Του Βασίλη ΠΡΙΜΙΚΗΡΗ*
Αδιαμφισβήτητα το 6o συνέδριο του ΣΥΝ θα είναι ένα συνέδριο δύσκολο για το κόμμα της σύγχρονης ριζοσπαστικής αριστεράς. Λέμε δύσκολο γιατί μπορεί να βγουν με έναν τρόπο όχι και τόσο δημιουργικό, τα διάφορα οργανωτικά, πολιτικά και ιδεολογικά χρόνια προβλήματα που ταλανίζουν αυτό το κόμμα.
Στο 4o συνέδριο για παράδειγμα το ζητούμενο ως προς τον πολιτικό σχεδιασμό ήταν ένα και ευδιάκριτο, κεντροαριστερά ναι ή όχι, όπου η μεγάλη πλειοψηφία του κόμματος αρνήθηκε κατηγορηματικά τον κεντροαριστερό πολιτικό σχεδιασμό. Σήμερα ανοικτά κανείς δεν επαναφέρει το ζήτημα της συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ μετά τις εγκληματικές για τον ελληνικό λαό επιλογές που έκανε το κόμμα αυτό. Επομένως σε ένα κατ' εξοχήν πολιτικό συνέδριο όπου καθορίζετε η δράση και η πολιτική συμμαχιών του κόμματος το ερώτημα προς απάντηση είναι η καλύτερη υλοποίηση του πολιτικού σχεδιασμού που χάραξε το 4ο και 5ο συνέδριο μετά και τις πρόσφατες δραματικές εξελίξεις με την ιδιότυπη «κατοχή» που έχουμε στη χώρα μας. Πάνω απ' όλα όμως το μεγάλο ζητούμενο του συνεδρίου θα πρέπει να είναι και είναι η απάντηση της αριστεράς στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα που προσπαθούν να επιβάλουν στον κόσμο της μισθωτής εργασίας, τη μικρομεσαία αγροτιά, τη νεολαία και τους συνταξιούχους η κυβέρνηση μαζί με την Ε.Ε και το ΔΝΤ.
Όλοι αντιλαμβάνονται πλέον ότι η Ελλάδα έγινε το πειραματόζωο για μια γενικευμένη επίθεση στο κόστος εργασίας από τη μεριά του κεφαλαίου σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.
Ο πολιτικός πολιτισμός της Ευρώπης και οι κατακτήσεις των Ελλήνων και Ευρωπαίων εργαζομένων χτυπιούνται αλύπητα από την ίδια την Ε.Ε. με τη συνεργασία του ΔΝΤ, δηλαδή των ΗΠΑ.
Στο παρελθόν η Ε.Ε. ως καπιταλιστική ολοκλήρωση και έκφραση των συμφερόντων των εθνικών αστικών τάξεων των κρατών της Ευρώπης δεν δίσταζε μέσα από τις ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις να εναντιωθεί ορισμένες φορές στις ΗΠΑ.
Τα τελευταία χρόνια όμως με την πλήρη υποταγή στις αμερικάνικες εντολές, οι ηγετικοί κύκλοι της Ε.Ε. (συντηρητικοί και σοσιαλδημοκράτες) έφεραν τον πόλεμο μέσα στην Ευρώπη χθες με τις Νατοϊκές επιθέσεις στη Γιουγκοσλαβία και σήμερα φέρνουν μέσα στην καρδιά της Ευρωζώνης το ΔΝΤ. Αυτές οι επιλογές έχουν στόχο το πετσόκομμα των μισθών, των συντάξεων, των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων των Ευρωπαίων πολιτών και όλα αυτά με την πρόφαση των δημόσιων χρεών και ένα σύμφωνο σταθερότητας που έχει απορριφτεί από την ίδια την ευρωπαϊκή πραγματικότητα...
Αυτή δυστυχώς είναι η κατάσταση μέσα στην Ε.Ε του σήμερα και η αριστερά που δεν θέλει να χάσει την ταξικότητά της δεν μπορεί με λογικές ευρωλαγνικές να την αποκρύπτει από τον ελληνικό λαό.
Αυτή την ώρα η σθεναρή διεκδίκηση μιας επαναδιαπραγμάτευσης του δημόσιου χρέους που θα αποβλέπει σε μια νέα ευνοϊκή ρύθμισή του για τη διαγραφή σημαντικού μέρους του χρέους, τη μείωση των επιτοκίων για το υπόλοιπο, τη διαμόρφωση περιόδου χάριτος και τη διεύρυνση των χρονικών οριζόντων αποπληρωμής του, γίνεται απόλυτα αναγκαία και επιτακτική για την επιβίωση και την προοπτική της χώρας.
Τέλος, για το θέμα αυτό είναι πλαστό το δίλημμα Ευρωζώνη, ναι ή όχι, που σκόπιμα μπαίνει από ορισμένους. Αν είναι να επιλέξουμε ανάμεσα στη μισή κοινωνία άνεργη με το ευρώ και στην πλήρη απασχόληση χωρίς το ευρώ, θα επιλέξουμε το δεύτερο. Η Ευρωζώνη πρέπει να αποδείξει ότι είναι χρήσιμη στις κοινωνίες. Η αποχώρηση της Ελλάδας από το ευρώ δεν είναι τόσο πρόβλημα για μας όσο για την Ευρωζώνη. Θα είναι η αρχή του τέλους της.
Στην Ελλάδα όσο ο λαός αρχίζει να συνειδητοποιεί την καταστροφική επίπτωση των μέτρων αυτών στην ζωή του τόσο θα αντιδρά και οι αντιδράσεις του αυτές μπορεί να διαμορφώσουν ανεξέλεγκτες κοινωνικές εκρήξεις. Είναι όμως ο ΣΥΝ ο ΣΥΡΙΖΑ και γενικότερα η αριστερά σε θέση να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων μπροστά σε ένα εργατικό Δεκέμβρη; Αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο και δύσκολο να απαντηθεί ερώτημα.
Οι απαντήσεις σ' αυτά τα μεγάλα ερωτήματα εκ των πραγμάτων συνυπάρχουν με την κομματική οικοδόμηση και λειτουργία του ίδιου του ΣΥΝ. Είναι γεγονός ότι ο τρόπος λειτουργίας του ΣΥΝ περνά μια σοβαρή δοκιμασία, θα ήταν λάθος πάντως να βγάλουμε το συμπέρασμα ότι αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι ακριβώς η πολυτασική υπόστασή του και μόνο. Μέσα από τον πολυτασικό χαρακτήρα αυτού του κόμματος άρχισε να διαμορφώνεται δειλά - δειλά και μια άλλη πολιτική κουλτούρα στην ελληνική πραγματικότητα, πέρα και έξω από τα μονολιθικά, συγκεντρωτικά και προπαντός αρχηγικά προεδροκεντρικά κόμματα. Οι τάσεις βέβαια με την ελλειμματική λειτουργία τους δεν συντέλεσαν όσο θα μπορούσαν στη δυναμική ανάπτυξη του κόμματος, θα είναι όμως τραγικό λάθος, στο όνομα δήθεν του χτυπήματος κάποιων κομματικών μηχανισμών, να οδηγηθούμε στο συμπέρασμα ισοπέδωσης όλων των τάσεων ή ακόμα και στην ανάγκη κατάργησής τους. Αν γίνει κάτι τέτοιο ο ΣΥΝ θα μπει αυτόματα στο παραδοσιακό κλαμπ των προεδροκεντρικών αρχηγικών κομμάτων.
Η κρίση λοιπόν που περνά σήμερα ο ΣΥΝ δεν είναι αποτέλεσμα μόνο του πολυτασικού του χαρακτήρα,. Χρειάζεται να εξετάσουμε το γιατί και το πώς δημιουργήθηκε αυτή η κατάσταση μέσα στον ΣΥΝ, που έχει επιπτώσεις και στο συμμαχικό σχήμα του ΣΥΡΙΖΑ. Οι λόγοι είναι πολλοί, έχουν να κάνουν εκτός των άλλων και με τα πολιτικά και διαχειριστικά ελλείμματα της κομματικής πλειοψηφίας αλλά βασικά τη λογική άρνησης της μειοψηφίας να λειτουργήσει με σεβασμό στις αποφάσεις.
Μετά το 4ο και 5ο συνέδριο η ηγεσία της Ανανεωτικής Πτέρυγας δεν θέλησε να αποδεχθεί την πολιτική της ήττα και συστηματικά δημιουργούσε προβλήματα και σύγχυση με δηλώσεις στελεχών της κόντρα στις συλλογικά επεξεργασμένες και αποφασισμένες θέσεις του κόμματος. Με αυτές τις επιλογές της η Α.Π. πριόνισε συστηματικά το κλαδί που στηρίζει τη συλλογικότητα και τις βασικές αρχές του συμβολαίου συνύπαρξης αυτού του κόμματος. Επομένως δεν μπορεί να γίνεται πιστευτή για παράδειγμα σήμερα όταν προβάλλει τον κίνδυνο διάχυσης και διάλυσης του ΣΥΝ μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ τη στιγμή που η ίδια η Ανανεωτική Πτέρυγα τορπιλίζει την ύπαρξη του ΣΥΝ με τα πολιτικά της καμώματα.
Το ζήτημα λοιπόν που προκύπτει είναι η επανεξέταση του συμβολαίου συνύπαρξης μέσα σ' αυτό το κόμμα. Η απάντηση και η λύση στο κομβικό αυτό ζήτημα δεν μπορεί να είναι βέβαια η παλιά λογική των διαγραφών και των διασπάσεων. Το ζήτημα της πολιτικής ηγεμονίας και της συγκατάθεσης δεν μπορεί ποτέ να είναι υπόθεση επιβολής μέτρων και μόνον. Αν η Ανανεωτική Πτέρυγα δεν έχει πεισθεί για ένα νέο τρόπο εσωκομματικής συνύπαρξης και λειτουργίας και χίλια συνέδρια να κάνεις και καταστατικά μέτρα να προωθήσεις, η συμβίωση θα είναι από δύσκολη έως απαγορευτική.
Επιβάλλεται λοιπόν πέρα των άλλων ζητημάτων να συμφωνηθεί και ένα νέο συμβόλαιο συνύπαρξης, ορισμένες καταστατικές ρυθμίσεις, αλλιώς ο ΣΥΝ ως χώρος κομματικής ενότητας με την διαφορετικότητα του καθένα μας είναι τελειωμένη υπόθεση. Αν συμβεί κάτι τέτοιο θα είναι μια βαριά ήττα για την εργατική τάξη και τα πλατιά λαϊκά στρώματα αυτής της χώρας.
* Μέλος της Ε.Γ. της ΚΠΕ του ΣΥΝ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου