεθούν στη συνεδρίαση της ΚΠΕ την επομένη όπου ως γνωστόν υιοθετήθηκε η πρόταση από τον ΣΥΝ και κατατέθηκε επίσημα στη συνεδρίαση της Γραμματείας με την παράκληση να τεθεί πρώτο στη σειρά των συνιστωσών το όνομα του ΣΥΝ για ευνόητους εσωτερικούς λόγους.

Αυτό προκάλεσε την (μοναδική) αντίδραση του σ. Μ. Γλέζου περί καπελωμάτων κλπ που οδήγησε στη μη υπογραφή του ψηφοδελτίου από εκείνον και σε μια σειρά μονομερών ενεργειών στο εσωτερικό των Ε.Π., με αποκορύφωμα την επίσημη σύσταση και προεδρία του κόμματος των Ε.Π. από την κ. Εύη Καρακώστα και όχι τον σ. Μ. Γλέζο εν αγνοία των μελών, του κόσμου και κυρίως των υπογραφόντων τη σύσταση στον Α. Πάγο (είναι και η τελική αιτία αποχώρησης μας από τους Ε.Π. και της δημιουργίας στη συνέχεια των ριζοσπαστών).

Στη συνέχεια ο σ. Μ. Γλέζος δεν εμφανίστηκε σε καμία κεντρική εκδήλωση παρά μόνον στο κοινό γεύμα Γραμματείας και υποψηφίων Επικρατείας το Σάββατο 3 Οκτωβρίου.

Ο σ. Αλαβάνος διεμήνυσε μέσω του σ. Θεωνά ότι χαιρετίζει την πρόταση αλλά την επομένη δήλωσε ότι δεν συμμετέχει πουθενά και εξαφανίσθηκε από προσώπου γης μέχρι την 3η Συνδιάσκεψη όπου έκανε μια πριγκιπική εμφάνιση του στυλ «ήρθα να σας τα πω και να φύγω, χωρίς ν' ακούσω καμία απάντηση ή να ανεχθώ κριτική».

Με ένα λόγο απαξιωτικό για το εκλογικό αποτέλεσμα, ειρωνικό για την προγραμματική αντιπολίτευση, επιθετικό αλλά και προσβλητικό και διαιρετικό στο σύνολό του με εκφάνσεις του στυλ «δεν ξεμπερδέψατε ακόμα με τη γενιά μου» -λες και όλος ο κόσμος τα 'χει βάλει με τη συγκεκριμένη ηλικία και όχι με 2-3 χρόνια μπρος ή πίσω που είμαστε η πλειοψηφία.

Κατηγόρησε τον ΣΥΝ για το Μάαστριχτ -αλήθεια, τότε δεν ήταν ευρωβουλευτής και μετά έγινε πρόεδρος, τι έκανε για να αποκηρύξει την παλαιά θέση άλλων πλειοψηφιών στο κόμμα του;- και σχεδόν όλους τους υπόλοιπους για μη «κατανόηση της επανάστασης της γενιάς του Δεκέμβρη», ενώ στην πορεία του ΣΥΡΙΖΑ εκείνο το βράδυ της 6.12.2008 συμμετείχε μόνο από την Ιπποκράτους μέχρι την Θεμιστοκλέους όταν όλοι οι υπόλοιποι, λιγότερο επαναστάτες, πήγαμε μέχρι τους στύλους του Ολυμπίου Διός.

Και είπε το αμίμητο «όλη η εξουσία στα σοβιέτ» που αναπαρήγαγαν και μερικοί όψιμοι «μπολσεβίκοι» σύντροφοι του Κολωνακίου θεωρώντας εαυτούς καταπιεσμένους από τον «μενσεβικό» ΣΥΝ ή όλους μας. Οι ίδιοι βέβαια ποτέ δεν καταδίκασαν την αενάως επαναλαμβανόμενη από τον Λεωνίδα Κύρκο και την παρέα του προβοκάτσια κατά του εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ.

Πριν λίγο καιρό εμφανίστηκε το Μέτωπο Αντίστασης κ.λπ., μια ομαδοποίηση τεσσάρων συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ που σκοπό έχει, όπως λέει, την όσο το δυνατόν ευρύτερη συσπείρωση της αριστεράς. Καμία αντίρρηση, όσο παραμένει μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ και δεν λειτουργεί διαβρωτικά, αλλά αναρωτιέμαι μήπως αυτός δεν είναι ο ρόλος του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ;

Το Μέτωπο, λοιπόν, αγκάλιασε (ή δημιουργήθηκε από;) το «απλό μέλος του ΣΥΡΙΖΑ Χαλανδρίου» σ. Αλαβάνο, που παραιτήθηκε από την προεδρία του ΣΥΝ χωρίς να αμφισβητείται, που αποχώρησε (στην ουσία φυγομάχησε) όταν όλοι τον παρακαλούσαμε, και το εννοώ, να παραμείνει, με όλα τα προαναφερόμενα τερτίπια, και απαιτεί συγκεντρώσεις του ΣΥΡΙΖΑ με κύριο ομιλητή τον ίδιο και διαφορετικό λόγο από το σύνολο του ΣΥΡΙΖΑ -ίσως να αυτοθεωρούνται σοβιέτ.

Είναι δεδομένο ότι τιμούμε όλοι μας την ανεκτίμητη προσφορά και τους διαρκείς αγώνες του σ. Αλέκου Αλαβάνου στο Αριστερό Κίνημα από την εποχή της ΚΝΕ μέχρι και τον ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι σίγουρο ότι η προσφορά του σ. Μ. Γλέζου στην πατρίδα μας, στην ελευθερία, στη δημοκρατία, στα ανθρώπινα ιδεώδη και στο αριστερό όραμα είναι ασύγκριτη, άδολη, διαρκής και υπόδειγμα για κάθε μεγάλο ή νέο άνθρωπο γι' αυτό και έχει παγκόσμια τιμηθεί.

Είναι σίγουρο ότι όλοι οι παλαιότεροι σύντροφοι αγωνιούν και προσπαθούν να μας μεταφέρουν τις εμπειρίες τους, ας μην μεταφέρουν όμως άδικα και τις φοβίες και αγκυλώσεις τους που προέρχονται από ένα συνήθως τραυματικό κομματικό παρελθόν.

Είναι σίγουρο ότι το κομμάτι της αριστεράς που αντιπροσωπεύουμε δεν εκδικείται ούτε τιμωρεί τα ανθρώπινα λάθη, αποδέχεται και βασίζεται στη διαφορετικότητα απαιτεί όμως αυτό που χαρακτηρίζει κάθε δημοκρατική λειτουργία: αυτοκριτική.

Είναι σίγουρο ότι αυτή τη στιγμή με όλη μας τη δράση και την πολύ σωστή γενικά κοινοβουλευτική παρουσία έχουμε κερδίσει αρκετό κόσμο αλλά δεν έχουμε προσεγγίσει πολύ περισσότερο που προσβλέπει στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά δεν ξέρει τις θέσεις και τις προτάσεις μας, φοβάται ότι είμαστε ευκαιριακή συμμαχία διαμαρτυρίας που τρώει τις σάρκες της και όχι συγκροτημένος πολιτικός σχηματισμός που προσβλέπει στην πλατιά ενότητα όλης της αριστεράς και αυτοί οι μετωπικοί πειραματισμοί δικαιώνουν τους φόβους του.

Δεν έχουμε πλέον την πολυτέλεια ούτε για πείσματα ούτε για παλιμπαιδισμούς με όλες τις σχετικές «παιδικές ασθένειες» διότι ο κόσμος θέλει από εμάς συγκεκριμένο ενωτικό λόγο με προτάσεις που είναι υλοποιήσιμες και θα τον βγάλουν από την κόλαση που τον οδηγεί η κυβερνητική πολιτική. Η αριστερά δεν έχει πρίγκιπες ούτε έχει ανάγκη από βάτραχους που νομίζουν ότι μπορούν να (ξανα)γίνουν πρίγκιπες.

 

* Ο Αντώνης Μαρκόπουλος είναι τ. υποψήφιος Β' Αθηνών, αν. μέλος Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ από τους ΕΠ, μέλος Οργανωτικής Επιτροπής ΣΥΡΙΖΑ, μέλος των Ριζοσπαστών (www.rizospastes.gr)

Ζητήματα στρατηγικής και τακτικής στο έκτακτο Συνέδριο

Του Γιάννη ΤΟΛΙΟΥ*

Η οικονομική κρίση αποκάλυψε μεταξύ άλλων το σαθρό οικοδόμημα της «οικονομικής και νομισματικής ενοποίησης» (ΟΝΕ) και τη συμμετοχή της Ελλάδας με όρους «ονομαστικής» αντί «πραγματικής σύγκλισης» (ανάπτυξης, παραγωγικότητας, μισθών, κοινωνικών παροχών κ.ά.). Αποκάλυψε επίσης μια δημοσιονομική κρίση (μεγάλα ελλείμματα και δημόσιο χρέος), ως αποτέλεσμα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. στην εικοσαετία 1990-2010 με τις ευλογίες της Ε.Ε., Ιδιαίτερα με τη δημιουργία του «μηχανισμού στήριξης» και την ενεργό συμμετοχή του ΔΝΤ στις υποθέσεις της Ευρωζώνης, έγινε ένα ακόμα βήμα (μετά τη μεταρρυθμιστική συνθήκη Λισσαβώνας) επιβολής ακραίων νεοφιλελεύθερων πολιτικών με αφαίρεση θεμελιωδών δικαιωμάτων, «αυστηροποίησης» Συμφώνου Σταθερότητας, έλεγχος εθνικών προϋπολογισμών, επιβολή κυρώσεων, μεγαλύτερη συρρίκνωση λαϊκής κυριαρχίας κ.ά.

Κατά συνέπεια ο αγώνας κατά της νεοφιλελεύθερης ολοκλήρωσης, για να έχει προοπτική, πρέπει να κοιτάζει όχι απλά στην απόκρουση ή άμβλυνση των συνεπειών, αλλά και στην ανατροπή του νεοφιλελεύθερου οικοδομήματος της ΟΝΕ με προοπτική το σοσιαλισμό. Όμως εδώ εμφανίζονται σημαντικές διαφορές στα συνεδριακά κείμενα που ομαδοποιούνται σε τρεις απόψεις.

Η πρώτη πλατφόρμα («ανανεωτικής πτέρυγας») μιλάει για προώθηση της οικονομικής και πολιτικής ολοκλήρωσης, η οποία όμως στην καλύτερη περίπτωση μπορεί να οδηγήσει στη δημιουργία μιας ευρωπαϊκής ομοσπονδίας τύπου Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής. Πρόκειται για αντίληψη που οδηγεί τις δυνάμεις της εργασίας σε πολιτική ουράς απέναντι στις επιδιώξεις του χρηματιστικού κεφαλαίου.

Τα πράγματα ίσως ήταν διαφορετικά αν επρόκειτο για υπαρκτή ομοσπονδιακή συγκρότηση τύπου ΗΠΑ, οπότε θα είχε νόημα ο αγώνας των εργαζόμενων όλων των «πολιτειών» (χωρών) για ριζοσπαστικές αλλαγές συνολικά στην ομοσπονδία. Όμως το δημιούργημα της ΟΝΕ το αμφισβητούν ακόμα και οι αρχιτέκτονές της και να καλείται η Αριστερά να το σώσει είναι τουλάχιστον αποπροσανατολισμός του λαϊκού κινήματος.

Από την άλλη στο κείμενο «κορμού» των θέσεων προβάλλει η ιδέα ριζοσπαστικών αλλαγών στην ΟΝΕ (κατάργηση Συμφώνου Σταθερότητας, αλλαγή λειτουργίας ΕΚΤ, κ.ά.), αμφισβητώντας όμως ταυτόχρονα τη δυνατότητα προώθησης τέτοιων ριζοσπαστικών αλλαγών σε μια μόνο χώρα, ιδιαίτερα στην Ελλάδα, θεωρώντας ότι αυτές μπορούν να πραγματοποιηθούν μόνο σε όλες τις χώρες μαζί.

Αν όμως η προσπάθεια τέτοιων αλλαγών σε μια χώρα (π.χ. Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία, κ.λπ.) δεν φαίνεται ρεαλιστική, είναι προφανώς λιγότερο ρεαλιστική η δυνατότητα ταυτόχρονης ωρίμανσης των προϋποθέσεων τέτοιων αλλαγών στο σύνολο των 27 χωρών της Ε.Ε. Ο νόμος της ανισόμετρης οικονομικής και πολιτικής ανάπτυξης του καπιταλισμού δείχνει ότι η ωρίμανση κοινωνικών αλλαγών επέρχονται σε διαφορετική χρονική στιγμή σε κάθε χώρα.

Κατά συνέπεια θα ήταν λάθος να απορρίψουμε το ενδεχόμενο αναζήτησης τρόπων υπέρβασης του οικοδομήματος της ΟΝΕ σε μια, δυο, τρεις, χώρες, η οποία θα μπορούσε να λειτουργήσει και ως μοχλός γενικότερων προοδευτικών αλλαγών στο σύνολο της Ε.Ε. Αντίθετα η καθήλωση του λαϊκού κινήματος σε θέση αναμονής σε μια χώρα, μέχρι να ωριμάσουν οι προϋποθέσεις σε όλες μαζί, δεν δίνει προοπτική στον αγώνα, αλλά τον εγκλωβίζει στα όρια ανοχής της ΟΝΕ.

Εδώ εύλογα ίσως τεθεί το ερώτημα: Καλά όλα αυτά, όμως συντρέχει λόγος για να χωριστούμε; Μήπως τέτοια ζητήματα θα πρέπει να αφεθούν για αργότερα και να κοιτάξουμε αυτά που συμφωνούμε; Ασφαλώς μπροστά μας υπάρχει πολύς δρόμος μέχρι να δημιουργηθούν οι πολιτικοί συσχετισμοί ριζοσπαστικών αλλαγών στην ελληνική κοινωνία. Ωστόσο η ωρίμανση των συνθηκών δεν είναι άσχετη από τη δέσμη ιδεών που εκπέμπει ένας φορέας της αριστεράς και από τη συνεπή αγωνιστική δράση για την προώθησή τους.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, οι άξονες προοδευτικής εξόδου από την κρίση που προβάλλουν ο ΣΥΝ και ΣΥΡΙΖΑ, συνδέονται άμεσα με την αναίρεση βασικών επιλογών της ΟΝΕ (ιδιαίτερα μετά τις τελευταίες ρυθμίσεις, αυστηροποίησης του Συμφώνου Σταθερότητας, πολιτικής ελέγχου κρατικών εσόδων και δαπανών, επιβολής κυρώσεων κ.ά), καθώς και την ανάγκη δημόσιου ελέγχου του τραπεζικού συστήματος, ανάδειξη δημόσιου τομέα σε στρατηγικό μοχλό ανάπτυξης, έλεγχος αγορών και κίνησης κεφαλαίων, επαναδιαπραγμάτευση χρέους χωρίς να αποκλείουμε τη στάση πληρωμών, κ.ά.

Από αυτήν την άποψη η πλατφόρμα των 30 στελεχών του Α.Ρ. δίνει σαφήνεια στόχου και προοπτικής στον αγώνα για προοδευτική διέξοδο από την κρίση και υπέρβαση της νεοφιλελεύθερης πολιτικής σε εθνικό και υπερεθνικό επίπεδο.

Τέλος, όσον αφορά το ζήτημα λειτουργίας του ΣΥΝ, υπάρχουν χρόνια προβλήματα (σεβασμού καταστατικού, εφαρμογής κώδικα δεοντολογίας στα «ΜΜΕ», κ.ά.). Δυστυχώς οι ευθύνες κυρίως της «ανανεωτικής πτέρυγας» στον σεβασμό των αποφάσεων είναι πολύ μεγάλες και από την ΚΠΕ δεν υπήρξε η δέουσα αποφασιστικότητα τήρησης του καταστατικού. Παρ’ ότι ο βασικός λόγος σύγκλησης έκτακτου συνεδρίου έγινε στο όνομα της αντιμετώπισης της κατάστασης στο κόμμα (επίλυση λειτουργικών προβλημάτων), η πλειοψηφία της ΚΠΕ, που εισηγήθηκε συνέδριο, αποφάσισε να μη θέσει θέμα καταστατικών ρυθμίσεων, μεταθέτοντας το ζήτημα στο μέλλον.

Έτσι, ενώ η πρόταση αναβολής του συνεδρίου για οκτώ μήνες (απολύτως αναγκαία για παρέμβαση στην κρίση και έγκαιρη προετοιμασία στις αυτοδιοικητικές εκλογές) δεν έγινε δεκτή, την ίδια στιγμή αναβάλλονται οι καταστατικές ρυθμίσεις ένα χρόνο σε ειδικό συνέδριο, για τον ίδιο το λόγο που τώρα γίνεται σύγκληση εκτάκτου!

Εντάξει, σύντροφοι, καταλάβαμε! Το ζητούμενο είναι πώς θα δημιουργηθεί μια βολική πλειοψηφία περί τον πρόεδρο! Ωστόσο ο ΣΥΝ δεν έχει έλλειμμα «προεδροκεντρισμού» (σ’ αυτό έχει πλεόνασμα), αλλά έλλειμμα συλλογικότητας, συνοχής, σεβασμού αποφάσεων, αποτελεσματικότητας, κ.ά.

Η πολιτική συμπεριφορά των πρώην προέδρων του ΣΥΝ (αξιόλογων κατά τα άλλα στελεχών) δείχνουν ότι βασική αιτία ήταν ο «προεδροκεντρισμός» στον ΣΥΝ. Οι καταστατικές ρυθμίσεις θα πρέπει μεταξύ άλλων να καθορίζουν την εκλογή προέδρου από την ΚΠΕ και να εξασφαλίζουν τη συλλογική και αποτελεσματική λειτουργία των επιτελικών οργάνων, μαζί και στήριξη του προέδρου.

Επίσης η ελεύθερη έκφραση απόψεων στα όργανα και κομματικά μέσα ενημέρωσης πρέπει να συνοδεύεται από σεβασμό των αποφάσεων. Όσο στην κοινωνία εκπέμπουμε μια εικόνα «πολυγλωσσίας», γκρίνιας και αντιπαραθέσεων, μοιραία θα ακυρώνουμε τα θετικά που κατακτούμε στην αγωνιστική δράση.

Ανάλογο πρόβλημα με ορισμένες ιδιαιτερότητες υπάρχει και στον ΣΥΡΙΖΑ. Η «πολιτική συμμαχία» προϋποθέτει κοινή δράση σε όσα συμφωνούμε και διατήρηση της πολιτικής, ιδεολογικής και οργανωτικής αυτοτέλειας κάθε συλλογικότητας. Κοινές εκδηλώσεις ως ΣΥΡΙΖΑ και δικαίωμα αυτοτελών εκδηλώσεων από τις συνιστώσες, άνοιγμα «συμμαχίας» σε νέες συλλογικότητες στον χώρο της ευρύτερης αριστεράς και ριζοσπαστικής οικολογίας, γόνιμος διάλογος όπου υπάρχουν διαφορές, σεβασμός ιδιαίτερης φυσιογνωμίας συνιστωσών και κυρίως εξωστρεφείς δράσεις.

Με αυτό το πλαίσιο και πνεύμα συνεργασίας, μπορούμε να ξαναζωντανέψουμε τον ΣΥΡΙΖΑ, μαζί και την ελπίδα ότι η αριστερά αποτελεί το μέλλον για τη νέα γενιά και την ελληνική κοινωνία.

Μπροστά στο 6ο Συνέδριο του ΣΥΝ: Επιτέλους ώρα για αλλαγές!

Του Γαβριήλ Σακελλαρίδη*

 

Η διεξαγωγή του Συνεδρίου του Συνασπισμού συμπίπτει χρονικά με το ξεδίπλωμα μιας ολομέτωπης επίθεσης των δυνάμεων του κεφαλαίου και των πολιτικών τους ακόλουθων, που σκοπό έχει να θεμελιώσει μία νέα πραγματικότητα, όψεις της οποίας πλέον έχουν γίνει από χρόνια γνωστές στους εργαζομένους, τους συνταξιούχους και τους ανέργους. Το «νέο» σκηνικό λοιπόν που προετοιμάζεται, από την μία θα παρουσιάζεται ως «ξενόφερτο» και μη επιθυμητό για την κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ, αλλά από την άλλη θα εμφανίζεται ως κοινωνικά αναγκαίο για να γίνει επιτέλους μία εκκαθάριση όσον αφορά τις «στρεβλώσεις» που ταλανίζουν εδώ και δεκαετίες την ελληνική οικονομία και κοινωνία. Σε μία τέτοια συγκυρία, ο πήχης των απαιτήσεων για τον Συνασπισμό τίθεται ψηλά. Και από τη στιγμή που η μέχρι τώρα κατάσταση στο εσωτερικό του κόμματος βρίσκεται σε πλήρη αναντιστοιχία με την ετοιμότητα που απαιτούν οι καιροί, το Συνέδριο λαμβάνει εξαιρετικής σημασίας χαρακτήρα.

Πρώτα από όλα οποιαδήποτε παθογένεια στο εσωτερικό του Συνασπισμού, θα αντικατοπτρίζεται και στο εξωτερικό του, με αποτέλεσμα να μειώνεται η φερεγγυότητά του, να δημιουργείται σύγχυση αναφορικά με τα μηνύματα που εκπέμπουμε και εντέλει να μειώνεται σημαντικά η αποτελεσματικότητα του κόμματος στους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες. Όσο τα εσωτερικά προβλήματα χρονίζουν, θα υπάρχει και ένα «ταβάνι» για τις δυνατότητες του πολιτικού μας χώρου και όταν τα προβλήματα διογκώνονται -όπως συμβαίνει από το καλοκαίρι και μετά- το «ταβάνι» γίνεται όλο και χαμηλότερο.

Επομένως, η χρονική συγκυρία αυτού του Συνεδρίου είναι η πλέον κατάλληλη για να ανοίξουν όλα τα ζητήματα που ταλανίζουν τον χώρο μας, βάζοντας επιτέλους στην άκρη τους στρουθοκαμηλισμούς. Είτε λύνουμε τα προβλήματα μας με τον μόνο τρόπο που αρμόζει σε ένα δημοκρατικό αριστερό κόμμα, δηλαδή με Συνέδριο, ή περιοριζόμαστε στον ρόλο μίας αριστεράς που θα υπάρχει απλά για να υπάρχει στο περιθώριο του πολιτικού σκηνικού και μάλιστα στην πιο κρίσιμη συγκυρία. Όταν μάλιστα υπάρχει πολυφωνία σε σχέση με την απάντηση στην κρίση, περιλαμβάνοντας απόψεις από το να συζητήσουμε το σχέδιο της τρόικας με Παπανδρέου-Σαμαρά-Καρατζαφέρη, μέχρι να εξέλθουμε από την ΟΝΕ, τότε ένα συνέδριο καθίσταται αναγκαίο.

Το Συνέδριο αυτό πρέπει να αποτελέσει αφετηρία για την ριζική αλλαγή της λειτουργίας του κόμματος, ώστε να μπορεί να γίνει πραγματικά χρήσιμο σε όσους πληρώνουν το τίμημα της κρίσης. Και αυτό ξεκινάει από την ενδυνάμωση των δημοκρατικών διαδικασιών και την συμμετοχή της βάσης στην λήψη όλων των αποφάσεων, ώστε τα μέλη να μην παρακολουθούν απαθώς τις εσωκομματικές διεργασίες, αλλά να ενημερώνονται, να αποφασίζουν και να ελέγχουν τα όργανα του κόμματος. Η λειτουργία και η ενίσχυση των Π.Κ. θα πρέπει να είναι ο βασικότερος προσανατολισμός μας, αφού σε μια τέτοια συγκυρία η μάχη θα χρειαστεί να δοθεί στον χώρο όπου ζουν και εργάζονται αυτοί που καλούνται να πληρώσουν την κρίση.

Από την άλλη η λειτουργία των τάσεων ως κόμματα εντός κόμματος πλέον πρέπει να σταματήσει με τον πιο σαφή και ξεκάθαρο τρόπο. Δεν είναι δυνατόν, στο όνομα μίας κακώς εννοούμενης «ελευθερίας», να καταπατάται κάθε έννοια εσωκομματικής δημοκρατίας και τελικά οι θέσεις της μειοψηφίας να παραγκωνίζουν μέσω ΜΜΕ τις θέσεις της πλειοψηφίας. Το ίδιο ισχύει και για την εκπροσώπηση του κόμματος στα ΜΜΕ, που αντί να ισχύουν τα αυτονόητα περί αποκλειστικής ευθύνης του Γραφείου Τύπου, τείνει να καταλήξει σε μείζον ζήτημα δήθεν εσωκομματικής δημοκρατίας. Σε κάθε περίπτωση, η υιοθέτηση ενός «πλέγματος λειτουργικών ρυθμίσεων» που δεν θα ψηφιστεί απλά από το Συνέδριο, αλλά και θα εφαρμοστεί, είναι απαραίτητη.

Από την άλλη, το κόμμα οφείλει να χαράξει μία σαφή γραμμή στο ζήτημα του ΣΥΡΙΖΑ. Το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, που αδιαμφισβήτητα πρόσφερε όραμα και κινητοποίησε χιλιάδες αριστερούς-ές, έχει περιέλθει σε τέλμα για λόγους που σχετίζονται κυρίως με τον υποκειμενικό παράγοντα (θλιβερή στάση Αλαβάνου), με τις αυτόνομες στρατηγικές συνιστωσών αλλά και με τις αντιφάσεις που ενυπάρχουν στο εσωτερικό του Συνασπισμού. Η μόνη βιώσιμη λύση, που θα εξασφαλίζει την αριστερή στροφή του κόμματος και θα υπηρετεί το στρατηγικό σχέδιο της ανασύνθεσης και της ενότητας της αριστεράς, είναι να προχωρήσει άμεσα η εμβάθυνση των σχέσεών μας με αυτές τις συνιστώσες για τις οποίες οι συνθήκες είναι ώριμες και η ίδρυση από κοινού με αυτές ενός νέου πολιτικού φορέα της σύγχρονης ριζοσπαστικής αριστεράς, που θα φέρει τον αέρα της ανανέωσης. Από την άλλη, με όσες συνιστώσες δεν είναι δυνατόν να περάσουμε στο επόμενο επίπεδο, θα συνεχιστεί η συνεργασία μας τόσο στους πολιτικούς όσο και στους κοινωνικούς αγώνες, καθιστώντας ξεκάθαρο ότι είναι πολύ περισσότερα αυτά που μας ενώνουν από αυτά που μας χωρίζουν.

Τέλος, πρέπει να συναισθανθούμε όλοι, σύνεδροι και μη, την σημασία αυτού του Συνεδρίου όχι μόνο για το κόμμα, αλλά και για όσους-ες επιμένουν να μας στηρίζουν και μας δίνουν συνεχώς ευκαιρίες παρά τις απογοητεύσεις που τους έχουμε προσφέρει. Όλοι αυτοί περιμένουν να αλλάξει το θολό τοπίο του χώρου μας και επιτέλους να ανατρέψουμε τους όρους του παιχνιδιού. Ας μην τους απογοητεύσουμε (ξανά).

 

* Μέλος της Νεολαίας Συνασπισμού στην Π.Κ. Νέας Σμύρνης

 

Συνέδριο; Γιατί όχι συνέλευση;

Του Κώστα Μπακατσή*

 

Από τον γραμματέα της Π.Κ. Σταυρούπολης πήρα τα εξής μηνύματα στο κινητό στις 22.5.2010:

Την Τρίτη 25.5 θα στηθεί κάλπη στο Χρ. Τσακίρης από τις 20.00 για την εκλογή αντιπροσώπων για το συνέδριο. Ενημερώστε όποιον άλλον σύντροφο μπορείτε.

Όποιος σύντροφος επιθυμεί να είναι υποψήφιος ας με ενημερώσει έγκαιρα.

Δεν ξέρω πια ποιος ενδιαφέρεται και ποιος όχι! Αν αυτό το κόμμα είχαμε στο νου μας, αν αυτές ήταν οι δημοκρατικές διαδικασίες δεν ξέρω.

Κατανοώ, βέβαια, την προσπάθεια του γραμματέα, αλλά με όλο τον σεβασμό δεν την επικροτώ, δεν την δικαιολογώ. Αντίθετα θεωρώ πως είναι μια επικίνδυνη και αντιδημοκρατική ενέργεια. Μερικοί λόγοι:

* Η οργάνωση είναι “ανενεργή” και έχει να συνεδριάσει τουλάχιστο 1 χρόνο και 6 μήνες!

* Κανείς δεν γνωρίζει ποιος και ποια παραμένει και ποιος και ποια αποχώρησε!

* Κανένας δεν ανέλαβε εδώ και 1 χρόνο και 6 μήνες να μιλήσει με τα μέλη και να προσπαθήσει να τα κατανοήσει πώς νιώθουν και να διορθώσει την κατάσταση.

* Κανείς δεν διάβασε και δεν συζήτησε τις Θέσεις οργανωμένα. Κανείς δεν είπε τη γνώμη του για την αναγκαιότητα του συνεδρίου. Σε κατ' ιδίαν συζητήσεις προσπαθούμε να ψηλαφήσουμε τις πληγές μας.

* Το κυριότερο: Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε στην πράξη κι όχι στα λόγια να δούμε τις αιτίες, τα λάθη, τις αδυναμίες και να τα διορθώσουμε. Να ξαναδούμε τα πράγματα από την αρχή. Από το μέλος με τα δικαιώματά μας και τις υποχρεώσεις μας.

Έτσι, χωρίς καμιά συζήτηση, θα πάνε ορισμένοι να ψηφίσουν αντιπροσώπους για το συνέδριο του πιο δημοκρατικού κόμματος στον πλανήτη κι όχι εκλέκτορες στα αμερικάνικα σόου - εκλογές!

Αυτό άλλωστε δεν κάναμε και όταν στοιχιζόμασταν στο Δημοκρατικό 5ο Συνέδριο; Τσίπρας ή Κουβέλης; Κατά τα πρότυπα των αντιδημοκρατικών κομμάτων του δικομματισμού (Παπανδρέου - Βενιζέλος, Σαμαράς - Ντόρα).

Ας μου επιτρέψετε και μια κακιούλα, γιατί είναι τόση η πίκρα μου που λες και μαζεύτηκε όλη η απογοήτευση από το 1977 και "φτιάξε με τον πόνο κλίκα και τσιγκουνεύεται στη γλύκα”. Εκεί οι “ηττημένοι” φέρθηκαν πιο δημοκρατικά. Σε μας... Δυστυχώς έτσι φαίνεται κι ας μην είναι!

Αυτή η απογοήτευση με οδήγησε να δηλώσω αποχή από ένα συνέδριο αχρείαστο και άσκοπο, μιας και συνέδρια κάνουν τα κόμματα! Οι σύλλογοι κάνουν συνελεύσεις και στη συνέχεια ψηφίζουν χωριστά ψηφοδέλτια - λίστες. Εκλέγουν αυτούς που θέλουν. Καταψηφίζουν αυτούς που δεν θέλουν. Στον Σύλλογο Δασκάλων, όπου δραστηριοποιούμαι, πολλές φορές στενοχωρήθηκα και έβρισα για το αποτέλεσμα, αλλά δεν έφτασα να κάνω πρώτο θέμα την καταψήφιση αγωνιστών.

Άλλο θέμα, αν συμφωνώ ή διαφωνώ. Και αλήθεια ποιος νοιάζεται τι εγώ πιστεύω, τι νιώθω. Και γιατί να νοιαστεί, αφού οι έννοιες συντροφικότητα, αλληλεγγύη, σεβασμός, αγάπη, έγιναν κουρέλια από την απέχθεια, τις επιθέσεις, τις διαμάχες. Το μίσος!

Όποιος σπέρνει λίστες, θερίζει αποκλεισμούς!

Άλλωστε η λίστα αυτό το νόημα δεν έχει; Να περιχαρακώνει, να ταμπουρώνει όποιον ανήκει σε μια απ' αυτές και να του προσδίδει μεγαλύτερη εξουσία και μεγαλύτερη ισότητα από τα υπόλοιπα μέλη - κωπηλάτες της γαλέρας, που η φωνή τους ακούγεται μόνο στις πορείες, στις διαδηλώσεις και καμιά φορά στις 5λεπτες τοποθετήσεις σε συνεδριάσεις με εισηγήσεις μιάμισης ώρας από τα στελέχη των τάσεων.

Μη βιαστείτε να πείτε πως το ζήτημα δεν είναι οργανωτικό. Αυτό πιστεύω κι εγώ! Είναι βαθιά πολιτικό - ιδεολογικό. Όμως είναι και ζήτημα πολιτικού πολιτισμού, εγωπάθειας, ατομολατρείας, κατοχής της απόλυτης γνώσης, της απόλυτης αλήθειας. Είναι και ζήτημα σεβασμού του μέλους, του κόμματος, του εαυτού μας. Ενός κόμματος που με κάνει να αισθάνομαι περηφάνια για τις θέσεις, τις προτάσεις, τις επεξεργασίες και τη συμβολή του στις κινητοποιήσεις και στη δράση στους τόπους που ζει και εργάζεται ο λαός, στον οποίο αναφερόμαστε! Ενός κόμματος που με κάνει να αισθάνομαι ντροπή για αρκετά στελέχη του, τα οποία ξέκοψαν από τη βάση του κόμματος και παίζουν επικίνδυνα παιχνίδια. Περιμένουν σαν αρπακτικά και τρώνε από τις σάρκες του κόμματος δήθεν για να το προασπίσουν από τον εσωτερικό εχθρό, ο οποίος κατά περίπτωση είναι οι "κρυφοπασόκοι" ή οι "αριστεριστές". Πάντα άλλωστε φταίει ο άλλος και στο τέλος τα μέλη, που αδυνατούμε να συλλάβουμε το μεγαλείο του μυαλού και των πράξεών τους, ιδίως. Δεν έχω κανένα πρόβλημα να τα κατονομάσω, αλλά είναι τόσο γνωστά και δεν χρειάζεται! Μου τα θυμίζουν συνάδελφοι, γείτονες, όταν τους εξηγώ πως "δεν φτάνει να απεργείς και να διαμαρτύρεσαι. Πρέπει να αλλάξεις κόμμα και σύστημα". Είναι τελικά ζήτημα σεβασμού του κόσμου της δουλειάς και των αναγκών του, τον οποίο ξεχνάμε στο όνομά του, βεβαίως.

Το σημείωμά μου έχει σκοπό αφενός να εξηγήσω την όποια απουσία μου από πρωτοφανείς συνεδριακές διαδικασίες σε αρκετούς, που τους νιώθω πράγματι σαν συντρόφους, να τους εκφράσω την αγάπη μου και τον θαυμασμό μου. Έχει σκοπό να βγάλει τον θυμό από μέσα μου δευτερευόντως. Ότι αυτοί που μας έφτασαν εδώ δεν θα κάνουν τον κόπο να το κοιτάξουν, ούτε καν να το λοιδορήσουν, το ξέρω, γιατί τους ξέρω πια!

Όμως, όπως χιλιάδες μέλη του ΣΥΝ και της Νεολαίας,

"μια ζωή δυο πόντους έξω απ' τη ζωή

ακόμα κι αν αυτοί που θέλαμε δε γίναμε

ακόμα κι αν αυτοί που ήμασταν δεν μείναμε

είμαστε ακόμα εδώ, είμαστε ακόμα εδώ

ψάχνοντας στα τυφλά καινούριους τρόπους"

(αδελφοί Κατσιμίχα)

 

Θα είμαι ακόμα εδώ, θα συμμετέχω στους αγώνες και θα χαμογελάω, όταν θα σμίγω τη φωνή και τον βηματισμό μου με τους συντρόφους μου!

Θα είμαι ακόμα εδώ, θα περιμένω ένα κόμμα που θα με κάνει πάλι να δω σαν σύντροφό μου το κάθε μέλος του!

Θα είμαι ακόμα εδώ, στον ΣΥΝ και στον ΣΥΡΙΖΑ των μελών, τα οποία παλεύουν, μοχθούν για τον Σοσιαλισμό με δημοκρατία - ελευθερία - ισότητα - διαφάνεια των μελών, τα οποία επιτέλους μπούχτισαν και γυρνούν την πλάτη στα περιώνυμα και λαοπρόβλητα στελέχη και στους αυλικούς τους, που στην “Αυγή” παριστάνουν τους δημοσιογράφους! Των μελών, τα οποία αρνούνται να φαίνεται ιδιοτελές το κόμμα - η παράταξη της αυτοθυσίας και της προσφοράς, που σφράγισε με αίμα αγωνιστών, τους οποίους προδίδουμε κάθε μέρα με τη στάση μας κοροϊδεύοντας πως "ζουν και μας οδηγούν".

Θα είμαι ακόμα εδώ, στον ΣΥΝ και στον ΣΥΡΙΖΑ των μελών, τα οποία σας ευχαριστούμε για όσα προσφέρατε στο κόμμα, στο κίνημα, τη χώρα και στον λαό.

Κάντε όμως τώρα στην άκρη και βοηθήστε όσους επιμένουν να προσφέρουν καθημερινά μέσα στην πραγματική ζωή, μέσα στο λαό και στις χαρές, στις λύπες, στα προβλήματά του κι όχι μέσα στα γραφεία. Αφήστε την κοινωνία να μπει και να φέρει αέρα ανανέωσης και δημιουργίας, σαρώνοντας τη μούχλα και τη μιζέρια σας, που διασκορπάτε στο κόμμα και στον λαό. Αφήστε τους νέους να δράσουν. Μην τους κλέβετε τη δροσιά, την ενέργεια και τη χαρά της δημιουργίας!

Κάντε τώρα στην άκρη (σ. Δραγασάκη, είσαι στην κορυφή, ευτυχώς, αλλά ο μόνος, δυστυχώς), πριν τους απογοητεύσετε!

Αν το συνέδριο είναι μια από τα ίδια, αν δεν ανατρέψει τα πάντα, η ηγεσία και του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει το ΔΝΤ της αριστεράς.

 

* Π.Κ. Σταυρούπολης

H ιστορία γράφεται με ανυπακοή και σχέδιο!

Των Άλκη Αντωνιάδη, Μαρίας Βλαδιμήροβιτς, Ζήση Ζάννα, Νίκου Παπατριανταφύλλου*

 

Σήμερα όσο ποτέ το κόμμα μας πρέπει να διεκδικήσει τον διακηρυγμένο στόχο του, την ηγεμονική του παρουσία στην κοινωνία, στο μαζικό κίνημα, στις τάξεις της νεολαίας, στην προοπτική της ανατροπής της κυρίαρχης πολιτικής και ιδεολογίας.

Να διαμορφώσει ουσιαστικό ρόλο μέσα στις πρωτοφανείς, για το μεταπολιτευτικό σκηνικό, συνθήκες που χαρακτηρίζονται από την ισοπέδωση ιστορικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων των εργαζομένων και από συνταγματικές και κοινοβουλευτικές εκτροπές ασυνήθιστης αυταρχικότητας ακόμα και για την αστική νομιμότητα και ηθική. Η εργατική τάξη και οι δυνάμεις της εργασίας στο σύνολό τους βρίσκονται ήδη μπροστά στον εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα που τον παρουσιάζουν ως μονόδρομο αυτοί που διαγωνίζονται στο ποιος θα εκφράσει καλύτερα τα συμφέροντα του κεφαλαίου και της διεθνούς κερδοσκοπίας.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ευθυγραμμισμένη με το ληστρικό μηχανισμό ΔΝΤ και Ε.Ε. κατεδαφίζει ό,τι έχει απομείνει από το αναφαίρετο κατεκτημένο δικαίωμα της σταθερής εργασίας και της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης - πρόνοιας. Την ίδια στιγμή προετοιμάζουν δεύτερο και τρίτο γύρο ολομέτωπης επίθεσης, βάζοντας στην αγχόνη το μέλλον και τον προγραμματισμό της νεολαίας.

 

Τρία σημεία άξονες για την ιδεολογικοπολιτική πάλη

Το κόμμα μας σ’ αυτή την έκτακτη κατάσταση πρέπει να εξοπλιστεί με τα θεωρητικά εργαλεία που θα το θωρακίσουν στις ιδεολογικές μάχες που έρχονται. Πρώτα και κύρια επικαιροποιώντας και εισάγοντας τον επαναστατικό μαρξισμό στις σύγχρονες συνθήκες. Μέσα από το πρίσμα του, εκτιμώντας το ρόλο και τη «φύση» της ευρωπαϊκής ενοποίησης, είναι ανάγκη να καταδικάσουμε στη συνείδηση των εργαζομένων τον «ευρωπαϊσμό» που βαδίζει στα βήματα της λαθεμένης επιλογής της υπερψήφισης, από το κόμμα μας, της Συνθήκης του Μάαστριχτ, που έθεσε τα θεμέλια της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης. Η σημερινή Ε.Ε δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί, παρά μόνο να ανατραπεί από την ίδια την πάλη των λαών της και στη θέση της να χτιστεί η δημοκρατική, σοσιαλιστική, οικολογική και κοινωνικά ελεύθερη Ευρώπη που οραματιζόμαστε.

Δεύτερο σημείο, το συνεκτικό σχέδιο, με συγκρούσεις στην πορεία για προοδευτική, σοσιαλιστική διέξοδο από την κρίση. Σχέδιο που έρχεται σε ρήξεις με το διαμορφωμένο ευρωπαϊκό πλαίσιο, που αναδεικνύει με σαφήνεια την επαναδιαπραγμάτευση του δημόσιου χρέους (εκτός του μηχανισμού ΔΝΤ-Ε.Ε), την κοινωνικοποίηση - δημόσιο έλεγχο του τραπεζικού συστήματος, των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας, την εξασφάλιση της μόνιμης και σταθερής εργασίας, τον αναδιανεμητικό ρόλο της οικονομίας προς όφελος των εργαζομένων, την ισχυρή δημόσια κοινωνική ασφάλιση και πρόνοια.

Τρίτον, με δεδομένες τις ιδιαίτερες συνθήκες σε κάθε εθνικό κοινωνικό σχηματισμό της Ευρώπης, το συσχετισμό δύναμης και τις διαφορετικές ταχύτητες οικονομικοτεχνικής εξέλιξης σε αυτούς, θα ήμασταν αντιδιαλεκτικοί, εάν αυτή την ώρα, απέναντι στο «δίλημμα» του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού στη σύνολη Ευρώπη, ή, από την άλλη, σε ομάδα χωρών ή και μιας μεμονωμένης χώρας, προκρίναμε τη μια ή την άλλη προοπτική. Αυτό διότι γνωρίζουμε, από τη μία πλευρά, πόσο δύσκολη είναι η σοσιαλιστική ολοκλήρωση σε μια χώρα και από την άλλη γιατί δεν μπορούμε να αποκλείσουμε (όπως αναφέρεται και στις θέσεις του 5ου συνεδρίου) ότι η διαδικασία ανατροπών μπορεί να ξεκινήσει σε κάποια από αυτές. Κάτι τέτοιο ενδεχομένως να οδηγήσει σε αντίστοιχους λαϊκούς αγώνες και διεκδικήσεις σ’ ένα ευρύτερο πλαίσιο χωρών όπως στην περίπτωση της Λατινικής Αμερικής.

 

Με τον ΣΥΡΙΖΑ για τη συμπαράταξη της αριστεράς

Οποιαδήποτε επιλογή που θα ρηγματώσει τη στρατηγική μας επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν πισωγύρισμα για τις ενωτικές διεργασίες στην αριστερά. Με πολιτική πρωτοβουλία των συνιστωσών, και ιδιαίτερα του Συνασπισμού, χρειάζεται να ξεπεραστεί μία σειρά προβλημάτων που αντικειμενικά βάζουν εμπόδια στη διεύρυνση και την εμβάθυνση του εγχειρήματος. Στις ιδιαίτερες σημερινές συνθήκες προτεραιότητά μας πρέπει να είναι η παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ στους χώρους δουλειάς, στην πόλη και το χωριό, στις γειτονιές, εκεί που ζει και ψυχαγωγείται η νεολαία, με σκοπό να αναδειχθεί το αναγκαίο μέτωπο κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που είναι και ο μοναδικός παράγοντας για την αναχαίτιση των αντεργατικών, αντιλαϊκών πολιτικών, την έξοδο από τον «μηχανισμό στήριξης», την απόκρουση του προγράμματος σταθερότητας και την διεκδίκηση μιας δημοκρατικής σοσιαλιστικής διεξόδου.

Θα ήταν ιστορικό λάθος να μην αναγνωρίσουμε τη σημασία στην αναγκαιότητα της συμπαράταξης της όλης αριστεράς, γεγονός που αποτελεί αίτημα του κόσμου της εργασίας και των συναγωνιστών και συναγωνιστριών της αριστεράς.

 

Το κόμμα μας όπλο για τις ταξικές συγκρούσεις

Αφετηρία των νέων καθηκόντων μας μπορεί να αναδειχθεί το 6ο Συνέδριο, με την προϋπόθεση ότι ο Συνασπισμός θα βγει αφενός οπλισμένος με πείσμα για το στρατηγικό του στόχο και το σχέδιο που θα τον υποστηρίξει, μέσα από σαφές ιδεολογικό πλαίσιο Μαρξιστικό, επαναστατικό, με ξεκάθαρο ταξικό προσανατολισμό, τολμηρός στην αναζωογόνηση του ΣΥΡΙΖΑ και τη συμπαράταξη της αριστεράς. Αφετέρου, με δομή κόμματος μέσα από τομές και ρήξεις, σε σύγκρουση με τις λογικές του παραγοντισμού, με λογοδοσία και δημοκρατικό έλεγχο, με συλλογικότητα στην εσωτερική ζωή και λειτουργία, με καθοδηγητική γραμμή την προωθητική σύνθεση της πείρας του μαζικού κινήματος και τις επεξεργασίες μας.

Σε αυτό το συνέδριο χρειάζεται μια ξεκάθαρη πολιτική και ιδεολογική απάντηση στον καιροσκοπισμό που φετιχοποιεί τις συνεργασίες με την σοσιαλδημοκρατία και αναπαράγει τα χρεωκοπημένα κεντροαριστερά σχήματα και στη διγλωσσία που τραυματίζει το δημόσιο λόγο του κόμματος και καταστρατηγεί τις δημοκρατικές διαδικασίες. Τα μέλη του κόμματος και η κοινωνία δε συγχωρούν πια τις εσωτερικές μας αμφιταλαντεύσεις και «ισορροπίες».

Ο Συνασπισμός πρέπει να ιεραρχήσει τη σημασία που αποκτάει η οργανωμένη ζωή και ο ρόλος του κόμματος, απαντώντας έτσι στις αναζητήσεις συντρόφων και συντροφισσών μας που έλκονται από τις ιδέες της αναρχίας και του ελευθεριακού, της έξαρσης δηλαδή του αυθορμήτου που δε μπορεί με επιστημονικό τρόπο να αναλύσει την ζωντανή κίνηση της κοινωνίας και δεν έχει καταφέρει ιστορικά να οδηγήσει την εργατική τάξη σε νικηφόρους αγώνες.

Το προσεχές συνέδριο τέλος, μπορεί να αποτελέσει ευκαιρία για να ξεπηδήσει ένα καινούργιο πνεύμα μάχης και αποτελέσματος, με ιδεολογικοπολιτικό μέτωπο στιβαρό απέναντι στις αναδιπλώσεις και την διαχείριση για να ολοκληρωθεί η αριστερή στροφή που σήμερα είναι αναγκαία για την ανορθωτική πορεία της χώρας και το μέλλον των νέων ανθρώπων.

Το συνέδριο του ΣΥΝ η τελευταία ευκαιρία

Των Παναγιώτη Κλαδίτη, Βασίλη Τεντόμα, Δημήτρη Μάντζαρη*

 

Βρισκόμαστε στη τελική ευθεία προς το 6ο (έκτακτο) συνέδριό μας. Ενός συνεδρίου που θα ήταν αχρείαστο αν είχαμε όλοι σεβαστεί και τηρήσει τις αποφάσεις του 5ου, αν δεν είχε αμφισβητηθεί από την μειοψηφία του 20% το προγραμματικό συνέδριο, αν δεν υπήρχαν οι «τρικλοποδιές» στον Αλέξη, όχι μόνο από όσους δεν τον ψήφισαν, αλλά και από αυτούς που τον ψήφισαν και τον ανέδειξαν στην ηγεσία.

Θα ήταν αχρείαστο αν θα μπορούσαμε να είμαστε σε θέση να εφαρμόζουμε πρώτοι εμείς τα συναποφασισμένα των συνδιασκέψεων του ΣΥΡΙΖΑ και να μη συμμετέχουμε σε αυτόν σαν ένα συνονθύλευμα τάσεων, προσώπων, στρατηγικών. Η τελματώδης και οριακή κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ και οι αυξημένες ευθύνες του ΣΥΝ, τόσο για την κατάσταση αυτή όσο και για το ξεπέρασμά της, είναι, ως εκ τούτου ένας σοβαρότατος λόγος για τη σύγκληση του συνεδρίου, που μόνο όσοι εθελοτυφλούν ή όσοι επιδιώκουν να τελειώνουμε με το συμμαχικό αυτό εγχείρημα, το αρνούνται.

Κατά τη γνώμη μας, έστω και μέσω της θύελλας των μέτρων της «τρόικας» (αλλά ακόμα και λόγω αυτής), έστω λίγους μήνες πριν τις «Καλλικράτειες» εκλογές, το συνέδριο όχι μόνο είναι απαραίτητο, αλλά και η τελευταία κυριολεκτικά ευκαιρία για ανασύνταξη του χώρου, ώστε να ανταποκριθεί στις ανάγκες των καιρών και στις προσδοκίες όλου του ελληνικού λαού, που ψάχνοντας σανίδα σωτηρίας, στη παραζάλη του δείχνει να έχει ανεπαρκέστατα αντανακλαστικά σε αντιδραστικές διεξόδους.

Θέλουμε να πιστεύουμε ότι η συντριπτική πλειοψηφία όσων από μας θα είναι σύνεδροι, αντιλαμβανόμαστε την κρισιμότητα των καιρών και θα αναγκάσουμε ηγεσίες, μηχανισμούς, προσωπικές επιδιώξεις και «φορείς» άλλων πολιτικών σχεδίων να ακούσουν τη φωνή της βάσης για ένα ΣΥΝ-κόμμα με αρχές, ξεκαθαρισμένες θέσεις και αποτελεσματικότητα. Για ένα ΣΥΝ-πραγματική ραχοκοκαλιά του ΣΥΡΙΖΑ, που με τις ιδέες και τη δουλειά του θα αναδεικνύεται η πραγματικά ηγεμονική και προωθητική του δύναμη και όχι η τροχοπέδη, που δίνει την ευκαιρία να «παίρνουν κεφάλι» απόψεις και στρατηγικές που κάνουν τον ΣΥΡΙΖΑ «στενότερο» από τις επί μέρους συνιστώσες του.

Η «δημοκρατική» μας παράδοση θα επιβάλει κατά πάσα πιθανότητα την εκλογή με λίστες. Έτσι η ενδεχόμενη ένταξή μας σε μία από αυτές θα είναι αναγκαστική. Παρόλα αυτά πιστεύουμε ότι μπορούμε όλοι οι σύνεδροι να ξεχάσουμε κομματικές καταγωγές (που τον τελευταίο καιρό πάλι φουντώνουν), να αρνηθούμε την άνευ όρων ένταξη σε εσωκομματικά στρατόπεδα, να απαγκιστρωθούμε από επιρροές «επιφανών» και «ιστορικών» στελεχών και με καθαρό μυαλό να ψηφίσουμε προτάσεις και πρόσωπα που θα εγγυώνται μια πορεία του ΣΥΝ αντίστοιχη των αναγκών της εποχής.

Θεωρούμε εκ των «ων ουκ άνευ» τη θέσπιση από το συνέδριο κανόνων δεοντολογίας στο πνεύμα αυτών που συζητήθηκαν στην Π.Γ. (χωρίς όμως να γίνουν απόφαση της τελευταίας ΚΠΕ - άραγε γιατί;). Θεωρούμε απαραίτητη τη στελεχική ανανέωση του κόμματος, χωρίς ισοπεδωτικές λογικές απαξίωσης των παλιότερων, αναδείχνοντας τη νέα «βάρδια» του κόμματος και διαφυλάσσοντάς την παράλληλα από τα «κουσούρια» της προηγούμενης.

Θεωρούμε απαραίτητη τη στήριξη του προέδρου μας στη δύσκολη περίοδο που θα ακολουθήσει μετά το συνέδριο, ανεξάρτητα με τις προσωπικές μας προτιμήσεις.

Ο σύντροφος Αλέξης, προς τιμήν του, όσο καιρό είναι πρόεδρος του ΣΥΝ, έδειξε μια αξιοθαύμαστη για την ηλικία του ωριμότητα, ένα απρόσμενο πολιτικό πείσμα και κυρίως μια, πρωτόγνωρη για πρόεδρο του ΣΥΝ, εμμονή στις δημοκρατικές διαδικασίες. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι και αυτός άμοιρος λαθών ή παραλείψεων, που όμως δικαιολογούνται και μόνο από το γεγονός ότι βρέθηκε ξαφνικά στη κορυφή, ανάμεσα σε συμπληγάδες πέτρες, «εσωτερικού» και «εξωτερικού χώρου».

Τελειώνουμε με κάτι τοπικό και κάτι προσωπικό. Το τοπικό είναι ότι ανεξάρτητα με τα γενικότερα προβλήματα στον ΣΥΡΙΖΑ, εδώ στη Λέσβο το συμμαχικό σχήμα έχει αποκτήσει ρίζες, με αλληλοεκτίμηση και συντροφικότητα ανάμεσα στις συνιστώσες και γι' αυτό συνεχίζει, παρά τα «κεντρικά» προβλήματα, να λειτουργεί και κυρίως να δρα μέσα στην τοπική κοινωνία. Ως εκ τούτου θεωρούμε αδιανόητη την οποιαδήποτε σκέψη για «απαγκίστρωση» του ΣΥΝ από αυτόν. Άλλο θέμα είναι τα προβλήματα στη λειτουργία και δράση του, που αναγνωρίζουμε την ύπαρξή τους και την ανάγκη για λύση και υπέρβασή τους και άλλο η φυγή προς ένα εφιαλτικό παρελθόν της πολυδιάσπασης και του ενδοαριστερού ανταγωνισμού.

Το προσωπικό είναι ότι αν το συνέδριο δεν έχει τη θετική εξέλιξη που προσδοκούμε και εξελιχθεί σε «μια από τα ίδια», δεν βλέπουμε το λόγο να συνεχίζουμε να συμμετέχουμε σε μία προσπάθεια χωρίς μέλλον.

Θα παραμείνουμε όμως ενεργοί αριστεροί πολίτες στον τόπο μας, γιατί την αριστερά την χρειάζεται πρώτα από όλα ο λαός μας, που δοκιμάζεται αυτήν την εποχή με πρωτόγνωρο τρόπο και γιατί πιστεύουμε τελικά ότι αριστερά είναι ο κόσμος της και όχι το όποιο κομματικό σχήμα που πρέπει να είναι μέσο και όχι αυτοσκοπός για την αλλαγή της κοινωνίας.

 

* N.E. Μυτιλήνης

Ενόψει του 6ου συνεδρίου (έκτακτου) του Συνασπισμού

Του Ηλία ΧΑΪΔΑ*

 

Στις συνθήκες της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, με ορατά τα οδυνηρά αποτελέσματα στη ζωή των εργαζομένων, οι δυνάμεις της εργασίας βρίσκονται αντιμέτωπες με σοβαρές αδυναμίες οργάνωσης και γενικότερης ιδεολογικής και πολιτικής προετοιμασίας. Λόγοι:

1. Η επί χρόνια επικέντρωση της προπαγάνδας του κεφαλαίου, ιδιαίτερα μετά την κατάρρευση του “υπαρκτού σοσιαλισμού”, στο “άτομο” (από την πλευρά της κολακείας των “ιδιαιτεροτήτων” και της “ικανότητάς” του ν’ αναπτύσσεται και να ευημερεί, αδιαφορώντας για τις συνθήκες μέσα στις οποίες ζει ο περίγυρός του: το δημόσιο χώρο, τις συλλογικές εκφράσεις κ.λπ.) και η επιλογή ως στάση ζωής της υπερ-κατανάλωσης, μέσω των τραπεζικών δανείων.

2. Η γραφειοκρατικοποίηση, απο-μαζικοποίηση και η οιονεί διάσπαση των μαζικών οργανώσεων, με έμφαση στο συνδικαλιστικό κίνημα, και η καλλιέργεια της εικόνας των συνδικαλιστικών στελεχών, που μετά τη θητεία τους στο συνδικάτο και ανάλογα με τη νομιμοφροσύνη τους προς το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, επιβραβεύονται: με θέσεις βουλευτών, στον κρατικό μηχανισμό και στην κυβέρνηση.

3. Η εικόνα πολυδιάσπασης των πολιτικών δυνάμεων της αριστεράς, που αναφέρονται στα χαμηλά κοινωνικά στρώματα και την εργατική τάξη, καθώς η αισιοδοξία της ενότητας, της αλληλεγγύης και της συντροφικότητας, που έφερε στην πολιτική ζωή ο ΣΥΡΙΖΑ, ήταν μόνο για μια μικρή στιγμή (που ήρθε να φωτίσει το δρόμο, να δώσει απτά δείγματα αισιοδοξίας και αποτελεσματικότητας, αλλά και να “βυθίσει” ξανά στα ίδια, ιδιαίτερα μετά τον τρόπο που διαχειρίστηκε η “απερχόμενη” ηγεσία Αλαβάνου, και όχι μόνον, το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών).

4. Η κατάσταση ιδιαίτερα του κόμματός μας, του Συνασπισμού, που ενώ έφερε στην πολιτική ζωή τον αναζωογονητικό αέρα της Δημοκρατίας και της καθιέρωσης των ιδεολογικών ρευμάτων στο εσωτερικό του -όχι ως ανοχή σε κάτι αναπότρεπτο, αλλά ως επιλογή, ως απαραίτητο στοιχείο ανανέωσης, δημιουργίας και αποτελεσματικότητας- έφτασε να γίνει ομοσπονδία μηχανισμών, με παραλυτική δράση, ηγετικούς διαγκωνισμούς και, με ευθύνη κυρίως της “Ανανεωτικής Πτέρυγας”, χώρος συστηματικής αμφισβήτησης των συλλογικών αποφάσεων, ακόμη και μέσω των ΜΜΕ ιδιοκτησίας των ισχυρών οικονομικών και γενικότερων κέντρων ισχύος, αδιαφορώντας για την εικόνα α-συνοχής και αν-αξιοπιστίας του πολιτικού μας χώρου. Του κόμματός μας, που η μία “έκπληξη” διαδέχεται την άλλη και προκαλεί κύματα αμηχανίας στα μέλη και στους αριστερούς που προσβλέπουν σε μας. Γιατί:

α) Είναι απίστευτο, πράγματι, ότι, όταν οι αρχές συγκρότησης και λειτουργίας μας έρχονται σε “σύγκρουση” με τις “θητείες” στις δημόσιες εκπροσωπήσεις μας (Βουλή κ.λπ.), αντί αυτονόητα να υπερισχύουν οι ΑΡΧΕΣ, υπερισχύει η αλληλεγγύη των “ΠΡΟΒΕΒΛΗΜΕΝΩΝ” και ανακαλείται στην τάξη ο εκπρόσωπος του Γραφείου Τύπου (βλέπε δηλώσεις Α. Αλαβάνου).

β) Είναι απίστευτο, πράγματι, στις συνθήκες κρίσης του καλοκαιριού του 2009, τη στιγμή που ο πρόεδρος του ΣΥΝ Α. Τσίπρας προτείνει έκτακτο συνέδριο, για να “μιλήσει” η βάση, να ορθώνεται αδιαπέραστο τοίχος άρνησης, των μέχρι τότε “αντίπαλων” ρευμάτων - τάσεων, για να μην αλλάξει τίποτε.

γ) Είναι έκπληξη, την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή και αφού δεν απετράπη το συνέδριο, η ομάδα των “30” στελεχών του “Ρεύματος”, να αιφνιδιάζει με την κατάθεση αντιπαραθετικού κειμένου χωρίς διάθεση σύνθεσης και να πλασάρεται αυτό ως η νέα “αποκάλυψη” στο δρόμο για το σοσιαλισμό, στα γνώριμα λημέρια του εθνικού πεδίου.

δ) Είναι έκπληξη, η “Έκθεση δράσης της ΚΠΕ και προτεινόμενες ρυθμίσεις για τη λειτουργία του κόμματος”, που περιέχει κανόνες και δεσμεύσεις, ακόμη και πολιτική αποδοκιμασία, που γίνεται γνωστή και δημόσια, στην περίπτωση που ένα στέλεχος προβάλλει στα ΜΜΕ τη δική του άποψη και όχι του κόμματος, να καταψηφίζεται από κοινού από τους “30” και την “Ανανεωτική Πτέρυγα” και να μην αποτελεί υλικό προβληματισμού στην προσυνεδριακή διαδικασία.

Όλα τα παραπάνω μια λέξη μπορεί να τα χαρακτηρίσει: Κρίση! Κρίση, με τα συνακόλουθα: ιδεολογική υποχώρηση, βεντετισμός, παραγοντισμός, παρέες!

Η κρίση μπορεί βέβαια ν’ αποδειχτεί αναγεννητική, αν διαβάσουμε τα πράγματα αλλιώς και ενισχύσουμε πράγματα που αξίζουν και που συμβάλαμε κι εμείς σ’ αυτά:

α) Τη δημιουργία συνδικάτων, σε χώρους της επισφαλούς εργασίας και τη δραστηριοποίηση πρωτοβάθμιων σωματείων, ως μια διαδικασία των “από κάτω” για την παράκαμψη του κυβερνητικού συνδικαλισμού και της κάθετης διαίρεσης των εργαζομένων από την ηγεσία της “άλλης” αριστεράς.

β) Την ανιδιοτελή προσφορά συντρόφων και ευαίσθητων ενεργών πολιτών σε χώρους χωρίς προβολή, αλλά ουσιαστικής προσφοράς: σχολεία μεταναστών, δίκτυα γιατρών, νομική χωρίς αμοιβή βοήθεια σε “θύματα” κρατικής αυθαιρεσίας.

γ) Την παραγωγή ιδεών πλειάδας ικανών συντρόφων, τη με αυταπάρνηση δράση και προσφορά σε εργασιακούς και κοινωνικούς χώρους.

δ) Τις αρετές της αριστερής συλλογικότητας του ΣΥΡΙΖΑ, που, με την καθοδήγηση του Γ. Δραγασάκη, αναδείχτηκαν ιδιαίτερα κατά την περίοδο πριν από τις βουλευτικές εκλογές.

ε) Την αφύπνιση της βάσης:

- που επέβαλε να ακουστεί η φωνή της, μέσα από τις περιφερειακές συσκέψεις και να οδηγηθούμε στο έκτακτο συνέδριο,

- που στην προσυνεδριακή διαδικασία, “αποκαθηλώνει ιερά πρόσωπα” και απαιτεί ενότητα και δημοκρατική δέσμευση στις αποφάσεις και δε συμβιβάζεται με τον καριερισμό και τον ατομισμό,

- που απαιτεί από τους αντιπροσώπους της στο συνέδριο να συμβάλουν σε ριζοσπαστικές αποφάσεις, αλλά και να πρωτοστατήσουν στην υλοποίησή τους σε κάθε κοινωνικό χώρο και τοπική κοινωνία, στο σήμερα του μετώπου αντίστασης στην κοινωνική κατεδάφιση και στην προετοιμασία της πολιτικής μάχης των περιφερειακών και αυτοδιοικητικών εκλογών, με αφετηρία τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ,

- που απαιτεί την εμβάθυνση του πολιτικού μας σχεδίου, στις συνθήκες της δομικής κρίσης του καπιταλισμού, αλλά και της παραπέρα ενότητας των δυνάμεων της αριστερής πλειοψηφίας, που ενέπνευσαν και στήριξαν την “αριστερή στροφή” στο κόμμα,

- της βάσης που οικοδομεί οργανώσεις αριστερών πολιτών, με ελεύθερο πνεύμα, που διαβουλεύονται, αποφασίζουν και δρουν στο σήμερα, επειδή θέλουν να συμβάλουν στο αύριο, της χειραφέτησης, των ανθρώπινων αναγκών, της αειφορίας, του δημοκρατικού σοσιαλισμού.

 

* Μέλος Γραμματείας Ν.Ε. ΣΥΝ Ν. Πρέβεζας

Η θέση μας για την ανεργία

Της Τζίνας ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΥ*

 

Στην παρούσα συγκυρία οικονομικής κρίσης που διανύουμε, η αστική τάξη έχει μόνο μία επιλογή, να τσακίσει το εργατικό κίνημα. Για τον καπιταλισμό η λύση στην κρίση είναι η μαζική εξαθλίωση της εργατικής τάξης, απολύσεις, κλεισίματα εργοστασίων, πείνα και φτώχεια για την πλειοψηφία του λαού, δηλαδή η μαζική καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων. Συγκεκριμένα η ανεργία, που όλο και θα αυξάνεται, θα μεταβληθεί σε ένα από τα πιο κομβικά ζητήματα για την επιβίωση της τάξης.

Η ανεργία, σε περιόδους κρίσης όπως η σημερινή, παίρνει μεγάλες διαστάσεις. Ωστόσο, μην ξεχνάμε ότι αποτελεί ένα δομικό στοιχείο του καπιταλισμού και είναι μόνιμα παρούσα στις σύγχρονες καπιταλιστικές κοινωνίες. Πηγάζει από την αναρχία του διέπει την παραγωγή, που είναι απότοκο της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Με άλλα λόγια, από το γεγονός ότι λόγω της φύσης του συστήματος, το κριτήριο για τις προσλήψεις και για τις απολύσεις δεν είναι η ευημερία της πλειοψηφίας του εργαζόμενου λαού και η αξιοπρεπής διαβίωσή του, αλλά μοναχά το κέρδος. Έτσι κατά την διάρκεια της άνθησης της προηγούμενης περιόδου, η «επίσημη» ανεργία διατηρούνταν σε πολύ υψηλά επίπεδα (10%-11,5%). Τώρα δε, που η πίτα του κέρδους μειώνεται, η πιο αποτελεσματική λύση για τους καπιταλιστές είναι οι μαζικές απολύσεις.

Το εργατικό κίνημα δεν μπορεί να ανεχτεί παθητικά τη διόγκωση ανεργίας και αυτό ήδη έχει φανεί από την μαζικότητα των Γενικών Απεργιών ιδίως της 5/5. Το δικαίωμα στην εργασία ταυτίζεται με το δικαίωμα στην επιβίωση της ίδιας της τάξης που παράγει τον πλούτο της κοινωνίας. Οι μαζικές οργανώσεις της εργατικής τάξης, πολιτικές και συνδικαλιστικές, πρέπει να κάνουν ζήτημα «αιχμής» την ανεργία. Τα συνδικάτα πρέπει να σιγουρέψουν ότι οι άνεργοι και οι εργαζόμενοι είναι στενά συνδεδεμένοι με την αλληλεγγύη της αμοιβαίας ευθύνης. Είναι γι’ αυτό το σκοπό αναγκαίο να διεκδικηθεί το μοίρασμα της υπάρχουσας δουλειάς σε όλους, χωρίς μείωση των μισθών. Μόνο αυτό το μέτρο μπορεί να προστατεύσει άμεσα τους εργάτες.

Συνεπώς, διεκδικήσεις όπως η πρόσληψη 500.000 εργαζομένων στο Δημόσιο, που προτείνουμε, πρέπει απαραίτητα να συνδεθεί με την διεκδίκηση για την άμεση και γενικευμένη εφαρμογή του «35ωρου - 5ήμερου - 7ώρου», στο πλαίσιο μιας κινητής κλίμακας ωρών εργασίας αναπροσαρμοζόμενης στη βάση της διασφάλισης του δικαιώματος σε μια αξιοπρεπή εργασία για όλους. Οι καπιταλιστές φυσικά θα πουν ότι δεν είναι εφικτά αυτά τα μέτρα. Αλλά η αλήθεια είναι ότι το μόνο εμπόδιο για την υιοθέτηση τους είναι ο ίδιος ο παρασιτικός ρόλος των καπιταλιστών. Θα παραπονεθούν ότι θα μειωθούν τα κέρδη τους και δεν θα έχουν κίνητρα να επενδύσουν. Αλλά τι κίνητρο έχει η πλειοψηφία των ανθρώπων σε ένα σύστημα βασισμένο στο ιδιωτικό κέρδος; Έτσι οι εργαζόμενοι παλεύοντας να υπερασπίσουν τους εαυτούς τους από την ανεργία, θα συνειδητοποιήσουν την ανάγκη για μια ριζική αλλαγή στην κοινωνία, για τον σοσιαλιστικό σχεδιασμό της οικονομίας. Η συνείδηση του λαού αλλάζει ριζικά μέρα με την μέρα. Εμείς ως κόμμα της τάξης πρέπει να εμπνευστούμε από αυτήν την ριζοσπαστικοποίηση και να δώσουμε μία βιώσιμη, αποτελεσματική και επομένως σοσιαλιστική λύση.

Μόνη απάντηση στα κλεισίματα και στις απολύσεις σε εργοστάσια και σε άλλες μεγάλες επιχειρήσεις πρέπει να είναι η κατάληψή τους από τους εργαζόμενους. Το 2008 είχαμε καταλήψεις τόσο στην Ευρώπη όσο στις ΗΠΑ, αύριο με την όξυνση της κρίσης θα έχουμε ακόμα περισσότερες. Οι καταλήψεις όμως πρέπει αναγκαστικά να οδηγήσουν σε εργατικό έλεγχο. Έτσι, με τα μέσα του εργατικού ελέγχου, οι εργάτες θ’ αποκτήσουν ικανότητες λογιστικής διοίκησης και συνολικής διαχείρισης της επιχείρησης, που θα τους επιτρέψουν αργότερα να διοικούν το σύνολο της οικονομίας.

Χρήσιμη είναι η εμπειρία των πιο προχωρημένων εργατικών αγώνων στα πρόσφατα χρόνια, ιδιαίτερα στη Λατινική Αμερική, στη Βραζιλία («CIPLA/Interfibras», «Flasko» και άλλα εργοστάσια), την Αργεντινή («Brukman», «Zanon» κ.τ.λ.) και τη Βενεζουέλα, όπου η γιγάντια πετρελαϊκή εταιρία PDVSA ξανατέθηκε σε λειτουργία κάτω από την διοίκηση των εργατών.

Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, οι εργάτες έχουν επιτυχημένα προσπαθήσει για να σωθούν από την ανεργία να δουλέψουν τα εργοστάσια κάτω απ' το δικό τους έλεγχο και διαχείριση. Αλλά μια κατάληψη εργοστασίου θέτει το ερώτημα της ιδιοκτησίας: Ποιος είναι ο «κύριος του σπιτιού»; Έτσι ο πιο ενδεδειγμένος δρόμος είναι η κατάληψη ενός εργοστασίου που απολύει ή κλείνει να συνοδεύεται από το αίτημα για εθνικοποίηση κάτω από εργατικό έλεγχο και διαχείριση, σαν ένα βήμα στον αγώνα για τη μόνη οριστική λύση που θα εξαλείψει μια για πάντα την ανεργία: μια σοσιαλιστικά σχεδιασμένη οικονομία, βασισμένη στην εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων βιομηχανιών κάτω από δημοκρατικό εργατικό έλεγχο και διαχείριση. Με μόνο την εθνικοποίηση των 120 μονοπωλίων στην Ελλάδα με εργατικό έλεγχο, δεν θα λυθεί μόνο σε μεγάλο βαθμό το πρόβλημα της ανεργίας, αλλά θα βρεθούν πόροι για τις δημόσιες δαπάνες κοινωνικού χαρακτήρα (παιδεία, ιατρική περίθαλψη συντάξεις κ.τ.λ.).

Μπροστά στη ραγδαία αύξηση της ανεργίας, πρέπει λοιπόν από τον Συνέδριο μας να τεθούν οι ακόλουθες διεκδικήσεις:

1. Άμεση θεσμοθέτηση του «35ώρου - 5ημέρου - 7ώρου» χωρίς μείωση μισθών, για να ανοίξουν εκατοντάδες χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας, με προοπτική για μια περαιτέρω μείωση της εργάσιμης βδομάδας, ανάλογα με τον αριθμό των ανέργων.

2. Αύξηση του επιδόματος ανεργίας στο 80% του βασικού μισθού και παροχή του καθ’ όλη τη διάρκεια της ανεργίας. Πλήρη ιατροφαρμακευτική κάλυψη για τους ανέργους.

3. Μαζικές προσλήψεις ανέργων στο πλαίσιο ενός κρατικού προγράμματος δημοσίων έργων και αναβάθμισης των κοινωνικών υπηρεσιών (ανέγερση εργατικών κατοικιών, σχολείων, νοσοκομείων, επέκταση και αναβάθμιση οδικών δικτύων κ.λπ.), χρηματοδοτούμενο μέσα από την κοινωνικοποίηση της εκκλησιαστικής περιουσίας, τη δραστική περικοπή των αμυντικών δαπανών, τη βαριά φορολογία στα κέρδη και τις μεγάλες περιουσίες.

4. Απαγόρευση των απολύσεων. Κάθε μεγάλη επιχείρηση που κλείνει ή απολύει να καταλαμβάνεται και να απαιτείται η εθνικοποίησή της με εργατικό έλεγχο και διαχείριση.

 

* Π.Κ. Αργυρούπολης, Βούλας, Γλυφάδας

 

Για την αριστερά της δημιουργικής συμμετοχής

Του Δημήτρη ΧΑΣΑΠΛΑΔΑΚΗ*

 

Σήμερα που η κοινωνία δεινοπαθεί εξαιτίας των βάρβαρων μέτρων της κυβέρνησης, εμείς ασχολούμαστε με το Συνέδριο και άρα βιώνουμε μια πλήρη εσωστρέφεια, δεδομένο που μας κάνει ακόμα πιο αναξιόπιστους στους πολίτες.

Ο πολίτης θέλει μια αριστερά που θα κινητοποιείται, που θα παρεμβαίνει τόσο στα κέντρα λήψης των αποφάσεων όσο και στην κοινωνία, με στόχο την προστασία των εργασιακών, των πολιτικών και κοινωνικών του δικαιωμάτων.

Σήμερα που αυτά τα δικαιώματα πλήττονται, εμείς ασχολούμαστε με το πώς θα αποκλείσουμε το σύντροφο Φ. Κουβέλη από το Συνέδριο και πώς θα συρρικνώσουμε τη δύναμη και τις ιδέες της Ανανεωτικής Πτέρυγας.

Φαίνεται ότι για κάποιους συντρόφους εχθρός είναι αυτός που τολμά να πει κάτι διαφορετικό και έξω από τη λογική της σταλινικής κομμουνιστικής αριστεράς, λογική δυστυχώς που ενστερνίζονται πολλοί σύντροφοι της πλειοψηφούσας τάσης, και όχι μόνο, του κόμματός μας.

Εμείς που από την αρχή της ίδρυσης του Συνασπισμού συμμετέχουμε σε όλα τα όργανα του κόμματος συνεχώς και ανιδιοτελώς, το κάνουμε γιατί θέλαμε και θέλουμε μια αριστερά ευρωπαϊκή, δημοκρατική, κινηματική, οικολογική και συμμετοχική.

Σήμερα, δυστυχώς, αυτή η ταυτότητα του κόμματος συρρικνώνεται ή και ακόμα αναιρείται. Από αριστερά της Ευρώπης, σιγά σιγά γινόμαστε αριστερά των ευρωσκεπτικιστών. Από αριστερά της δημοκρατίας και της συμμετοχής, γινόμαστε αριστερά του αποκλεισμού ιδεών και προσώπων. Από αριστερά κινηματική, γινόμαστε αριστερά που κινούμαστε εντός των γραφείων και λιγότερο εντός της κοινωνίας. Η θεσμική συμμετοχή του κόμματός μας είναι επιλεκτική και ενίοτε ακατανόητη. Δεν συμμετέχουμε, για παράδειγμα, στο συμβούλιο πολιτικών αρχηγών, συζητούμε όμως την ίδια στιγμή με τον κ. Σαμαρά. Η λογική της καθαρής ιδεολογικής σκέψης και πολιτικής πρακτικής, μου θυμίζει τη λογική του ΚΚΕ. Αυτή η λογική είναι που σε βάζει στο περιθώριο της κοινωνίας και δημιουργεί τις προϋποθέσεις της κοινωνικής απαξίωσης.

Γινόμαστε η αριστερά της άρνησης και όχι της δημιουργικής συμμετοχής. Αυτό δυστυχώς συμβαίνει όχι μόνο σε κεντρικό επίπεδο, αλλά και στο επίπεδο των τοπικών κοινωνιών. Το βλέπουμε κυρίως στις εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Μας ενδιαφέρει η καταμέτρηση κουκιών-ψήφων και όχι η συμμετοχή μας ακόμα και στο επίπεδο διοίκησης. Από αριστερά της προγραμματικής αντιπολίτευσης, γινόμαστε αντισυστημική αριστερά και αντιπολίτευση της άρνησης. Μηδενίζουμε και ισοπεδώνουμε τα πάντα. Αυτό έχει ως συνέπεια να μην μας εμπιστεύεται ο απλός πολίτης.

Αυτή η μετάλλαξή μας έχει εξήγηση. Είναι αποτέλεσμα των ισορροπιών και της απόλυτης ανοχής μας με λογικές και πρόσωπα της πλειοψηφίας των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ. Αλήθεια πού βρίσκεται σήμερα το πρόγραμμά μας, προϊόν του Προγραμματικού μας Συνεδρίου; Μήπως έχει περάσει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας; Σύντροφοι της πλειοψηφίας. Πρέπει να καταλάβετε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί βαρίδι για την ανάπτυξη των ιδεών μας, της στρατηγικής και τακτικής μας και ακόμα ότι είναι η βασική αιτία της αλλοίωσης της ταυτότητάς μας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ λειτουργεί και ως εργοστάσιο αριστερών παραγόντων και παραγοντίσκων. Δυστυχώς είναι φαινόμενο και εντός του κόμματός μας. Εκπρόσωποι συνιστωσών ή τάσεων προσπαθούν να κάνουν ή ήδη έχουν κάνει το δικό τους πολιτικό μαγαζί με σκοπό την ανάδειξή τους ως παράγοντες.

Είναι η λογική της πολιτικής ιδιοτέλειας, λογική που είναι απεχθής στον απλό πολίτη.

Επειδή όμως από φύση μου είμαι αισιόδοξος, θεωρώ ότι υπάρχει και λύση και διέξοδος. Η απεμπλοκή του κόμματός μας από το ΣΥΡΙΖΑ είναι μονόδρομος. Με τις αποφάσεις του Συνεδρίου μας απαιτείται να επαναφέρουμε το κόμμα μας μέσα στην κοινωνία. Ο πολίτης έχει ανάγκη από μια σύγχρονη κοινωνική αριστερά.

 

* Γραμματέας της Πολιτικής Κίνησης Δήμου Κω του ΣΥΝ

Παρέμβαση στον προσυνεδριακό διάλογο του 6ου Συνεδρίου

Του Γιάννη Α. ΛΥΧΡΟΥ*

 

Ο καπιταλισμός με την νεοφιλελεύθερη πολιτική της άκρατης Ασυδοσίας των αγορών και της μεγιστοποίησης του κέρδους, μέσα από την σύνθλιψη του κοινωνικού και οικονομικού κόστους εργασίας, οδηγεί τα λαϊκά στρώματα σε εργασιακό μεσαίωνα και σε βαθμιαία κοινωνική και οικονομική εξαθλίωση. Δεν πρόκειται για απλή μείωση αποδοχών και εισοδημάτων. Πρόκειται για μεγάλη ανατροπή των κοινωνικών σχέσεων με την οποία επιχειρείται η κατάργηση όλων εκείνων των δικλίδων ασφαλείας που τα στρώματα της εργασίας με πολλούς αγώνες είχαν κατακτήσει, δημιουργώντας εκείνο τον κοινωνικό ιστό που εξασφάλιζε στοιχειώδη δικαιώματα αξιοπρεπούς διαβίωσης στον εργαζόμενο.

Ξεχάστηκαν ακόμα και λεκτικά οι ιδέες του κράτους πρόνοιας, η σημασία της δημόσιας δωρεάν παιδείας και υγείας, της ασφάλισης της εργασίας, της σύνταξης για αξιοπρέπεια στα γηρατειά, του δικαιώματος του κάθε ανθρώπου για 8 ώρες δουλειάς, 8 ώρες αναψυχής και ανάπαυσης, 8 ώρες ύπνου και αναπλήρωσης. Τη θέση τους πήραν οι νεοφιλελεύθερες θεωρίες της ελαστικής εργασίας, της ανασφάλιστης εργασίας, της επιμήκυνσης του εργάσιμου χρόνου, της αμφισβήτησης στο δικαίωμα συνταξιοδότησης, της πληρωμένης άδειας, της δημόσιας περίθαλψης, της δημόσιας παιδείας. Όλα αυτά ενώ, τόσο το κατά κεφαλή ΑΕΠ, όσο και η παραγωγικότητα της εργασίας, εκτοξεύτηκαν στα ύψη τα τελευταία 40 χρόνια (συμπεριλαμβανόμενων και των ετών της κρίσης).

Στην κρίση αυτή η Ελλάδα εξ αιτίας των λανθασμένων πολιτικών, αλλά και της φαυλότητας των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων, αποτέλεσε τον αδύναμο κρίκο του συστήματος και χρησιμεύει σαν πειραματόζωο στην εφαρμογή της πιο βίαιης εφαρμογής των μέτρων αυτών.

Η κατάσταση επιβάλλει την δημιουργία μιας μετωπικής πολιτικής συσπείρωσης, όλων ανεξαιρέτως των δυνάμεων εκείνων, που αντιτίθενται στα μέτρα αυτά, που θέλουν να αντιπαλέψουν το σύμφωνο σταθερότητας, που θέλουν να καταργήσουν την πολιτική της κυβέρνησης Παπανδρέου, που θέλουν να δημιουργήσουν τις πολιτικοκοινωνικές συνθήκες ανατροπής της, που θέλουν να έρθουν σε επικοινωνία με αντίστοιχες πολιτικές δυνάμεις στην Ευρώπη και στον κόσμο για την ανατροπή του νεοφιλελεύθερου διευθυντηρίου, που διοικεί ερήμην των λαών. Αυτή είναι η μόνη πολιτική διέξοδος από την κρίση, η μόνη λύση που δίνει ελπίδες ώστε τα παιδιά μας να μην ζήσουν χειρότερα από τους πατεράδες τους, που δίνει ελπίδα στην κοινωνία να μην περιπέσει στον εργατικό μεσαίωνα, που της προετοιμάζει ο νεοφιλελευθερισμός.

Στην συγκυρία αυτή, ο ΣΥΝ καλείται να γίνει ο καταλύτης που θα επιταχύνει τις διαδικασίες της σύμπηξης της Συσπείρωσης Ανατροπής, ενώ ταυτόχρονα να αποτελέσει την ατμομηχανή που θα την ωθήσει. Είναι λοιπόν απαραίτητη, η ενίσχυση της ιδεολογικοπολιτικής ενότητάς του. Πρέπει, το πολιτικό στίγμα που εκπέμπει να είναι σαφές και μη αμφισβητήσιμο. Για να γίνει αυτό πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τρία πράγματα.

1ον. Παλεύουμε για την ανατροπή του Καπιταλισμού για τον Σοσιαλισμό με Δημοκρατία και Ελευθερία, στον οποίο θα οδηγηθούμε μέσα από διαδικασίες που θα στηρίζονται, σε κάθε μικρότερο ή μεγαλύτερο βήμα, από την πλειοψηφία της κοινωνίας και όχι από τη θέληση κάποιας «πεφωτισμένης, οργανωμένης, αδιαμφισβήτητα αλάνθαστης πρωτοπορίας», που αποφασίζει ερήμην της κοινωνίας, για το καλό της κοινωνίας. Για να φτάσουμε εκεί έχουμε ανάγκη μια αριστερά που, προσεγγίζοντας τα κινήματα των πολιτών και των εργαζομένων, τις λαϊκές μάζες και τη νεολαία, να μετουσιώνει σε πολιτική τις ανησυχίες και τα προβλήματά τους και ξεπερνώντας τις αγκυλώσεις, τις εμμονές και τα δόγματα του παρελθόντος, να αρθρώσει μια εναλλακτική ιδεολογία με μαζική απήχηση, να μπορέσει να δώσει πολιτικό όραμα στους αγώνες που καλεί την κοινωνία να κάνει, ελπίδα και προοπτική σε ένα μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα συνεπές που, ανακουφίζοντας άμεσα, σήμερα, την κοινωνία, να ανοίγει ταυτόχρονα τον δρόμο για τη ριζική αλλαγή του καπιταλισμού, σε μια κατεύθυνση που να μην μοιάζει με τα ηττημένα και αποτυχημένα σοσιαλιστικά καθεστώτα, που γνωρίσαμε στον εικοστό αιώνα (σοβιετικό και μαοϊκό μοντέλο).

2ον. Πρέπει να ξαναεπεξεργαστούμε και να ξεκαθαρίσουμε τι εννοούμε αριστερό ευρωπαϊσμό. Να ξεκαθαρίσουμε ότι, στην ευρωπαϊκή φυσιογνωμία της δικής μας αριστεράς, δεν χωράει η Ευρωπαϊκή Ένωση των αντιδημοκρατικών θεσμών και διαδικασιών, του νεοφιλελεύθερου διευθυντηρίου που διοικεί ερήμην των λαών, του εκτός κοινωνικού και λαϊκού ελέγχου διοικητικού μοντέλου με το οποίο γίνονται υποχρεωτικές οι αντικοινωνικές πολιτικές, που όχι μόνο δεν οδηγούν στην σύγκλιση των οικονομιών και των κοινωνιών, αλλά απεναντίας, μεγαλώνουν τα χάσματα και απομακρύνουν από το ιδανικό της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Να αναγνωρίσουμε σαν εσφαλμένη επιλογή την θέση μας στην Συνθήκη του Μάαστριχ. Να ξεκαθαρίσουμε ότι η συνθήκη της Λισσαβώνας και όσοι δεν τολμούν, δεν θέλουν ή δεν μπορούν να την καταψηφίσουν, δεν χωράνε στην δική μας Ευρωπαϊκή Αριστερά.

Αυτά αποτελούν απαραίτητη προϋπόθεση για την Ευρώπη των λαών, των εργαζομένων, της δημοκρατίας, της κοινωνίας των πολιτών, της οικολογίας και της προόδου, για την οποία παλεύουμε χτίζοντας συμμαχίες μέσα και έξω από την Ελλάδα.

3ον. Απαραίτητη είναι μια σύγχρονη οργανωτική μορφή, αντίστοιχη των στόχων και των επιδιώξεων του κόμματος. Πρέπει να είναι ενωτική πάνω στα κύρια ζητήματα, αφήνοντας ταυτόχρονα να ανθίζουν όλες οι σκέψεις, οι ιδέες και οι απόψεις, γιατί μόνο έτσι είναι δυνατός ο εμπλουτισμός, η γονιμοποίηση της πολιτικής και η ανακάλυψη των δρόμων που θα ακολουθηθούν. Ανοιχτή στην κοινωνική βάση και όχι απομονωμένη από αυτή.

Σε μια τέτοια οργανωτική μορφή δεν χωράει ο φραξιονισμός, όπως έχει αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια στο κόμμα μας, με τις ξεχωριστές λίστες, τις παράλληλες ξεχωριστές συγκεντρώσεις και την αντικατάσταση του δημιουργικού διαλόγου από το μέτρημα των κουκιών της κάθε φράξιας. Ο ΣΥΝ, αν συνεχίσει να λειτουργεί σαν «ομοσπονδία» κομμάτων, δεν θα μπορέσει να παίξει το ρόλο που προανέφερα.

Πρώτο οργανωτικό μέτρο η εκλογή όλων των οργάνων με ενιαία λίστα και με δικαίωμα σταυροδοσίας στο 20%-25% των εκλεγομένων.

Θέλω να τονίσω ότι λόγοι αρχής όχι μόνο επιτρέπουν, αλλά επιβάλλουν την ύπαρξη διαφορετικής γνώμης και τη λήψη όλων των αναγκαίων μέτρων για την κατοχύρωσή της και την προβολή της, μέσα στις διαδικασίες του κόμματος και των μέσων ενημέρωσης που διαθέτει. Από την άλλη, λόγοι προσωπικής αξιοπρέπειας και στοιχειώδους σεβασμού της ομαλής πολιτικής λειτουργίας επιβάλλουν, όσοι σύντροφοι έχουν αποδεχθεί την τιμή να κατέχουν σημαντικά αξιώματα, όπως του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου, της Πολιτικής Γραμματείας κ.λπ., να σέβονται τις συλλογικές αποφάσεις, καθ’ υπέρβαση των ιδιαίτερων προσωπικών απόψεών τους. Στην περίπτωση που οι προσωπικές απόψεις είναι ισχυρότερες από τις συλλογικές πολιτικές αποφάσεις, έχουν υποχρέωση να αποποιούνται των δικαιωμάτων της θέσεως την οποία είχαν την τιμή να τους ανατεθεί. Διαφορετικά βάζουν σε κίνδυνο την λειτουργία και την ενότητα του κόμματός μας.

 

* Πνευμονολόγος

Π.Κ. Υγειονομικών Αχαΐας

Το πρόγραμμά μας και πώς να παλέψουμε

Του Χάρη ΜΑΣΑΟΥΤΗ*

 

Η παγκόσμια οικονομική κρίση που βιώνουμε σήμερα καθορίζει σε απόλυτο βαθμό τους οικονομικούς και κοινωνικούς όρους, με βάση τους οποίους καλούμαστε να παλέψουμε. Η κρίση αυτή γεννιέται από τις ίδιες τις αντιφάσεις του καπιταλιστικού συστήματος, και πιο συγκεκριμένα από την κοινωνικοποίηση της παραγωγής από τη μία και την ατομική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της από την άλλη. Έτσι, στο σήμερα, μπορούμε να μιλάμε για μία δομική κρίση του καπιταλισμού, που κλονίζει ισχυρά τα ίδια του τα θεμέλια, γι’ αυτό και το πρόγραμμά μας θα πρέπει να είναι ένα πρόγραμμα θεμελιακών αλλαγών.

Είναι αναγκαίο το πρόγραμμα να συνδέει τις καθημερινές διεκδικήσεις των εργαζομένων και της νεολαίας -που είναι απολύτως απαραίτητες και για τις οποίες αναμφισβήτητα πρέπει να παλέψουμε- με τον αγώνα για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας στην Ελλάδα και διεθνώς. Ένα τέτοιο πρόγραμμα συνιστά μια ουσιαστική και ολοκληρωμένη απάντηση από την πλευρά μας, καθώς τα άμεσα αιτήματα παραμένουν μετέωρα και εν τέλει άλυτα μέσα στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος. Ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο, τα αιτήματα μας δεν μπορεί παρά να είναι μεταβατικά, δηλαδή άμεσα αιτήματα που προκαλούν όμως ρήγματα στο σήμερα και ταυτόχρονα αποτελούν και την γέφυρα για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.

Σε τελική ανάλυση, όσο η εξουσία παραμένει στα χέρια της καπιταλιστικής τάξης, σαφώς και πρέπει να διεξάγεται μια πάλη για τη διατήρηση κάθε προόδου που έχει γίνει. Όμως στην πορεία αυτής της πάλης πρέπει να χτιστεί ένα κίνημα που να μπορεί να ανατρέψει το καπιταλιστικό σύστημα, το οποίο έχει φτάσει πια σε τέτοιο σημείο παρακμής που όχι μόνο δεν μπορούν να υλοποιηθούν μέσα σε αυτό νέες διεκδικήσεις, αλλά επιπρόσθετα αφαιρούνται και ήδη κεκτημένα δικαιώματα που με αγώνες είχε κατακτήσει η εργατική τάξη τον προηγούμενο αιώνα.

Με βάση τα παραπάνω, ένα αριστερό ριζοσπαστικό πρόγραμμα θα πρέπει να παλεύει ενάντια στην καπιταλιστική αναρχία της παραγωγής, που αποτελεί και την βασική αιτία της κρίσης που βιώνουμε, απαντώντας με μια σοσιαλιστικά και δημοκρατικά σχεδιασμένη οικονομία. Είναι αναγκαίο να κατανοήσουμε ότι μια μερική εθνικοποίηση, όπως αυτή αναλύεται στο πρόγραμμά μας (π.χ. κάποιων από τις τράπεζες για τον σχηματισμό ενός δημόσιου πυλώνα και των ΔΕΚΟ), δεν περιλαμβάνει στους κόλπους της το σύνολο των βασικών μοχλών της παραγωγής με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να μιλάμε για πρακτική βελτίωση του βιοτικού επιπέδου της εργατικής τάξης, αφού οι υπόλοιποι κλάδοι της παραγωγής παραμένουν με αυτό τον τρόπο στα χέρια του κεφαλαίου. Συνεπώς, μπορούν έτσι να χρησιμοποιηθούν για να αφαιρούν τις βελτιώσεις στο βιοτικό επίπεδο των μαζών (που θα προσφέρουν οι λίγες δημόσιες επιχειρήσεις) όπως και για να προκαλέσουν ίσως επενδυτικό σαμποτάζ στην οικονομία, επιδεινώνοντας έτσι τις συνέπειες τις κρίσης για τους εργαζόμενους.

Συγκεκριμένα λοιπόν πρέπει να παλέψουμε για την εθνικοποίηση των μεταφορών, των συγκοινωνιών και επικοινωνιών, του ορυκτού πλούτου, των υποδομών. Ταυτόχρονα, πρέπει να εθνικοποιηθούν οι βασικές μονοπωλιακές εταιρίες σε κάθε κλάδο της βιομηχανίας και να εγκαθιδρυθεί το κρατικό μονοπώλιο στο εξωτερικό εμπόριο. Η εθνικοποίηση όμως από μόνη της είναι ένα λειψό αίτημα στο βαθμό που δεν συνοδεύεται από απόλυτο εργατικό έλεγχο και διαχείριση. Μόνο οι εργαζόμενοι άλλωστε μπορούν να σχεδιάσουν την παραγωγική διαδικασία με προσανατολισμό τις ανάγκες της κοινωνίας και όχι με βάση το κέρδος, εξαιτίας της κομβικής τους θέσης στην παραγωγή.

Σε μία περίοδο όπως η σημερινή, που έχει πια φανεί η αντιδραστική φύση αυτού του συστήματος, η αριστερά έχει χρέος να μιλά ξεκάθαρα στους εργαζόμενους και τη νεολαία για την αναγκαιότητα της ανατροπής του, διαλύοντας κάθε είδους αυταπάτη για έναν ανθρώπινο καπιταλισμό. Σήμερα το αίτημα για τον σοσιαλισμό είναι πιο επίκαιρο και αναγκαίο από ποτέ. Στο πρόγραμμά μας θα πρέπει αυτό να αποτυπώνεται με τους όρους που αναλύθηκε παραπάνω. Άλλωστε, όπως έλεγε και ο Ένγκελς, «ένα πρόγραμμα είναι πάντοτε μία δημόσια υψωμένη σημαία και ο κόσμος απ' έξω κρίνει το κόμμα από αυτήν».

 

* Μέλος Πολιτικής Κίνησης Κομοτηνής