Από την αριστερά τού εμείς στην αριστερά τού εγώ

Του Μανούσου Γ. Δασκαλάκη

 

«Ανυπακοή και υπευθυνότητα: αυτές είναι οι εναλλακτικές λέξεις που υποδεικνύουν τις νόρμες ενός επινοητικού ανοίγματος σε ένα αβέβαιο μέλλον. Γιατί ο φόβος δεν αρκεί: η λειτουργία του είναι να αφυπνίζει μπροστά στα καινοφανή προβλήματα από την ανάπτυξη της τεχνοεπιστήμης. Πρέπει να περάσουμε από την απλή συνείδηση των απειλών στην υπεύθυνη δράση, από το τοπικό στο σφαιρικό, και πάλι πίσω.

Οι πολλαπλές κοινότητες των πολιτών που συγκροτούν το ανθρώπινο είδος οφείλουν να ασχοληθούν άμεσα με το 'πεπρωμένο' τους, δηλαδή με το μέλλον τους, έτσι όπως το φαντασιώνουν, το θέλουν και το φτιάχνουν. Αυτό είναι το νόημα της εφαρμοσμένης δημοκρατίας, είτε είναι τοπική είτε εθνική».

Πιέρ Αντρέ Ταγκίεφ, Παγκοσμιοποίηση και δημοκρατία (Εκδόσεις του εικοστού πρώτου)

 

Το συνέδριο του Συνασπισμού έληξε, ο Αλέξης Τσίπρας επανεξελέγη, όπως αναμένετο, πρόεδρος του Συνασπισμού, ο Αλέκος Αλαβάνος έκανε δικό του κόμμα, με "μέιλ", ονομαζόμενο «Πατριωτικό Μέτωπο», μην καταδεχόμενος να παραστεί στο συνέδριο του Συνασπισμού, ως είθισται να παρίστανται οι πρώην πρόεδροι. Η αριστερή Ανανεωτική Πτέρυγα του Συνασπισμού, πικαρισμένη επειδή δεν έγινε δεκτή η εισήγησή της να απεγκλωβιστεί ο Συνασπισμός από το σχήμα του ΣΥΡΙΖΑ, διά του Φώτη Κουβέλη, διαμαρτυρόμενη αποχώρησε και από το Συνέδριο και από τα όργανα του κόμματος. Ένας αντικειμενικός όσο και ψύχραιμος παρατηρητής δεν μπορεί να μην παρατηρήσει ότι στο συνέδριο αυτό επικρατούσε όντως μια «ωραία ατμόσφαιρα».

Σε μια κρίσιμη συγκυρία του έθνους μας, ίσως την κρισιμότερη μετά την κατοχή και το τέλος του εμφυλίου στην Ελλάδα, όπου μας έχουν δέσει χειροπόδαρα οι ξένοι πιστωτικοί οίκοι μέσω του ΔΝΤ και της ΕΚΤ και όπου επιβάλλουν στον λαό μας ισοπεδωτικές και αντιλαϊκές πολιτικές μονόπλευρης λιτότητας και κατακρήμνισης του κοινωνικού κράτους. Τώρα, ο λαός που πένεται και υποφέρει, χρειάζεται μια αριστερά αντιστασιακή δυναμική, με τη δική της δέσμη προτάσεων και ιδεών, που δεν θα στριφογυρνάει γύρω από τον εαυτό της και τα εγωιστικά προσωπικά συμφέροντα των στελεχών της. Όμως, αλίμονο, η αριστερά σπαράσσεται τρώγοντας τις σάρκες της. Για να επιβεβαιωθεί ακόμη μια φορά ότι είναι άλλο πράγμα οι ιδέες κι άλλο οι άνθρωποι που καλούνται να τις εφαρμόσουν. Οι οποίοι έχουν όλα τα ελαττώματα της ανθρώπινης φυλής. Σαν να λέμε ότι άλλο πράγμα είναι η χριστιανική θρησκεία που μιλάει για αγάπη κι άλλο οι ιερείς, οι οποίοι για να σε κηδέψουν ζητούν φακελάκι.

Θυμήθηκα τα λόγια που άκουσα από τον ελευθεριάζοντα Περικλή Κοροβέση. Ότι «Χρειάζεται προσοχή η αριστερά, να μην μοιάσει με τους σταυροφόρους που κατέλαβαν τους Αγίους Τόπους και τσακώθηκαν ανταγωνιζόμενοι ποιος θα σηκώσει τη δική του σημαία». Ο Συνασπισμός συνεργάζεται με 11 ομαδούλες - σφραγίδες που δεν έχουν καμία πολιτική δύναμη. Δεν λέω να μην γινόταν η συνεργασία. Αλλά έπρεπε να διαλυθούν οι ομαδούλες και να δημιουργηθεί ένα ενιαίο κόμμα. Με σύνθεση απόψεων και ενιαία φωνή. Δυστυχώς κράτησε κάθε ομαδούλα τη δική της σημαία κι έφερε στους αριστερούς σύγχυση και εκνευρισμό. Αυτό δεν είναι συνεργασία. Είναι συμφορά. Ο  κόσμος της αριστεράς, όσοι απέμειναν, και ελπίζουν ένα δικαιότερο μέλλον με δικαιοσύνη και ανθρωπιά, έχουν απογοητευτεί από τα καμώματα του ΣΥΡΙΖΑ.