Μετά το συνέδριο, τι;

Του ΜΠΑΜΠΗ ΜΠΙΛΙΝΗ*

Αυτοκτονία ανέργου στο Μοσχάτο! "34χρονος, ο οποίος αντιμετώπιζε σοβαρές οικονομικές δυσκολίες τον τελευταίο καιρό, βρέθηκε νεκρός από τη σύζυγό του όταν αυτή επέστρεψε στο σπίτι τους στο Μοσχάτο. Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες, η σύζυγος... του άτυχου άνδρα είπε στους αστυνομικούς ότι το τελευταίο διάστημα ο 34χρονος είχε πολλά οικονομικά προβλήματα λόγω της ανεργίας…" (29.8.2009, είδηση σε τοπικά ΜΜΕ)

Είχα γνωρίσει τον «άτυχο» συμπολίτη μου δυο μήνες πριν από την αυτοκτονία του σε εκδήλωση της Κίνησης Πολιτών «Μεσοποταμία» για τη διεκδίκηση της παραλίας Μοσχάτου, όπου συμμετείχε μαζί με τη γυναίκα του. Στην ολιγόλεπτη συζήτηση μαζί του μιλήσαμε για την αριστερά που τον ενδιέφερε και την οικονομική κρίση, χωρίς βέβαια να καταλάβω ότι τη βίωνε προσωπικά με τραγικό τρόπο.

Όταν συνέβη το γεγονός, το κόμμα μας και η συμμαχία μας έπαιζε το παιχνίδι «παραιτούμαι - δεν παραιτούμαι» κι εγώ έκανα τα «μπάνια του λαού» στις διακοπές μου. Ποτέ στη ζωή μου δεν ένιωσα περισσότερο έντονα την αποτυχία. Αν η θέση της αριστεράς είναι εκεί δίπλα στη δοκιμαζόμενη κοινωνία, εμείς είμαστε αλλού, στους τακτικισμούς, στις ασκήσεις επί χάρτου και στις αναλύσεις σε δοκιμαστικό σωλήνα.

Για μένα σημασία έχει ότι ακόμα και τώρα, δέκα μήνες μετά, στρίβω στη γωνία για να μην συναντήσω τη σύζυγο του άτυχου άνδρα, γιατί δεν ξέρω τι να της πω.

Παρακολουθώ όλο αυτό το διάστημα τη συζήτηση και τις αντιπαραθέσεις, τις αποχωρήσεις, τις πλατφόρμες για «εκσυγχρονισμούς», «μεταρρυθμίσεις», «ρήξεις», «ανατροπές», «επαναστάσεις» και όλο και περισσότερο έχω την εντύπωση ότι θυμίζουμε τους αναχωρητές των πρώτων χριστιανικών χρόνων, που ανεβασμένοι σε στύλους μέσα στην έρημο προφήτευαν το μέλλον με πύρινους λόγους, χωρίς καν να έχουμε το ηθικό πλεονέκτημα που αυτοί είχαν.

Κάποιοι ονειρεύονται το πολιτικό τους μέλλον ως «ρεσεψιονίστ σε χώρο υποδοχής άστεγων Πασόκων» και κάποιοι ως ταγοί της επανάστασης, που όμως δεν μπορούν να περιγράψουν. Εξακολουθούμε να μη μελετάμε, να μην εξετάζουμε τι συμβαίνει στην κοινωνία στην οποία απευθυνόμαστε. Κι αν οι αγωνίες, οι αναζητήσεις και οι ανάγκες της κοινωνίας είναι διαφορετικές από αυτά που σχεδιάζουμε, τότε κακό της κοινωνίας.

Βαρέθηκα, σύντροφοι, να κουβαλάω την αποτυχία και να στρίβω στη γωνία.

* Ο Μπάμπης Μπιλίνης είναι μέλος της Ν.Ε. Νότιας Αθήνας