Του Κλέαρχου Τσαουσίδη
Θα ήταν ψέμα να ισχυριστώ ότι δεν περίμενα τη διάσπαση στον Συνασπισμό.
Θα ήταν ψέμα να πω ότι δεν συμφωνώ με τον Δημήτρη Παπαδημούλη που έμεινε (με το ένα πόδι μέσα) στο κόμμα.
Θα ήταν μεγάλο ψέμα να πω ότι διαφωνώ με τον σύντροφό μου, τον Τριαντάφυλλο Μηταφίδη, που όχι μόνο δεν έφυγε αλλά -αντίθετα- υπέστη τη βάσανο της κάλπης για την εκλογή στην Κεντρική Επιτροπή.
Θα ήταν επίσης ψέμα να πω ότι δεν αντιλαμβάνομαι το ζόρι του προέδρου Τσίπρα που πρέπει να τρέχει δεξιά, αριστερά, πάνω, κάτω, για να ηρεμήσουν οι σύντροφοι, οι συναγωνιστές, οι φίλοι.
Η αλήθεια είναι ότι δεν διαφωνώ ούτε με τον Φώτη Κουβέλη που έφυγε -άργησε κιόλας. Ε, όχι και «ανθ' ημών Γουλιμής» στην «ανανεωτική» αριστερά της Καλλιθέας! Ελεος.
Ασύμβατα όλα αυτά; Ενδεχομένως για τους μαθηματικούς, όχι για τους ανανεωτικούς της αριστεράς ή τους αριστερούς της ανανέωσης. Ιδιαίτερα, αν όπως εγώ και άλλοι σύντροφοι (πολλοί, πιστέψτε με, που βρισκόμαστε εκτός κόμματος από ιδιορρυθμία, από δεξιές ή αριστερές αποκλίσεις, εντάξει, ό,τι πείτε), αγνοούμε τα εσωκομματικά, τις λεπτομέρειες εκείνες που συνήθως έχουν μεγαλύτερη σημασία από τις γενικές αποδοχές. Όμως ψηφίζουμε. Και άλλα κάνουμε.
Άρα; Παράνοια; Όχι βέβαια. Δεν μπορώ να πω ότι συμφωνώ με το κρύψιμο κάτω από το χαλί της ιστορίας με τον Αλαβάνο και τις συνιστώσες του. Οι άνθρωποι μπορεί να έχουν χίλια δίκια. Αυτά πιστεύουν, γι' αυτά παλεύουν. Ο ΣΥΝ τι δουλειά έχει μαζί τους; Δεν είναι βασική επιλογή ο ευρωπαϊσμός; Πώς μπορεί να συνταιριαστεί με τον αντιευρωπαϊσμό; Για να μη μιλήσω για την ανοχή σε ενέργειες που μόνοι αριστερές δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ακόμη κι από τους σταλινικούς.
Το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καμία σχέση με την ΕΔΑ. Απαντά στον πόθο για μια αριστερά ενωμένη, αλλά δεν προσδιορίζει τι είναι σήμερα αριστερά. Θέλει την ισότιμη μεταχείριση, αλλά κάποιοι εν ονόματι αυτής της ισοτιμίας το παρακάνανε στον μικρομεγαλισμό.
Ο ΣΥΝ πάλι είχε προκύψει προηγουμένως από την ίδια διάθεση των παλαιότερων: να ενωθούμε. Ήταν μια σύμπραξη κορυφής (Φλωράκης-Κύρκος -αλήθεια, επιμένει να συνεργαστούμε με το ΠΑΣΟΚ;) που ο κόσμος επιδοκίμασε (14%) για να μείνει λίγο μετά άφωνος μπροστά στη συνεργασία με Μητσοτάκη.
Θαρρώ πως ο συναισθηματισμός (και ο καριερισμός ορισμένων) εκείνης της εποχής, 20 χρόνια μετά τη διάσπαση, ήταν η ρίζα των σημερινών δεινών. Χωριστήκαμε το '68 (κάποιοι νωρίτερα) και η επέμβαση στην Τσεχοσλοβακία έκανε το ρήγμα βαθύτερο. Ο κρατικός καπιταλισμός της ΕΣΣΔ, ο αυταρχισμός της μονοκομματικής εξουσίας, η εξάρτηση των άλλων ΚΚ από τα συμφέροντα της Μόσχας ήταν κάποιοι από τους λόγους που χωρίσαμε. Τι είχε αλλάξει το '88; Το 2010, σύντροφε Τσίπρα, τι άλλαξε. Το ότι αποκαταστήσανε και τον πατερούλη; Πάλι η ίδια καραμέλα για ενότητα.
Η κατάρρευση του μπλοκ έδειξε να μας δικαιώνει, αλλά εν τέλει καταδίκασε όλους στο περιθώριο της πολιτικής. Χωρίς σοβαρή πρόταση απέναντι στην καπιταλιστική ασυδοσία, μείναμε στον αέρα. Αλλοι προβάλλαμε σοσιαλδημοκρατικές θέσεις και άλλοι στραφήκαμε στον αριστερισμό. Και εκεί πέσαμε στον λάκκο, συμπράττοντας με ομάδες και ομαδούλες που φανερά ή όχι ομνύουν στο σταλινισμό, στο δίκαιο του κόμματος (έστω των 3-5 της φράξιας) έναντι των λαϊκών επιλογών κ.λπ.
Φτάσαμε στις ευρωεκλογές με το μαχαίρι στον λαιμό να κυνηγούμε τους τελευταίους της αντιδικτατορικής ανανεωτικής αριστεράς -που δεν μας είχαν εγκαταλείψει- για να ψηφίσουν. Και μετά, στις εκλογές, χάρη στην παρουσία του Τσίπρα (που δεν τον θέλανε οι σύμμαχοι κύριο ομιλητή στις συγκεντρώσεις!) περάσαμε με την ψυχή στα δόντια το όριο. Προς τι;
Ο κόσμος άφωνος παρακολουθεί επί μήνες τη φαγωμάρα και τα πρασινοκόκκινα φερέφωνα επιχαίρουν και μας επαναφέρουν στην τάξη. Οι εργαζόμενοι μας κοιτούν με απορία και -αρκετοί- με απόγνωση. Οι πολίτες που ψήφισαν ΠΑΣΟΚ και μας κοίταζαν με ελπίδα, τώρα μας λοιδορούν.
Αν η ηγεσία πιστεύει στα ωραία λογάκια, να μας το πει να πάμε όλοι στο καλό να μη χαλάμε με την παρουσία μας τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις. Γιατί από το συνέδριο μόνο λογάκια ακούσαμε. Αν οι αποχωρήσαντες πιστεύουν στο αλάθητο, ας κοιταχτούν στον καθρέφτη.
Για τ' όνομα του Κάρολου, ας μη βγάλουμε τα μαχαίρια από τις θήκες, ας κρατηθούμε ήρεμοι, ας υπάρξει ένα modus vivid στα δυο κομμάτια της κοινοβουλευτικής ομάδας και να βάλουμε τα πράγματα κάτω: ποια αριστερά θέλουμε, με ποιο πολιτικοοικονομικό σύστημα αναφοράς, ποιο κόμμα και με ποιες καταστατικές αρχές και να ξαναπάρουμε την ανηφόρα όσοι συμφωνούμε.
Το χρωστάμε στα παιδιά μας που τα παραμυθιάσαμε, το χρωστάμε στη νέα γενιά που την καταδικάζουν/με στη δουλεία και την πάσης φύσεως εκπόρνευση, το χρωστάμε σε μας τους ίδιους που κάποτε βάζαμε το εμείς πάνω από το τετράτροχο, το εξοχικό και τη 40άρα οθόνη.
Το χρωστάμε σ' αυτούς που χάσαμε καθ' οδόν, ενώ εμείς οι τυχεροί ή οι καπάτσοι τη γλιτώσαμε. Δεν το χρωστάμε σε κανένα γραφειοκράτη, σε κανένα στέλεχος, σε κανένα παραμυθά. Το χρωστάμε στον εργάτη και τον υπάλληλο που αρνήθηκαν το ρουσφέτι και τόσα χρόνια στήριζαν τον Δρακοπούλο, τον Μπανιά, τον Κουβέλη, τον Κύρκο, τη Δαμανάκη, τον Κωνσταντόπουλο, τον Αλαβάνο, τον Τσίπρα, αντί να ενταχθούν στη μια ή την άλλη κομματική πελατεία.
Αρκούν τρεις σύντροφοι γενικής αποδοχής να κάτσουν να ξανακουρντίσουν το ρολόι. Αγνοώντας τις προσωπικές αντιπάθειες. Θέσεις χρειάζονται, όχι μούτρα. Ένας απλός μπούσουλας αρκεί για την αρχή. Και όποιος τον δέχεται καλοδεχούμενος. Και ας πάνε όσοι από τον ΣΥΡΙΖΑ το θέλουν στον Αλαβάνο και τους υπασπιστές του.
Τον μισθό και τη σύνταξη του φουκαρά να σεβαστούμε.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου